Lögberg - 01.10.1936, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 1. OKTÓBER, 1936
Högfjerg
0«fl8 út hvern fimtudag af
THE COLUMBIA PRESS LIMITED
695 Sargent Avenue
Winnlpeg, Manitoba.
Utanáskrift ritstjórana:
EDITOR LÖGBERG, 69 5 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
VerO 53.00 um áriO—Borgist fyrirfram
The "Lögberg” is printed and publiáhed by The Columbia
Press, TJmíted, 695 Sargent Avenue, Winnipeg, Manitoba.
PHONE 86 327
Or herbúðum éljórnmálanna
Tveir ráðgjafar fylkisstjórnarinnar í
Manitoba, þeir Hon. Ewen McPherson, fjár-
málaráðgjafi, og mentamálaráðgjafinn, Hon.
R. A. Iloey, hafa látið af embætti. Mr. Mc-
Pherson var ekki í kjöri við síðustu kosning-
ar, en Mr. Hoey beið ósigur í kjördæmi sínu,
St. Clemcnts. Báðir eru menn þessir mikil-
hæfir, og þessvegna veruleg eftirsjá að þeim
bæði úr ráðuneyti og þingsal. Fullyrt er að
Mr. McPherson verði skipaður í dómaraem-
bætti jafnskjótt og sæti losnar, en um fram-
tíðaráætlanir Mr. Hoeys mun alt að flestu
leyti á huldu; liann hefir verið næsta veill á
heilsu upp á síðkastið.
Mr. McPherson tók við forustu fjármála-
ráðuneytisins árið 1932, þegar kreppan stóð
sem hæzt; það var ekki heiglum hent að glíma
við öll þau hugsanleg og jafnvel alveg óhugs-
anleg vandamál, er frá kreppunni og atvinnu-
leysinu stöfuðu, og ráða svo fram úr þeim,
að una mætti við; þetta tókst Mr. McPherson
samt sem áður svo vel, að aðdáun vakti frá
strönd til strandar; hann á persónulega
hreint ekki svo lítinn þátt í því, hve lánstraust
Manitobafylkis er gott og f járhagur þess yfir-
leitt á traustum grundvelli, 'og það jafnvel
langt fram vfir það, sem viðgengst í flestum
hinum fylkjunum.
Mr. McPherson er prýðilega máli farinn,
þó ekki verði honum beinlínis skipað á bekk
með mælskumönnum; flestar þingræður hans
voru stuttar, jafnvel sjálfar framsöguræður
fjárlaganna; en svo skýrar voru þær og skil-
merkilegar, að aldrei varð um vilst hvert
stefndi. 1 fvlkiskosningunum síðustu, varð
það af eðlilegum ástæðum hlutverk Mr. Mc-
Phersons að skilgreina fjárhagsástæður
fylkisins fyrir kjósendum; fórst honum það
svo vel úr hendi, að jafnvel allra eindregn-
ustu andstæðingar stjórnarinnar gátu litlar
sem engar athugasemdir gert og fengu engu
um þokað. Ibúar Manitobafylkis standa í
djúpri þakkarskuld við Mr. McPherson fyrir
fórnfúst og giftudrjúgt starf hans í þarfir
þeirra. Sem fjármálaráðgjafi mun hann
lengi verða skoðaður eins og Þorsteinn Erl-
ingsson komst að orði um óvenju hagvitran
framkvæmda frömuð á Austurlandi, — einn
af fáum.
Að Mr. Hoey væri stöðu sinni sem menta-
málaráðgjafi í hvívetna vaxinn, verður ekki
um deilt; hann er maður mentur vel, ákveð-
inn og einlægur í skoðunum; hitt dylst þó ekki
að ómannblendni hans og einþykni urðu hon-
um þrándur í götu, að minsta kosti er til kosn-
inga kom; mun hann alla jafna hafa skoðað
sig miklu fremur sem fulltrúa heildarinnar
en nokkurs ákveðins kjördæmis; það var hann
líka í vissum skilningi þau ár, er hann gegndi
ráðgjafaembætti.
# # #
Fjórir þingmenn hafa í fyrsta skiftið af-
lagt embættiseið sem ráðgjafar Bracken-
stjómarinnar; eru það þeir Mr. Garson, þing-
maður Fairford kjördæmisins, Mr. Schultz,
þingmaður fyrir Mountain kjördæmið, Mr.
Campbell frá Lakeside og Mr. Marcoux hinn
franski. Mr. Garson, sem aðeins er 37 ára að
aldri, hefir tekist á hendur forustu fjármála-
ráðuneytisins; er hann kappsmaður mikill,
prýðilega máli farinn og fylginn sér vel.
Hann er gerkunnur málefnum fiskimanna og
bænda, og mega því búendur milli vatnanna
alveg vafalaust fagna vali hans í ráðgjafa-
sess. Mr. Cmpbell, hinn nýi landbúnaðarráð-
gjafi, er hinn hæfasti maður og hefir látið
mikið til sín taka á þingi; má gera sér um það
góða von, að hann í hinu nýja embætti sínu
reynist réttur maður á réttum stað, bændum
og búalýð til hagsbóta. Mr. Shultz, sá, er nú
hefir tekið við mentamálaráðherra embætt-
inu, nýtur almennra vinsælda í héraði sínu, og
hefir fengið á sig orð fyrir gætni og rólega
íhugun þingmála; mun vafasamt hvort öllu
ákjósanlegri mann var að finna innan tak-
marka stjórnarflokksins í slíkt embætti, en
Mr. Shultz. Franskur nýliði, Mr. Marcoux,
hefir og tekið sæti í ráðuneytinu, þó engri á-
kveðinni stjórnardeild veiti hann forustu
fyrst um sinn.
Allir þessir nýju ráðgjafar mega teljast
menn á bezta aldri; áhugasamir og fram-
sæknir menn, með ólamað starfsþrek, er vita
hvað þeir vilja. Góðspár almennings fylgja
þeim inn í hinn nýja verkahring.
# # #
Mr. Gladstone Murray hefir verið skip-
aður forstjóri ríkisútvarpsins canadiska;
hefir hann í undanfarin ár veitt forystu Brit-
ish Broadcasting félaginu við góðum árangri.
Mr. Murray er canadiskur maður að ætt og
uppruna; mentun sína fékk hann fyrst við
háskóla þessa lands, en svo féllu honum í
skaut Rhodes verðlaun, og leiddi það til þess,
að hann stundaði framhaldsnám í Oxford.
Svo glæíilegur var námsferill Mr. Murrays,
að sjaldan getur betur. Blöð þessa lands, frá
strönd til strandar, ljúka upp einum munni
um það, að undir enguiri kringumstæðum
hefði sambandsstjórninni getað tekist betur
til um val framkvæmdarstjóra fyrir hið nýja
útvarpskerfi canadisku þjóðarinnar, en raun
er nú á orðin. Má ganga út frá því sem
gefnu, að af viturlegri forsjá og marghátt-
aðri sérþekkingu á sviði útvarpsmálanna,
muni margt gott af starfi Mr. Murrays leiða
til handa hinni canadisku þjóð.
Lækningar á ríkiskoétnað
Eftir G. B. Reed, prófessor við
Queens háslcólans
Sig. Júl. Jóhannesson þýddi
Framh.
Eitt er það í heilbrigðismálum Rússa,
sem hvergi þekkist annarsstaðar. Það eru
næturhæli og hvíldarstaðir fyrir vekalýðinn.
Eru þessar stofanir handa þeim aðeins, sem
geta lifað við bærilega heilsu og unnið dag-
leg störf með því móti að þeir séu undir stöð-
rigu eftirliti lækna, hafi vissa fæðu, nauðsyn-
lega hvíld og heilsusamlegan aðbúnað í öllum
efnum.
1 eitt þessara næturhæla í Moskva t. d.
safnast saman 300 til 400 manns frá ýmsum
vinnustöðvum klukkan 3-4 eftir hádegi; er
}>að hæli fyrir þá, sem eru að læknast af tær-
ingu eða hafa haft hana; þeir byrja á því að
hafa steypibað og hátta svo og sofa tvær til
þrjár klukkustundir.
Þegar þeir vakna aftur hafa þeir kvöld-
verð í stórum skála, og að því loknu dreifast
þeir 1 smáhópum til og frá í smærri stofur,
þar sem þeir hafa þægileg sæti; eða í skemti-
görðum sem stofnuninni heyra til; þar er
tímanum eytt ýmist við samræður, leiki eða
líkamsæfingar, lestur eða spil. Þeir hafa því
langa og góða hvíld áður en þeir fara aftur
til vinnu sinnar. Blóðhiti þeirra er mældur
daglega hvers um sig og eru þeir nákvæmlega
skoðaðir öðru hvoru og teknir af þeim x-
geislar.
Önnur næturhæli eru handa þeim," sem
eru taugaveiklaðir eða þreyttir; þeir þurfa
kyrð og ró; þurfa að hvílast frá heimilis á-
hyggjum; þurfa góða fæðu og hughreystingu.
A þessum næturhælum er fólk venjulega að-
eins um stundarsakir.
Svipaðir næturhælunum eru hvíldarstað-
irnir; þeir eru flestir í úthverfum stórborg-
anna, uppi í dölum eða á sjávarströndinni.
A þassum stöðum getur fólk, sem þess
þarf eytt sumarfríi sínu og haft alla þá lækn-
ishjálp og aðhlynningu, sem það þarf. Er
þar alt mögulegt gert til þess að styrkja heils-
una og halda henni við og staðimir valdir
með því augnamiði. 1 þes.su sambandi mætti
taka það fram að allir, sem í verksmiðjum
vinna fá tveggja vikna frí, en þeir, sem vinna
sérstaklega erfiða vinnu eða óheilnæma, fá
þriggja til fjögra vikna frí. Öllum er greitt
fult kaup fyrir frítímann.
Embættismenn og verzlunarmenn hafa
einnig frí og sama er að segja um þá, sem
vinna á búgörðum þjóðarinnar.
1 mörgum borgum hafa verið stofnaðir
hinir svokölluðu “ skógarskólar, ’ ’ eru þeir til
þess að veita börnum og unglingum sams
konar hvíldar- og heilbrigðisstaði og full-
orðna fólkið hefir, þar sem þau geti hvílst og
læknast.
Einn slíkra skóla er nálægt borginni
Kraká. Þar hefir nokkrum húsum, sem áður
voru sumarbústaðir, verið gnúið upp í skóla;
eru þessi hús í stórri laut með gömlum og
fögrum eikartrjám.. Þar eru saman komin
■450 börn á skólaaldri; hafa skólalæknarnir
valið þau og sent þau þangað vegna einhverr-
ar veiklunar eða vöntunar. Eru þau látin
dvelja þarna í þrjá til sex mánuði. Þau
stunda þar nám hér um bil í tvær klukku-
stundir á dag; er það sérstaklega hljómfræði,
bókmentir og leikfræði, garðyrkja, líkamsæf-
ingar og leikir. Þau sofa að minsta kosti tíu
klukkustundir og fá fimm máltíðir á dag.
1 þessum skóla eru 25 kennarar, 10 hjúkr-
unarkonur og 5 læknar. Börnin eru alt af
skoðuð á vissum tímum og hvenær sem eitt-
hvert þeirra veikist er það sent á spítala. 1
Kraká eru um 700,000 íbúar, og eru þar tutt-
ugu slíkir “ skógarskólar. ’ ’
Við búgarða þjóðarinnar er fyrir-
komulagið svipað því sem það er við
verksmiðjurnar. Er nú meiri hluti
allra búnaðarstarfa rekinn á þann
hátt að fjölda bújarða er steypt sam.
an í eina heild, sem þjóðin á og
starfrækir. Við búgarð einn í
Ukrainiu ríkinu nálægt Kharkov, er
aðeins einn læknir, þrjár hjúkrun-
arkonur og spítali, sem aðeins rúm-
ar fáa sjúklinga. Er þetta meðal bú-
garður á stærð, eftir því sem hin
miklu samsteypubú eru þar í landi,
og vinna þar f jögur hundruð manns
við búnaðarstörf. Bæði læknirinn
jog hjúkrunarkonurnar heimsækja
! veikt fólk og líta sérstaklega eftir
heilsu barna. í sambandi við þann
búgarð eru tvær ungbarnastöðvar,
þar sem mæðumar skilja eftir börn
; sín á morgnana þegar þær fara í
| vinnu og taka þau aftur á kveldin
' að afloknu dagsverki. Er þar alt
| fyrirkomulag samskonar og í borg-
unum, en því hefir verið lýst áður.
Framh.
Árdís
Ársrit Bandalags lúterskra
kvenna. IV. hefti, Winnipeg.
1936. Ritstjórar: Ingibjörg
J. Ólafsson og Hólmfríður
Daníelsson. Manager: Guð-
rún Johnson.
Það sýnir bæði dugnað og hug-
sjónaást lúterskra kvenna vestan
| hafs, að þær gefa út ársrit á ís-
lenzku, þó í smáum stíl sé. En al-
kunnugt er, hverja örðugleika is-
lenzk bóka- og blaðaútgáfa á við að
1 stríða í landi hér.
j Þetta fjórða hefti Ardísar er 57
blaðsíður að lesmáli, og f jallar, sem
vænta má, um áhugaefni þeirra
kvennanna lútersku; en þau eru f jöl.
j þættari heldur en ýmsa mun gruna.
| Spáir það góðu um framtíðar-úr-
j lausn þjóðfélagslegra vandamála, að
j konurnar eru farnar að láta þau til
sín taka.
Fyrsti hluti ritsins er helgaður
mæðrúnum. Hefst það á íslenzkri
j þýðingu af “Bæn á minningadag
I mæðra’’ eftir Dr. William S. Stid-
j ger, en hann er prófessor í guðfræði
við Boston University og kunnur
rithöfundur. Þá er prýðisfallegt
erindi, “Móðurást,” eftir séra Sig-
urð Ólafsson. — Um stöðu konunn-
ar i þjóðfélaginu og eina hliðina á
réttindum hennar ræðir ritgerðin:
“Eiga konur að prédika?” eftir
Nellie McClung, sem Finnur John-
son, fyrverandi ritstjóri Lögbergs,
hefir snúið á íslenzku. Er ritgerð
þessi athyglisverð, þó ekki væri
nema þessi markvissa setning:
“Þjóðfélagið kemst ekki hærra
heldur en konur þjóðfélagsins.”
Mrs. Jakobína Johnson leggur til
eina bundna málið í ritið að þessu
sinni, smákvæði, er hún nefnir:
“Kvöldljóð og kveðjur”; það er
snoturt og ljóðrænt, eins og niður-
lagserindi þess ber með sér:
“Gull-skygður máni og glampandi
stjörnur,
gimsteinar 'dreifðir um húmtjöldin
blá.
Minningar glitra sem gimsteinar
dýrir,
geislum á óförnu leiðirnar slá.”
En meginefni Ardísar þetta árið
eru eftirfarandi erindi um mentun
og fræðslumál: “Samvinna milli
heimila og skóla” eftir Sellu John-
son, flutt á fundi Kvenfélags Ár-
dalssafnaðar; “Hvert stefnir?” eftir
Lenu Thorleifsson, flutt á þingi
Bandalags lúterskra kvenna, Lund-
ar, Man., 1936; og “Mentamál vorra
breytilegu tíma” eftir Guðrúnu
Bíldfell, flutt á sama þingi 1936.
Eru erindi þejsi öll tímabær og
margt á þeim að græða. Hið sama
má segja um erindi Maríu Buhr
“Trúboð,” er einnig var flutt á þingi
Bandalagsins í ár.
Mrs. Ingibjörg J. Ólafsson ritar
hlýlega um merkiskonuna Mrs. Guð.
rúnu Bergmann, er átti áttræðis-af.
mæli siðastliðið ár. Auk þess eru
í ritinu skýrslur um starf Banda-
lagsins, og skrá yfir látnar félags-
konur.
Vitanlega gerir Ardís ekki, frem.
ur en önnur þess konar rit, neinar
kröfur til bókmentalegs gildis,
bundna málið undanskilið. Henni
er ætlað, að fræða og glæða áhuga
fyrir kristindóms- og menningar-
málum. Frá því sjónarmiði, verður
eigi annað sagt, en að hún réttlæti
fyllilega tilveru sina. Hún er bæði
læsileg og snyrtileg að ytra frá-
gangi. Eigi getur hún heldur dýr
talist, þar sem hún kostar aðeins 35
cent. Þeir, sem vilja eignast ritið,
geta pantað það frá Mrs. Finnur
Johnson, 14 Thelmo Mansions,
Winnipeg.
Richard Beck.
Sitt af hverju frá
langri starfsœfi
Guðmundur Hannesson:
Einn af fjölhæfustu og athafna-
mestu mönnum þjóðarinnar, Guð-
mundur Hannesson, prófessor, á
sjötugsafmæli í dag. í tilefni þessa
hefir einn af tíðindamönnum blaðs-
ins haft tal af honum.
—Eg vil ekkert stáss gera af
þessum afmælisdegi m’inum, segir
Guðmundur, —»■ og eg veit svo sem
ekki, hvað eg á að segja í stuttu
máli. Æfi mín er að vísu orðin
nokkuð löng. En það fer svo fyrir
mér, eins og mörgum á mínum aldri,
að mér finst lífið hafa liðið undur
fljótt, og lítið sem ekkert af því,
sem eg ætlaði að gera, hafi komist
í framkvæmd.
Og eg er nú einu sinni með því
marki brendur, og hefi alt af verið,
að mér er sama hvað aðrir segja um
mig og mín störf. En ef eg á í fá-
um orðum að lýsa nútímanum og
liðna tímanum, þá geri eg það bezt
með því að segja, að gamli timinn
er liðinn og kemur aldrei aftur, en
það nýja, sem' á að koma, er ekki
fullskapað enn.
Sú kynslóð, sem nú lifir í land-
inu, er fyrsta kynslóðin, sem ekki
hefir gengið með bogið bak og
brotnar kjúkur af þrældómi. Og
það verð eg að segja, að sú hin
sama kynslóð er ekki vel undir það
búin að taka á móti þeim erfiðleik-
um, sem eg tel, að nú séu framund-
an.
Lengst af æfi minnar hafa verið
hér mestu góðæri í landinu, og fólk.
inu gæti því hafa liðið og enn liðið
vel, ef það hefði ræst, sem eg sagði
1918 við kunningja minn, þegar við
vorum að ganga frá hátíðahöldunum
i. desember á Stjórnarráðsblettin-
um.
Nú er Sjálfstæðismálið til lykta
leitt, sagði eg, og alt klappað og
klárt. Það ætti að vera einfalt
mál að koma því í lag, sem eftir
er, ef menn aðeins fylgja þeirri
reglu að eyða ekki meiru en aflað
er.
En þessa reglu hafa menn brotið
af öllu hjarta. Fyrst trúðu menn
svo hatramlega á skuldirnar, en nú
hefir það ekki reynst nóg, nú er
komin ný “siðabót,” nú trúa menn
á svikin.
En svo við víkjum aftur að starfi
þeirrar kynslóðar, sem eg tilheyri,
þá getum- við að sumu leyti látið
okkur vel líka. Sjálfstæðismálið,
sem menn hugsuðu um hér mest um
aldamótin, var leyst á þann hátt, sem
við gátum bestan kosið og miklum
framförum hefir samtíð mín komið í
kring.
—Þú tókst mikinn og virkan þátt
í sjálfstæðismálinu hér á árum, með.
al annars, er þú skrifaðir bók þína,
“í afturelding.” Hvað er aðalefni
þessa rits?
—Það væri nokkuð langt mál að
skýra frá því, svo í lagi færi, en eg
get þó aðeins minst á aðalatriðin.
Þegar Jón Sigurðsson dó, var
honum það Ijóst, að Island væri í
raun og veru sjálfstætt ríki, sem
ætti fullan rétt á að hafa yfirráð
yfir öllum sínumi málum. 1 ritgerð
sem Sigurður Jónsson, sýslumaður
í Stykkishólmi, uppeldissonur Jóns,
skrifaði í Andvara, rétt um það
leyti sem Jón Sigurðsson dó, eru
leid,d skýr rök að þessu. Tryggvi
Gunnarsson sagði mér að Jón Sig-
urðsson hefði í raun og veru gengið
frá þessari ritgerð uppeldissonar
síns.
En er Jón Sigurðsson féll frá þá
viltust menn úr leið. Þá kom Bene.
dikt Sveinsson inn á þá braut að
ræða um sérmál Islands. Rætt var
um sérmálin ár eftir ár, en sporið
aldrei stigið heilt, að heimta full-
komið sjálfstæði.
Allir flokkar áttu sammerkt í
þessu. Flugsunarhátturinn var svip-
aður, eins og kunningi minn einn
sagði við mig i Reykjavík: Við eig-
um Dannebrog og Dannebrog eigum
við að hafa í heiðri, það er vitleysa
að heimta nokkuð annað.
Sá flokkurinn, sem lengst gekk
í Sjálfstæðismálinu, Landvarnar-
flokkurinn, tók ekki dýpra i árinni
en svo, að einn af mætustu mönnum
hans sagði einu sinni í blaðagrein:
Landsréttindi íslands, þessi dýr-
mætu réttindi, að mega vera sjálf-
stæður ríkishluti.
Svo var það einu sinni, að eg
neyddist til þess að efna það loforð
mitt að bjóða mig fram til þings á
Akureyri, og þá þurfti eg að kynna
mér stjórnmálin eftir föngum. Eg
vann að því í tvö ár, sigldi til Kaup-
mannahafnar og las öll ósköp, bæði
hér og þar. Eg hafði athugað þessi
mál lengi, þegar eg fyrst fór gaum-
gæfilega að lesa ritgerðir Jóns Sig-
urðssonar. Eftir því sem eg las
meira af því, sem sá mæti maður
skrifaði, eftir því sá eg betur, hví-
líkur afburðamaður hann var.
Þegar eg hafði kynst skoðunum
og stefnu Jóns Sigurðssonar til fulls,
þá skrifaði eg ritling minn “í aftur-
elding,” er eg tileinkaði æskulýð ís.
lands. í því riti þóttist eg taka upp
þráðinn, þar sem Jón Sigurðsson
slepti honum, og færa rök að því, að
við ættum kröfur á fullkomnu sjálf-
stæði.
í fyrstu tóku jafnvel flokksmenn
mínir þessu dauf lega, og aðrir flokk-
ar töluðu um þetta sem firru. Sjálf-
um datt mér ekki i hug, að nokkuð
slíkt gæti komist í framkvæmd á
næstu árum, og í fyrsta lagi, þegar
eg væri orðinn mjög gamall maður.
En eg gætti ekki að því, að hér var
um gamalt mál að ræða, þar sem
jarðvegurinn var vel undirbúinn, og
þessvegna gekk alt fljótara en eg
hafði búist við.
—En bygðuð þið þá ekki kröfur
ykkar um sjálfstæði í þá daga meira
á réttindum, heldur en því, að þjóð-
in hefði bolmagn til þess að standa
á eigin fótum?
—Nei, síður en svo. Eg lagði
aðaláhersluna á fjármunalegt sjálf-
stæði íslands, og svo hefi eg alt af
gert. Að tala um sjálfstæði á öðrum
grundvelli, er ekki annað en gaspur.
Það hefir verið ánægjulegt að sjá
þær miklu breytingar, sem orðið
hafa i sveitum landsins, síðan eg var
ungur. Þá var ekki til nýtileg skófla
í heilum sveitum, ekki annað en pál.
ar og ónothæfar rekur. Það var
ekki von, að gerðar væru jarðabætur
með þessum verkfærum. Búskapur
íslenzkra bænda var þá í verklegu
tilliti hreinn miðalda búskapur. í
staðinn fyrir það eru nú komin
verkfærin sláttuvélar, rakstrarvélar,
tilbúni áburðurinn og jarðeplarækt-
in, sem ekki er annað en f jallagrösin
í fljótteknari og betri mynd. Höfn
á hverri vík, og vegir um alt landið,
brýr á hverri sprænu.
Og samt er kvartað um það, að
f járhagur bændanna hafi aldrei ver-
ið verri en hann er nú, enda þótt
góðæri hafi verið í landinu, hvað
tíðarfar snertir um langt skeið.
Menn hafa f engið allskonar gæði í
hendur, sem þeir ekki kunna ennþá
með að fara, nema að mjög litlu
Ieyti.
En eg er ekki svartsýnn maður,
eg veit, að tímarnir hljóta að batna.
Við eigum erfitt uppdráttar nú um
skeið, en eg er sannfærður um, að
endurreisnin er framundan.
Við, sem þektum landbúnað er-
lendra þjóða, sáum það í ungdæmi
mínu, að sveitabúskapur hér myndi
taka örum og miklum framförum, en
það kom meira en flatt upp á mig
með fískiveiðarnar, er hafa ger-
breyst á síðustu áratugum. Og
aldrei gat eg ímyndað mér að ó-
reyndu, að Reykjavík myndi farnast
eins vel og raun varð á með sín dýru
hafnarmannvirki.
—En ekki tjáir að loka augunum