Lögberg - 15.11.1934, Blaðsíða 7

LÖGBEÍRG, FIMTUDAGINN 15. NÓVEMBER, 1934.
7
MINNINGARORÐ
♦
ARNBJÖRG SIGURDSSON
ii. apríl, 1851 — 29. október, 1934
Eins og getiÖ hefir veriÖ um áöur, lézt aÖ heimili dóttur
sinnar, Sigrúnar, i GeysirbygÖ, þann 29. október síÖastliÖinn,
ekkjan Arnbjörg SigurÖsson, kend við MelstaÖ í V íðinesbygð,
á fjórða ári hins níunda tugar, fædd að Dagvarðareyri í Glæsi-
bæjarsókn í Eyjafirði, þann 11. dag aprílmánaðar, árið 1851-
Voru foreldrar hennar þau Jón Jónsson og Helga Jónsdóttir,
er þar bjuggu.
Þann 20. október, árið 1872, giftist Arnbjörg Jósepi Sig-
urðssyni frá Dvergastöðum í Grundarsóksn, og fluttust þau
hjón til Vesturheims, 1876; bólfestu tóku þau sér i Árnesbygð
í Nýja íslandi, þar sem heitir að Strönd. Eftir fimm ára dvöl
þar, fluttu þau sig búferlum til Víðinesbygðar og námu land að
Melstað; þar lézt Jósep hinn 15. febrúar 1916; dvaldi Arnbjörg
til skiftis hjá börnum sínum upp frá því. Þeim Jósepi og Arn-
björgu búnaðist vel, og nutu þau almennra vinsælda í bygöarlagi
sínu. Arnbjörg heitir lætur eftir sig sex börn i eftirgreindri
aldursröð: Hólmfríður, gift Hróbjarti Helgasyni; Jón Helgi,
kvæntur Önnu Erlendsson, búsettur að Gimli; Sigrún Pálína
Gíslason, gi-ft Guðmundi Gíslasyni bónda á Gilsbakka í Geysir-
bygð; Josepbina, gift Jóni B. Johnson að Birkinesi norðan við
Gimli; Óli, búandi að Melstað; átti fyrir konu Rósu Thompson,
sem lézt árið 1929; Sigmundur, stundar fiskiveiðar, kvæntur
Margréti Sigurðsson, Gimli. — Eina systur á Arnbjörg á lífi,
Stefaniu, konu Óskars Elíassonar í Dalvík í Eyjafjarðarsýslu;
fjögur systkini voru á undan henni gengn grafarveg, Guðrún,
Elín, Jón og Anna. Öll eru börn þeirra Arnbjargar og Jóseps
hin mannvænlegustu og njóta virðingar í héraði.
Arnbjörg heitin var fríðleikskona hin mesta og prúð í fasi;
hreinlynd og hjartagóð. Með láti hennar lauk langri og starf-
samri æfi islenzkrar sæmdarkonu, er sinn góða hlut átti í fegrun
landnáms íslendinga við Winnipegvatn.
Jarðarför Arnbjargar fór fram á föstudaginn þann 2. þ.
m. Flutti séra Jóhann Bjarnason húskveðju á Gilsbakka og
stýrði kveðjuathöfn í kirkju Gimli safnaðar. Hin framliðna
var lögð til hvílu í Kjarna grafreit í Víöinesbygð.
Einar P. Jónsson.
Arnbjörg Signrðsson frá Mdstad, undir nafni barna hennar.
Mæt er morgunstundin;
Mætur æskudraumur;
Mæt er móðurástin,
Mætust allra dygða.
Mjög oft lítils metin,
Margir henni gleyma,
Guðs þó er hún eðlis,
Öllum gæðum fegri.
Þú með sól í sálu
Sannleiks dygð oss kendir,
Svo með Guði gætum
Gengið æfi vora.
Minning þína, móðir,.
Munum ávalt geyma;
Þökk, ó, hjartans þakkir
Þína ást og mildi.
Hvíl hér nú í friði,
Hjartakæra móðir;
GuS oss allra gæti
Gegnum lífs andstreymi.
Lárns Arnason.
GIGTVEIKI
Skjótur bati með reyndu Iœknis-
lyfi. 75c öskjur gefins
paB er engin ástæða til að dragast
með gigt og allar þær kvalir og ðþæg-
indi, sem henni fylgja, þegar svo auð-
velt er að fá meðal, sem læknað hefir
þúsundir manna af gigtveiki. Hvað vond
sem gigtin er ættir þú ekki að hætta að
gera þér vonir um bata. Jafnvel þð
engin önnur meðul hafi gagnað, þá get-
ur vel verið að Delano’s Rheumatic
Conqueror, sé einmitt rétta meðalið fyr-
ir þig, og til þess þú getir reynt það
þér að kostnaðarlausu, bjððum vér að
senda þér ókcypis 75c pakka, fulla stœrð.
Hraðaðu þér og sendu strax nafn þitt
og utanáskrift til P. H. Delano, 1814-L
Mutual Life Bldg., 455 Craig Street W.
Montreal. Ef þér þðknast, getur þú
sent lOc eða frímerki til að hjálpa til
að borga pðstgjaldið.
Heybruni á Ströndum.
Um kl. 7 í morgun varð vart við
eld í heyhlöSu á Stóra-EjarSarhorni
í KollafirSi í Strandasýslu. Hiti
hafÖi verið í heyinu og haföi fyrir
tveim dögum veriÖ gerÖ í þaÖ geil,
hálfur annar metri á dýpt. Þegar
eldsins varÖ vart var geilin alelda.
Menn af næstu bæjum komu til
bjargar, en um 200 hestar af töðu
og eyrarheyi brunnu eða ónýttust.
Ifeyiö var eign Alfreðs Halldórs-
sonar bónda þar.
Hlaðan er úr steini með járnþaki
og skemdist lítið.—Nýja dagbl. 25.
okt. _____________________
Sölufélagið á Seyðisfirði lét
slétra í haust 2,837 sauðfjár. Kjöt
þessa fjór vóg 33,35° kg- Eitt
hundrað og ein tunna var söltuð til
útflutnings, en hitt var nærfelt alt
selt í bænum. Auk þessa slátra
bæjarbúar alt að i,cxx> sauðfjár, er
þeir eiga sjálfir.
Sildveiðaflotinn. — Samkvæmt
nefndaráliti frá sjávarútvegsnefnd
Fiskiþingsins er “skipakostur lands-
manna, sem stundað getur síldveið-
ar, sem hér segir: 28 togarar, 30
línuveiðagufuskip og 69 mótorbátar
yfir 30 lestir.”
—Nýja dagbl. 25. okt.
Eilífur mætti lækninum á götu
—Æ, það er hepilegt að eg skyldi
rekast á yður lwknir. Eg er svo
máttlaus að eg get varla gengið.
Hvað ráðleggið þér mér?
—Að fá yður bíl.
Sagan af
Þrastarskeggja konungi
Frá því er sagt, að einu sinni var
konungur, sem átti sér dóttur und-
urfríða sýnum, en svo drambláta að
henni þótti engihn biðill vera sér
fullboðinn. Hún hryggbraut hvern
eftir annan og gerði háð að þeim í
tilbót. Einu sinni lét konungur fyr-
irbúa hina veglegustu veizlu og
bauð til öllum sem á kvonbænir
hugðu. Var þeim öllum raðað eftir
stétt og virðingu, fyrstir og fremstir
voru konungar, þar næst hertogar,
furstar, greifar og barónar, en að-
alsmenn síðastir. Var svo kóngs-
dóttir leidd eftir röðinni fyrir hvern
og einn og haföi hún eitthvað að
setja út á þá alla. Einn þótti henni
vera of digur, hann kajlaði hún
“vínkeraldið”; annar var of lang-
ur, hann' kallaði hún slöttólf og
slána. Þriðji var of stuttur, hann
kallaði hún stúf og stubbaramenni.
Fjórði var fölleitur; “bleikur sem
Dauðinn sjálfur,” sagði hún. Fimti
var of rauður; “haninn með rauða
kambinn,” kallaði hún hann. Sá
sjötti var ekki nógu beinvaxinn og
likti hiún honum við birkikræklu
skrælnaða og í eldinn hæfa. Og
svona fann hún sitt að hverjum, en
einkum dró hún dár aö einum góð-
um konungi, sem stóð ofarléga í
röðinni og hafði nokkuð álkulega
höku. “Já, já,”- sagði hún, “sá hef-
ir höku sem þröstur hefir nef,” og
var hann upp frá því kallaður
Þrastarskeggi. En er kóngurinn
gamli sá, að dóttir hans gerði ekki
nema háð og spott að mönnunum
og smáði biðlana alla, sem þar voru
saman komnir, þá reiddist hann og
sór þess dýran eið að hann skyldi
gifta hana þeim fyrsta ölmusu-
manni, sem kæmi að sínum dyrum.
Tveimur dögum síðar bar svo
til aö farandfiðlari nokkur tók að
syngja neðan við hallargluggana;
hann gerði það til þess að fá ölm-
usu. Það heyrði konungurinn og
mælti: “Látið hann kotna upp
hingað.”
Kemur nú fiðlarinn inn í salinn,
óhreinn og illa til fara og leikur á
íiðluna og syngur fyrir konungin-
um og dóttur hans og þar á eftir
beiðist hann gjafar nokkurrar. Þá
mælti konungur: “Af svip þínum
og ásýnd sé eg það, að þú hefir
góðan mann að geyma og vil eg
gifta þér dóttur mína.”
Kóngsdótturinni varö hverft við,
en kóngurinn sagði:
“Eg hefi svarið, að gifta þig
þeim fyrsta förumanni, sem eg hitti
og þann eið skal eg halda.”
Hér stoðaði engin bón, presturinn
var sóttur þegar í stað og kóngsdótt-
irin varð að sætta sig við að vera
gefin saman við við fiðlarann. Að
því búnu mælti konungur:
“Héðan af sæmir ekki, að þú
sért lengur í höll minni; þú getur
nú farið héðan burt með bónda
þinum.”
Förumaðurinn fór nú af stað
með hana og komu þau í skóg einn
mikinn. Þá mælti hún:
“Æ, hver á skóginn þykkva
þann ?”
“Ilann Þrastarskeggi kóngur á
hann,” svaraði fiðlarinn og bætti
við:
“Nú ættirðu skóginn, ef sjóla ei
hefðir smáð.”
“Æ, þess er eg aum, mér þungt
böl jók,
Að Þrastarskeggja eg ekki tók.”
Því næst lá leiö þeirra yfir flæm-
isvíðar engjar og spurði hún þá
aftur:
“Æ, hver á engjarnar þessar þá?”
“Hann Þrastarskeggi kóngur þær
á.
Nú ættirðu þær, ef sjóla ei hefðir
smáð!”
“Æ, þess er eg aum, mér þungt
böl jók
Að Þrastarskeggja eg ekki tók.”
Siðan fóru þau gegnum stórborg
eina og spurði hún þá enn:
“Og hvers er stórfagri staðurinn
sá ?”
“Þann staðinn hann Þrastar-
skeggi á,
Þú ættir hann nú, ef sjóla ei
hefðir smáð!”
“Æ, þess er eg aum, mér þungt
böl jók
Að Þrastarskeggja eg ekki tók.”
“Mér líkar ekki,” sagði fiðlarinn,
“að þú ert alt af að óska eftir öör-
um manni er eg ekki fullgóður
handa þér?”
Loksins komu þau að litlu húsi
og varð henni að orði:
“Æ, drottinn minn, hvilíkt húsa-
kríli,
Her skyldi eiga þar veraldar-
I
býli ?”
“Það er húsið okkar beggja, þar
sem- við eigum að hýrast saman,”
sagði fiðlarinn.
“Hvar eru þjónarnir?” spurði
kóngsdóttir.
“Þjónarnir,” svaraði maðurinn,
“það sem þú vilt að gert sé, það
verður þú sjálf að gera. Kveiktu
strax upp og láttu vatn i pottinn og
eldaðu handa mér matinn; eg er
svo dasaður eftir ferðina.” En
konungsdóttir kunni ekkert að elda-
mensku eða matargerð og varð fiðl-
arinn sjálfur að hjálpa til svo eitt-
hvað gengi. Þegar þau höfðu snætt
kvöldverð, heldur litilf jörlegan,
lögðust þau til hvíldar, en morgun-
inn eftir rak hann hana snemma á
fætur til innanhúss starfa. Liðu svö
fáeinir dagar, aö þau lifðu ofur ein-
falt og eyddu því, er þau höfðu til.
Þá mælti maðurinn: “Ekki tjáir
þetta lengur, kona. Við eyðum hér
öllu og vinnum okkur ekkert inn;
þú verður að fara að ríða karfir.”
Fór hún síðan út, skar píliviðar-
kvisti og kom heim með þá.
“Það sé eg, að ekki lætur þér
þetta verk,” mælti hann, “reyndu
heldur að spinna, þú kant það lík-
lega betur.”
Settist hún þá við aö spinna, en
þráðurinn spanst snarpar og meiddi
mjúka fingurna svo að blæddi úr.
“Sérðu nú,” mælti maðurinn,
I “þú ert handónýt til allrar vinnu,
illa tókst til, að eg fór að eiga þig.
Nú ætla eg að reyna að láta þig
verzla með leirker, skaltu setjast á
torgið og hafa þar varning þinn á
boðstólum.”
“Æ,” hugsaði hún með sér, þeg-
ar menn úr ríjkí föður míns koma á
! torgið og sjá mig sitja þar og selja,
! þá munu þeir hafa mig að spotti.”
En hér var ekkert undanfæri, hún
! varð að láta undan eða að öðrum
kosti deyja úr hungri.
| Þetta gekk nú vel fyrst í stað,
því konan var fríð og keyptu menn
fúslega af henni og borguðu eins og
, hún setti upp; meira að segja borg-
| uðu sumir fult verð og létu hana
halda leirkerunum. Lifðu þau nú
í bráð á þvi, sem henni innhendist
j við söluna og keypti maðurinn nýj-
ar leirvörubirgðir; settist konan þá
I á torghornið og raðaði leirkerunum
| í kringum sig og bauð þau til kaups.
j Þá kom alt í einu drukkinn riddari
j þeysandi yfir leirkerabreiðuna svo
alt fór í þúsund mola. Fór hún þá
að gráta og vissi ekki í angist sinni
hvað hún átti til bragðs að taka.
“Æ, hvernig á þetta að fara?”
kallaði hún upp, “hvað ætli maður-
inn minn segi ?”
Illjóp hún þá óðara heim og
sagði honum frá slysi sínu.
“En hvað varstu líka að hugsa,
kona, að setjast á torghornið með
leirkeravarninginn,” sagði maður-
inn, “en liættu að gráta, eg sé að
þér verður ekki trúað fyrir nokkru
verki svo gagn sé að, en nú hefi eg
leitast fyrir í höllinni kóngsins okk-
ar og spurt þá, sem þar eru 'fyrir,
hvort þeir þurfi ekki á eldabusku
að halda og hafa þeir lofað mér að
taka þig til þess starfa gegn því að
þú fáir ókeypis fæði.”
Nú gerðist kóngsdóttirin elda-
buska og varð að ganga soðgreifan-
um til handa og vinna öll erfiðustu
verkin Tróð hún tveimur krukk-
um niður i tvo vasa innanklæða sinn
hvoru megin ; lét hún í þær það, sem
hún fékk af matarleifum,'fór svo
heim með það og á því lifðu hjónin.
Nú bar svo til að vera skyldi
brúðkaup elsta kóngssonarins; gekk
þ,r vesalings konan upp í kóngs-
höllina, stóð fyrir salsdyrutn og
horfði á. Nú sem kveikt var á öll-
um ljósum og menn tóku inn að
ganga og hver þeirra var öðrum
fríðari og glæsilegri og alt Ijómaði
af skrauti og viðhöfn, þá hugsaði
hún með hreldu hjarta um forlög
sín og bölvaði hroka sinum og of-
drambi, sem hafði steypt henni í
ŒFIMINNING
♦
GUDRON GRIMSDÓTTIR JOHNSON
15. október, 1848 — 13. maí 1934.
Á heimili sonar síns og tengdadóttur, stórbýlinu Birkinesi,
skamt norðan við Gimli, lézt í hárri elli merkiskonan Guðrún
Grímsdóttir Johnson. Var hún fædd á Bjarnarstöðum í Grimsey
á Skjálfanda, þ. 15 dag októbermánaðar, árið 1848. Foreldrar
hennar voru þau Grímur Grímsson og Sigríður Vigfúsdóttir.
Föður sinn misti Guðrún, er hún var á fyrsta ári, en var tekin
í fóstur af þeim Þorkeli Torfasyni og Kristbjörgu Jónsdóttur,
er bjuggu að Laugaseli í Reykjadal i Suður-Þingeyjarsýslu, er
hún var átta ára 46 aldri. Snemma fór Guðrún að vinna fyrir
sér bæöi í Reykjadalnum og eins í Mývatnssveit. Austur til
Vopnafjarðar fluttist hún nálægt þrítugsaldri, og giftist árið
1885, Bi'rni Jónssyni frá Teigi þar i sveit, er þá var ekkju-
maður. Þau hjón fluttust vestur um haf árið 1892, 10. septem-
ber, og settust að á Gimli; áttu þau þar skamma dvöl, fluttu
sig suður í Víðinesbygð og bjuggu þar búi sínu í sextán ár;
þar misti Guðrún mann sinn 1. júní árið 1901; var Björn fædd-
ur 16. febrúar, 1845. Næstu níu árin frá láti manns síns bjó
Guðrún á Mýrum sunnan við Gimli og svo önnur niu þar í
bænum. Síðustu fimtán ár æfinnar dvaldi hún með syni sin-
um Jóni bónda á Birkinesi og Josepbínu konu hans; naut hún
þar hins mesta ástríkis.—
Guörún lætur eftir sig þrjú börn: Jón, nefndan áður,
kvæntan Josepbínu dóttur Jóseps Sigurðssonar frá Melstað í
Viðinesbygð; Guðrúnu, gifta Vilhjálmi Árnasyni á Gimli, og
Guðmund, kvæntan Kristínu Valgarðsson í Winnipeg. Stjúp-
börn Guðrúnar eru þau Björn útgerðarmaður á Gimli og
Stefanía McRitchie, búsett í Winnipeg. Öll eru börn Guðrún-
ar miklum mannkostum gædd, og er hið sama um stjúpbörn
hennar að segja; lagði hún mikla alúð við uppeldi barna sinna,
sem og stjúpbarnanna tveggja, er hún gekk i góðrar móöur stað.
Guðrún heitin var regluleg kvenhetja; aldur sinn bar hún
með fágætum og hélt óskiftu atgervi til hinstu stundar; hún
var gáfukona; sál hennar ljóðræn og viðkvæm fyrir því, sem
fagurt var. Skapgerð Guðrúnar einkendu brjóstgæði og vilja-
þrek. Sumt fólk, er háum aldri nær, verður einrænt og viðskila
við æskuna. Guðrún fylti aldrei þann flokk; æskan hópaðist
að henni til daganna enda.
Jarðarför Guðrúnar á Birkinesi fór fram með húskveðju
á heimilinu og kveðjuathöfn í kirkju Gimlisafnaðar, á miðviku-
daginn þann 16. maí, að viðstöddu svo miklu fjölmenni að
sjaldgæft mun vera í Gimlibæ. Tveir prestar, þeir séra Jóhann
Bjarnason og séra Sigurður Ólafsson, tóku þátt í kveðjuat-
höfninni. ,
Lík Guðrúnar var jarðsett við hlið manns hennar í Kjarna-
grafreit í hinni yndislegustu sólskinsblíðu. Hún var ljóselsk
kona, er ferðast hafði sólarmegin í lífinu, langa og athafnaríka
æfi.
Einar P. Jónsson.
þessa niðurlægingu og örbirgð. Af
krásum þeim, sem bornar voru inn
og út aftur, laumuðu þjónustu-
mennirnir ýmsu að henni, sinu sinni
hverju, og lét hún það í krukkur
sínar og ætlaði að fara heim með
það. Þá kemur þar alt í einu
kóngssonurinn í gullskreyttum klæö_
um og er hann sér hina fríðu konu
standa þarna við dyrnar þá vill hann
dansa við hana og tekur í liönd
hennar. En hún vill það ekki og
verður hrædd, því hún sér að þetta
er enginn annar en Þrastarskeggi
konungur sem hafði beðið hennar,
en hún frávisað með háði og spotti.
En er hún spertist á móti, þá dró |
hann hana inn i salinn, en við það
raknaði bandið, sem hélt vösunum,
svo krukkurnar ultu niöur, en súp-
an rann út á gólfið og matarmol-
arnir fóru á víð og dreif. Og er
menn sáu þetta kom upp hlátur
mikill og var nú dregið hið mesta
dár að henni og svo varð hún sneypt
að heldur mundi húti hafa kosið að
vera komin langt niður í jörðina, en
að verða fyrir annari eins hneisu.
Hún hljóp af stað og út um dyrn-
ar og ætlaði að flýja, en ruSur einn
náði henni á riðinu og kom með
hana aftur, og er hún virti hann fyr-
ir sér þá sá hún, aö hann var Þrast-
arskeggi sjálfur. Talaði hann vin-
gjarnlega til hennar og mælti:
“Vertu óhræddur; eg og fiðlar-
inn, sem hjó með þér i húskofanum,
erum einn og sami maður. Það
var af ást til þín sem eg tók mér
fiðlaragerfið og eg var líka ridd-
arinn, sem reið yfir leirkerin þín,
svo að þau brotnuðu. En þetta var
alt til þess gert aö refsa þér fyrir
það, að þú sýndir slikt drembilæti
og hæddir mig og spottaðir. En
það er búið sem vel er, skulum við
nú halda brullaup okkar.”
Komu þá herbergismeyjarnar og
færðu hana í dýrðlegustu skraut-
klæði og faðir hennar kom með alla
sítta hirðsveit og óskuðu allir henni
ti! hamingju, er hún skyldi giftast
slíkum höfðingja sem Þrastarskeggi
konungur var. Tókst nú hinn mesti
mannfagnaður og var ákaflega mik-
ið um dýröir og vildi eg óska þess,
I að við hefðum verið þar lika.
(Stgr. Th. fýddi)
—Vtsir.
Tvccr kýr drepnar.
Hræðilegt bifreiðarslys vildi til á
Hafnarf jarðarveginum kl. 9 á
sunnudagskvöldið.
Bifreiðin RE 847 var á leið aö
sunnan. Rétt við Hraunholtsbrúna
sá bifreiðarst jórinn tvo menn á veg-
inum og gaf hann merki. Viku
þeir strax til hliðar og lét bílstjór-
inn bifreiðina halda áfram. Kom
þá í ljós, að þeir höfðu teymt stna
kúna hvor, en ekki verið nógu fljót-
jr að koma þeim af veginitm.
Meiddust báðar kýrnar stórkostlega
og drapst önnur þegar í stað. Hin
var skotin strax og því varð við
komið.
Málið er i lögreglurannsókn í
Hafnarfirði.
Nýja dagbl. 23. okt.