Lögberg - 21.12.1933, Síða 1

Lögberg - 21.12.1933, Síða 1
46. ARGANGUR WINNIPEG, MAN., FIMTUDAGINN 21. DES. 1933 NÚMER 51 GLEDILEG JÖL! EKKJAN í ÁSl ^VsiNN, sem bærinn hallar sér upp að, er ekki nema stein- snar frá sjónum. Þar á ásnum hafa systkini þrjú átt sér leikvöll í þúsutid ár. Þau heita Vindur, Fönn og Dimma. Norðan úr heimkynnum eilífra ísa kemur Vindur til fund- ar við systur sínar. Hann æðir inn fjörðinn og kveður við raust hersöngva Dauða konungs að gamni sínu. Upp brekkuna fer hann á handahlaupum. Þegar hann kemur að bænum, tekur hann til að lemja bæinn utan alla vegu ineð jökulköldum dreka- sporðum. Þar á ásnum er Fönn systir hans fyrir. Hann tekur hana í fang sér og dansar með hana. Hann sveiflar henni svo hart og hátt, að klæðin hennar hvítu vef jast utan um bæinn og hylja hann. í því kemur Dimma, systir þeirra ofan af fjöll- unum og slæst í leikinn. Hún gerir sér það til gamans, að vefja heðni að höfði systkyna sinna beggja og láta þau ólmast og öskra i myrkrinu dægrunum saman. Þetta er skemtun þeirra systkina í skammdeginu að Ási. NNI í bænum er ekkjan ein með börnin sín fjögur. Hún hlustar hreld á hamgang systkinanna úti. Nú gagnar það, að íslenzkur torfbær er traustur. Hún hefir búið ein í Ási með barnahópinn, ávalt síðan hún misti manninn sinn, óvænt og sviplega, fyrir fimm árum. Þá var drengurinn, elzta barnið, níu vetra, þegar faðirinn féll frá. Ekkjan í Ási hefir barist ein og haft með höndum sínum ofan af fyrir sér og börnunum. Aldrei hefir hún þegið af sveit. Það eru enn til kvenhetiur með íslenzkri þjóð, sem, þó fátækar séu sumar, svipar til Helgu Haraldsdóttur, Hafðar konu Grímkellssonar. Vitanlega er ekki ávalt dimt og kalt í Ási. Það var bjart og hlýtt þar daginn, sem eg kom þangað, í iúli. Bkkjan var úti á túni með barnahópinn sinn. Móðir og börn hjálpuðust að við heyskapinn. Lif þeirra lá við, að ná heim töðunni; annars yrði ekki haldið lífi i kúnni og kindunum, þegar langi veturinn kæmi. Hún sýndi okkur bæinn sinn, ekkjan. Lágur var hann og ógistlegur utan, mjó voru göng og lágt undir bita; en hreinn var bærinn innan og þriflegt í baðstofunni. Litlu rúmin stóðu út við þilin beggja vegna. Meðan við stóðum viS, sátu börnin undur siðprúð á koffortum hvert hjá öðru og létu hvorkí á sér bera feimni né frekju. Hún hafði sýnilega aliö vel upp börnin sín, fátæka ekkjan í Ási. Bóndinn á næsta bæ sagði mér frá efnalegri afkomu ekkj- unnar í Ási. Innlegg hennar í kaupstaðinn hafði numið f jórum til fimm hundruðum króna á ári. Það er sem næst eitt hundrað dollarar hjá oss. Af þessu varð hún að greiða landsskuldina, og kaupamanni varð hún að borga einhverja daga um sláttinn. Matvæli sín og barnanna, klæði þeirra og skæði, varð ekkj- an aö afla sér með handvinnu sjálfrar sín heima fyrir. Það er furða hvað hendurnar orka þegar lundin er styrk. Aldrei, aldrei skyldi hún á sveitina fara. A LEIÐ yfir Reykjaheiði nóttina á eftir hvarflaði hugur minn þrásinnis til ekkjunnar og barnanna í Ási. Eg var í huga mínum að mála myndir af stríðinu, sem þessi kona hefði háð árum saman,—myndir af hræðslunni, þegar stormurinn barði bæinn; af örvæntingunni, þegar sá í botn á mjöltunnunni; af tárunum, þegar börnin voru veik. Eg hugsaði vestur um haf. Eg óskaði að hún væri komin vestur, ekkjan í Ási, svo konur, og karlmenn líka, gætu gengið i skóla til hennar og lært af henni þrautseigju og sjálfstæði, þegar erfiðlega árar. Og eg fór að velta því fyrir mér í huganum, hvaðan kon- unni væri þessi styrkur kominn. Mér gat ekki dulist það, að einhver hulin öfl hafa staðið á verði yfir torfbænum þar á ásn- uín inn af Axarfirði. Einhver vitsmuna vera, óumræðilega góð, óumræðilega máttug, hefir vakað yfir ekkjunni í Ási og börnum hennar. Er það ekki sá hinn sami, sem allstaðar vakir yfir börnum jarðarinnar og aðstoðar alla, sem reyna að bjarga sjálfum sér? Eg gæti bezt trúað, að hún kynni betur faðirvor en eg, fátæka ekkjan í Ási. ) U: M þetta var eg að hugsa annað veifið nóttina á Reykja- heiði. Og nú í skammdeginu hefi eg stundum hugsað heim til ekkjunnar og barnanna í Ási. Ætli nú sé ósköp dimt í torfbænum þeirra? Ætli stormurinn og fönnin og myrkrið geri þeim nú ófært milli húss og bæjar? Hvað skyldi taðan, sem þau voru að hirða í sumar, endast lengi handa skepnunum? Skyldi ekkjan í Ási geta gefið börnum sínum nokkurar jólagjafir?— , Nú skil eg það: Jesús fæddist í jötu. Fari svo, að mér verði dimt fyrir augum um jólaleytið, þá skal eg hugsa um ekkjuna í Ási og börnin i torfbænum. Og um Jesúrn, sem fæddist í jötunni. —B. B. J. ■ u i i Jólaóður Eftir Richard Beck Sem f'ógur Ijósey mitt í húmsins hafi oss hlmja’ að npju blítt við sjónuni jól. Með stjörnukrónu, kærleiks geislastafi, þau koma eins og langþráð morgunsól. Þau fm.ra birtu’ og yl í bœinn kalda, og berar merkur hörgar þeirra skin; þau vekja’ og glæða vonarneistann falda í veikum brjóstum, — yngja gamlan hlyn. í klukkna-hringing sigursöngvar óma; frá sce að tind þeir boða nýjan dag; þar heyrast sjálfar raddir himins hljóma, og hjörtun vermir þetta dýrðarlag. Þar tala-r hami, sem herra lífs og dauða var hér á jörð, í ástarblíðum róm; hann kennir enn um konungstign hins snauða, um konunglegrar sálar ríkidóm. IJans lífsorð hljómar hátt í klukknaslögum um helgiþögla, stjörnubjarta nátt; liann býður heim, að lúta kærleiks lögum og lifa undir merki hans, i sátt. Hans lausnarorð sem leiftur-viti beudir til lands, úr sævarhrakning, mæddri þjóð; hans máttarorð þá morgungeisla sendir, sem myrkrið flýr; þeir kveíkja andans glóð. íslenzkt vor Sé eg rísa vorsins veldi, Vötn og jökla i Ijóssins eldi, Vakna undan vetrarfeldi Viljasterkt og hlýtt Kveður hljómsveit hlýrra dala Hljóðar raddir hvísla, tala. Er sem heyri eg ungbarn hjala Ástar-milt og þýtt. Vorsins andi vœnn og gður Vakir yfir þreyttri móður Einnar nætur gamall gróður Gægist upp mót sól. FjaUaloftið fyllist tárum FeUur dögg á jörð í sárum Svífur geisli á silfurbárum Sveipar dal og hól. Bráðum verða grænar grundir Gengur sól ei lengur undir, Verða að nýju feginsfundir, Fagnar land og þjóð. Jörðin djúpan dregur anda Dagur skin til beggja hamda Elfur kveða um ós og sanda Upprisunnar Ijóð!

x

Lögberg

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.