Lögberg - 01.03.1934, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 1. MARZ 1934.
POLLYANNA ÞROSKAST
Eftir ELEANOR II. PORTER
XXXII. KAPITULI.
Annar Aladdin.
John Pendleton hafði í mörgu að anúasl
áður en hann gat lagt af stað. Hann skrifaði
tvö bréf í mesta flýti, annað til Pollyönnu, en
hitt til Mrs. Oliilton. Þessi bréf fékk hann
þjónustu sinni, Susan, með þeim umælum, að
þeim yrði komið til skila eftir að hann væri
á brott. Um þessi bréf vissi Jimmy ekkert.
Þeir félagar voru næstum komnir til Bos-
ton, þegar Pendleton sagði við Jimmy:
“Drengur minn, eg ætla að biðja þig bón-
ar, eða réttara sagt er það tvent, sem þú ættir
að gera fyrir mig. I fyrsta lagi, að minnast
ekki neitt á þetta leyndarmál við Mrs. Carew
fyr en seinnipartinn á morgun; hin bónin er
sú, að þú lofir mér að sjá hana fyrst. Eg verð
eiginlega málsvari þinn og þú kemur ekki
fram á sviðið fyr en svo sem ldukkan fjögur.
Ert þú til með þetta!”
Já, eg er til með það,” sagði Jimmy.
' “Eg er vel ánægður með þessa ráðstöfun. Eg
var farinn að kvíða því að þurfa að færa þetta
í tal við Mrs. Carew. og mér þykir vænt um
kað þú vilt gera það.”
“Gott og vel. Þá reyni eg að ná tali af
frænku þinni í gegnum símann, og þá getum
við mælt okkur mót.”
Eins og hann hafði lofað kom Jimmy
ekki fyr en klukkan fjögur næsta dag, til Mrs.
Carew. Hann var jafnvel þá svo feiminn, að
hann gekk' tvisvar hringinn í kring um húsið,
áður en hann fékk sig til að g’anga upp tröpp-
urnar og hringja dyrabjöllunni. Þetta breytt-
ist samt skjótt þegar Jimmy hafði heilsað
Mrs. Carew, sem með sínu þýða viðmóti tókst
strax að jafna geðshræring hans. Samt grét
Mrs. Carew ofurlítið og John Pendleton greip
til vasaklútsins, en þetta leið fljótt hjá og
fagnaðarglampinn í augum þeirra gaf til
kynna hve ánægð og sæl þau voru.
“Mér finst það svo göfugmannlegt af
þér að vilja ekki láta Jamie vita neitt um
þetta,” sagði Mrs. Carew eftir stundar þögn.
“Já, Jimmy—eg ætla alt af að kalla þig
Jimmy, eins og þú getur skilið, það fer þér
líka betur—víst er það fallega gert af þér.
Samt fellur mér það hálf illa. Mér hefði þótt
svo vænt um að geta kynt júg öllum sem
framda minn.
“Já, Ruth frænka, eg—” John Pendle-
ton hrökk við og Jimmy þagnaði um leið.
Hann sá Jamie og Sadie Dean standa í dyr-
unum. Jamie var náfölur. Hann horfði á
þau til skiftis. “Er þetta mögulegt, Ruth
frænka—er þetta mögnlegt?”
Jimmy og Mrs. Carew hvítnuðu í fram-
an, en John Pendleton gekk hratt yfir stofu-
gólfið á móti Jamie.
“Já, Jamie; því ekki það? Eg ætlaði að
segja þér þetta hvort sem var. (Jimmv greip
andann á lofti, og’ ætlaði að þagga niður í
Pendleton, en hætti þó við þegar Pendleton
leit til hans). “Mrs. Carew er rétt búin að
lofa því að verða konan mín, og þar sem
Jimmy kallar mig John frænda, þá er ekki
nema sjálfsagt að hann kalli Mrs. Carew,
Ruth framku.”
Jamie hrópaði upp yfir sig af fögnuði,
og Jimmy var na^stum búinn að eyðileggja
alt saman með 'því að láta í ljós undrun sína
og ánægju með þessar fréttir. Allir horfðu
nú á Mrs. Carew, sem þarna sat sótrauð og
vandræðaleg. John Pendleton sneri sér að
Jimmy og hvíslaði: “Svo eg tapa þér þá ekki
heldur, þrjóturinn þinn. Við eigum þig bæði.”
Nú gekk langur tími í hamingjuóskir, en
þegar þeim var lokið, sngri Jamie sér að
Sadie Dean og sagði: “Sadie, eg ætla að
segja þeim tíðindin núna.” Allir gátu séð á
roðanum, sem færðist í kinriar hennar. hver
tíðindin myndu vera. Nú varð að óska þeim
til hamingju og gleðin óx um lielming, og allir
voru í bezta skapi. Jimmy fór þá að finnast
nóg komið og sér hálfvegis ofaukið. Þið get- I
ið óskað hvert öðru til hamingju, en hvað
verður um mig ? Bara að ein manneskja væri
hér viðstödd þá skyldi eg einnig hafa fréttir
að segja.”
“Bíddu svolítið, Jimmv,” sagði Pendle-
ton. “Eg ætla að reyna að vera Aladdin og
núa lampann. Mrs. Carew, má eg hringja
á Mary ?”
“Já, auðvitað,” sagði hún. Allir störðu
undrandi á Pendleton.
Skömmu síðar kom Mary í dyrnar.
“Er ekki M iss Pollyanna nýkomin hing-
að?”
“ Jú, herra. Húnkomáðan.”
“Segðu henni að gjöra svo vel að koma
hingað.”
“Er Pollyanna komin,” hrópuðu allir.
Jimmy brá litum.
“Já, eg skrifaði henni fáeinar línur og
var svo djarfur að biðja hana að koma hing-
að og dvelja nokkra daga hjá þér, Mrs. Carew.
Mér fanst að hún mætti til með að létta sér
svolítið upp. Þjónustustúlkan mín lítur eftir
Mrs. Chilton á meðan. Svo skrifaði eg gömlu
konunni líka.” Pendleton horfði á Jimmy.
“Eg hélt að hún myndi lofa henni að koma,
eftir að hafa lesið bréfið, og það hefir hún
gert, því hingað ér Pollyanna komin.”
Það var satt, því Pollyanna stóð í dyr-
unum feimnisleg og brosandi.
‘ ‘ Elsku Pollyanna ! ’ ’ Jimmy gekk á móti
henni, tók hana í fang sér og kysti hana.
“Ó, Jimmý, sérð þú ekki alt þetta fólk.”
“Hvað gerir það til. Eg hefði kyst þig á
fjölförnustu götu borgarinnar, ” sagði
Jimmy. “En horfðu á alt þetta fólk; finst
þér að við þurfum að óttast það.”
Pollyanna leit í kringum sig. Út við einn
gluggann stóðu þau Jamie og Sadie Dean, og
sneru bakinu að hinum, og við annan glugga
voru þau Jolin Pendleton og Mrs. Carew og
virtust ekki taka eftir neinum. Pollyanna
brosti og Jimmy fanst hann mega til að kyssa
hana aftur.
Ó, Jimmy, er þetta ekki dásamlegt alt
saman. 0g Polly frænka veit nú allan sann-
leikann og er nú svo ánægð. Annars held eg
hún hefði gefið sitt samþykki hvort sem var.
Hún var farin að kenna svo mikið í brjósti um
mig. Eg er svo óstjórnlega hamingjusöm.
Alt hefir farið svo vel.”
Jimmy tók hana í fang sér.
‘ ‘ Guð gefi að við megum ætíð verða ham-
ing'jusöm. ’ ’
“Það verðum við alt af, eg er viss um
það,” sagði Pollyanna.
ENDIR.
Grunaður
(Smásaga frá Berlín)
Eftir IIan Bensson.
Sportpalazt var troðfult af fólki. Þegar
litið var upp á svalirnar og hringpallana, sem
iðuðu í skæru hvítu ljósi eins og fuglabjarg á
heitum sumardegi, fanst manni eins og þess-
ar þúsundir manna á þúsundir ofan stæðu
ekki föstum fótum, heldur héngi oð iðuðu í
höfgum klösum í titrandi loftinu.
Achtung! hrópaði S.A.-f oringinn og hin-
ar fjórar. raðir brúnskyrtuliðanna, sem tveir
og tveir saman mynduðu raðir eftir aðal-
göngum salsins, réttu úr sér. 1 sama bili
heyrðust fyrstu trumbudunurnar og lúður-
hljómarnir framan úr anddyrinu. Allir í
salnum spruttu upp og tíu þúsund handleggir
voru réttir upp, 10,000,12,000,16,000, og með-
an herdeildin þrammaði inn með silkifána og
gullsaumuð merki, flugu “heil”-kveðjurnar
um loftið eins og neistar úr jötnabáli. Brún-
liðsmennirnir fánasveitarinnar voru sérstak-
lega myndarlegir menn, en vængliðinn í öft-
ustu röð, stór og herðabreiður maður, þjálf-
aður af íþróttmn. og með ungt, veðurharið
andlit var nærri því enn aðsópsmeiri en nokk-
ur hinna. Það var Kurt Becker.
Þegar fundurinn var úti og fánarnir
komnir í gevmslu fór hann ásamt nokkrum
kunningjum inn á veitingastofuna, sem hann
vandi komu sína á, til að skeggræða um það,
sem gerst hafði um kvöldið, yfir einu ölglasi.
Þeir höfðu setið j)arna og rabbað svo sem
stundarfjórðung og lyftu nú glösunum í
þriðja skifti til að drekka skál Goebbels, þessa
fádæma ræðumanns, nafntogaða galdramanns
og aðdáanlega æringja—þegar tveir grá-
klæddir menn komu upp að diskinum og
spurðu nftir S-A.Hmanninum Kurt Becker.
Og undir eins og hann, sem sat rétt hjá, heyrði
nafn sitt nefnt gekk hann til fundar við gest-
ina. Þeir báðu hann að ganga með sér út
fyrir; liann fór með þeim og áður en honum
gæfist tími til að spyrja, sýndu þeir honum
leynilögregluskírteini sín og báðu hann koma
með sér á Alexanderplatz.
Þegar á leynilögreglustöðina kom var
Becker leiddur inn í stofu þar sem sátu tveir
fulltrúar í glæpalögreglunni, Buntschuh og
Zeis. Þeir sneru sér umsvifalaust að mál-
efninu:
—Einn af fyrstu dögunum í marz, segir
Buntschuh, ók fallegasta Mercedes-bifreiðin
í Þýskalandi yfir landamærin tékknesku við
Teschen-Bodenbach. Við hlið bílstjórans sat
þjónn og voru báðir í viðhafnarmiklum ein-
kennisbúningum. Vitið 'þér hver sat aftur í
vagninum?
Becker hristi höfuðið.
—-Willy Munzenberg!
—Eg þekki hann ekki, sagði Becker.
—A það að tákna, að þér vitið ekki hver
maðurinn er, Willy IVIunzenberg, kommúnista
þingmaðurinn og ritstjpri “Die Welt am
Abend?” En þá þekkið þér máske bílstjór-
ann, sem átti sök á því, að þetta lævíslega til-
tæki tókst og að Willy Munzenberg komst
heill á húfi úr landi ?
—Hefi ekki hugmynd um hann, svaraði
Becker með sömu ró og stillingu og hann
hafði sýnt frá upphafi, eftir að þessi óvænti
atburður hófst.
—Þér voruð bílstjórinn, sagði fulltrú-
inn, og þér vitið máske líka hvaða refsing
lögin leggja við því, að hjálpa eftirlýstum
glæpamanni til að flýja. Hún er ekki smá.
Kurt breytti ekki svip. Það var ekki einu
sinni neina gremju á honum að sjá, yfir til-
hugsuninni um, að maður í S. A. einkennis-
búningi skyldi vera sakaður um svona þorp-
arabragð.
—Yður er eins gott að meðganga undir
eins, sagði Buntschuh fultrúi, því að öll sann-
anakeðjan er óslitin. Þér hafið fyrrum verið
bílstjóri hjá------■, Buntschuh nefndi nafn
stóriðjuhölds í borginni.
—Það er alveg rétt, svaraði Kurt.
—Það er vagninn lians, sem notaður var
til þessarar ferðar, einn dag, er hann var
sjálfur að heiman. Núverandi bílstjóri iðju-
höldsins hefir meðgengið, að þér hafið fengið
vagninn lánaðan þennan dag, undir því yfir-
skyni að þér ætluðuð að nota hann í þarfir
nazistaflokksins. Hvað segið þér við því?
—Þetta hlýtur að vera misskilningur,
sagði Kurt rólega,—mætti eg láta yfirheyra
mig um þetta augliti til auglitis við bílstjór-
ann?
Buntsschuh vissi, að sannanakeðjan var
því miður ekki óslitin og hann vissi, að það
var ekki hægt að leiða þessa tvo menn saman.
Bílstjórinn hafði ’ekki haft Becker grunaðan,
hann hafði yfirleitt alls ekki verið yfirheyrð-
ur, því að þegar loks hafði tekist að komast
að ])ví hvaða vagn Munzenberg notaði til
flóttans, þá var þessi bílstjóri farinn úr vist-
inni hjá iðjuhöldinum, og enginn vissi, hvað
af honum hafði orðið. Það voru aðrir af
starfsfólki iðjuhöldsins sem töldu sig hafa
séð Becker sækja vagninn.
—Þér viljið með öðrum orðum velta sönn-
unarskyldinni y£ir á mig', svaraði Buntschuh,
en það verður nú ekki, Becker minn góður.
Eg krefst þess þvert ámóti af yður, að þér
komið með sýknunarsönnun—sannið okkur
að þér hafið ekki verið í Teschen-Bodenbach
þennan umraxlda dag—of yður er það mögu-
legt. Þetta var 2. marz. Hvar voruð þér
þann dag?
—Allan 2. marz var eg úti í borginni að
dreifa um nazista-úvörpum í tilefni af ríkis-
þingkosningunni þann 5. sama mánaðar.
—1 hvaða hluta borgarinnar var það ?
—Eg fór hús úr húsi í Knesebeck-, Bleib-
treu-, Wieland- og Lefbnizstrasse.
—Hvernig ætlið þér að fara að sanna
það ?
—Þér getið spurt S.A.-mennina Schu-
bert og Leincke úr 6. riðli; eg var samferða
]>eim mestan hluta dagsins, þeir fóru í húsin
öðrumeg'in götUnnar en Bulcke félagi minn
og eg hinum megin, en nú er Bulcke einhvers-
staðar í Austur-Prússlandi.
—Vitið þér hvað Schubert og Kleincke
eiga heima? spurði Buntschuh og leit upp
eftir að hafa skrifað eitthvað hjá sér.
—Nei, on það er hægt að fá að vita það
á yfirmannastofu 6. riðils.
—Hve longi hafið þér verið S. A.-máður?
—Síðan 31. júlí.
—Og hve lengi hafið þér verið í flokkn-
um?
—Síðan 31. marz.
—Má eg fá félagsskírteini yðar, það er
víst Iiollast að við athugum það dálítið nán-
ar; mér dettur sem sé ekki í hug að trúa, að
þér hafið verið nazisti svona lengi—ef þér
vfirleitt eruð það. Faðir yðar hefir árum
saman verið socialisti og meira að segja at-
hafnamikill í þeim flokki. Nú farið þér í
lögreglufangelsið fyrst um sinn, meðan við
athugum hvort fjarverusönnun yðar dugir.
Buntschuh hafði hringt og annar lög-
reglumannanna, sem höfðu sótt Kurt á veit-
ingaskálann, kom inn, úr hliðarhorberginu.
—Viljið þér skila Becker í fangelsið, lion-
um verður haldið eftir um sinn, vegna gruns,
som á honum hvílir. Við höfum gott lag á
vinnunni hérna, bætti lögreglufulltrúinn við
og sneri sér að Becker—ef alt gengur að ósk-
um getum við látið yður vita um árangurinn
eftir tvo tíma.
Kurt Becker fleygði sér niður á fletið í
klefanum og sofnaði bráðlega. Annaðhvort
var samvizka hans glöð og góð oða þá að
taugar hans voru úr stáli; en hvort heldur
var þá sigraði þreytan. Buntschuh efndi lof-
orð sitt. Klukkan var nýslegin tvö þegar
Becker var vakinn og leiddur inn til fulltrú-
ans.
—Þessir tveir menn, sem þér hafið vitn-
að til, virðast vera trúverðugir og hafa báðir
staðfest framburð yðar. Eg neyðist til að
láta yður lausan; en eg segi yður það hrein-
skilnislega, að grunur minn á yður er ekki
borfinn (>nn. Við höldum eftir félagsskírteini
vðar og eg fyrirskipa yður, að koma hér og
gera vart við yður hjá lögreglunni á hverjum
degi klukkan tólf á hádegi, þangað til öðru-
vísi verður ákveðið. Ef þér gerið það ekki
þá verðið þér sóttur. Við verðum nofnilega
að komast að hinu sanna í þessu Munzenberg-

máli. Það getur hugsast að mér skjátlist, og
að þér séuð heiðarlegur og hughraustur S. A.-
liðsmaður, eins og þér lítið út til að vera; en
eg segi yður afdráttarlaust og hreinskilnis-
lega: Eg hefi yður í huganum, Kurt Becker!
Með þessum orðum var Kurt látinn fara.
Og hann fór án þess að mæla orð; en fótatak
lians var ]>ungt og klunnalegt. 1 gangin fyrir
utan heyrðist hvernig fætur hans drógust eftir
steinflísunum. Voru það hin sektarþungu
skref mannsins, sem vissi sig sekan, eða var
það aðeins eðlilegt máttleysi eftir langt og
ertitt dagsverk og eftir liugarhræring og geð-
æsingu kvölds, sem hafði verið enn þá lengra
en dagurinn?
Þegar hurðin hafði lokast eftir honum,
sagði Buntschuh við Zeis samverkamann
sinn, er sat andspænis honum.
Eg liefi þegar lagt gildru fyrir strákinn.
Eg hefi búið Wetzel út eins og umrenning og
sigað honum á hann. Ef Wetzel leikur hlut-
verk sitt vel, þá gengur hinn í gildruna undir
eins.
Aður en Becker komst upp að járnbraut-
arstöðinni, var hann stöðvaður af ósviknum
umrenningsræfli, fyrir framan hús eitt í
smíðum—skrifstofuhöll, sem þegar liafði ver-
ið stevpt up í 7. hæð—stöðvaður þar í skugg-
anum, undir girðingu úr timbri, sem gerð
hafði verið fyrir framan húsvegginn.
—Pst! hvíslaði sá ókunni og leit varlega
í kringum sig. — Rauðir saman, félagi! Eg
hefi séð 'þig hjá Schulze félaga nokkrum sinn-
um. Við höfum hérna inni dálítið upplag af
bréfum frá prentstað K.P.I).—þú gætir hjálp-
að mér að dreifa þeim út.
Sá ókunni kastaði höfði í áttina að húsinu
sem í smíðum var og Becker elti hann yfir
mjóan plankarenning, sem greiddi götuna
yfir jarðfallið við múrinn, inn í húsið. Þar
sá Becker lieilan hlaða af umslögum.
—Nú, þarna eru þau þá félagi, sagði hann
og glotti. Og hinn maðurinn var í þann veg-
inn að s,etja upp samskonar glott, en fékk í
síima vetfangi svo öflugt liögg á vangann, að
hann hné meðvitundarlaus aftur á bak og lá
þarna meðvitundarlaus á steingólfinu. Becker
leit kringum sig, alt var hljótt, ókunni maður-
inn hafði augsýnilega verið svo óvarkór, að
ætla sér að fara að starfa af eigin ramleik.
Kurt hlustaði eina mínútu enn, en fór svo og
flýtti sér að rannsaka salakynnin. Til liægri
við anddyrið hafði veijið grafinn kjallari,
rúmlega þriggja metra hár, en ekki var kom-
inn stigi niður í liann að svo stöddu. Stæltum
armi tók Kurt manninn meðvitundarlausa og
fleygði þessu máttlausa flykki ofan í dimt
djúpið; það hevrðist eins og þunginn félli
niður á hrúgu af hefilspónum.
Becker náði í sporvagn og ók til Neukölln.
TTann steig út úr vagninum á Hermannsplatz
og gekk öruggum skrefum upp Hermanns-
strasse'; þar hvarf liann inn í hús til vinstri
liandar. Hann hringdi bjöllunni á fimtu hæð;
■þrjú stutt og eitt langt; svo heyrðist urr, eins
og þegar köttur er að mala. Fyrir innan
spurði rödd:—Hver þar? og Kurt hvíslaði
nafn forsætisráðherrans í Prússlandi. Þegar
hann var kominn inn fyrir fleygði hann sér
niður á stól og skellihló.
T litlu íbúðinni þar sem dagsbirtan var
farin að gægjast inn um rifurnar meðfram
]>ykku gluggatjöldunum, hitti hann Schubert
og Klienicke og nokkra unga menn, án ein-
kennisbúnings í viðbót; ennfremur grann-
vaxna konu á fimtugsaldri. Hann varð að
segja þeim frá’því, sem ó daga hans hafði
drífið og þau ráðguðust um hvað gera skyldi.
Þetta hafði verið ónæðissöm nótt og samtalið
lognaðist smátt og smátt vit af og lenti í löng-
um geispum; alla langaði mest tikað lialla sér
og fara að sofa. En vinnan kallaði. A borð-
inu lágu 6 matarbögglar vandlega umbúnir í
prentpappír—gömul eintök af “Der Angriff ”
—og bundið utan um moð seglgarni. Eftir
stærðinni að dæma var maturinn vel úti lát-
inn—en S.A.-liðar eru líka alkunnir fyrir góða
matarlyst.
Alstaðar umhverfis heyi'ðust vckjara-
klukkurnar glamra í leiguíbúðunum, hurðun-
um var skelt og verkamennirnir skunduðu af
stað til dagsverksins.
Fámenni hópurinn }>arna í lierberginu
dreifðist líka og hver fór með sinn nestisbýgg-
ul, sumir upp á loft og bakdyramegin út að
nágrannahúsunum í Biebrichsstrasse, aðrir
laumuðust. kjalaragangana út í eitthvert hús-
ið við Flug'hafenstrasse, sumir skutust gegn-
um port og bakhýsi ])angað til þeir lentu í
Meinzerstrasse. Konan, sem hafði íbúðina á
leigu gekk sjálf réttu dyrnar út í Hermann-
strasse. Englnn lifandi sál gat vitað, að
þessir menn höfðu hittst hjá henni. Þeir
dreifðust hér og hvar um borgina. Klukkan
mun hafa verið nálægt hálf fimm.
f Kurt Becker gekk Hermannstrasse endi-
langt út að Hringbrautarstöð. Þar tók hanh
leiðina til Papestrasse og skifti þar um vagn,
til Wilmerdorf-Friedenau. Hann labbaði nið-
ur Kaiserallé, engin hræða var komin á kreik,