Lögberg - 21.03.1935, Side 6

6
LÖGBHRG, FIMTUDAGINN 21. MARZ, 1935
Heimkomni hermaðurinn
“Hún hafði sjálf lagt svo fyrir aÖ
mér yrði fenginn drengurinn til umsjár og að
hún vildi að hann bæri mitt nafn. Og þegar
eg kom á sjúkrahúsið var hann fenginn mér í
faðm; án þess að gera mér í rauninni ljóst
hvernig í öllu lá, var eg kominn út á víðavang
með barnið í fanginu. Eg held eg sé alveg
sama flónið og þú, Margrét. Eg fór heim;
heimilið, einmitt þetta litla heimili er allur
heimurinn í mínum augum; eini griðastaður-
inn, er ávalt tekur við mér opnum örmum-
Uað stendur á sama hvað gamall eg yrði, og
hvað helzt kynni að drífa á dagaiia; þessi litli
blettur yrði ávalt aðalheimili mitt. Þessvegna
kom eg' heim með Idessaðan litla hvítvoðung-
inn.”
i\íargrét Cameron reis á fætur.
Hefirðu í rauninni blessað barnið yfir í
húsinu þínu?” spurði Margrét Cameron.
“Hefir þú nokkurn minsta shefil af þekkingu
á J)ví hvernig með ungabörn skuli farið?”
Jamie hristi höfuðið.
“Það liggur í augum uppi að annar eins
bjálfi og eg kunni ekki mikil skil á meðferð
ungbarna. Það var litli skátinn, sem kom
mér til aðstoðar, eins og svo oft áður; hann
rauk í símann þegar í stað, og svo sem hálf-
tíma seinna var Mrs. Meredith komin; hún á
ofurlítinn anga líka, og það var ekki á henni
að hevra að hana mundi muna mikið um að
bæta öðrum við.”
Það var engu líkara en Margrét Cameron
berðist við að halda niðri í sér hlátrinum, og
var henni þó víst alt annað fremur en hlátur
í liug. “Ja, hvað ætli konu eins og Mrs.
Meredith muni um annað eins smáræði og það
að bæta við svolitlum drenghnokkaf Ekki
mikið. Eg hefi heyrt margt og mikið um
hana sagt. Það hefir verið í hámælum haft
frá þeim tíma er hún lá á sjúkrahúsfnu og ól
sitt fvrsta barn, að þá fóstraði hún, ásamt
sínu eigin barni tvö börn, sem komin voru að
því að deyja úr hungri; annað barnið átti
auðkona, en hitt blásnauður, umkomulaus
kvenmaður. Og þetta var heldur ekki í eina
skiftið er hún inti slíkar kærleiksfórnir af
hendi. Hver veit nema eg ætti að taka mér
fvrir liendur að fóstra og ala upp barn; það
gæti ef til vill dreift áhyggjum minum að
nokkru, og endurvakið hjá mér traust á lífinu
og tilgangi þess. Komdu með drenginn,
Jamie; eg brenn af löngun eftir því að sjá
hann og veita honum umsjá. ”
Jamie stóð upp og gekk þangað sem síma-
áhaldið var; hann hringdi til Mrs. Meredith
og bað hana að koma yfir um með drenginn;
hann .sagði henni frá því að Margrét Came-
ron væri komin og væri óð og uppvæg með
það að fá litla hnokkann til umönnunar.
Það leið ekki á löngu unz fallegur bíll
kom í augsýn, sem var að heita mátti nákvæm-
lega eins á lit og hár konunnar, sem stvrði
honum : úr augum konunnar stafaði viðkvæm
gleði; við hlið henn-ar í framsætinu sat litli
skátinn og hélt á reifastranga í kjöltunni.
Jamie varð starsýnt á hvítvoðunginn í dúð-
anum; hann var að velta því fyrir sér hvernig
tilfinningum sínum myndi liafa verið háttað,
ef þetta hefði verið Iians eigið barn. Ilann
rétti út handleggina eftir barninu, eins og til
þess að losa Margréti Cameron frá þeirri á-
reynslu að ná litla hnokkanum út úr bílnum.
En Mrs. Meredith vildi annast um afhending-
una .sjálf; hún var sínum hnútum kunnugust;
Iienni var það alvörumál að sýna Margréti
föt barnsins og skýra fyrir henni hvernig og
á hvaða tíma skyldi um þau skift; henni fanst
hún vera í }>ó töluverðum vafa um það hvern-
ig Margréti mvndi farnast barnfóstrið, er tek-
ið var tillit til þess, að hún hafði ekkert með
ungabörn sýslað í tuttugu ár; frá hvaða sjón-
armiði, sem skoðað var, gat þó ekki orðið um
það vilst að tuttugu ár væri langur tími, og
að á því tímabili mætti mörgu gleyma, og þá
ekki livað sízt meðferð ungbarna; hún var á-
nægð vfir J>ví með sjálfri sér hvernig henni
hafði tekist til um meðferð drengsins fram
að j)es.su; já, svo ánægð, að hún hafði ekki
einu sinni veitt því eftirtekt fyr en rétt nú,
hve Margrét Cameron var hvít í framan og
þreytuleg. Það kom heldur en ekki fát á
Margréti eftir að hún hafði tekið við drengn-
um og sá hvernig hann var búinn; fæturnir
berir og kjóllinn svro stuttur, að hann jafnvel
huldi J)á ekki; þetta fanst henni taka út vfir
alt er hún áður hafði vanist; henni fanst sem
Mrs. Meredith skoðaði það auðsjáanlega að-
alatriðið, að það þykt slör eða slæða væri fvr-
ir augum barnsins, svo að ofbirta sakaði ekki.
“Hvar er flannelsdúkurinn?” spurði
Margrét Cameron í áköfum og hálf-ásakandi
róm. Ekki nema það þó. Mrs. Meredith
hristi aðeins höfuðið lítillega. “Eg get full-
vissað þig um það,” sagði hún, “að hér er
enginn flannelsdúkur við hendi. Fólk hér í
Californía er vaxið upp úr því, eða að minsta
kosti mikill meirihluti þess, að nota flannels-
dúka við 'börn; þeir eru langt of heitir og
auk þess alt annað en þægilegir fyrir veikt
hörund; þeir koma út tárunum á börnunum
flestu öðru fremur.”
Svo tók hún sér sæti á legubekknum og
opnaði körfuna með því dóti í, er drengurinn
átti að nota og lét jafnframt nokkrar bend-
ingar í té um það hvernig með hvern hlut út
af fyrir sig skyldi farið.
Margrét Cameron sat steinhljóð og horfði
á þessi undur; liún hlustaði gaumgæfilega á
alt, sem sagt var og veitti nána athygli hinum
ýmsu starfsaðferðum; henni varð starsýnt á
litla drenginn og hristi höfuðið um leið.
“ Jamie,” sagði hún. Segjum nú að eg
tæki drenginn að mér og fylgdi nákvæmlega
öllum J>eim aðferðum í sambandi við hjúkrun
lians, er mér nú hafa verið sýndar, og hann
dan svo í höndunum á mér eftir alt saman,
myndirðu þá kenna mér um hvernig farið
hefði og ásakað mig æfina á enda?”
Jamie og Mrs. Meredith gátu ekki varist
hlátri. *
“Nei,” sagði Jamie; “eg þekki }>ig of
vel til þess að kenna þér um nokkurn skapað-
an hlut; og viðvíkjandi hjúkrun drengsins
gæti vitanlega ekki annað komið til mála en
að þú auðsýndir á því sviði sömu ræktarsem-
ina og nærgætnina sem öðrum. Hlutirnir,
sem Mrs. Meredith liefir hér meðferðis handa
drengnum, eru búnir til af móður hans.
“Það er ekki um að villast, að svo sé,”
sagði Mrs. Meredith; alt þetta dót fylgdi
barninu frá sjúkrahúsinu. Veiztu af nokkru
fleira en þessu?” spurði Mrs. Meredith
Jamie.
“Já,” svara:ði Jamie. “Hjúkrunarkon-
an sagði mér að auk J>essa væri dálítill pakki
með einkamunum, er móðir drengsins hefði
látið eftir sig. Pakkinn er í miðskúffunni í
þessum litla fataskáp,” sagði Mrs. Meredith.
“Eg geri ráð fyrir að flest það, er þú kant
að þarfnast hjúkrun litla hnokkans viðvíkj-
andi, sé þar að finna. Eg hefi ekki gefið mér
tíma til l>ess að rannsaka til hlítar hvað þarna
er geymt, og eg sé ekkert J>ví til fyrirstöðu
að þú athugir sjálf þetta dót alt, eins og það
er, ef vera mætti að eitthvað það fyrirfynd-
ist þar, sem við áttum ekki von á.”
Eg verð að segja, að eg hefi í rauninni
enga minstu hugmynd um hvaðan á mig
stendur veðrið,” sagði Margrét Cameron;
mér finst eg vera þess alveg fullvís að barnið
hljóti að deyja í höndunum á mér; það getur
ekki hjá því farið að drengurinn fái kvef, er
ríði honum að fullu; mér hefir alt af skilist
að börn og flannelsdúkar væri í rauninni al-
veg óaðskiljanlegar einingar. ”
Eitthvað held eg nú að bogið sé við það,
svaraði Mrs. Meredith. “Eg hefi aldrei þekt
hraustara barn en barnið mitt; það er ekki
nokkur skapaður hlutur, sem truflað getur
ærsl þess á daginn né heldur næturró. Minn
strákur blátt áfram rær í spiki og andlitið er
að verða eins og tungl í fyllingu. Við vitum
ekki af því að hann sé í heimilinu, nema þeg-
ar hann segir til sín og er farinn að verða
liungraður; þá gerir hann svo augljóslega
vart við sig, að ekki verður um vilst hvers
hann þarfnast; það þýðir þá heldur ekki að
draga það á langinn að fullnægja þörfum
hans; hann er piltur, sem hafa vill mat sinn
og engar refjar. ”
Nú varð Mrs. Meredith alt í einu litið
til Jamie.
“Þið hafið víst enn ekki hugsað litla
Jamie MacFarlane fyrir rúmi,” sagði hún.
“Því ekki að nota þvottakörfu? Ekki þarf
rni nema svo sem tvo svæfla í alt, því annan
þeirra má nota að undirdýnu eða sæng. Minn
strákur gerir nú reyndar hvorki miklar né
margvíslegar kröfur til sængurfata; sama
verður um þennan litla Jamie okkar að segja,
að minsta kosti fyrst um sinn.”
Nú stóð Mrs. Meredith á fætur; hún tók
pappírsblað upp úr handtösku sinni og reit á
það símanúmer; þið getið hringt mig upp
samkvæmt þessu númeri, ef ykkur svo sýn-
ist, klukkan átta á morgnana, um hádegisbil-
ið eða um miðaftansleytið. Verði eitthvað að
litla Jamie, kem eg á svipstundu, eins og
kólfi væri skotið. Svo tók hún drenginn upp,
kysti hann innilega og fékk Margréti Came-
ron hann því næst til forsjár.
Jamie fylgdi Mrs. Meredith og litla skát-
anum út að bílnum.
Svo leið bíllinn hægt og hljóðlega af stað.
Síðustu orðin, sem Jamie heyrði af vörum
litla skátans voru þessi: “Fyrir langa löngn,
einu sinni þegar býflugnameistarinn var dap-
ur og bugaður, sagði hann mér . . . .” Þetta
var alt, sem Jamie heyrði, og hann Jmrfti
heldur ekki að heyra meira. Hann flýtti sér
heim; kom hlæjandi heim; maðurinn, sem að
réttu lagi átti að vera í sorg, kom syngjandi
og ldæjandi heim til Margrétar Cameron;
hann veitti því þegar athygli hve henni fanst
þetta alt saman óeðlilegt; hann var skozkur
maður, eða réttara sagt ameríkumaður af
skozkum ættum, og þessvegna tók það hann
ekki lengi að átta sig á skozka vísu.
‘ ‘ Margrét Cameron, ’ ’ sagði Jamie. ‘ ‘ Eg
vil að þér skiljist til hlítar að eg er ekki þann-
ig skapi farinn maður að eg kjósi mér að sigla
undir fölsku flaggi. Það er hitt og þetta sem
mér veitist örðugt að skýra frá í þessu sam-
bandi, vegna þess að mér er það ckki fyllilega
skiljanlegt sjálfum. Þó get eg frætt þig á
J)ví, að eg þekti stúlkuna, sem eg giftist sama
sem ekki neitt; sá hana aðeins einu sinni áður,
og svo ekki fyr en þegar hún var að fara al
farin. Drengurinn hennar ber nafn mitt; og
svo framarlega að nokkur ærlegur blóðdropi
sé eftir í æðum mínum, þá skal eg veita honum
eins gott uppeldi og eg framast má, og það
engu síður fyrir það, þó hann sé ekki minn
eigin sonur. Bn móður hans get eg ekki
syrgt; eg væri að fara á bak við sannleikann,
ef eg siegði annað; eg þekti hana sama sem
ekki neitt.”
Margrét Cameron kom ekki upp einu ein-
asta orði; liún hafði ekki augun af litla Jamie.
Frétíaritarinn sem gerði sjálfan
sig að konungi
Eftir Richard Harding Davis
(Sv. O. þýddi)
“Fiskimennirnir, sem fluttu okkur á
þennan yfirgefna stað segja mér að það rigni
hér sex mánuði úr árinu og að þetta sé fyrsti
mánuðirinn af rigningatímanum. Eg fór
hingað til að þjóna landi mínu og annast hag
J)jóðar minnar, sem eg hefi barist og blætt
fyrir, en eigi til þess að kveljast og deyja úr
gigt og lungnabólgu. Bg get verið landi mínu
meira til gagns með því að lifa, svo eg hefi
afráðið að gera það, og hvort sem það rignir
eða ekki J)á fer eg héðan; mér líkar ekki hér
hvort sem er. Eg hefi verið stórlega svikinn
á þessari útnefningu. Mergurinn málsins er,
að um }>að leyti sem þetta bréf kemst í þínar
hendur, verð eg kominn út á haf með sömu
mönnunum er fluttu okkur hingað, en sem
leggja á stað heimleiðis með birtingunni í
fyrramálið. Mágur minn, senator Rainsford,
getur kipt þessu í lag við forsetann, og komið
mér aftur í rétta röð fyrir annað embætti,
strax og eg er kominn heim. En eins og þú
skilur, er mér ómögulegt að hlaupa frá em-
bætti mínu hér án þess að setja einhvern í
minn stað, og enginn er hæfari til þess en þú,
svo eg ber engan kvíðboga fyrir því atriði.
Svo hér með og þar fyrir skipa eg þig, allra
virðingarfylst, sem minn fullmektugan, með
fullu valdi til allra framkvæmda, að veita
móttöku öllum gjöldum og annast um útborg-
anir, semja og undirrita öll skjöl og samn-
inga, sem tilfalla og J)jóð vora snertir, og í
stuttu máli að gera alt sem liinu virðulega
embætti tilheyrir og viðkemur. Eg vona að
þú reynist þess verðugur að gegna vel og trú-
lega þeirri háu stöðu og ábyrgð, sem J>ví fylg-
ir að vera ræðismaður þess lands og þjóðar,
er eg hefi talið mína helgustu skvldu að
þjóna.
Þinn einlægur vinur og yfirboðari,
Leonard T. Travis.”
P.S.—Eg vildi ekki vekja þig með því
að taka kistuna mína, svo eg skil hana eftir;
þú mátt taka úr henni hvað sem í henni er og
þú þarft með og þér þóknast. Eg þarf enga
einkennisbúninga lieima fyrir. Eg gæti hugs-
að að J>ú þyrftir helzt vatnskápu og regnhlíf.
P.S.—Gættu að þessum Stedman. Hann
er of mikill hugvitsmaður. Eg vona þér falli
vel í geð hin háa staða þín, eg er ánægður með
litlu New York fyrir mig. Opeki er dálítið
of langt frá liinum siðaða heimi, finst mér.”
Albert las bréfið tvisvar áður en hann
hreyfði sig. Svo hentist hann fram að glugg-
anum og leit út á sjóinn, en hvergi sást bátur.
inn, eins langt og augað eygði.
“Hinn auðvirðilegi hræsnari!” hvæsti
hann út á milli tannanna. Ef hann heldur
að eg ætli að vera hér einn, þá er hann vitlaus,
en samt, því ekki það?” spurði hann sjálfan
sig eftir nokkra umhugsun. Er hann hafði
staðið um stund í djúpum hugsunum, kom
Stedman inn til hans, allur hlæjandi og sprikl-
andi fjörugur, eftir morgunbaðið.
“Góðan morgun,” sagði hann, “hvar er
sendiherrann?”
“Konsúllinn,” ansaði Albert snúðugt,”
stendur fyrir framan þig. Þar sem þú sérð
mig sérðu Bandaríkja konsúlinn á Opeki.”
“Kapteinn Travis,” hélt Albert áfram,
“er farinn til baka til Bandaríkjanna. Eg
hugsa að honum finnist að hann megi bezt
verða þjóðinni að gagni með því að vera ein-
lægt á sama blettinum. Til dæmis ef stríð
skylli á, þá yrði hann til taks að frelsa föður-
landið í annað sinn.”
“Og hvað ætlar þú að gera?” si^urði
Stedman með ákaifa. “Þú ætlar J)ó ekki að
hlaupa á burtu líka?”
Albert kvaðst mundi verða kyr og ann-
ast um embætti sitt, og sagðist byrja sinn em-
ibættisrekstur með því að skipa hann sem
skrifara sinn. Og þeirra fyrsta starf sé að
innræta eyjarskeggjum að engin þjóð í heimi
jafnist við Bandaríkin.
“Þeir taka kannske ekki mikil tillit til
Bandaríkjanna á Englandi,” sagði liann, “en
hér skulum við kenna þeim að lesa rétt landa-
bréfin, og sanna, að ekkert annað land sé á
lmettinum nema þau.”
“Það er mjög fallega gert af þér, að gera
mig að skrifara þínum,” sagði Stedman
hrærður í huga; “ eg vona eg geri engar vit-
leysur. En hvaða skyldur fylgja skrifara-
stöðunni?”
“Það er það sem eg veit ekki,” svaraði
Albert, ‘ ‘ en þú ert uppfindingamaður og ætt-
ir að geta hugsað upp nokkrar; }>að ætti að
vera J)ín ifyrsta skylda og þú ættir að snúa
J)ér að }>ví strax. Eg mun hafa nóg að gera
að finna mér eitthvað að gera. Kaup J)itt
verður fimm hundruð á ári, og nú,” hélt hann
áfram með valdmannssvip, “mun vera mál
að ganga á konungsfund. Við getum sagt
honum að Travis hafi verið einkavörður minn
á leiðinni, en nú hafi eg sent hann til baka til
að segja forsetanum að eg hafi komist heilu
og höldnu; Það ætti að gleðja forsetann.
“Það er ekkert,” hélt hann áfram, er hann
hafði klórað sér í höfðinu, “sem hefir eins
mikil áhrif á fólk sem lifir nálægt hvarf-
baugnum og einkennisbúningar, og það vill
svo heppilega til að Travis hefir tvenna svo-
leiðis búninga í kistunni, sem hann skildi eft-
ir. Hann ætlaði að klæðast þeim þegar hann
væri í embættiserindum, og þar eð eg befi erft
koffortið með öllu tilheyrandi, þá ætla eg að
búast öðrum þeirra, en hinn mátt }>ú liafa.
Auðvitað tek eg þann betri og skrautlegri,
því eg er konsúllinn. ”'
Konsúls-iskrúðinn samanstóð af tvenn-
um lafafrökkum og einum hvítum buxum, og
dreif Albert, sig í þær undir eins og í skárri
frakkann utan yfir, og fór honum hvort-
tveggja vel, enda var maðurinn vel skapaður
og bar sig mannalega. Aftur á móti var
Stedman, sem aðeins var átján ára og grann-
ur að holdum, ekki eins glæsilegur ásýndum.
En Albert bætti liann mikið með því að troða
liann út með tuskum um br jóst og axlir. Þessi
útbúnaður var helzt til hlýr fyrir Stedman,
en bætti mikið útlitið.
“Þessir Bradleys verða að skrautbúast
líka,” sagði Albert. “Mér finst þeir ættu
að vera eins konar heiðursverðir mínir, eða
finst þér það ekki? Það eina, sem eg hefi
handa þeim eru skjaudarmerki og ullarpeys-
ur, en J>að gerir ekkert til eins lengi og þeir
eru báðir eins búnir. ’ ’
Hann kallaði þá báða samstundis inn til
.sín og fékk þeim gamlar, livítar uppgjafa
f reiðbuxur af kafteininum og sína bláu peys-
una hvorum með flannastóru gulu “Y” saum-
uð í bakið á báðum.
“Stúdentamir á Yale-háskólanum gáfu
mér þetta,” sagði liann við yngri Bradley,
um leið og liann dreif hann í hana; “er eg var
að spila með þeim fótbolta hér á árunum, en
hina gaf mér mikilmenni eitt, er Walter
Camp hét, svo ef þið rífið eða ólireinkið þær
þá sendi eg ykkur í járnum heim til Eng-
lands, svo ykkur er betra að fara varlega.”
Er Stedman hafði yfirvegað klæðnað fé-
laga hinna frá öllum hliðum, sagði hann:
“Þetta minnir mig á leikinn heima, sem söng-
flokkurinn í kirkjunni okkar lék og kallaður
var ‘Títuprjónar.’ ”
“Þetta er nú alt gott og blessað eins
langt og það nær,” sagði Albert, “en mér
finst við séum ekki nógu gljáandi útlits. Eg
sé hvað vantar á okkur, það vantar orðurnar.
Þið liafið aldrei séð neinn stjórnarumboðs-
mann, sem eigi var þakinn með orðum og
krossum.”
“Eg get lagað það,” gall Stedman við;
“eg á fulla kistu af þeim. Eg var fljótastur
allra á reiðhjóli í Connecticut, og fékk ó-
grynnin öll af allskonar medalíum og liefi
J>ær allar með mér.”
Albert sagði að ]>að væri nú eiginlega
ekki sú tegund af tignarmerkjum, sem hann
hefði átt við.
“Kannske ekki,” svaraði Stedman, um
leið og hann byrjaði að róta til í kistunni
sinni. “En kóngurinn þekkir þau ekki í
sundur. Hann gæti ekki aðgreint Viktoríu-
krossinn frá medalrá, er gefin væri fyrir
kaðaldrátt,”