Lögberg - 03.12.1936, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. DESEMBER 1936
Hdgljerg
Gefið út hvern fimtudag af
THE C O LU M BIA PRESS LIM1TED
695 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba
Utanáskrift ritstjórans:
EDITOR LÖGBERG, 695 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
Verð $3.00 urn drið — Borgist fyrirfram
The “Lögberg” is printed and published by The
Columbia Press, Limited, 695 Sargent Avenue,
Winnipeg, Manitoba
PHONE 86 327
Að loknum leik
Kosningar til bæjarstjórnarinnar í Win-
nipeg eru gengnar um garð og hafa venju
fremur vakið athygli vítt um land; ber til þess
margt; úrslit þeirra taka meðal annars af öll
tvímæli um það, að yfirráðum hins óháða
verkamannaflokks í meðferð bæjarmálefna sé
lokið, að minsta kosti fyrst um sinn. Núver-
andi borgarstjóri, sem jafnframt á sæti á
fylkisþingi, hefir beðið ósigur; sömu örlög
biðu þeirra Mr. Lowe í 1. kjördeild og Mr.
Victors B. Anderson í 2. kjördeild. Svo má
segja að stjómmálafleyta hins áminsta flokks
hafi hvorki meira né minna en sokkið, ásamt
skipstjóra og ýmsum hinna kunnari og ár-
vakrari háseta. I því hinu pólitíska brimi, er
yfir borgina skall á föstudaginn, sýndust
engin björgunarbelti að haldi koma.
Um Mr. Queen er persónulega ekki ann-
að en gott eitt að segja; hann er hæfileika-
maður á margan hátt, eins og kjósendum
þessa bæjarfélags er fyrir löngu kunnugt um,
og hefir yfir höfuð komið myndarlega fram
í hinni ábyrgðarmiklu borgarstjórastöðu; um
afskifti þess flokks af málefnum bæjarins, er
hann hefir stuðst við, hafa á hinn bóginn
jafnaðarlegast verið næsta deildar meining-
ar; hafa margir litið svo á, áð því færi fjarri
að orð og athafnir flokksins, eða forráða-
manna hans, stæði í réttum hlutföllum þegar
til framkvæmdanna kom. Og sönnu mun það
næst, að undanfarin misseri hafi úrræðaleys-
ið og fálmið á sviði bæjarmálanna náð há-
marki sínu, þrátt fyrir ítrekaðar auglýsingar
um hið gagnstæða.
1 þessum nýafstöðnu kosningum hafði
kommúnistaflokkurinn engan frambjóðanda í
kjöri til borgarstjórastöðunnar, heldur lagði
hann blátt áfram blessun sína yfir Mr.
Queen; ekki er það vitað að Mr. Queen hafi
afþakkað þá blessun á einn eða annan hátt;
þó verður ekki um það vilst, að hann hafi
keypt kommúnistafylgið langt of dýru verði;
tapað annarsstaðar við það meira en honum
græddist.
Islendingar mega sakna Vcitors B. An-
dersonar úr bæjarstjórninni; hann var ávalt
boðinn og búinn til að leiðbeina þeim, er lið-
sinnis þurftu og taldi aldrei eftir sér nein
þau spor, er líklegt var að miðað gæti að vel-
ferð þeirra. Sennilegt má telja það, að
Victor eigi enn eftir að öðlast sæti í bæjar-
stjórn, og það jafnvel áður en mjög langt um
líður.—
Dr. F. E. Warriner hefir verið kosinn til
borgarstjóra; hann hefir aldrei átt sæti í
bæjarstjórn, en verið um alllangt skeið með-
limur skólaráðsins og nú síðast formaður
þess; hann er maður, sem á almennum vin-
sældum að fagna, ráðdeildarsamur, gætinn,
en jafnframt drjúgur til athafna; mega borg-
arbúar því með fullum rétti vænta góðs eins
af forustu hans í málefnum borgarinnar. Og
þó orðin séu til alls fyrst, eins og hið forn-
lcveðna segir, þá mun það nú mála sannast,
að Wúnnipegborg ríði fremur á athöfnum en
orðmælgi, eigi hún að öðlast þann sess, er
henni samkvæmt eðlislögum og afstöðu rétti-
lega ber. Vafalaust taka borgarbúar, án til-
lits til stétta og flokka, höndum saman við
hinn nýkjörna borgarstjóra, um sérhvað það,
er til varanlegra athafna og umbóta miðar.
Oft er þörf, en nú er nauðsyn.
Að þessu sinni voru fimm menn í vali
fyrir borgarstjórastöðuna. Mr. Queen fékk
25,625 forgangsatkvæði (First Choices);
næstur kom Dr. Warriner með 19,425 og þá
Mr. Webb með 15,229. Hinir tveir, þeir Mr.
Kilshaw og Mr. Woods komu auðsjáanlega
ekki til greina.
Samkvæmt gamla kosninga fyrirkomu-
laginu hefði Mr. Queen verið endurkosinn;
það fyrirkomulag á enn ýmsa harðsnúna
fylgismenn, þó fremur muni þeim vera að
fækka, eftir því sem kostir hinnar hlutbundnu
kosningaaðferðar skýrast betur í hugum kjós-
enda. Allir þeir, sem hinum óháða verka-
mannaflokki og kommúnistaflokknum fylgdu
að málum, greiddu Mr. Queen forgangsat-
kvæði, eða að minsta kosti mun mega ganga
út frá því sem gefnu. Atkvæðamagn Mr. I
Queens kveður á um tölu þeirra. Um 37 þús-
und kjósendur, sem andvígir eru með öllu
bræðings-frambjóðanda hins óháða flokks
verkamanna og kommúnista, greiða atkvæði
með Dr. Warriner og Mr. Webb; heilbrigð
skynsemi þarafleiðandi beinlínis krefst þess,
að maðurinn, sem sterkastur verður á svell-
inu í andstöðunni við Mr. Queen, verði fyrir
borgarstjóravalinu; um þetta verður heldur
ekki vilst, því þegar til endurtalningar kemur,
verður það sýnt að yfir 9 þúsund af þeim
kjósendum, er greiddu Mr. W'ebb forgangs-
atkvæði, höfðu greitt Dr. Warriner No. 2.
Eftir fullnaðartalningu og flutning atkvæða
(transfer), er Dr. Warriner kosinn með 29,-
666 atkvæðum.
Um það verður tæpast lengur í alvöru
deilt, að hlutfallskosningar tryggi kjósend-
um réttlátara íhlutunarvald í meðferð opin-
berra mála, en hið gamla kosinga fyrirkomu-
lag, og væri vel að þeim yrði í náinni framtíð
beitt á sem allra flestum sviðum.
“ Norður-Reykir ”
Pétursson; vafalaust ritin í góÖum
tilgangi, en segja hvorki til né frá
um sanngildi eða vangildi ljóðanna,
og eru þessvegna óþörf.
Þessi nýja ljóÖabók Páls S. Páls-
sonar kostar í kápu $1.50, en $2.00
i vönduðu bandi; hún fæst hjá
Magnúsi Peterson, 313 Horace Ave.,
Norwood; Viking Press, Ltd. Sar-
gent og Banning, og hjá höfundin-
um aÖ 796 Banning Street, Winni-
peg.
Með“Hindenburg” fram
—og “Queen Mary”
til baka
SJíkt er heitið á nýprentaðri kvæðabók
eftir Pál S. Pálsson; bókin er 176 blaðsíður
að stærð, prentuð á ágætan pappír 0g yfir
höfuð prýðileg að frágangi. Viking Press,
Limited, befir leyst af hendi verkið.
Höfundur kvæðanna hefir sýnt ritstjóra
Lögbergs þá góðvild, að senda honum bóldna
til umsagnar, og skal hennar hér nú stuttlega
minst.
Útgáfum íslenzkra ljóðmæla hér vestra,
hefir jafnt og þétt farið fækkandi. Og
þótt ekki hafi það alt, sem birt hefir verið,
borið vott um frumskapandi skáldgáfu, eða
verið traust að innviða gildi frá bókmenta-
legu sjónarmiði séð, þá var þó tíðum viljann
að virða; enda alt betra en dauðamörk tóm-
Jætisins; sumt hefir líka verið ágætt; höf-
undum 0g hinu vestræna þjóðarbroti til ó-
mótmælanlegs sóma.—Það hlýtur því til tíð-
inda að teljast, er splunkurný og allstór ljóða-
bók hleypur af stokkunum mitt á meðal vor í
hinu óafsakanlega fásinni um tilveru vora
sem Islendinga og viðhorf.—
Höfundur “Norður-Reykja” er Islend-
ingum vestan hafs, þeim, er á annað borð
geta skilgreint á milli ljóðs og prósamáls,
þegar fyrir löngu kunnur; kvæði hans hafa
birst í vestanblöðunum, þó einkum í Heims-
kringlu, síðasta aldarfjórðunginn eða frek-
lega það; þau liafa verið ómræn og mild; enda
ber bókin í héild það með sér, að höfundur-
inn er miklu fremur skáld viðkvæmra hug-
hrifa en djúpúðgra tilþrifa; hann stendur
djúpum rótum í íslenzkri mold, og er í raun
og veru með allan hugann heima; mörg kvæð-
in eru þess eðlis, og þannig úr garði ger, að
þau skipa höfundi á góðskálda bekk, þó ekki
láti þau mikið yfir sér, eða beri á sér veru-
legan frumleikablæ. Menn yrkja á mismun-
andi hátt; og sá er oft minsta skáldið, sem
mest berst á.—
1 formálskvæði að “ Norður-Reykjum, ”
er þessi fallega vísa:
“Fátæklega för er hafin,
fátt um nesti, slitin klæði.
—Þannig eru oftast búin
útlendingsins 1 jóð og kvæði. ’ ’
Eitt allra bezta kvæði bókarinnar er að
vorri hyggju “Tréð á f ljótsbakkanum, ”
symbolískt ljóð, glögghugsað 0g vandað að
formi; þykir hlýða lesöndum til glöggvunar,
að taka hér upp fyrsta 0g síðasta erindið:
‘ ‘ Þú stendur hér einmana, en upp að þér brýzt
hin ólgandi fljótsins röst.
Frá ómunatíð hefir aldan þig beygt
og ísar og stormaköst.
Um uppruna þinn er ei orð eða staf
í árbókum neinum að sjá.
—Þeir eru ekki að hugsa um einstæðings-tré,
sem atburði þessa heims skrá.”
“Er blóðsugur mannkynsins báru hér út
þau börn, sem ei fæddust til auðs,
og hlógu að þeim, sem að höfðu ekki ráð
né hreysti að afla sér brauðs,
en harðstjórar manndóminn hneptu í bönd
og hlekkjuðu frelsi og vit,
—Þá var sem þú greinarnar beygðir í bæn
og blöðin þín skiftu um lit.”
Meðal ágætra kvæða má jafnframt telja
Islenzka smaladrengfinn og Jólanlótt; upp-
hafserindi hins síðarnefnda er á þessa leið:
“Nú vaknar hver minninger mannshjartað á,
sem morgunsins ljós verður hrím-nóttin grá
er lá yfir sálu og sinni.
Það birtir úti og inni.
Frá kirkjunum hljóma hátíða-ljóð,
í huganum tendrast hin kulnaða glóð.
En hálfgleymdar hugsjónir rísa
úr helkulda-læðingi ísa.”
Þau sýnishorn, sem dregin hafa hér verið
fram, nægja til þess að færa almenningi heim
sanninn um það, að “Norður-Reykir” hafi
allmargt það til brunns að bera, er verðskuldi
lestur og útbreiðslu bókarinnar. Tnngangs-
orð fylgja henni úr hlaði eftir Dr. Rögnvald
Það sem einkum einkennir verk-
lega menning tuttugustu aldarinnar
er hinn sívaxandi hraði samgöngu-
tækjanna. Flugvélarnar — hröðustu
samgöngutæki nútímans — eru barn
þessarar aldar, en það væri rangt að
ætla, að hin önnur samgöngutæki
stæðu í stað fyrir því. Þvert á móti.
Járnbrautirnar, bifreiðarnar og eim-
skipin — alt þetta bætir við hraða
sinn ár frá ári, og loftskipin fara nú
kringum hnöttinn með póst og far-
| þega og halda uppi reglubundnum
áætlunarferðum, eins og ekkert sé
um að vera.----Hér verður sagt frá
i sögulegu ferðalagi íslendings—hins
I einasta sem fór ferðina — með loft-
skipinu “Hindenburg” vestur og
eftir viku viðstöðu í New York
austur yfir haf afthr með “Queen
Mary” í þeirri ferðinni, sem skipið
vann bláa bandið af “Normandie.”
Þessi íslendingur var Þóroddur
Jónsson heildsali í Reykjavik.
# * *
Hér í blaðinu var eigi alls fyrir
; löngu gerður samanburður á fara-
' tækjum þeim, sem flutt hafa fólk
milli hins gamla og nýja heims —
j Evrópu og Ameríku — síðustu 120
i árin, eða frá þeim tíma, sem eim-
j skipin komu til sögunnar. Fyrsta
í skipið sem talið er að hafi siglt á
! gufu yfir Atlantshaf var “Sav-
j annah,” sem i rauninni var segl-
1 skip, en 'hafði aðeins hjálparvél.
í Fór það allmdkið af leiðinni undir
I seglum og var tuttugu og f jóra daga
j á leiðinni, og má fullyrða, að það
; hefði aldrei komist yfir hafið á
I gufuvélinni einni; til þess var hún
alt of léleg og þurftarfrek. En
samt markar þessi ferð tímamót í
eg mér farmiða snemma í vor.
—Hvað kosta farmiðarnir með
“Hindenburg” frá Þýzkalandi til
New York? ,
—Þeir kosta 400 dollara, og er
fæðið innifalið í því. Þetta var
ferð skipsins vestur og höfðu 58
farþegar innritast. Fleiri gátu ekki
fengið pláss þá, en síðan hefir skip
inu verið breytt þannig, að það
getur tekið 75 farþega. Við áttum
að leggja upp frá Frankfurt a. M
á miðnætti kvöldið 16. ágúst, en
vegna þess að við áttum að flytja
kvikmynd frá Olypmsleikjunum
sem þá var að ljúka, biðum við um
klukkutíma. Klukkan rúmlega
aðfaranótt 17. ágúst, létum við svo
í loft. Nóttin var talsvert dimm, en
við höfðum gaman af að sjá borg
irnar, sem við flugum yfir, ekki sízt
Köln. Var nú sveigt norður á bóg-
inn, því að yfir Frakkland má ekki
fljúga og komumst brátt á venju
lega skipaleið í Ermarsundi. En
þegar út á haf var komið var sveigj:
suður á bóginn og flogið til suð
vestur með stefnu svo nærri norð-
vesturhorni Spánar, að þar mátti
sjá i land, og eins til Portúgal. Þá
var tekin vestlægari stefna til Azor
eyja, en flogið þaðan í boga suður
með landi yfir Boston og New York
og sveimað um stund þar yfir og
yfir Ellis Island. Var það stórkost-
lega tilkomumikil sjón að líta skýja-
kljúfa borgina úr lóftinu. Við fór
um okkur hægt undir ferðalokin.
því að heitt var í veðri og var beðið
eftir að kvöldaði. Loftskipin vilja
helzt ekki lenda í heitu veðri, því
að þá missa þau svo mikið af létti-
loftinu, sem ber þau uppi.
—Og hvað voruð þið svo lengi á
leiðinni ?
—Stundataflan er svona: Frá
Frankfurt 17. ágúst kl. 1.29, fram-
hjá Plymouth s. d. kl. 9.03, yfir
Azoreyjum 18. ág. kl. 4.00, framhjá
Halifax 19. ág. kl. 7 árd., yfir New
York 19. kl. 13-14 og lentum í Lake-
hurst, loftflotastöð New York kl.
8.20 um kvöldið þann 19. Vorum
við þannig 73 klukkutima 51 mín.
á leiðinni. Frá Lakehurst er aðeins
25 mín. flug til New Jersey, og fór-
um við þá leið í flugvél, en þaðan
er V2 tíma bilferð til New York.
—Hvað höfðu nú farþegarnir
helzt fyrir stafni á leiðinni?
—1 aðalatriðum leið dagurinn á-
kaflega líkt og á stórum skipum
Atlantshafssiglingum. En nú í sum-
ar fór “Queen Mary” frá Ambrose I með þeim mismun að sjóveiki var
vitaskipinu við New York og til | ekki til um borð og gerði það til-
Cherbourg á 4 dögum 6 tímum og > veruna þægilegri. Fólk át og svaf,
20 mínútum — alls 3,129 sjómílna
vegalengd, eða að meðaltali 30.57
kvartmílur á klukkustund.
Flugvélar hafa ekki ennþá byrjað
áætlunarferðir á þessari leið og það
er því ekki rétt að gera samanburð á
þeim og hraðasta skipi heimsins. En
þegar Lindbergh varð heimsfrægur
maður fyrir það að fljúga milli New
York og Parísar 20.—21. maí 1927
var hann 33% klukkustund á leið-
inni eða rúmlega þrisvar sinnum
fljótari. Þetta var að visu “sports-
flug” — vél Lindberghs var svo
hlaðin eldsneyti og oliu til ferðar-
innar, að hann gat ekki haft mann
með sér — en bendir þó í áttina til
þess sem> koma skal. Svo undar-
legar eru framfarir tækninnar, að
það væri óviturlegt að sverja fyrir,
að þetta eða hitt gæti ekki orðið von
bráðar.
En það eru til hraðari áætlunar-
ferðir yfir Atlantshafið en ferðir
“Queen Mary.” í nokkur ár hafa
menn dáðst að ferðalögum þýska
loftskipsins “Graf Zeppelin” og í
vor kom nýtt loftfar til sögunnar
frá sama félagi, stærra og hrað-
skreiðara en hið fyrra: “Hinden-
burg.” Það eru þessi tvö loftför,
sem fært hafa mönnum heim sann-
inn um, að það er hægt að smiða
loftför, sem eru svo traust að hættu-
laust má þykja að ferðast með þeirm.
Og þau hafa náð tiltrú, þrátt fyrir
öll þau stórslys, sem fyr og síðar
hafa hent loftför annara þjóða. —
—Mér hafði leikið hugur á að
prófa þetta samgöngutæki er eg var
á ferð í Þýzkalandi, í sumar, segii
Þóroddur Jónsson í viðtali við Fálk-
ann. Eg hefi ferðast mikið í flug-
vélum um Evórpu, meðal annars
austur til Moskva, en nú langaði
mig til að reyna “Hindenburg” vest-
ur yfir haf. Og þessvegna festi
las og rabbaði, hlustaði á hljóðfæra-
slátt eða gekk um gólf i hinum
löngu hliðargöngum, beggja megin
farþegarýmisins og horfðum á það
sem fyrir augun bar. Þótti manni
vitanlega tilbreyting að útsýninu
hvenær sem sást til lands. Skipið
flaug að jafnaði lágt, þetta frá 200
—500 metra yfir landi eða sjó. Og
það var ekki hægt að segja að það
haggaðist. Maður gat rólegur skil-
ið við fullan kaffibolla og látið
hann standa timunum saman á borð-
inu án þess að skvettist á undirskál-
ina. í þessu taka loftskipin fram
bæði skipum og járnbrautum — það
er blátt áfram ótrúlegt, hve stöðug-
ur “Hindenburg” var. Auðvitað
geta þau ofsaveður komið, að út af
þessu bregði, en það var ekki i þess-
ari ferð.
Þarna var margt merkra manna
um borð, sem gaman var að kynn-
ast. Þar var Jack Crysler, sonur
bifreiðakonungsins og forstjóri i fé-
laginu og ýmsa fleiri mætti telja,
svo sem S. J. Foley, einn dómarann
í Lindberghs-málinu. Og foringi
skipsins var Ernst A. Lehmann kap-
teinn, sá sem stýrði “Graf Zeppelin”
er hann kom hingað til Reykjavíkur.
Það var gaman að fá að koma inn í
skipstjóraklefann og sjá öll þau
furðulegu áhöld, sem þar eru saman
komin. Annar eins “vélasalur” mun
tæplega vera til i nokkru samgöngu-
tæki. Þrir stýrimenn eru í farinu
auk skipstjórans, loftskeytastöðvar-
stjóri og vélfræðingar. Póstthús er
þarna og veitir skipslæknirinn þvi
forstöðu — það sparar einn mann.
Annars varð maður ekki var við, að
neitt þyrfti að spara pláss né þröngt
væri um borð, því að meðal flutn-
ings, sem við höfðu meðferðis var
t. d. heil flugvél. En auðvitað eru
allir innanstokksmunir gerðir úr
léttasta efni, í rúmum, stólum og
borðum er það aluminíum, sem mest
ber á. — Það er svo létt að segja
má að það fyki ef maður blési á það.
Aðalfarrýmið er á efra þilfari,
innan í skipinu, en nær út í hliðar
þess báðumegin. Þar eru í miðju
fjórar raðir af farþegaklefum, með
50 rúmum. En öðru megin farþega-
klefanna er stór borðsalur, þar sem
allir farþegar geta matast samtímis
og þá yzt til hliðarinnar langur
gangur til að hreyfa sig á. Er sú
hlið gangsins sem út veit, öll úr gleri
að kalla má. Hinu megin við far-
þegaklefana er eins hagað að öðru
leyti en því, að þar kemur í stað
borðsalsins setustofa mjög stór og
lestrarsalur og skrifstofa. Við ann-
an enda farþegaklefanna eru stigar
niður á næstu hæð, “B.-þilfarið.”
Eftir því endilöngu er gangur og á
aðra hlið honum fctofur foringjanna
og skipshafnar ásamt stóru eldhúsi
og ennfremur snyrtiklefar, en á hina
hliðina eru baðherbergi fjögur,
skrifstofa gjaldkerans, drykkjuskáli
og reykskáli> Er hann eini staður-
inn á skipinu þar sem leyfilegt er
að reykja. Og enginn má hafa á
sér eldspýtur um borð — það er
það eina sem forboðið er um borð í
“Hindenburg.” I reykskálanum
kveikir maður með rafmagni — eld-
spýta sézt þar ekki.
Þarna er bókasafn og nýjustu
fréttir frá umheiminum fær maður
gegnum loftskeytastöðina og út-
varpið. Þægindin eru svo mikil, að
þrir sólarhringar eru ekki lengi að
líða.—
Eftir viku viðstöðu í New York
hélt Þóroddur áleiðis heim aftur og
tók sér far með “Queen Mary” í
hinni minnisriku metferð skipsins.
Hér verður ekki rúm til að lýsa
sjálfu skipinu nema lítið eitt, enda
hefir það verið gert áður hér í blað-
inu, einkum stærð þess, vélaafli og
því líku. En vér fylgjum hér upp-
lýsingum Þórodds um það, hvernig
honum þótti þarna að vera og um
ýmislegt það, sem venjulega er ekki
sagt frá í þurrum upplýsingum og
tölum, svo og utn það hvernig þessi
ferð gekk.
—Heyrðuð þér minst á það, að
skipið mundi setja met í þessari ferð
fyr en farið var að líða á ferðina?
—Já, það mátti heita að allir
byggist við því, undir eins og haldið
var af stað frá New York miðviku-
dag 26. ágúst kl. 13, að met mundi
verða sett í þessari ferð. Veðurhorf-
urnar þóttu mjög ákjósanlegar og
allir töldu það víst, að ferðin mundi
verða söguleg. Við fórum fram hjá
Ambrose vitaskipi kl. 15.15 og var
þá bezta veður, sem hélst alla leið,
ofurlítill kaldi og imjög hægur sjór.
Þrjá heilu sólarhringana, sem við
vorum á rúmsjó, fórum við 703, 713
og 712 sjómílur — miðtalan er mesti
hraði sem nokkurntíma hefir verið
farinn af skipi á austurleið yfir At-
lantshaf en annars má sjá hve veðrið
hefir verið jafngott, af því hve hrað-
inn er jafn alla dagana. Til Cher-
bourgh liomum við aðfaranótt
mánudags 31. ág. (enskur tími) kl.
2.35.
—Það sem maður verður mest
var við um borð í “Queen Mary”
eru stærðarhlutföllin. Maður gleym-
ir því eiginlega að rnaður sé um borð
skipi, heldur er maður eiginlega
öllu fremur um borð í borg, eða þó
helzt í gífurlegu stórhýsi með sjö
hæðum. Og maður gæti eins vel
kallað sumar vistarverurnar þarna
um borð listasöfn eins og mannahí-
býli, enda er skipið fljótandi sýning
æss bezta sem Bretar geta fram-
leitt í listum og tækni. Hér er ekki
tækifæri til að minnast á listaverk-
in, bæði málverk, höggmyndir eða
tréskurð, sem blasa við auganu, eg
get aðeins minst myndarinnar af
“Mauretania” er hún kemur til
Rosyth, eftir Charles Pears, svo að
maður nefni eitthvað. Og víðsvegar
í skipinu eru bókasöfn minni og
stærri, t. d. voru í safninu á aðal-
þilfari 1500 bækur þegar skipið hóf
ferðir — alt úrvalsrit, og hefir mik-
ið bæst við siðan. Þarna er full-
komin prentsmiðja og blað kemur
út á hverjum degi og stundum auka-
blað ef við þykir þurfa. Þarna er
rakarastofa (það kostar shilling að
láta raka sig en ekki nema 1V2 sh.