Alþýðublaðið - 24.07.1960, Blaðsíða 11

aðskilin, annars hefur maður
það ekki af.“
„ Já, en allir hugsa um menn
sem þeir umgangast dag eftir
dag.“
„Nei. Þér eigi'ð að líta á þá
sem gesti og loka fyrir ti'lfinn
ingarnar.“
„Ég verð þá víst að reyna
að læra lífsspeki yðar, en bað
verður ekki' auðvelt. Nú fer
ég að borða, en és skal ekki
vera lengi.“
„Það liggur ekkert á ... ég
á ekki að hitta kærastann
minn fyrr en klukkan hálf-
níu, við ætlum í bíó.“
Brenda var hamingjusöm.
Hún átti' sinn vin og áhyggjur
annarra skiptu ihana engu
máli. Þannig var Linda ekki.
Linda var löt og ekki mikið
íiyrir að laga til í kringum
sig, en hana skorti ekki' tillits-
semi. Nick hefði skilið hana.
Það var ekkert, sem Nick
ekki' skildi. Kannski hlustaðl
hann ekki alltaf á hana . •. en
hann hafði gullhjarta, og hún
elsaði hann. Honum jþótti einn
ig vænt um hana, en hann elsk
aði hana ekki .. a. m k. ekki'
nægilega mikið.
Það var svo til tómt í borð-
sal starfsfólksins. Miðaldra
kona kinkaði kuldalega kolli
til Ann og ungur maður var
svo niðursokkinn í dagblaðið
sitt, að ihann leit ekki einu
sinni' á hana. Hvorugt þeirra
talaði til hennar.
Þegar Ann kom til Brendu,
sagði hún: „Má starfsfólkið
ekki talast við undir máltíð-
um?“
„Herra Transom kærir sig
ekki um of mikinn kjafta-
gang.“
„Þetta er óhugnanlegt. Það
er hægf að tala saman án þesg
að það sé kallaður kjaftagang
ur.“
„Hann álítur riú að starfs-
íiólkið hafi ekki eins mikla á-
nægju af neinu og af því að
segja hvert öðru frá öllu, sem
angrar það og óánægja er
fljót a® breiðast út.“
„En hvað hann er gætinn
maður.“
„Og þess vegna hefur hon-
um gengið svona vel í lífinu.
En ég verð að segja að ég hef
ekki mikla ánægju af að hevra
herbergisþernuna segja frá
sínum áihyggjum eða hlusta á
framtíðardirauma lyftudrengs
i'ns. Hafið þér gaman af þvi?“
„Já, mér finnst gaman að
vita sem mest um fólk.“
,,Þér fáið þá ósk yðar upp-
fyllta hér. Gestirnir þrá ekk-
ert jafn heitt og að létta á
hjarta sínu. Ég er farin ...
verið þér Sælar á meðan.“
Ann fannst þetta einkenni'-
legt að setja svo margvísleg-
ar reglur sem þessar um svona
venjulega og óbrotna 'hluti.
En það lék enginn vafi á því
að herra Transom var mikiil
persónuleiki og hana hlakkaði'
ti'l að hitta hann.
Nú kom Speedy og félagar
hans út af barnum.
_ „Hvar er bíllinn þinn?“
heyrði hún að Paul Yane
spurði.
„Fyrir utan.“
„Ó, Speedy, við skulum fara
í ökuSerð í tunglsljósinu. Það
er svo rómantískt,“ sagði önn-
ur kvennanna.
„Ertu geggjuð," sagði hin,
„það er skýjað úti. Við skui-
um heldur koma á Royal.“
Þau gengu út og Sþeedý leit
um öxl og veifaði til Ann. Það
gladdi hana miki'ð. Hana lang-
aði til að veifa á móti, en svo
minntist hún Joihn Farrels og
brosti kurtei'slega.
Klukkan hálfellefu kom
John Farrell til hennar. Hann
um að frændi eigandans
sofni vel“.
Hún skildi það vel. Það
var ekkert líklegra en þeir
hefðu hátt þegar iþeir kæmu
heim og Farrell vildi senni-
iega sjá um að þeir hefðu
ekki hátt“.
„Farið iþér nú að hátta. Þér
verðið að fara á fætur klukk
an átta“.
„Og hvað með yður? Þér
þurfið að sofa líka“.
„Já, en ég sé um mig. Þér
eigið annars frí á rnorgun
milli tvö og fjögur. iSofið þér
nú vel!“
Hún brosti með sjálfri sér
þegar hún hljóp upp stigann.
Nú vissi hún ‘hvers vegna
henni fannst orðið elska svo
vel á hana. „Það er ekki
nóg að vera fallegur“.
Hana langaði mest til að
igefa honum utan undir en í
stað þess sagði hún: „Ég skil
herra Transom.
„Já, bara að þér skilduð
það unga kona, ég byrjaði
sjálfur sem lyftudrengur og
ég hef unnið mig upp. Það
er jafn létt að fara hina leið
ina. Það hef ég séð oft. Hvar
haldið þér að maður endi ef
maður heimtar ekki nóg af
sjálfum sér og öðrum?“
„Ég veit það ekki“.
„Það get ég vel sagt yð-
ur en það væri ekki til
neins. Aðalatriðið er að þér
skiljið að ég er réttlátur mað
ur, en ég vil líka að fólk sé
6
Mary
Arundel
var með fullt fangið af skjöl-
um._
„Ég er hræd'dur um að þér
séuð orðin dauðþreytt. Það er
alltaf' erfitt fyrsta daginn í
nýrri vinnu. Eruð þér ekki
þreyttar?11
„Ekki' svo mjög.“
„Farið þér að sofa ég skal
taka við“.
„Er enginn næturvörður
hérna?“
„Jú, venjulega er Mae
hérna, en hann fékk frí í
nótt. Konan hans ©i- veik“.
Hún leit á spjaldið með
lyklunum11. Það eru ekki all-
ir komnir heim“.
„Það veit ég vel og við
'getum tekki læst fyrr en all
ir eru komnir, en það er ekki
mikið að gera á þessum tíma
dags“.
„Bíóið er búið eftir kortér.
Lady Wren og Sir Edvard
eru í matarboði. Og ungi
herra Harding er á fyrir-
lestri11.
„Hvernig vitið þér hvar
gestirnir eru?“
„Það er skylda mín að vita
það“.
„Herra Transom og herra
Vane eru . . . “
„Já, ég veit það. Þeir eru
úti saman og koma sennilega
sieint heim“.
„En ekki þurfið þér að bíða
eftir 'þeim. Þeir hafa lykla“.
Hann brosti til hennar. „Ég
bíð. Ég vil gjarnan sjá svo
álíkt Farrell. Hann hafði of
mikið hugann við vinnu sína
til að mega vera að því að
elska einn eða neinn.
Næsta morgiin var Ann
'komin á sinn stað klukkan
átta og klukkan hálfellefu
kom Brenda til áð leysa
hana af svo hún gaéti fengið
sér morgunkaffi. Hálftíma
seinna hitti Ann í fyrsta sinn
herra Transom leldri. Hann
var lítill gildur rnaður og
ekki vitund líkur Speedy.
Hann var ríkur maður og tal
aði stutt og snöggt það var
engu líkara að ihlusta á hann
heldur en að heyra sífellt vél-
ibyssuskothríð.
„Góðan dag ungfrú Will
- ert. Transom hér“.
„Góðan daginn herra
Transom11.
i, „Vona að vinnan sé ekki
erfið.11
„Nei, alls tekki . . þvert á
móti“, sagði hún og brosti
kurteislega. „Það hafa al'lir
verið elskulegir og hjálpsam
ir við mig“.
„Gott! Það er rólegt hérna
í febrúar og marz. Og kalt.
Apríl og páskarnir eru að
koma. Þá hafið þér ekki tíma
til að skemmta yður.“
„Því trúi ég vel“.
„Þá er nóg að gera unga
kona. Ég ætla að segja yður
það að allir sem vinna fyrir
mig hafa nóg að gera. Ég þarf
ekkert punt hér“. Hann leit
réttlátt gagnvart mér. Skil-
ið?“
„Það vona ég. Ég skal gera
mitt bezta?11
„Það er gott. Ef vér vinnið
eins vel og ungfrú Delewere
skal ég sjá eins vel fyrir yð-
ur og henni“.
Ann leit skelfingu lostin á
hann. „Eigið þér við þegar
ég verð sextíu og fimm ára?“
„Já! En ef þér standið ekki
í yðar stöðu hendi ég yður á
dyr. Þá er það búið. Skiljið
þér það?“
„Ég held það herra Tran
som“.
„Ég er ekkert að klípa ut
an af því“, sagði hann og
brosti kuldalega til hennar.
„Ef eitthvað er að getið 'þér
leitað til mín. Séuð það þér
sem illa hefur verið komið
fram við skal ég hjálpa yð-
ur“.
„Takk herra Transom, ég
skal muna það“. Mér sjálfri
sér vonaðist hún til að það
‘kæmji aldrei fyrir og hátt
sagði hún: „Ég vona að það
komi aldrei til herra Tran-
som“.
„Nei, það vona ég líka en
ég mun hlusta á yður ef til
þess kemur“. Svo lagði hann
lykil númer eitt á afgreiðslu
borðið.
Skörp augu hans sáu
Speedy augnabliki áður en
Ann sá hann.
,. „Nei . . þarna er frændi
minn. Góðan daginn Speedy11.
Speedy rétti úr sér. „Goð
an daginri11.
„Þú ert fölur“, safeði
frændi hans og Ajin fa
rödd hans ögn hlýle'gri.
„Ég held að ég sé
kvef“.
„Hefurðu fengið tilboð í
tennisbrautirnar11.
„Já, það er uppi“.
„Leggðu það inn til mín.
Á morgun vil ég að þú tálir
við frú Reading um bílskúr-
inn. Leggðu þig állan fram
drengur minn Og svo áittu
að tala við píanóleilcararin.
Þú veizt meira um hljómlist
«n ég. Og svo skaltu komast
að því hvað gluggatjöld fyr-
ir stofurnar hérna kosta. Við
skulum tala um það í hádeg
inu, þá vil ég fá að vita hvað
þú ert foúinn að gera.“
,Ég skal sjá um þetta“.
Ann skildi að gamla nöld-
ursseggnum þótti vænt um
Speedy.
'Speely reyndi að vera hinru
hálíðlegasti þangað tili
fræridi hans var horfinn. Þá
slappaði hann af og hallaði
sér að borðinu. j
„Ég þekki ekki pabba minn,
en hafi hann verið líkup
frænda gamla þá skil ég ekkil
'hvernig mömmu kom til hug
ar að giftast honum“.
Svo tók hann símann af.
Ann heyrði að hann sagði:
„Brenda ertu búin að fá til-
boðið í tennisbrautirnar fyrir
mig?“ Hann þagði' og svo sagði
hann reiðilega:
„Reyndu að gera það þá og
leggðu það svo inn til Tran-
som eldri. Ég kem og les þér
bréf sem eiga að f ara strax11.
Mestur hluti dagsins fór j að
reyna að kynnast igestunum.
Ungfrú Drew ságði hann að
gömul móðir hennar, nítíu og
fimm ára væri á sjúkrahúsi,
þarna rétt hjá. „Það er þess4
vegna sem ég er hér til að getaj
heimsótt hana mömmu“, sagðii
hún loks.
Píerson majór sagði henni
frá syni sínum sem hafði falli
ið í stríðinu og frú Mannock;
átti son sem var þekktur lög
fræðingur í London. Herra
Keeling var listamaður og
herra Ropes var húsameist-
ari. Frú Findlater þjáðist af
gigt og frú Carver hafði haft
berkla.
Nú kom frú Ralston sigl-
andi inn og stýrði áttina til
Ann. „Vilduð þér biðja bíl-
stjórann minn um að vera
fyrir utan hótelið eftir
klukkutíma. Ég ætla út tii
View Point“.
Eigingjarna kerlingin þín,
hussaði Ann. Því bíðurðu
ekki hinum að koma með?
iSkyndilega fékk Ann góða
hugmynd, það sem þetta
fólk þarfnaðist er ekki út-
varp, sjónvarp eða aðrar
skemmtanir, það er samneýti
við annað einmana fólk. Að
finna að það gerði gagn.
Alþýðublaðið — 24. júlí 1960