Lögberg - 03.10.1935, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN , 3. OKTÓBER, 1935.

«■; ,,'3
3

We’re All Nutty
Here and There
(rl
(By P. N. BRITT.)
It was only a glad “Good morning”
Aa she passed along the way
But it spread the morning-’s glory
Over the livelong day!
—Charlotte Perry.
Tj1 OR a considerable number of
years I have not been asking
anybody’s advice about anything.
When I was younger I used to look
for advice or counsel from self-
styled, or alleged, experts.
Never again! It cost me some con-
siderable money the last time. When-
ever I meet anybody who starts to
tell me what’s going to happen, how
it can be brought about, or what’s
going to make it different from what
it is now, I just walk out, or away,
on whoever happens to be talking.
* * *
/^’ANDIDLY, I belive that anybody
who has the collossal nerve to try
to advise anybody about anything is
plum nutty. If not nutty, he’s prob-
ably a crook, with an axe to grind,
or a deluded half-wit, who knows
not what he is doing.
rP HE other day, I asked a garrulous
acquaintance who was “holding
forth” to name three big-wigs (or
small) who guessed right in 1929,
for ten years before that, or since.
The question ruptured his line of
thought, he sort of back-fired for a
moment, shunted out and away, as
nicely as he^could, saying he’d be
in next day. I haven’t seen him
since, and I hope he might see this,
which may indicate to him that I am
not anxious to have him come around
and see me whatever.
* * *
XJ E couldn’t name three who knew
anything about anything in 1929,
before that, or since. Well, “all
right, all right!” as Major Bowes
says. What’s the use of asking any-
body about something, when nobody
knows anything? You can do it, if
you like, but you’re nutty, if you do.
* * »
A friend tells me he has a good
neighbor on one side of him,
who backs into his car, bends the
number plates and whatever else he
can land on. He has another good
neighbor on the other side who
crashes into the bumper, smashes the
castings which hold it, and the steel
container of the spare tire. Who ís
he going to ask what he should do
about this? Yes, who? Nobody
knows, though lots of them think
they know, ,and would tell him just
what. He knows what he’l>l do,
what he will have to do—just “take
it!”
* * *
TVOT long ago. I was talking to a
* former premier, one of the finest
of all Canadians. I asked him what
he thought was going to be the result
of what’s worrying most of us.
“Lord, don’t ask me,” he replied
sadly, “and I wouldn’t know who to
ask about it. He’s an old man, and
would give all he has, till the end
of his life, to help Canada. And he
has given the best he had, down
through the years. He says the prob-
lem is beyond him, but countless
ham-and-eggers one meets know all
about it and can square away every-
thing, if you’d let them tell you.
We’re all nutty.
* * *
17 OR two months I have been hear-
■*■ ing forecasts of the coming elec-
tion. One person’s guess is just as
good as another’s on this. The only
guess I have seen on this was made
by Dick Harrison, of The Windsor
Daily Star, Canada’s greatest news-
paper, who said:
“It looks as if the folks who are
jobless are going to decide this elec-
tion.”
He may be right. He has been
right pretty regularly, on world
series, Ontario elections, Joe Louis,
domestic and foreign trade, Hitler,
Mussolini, prohibition, intercourse
between the U.S. and Canada, and
various other vital, burning ques-
tions.
Let’s wait, and see!
A UNT Het says “the smokin’ habit
is like responsibility. The men
are tryin’ to quit it and the women
are tryin’ to get it.”
When Winter Comes!
n Á
u
n
iU
Eftir Bjarna Gíslason.
Kajak er dásamleg fleyta til
ferðalags um fegurstu landssvæði
Danmerkur, frá Skanderborg til
Silkiborgar. Á þannig fleygskipi er
eitt kvöld og ein nótt nægur timi til
að renna sér þessa vegalengd yfir
vötnin, sem tengjast hvort öðru milli
hárra lynghóla og skógsælla sef-
bakka. Næst ferðalagi um öræfi
íslands er ekkert heimsins æfintýri
fegurra. — Nei, öræfi, — það er
ekki réttnefni. Hví skyldi eg kalla
ómeitlaðar dýrðlingamyndir bláf jall-
anna öræfi? Nei, næst þvi að gista
bjargheim íslands er ekkert æfin-
týri svo dásamlegt sem að sigla hér
um smávötnin, meðan svanirnir sofa
inni í sefinu og tunglið kastar geisl-
W/'ELL, what of it, I said to a 1 um s;num 4 vatnið gegnum laufnet
” friend-gloom I see often, when
trjanna.
Eg vel mér kvöldið og nóttina til
ferðalagsins, meðap alt er hljótt og
he breezed in yesterday.
O well, he wheezed, I dread the i
winter—the Indians say it’s going to 1
be a long winter.
Whatthehell, I said, does it matter fURlarnir sofa með höfuð undir
to you what the Indians say about I . T .
it, and what Indians have you been | væng. Nokkur kirsuber af stærsta
listening to? i kirsuberjatré heimsins, sem hefir
And besides, I told him that most v.v . , , , ,, ,v
of the Indians I had ever seen were staðið fram a Skanderborgar floð-
generally wooden Indians in front bakkanum í meira en 4CX) ár, eru tiL
of a cigar store or standing around ,.v ,. ... , * , . T, r ■ ,
like hitching posts on some corners. vah^* nesti td ferðalagsins. Parfm^f
When winter comes! ! maÖur fleiri ávaxta’ er fu?Svelt að
mi. t í i j i ív. fullnægja þörf sinni, því að leiðin
The more I looked at the guy the 1 ’ ’
sorrier I felt for him, he was so liggur fram hjá eplaeyjum, þar sem
dejected. He seemed to dread the safaþrungnar greinar teygja sig út
winter. And, I resolved to take him . f ö , i f,.
in hand and try to get him to snap yfir vatmð, beygðar af þunga aldin.
out of it I told him I would be t anna Tunglið, sem er rauði þráð-
darned glad to see winter come, as . , , ..
it would bring us relief from the urinn 1 ollum donskum æfintýrum,
grasshoppers and grasshopper stor-
ies, and the rust and rust stories, and
the cut-worms and cut-worm stories,
and the drouth and drouth stories,
and countless other gloom incidents,
alleged misfortunes and other hot-
weather and hot-air flashes and
extrys that keep us hot and bothered
when the mosquitos are here.
When winter comes!
I could see that his blood pressure
or something was abating, and he
was actually showing symptoms of
trying to be himself.
ætlar ekki að gleyrna hlutverki sínu
í kvöld. Það er þegar komið hátt á
himininn og við hvert áratog glápir
það forvitnislega á mig, eins og það
vilji segja mér æfintýri, lik þeþn,
sem það forðum kendi H. C. Ander-
sen.
Vatnið er spegilslétt, gruggugt og
dularfult. Einstök blásturshljóð frá
eimlest, bílöskur eða vagnskrölt
Buck up, old top, I said, you and berast langt að og rjúfa kvöldkyrð-
I have gone through from forty to • T , -v
fifty of the finest winters ever pro- lna- VatmS er Ilfandl! Af °S til
duced, and here we are, after all stingur állinn upp höfðinu og ristir
that, as fh as twofíddles. flötinn með bakugganum í langar,
T AST winter, I told him, I had a hlykkJóttar ráknir- Allinn. tJessi slíp.
Þ letter from a Prairie Lad, whose aða vatnsvofa, það er sálin í öllum
business keeps him in Ontario most dönskum tjörnum. — og í fornum
of the time. He said he had noticed .. , , ,, , ,
it was forty-four below up here, and j sognum ímynd allra lævisra kvenna
it made him lonesome. He said he
just longed to be back here and
have a chance to get his ears frozen
off and on.
When winter comes!
But, this gloom-visitor began to
slip, I could see he was slipping, and
he said he hated to think of having
Hér hefir hann lifað í þúsundir ára,
já, máske drukkið blóð bundruð-
anna, sem féllu hér á dögum Valdi-
maranna kringum Sönderborgkast-
ala. Nei, nú vil eg ekki rifja upp
söguna, hún er það bákn, sem ekki-
the coal man hammering at the back | er kotunga meðfæri. Og þótt hér
door every so often for six months
ahead. Yes, I told him, but the ice
man, with the grasshoppers and all
those other pests will be out of the
picture.
When winter comes!
By this time, we had come to look-
ing a few weeks ahead to the Satur-
day nights, when the Maple Leafs
and the Black Hawks and Bruins
and Canadiens and the rest of them
will be out on the ice, and the old
familiar “He Scores!” will thrill tens
of thousands of listáners, we shook
hands over it all, and hgreed it would
be “not so bad”—
When winter comes!
að jafna, Austf jörðum og Ameríku,
en þó vil eg minnast á það, að svip-
uð aðferð hefir um nokkurra ára
bil verið viðhöfð á kirkjufundum
fyrir Austurland. Prófastsdæmin
eru tvö, Suður- og Norður-Múla-
prófastsdæmi og hvoru fyrir sig bar
að halda sinn héraðsfund, þrátt fyr-
ir kirkjufundinn, sem átti að vera
fyrir þau bæði. Þess vegna tókum
við upp það ráð að koma saman til
allra þessara funda á sarna stað.
Allir fyrirlestrar og almenn um-
ræðumál voru sameiginleg. En þeg-
ar ræða skyldi sérmál prófastsdæm-
anna deildust fundarmenn í tvo
flokka og hélt' hvor flokkur sinn
fund út af fyrir sig, en þó báðir á
sama tíma.—Ef þannig væri að far.
ið hér vestan hafs í kirkjumálunum,
fengist staðfesting á því, hvort
mönnum er alvara í því að taka
saman höndum betur en verið hefir.
Með slíkri samvinnu sem þessari
standa bæði kirkjufélögin jafnfætis.
Hvorugt þeirra er sett ofar hinu eða
gert hærra undir höfði. Það má vel
vera að einhverjir örðugleikar séu á
framkvæmd hugmyndarinnar, sem
eg sé ekki, og eins hitt, að ráða þurfi
fram úr ýmsum smávandamálum i
sambandi við formsatriði. En eg
treysti því, að ef stjórnarnefndir
kirkjufélaganna eða samvinnunefnd-
ir ræddust við í bróðerni, fyndist
viðunanleg lausn á öllu slíku. Það
eru því vinsamleg tilmæli mín, að
þessir aðilar taki málið til athug-
unar.
Eins og lesandinn þegar hefir séð,
er hér ekki um sameiningu að ræða
heldur samvinnu milli tveggja fé-
laga, sem hvort um sig hefir sitt
fulla sjálfstæði gagnvart hinu. En
til þess að gefa þessari starfsemi á-
kveðið nafn, má nefna hana Kirkju-
samband fslendinga í Vesturheimi.
III.
Eg bið um rúm handa þessari
grein bæði í “Heimskringlu” og
“Lögbergi,” til þess að hún nái til
sem flestra. Ef fram koma athuga-
semdir, sem eg tel þörf að svara,
munu eg gera það, ef ritstjórinn
Ieyfir, í sama blaði og flutt hefir eins og rödd að heiman.
grein hins aðilans. En hvað fleytan skríður. Þó dýfi
Þ^ð er von mín, að hvort sem eg varla árinni í vatnið. Eg er kom.
þessar tillögur mínar ná frarn að inn út á mitt “Mos-vatn” og eygi
ganga eða ekki, verði þess ekki langt ; ekrur og skóga á báðar hendur í-
að bíða, að íslendingar í Vestur- | klætt blámóðu næturinnar, sem nú
heimi hefjist rækilega handa um að . er að færast yfir landið.
framkvæma með einhverjum hætti j Gamlar riddaraborgir, klaustur og
fegurstu hugsjónina, sem nú er uppj vindmyllur teygja sig upp yfir skóg-
þeirra á mcðal. nrtoppana á einstökum hæðum og
hafi búið konungar, sem eru skráðir
með feitu letri í dönskum gröllurum
og barnasögum, þá veit eg að þeir,
eins og allir aðrir konungar, hafa
staðið að baki þúsundanna, sem
hvergi eru skráðar. Hetjusagnir
allra konunga er blekking — lygin
sem alt af endurtekur sig!
Nú er eg staddur í sundinu rnilli
Skanderborgarvatnsins og “Mos-
vatnsins.” Gráir múrar hins garnla
Skanderborgarkastala og klausturs-
ins eru horfnir bak við eiminn, sem
stigur upp frá vatninu og sefhökk-
unum. Eitt jarm frá nöfæddu lambi
berst með golunni handan yfir græn-
ar sléttur. Það er sálmur vorsis,
sem kallar fram minningu þúsund
vordaga — orgeltónar lifsins, sem
fæðist til að deyja sjálfu sér. Loftið
suðar af býf lugnasveimi og hunangs-
ilmur blandast angan kirsuberja og
blórna. Lítill drengur, sem ekki vill
fara snemma í rúmið, stendur við
fót voldugs eikartrés og gerir gælur
við frosk, sem hoppar í grasinu.
Tvær kanínur hafa lagt sig til hvílu
að baki hans. Þær eru auðsjáanlega
ekki hræddar, en lúka augunum upp
öðru hvoru, velta vöngum og falla
úr einum blundi í annan til sælla
vordrauma. En hvað þetta á vel við
umhverfið og vorið. Lambjarmið,
sem fyllir náttúruna djúptækum á-
hrifum eins og stórfeldur söngleik-
ur, er þó dásamlegast. — Það er
Jahob Jónsson.
Iiólum. Sterka angan af hálfþrosk-
uðum hvpiti-, þygg-.;og, rúgekrum(
leggur langt að og bjöíluhljómar
næturgalans rjúfa kyrð næturinnar.
Bara hann vildi þegja! Hversu fag.
ur sem söngur hans er, er ekkert
jafn hugljúft og sjálf þögnin. Á
svona augnabliki, í svona umhverfi,
þar sem alt angar af hunangi og
auganu mætir útsýn sofandi vor-
þögnina. En hvar er hana að f inna ?
heima, getur ekkert jafnast á við
Hvar—annarsstaðar en í bjargheimi
íslands? Þar sem engin hótel eru,
engar verksmiðjur, engir vegir, eng-
ir bekkir til að sitja á og engin hús;
—uppi í fjöllunum, þar sem ein-
mana birkihríslan teygir sig fram
milli grárra steina, eins og lífið i
sínum barnslega uppruna, þar er hið
eilífa ríki þagnarinnar og þá tóna
að finna, sem næra hjartað og sál-
ina-.
“Mos-vatnið” er eitt hið stærsta
vatn Danmerkur, en þó lítið í sam-
anburði við fjallavötn íslands. Fyr
en varir hefi eg róið það endanna á
milli og nú liggur leið min í gegn-
um mjóan ál og inn í næsta vatn,
sem kallast “Gudenvatn.” Hér er
landið eins og annarsstaðar í Dan-
mörku, fagurt og gróðursælt, með
skóga og ekrur, með tunglsljós og
aldinilm, með ál í tjörnum og endur
í grænu sefi. En þrátt fyrir þetta
saknar maður svipbreytinga í nátt-
úruna, því að eitt beykitréð er öðru
líkt og eplin á trjánum hafa sama
lit og sama bragð.
—Hér þekki eg reyndar lands-
lagið; hið bláa himinsauga, sem
gægist gegnum skógþyknið, hið
brúna lynghár á safaþrUnginni mold-
inni og fölnað laufið við fætur
trjánna. Alt þetta kannast eg við,
liti þess og hreyfingar, en hvaðan,
hvar hefi eg séð það áður? — Jú,
nú man eg það Á listasafninu í
Höfn. Listmálararnir Vilh. Kyhn
og Paul Steffens og Wennsvald eru
allir frá þessari sveit og hafa gert
hana ódauðlega i verkum sínum. Og
nú sé eg hann aftur, Sfinx skógar-
ins, þar sem hann stendur og blæs
í lúður stormsins, svo að þýtur í
greinum trjánna. Við fætur hans er
lítið, fölleitt barn—vorbarnið, sem
þráir sólskinið. Það strýkur milt
um hönd hins máttuga kommgs
skógarins, og eins og það hafi snort.
ið hann eldur af himnum ofan fleyg.
ir hann lúðrinum og gripur gull-
hörpu, sem hefir strengi af sólar-
geislum. Storminn lægir, og eins og
balsami hafi verið helt í opin sár
færist roði í kinnar barnsins og bros
í augu þess.—
Ry heitir bærinn, sem nú er fyrir
stafni. Þar er lýðskóli, fyrir karl-
menn á veturna en stúlkur á sumrin.
Skólinn stendur á hól fram við
vatnið, umgirtur fögrum trjágarði.
Eftir skólavenju syngja stúlkurn-
ar kvöldsöng áður en þær ganga til
hvílu. Einhverra hluta vegna eru
þær seint á ferli nú, svo að eg er
svo heppinn að sjá hinar dönsku
blómarósir. Þær hópast saman á
hólnum fyrir framan skólann, mána-
skininu á að líta eins og marglitir
álfar. Á nokkrum fögrum kven-
röddum, sem teygja sig út yfir hjá.
róma söngbarsmíð, þekki eg einn af
kvöldsálmum Ingemans, sem eg í
æsku lærði á islenzku eftir þýðingu
Matthíasar En brátt er Ry úr aug.
sýn og hverfur að baki skógivaxinna
odda, sem aðskilja “Mölle-vatnið”
og “Birke-tjörnina,” sem nú tekur
við á leiðinni til Silkiborgar. Fram.
undan eru brúnir lyngbakkar, sem
að mörgu leyti minna á Island. Hæst
er “Himmelbjerget” og er það i
engu réttnefni, að minsta kosti segja
Norðmenn, að þeir kalli slikt dali
í Noregi, en það er einstakasta fjall
heimsins að því leyti, að í þvi finst
ekki þumlungs stór steinn, að und-
anteknum minnisvarða skáldsins
Sten Blicher og nokkrum öðrum að-
fluttum steinum. Eg sé hann i hug
mér, þenna rnikla ljóðmæring, þegar
hann, í fyrsta sinn í sögu Norður-
landa, boðar til alþýðumóts á þess-
ari fögru hæð. Sólbrendur og brúnn
i andliti, eins og nýbökuð hunangs-
kaka, með festu og eld í augunum,
starir hann út yfir “Jul-vatnið^” þar
sem hæðadrögin speglast í botnin-
um. Einn af fyfstu morgunsþngv-
um lífsins, “Maðurinn lifir ekki af.
einu saman brauði,” fær nýjan mátt
IÖ8ÍÍÍ
Nf —-þægileg bók
í vasa
SJÁLFVIRK
— EITT BLAÐ 1 EINU —
pægilegri og betri bók i vasann.
llundrað blöS fyrir fimm cent.
Zig-Zag cigarettu-blöS eru búin
til úr bezta efni. NeitiS öllum
eftirltkingum.
ZIGZAG
i orðum hans. Fólkið starir á hann
undrandi, eins og hottentottar á
flugvél, en hérinn, sem stendur fram
á flóðbakkanum, veitir því enga
eftirtekt; hann er bara að skoða
mynd sína í vatninu.
'’N
Eg hélt að allir væru háttaðir, því
að það er komin hánótt, en ekki er
svo. Á bakkanum, þar sem “Jul-
vatnið” og “Bras-tjörnin” mætast,
stendur einhver karlskarfur og veif.
ar til mín. Eg kemst víst ekki hjá
þvi að tala við hann, því að “Caro-
line Amalie-sundið” er ekki meira
en tveir til þrír faðmar á breidd.
Ojæja, það er bezt að kasta á hann
kveðju. — Jörgensen? — Jú, eg
kannast við nafnið. Mér var sagt
frá honum í Skanderborg. Jörgen-
sen er nefnilega einn af þessum
merkilegu fornminjagrúskurum,
sem safna gömlu dóti frá öllum álf-
um veraldarinnar. Svo selur hann
það ferðamönnum, sem ekki eru svo
forfallnir “funksionalistar” að þeir
sjái alt ferkantað; margt af hans
“kunst” er nefnilega talsvert slitin
á köntunum.
“Þetta er ónýtt glingur, sem þú
hefir,” segir eg við hann, en hann
svarar eins og nýendufæddur
Búdda:
“Já, en í hinum óverðmæta hé-
góma finnum við oft vora dýpstu
gleði.”
Svarið er gullvægt, en dallinum,
sem hann tróð upp á mig, fleygi eg
fyrir borð, þegar eg kemst honum
úr augsýn.
Leiðin styttist nú til Silkiborgar.
Yfir vötn og læki hefi eg nú rent
mér á fleygskipinu, margra kíló-
metra vegalengd. Síðasti áfanginn
er dásamlegastur. Þegar morgun-
inn ljómar milli trjánna og skógur-
inn er eins og vagga dagsins, sem er
að fæðast. Um stund er sólin og
tunglið bæði á himninum í senn, svö
leggur máninn breiða höku sína á
mjúkan lyngbakka í austri — og
hverfur bak við gamla steindys í
f jarlægðinni. Dys! — Já, það er nú
engin nýjung að sjá þær hér í þessu
landi. Skyldi nokkur þjóð vera svo
trú fornminjum sem Danir. Alstað.
ar út um landið sér maður gamlar
dysjar og steina og í bæjunum leifar
gamalla húsa. Finni einhver bóndi
stein í jörð sinni, er hann tafarlaust
rannsakaður af fornfræðingum,
friðaður fyrir eldi og stormi og tek-
inn í helgra steina tölu, sem einn af
minjagripum fornaldarinnar. Bara
að alt landið verði ekki gert að ein-
um fornaldar kirkjugarði! Til þess
er það alt of fagurt! En eg skal
ekki fara lengra út í þá sálma, það
getur verið að eg sé of gamaldags.
Mér þykir alt ljótt, sem ekki er
nauðsynlegt.
Hjá “Bras-vatni” er skógur til
beggja handa, yndislegur beykiskóg.
ur, með einstökum grenitrjám, sem
teygja græna toppana upp yfir beyki
krónurnar. Fremst á “Hatta-nesi”
sten<Jur voldug eik, sem, eins og
gömul og góðlynd kerling, bendir
mér með kræklóttum örmum inn í
sundið—siðasta áfangann til Silki-
borgar.—
Það er sunnudagur — nýfæddur
sunnudagur. Bærinn og landið
rennur sama og flöggin yfir húsþök.
unum ber við háan himin. Stúlk-
urnar í bænum eru tímanlega á fót-
um. Með bera arma og leggi koma
þær í hópum hjólandi innan frá
borginni. Sólin klífur hærra á him-
ininn til að sjá þær, en þær hverfa
inn i grænan skóginn, sem angar af
frjóvsemi.
Loks er eg í höfn. Loftið dunar
af bílaskarkala og daglegu masi
manna á milli. Himininn og bær-
inn faðmast í vatninu. í sefinu,
þar sem eg legg fleygskipinu, er
fallegt, lítið fiðrildi fast i köngu-
lóarvef. Eg losa fangann. Himin-
inn er heiður og lofar sólrikum degi.
Döggin gufar upp úr hverjum runna
og fyllir loftið með angan. Út í alt
þetta, öll þessi loforð, sleppi eg fiðr.
ildinu, sem strax lyftir sér til flugs
og hverfur inn í himininn. Snortinn
í hjarta af flugi þess stari eg eftir
þvi og gömul, bamsleg þrá vaknar í
brjósti mínu.
Já, hefði eg vængi, þá skyldi eg
fljúga heim.—Lesb. Morgunbl.
Síðastliðið laugardagskvöld voru
þau Paul Henry Clemens og Mabel
Sigríður Reykdal, bæði til heimilis í
Winnipeg, gefin saman í hjónaband
af séra Rúnólfi Marteinssyni að 408
Maryland St., í viðurvist f jölda ætt-
ingja og annara vina. Brúðurin er
kjördóttir Mr. og Mrs. A. F. Reyk.
dal, sem lengi bjuggu í Árborg,
Man., en brúðguminn er sonur Mr.
og Mrs. P. M. Clemens, sem lengi
hafa átt heima í Winnipeg. Capt.
Joseph Skaptason leiddi brúðina til
brúðgumans. Brúðina aðstoðaði
Miss Stefanía J. Bjarnason, en brúð-
gumann Mr. Gilbert H. Shantz.
Mr. Hugh Hanneson var organisti.
Gestirnir skemtu sér hið bezta við
veizlufagnað og samræður fram
eftir kvöldi. Seinna um kvöldið
lögðu brúðhjónin af stað í skemti-
ferð billeiðis. Heimili þeirra verður
að 408 Maryland St.
Stevens Reconstruction Party
W. E.
GORDON
CANDIDATE IN
Selkirk
Constituency
Vote Gordon on Oct. 14
V
FOR JUSTICE AND FAIR PLAY