Lögberg - 12.07.1934, Qupperneq 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. JÚLl 1934
Högtjerg
OeflB ðt hvem fimtudag af
TBe COLUMBIA PRE88 LIMITMD
69 5 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba
UtanAakrift ritatjórans:
EDITOR LÖGBERG, 695 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
TerO **.00 um árið—Borgist tvrirfram
The “Lögberg” is printed and published by The Colum-
bia Press, Limited, 695 Sargent Ave., Wnnipeg, Manitoba
PHONE 86 327
Óheppilegar aðferðir
Nú á döírum, þegar hart er í ári og ein-
staklingar og stofnanir hverskonar eiga erfitt
uppdráttar, er hætt við að jafnvel heiðvirðir
og skvnsamir menn freistist til þess aS grípa
til ýmsra örþrifaráSa, ef þau eru líkleg til þess
aS gefa eitthvaS talsvert í aSra hönd.
AS vísu hefir þaS á öllum tímum átt sér
staS, aS einstaka menn notuSu sér heimsku
fólksins til þess aS augSa sjálfa sig, og hafa
þeir fundið upp margvíslegar aferSir til þess
aS ná undir .sig fé annara. Sumar þessar aS-
ferSir hafa veriS miSur heiSarlegar, svo sem
hlutaveltur o. fl., og víSa eru nú lög sem banna
þær algerlega. 1 Canada eru lög á móti hluta-
veltum og hafa þau staSiS í mörg ár, þrátt
fyrir ítrekaSar tilraunir þeirra manna, sem
sjá sér liagnaS aS því aS fá þau afnumin.
Þrátt fvrir núgildandi lög, er enn mögu-
legt, á lagalegan hátt, aS safna fé í þarfir líkn-
arstofnana meS líku fyrirkomulagi og hluta-
velturnar gömlu voru bygSar á. En þó aS
svo sé, er alment álitiS að slíkt komi í bága
viS tilgang laganna, og víst er um þaS, aS
flestir skoSa þessa aferS mjög óheppilega,
enda fáir, sem vilja nota hana.
Eins og vikiS var aS í byrjun, eru nú
margir í vanda staddir fjárhagslega. Þannig
orsakast þaS aS nú finst mörgum leyfilegar
þær aSferSir, sem áSur þóttu óhæfar. Ýms
fyrirtæki eiga erfitt uppdráttar, sérstaklega
þau, sem notiS hafa fjárframlaga frá almenn-
ingi. Stofnanir okkar Vestur-íslendinga eru
einnig, sumar hverjar í fjárþröng; því mun
hafa komi til tals aS taka upp einhver ný ráS
til þess aS hafa saman fé, og virðist margt
benda til þess aS eitthvaS verSi skylt meS
þeim ráSstöfunum og hlutaveltum, þó aS nafn-
iS verSi annaS og löglega aS öllu fariS.
VerSi þetta gert og arSinum variS til
þeirra hluta, sem lögin bjóSa, þá er ekkert
viS þaS aS athuga. En í því tilfelli myndi
þetta tæplega koma aS tilætluSum notum og
verSur því aS álykta aS önnur hugmvnd liggi
til grundvallar en sú, sem látin er í veSri
vaka.
HingaS til hafa Islendingar liér í álfu
gefiS sig lítiS viS svona söfnunaraSferSum,
því þaS er hvorttveggja, aS meS því móti get-
ur aSeins lítill hluti af því fé, sem inn kemur
gengiS til 'þess fyrirtækis, sem styrkja á, og
svo hitt, aS þeir hafa hikaS viS aS gera nokk-
uS þaS, sem kæmi í bága viS tilgang þeirra
laga, sem meS samþykki landsmanna, voru til
þess sett aS uppræta, ef unt væri, öll fjár-
hættuspil, hverju nafni sem þau kynnu aS
nefnast.
óhætt mun þessvegna aS treysta því, aS
Islendingar hér vestra grípi aldrei til slíkra
örþrifaráSa, aS minsta kosti er ólíklegt aS
umsjónarmenn nokkurrar kirkjufélagsstofn-
unar verSi fyrstir til þess.
Gamlir leyndardómar séðir
í nýju ljósi
Allir skógræktarmenn vita aS til eru
svæSi í hverjum skógi þar sem tré geta ekki
vaxiS eSa þar sem þau ná aldrei sæmilegum
þroska. Þetta giklir einnig meS aldingarSa.
1 þeim flestum eru svæSi þar sem trén deyja,
eSa bera ekki ávexti, hvernig sem aS þeim
er hvnt.
Ennþá einkennilegri eru samt meinsemd-
ir þær, sem oft búa um sig í trjám og gefa frá
sér slímkendan vökva (slime-flux). HingaS
til hefir ekki tekist aS ráða bót á þessari veiki
og hefir enginn getað skiliS hvernig á því
stendur.
Nú kemur í ljós skýring á þessum fyrir-
brigðum og það úr óvæntri átt. ÁriS 1931
kom út bók eftir franskan vísindamann við
Pasteur stofnunina, George Lakhovsky aS
nafni. Bók þessi heitir “ Leyndardómur lífs-
ins” (The Secret of Lýfe). Höfundurinn reyn-
ir að sanna aS lífiS hafi byrjað og haldið á-
fram aS þroskast í lifandi sellum, sem gáfu
frá sér ether-bylgjur með mismunandi sveiflu-
lengdum. Eftir því er alheimurinn fullur af
ósýnilegum geislum með óteljandi bylgju-
lengdum.
Lakhovsky færir fram nokkrar merkilegar
sannanir fyrir skoðun sinni, sem bygðar eru á
tilraun, sem hann gerði sjálfur með bréfdúf-
ur. Hann slepti þeim frá staS, sem gerði þeim
nauðsynlegt aS fljúga yfir turna útvarps-
stöðvar einnar, til þess aS komast heim til
sín aftur. Fuglarnir tóku nokkrar sveiflur í
loftinu og fundu áttina, en þegar þær flugu
yfir turnana, setti hann rafmagnsstraum í
vírana og töpuðu þá dúfumar áttunum sam-
stundis, en um leið og rafmagnsstraumurinn
var tekinn af, þá jpfnuðu þær sig strax aftur
og héldu leiðar sinnar.
Hver, sem les þessa bók, hlýtur'að komast
að þeirri niðurstöðu að hin svokallaða eðlis-
ávísun fugla, sem vísar þeim leið yfir lönd og
höf, er í rauninni ekkert annað en næmleiki
þeirra fyrir radio-bylgjum, sem stafa frá
áfangastaSnum, og sem fuglarnir veita mót-
I töku með skilningsfærum sínum. Bókin sann-
| ar einnig að þessar næmu geisla-ibvlgjur geta
| haft áhrif á jurtir, dýr og menn.
Þýski vísindamaðurinn Gustav Freiherr
von Pohl tók við þar sem Lakhovsky slepti
þræðinum í rannsóknum þessum. ÁriS 1932
gaf hann út bók með nalfninu “ JarSgeislar
sem orsök sjúkdóma” (E/arth Rays as Causes
o*f Disearse).Höfundurinn sannar með þeirri
nákvæmni og vandvirkni, sem þýskum vís-
indamönnum er svo eiginleg, aS ef að sólin og
pláneturnar gefi frá sér þessa geisla, þá hljóti
jörðin, sem er ein af plánetunum að gera hið
sama. Hann sannar einnig að geislar þessir
séu ekki jafnsterkir alstaðar á jörðinni, held-
ur virðist þeir safnast í mjóa borða mismun-
andi að þykt, sem svo skera hverjir aðra.
Þetta álítur von Pohl að stafi af hinum mörgu
vatnsæðum, sem svo víða liggja undir yfir-
horði jarðar. Þessar æðar, sem eru góðir
leiðarar rafmagnsstraumanna, safna að sér
þessum geislum og kasta þeim frá sér á svip-
aðan hátt og brennigler safnar Ijósgeislum.
Höfundurinn tekur ekkert gilt, sem ekki
er fullsannað. Þannig segir hann aS elding-
um slái hvergi niður á yfirborð jarðar, nema
þar sem tveir borSar þessara jarðgeisla skera
hvor annan. Enn einkennilegri eru sann-
anirnar fyrir því hvernig dýrin eru móttæki-
leg fyrir áhrifum þessara geisla. Hundar
virðast forðast þessa geisla, en kettir aftur á
móti virðast helst sækjast eftir því aS liggja
þar sem jarðgeislarnir eru sterkastir.
Von Pohl trúir því fastlega, sem læknar
hafa þó ætíð neitað, að eitthvað samband sé á
milli jarðgeisla og krabbameins í mönnum.
Hann rannsakaði nokkur tilfelli, sem skeð
höfðu í smábæ einum í Bavaríu. 1 þessu þorpi
höfðu orðið nokkur dauðsföll af krabbameini,
og hann komst að því að í sérhverju tilfelli
hafði rúm sjúklingsins verið þar sem jarð-
geislamir vora sérstaklega sterkir.
I bókinni er einnig kafli, sem skýrir áhrif
geislanna á jurtalífið. MeS orðum og mynd-
um tekst honum aS sanna að þessi dauðu
svæði, þar sem tré geta ekki vaxið, eru jafnan
þar sem tvær vatnsæðar mætast eða skera
hvora aðra neðanjarðar. Einnig segir hann
að tré, sem verða fyrir eldingum séu undan-
tekningarlaust í námunda við vatnsæðar, sem
jarðgeislan stafi frá.
Þessi vísindamaður hefir engin marg-
brotin eða vönduð rafmagnstæki til þess að
finna geislana, heldur notar hann pílviðar-
grein með tveimur álmum. Alveg það sama
sem menn hafa notað í margar aldir, til þess
að finna vatnsæðar í jörðinni.
Til forna héldu menn að vatnið í jörðinni
drægi að sér pílviðinn, en auðvitað staf-
ar þetta fyrirbrigði af áhrifum jarðgeisianna.
Nú vita menn að þeir eru færri, sem fundið
geta vatnsæðar á þennan hátt og stafar það
af því að bylgjulengd geislanna þarf að vera
eins og sveiflur þeirra geisla, sem sellur
mannslíkamans gefa frá sér, eif að greinin á
að hreyfast.
Eg hefi reynt látúns- og stálstengur, sem
von Pohl er nú byrjaður á að nota, en þær
hreyfast ekki í mínum höndum. Aftur á móti
gengur mér vel að finna jarðgeislana með
pílviðargreinum. Nokkrir vinir mínir hafa
getað það sama, en aðrir alls ekki.
MeS þessum nýfundnu tækjum fór eg svo
að rannsaka þá hletti í skógum, þar sem tré
gátu ekki þrifist. Sannfærðist eg þá um, aS
athuganir von Pohl voru réttar.
Einkennilegt er það að vatnsæðar og upp-
sprettur, sem liggja grunt í jörðu gefa ekki
frá sér sterka jarðgeisla. Þess dýpra sem
vatnsæðarnar liggja þess sterkari eru geisl-
arnir. Þannig hreyfist ekki pílviðargreinin,
þótt henni sé haldið yfir pollum eða keldum,
sem liggja á yfirhorði jarðar.
Alt er þetta ótrúlegt og óskiljanlegt;
samt er lítill vafi á því að við erum að komast
að nýjum vísindalegum staðreyndum. Og
fyrst við erum nú að notfæra okkur margar
aðrar tegundir óþektra geisla með útvarpinu
og öðrum uppfyndingum, þá ættum við ekki
að láta neitt órannsakað, sem orðið gæti til að
auka þekkingu okkar á þessum hlutum hvað
leyndardómsfullir sem þeir kunna að vera.
(Grein þessi, sem er lauslega þýdd, er
eftir Earnest Gonzenbach og hirtist fyrst í
ritinu American Forests.).
Systkinamyndir
VI.
SVEINBJÖRN GISLASON
Allir Goodtemplarar kannast viS
bróður Sveinbjörn Gíslason. Hann
hefir verið svo lengi í reglunni að
mynd hans—bæði andleg og líkam-
leg—hlýtur að vera mótuð í minni
og huga allra bræðra og systra ; sér-
staklega vegna þess að hann sækir
fundi svo að segja jöfnum höndum i
báðum stúkunum, og er hér um bil
sama, að því leyti, i hvorri Kefla-
víkinni hann rær.
Hann er félagi Heklu og hefir alt
af verið, en kemur svo oft á Skuld-
arfundi að stundum hefir verið vilst
á honum af þeim, sem nýkomnir
voru í stúkuna og stungið upp á
honum í embætti í Skuld. Hefir
hann þá verið fljótur á’sér að neita
og fundist sem sér væri móðgun gerð
á sama hátt og ef stungið væri upp
á því að hann yrði Mormóni. Þetta
man eg að minsta kosti að skeði
einu sinni fyrir aldarf jórðungi, en
það hefir ef til vill skeð oftar.
Bróðir Sveinbjörn er meðalmaður
á hæð og fremur þéttvaxinn. Var
þó heldur grannur fram eftir æfinni,
en hefir safnað holdum i seinni tið,
og er nú farið að bera talsvert á
ístru; er hann því þéttari á velli en
hann var, en ekki alveg eins þéttur
í lund, þvi hann þótti býsna fastur
fyrir í skoðunum og ógjarn á að
láta af þeim, en hefir með aldrin-
um orðið þjálli og þíðari. Ekki þó
svo að skilja að hann standi ekki
enn fullkomlega við skoðun sina;
hver sem bríxlaði honum um það,
hann væri annaðhvort ókunnugur
eða illgjarn, eða hvorttveggja.
Bróðir Sveinbjörn er bjartur á
brún og brá; hafði hann gulbjart
hár, sem aldrei var mjög þykt, en
það var ræktarlegt og fallega hrokk-
ið. Átti því við hann vísa Simonar
Dalaskálds um Kjartan Ólafsson;
hún er þannig:
“Andlits klára blómann bar
birtu—jóraviður;
gullbjart hár um herðarnar
hrökk í bárum niður.”
Skiftir Sveinbjörn hárinu í miðju,
eins og konur voru vanar að gera
áður en þær settu upp karlmanns-
höfuð, og greiðir það til beggja
hliða. Nú er hár hans farið að
þynnast og grána og er rák niður
eftir miðjum hnakkanum, Ijósari
eða hærðari en hitt; þessi rák nær
alla leið ofan frá hvirfli niður í
hársrætur.
Augu hefir Sveinbjörn gráblá og
verða þau oft tinnuhvöss, ef hann
ræðir eitthvert áhugamál. Nefið er
heldur stærra en í meðallagi, en
fremur þunt. Hörundið er óvenju-
lega bjart og fíngert eins og á ungri
stúlku.
Bróðir Sveinbjörn er skegglaus og
einstaklega unglegur; kveður svo
mikið að því að það gæti auðveldlega
orðið villandi fyrir systurnar, ef
þær vissu ekki allar, að hann er
kvæntur.
Bróðir Sveinbjörn á sammerk í
því við flesta aðra, að hann hefir
vanið sig á ýmislegt, sem einkennir
hann frá öðrum mönnum. Þegar
hann situr á stúkufundum, hvílir
hann venjulega annan fótlegginn á
hnénu hinum megin, skiftir um öðru
hvoru og hvílir þannig fæturna á
víxl, en sýnist þó hlífa þeim hægri
dálítiðmeira. Hann spennir greip-
ar og lætur hendurnar Iiggja niðri,
eru oftast báðir þumalfingurnir á
sifeldri hreyfingu.
Bróðir Sveinbjörn hefir einkenni-
legan málróm, ekki háan, dálítið
hálsbundinn, og örlítið ráman, en þó
skýran og greinilegan. Þegar eitt-
hvert mál er til umræðu, horfir
hann stöðugt á þann, sem talar, og
hlustar nákvæmlega eftir hverju
orði. Sést það glögt á andlitinu,
hvort hann er sammála ræðumanni
eða ekki; verður andlitið þá eins og
nokkurs konar gríma eða mynd, sem
allavega breytist. Stundum leikur
um alt andlitið gletnisbros, stund-
um stríðnisglott, stundum fyrirlitn-
ingar kuldi og stundum samsinning-
ar gleðigeislar.
Bróðir Sveinbjörn er trésmiður;
er hann talinn vandvirkur mjög í
þeim verkahring, og öllum mönnum
áreiðanlegri. Er sögð saga um það.
að hann átti að smíða hús, sem eig-
andinn ætlaði að græða á og selja.
Þótti Sveinbirni efnið illa valið og
lítt vandað, og sagði við eigandann:
“Þú verður að fá einhvern annan
en mig til þess að smíða hús úr
þessum fjanda. Það væru verstu
svik.” Hvort þessi saga er sönn eða
tilbúin, veit eg ekki, en hitt er víst,
að æfinlega stendur alt eins og staf-
ur á bók, sem hann lofar eða dregst
á að gera. Ef hann t. d. kveður
mann á stúkufundi með því loforði
að hann skuli hella yfir mann dynj-
andi skömmum á næsta fundi, þá er
það víst að hann efnir það ekki síð-
ur en önnur loforð.
Sveinbjörn hefir gegnt mörgum
störfum i stúku sinni, og ýmsum
sameiginlegum vandamálum beggja
stúknanna hefir vegnað vel í hans
höndum.
Jafnvel þegar hann stundum hefir
barist af alefli á móti einhverju, og
engum hlift i sambandi við það, þá
hefir hann unnið vel að því sama
máli á eftir, þegar meirihlutinn hef-
ir drekt mótbárun^ hans með at-
kvæðagreiðslu.
Bróðir Sveinbjörn er goodtempl-
ari frá hvirfli til ilja, að hvirflinum
og iljunum meðtöldum. Eg hefi fáa
heyrt komast liðilegar að orði en
hann, þegar hann hefir átt í deilum
við andstæðinga reglunnar.
Rangt væri einnig að halda því
fram að hann hefði æfinlega verið
ljúfur og leiðitamur í sérmálum
stúkunnar. Hann hefir oft átt í
skærum við ýmsa bræður og systur
stúkunnar. Han eg sérstaklega eftir
ýmsu, er þeim hefir farið á milli
bróður Gunnlaugi Jóhannssyni og
honum; þar hefir oft “fjandinn hitt
ömmu sína,” og stundum verið erfitt
að segja hvor var fjandinn og hvor
amman.
Gaman væri að hafa stúku með
200 bræðrum og systrum, sem öll
væru eins reiðubúin alt af og alstað-
ar, til þess ’að verja bindindismálið
og bróðir Gíslason er, þar er sama
við hvern er að etja og hvernig á
stendur.
Það eru engar ýkjur, sem systir
Benson sagði um hann einu sinni,
að hann setti ekki upp neina silki-
veltinga, þegar hann mætti brenni-
víns berserkjunum eða talmönnum
þeirra.
“Þú átt ekki að vera svona hvass-
orður við greyið!” var einu sinni
sagt við hann, þegar hann skamm-
aði miskunnarlaust brennivínstals-
mann í stjórnarþjónustu.
“Ó, látum helvitið hafa það!”
svaraði Sveinbjörn.
Sig. Júl. Jóhannesson.
Til Kristniboðsvina
VORLEYSING
(Ritað í apríl 1934)
Frá trúarvakriingunni í Kína.
Þeir, sem fóru að biðja um trúar-
vakningu gerðu það vegna þess, að
þeir trúðu því í fullri alvöru að
“fagnaðarerindið er kraftur Guðs til
hjálpræðis.” Þeir þráðu að fá að
sjá það, að Guð gæfi þar ávöxt, sem
unnið hefir verið í nafni hans. Þeim
fanst óþolandi að'sjá engan annan
árangur kristniboðsstarfsins en
kirkjur fullar af nafn-kristnu fólki,
sem þekti Frelsarann með heilanum
en ekki hjartanu, játaði nafn hans
með vörunum, en afneitaði honum i
instu fylgsnum hjartans, og þar af
leiðandi einnig með breytni sinni.
Það þarf trúarvakningu til þess
að menn snúi sér til Guðs og fari
að trúa á hann i fullri alvöru.
Hér á stöðinni er piltur rúmra
20 ára, sem heita má að hafi alist
upp undir handarjaðri kristniboð-
anna. Hann snerist til lifandi trú-
ar á samkomu hér fyrir rúmum mán-
uði. Það sem vakti ótta og iðrun í
sál hans var það, að honum varð
það ljóst að hann hafði alls ekki
trúað á lifandi Guð, heldur hjáguð,
sem var ekkert annað en hans eigin
hugmyndasmíði.
Sú guðstrú, (hvort heldur er í
Kína eða á fslandi), sem engin á-
hrif hefir á hugarfar manna og
breytni, er uppbót (surrogat) í stað
trúarinnar á lifanda Guð, og því
stórkostlega til fyrirstöðu að menn
öðlist sáluhjálplega trú.
Það er hægur vandi að steypa af
stalli skurðgoðum úr aureltu og
grjóti. En til þess þarf trúarvakn-
ingu að menn auðmýki sig fyrir lif-
anda Guði, en hafni hjáguði hjart-
ans; þ. e. þeirri guðsmynd, sem er
aðeins fóstur afvegaleiddrar skin-
semistrúar, hugsmíði að eigin skapi.
Það þarf trúarvakningu til þess
að menn, i staðinn fyrir að gera als-
konar kröfur til Guðs, auðmýki sig
fyrir honum og kannist við syndina,
sem hræðilegasta raunveruleika lífs-
ins. Menn venjast syndinni, að sínu
leyti eins og óþrifnaði, og lifa á-
hyggjulausu lífi án samfélags við
Guð. Af því blindnin er áhyggju-
laus og kæruleysið ósvefnstygt.
7-
Á vakningasamkomunum er fyrst
og fremst fluttur vægðarlaus boð-
skapur um synd. Skulu hér tilfærð-
ir örfáir ritningarstaðir, sem oft er
vitnað til.
“En það eru misgjörðir yðar, sem
skilnað hafa gjört milli yðar og
Guðs yðar, og syndir yðar, sem
byrgt hafa auglit hans fyrir yður,
svo að hann heyrir ekki.” Syndin er
nefnd á nafn og stundum haldnar
heilar ræður um sérstakar syndir, i
ljósi Ritningarinnar, svo sem hór,
þjófnað, hatur, lygi o. s. frv. Það
er bent á það, að eitthvað hljóti að
vera bogið við trúarlífið, ef ekki er
nein aðgreining milli safnaðar Guðs
og heimsins, sem er þó í hinu illa.
“Gangið því ekki undir ósamkynja
ok með vantrúuðum.—Eða hvaða
samfélag hefir ljós við myrkur?—
Eða hver hlutdeild er trúuðum með
vantrúuðum?”
“Lýður þessi nálgast mig með
munni sínum og heiðrar mig með
vörum sínum, en fjarlægir hjarta
sitt langt i burt frá mér.”—“Og vér
urðum allir sem óhreinn maður, all-
ar dygðir vorar sem saurgað klæði.”
Og ekki gagnar að skella skuldinni á
aðra, jafnvel heldur ekki á satan.
“Fyrir því skal þá sérhver af oss
lúka Guði reikning fyrir sjálfan
sig.” af því, “sérhver verður fyrir
freisting dreginn og tældur af sinni
eigin girnd.”
Menn eru beðnir að láta það ekki
dragast að snúa sér til Guðs. “Kom-
ið nú og eigumst lög við!” segir
Drottinn. “Þó að syndir yðar séu
sem skarlat, skulu þær verða hvitar
sem mjöll. Þó að þær séu rauðar
sem purpuri, skulu þær verða sem
ull.”
Það kemur oft fyrir að menn, sem
hlýða á boðskapinn um synd og náð,
taki þegar sinnaskiftum og frelsist.
Og þeir fara ekki leynt með það,
heldur lofa Guð hástöfum og vitna
um dýrðlega reynslu sina í tíma og
ótíma. Og það hefir sýnt sig að
reynsla þeirra er haldgóð og ekta.
Á samkomunum eru sjaldan fleiri
en einn eða tveir ræðumenn, en sálu-
sorgarar eru margir. Allir. sem
hafa gefist Guði taka beinan þátt í
samkomunum, fyrst og fremst í
bæninni, og því næst með vitnis-
burði, og svo loks með því að taka
að sér fólk, sem orðið hefir fyrir
áhrifum, og leiðbeina því i sálu-
hjálparefnum. Þeir haga sér bók-
staflega eftir orðunum í Jakobs-
bréfi: “Játið því hver fyrir öðrum
syndir yðar og biðjið hver fyrir öðr-
um.”—“Þú hefir þóknun á hrein-
skilni hið innra,” og til slíkra manna
eru þessi orð i I. Jóh. 1.9. töluð:
“En ef vér játum syndir vorar, þá
er hann trúr og réttlátur, svo að
hann fyrirgefur oss syndirnar og
hreinsar oss af öllu ranglæti.”
8. ’
Sem dæmi þess hvilíka einlægní
og baráttu slík syndajátning kost-
ar, nægir að segja aðeins tvær aftur-
hvarfssögur.
Ung kona hér í Honan hafði drep-
ið manninn sinn, og auðvitað var
elskhugi hennar í ráðum með henni,
Þau höfðu ekki fyr komið ódæðis-
verkinu i framkvæmd, en þau höfðu
lent í höndum yfirvaldanna. Tengda-
móðir þessarar konu hafði kært þau,
án þess þó að hafa nokkura óyggj-
a.ndi sönnun með höndum. Hún
kærði þau fyrir að hafa drepið son
sinn, og krafðist þess að þau yrðu
tafarlaust líflátin lögum samkvæmt.
Þau voru ekki aðeins yfirheyrð,
heldur einnig barin hvað eftir annað