Lögberg - 11.01.1934, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN n. JANÚAR, 1934
5
I gamla daga
Frásagnir cftir Jón Árnason, bónda
í Eintúnahálsi, skrifaðar upp af
Skaftártungumanni.
I.
Það var laust fyrir 1890, að við
vorum til sjóróðra í Mýrdal, 9 menn
úr Skaftártungu og af Síðu. Höfð-
um við ekki fast skiprúm, en rerum
sem farþegar. Eg var þá vinnu-
maður hjá Runólfi Jónssyni, hrepp-
stjóra í Holti á Síðu, og reri vestur
í Reynishverfi og unglingspiltur,
sem með mér var af Síðunni.
Tungumennirnir sjö reru í Vík.
Tóku þeir sérstakan bát og var Jón
Einarsson bóndi i Hemru formaður
þeirra. Var það venja hans um þær
mundir, er margt var farþega í Vík
og þröngt um skiprúm, að hann tók
að sér formensku á farþegabát, og
þótti vel gefast.
Páskar fóru í hönd, en þá var
ekki siður að iðka róðra um helgar.
Lögðurn við því allir af stað, fót-
gangandi, frá Vík, miðvikudaginn
fyrir- skírdag, um nónbilið, áleiðis
heim. Veðrið var hjart og noröan-
gola i Mýrdal. Héldum við allir
saman austur að eKrlingardalsá.
Þar skildust leiðir okkar um hríð.
Eg þurfti að fara upp að Höfða-
brekku, en þar bjó þá hinn góðkunni
gestgjafi og greiðamaður Ólafur
Pálsson, umboðsmaður. Fylgdist
með mér þangað hinn ungi félagi
minn af Síðunni, er áður getur.
Hinir fóru inn Kerlingardal og
\ skyldum við allir mætast á Núpum
svonefndum fyrir austan og innan
Höfðabrekku, en þar var þá alfara-
Ieið, og af Núpum er skemst yfir
vesturhluta Mýrdalssands til Haf-
urseyjar.
Við biðum kaffitíma á Höfða-
brekku og þágum góðgerðir, svo sem
venja var á því heimili. Þegar eg
kvaddi Ólaf á Höfðabrekku, hafði
hann orð á því, hvort eg vildi ekki
fá hjá sér töðutuggu í poka, sem
eg bar á bakinu, með því að veður
væri kalt, en yfir Múlakvísl að fara,
og gæti verið hollara fyrir okkur að
fara úr sokkunum, er yfir Kvíslina
kæmi, vinda þá og láta töðulagð
þurran innan í, áður en í þá væri
farið aftur. Lét eg þetta eftir og
þáði boð hans. Kom það síðar í ljós
í ferðinni, að Ólafur var nærgætinn
þá, sem jafnan endranær.
Þegar við félagar komum á Núpa,
voru förunautar okkar þar hvergi
fyrir. Lá við að mér rynni í skap
og tæki upp í mig, er þeir voru allir
á brott.
Áfram héldum við og yfir Múla-
kvísl. Var þá orðið meira en hálf-
rokkið, og gáfum við okkur ekki
tíma til að vinda sokka okkar að
ráði Ólafs bónda, enda bjóst eg við,
að við mættum hvergi dvelja, ef við
skyldum eigi verða öllu seinni en
hinir, austur í Skaftártungu.
Mýrdalsandur var auður að Haf-
Ursey, eða því sem næst, en við viss-
um ekki hvernig veður var eystra.
Sóttist ferðin greitt að Iíafursey,
en er við nálguðumst Eyna, heyrð-
um við mannamál, og virtist svo
sem vera myndi glatt á hjalla í Stúk-
unni, en það er smá-hellisskúti ná-
*gt miðri Eynni, niður við sand.
jar það eina “sælu”-húsiS á Mýr-
úalssandi í þá daga.
f*egar við komum að Stúkunni,
o?ru ,^ar fyrir félagar okkar úr
aftártungu. Fögnuðu þeir komu
_ar> °g fórum við nú allir úr votu.
a reyndist nú svo, að engir höfðu
nrra sokka meðferðis, nema við
°,n.1 [Iemru- Gat eg sjálfur haft
bi 'aS Vllt' lánað einum hinna
sj: S°kka' Hinir iirðu að láta
sokkum JLaðf V'nda Úr SÍnUm votu
Þreif P fara siðan i þá aftur.
i her 6,ati,r
meSHmM5gum8a‘m'r °f.skiI<i
1 -íc - ,. Pengu þeir allir
toðulagið 1 sokkana sínn u-m
píc' 1 , , , , .,. a Slna> sem hjalp-
aði vel þa 1 bih Oo- bA 1
, , , , emkum siðar.
Þess skal Þo geflS. sá sen]
sota íekk h,á mér út r„da„
með toðuskamtinn. p,estir höfgum
við lítinn matarbita meðfer«is sem
við deildum nú með okkur og snædd-
um náttverð eftir föngum. Hitun-
artæki voru ekki í Stúkunni og eld-
færi engin. Ræddum við nú um,
hvort ekki myndi fært að halda á-
fram þá um nóttina austur yfir
Sand. Er ekki að orðlengja það, að
það varð að ráði að freista þessa,
þótt dimt væri og allkalt, og veg-
vísar þá engir komnir á Sandinn.
Eg hafði orð á því, hvort örugt
mundi að komast yfir Hólmsá, er
þangað kæmi, en sumir kváðu hana
myndu vera vel væða og ekkert að
óttast.
Héldum við þegar af stað vestur
með Eynni og gekk alt vel, en er við
komum á Sandinn austan Eyjar-
horns, reyndist öðruvísi umhorfs en
vestan Eyjar. Var þar þá brota
snjór mikill og hvast af norðri með
kólgufrosti. Var það ráð upp tek
ið, að menn gengju í lest, og skyldi
skiftast á um að fara á undan. Þótti
þetta tryggara til þess að fá haldið
réttri stefnu, og minni þraut að
ganga í förin.
En nú þyngdist þrautin, því auk
ófærðar og dimmu gerði stormur
og jarðf júk því nær ókleift að halda
hópinn. Riðlaðist og flokkurinn af
og til, en þó náðu menn saman þess
á milli. Þannig gekk þetta austur
á Háöldu svonefnda, en þangað er
rösklega hálftíma ganga frá suð
vesturhorni Hafurseyjar, ef færi er
gott. Hafði þóf þetta staðið yfir á
annan klukkutíma. Var nú staðar
numið og umrætt, hvað gera skyldi.
Varð það þá flestra ráð að snúa
aftur til Hafurseyjar, enda raunar
sá einn kostur fyrir hendi, og svo
var gert. Örðugt veitti að halda
hópinn, en bezt munu þeir hafa gætt
þess, að eigi tvistruðust menn, Gest-
ur á Ljótarstöðum og Jón í Hemru.
Hurfum við aftur að Stúkunni,
og hýrðumst þar, unz birta tók.
Hrollkalt var okkur og lágum þó
þröngt, því að rúmið var takmark-
að og hvergi vistlegt, bergið rakt og
lak ofan á okkur. Eigi var annars
kostur en að nota vistarveru þessa
unz birti af degi, þó að ekki yrði
okkur svefnsamt; en með birtunni
tókum við pjönkur okkar og lögðum
af stað að nýju austur. Sama var
veðrið og öllu því sama að mæta
austan Eyjar og um nóttina, er við
snerum aftur, nema hvað nú var
bjart af degi. Öskrandi jarðfjúks-
bylur með grimdarfrosti, ófærðin í
kálfa og hné i brotasnjó, sem reif
upp af stormi. Fylktum við liði
eins og um nóttina og fór einn fyrir,
til skiftis við hina, en aðrir gengu
i förin. Þegar við komum á Lága-
sand austan Háöldu, vildi til óhapp
það, að einn maður úr hópnum,
unglingsmaður, varð snögglega
veikur, og varð að leggjast fyrir um
hríð, ofan í snjónum, í þessu veðri.
Stóðum við í hvirfingu í kringum
hann og bárum ráð okkar saman,
hvað til bragðs skyldi taka. Stakk
á Gestur á Ljótastöðum upp á því,
að senda einn mann á undan austur
alla leið að Hrífunesi, ef auðið yrði
að komast yfir Hólmsá og ná í hest
laðan og aðra hjálp, ef að nokkur
úr hópnum treystist til þeirrar farar.
Varð nú þögn um hríð, unz Gestur
mælti aftur: “Treystir þú þér til
að fara, Jón Árnason.” Játaði eg
5vi með þvi skilyrði að einhver
kæmi með mér. Varð nú enn þögn,
unz Jón í Hemru bauðst til farar-
innar. Tók eg því vel, og lögðum
við þegar af stað nafnarnir og urð-
um að yfirgefa förunauta okkar i
>essu ástandi.
Veður og færð var hið sama aust-
ur allan Sandinn, en áfram héldum
við alla leið að Hólmsá hjá Hrífu-
nesi. Svo lengi sem við eygðum fé-
laga okkar, héldu þeir kyrru fyrir.
Hólmsá var nú í einum streng-ál,
iar sem við komum að henni og svo
langt fram eftir aurnum, sem við
sáum. Skamt er yfir Hólmsá heim
að Hrífunesi, en bylur var svo mik-
ill, að við eýgðum ekki bæinn. Áin
virtist mér með öllu ófær, en nafni
minn var á annari skoðun. Taldi
hann að okkur mætti hepnast að
vaða ána milli skara, þó að djúpt
væri, enda væri sá einn kostur fyrir
hendi, til þess að geta náð í hjálp
handa félögum okkar og bjargað
bæði þeim og sjálfum okkur. Mér
leizt óráð að freista þessa og er þó
eigi fyrir að synja, að tekist hefði,
því að nafni minn var bæði atorku-
maður og fullhugi, ef á reyndi.
Stakk eg nú upp á að siga og vita,
hvort hundar í Hrífunesi gegndu
ekki, ef fólk ekki heyrði; svo gerð-
um við. Þetta tókst. Komu hund-
ar geltandi niður að ánni, en heima-
fólk veitti því eftirtekt, og þótti vita
á mannaferðir. Skömmu síðar kom
Björn Sigurðsson, vinnumaður í
Hrífunesi, hlaupandi niður að ánni.
Benti hann okkur vestur með ánni
og hljóp sjálfur vestur með henni
norðan megin. Héldum við þannig
áfram samhliða, unz við komumst í
kallæri. Gat hann þá látið okkur
heyra að ísspöng væri á ánni hjá
svonefndum hrossafossi, en þangað
mun vera nær einnar stundar ganga
frá Hrífunesi. Reyndist þetta rétt
og urðum við nú allshugar fegnir.
Mætumst við nú hjá ísspönginni,
sem reyndar var ekki vel tryggileg
og auð skora eftir henni miðri, sem
við gátum þó stokkið yfir. En ekki
var þetta fært hestum, enda var
spöngin svo óslétt, íshnausar og
djúpar lægðir á milli.
Fór nú Björn vestur eftir á móti
félögum okkar en við nafnar héldum
heim að Hrífunesi.
Bjó þar þá Einar Bjarnason, fað-
ir Jóns í Hemru, séra Bjarna, er var
á Mýrum o. fl. Má af því ráða út-
lit okkar, er við þangað komum, að
eigi þekti Einar son sinn í fyrstu,
enda var klakahúð yfir andliti okk-
ar og naumast þítt, nema fyrir aug-
um og vitum.
Það er nú frá íörunautum okkar
að segja, að er þeir höfðu staðið
um hríð ráðþrota, hjá félaga sínum
veikum, fóru þeir að leita í pokum
sínum, hvort eigi væri þar ögn að
finna til hressingar. Fundu þeir i
einum pokanum iítinn matarbita og
smjör i öskjum. Reyndu þeir til að
fá félaga sinn til að neyta þessa, en
tókst það treglega í fyrstu, en þó
lét hann tilleiðast. Hverju sem
þakka skal, þá hrestist hann vonum
fyr, svo að þeir gátu haldið áfram
ferðinni. Veðrið lægði stundar-
korn og sáu þeir þá til ferða Björns,
er hann kom vestur með Hólmsá á
móts við okkur nafna, því að hæðir
eru norðan árinnar, sem bera hærra
heldur en Sandinn og landið sunn-
an hennar. Héldu þeir nú í áttina
að Hrossafossi og stytti það leið
þeirra að mun. Komust svo allir
heim að Hrífunesi um sólarlagsbil
og urðu menn hver öðrum fegnir,
enda var okkur vel fagnað af heima-
fólki og Einar bóndi reifur að
vanda. Þaðan var síðan .haldið á-
fram og inn eftir Skaftártungu og
munu Tungumenn hafa farið hver
heim til sín.
Af minni ferð segir fátt héðan í
frá, nema eg komst á ís yfir Eld-
vatn hjá Svínadal og um nóttina
austur yfir eldhraun að Skál. Hinn
ungi sveitungi minn, er áður getur,
mun hafa gist í Svínadal um nóttina.
Geta skal þess, að í þessu sama
veðri var pósturinn nærri orðinn úti
á syðri leið yfir Mýrdalssand og
náði bygðum nauðuglega.
II.
Eg var fyrir innan tvítugsaldur,
er eg eitt sinn utn hausttíma kom
sunnan úr Meðallandi með timbur-
lest, rekatimbur, sem Skaftártungu-
menn voru vanir að kaupa af f jöru-
eigendum í Meðallandi. Eg átti þá
heima á Búlandi i Skaftártungu.
Kom eg að Ásavatni á ferjustað.
Þá var auðvitað engin brú á því
vatni. Prestur var þá í Ásum séra
Brandur Tómasson. Var hann van-
ur að ferja sjálfur ferðamenn yfir
Vatnið, ef vinnumenn voru eigi við-
látnir, og svo var í þetta skifti.
Ferjað var fyrir ofan Villings-
hól. Rétt fyrir framan ferjustað
fellur Vatnið í þrengslum: fyrst í
stríðum streng og síðan bröttum há-
vöðum. Veður var hvast af út-
norðri og því mót vindi að sækja
með ferju og flutning. Eg var með
öllu óvanur að ferja og hafði um
>ær mundir vart kornið á bátsfjöl.
Varð því prestur öllu að ráða um
ferjuna. Datt honum fyrst í hug að
setja timbrið i flota og róa síðan yfir
með flotann aftan í bátnum. Frá
>essu ráði hvarf hann þó, með því
að hann treysti sér ekki að róa fyr-
r flotanum móti vindi. Lét hann
>vi timbrið i bátinn og bar allhátt á
jví. Síðan ýtti iiann bátnum frá
landi og tók að róa, en róðurinn j
sóttist seint, því að hvast var og j
stóð vindurinn i timbrið. Eg var í
framstafni bátsins. Sá eg að bátn-
um miðaði hægt áfram ,en flat-
hamaði jafnt og stöðugt undan hæg-
um straumi vatnsins og nær strengn-
um. Kom nú þar, að teflt var um
líf og dauða; þvi að næði báturinn
strengnum áður en hann fengi land-
festu, var úti um okkur. Þreif eg
þá í band, sem fest var um báts-
nefið og fór útbyrðis, en hélt í borð-
stokkinn unz eg kendi botns. Vorum
við þá allnærri vesturlandinu. Tók
vatnið mér í holhendur. Hélt eg í
bandið og neytti nú þeirrar orku,
sein eg átti, til þess að bjarga ferju-
tnanni og fari. Náðum við landi, en
eg ætla, að mjög litlu mætti muna,
að eigi bærumst við fram í streng-
inn, og var þá sú ein lausn á málinu,
að við færumst.
Fallega þakkaði prestur Skapar-
anum lífgjöfina. Það man eg, að
hann mælti til mín hógværum við-
vörunarorðum, er eg gekk íyrir
borð, en á eftir taldi hann það hug-
rekki af mér ungum og óvönum, að
leita þessa ráðs. >fætti eg vera
presti þakklátur fyrir hin fögru trú-
arorð, er hann hafði fyrir mér, eftir
atvik þetta; svo og vingjarnleg um-
mæli hans síðan í minn garð fyrir
viðvik það, er eg gerði.
III.
Öðru sinni kom eg sunnan úr
Meðallandi fótgangandi, snemma
vetrar, í norðan-kólgu og skafrenn-
ingi. Frá Melhól (Undirhrauni) í
Meðallandi fór eg um morguninn í
stinningskalda. Lausaföl var á
jörðu og hvesti, er fram á daginn
kom.
Þegar eg kom upp í Ásahraun,
(vestasta hluta Skaftáreldahrauns),
og að svonefndum Skorum (en svo
nefnast Ásakvíslar á þeirri leið, er
eg fór), reyndust þær spiltar af
frosti og hlaut eg þá nokkurn hrakn-
ing. Þegar eg kom að svonefndri
Ásafit (mesta engið í Ásum; liggur
í hrauninu sunnan Vatns og var
erfitt að nota, unz brúin kom), mætti
eg manni, sem Árni hét: aldraður
maður, kominn úr Fljótshlíð, kall-
aður vatnsveitu-Árni, af því að hann
vann að áveitum. Mun hann hafa
verið fyrsti maður hér um slóðir,
er kom mönnum á þá list.
Eg spurði Árna hvaðan hann
kæmi/ Hann kvaðst koma ofan frá
Vatni. Eg spurði hann hvernig það
væri. “Það er ófært.” “Hvernig
komst þú yfir það,” sagði eg, því
að eg hélt, að hann kæmi ofan úr
Tungu. “Mér var vísað frá,” sagði
hann. Hann hafði þá komið fót-
gangandi sunnan úr Meðallandi um
daginn, eins og eg, en orðið nokkru
á undan mér upp yfir, og verið vís-
að frá ferju á Ásum af því að ófært
þótti að ferja. Eg spurði hann nán-
ár um Vatnið, og kvað hann það
vera ísi lagt beggja vegna en skoru
í miðju auða og ísskrið svo mikið í
skorunni, að ekki sæi í vatnið. Bað
hann mig að lofa sér að vera með
mér aftur suður í Meðalland. Eg
kvað það velkomið, en kvaðst kviða
fyrir að fara þá leið um hæl í þess-
ari kólgu og svona hrakinn. “Eg
tala nú ekki um það,” sagði Árni,
“því að eg veit, að eg hefi það ekki
af.” Sagði eg þá Árna, að eg ætlaði
að ganga upp að Vatninu og skoða
það. Hann kvað það ekki þýða; en
það varð þó úr, að við gengum báð-
ir upp að því.
Þegar þangað kom, sá eg, að
glæraís var meðfram báðum löndum,
en nýtt ishröngl i miðju og var það
kyrt; hafði stiflast í álinn. Gekk eg
nú út á ísinn og bað Árna að vera
kyrran á meðan. Var ísinn traust-
ur alt út á mitt vatnið, en nú kom
íshrönglið i álnum. Rak eg fljótt
stangarbrodd minn þar niður úr,
steig gætilega öðrum fæti út á það,
en fann þegar, að undan lét. At-
hugaði eg nú alt með gætni.
Siðan lagði eg stöng mína niður
á íshroða þenna og lagðist sjálfur
á hana ofan, festi stangarbroddinn
í annan skóhæl minn til þess að geta
ýtt stönginni áfram með mér með
fætinum, hinn fótinn víxlaði eg þar
yfir. Annarj hendi hélt eg um
stangarendann efri, en hina lagði eg
út á ísinn. Með þessu móti hvíldi
þungi minn á sem stærstum fleti á
ísnum.
Ýtti eg mér nú áfram hægt og
hægt, unz eg komst yfir álinn og á
tryggan is. Kallaði eg nú til Árna
og bað hann að bíða, meðan eg færi
heim að Ásum og sækti tæki til þess
að bjarga honum yfir um. Hann
kvaðst ekki vita hvort hann hefði
lífið við að biða þar, en eg kvaðst
verða fljótur. Settist Árni undir
stein og beið.
Hljóp eg nú að Ásum og barði að
dyrum. Kom vinnumaður til dyra,
og spurði mig hvaðan eg kæmi. Eg
sagði honum hið sanna. “Það er ó-
tnögulegt,” sagði hann jafnskjótt.
Eg bað hann að finna tvö löng borð
og 2 reipakapla og koma með mér,
til þess að bjarga manni, sem væri
hinumegin við Vatnið. Brá hann
við skjótt, fann 2 sex álna löng
borð og reipi nóg. Flýttum við okk-
ur nú sem mest við máttum á móts
við Árna. Gengum við frá böndum
á borðunum, lögðum þau á íshroð-
ann á álnum og náðu þau vart yfir.
Slöngvuðum við nú bandi yfir á
tryggjan ís, þeim megin, sem Árni
var, sögðum honum að koma og
binda bandinu yfir um sig, við
mundum halda í hinn endann, síðan
skyldi hann leggjast flatur niður á
borðin. Þetta gerði hann. Drógum
við nú borðin yfir og Árna með, og
komum honum heilu og höldnu heim
að Ásum.
Eg fór heim að Búlandi um kvöld-
ið. Eigi sá eg prest að þessu sinni,
en seinna heyrði eg að hann hefði
látið svo um mælt, að í þetta skifti
hafi eg freistað Drottins.
Timarnir eru nú breyttir. í stað
þess að eiga i erjum slíkum sem hér
er lýst og ýmsum fleirum óþægind-
um að mæta við ferðir og flutninga
yfir Eldvatnið, ganga nú menn og
skepnur þurrum fótum yfir það á
timbri og járni. I ungdæmi mínu
óraði víst engan fyrir, að á vatni
þessu' yrði einhverntíma brú, auk
heldur, að þær yrðu tvær, sín hjá
hverjum ferjustað.
Loks skal eg geta þess, að margar
hlýjar endurminningar á eg frá
bernsku- og æskuárum mínum í
fæðingarsveit minni, Skaftártungu.
Mun eg og muna þá sveit og íbúa
hennar þakklátlega, meðan mér end-
ist líf og minni. Nú eru þeir flestir
horfnir, æskuvinir mínir þar og
jafnaldrar; en mér finst eg finna
þá iað nýju i niðjum þeirra, sem
vaxnir eru upp og eru að vaxa.
—Jörð.
Or gömlum dagbókum
Þýðingin eftir scra Sigurð S.
Christopherson.
Úr dagbók Else, 19. okt., 1512.
Við höfum lifað merkilegan dag
hér í Wittenberg í dag. Bróðir Mar-
teinn Lúter var sæmdur nafnbót,
“doktor í guðfræði.” Við vorum
meðal áhorfendanna, meðan athöfn-
in fór fram.
Hinir miklu og dimm-rödduðu
kirkjuklukkur bæjarins kváðu við.
Þeim er ekki hringt nema á stór-
hátíðum eða af tilefni stórra við-
burða. Kennarar Wittenberg há-
skóla gengu skrúðgöngu um göt-
urnar.
Þegar Lúter hafði aflagt heit sitt,
var hann skrýddur kennara kápu,
sem sýndi virðingu hans. Gildur
gullbaugur var afhentur honum af
kjörfursta.
Eg komst við mest að hlusta á
eiðs-yíirlýsinguna, sem Lúter bar
fram með hátíðlegri alvötugefni.
Rödd hans, hrein og skær bergmál-
aði um salinn í hinni hátíðlegu kyrð.
Karlstadt mælti fram orð eiðsins,
og Lúter hafði þau upp eftir hon-
um:
“Juro ine veritatem viviliter de-
fensum”—eg heiti því með eiði að
verja af öllum mætti sannleika gleði-
boðskaparins.”
Einhverjum varð að orði: “Lúter
mun reynast trúr heiti sinu.”
Við höfum valið Lúter fyrir
skriftaföður okkar. Eg lofa Guð
fyrir það, að eg er þess fullviss að
eg hefi eignast þá trú, sem kennir
mér að elska Guð. Dr. Lúter segir
að eg hafi misskilið alveg Guð og
Drottin Jesúm Krist. Hann virðist
sjá inn í huga mér og skilja fylli-
lega þrá og ráðgátur hjarta míns.
Hann segir að eg hafi verið að
hugsa um Guð eins og refsigjarnan
og vandlátan dómara; eins og þann,
sem gengur harðlega eftir því, sem
hann á hjá öðrum. Guð er gjafar-
inn. Fyrirgefandi, mildiríkur frels-
ari; uppsprettulind alls þess, sem er
gott. Hið föðurlega hjarta veitir
gjöfunum ómælilega blessun og
verðmæti.
Ef við fengjumst til að hugsa um
Guð, eins og hann birtist í orði sínu,
mundum við komast að raun um, að
hann er al-heilagur og ómælilega
kærleiksríkur, fram yfir allan mann-
legan skilning. Menn gera sér mjög
til minkunar með því að vilja ekki
hugsa um Guð og lofa hann. Þó
geta allir séð hinar óteljandi bless-
anir, sem streyma frá honum dag-
lega. Mennirnir verðskulda að sól-
in hætti að skína og jurtirnar hætti
að spretta. Þó bregst ekki kærleik-
ur hans nokkra stund; gjafir hans
hætta ekki að streyma til vor.
Ekkert er það orð á mannlegri
tungu, sem lýst geti gjöfum Guðs,
andlegum og líkamlegum.
Hann ekki aðeins úthellir náðar-
gjöfum sólar og tungls. Hann út-
helti hjarta sínu með því að senda
hjartkæran son sinn eingetinn.
Hann leit hjartablóð hans streyma.
Hann horfði á hina óumræðilegu
n'iðurlægingu sonarins í dauðanum,
til þess að endurleysa ósjálfbjarga,
vonda og vanþakkláta menn. Hvern-
ig meigum vér þá mæla annað en
það, að mildi Guðs og gæzka verð-
ur etcki mæld, hvorki að breidd, hæð
né dýpt.
Postular Krists eru ávalt að á-
minna okkur um að halda okkur
stöðugum við kærleika Guðs. Leit-
ast við að eignast þann trúarlega
skilning og hjartans tilfinningu, að
hver einn og sérstakur er af Guði
elskaður. Þvi til sönnunar hefir
hann sett oss fyrir sjónir kærleika
sinn, þegar hann þyrmdi ekki ein-
getnum syni sínum, og leið að hann
lét líf sitt heiminum til frelsunar.
Lúter sagði líka, að blessunarrík-
asta nafnið, sem við gefum Guði er
það, að kalla hann föður. Það nafn
er ksérleiksríkt, sætt og djúpt og
viðkvæmt og blítt. Nafnið “faðir”
er í eðli sínu huggandi og gleðiríkt.
Við ættum þvi að temja okkur að
hugsa okkur sem sönn, hjartfólgin
börn hins himneska föður, og gera
þá játningu í hvívetna.
BRAEMORE SILK HOSE
The Noted “Triple-Guards”
One of our most popular branded lines. They’re noted for
their beauty, their elasticity and smooth fitting qualities.
The “Triple-Guard” applies to the heels, soles and
toes, which are specially reinforced for extra wear.
They feature the refinements of high grade stockings—slim panel
heels, narrow back seams and daintily picoted tops. Chiffons or Semi-
Service weights. Si£es 8% to 10%.
GUNMETAL
DUST-BEIGE
SMOKE.BROWN
IRIS-BROWN
BEIGE-TAUPE
BISQUE
Hosiery Section, Main Floor, Portape.
«*T. EATON C9,
LIMITED