Lögberg - 12.04.1934, Blaðsíða 6

Lögberg - 12.04.1934, Blaðsíða 6
6 LÖGBEEG, FIMTUDAGINN 12. APRIL 1934 Maðurinn frá Indiana Eftir BOOTII TARKJNGTON Harkless svaf í litlu húsi rétt hjá skrif- stofu blacSsins. Hann kvaddi William við hliðið. “Eg gleymi >ekki strax framkomu þinni í kveld. Þú svndir mikið hugrekki.” “Eg átti leið þarna um, þegar ráðist var á þig,” sagði Todd og geispaði, því hann var orðinn syfjaður. “Ætlarðu ekki í rúmið?” “Nei, ekki strax. Bg þarf að vinna eitt- hvað fram eftir. “Jreja, sagði hinn, “mér er }»á bezt að halda heimleiðis.” Harkless stóð nokkra stund á tröppun- um. Honum fór að detta í hug að framkoma sín í kveld hefði verið dálítið barnaleg. Hann hafði hlegið að öllum sköpuðum hlutum og kvatt alla með handabandi, að minsta kosti fjórum, fimm sinnum. “Eg hlýt að vera orðinn ástfanginn. Tunglið gerir menn stundum hálf brjálaða.” Hann gekk inn og tók til starfa—eða svo fanst honum hann gera. 7. KAPITULT. Nœsta morgun Sólin skein inn um gluggann til Harkless, þar sem hann svaf í rúminu. Hann vaknaði með bros á vörunum og lá nokkra stund graf- kyr og undraðist hversvegna liann skyldi hafa vaknað brosandi. Þannig hafði það verið þegar liann var drengur, sérstaklega á af- mælisdeginum hans og eins á jólunum, og 4. júlí. Nú var aðeins sýningardagur í Platt- ville, en samt hlakkaði hann til eins og dreng- ur. Það hlaut að stafa af einhverju öðru. Morgungolan lék sér við gluggablæjurn- ar og angar úr vafningsviðnum strukust mjúklega við rúðurnar. Fuglarnir sungu í trjánum framan við gluggann. Utan af göt- unni heyrðist hlátur og köll og hundagelt. Alt þetta gerði Harkless létt í skapi, hann stökk fram úr rúminu og hrópaði á þjóninn sinn. Hann kom strax fram í dyrnar og rak svartan hausinn inn í herbergið. Zen hét hann, og var aldraður svertingi; andlitið hrukkótt og ekki beinlínis frítt, ' en hárið hrokkið og farið að grána. “Góðan daginn, herra, ” sagði Zen. “Eg er búinn að dæla það barmafult, herra minn.” Hann átti við baðkerið, karlinn. Svo fór hann út. Nokkru seinna hevrði Z<cn, þar sem hann sat á tröppunum, að Harkless var farinn að þvo sig í kerinu, og söng um leið fullum rómi. Þetta leist karli ekki á. “Skyldi 'hann nú ætla að flytja sig héðan, ” hugsaði Zen gamli. “Hvað yrði þá um mig, vesalinginn. ” Zen þótti mjög vænt um Harkless og óttaðist það rnest, að hann færi einhvern tíma frá Platt- ville. Aðalstræti og “ferhyrningurinn” var orðið fult af fólki. ótal kerrur og vagnar voru að koma utan af landsbygðinni og streymdu nú um götur bæjarins. Sumt voru stórir, rauðir og bláir vagnar, dregnir af stríðöldum folum og glampaði á skrokkana. Eldra fólkið sat í sætinu að framan, en allir krakkarnir sátu í vagnkassanum og gægðust yfir borðin. Aðrir óku í smærri kerrum með einum hesti fyrir, og enn aðrir komu í göml- um vögnum, sem múlasnar gengu fyrir. Þetta voru flest svertingjar. Þeir komu með fá- eina aura í vasanum til að kaupa sér melónur og eplalög við fyrstu hentugleika. Allir höfðu með sér körfur fullar af mat, til að gæða sér á yfir daginn. Neðan undir vögnunum héngu pokar með heyi handa skepnunum. Hund- arnir komu á eftir lestinni og gáfu hver öðr- um hornauga. Hér og*þar hlupu folöld, með mæðrum sínum og störðu með stórum, for- vitnislegum augum á alt, sem fram fór. Bændasynir af betra tæginu, komu með unnustur sínar í léttivögnum og óku hratt. Þeim þóttá vagnarnir hægfara og hleyptu fram hjá þeim, þegar færi gafsL Hestarnir þeirra voru léttfættir og fjörugir, og eigend- urnir toguðu í aktaumana af öllum mætti, til að tapa ekki valdi yfir gæðingunum. Þessir ungu bændasynir voru klæddir sínum beztu fötum og unnustur þeirra sínum fínustu kjól- um. Hattarnir voru skrevttir ljósbláum borð- um og samlita borða höfðu þær um mittið. Um hálsinn höfðu þær rauðar kórals-festar. Andlit þeirra voru uppljómuð af ánægju og alt af öðru hvoru litu þær niður fyrir sig, tií að sjá hvmrt kjóllinn færi ekki vel. Alstaðar var kæti og fögnuður. Allir voru hlæjandi og kölluðust á þegar þeir mætt- ust. Hvert mannsbarn úr Carlow-sveit var að safnast til Plattville, hópar manna úr ná- lægð og fjarlægð. Rykskýin, sem morgungol- an þyrlaði upp hér og þar á veginum, gáfu til kvnna að enn annar vagn væri á leiðinni. Dibb Zane, sem hafði þann starfa að bera vatn á göturnar þegar þær gerðust of rykugar, hafði unnið frá því ag birti um morguninn, en ekkert dugði. Hann ók vatns- tunnunni sinni eftir Aðalstræti, hvað eftir annað, en í hvert sinn sem vagn fór um veg- inn, þá þyrlaðist rykið upp aftur, og karlinn sótbölvaði og steytti hnefana, þótt enginn gæfi því gaum. Harkless sá alt þetta út um -gluggann sinn, en liélt áfram að syngja. Svo fór hann að leita, í kistunni sinni, eftir viðeigandi klæðnaði. Hann tók loks upp snjóhvítar strigabuxur og gráan slopp, úr öðru hólfi tók hann ljósan stráhatt með marglitum borða. I kistunni höfðu þessi föt legið í mörg ár. Nii tók Harkless þau og skoðaði vandlega, síðan bustaði hann þau og lagði þau svo á rúm- stokkinn. Þar næst rakaði hann sig vandlega, greiddi hár sitt og bustaði og klæddi sig svo mqð mikilli nákvæmni. Loks var hann orð- inn ána;gður með útlit sitt og gekk út úr hús- inu. Zeii gamli, eða Xenophon, eins og hann hét fullu nafni, starði á eftir Harkless. Svert- in^inn fórnaði höndum til ihimins: ‘ Guð minn góður,” hrópaði hann. “Ekki ætlar hann þó að ganga í trúðaflokkinn- Hann skyldi þó ekki vera orðinn brjálaður. Það er mikið ólánsmerki, ef maður tekur til að svngja á undan morgunmatnum. Þetta veit á eitthvað ilt, það er eg hárviss um. ” Búningur Harkless vakti almenna eftir- tekt, þegar hann kom út á götuna. Póstmeist- arinn og systir hans, Miss Tibbs, hlupu út úr búðinni til að geta séð hann betur. “Er hann ekki fallegur og tilkomumikill ? ” sagði Miss Tibbs. “En hvað á þetta að þýða að klæða sig svona, ” spurði bróðir hennar. “Edtthvað nafn munu þau hafa, þessi einkennisföt. Gott ef eg sá ekki mynd af þeim einhversstaðar. Hún var víst á þessum tennis-kassa, sem við settum upp í búðarglugganum.” “Tennis er víst einhver leikur, eða svo sagði bókin.” “Það voru engin kjörkaup að minsta kosti, ” svaraði póstmeistarinn. Þegar Harkless kom yfir að gestgjafa- húsinu, gekk gamall og vesaldarlegur maður í veg fyrir hann. Hann hafði stóran strá- liatt á höfðinu og gráan klút um hálsinn. Þetta var maðurinn hennar Mrs. Wimby. Hann, eins og aðrir, nefndi konu sína með hennar fyrra nafni. “Eg hefi verið að leita að þér, ritstjóri góður,” sagði maðurinn. Röddin var veik og aumingjaleg. “Mrs. Wimby sendi þér nokkrar rósir, og Cynthia er nú að raða þeim á borðið þitt. Mér líður nú svona eftir hætti, en konan er svo lasburða að hún treysti sér ekki að koma á sýninguna. Við sáum eitthvað af Krossgötumönnum fara um veginn í morg- un, á leið til bæjarins, og okkur datt í hug að láta þig vita það. Eg veit svo sem að þú gerir ekkert jneð þessar fréttir. Það er eins og hún sagði: ‘Hann er of mikill maður til að hræðast. Þessir stóru menn halda alt af að enginn geti unnið þeim mein. ’ En hún segir þér að fara varlega,—segir hún konan mín. Svo sá eg Bob Skillett og bróður hans hérna framan við ráðhúsið; það þá eg með mínum eigin augum. Ed Wyatt er hér líka, hann er nú kominn úr útlegðinni aftur, þrjóturinn, og lætur ekki mikið á sér bera; en betra væri að liafa gát, á þeim, piltunum.” Maðurinn staulaðist burt, og Harkless v’eifaði hendinni til hans, vingjamlega. Harkless borðaði vanalega einn á morgn- ana, því hann fór seinna á fætur en nokkur annar maður í Plattville. fStundum að vetr- inum kom hann ekki að borðinu fyr en klijkk- an var orðin átta). Þennan morgun sá hann að vöndur af hvítum, ilmandi rósum stóð á borðinu. Hann leit upp og brosti við rauð- hærðu stúlkunni. “Þakka þér fvrir, Oharm- ion,” sagði hann, “þetta var fallega gert.” Stúlkan roðnaði og svaraði engu. Hún lézt vera að banda við flugum með vendinum sínum. Eftir nokkra þögn sagði hún: “Það var engin fyrirhöfn.” Svo sátu þau nokkra stund án þess að segja orð. Loks varð Harkless litið upp og sá að Cynthia starði á sig og sýndist hvorki vita í þennan heim né annan. Hún sá að horft var á sig og leit undan. “Ætlar þú ekki að drekka úr kaffiboll- anum?” sagði hún; svo beygði hún sig nær Harkless og hvíslaði: “Sérðu að Eph Watts situr fyrir aftan þig?” Yzt úti í horni sat maður við lítið borð, og át morgunverð sinn, af og til leit hann í blað, sem lá á stól við hlið hans. Maðurinn var stór og feitur. Föt hans vom ný og tals- vert áberandi, en þó fremur þokkaleg. Augun voru blá og einbeittnisleg, en báru þó vott um óheilbrigða lifnaðarhætti; skegg hafði hann á efrivör og var það farið að grána. Þessi maður var Mr. Bphraim Watts, og var vel- þektur fjárglæframaður. Hann hafði yfir- gefið Plattville fyrir 'þremur árum, eftir ósk y'firvaldanna, en var nú kominn heim aftur. Harkless hafði átt mestan þátt í því að Watts var rekinn úr bænum. Samt sem áður var ritstjóranum hreint ekkert illa við manninn, sem að mörgu leyti var meinleysis-grey. Þegar Harkless var búinn að borða, gekk hann yfir til Watts og heilsaði honum. Cynthia stóð á öndinni og hélt víst að Watts gripi til skammbyssunnar. Svo varð þó ekki, heldur rétti hann fram höndina, og leit, hálf vandræðalega á ritstjórann. “Mérþvkir gaman að sjá þig, Mr. Watts. Vonandi ertu hadtur við peningaspil og ann- að þvílíkt. Annars verð eg líklega að senda þig burt aftur, strax fvrir hádegi. Hvernig líður þér annars ? Þú ert feitur og sællegur. ’ ’ “Mér hefir aldrei verið kalt til þín, Mr. Harkless,” svaraði hinn. “Þú breyttir ef- laust réttilega í því að reka mig héðan fyrir þremur árum síðan. Nú er eg alveg hættur að spila fjárhættuspil, en hefi fengið umboð frá stóin félagi til að leita olíu hér um slóðir. Það er ekkert ólöglegt við það, og eg vildi síður að amast væri við mér þess vegna. Svo græða engir meira en bændurnir, ef olía finst hér í sveitinni.” hendi sinni nokkra stund og sýndi Harkless það. Það var hvítt fiðrildi og hann spurði hvernig hægt væri að þekkja það frá hend- inni, sem á því héldi. “Sjáum til,” sagði Helen og slepti fiðr- ildinu. Þau liorfðu á það þangað til golan náði undir gagnsæja vængina og hóf það á loft. “Svo þú getur slegið mér gullhamra á daginn ekki síður en í tunglsljósinu. Bf ekki væri svona rykugt hérna myndi eg falla á kné fyrir þér.” Hún var með nokkrar bleikar rósir, næld- ar við kjólinn. Harkless benti á þær, og spurði hvort hún vildi gefa sér eina þeirra. “Mér sýni.st þú vera með fallega rós í barminum.” Hún leit snöggvast til hans og brosti gletnislega. Ritstjórinn þakkaði ham- ingjunni að hann hefði klætt sig í beztu fötin sín og sett upp stráhattinn. Hún hélt áfram: “Rósin þín er sérstak- lega falleg: annars ætti eg ekki að tala svona við .þig; eg, sem þekki þig ekki neitt.” “Þér ætti að vera óhætt að tala kunnug- lega við mann, sem þú hefir bjargað frá dauða. ’ ’ “Eða mann, sem hefir hlaupið langa leið með mig í fangdnu,” bætti hún við og hló. Þau stóðu þarna augnablik. Helen tók eina rósiha og hélt henni upp að vörunum. “Þú getur fengið þessa.—í skiftum.” “ Já, góði minn,” sagði Harkless og hló, “þér er velkomið að leita að olíu. Mér þótti slæmt að þurfa að amast við þér um árið. Nú ætti alt að ganga betur. Þú mátt grafa alla leið til Kína, eftir olíu, ef þér sýnist svo. Veðrið er annars makalaust gott í morgun.” ‘ ‘ Eg skal geyma þér nokkra hluti í olíu- félaginu,” sagði Watts um leið og hinn gekk t il dyranna. Hann sneri sér við, kinkaði kolli til Watts. A leiðinni út mætti hann Cynthiu aftur. “Þú ættir að festa eina rósina í jakka- hnesluna þína. ’ ’ “Vilt þú festa hana fyrir mig, Charm- ion?” sagði Harkless. “Því getur þú ekki nefnt mig réttu nafni ? ’ ’ spurði Cynthia og leit undan. “Því þá það?” Harkless leit á hana forviða. “Þú ættir ekki að hlæja að mér alt af.” “Eg bið afsökunar Cynthia,” sagði Harkless með alvörusvip. ‘ ‘ Eg hefi ekki gert það viljandi. Mér datt aldrei í hug að þér félli það illa. Vilt þú ekki festa rósina?” Hún varð aftur glaðleg á svipinn og tók eina rósina. Hendur hennar voru stórar og skjálfti á þeim. Rósin datt á gólfið. “Eg get víst ekki gert svo mikið sem þetta,” sagði Cynthia, og flýtti sér út. Harkless tók rósina 'af gólfinu og festi hana í barm sinn. Hann gat aldrei skilið hvers vegna Cynthia var svona undarleg; þessi rauðhærða stúlka var einkennilegasta manneskjan í Plattville. Harkless gekk út úr stofunni og lagði á stað til dómarans. XXX Þegar hann kom að stóra steinhúsinu sá hann mann sitja í stól í garðinum framan við húsið. Þegar garðshliðið opnaðLst, leit liann við og sá Ilarkless að þetta var Mr. Lige Willets. Hann var klæddur í brún, fín föt og var ætíð brosandi. Willett var mjög hrif- inn af Minnie Briscoe og talinn henni sam- boðnastur af öllum Plattville búum. “Stúlkurnar koma bráðlega,” sagði Wil- lett. Honum varð starsýnt á klæðnað Hark- less. Þeir heilsuðust vingjamlega. “Mér var sagt að bíða hérna,” bætti hann við. Rétt í þessu skrjáfaði í silkikjólum stúlknanna í dyrunum, og komu þær nú niður tröppumar. Lige Willett horfði undrandi á Harkless. Aldrei hafði honum fundist hann sérlega fallegur maður, fyr en nú, er hann gekk ámóti Miss Sherwood og tók í hönd hennar. “Góðan daginn,” sagði Harkless, og hneigði sig djúpt. Þau gengu öll af stað. Minnie og Mr. Willett á undan. Harkless vissi ekki hvort þau voru gangandi eða akandi, eða hvort, þau svifu í loftinu alla leið að ráðhúsinu. Ilon- um fanst Helen jafnvel enn fallegri en kveldið áður. Þá fanst honum hún líkust því að hún 'væri prinsessa úr einhverri æfintýrasögu, en í dag, þegar sólin skein á Ijósbrúnt liárið og glampaði í gráu augunum hennar, fanst hon- um engu líkara en að einhver himnesk dís hefði stigið niður til jarðarinnar. Aldrei hafði Harkless orðið svona hrifinn af nokk- urri veru. í bænum var uppi fótur og fit. Þau gengu meðfram veginum utan við mannþröng- ina. Helen náði í stórt fiðrildi, sem baðaði sig í sólskininu á laufblaði; hún hélt því í Hann beygði sig niður og hún festi bleiku rósina þar sem hin hafði verið. Hún þurfti ekki að spyrja hver hefði fest hana þarna, það var auðséð af fráganginum. “Hver fær- ir þér þessar ilmandi rósir á hverjum morgni?” spurði 'hún glettnislega. “Mr. Wimby, eg skal benda þér á liann síðar. Þú mátt til að sjá hann, og Mr. Bod- effer líka. Hann er elzti íbúi Plattville og sá geðvesti.” “Ætlarðu að kynna mig þeim?” “Nei, þá myndu þeir vilja tala við þig og taka þig frá mér. Það dygði hreint ekki.” Helen hló dátt og þau gengu á stað. Hún hélt á hvítu rósinni í hendinni. Allur mannfjöldinn var nú kommn sam- an á Aðalstræti og í ferhyrningnum. Ráðhús- ið var troðfult og sáust ótal andlit í hverjum glugga, því þaðan var betra að sjá til trúða- flokksins þegar hann fór um göturnar. Þeir, sem ekki komust í gluggana, uðu að halda sig á gangstéttinni. Hér og þar sást karlmaður með ungabarn á öðrum handleggnum en sloppinn sinn á hinum. A eftir ihonum kom konan og héngu krakkarnir í pilsum hennar. Krakkamir voru, þegar hér var komið, orðin óhrein um munninn af of miklu sælgætis áti, og hendur þeirra ataðar, svo að fingurnir sýndust vera grónir saman. Ótal prangarar voru þarna samankomnir með vörur sínar og hrópuðu þeir hver öðram hærra, til að draga athygli að sínum varn- ing. Alls konar svaladrvkkir voru á boðstól- um og kostaði aðeins fáeina aura hvert glas. Ungu mennirnir með kærustur sínar við hlið sér, keyptu eins mikið og þeim var mögulegt að drekka. Þegar það var búið stóðu kær- ustupörin nokkra stund og glottu vandræða- lega, eins og sá, sem veit að hann hefir látið tæla sig til að kaupa einhvern óþarfa. Sá prangarinn, sem mest lét til sín heyra var sá, som seldi skartgripi sína á einu götu- horninu. Hann hafði stóran vagn með tjaldi yfir, og á vagninum stóð hann allan daginn og öskraði: “Komið hingað góðir menn og konur! Bestu kjörkaup, sem nokkur getur fengið. Hér er 18 karata gullhringur, úr skýrasta gulli frá Californiu, með honum læt eg silkivasaklútinn, ágætasta skrifpappír, penna og ritblý—alt saman fyrir 25 cents- Hver vill kaupa? Enginn veit hve lengi við kunnum að lifa. Lífið er eins og skuggi, sí- breytilegt. Kaupið nú, meðan tími er til! Eg og mitt fólk erum Sjöunda dags Advent- istar, sem viljum losna. við okkar veraldlegu f jársjóðu, áður en sá mikli og tignarlegi erki- engill, Gabríel, birtir ásjónu sína á degi dóms- ins,— aðeins 25 cents. Sama verð, hver sem kaupir, maður, kona, piltur eða stúlka, eða barn í vöggu; gæfa og hamingja handa öllum fyrir sama sem ekkert verð!” Eftir götunum hlupu ótal smástrákar, berfættir og óhreinir. Þeir höfðu stolist úr rúmum sínum, nóttina áður til að gægjast inn í tjöldin, sem sýn|ingarflokkarnir vom að setja upp. Nú þóttust þeir \dta miklu meira en aðrir og litu hver til annars með háðs- glotti, þegar einhver bóndasonur stóð undr- andi hjá “circus”-vögnunum og glápt-i eins og naut á nývirki á alt, sem fram fór. Bæjar- strákarnir vissu að þeir yrðu allir flengdir, þegar heim kæmi, fyrir að stelast úr rúmun- um um hánótt, en hverjum degi nægir sín þjáning, og strákarnir kærðu sig kollótta.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.