Lögberg - 14.01.1937, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIHTUDAGINN 14. JANCAR 1937
Þræll ArabaKöfðingjans
Skáldsaga eftir Albert M. Treynor.
Bó liafði staðið í skugganum við gos-
brunninn og kom nú á móti Caverly. Hvað
er að?” spurði hún. “IJér lítið út eins og
eitthvað hafi komið fyrir yður?”
“Hörundsflúrsmerki!” sagði hann eins
og við sjálfan sig. “Hvað í ósköpunum átti
hann við með því?”
Hann leit í áttina til hæðarinnar hinum
meðin tjarnarinnar. Svo sagði hann í óá-
kveðnum róm: “Hg held að ]>að sé bezt að
ganga úr skugga um þetta.”
“Um hvað?” spurði Bó.
‘ ‘ Mér er ekki um að láta yður verða ein-
samla eftir hérna. Það er betra að þér farið
með mér. ” Hann leit á hana og var í vafa
um, hvað gera skyldi. “Það væri ef til \'ill
réttast að fara einsamall,” sagði hann hik-
andi. “En á hinn bóginn — maður má þó
æfinlega taka með sér þrælinn sinn, hvert sem
er.”
“Hvert eigum við að fara?”
“Eg á að fara á stefnumót,” svaraði
hann, “og eg er neyddur til að fara.”
“Hvers konar stefnumót?” spurði hún
með ákafa.
Hann ypti öxlum. “Það get eg ekki sagt
yður, af því eg veit það ekki sjálfur. Eg finn
bara á mér, að það er einhver óvænt hætta í
aðsigi. Eg neyðist til að grenslast nánara
eftir, hvernig í þessu liggur.”
1 háa sefinu liinum megin tjarnarinnar
fundu |>au bundinn hest með silfurbryddum
hnakk og háum söðulhnappi. Caverly steig
á bak, og Bó klifraði á bak fyrir aftan hami.
Það var indælt kvöld til útreiðar, þótt mjög
væri á huldu um afleiðingarnar af þessari
ferð þeirra. Caverly gaf hestinum lausan
tauminn og naut í íullum mæli vindsvalans,
sem strauk um enni hans.
Þau riðu í spretti upp hlíðarslakka, þar
sem úlfaldar og geitur lágu jórtrandi í gras-
inu. Þegar upp á risið kom, var gróðrinum
lokið, og hesthófarnir glömruðu á hörðu
grjótinu. En þar virtist enginn nálægur, er
veitti því eftirtekt.
Caverly stefndi beint á gorkúlumyndaða
byggingu, sem stóð á einni af fjarlægustu
hæðunum framundan. Hann hafði oft veitt
bvggingu þessari eftirtekt, og hann vissi, að
þetta var gömul gröf einhvers ræningjahöfð-
ingja frá löngu liðnum tímum. Vinjafólkið
forðaðist þennan stað. Það var sagt, að þar
væri fult af djöflum og illum öndum. Og ef
Nakhla hefði þá dirfzku og hugrekki til að
bera, að hún þyrði að fara þangað alein að
næturlagi, þá var hún sannarlega kona, sem
hyggilegst var að sýna nærgætni og virðingu.
Þegar þau nálguðust hæðina, stöðvaði
Caverly hestinn og stökk af baki. “Bíðið
hérna,” sagði hann við Bó og gekk svo það,
sem eftir var leiðarinnar.
Þessi gamla höfðingjagröf líktist lágum
varðturni með kringlóttu þaki, er slútti all-
langt út yfir á alla vegu. Caverly stgulaðist
upp brekkuna og hafði einhvern óþæginda-
beyg af því, að hann, sem var svo hár vexti,
hlyti að sjást óraleiðir, er hann bæri við blá-
an himininn.
Hann nálgaðist nú gömlu steinbygging-
una skuggamegin. Þar ríkti djúpur grafar-
friður umhverfis. Tvö fornfáleg steinþrep
lágu upp að dimmum bogagöngum á milli
tveggja súlna úr sandsteini. Hann gat ekki
undir eins greint hvort þar væri nokkur mað-
ur, en alt í einu varð hann þess var, að þar
stóð hjúpuð vera og hallaði sér yndislega upp
að veggnum í bogagöngunum.—
“Er það Sídíinn?” var sagt með fagurri
röddu og hljóðþýðri, sem frekast gat hugs-
astj—
Caverly nálgaðist gætilega. Grönn og
smávaxin kona í ljósum búningi kom svífandi
í myrkrinu. Hreyfingar hennar voru mjúk-
ar og yndislegar. “Er það Sídíinn?” spurði
hún aftur í sama tón, en þó dálítið djarflegar
en áður. Svo svifti hún blæjunni frá andlit-
inu með snöggri og óþolinmóðlegri hreyfingu
eins og barn.
Caverly sá fvrir sér fölt, sporbaugslagað
andlit. Varirnar voru dökkrauðar og fagur-
lega bogadregnar með skýrum og ákveðnum
dráttum, sem nú voru hálf brosleitir. Nefið
var lítið og ljómandi fallegt, og augun voru
dökk með löngum svörtum augnahárum, sem
að vísu huldu augnaráðið að nokkru levíi, en
gátu ])ó ekki falið að fullu leyti hin athugulu
augu.
“Er þetta Nakhla?” spurði hann.
“Hver annar en Nakhla myndi áræða að
stelast burt úr innri hallarsölunum?” mælti
hún. “Og hver annar en Sídíinn mvndi hafa
hugrekki til að koma, er hún bað hann þess?”
“Ef við finnumst hér bæði saman,”
mælti Caverly mjög kæruleysislega, “verð-
um við tætt sundur í þúsund smábita.”
“Þá myndum við æpandi af kvölum fara
til annars og betra heims!” Hin unga kona
hló skæran og hljómandi hlátur. “Tagar er
þorpari!” ^
Caverley virti hana gaumgæfilega fyrir
sér. Það þurfti ótrúlega mikið hugrekki til
þess að segja annað eins, og yfirleitt til þess
að stofna til stefnumóts við karlmann, sem
vís væri að snúa aftur til Gazim og segja
Tagar alla söguna.
“Hvað er það, sem })ú vilt mér?” spurði
hann.
“Veiztu það ekki?”
‘ ‘ Það var víst eitthvað um eitthvert hör-
undsflúr” #tatovering), sagði hann gætilega.
“Jæja!” Hlátur hennar var ljúfur og
kátur eins og lækjarniður. “Það var þá ekki
hugrekki þitt, se molli því, að þú komst til
fundar við mig. Það var þá ekki forvitni
karlmannsins eftir að sjá Nökhlu. Það hefir
þá orðið nauðsjmlegt að segja þér alla orð-
sendinguna til þefes að koma þér af stað.”
Hann ypti öxlum óþolinmóðlega. Hún
hafði snúið á hann. Það hefði verið betra að
láta hana sjálfa ráða fram úr þessu og geta
sér til um ástæður hans.
“Við skulum ekki vera að eyða tíman-
um í að spjalla um hörundsflúr og þesshátt-
ar,” mælti hún skyndilega. “Það er langt
um skemtilegra að tala um eitthvað annað.”
Hún hallaði sér í áttina til hans, og augu
hennar glitruðu. “Er eg ekki falleg?”
“Eg hefi aldrei séð fegurri konu,” svar-
aði hann hreinskilnislega.
Hún andvarpaði og leit niður. “Þetta
er þá undir eins skárra, ” mælti hún. “Hver
veit — ef til vill vaknar hugrekki Sídíans —
og forvitni.”
“Forvitni eykur hugrekki,” mælti hann.
“Eg hefi hvorttveggja til að bera. Hvers
óskar þú af mér, Nakhla?”
“Eg óska að tala við þig um sjálfa mig,”
svaraði hún, “um það, hvað eg er þreytt og
leið af þessu öllu saman. Fyrir þremur ár-
um síðan var mér stolið úr tjaldi föður míns
og flutt hingað til Tagars. Eg get ekki liðið
Tagar Kreddache, og eg vil losna við hann. ’ ’
Orð þessarar blíðu og fögru konu voru
þrungin af heift og hatri. Caverly gaf henni
hornauga.
“Eg vil láta drepa hann,” sagði hún.
Hann greip andann á lofti, en lét þó ekk-
ert á sér bæra. “Jæja! E!g skildi þig ekki
undir eins. Hann leit á hana hvössum augum.
“ Jæja, hvers vegna gerirðu það þá ekki? Það
getur ekki verið svo erfitt að byrla honum
eitur, og eg býst við, að þú hafir nægilegt
tækifæri til þess, þar sem þið eruð svo mikið
saman.”
“Nei! Af öllum þeim, sem eru hand-
gengnastur <Tagar, er eg sú eina, sem þyrði
að géfa honum eitur,” sagði hún og hristi
höfuðið. “Það vita allir, og þess vegrna
myndi grunurinn þegar falla á mig. “
“Já, auðvitað,” mælti Caverly. “ Það
myndi vera liættulegt fyrir þig. ”
Hún færði sig nær og greip litlu mjúku
hendinni sinni utan um hendi hans.
“Heyrðu nú það, sem eg ætla að segja,”
sagði hún í hálfum hljóðum. “Ef höfðinginn
skyldi deyja, verður Sídíinn höfðingi eftir
hann!”
Hann lirökk við er mjúkir fingurgómar
liennar snertu hann. “Það er málefni, sem
eg hefi ekkert hugsað um.”
“En samt er það nú svo. ” Bros hennar
var tælandi. “Þú myndir verða höfðingi, og
eg — eg gæti ef til vill gert mér von um að
verða ...” Hún andvarpaði á ný og hristi
höfuðið. “Það er ekki eg, sem um er að ræða
núna. En alt getur komið fyrir — seinna.
En fyrst og fremst er um að gera að höfðing-
inn deyi. ’ ’ Hún greip í fellingarnar á silfur-
saumaðri kápu hans. “Þú verður að drepa
hann!”
Caverly losaði stillilega tak hennar og
steig eitt skref aftur á bak. “Nei,” mælti
hann.
“Þú vilt þá ekki ?” Hún setti upp undr-
unarsvip. “Þú vilt það þá ekki?”
“Tagar er faðir minn,” sagði Caverly
í hörðum róm. Og föðurmorð er ljótur glæp-
ur. Eg er vel ánægður með að vera Sídí.
Og eg er hlýðinn og trúr gagnvart Tagar.”
Hann sneri sér frá henni með mesta móðgun-
arsvip. “Ef þetta er alt og sumt, sem þú
ætlar að segja mér, þá býð eg þér góðar næt-
ur!”
“Bíddu!” unga konan þreif hann aftur.
“Það var líka meira.”
öll framkoma hennar var svo örugg og
ákveðin, að honum varð það ljóst, að það
myndi vera hyggilegt að stjaldra við og
hlusta á hana.
“ Nú ? ” sagi hann kuldalega.
“Eg ætlaði bara að spyrja þig,” mælti
hún í ógn-blíðum róm, “hvar hörundsflúrs-
merkið ])itt sé, og hvað það eigi að sýna?”
Hann lforfði á hana forviða. “Hörunds-
fl. . . .?”
“ Já, merkið,” mælti hún brosandi. “Sídí-
inn hlýtur þó að vita, hvar það er á honum,
og hvað það á að sýna.” Augnabrúnir henn-
ar lyftust og mynduðu liáðslegan boga, “Ef
eg nú t. d. segði við höfðingjann: “Lítið eftir
hörundsflúrinu, sem var merkt á Sídíann,
þegar hann var barn, — hvernig myndi þá
fara ?’’
Caverly fann til einkennilegrar tómleika-
tilfinningar undir rifjunum. Hann brosti
yfirlætislega til hennar, en innvortis fór
kuldahrollur um hann allan.
“Seztu niður, Sídí!” sagði hún og sveifl-
aði til hans hendinni.
Hann sá, að réttast myndi að hlýða
henni. Nakhla settist á steinþrepið við hlið-
ina á honum.
“Eg hefi oft staðið á bak við rimlagirð-
inguna í þakvirkinu og gægst niður í garð-
inn, þegar þrælarnir voru þar að vinnu,”
sagði Nakhla í blæþýðum róm. “Á meðal
þrælanna var hár og fallegur maður, sem ekki
var Bedúíni. Þig- grunar ekki einu sinni, hve
oft eg hefi hugsað um þennan mann, og þú
getur aldrei rmyndað þér alt það, sem lijarta
mitt hefir þráð að segja honum. Hann hafði
aðeins mittisskýlu, þessi þræll, og þess vegna
veit eg, að það var ekkert hörundsflúrs-merki
á öllum hans hraustlega líkama.
Eg hefi oft virt fyrir mér þennan nakta
þræl, og í dag sá eg Sídí Sassí, þegar hann
kom ríðandi inn í hallargarðinn, eins og hann
væri réttborinn til þess frá fæðingu að bera
hinn höfðinglega búning, er hann bar svo
tígulega og fór honum svo dásamlega! ’ ’
Ilún laut honum, svo hann kom ekki upp
einu orði. Hann þorði varla að draga and-
ann.
“Skilurðu mig ekki, Sídí? Það er auð-
velt að blekkja tortrygginn mann, en afar
eríitt að leika á konuhjarta! Tagar veit ekk-
ert. Nakhla veit alt!”
X.
Fyrir nœsta fullmána.
Ræða Nökhlu var hunangssætt hvísl. En
í augum hennar blikaði töfrakend kænska og
slægð. Spékopparnir báðum megin við rós-
fagran munn hennar gátu eigi hulið hótun þá,
sem faldist í brosi hennar.
Caverly sat rólegur og spenti hendur um
annað hnéð, en eftirvæntingin og óróleikinn
sauð í honum. Hinn fífldjarfi grímuleikur
hans var nú tættur í sundur af allra minstu
og fegurstu höndunum í ajlri Gazim, jafn
rösklega og óttalaust eins og þessar sömu
hendur höfðu svift slæðunni frá hinu fagra
andliti Nökhlu. Leyndarmál hans var nú ekki
framar einkaeign hans. Nakhla, þessi litli,
ósvífni þorpari úr kvennabúri höfðingjans,
hafði séð meira gegnum rimlagirðinguna með
ástleitnum og athugulum augum sínum, held-
ur en liinn volduga Tagar hafði nokkru sinni
dreymt fyrir. Caverly var þegar ljóst, að það
var tilgangslaust að ætla sér að reyna að
leika á þess litlu, sniðugu konu. Hún vissi
of mikið. Hún var alt of slungin, og hún
myndi alls ekki þjást af neinskonar heilabrot-
um eða samvizkubiti, hvernig sem alt veltist.
Hún var gædd eins konar dulargáfu, sem op-
inberaði henni það, er öðrum var dulið. Hann
fann nú til sömu bjargþrotatilfinningarinn-
ar, sem hann þekti svo vel frá þeim tíma, er
hann var í þrælastíunni, og Mansor elti hann
með þrælasviiJuna reidda yfir beru bhki hans.
Það var hræðilegt að hugsa til þess, hve miklu
illu hún gæti til leiðar komið. Elnasta við-
eigandi svarið væri að stinga ofurlitlum rýt-
ing inn á milli þriðja og fjórða rifbeins
vintra megin og láta hana hníga til hvíldar
hérna í þessum eldgamla grafreit.
En stúlkukindin var einnig við því búin.
Caverly slepti alt í einu takinu um hnéð á sér,
og óðara hopaði hún nokkur skref aftur á bak.
Hönd liennar þreifaði niður með hliðinni milli
fellinganna á klæðnaði hennar, og Caverly sá
blika á skelpödduskreytt skeftið á örlítilli
marghleypu, sem smeygt var undir mittis-
linda hennar. Maður af hennar eigin kyn-
flokki myndi umsvifalaust hafa stungið hana
til bana. Og það var aldrei að vita hvað þess-
ir útlendingar kynnu að hafa í hyggju. Reyndi
liann á nokkurn hátt að þröngva kosti hennar,
ætlaði'hún tafarlaust að skjóta á hann.
Caverly leit hugsandi yfir dalinn. Hann
deplaði augunum, eins og tunglsljósið gerði
honum of bjart í augum. Stjarna Allah var
þegar tekin að blikna í vestri. Afturelding-
in var í aðsigi. Hann sá einhverja skugga-
veru hreyfa sig á sandhrygg skamt frá og
hverfa — að líkindum sjakali eða pardusdýr,
sem var á næturveiðum og leitaði nú heim til
holu sinnar, áður en birti af degi. Fyrir aft-
an grafhvelfinguna -var hestur, sem nú tók að
japla á mélunum og stappa fótum óþolinmóð-
lega. Næði Nakhla eigi heim aftur heil á liúfi
fyrir sólarupprás, gat þessi næturferð hennar
kostað hana lífið.
En ekki var að sjá, að hún bæri neinn
kvíðboga fyrir því. Hún studdi höndum á
mjaðmir sér, hallaði ofurgletnislega undir
flatt og horfði íbyggilega á Caverly.
“Eigum við ekki að vera vinir?” sagði
liún.
“Eg get ekki hugsað mér neitt skemti-
legra, ’ ’ svaraði hann. ,
“Ekki eg heldur.” Hún kinkaði kolli
einbeittlega. “Eg er himinlifandi yfir að
eiga annan eins vin og þú ert. Þvílíkur maður!
—Tagar sagð mér frá þrælnum, sem flýði frá
honum, og frá höfðingjasyninum, sem
skömmu síðar kom alveg óvænt utan úr eyði-
mörkinni. Eg varð að styðja fast á mjaðm-
irnar til þess að skella ekki upp úr.”
Caverly leit hálf órólega til hennar. ‘ ‘ Þú
sagðir vonandi ekkert það við hann, sem gæti
komið honum til að fara að brjóta heilann
um, hvort eg væri í raun og veru hinn rétti
Sídí ?”
“Eg? Hvers vegna ætti eg að hafa gert
það? Og nú þegar Tagar er bráðum búinn
að vera, ætla eg svei mér ekki að nefna það!”
‘ ‘ En ef Tagar deyr nú ekki ? ’ ’
“ Já, þá get eg engu lofað um þagmælsk-
una! Konur eru nú einu sinni—.” Hún setti
totu á munninn og hristi höfuðið, eins og
hún væri mjög sorgbitin og hrygg yfir þess-
um breyskleika sínum. “Konur eru alveg
óútreiknanlegar. Þær eru vísar að lofa að
þegja eins og steinn yfir einhverju leyndar-
móli, en «ef þær verða fyrir einhverri freist-
ingu, svo gleyma þær öllu saman og segja alla
söguna frá upphafi til enda. Það er því viss-
ast að drepa Tagar. Þá kemst hann aldrei á
snoðir um þetta. ”
Caverly stóð upp af köldu steinþrepinu.
Hann reikaði fram og aftur í skugga graf-
hvelfingarinnar og blístraði lágt og tilbreyt-
ingarlaust. Það var eins og hann væri að
leita í huga sér eftir einhverri leið út úr þess-
um vandræðum. En hann sá enga færa leið.
Hann var algerlega ofurseldur Nökhlu, dutl-
ungum hennar og skapbrigðum. Hann var
neyddur til að lofa henni einhverju, annars
vau úti um þau bæði, Bó og hann sjálfan.
“ Jæja!” sagði hann og nam staðar alt í
einu. “ Eg skal drepa hann! ”
“Ætlarðu það!”
“Það er ekki um annað að ræða. ”
Nakhla klappaði saman höndunum eins
og smákrakki, sem lofað hefir verið einhverju
afar skemtilegu.
“Hvenær?”
‘ ‘ Það skal ekki dragast mjög lengi. Und-
ir eins og tækifæri gefst til þess.”
“Eg vil helzt, að það sé gert undir eins.”
“Vertu nú ekki óþolinmóð, Nakhla. Þú
getur þó ekki ætlast til, að eg reki hnífinn í
hann fyrir augunum á öllum hinum.”
“Sá maður, sem getur talið Tagar trú
um, að strokuþrællinn hans sé einkasonur
hans og erfingi, hann getur auðveldlega gert
hvað sem honum sýnist. Þú hugsar þá vel um
þetta og býrð þig undir það sem allra fyrst,
—er ekki svo?” Ilún þagnaði sem allra
snöggvast. “Eg hefi heyrt hann kalla þig
hvíta þrælinn og ekkert annað. Hvað heit-
irðu annars?”
“Geraint Caverly,” svaraði hann. “Eða
bara Rainy.”
“Rainy?” endurtók hún með dálitlum
sönghreim á síðasta atkvæðinu. “Hvað þvðir
það?”
“Það þýðir frændi gamli af himnum —
rigningin. ’ ’
Hún leit á hann, eins og hún væri að velta
orðum hans fyrir sér í fylstu alvöru. “Það
er af því, að augun þín eru eins og grá storm-
ský. ’ ’
“Ne-i — líklega heldur af því, að eg er
svona leiðinlegur náungi,” sagði hann og hló
við.
“Eg skil þig ekki, ” mælti hún og gretti
sig ofurlítið. “Hn það er alveg sama. Þú
átt að drepa Tagar mjög bráðlega, Rainy,—
viltu það ekki?”
“Undir eins og eg get.”
“Eg vona að sjá hann dauðan fyrir
næsta fullmána!” sagði hún hátíðlega. “Ef
hann verður á lífi eftir ]>ann tíma, gæti vel
farið svo, að eg segði honum meira en eg í
rauninni ka?ri mig um.” Hún spenti greipar
og leit ósköp sakleysislega út. “Þú gerir
mig svo hræðilega óhamingjusama, ef þú
neyðir mig til að gera þér eitthvert mein, ein-
göngu sökum þess, að mig langar svo voða-
lega til að tala!”
“Mér myndi þykja afskaplega fyrir því
að sjá þig óhamingjusama, kæra Nakhla. ”
Og Caverly glotti kuldalega. Nú hafði hann
sama kvöldið lofað Tagar að færa honum sitt
eigið höfuð, og Nökhlu hafði hann lofað höfði
Tagars. Hann var svei mér snúningslipur á
loforða-svellinu! En hann huggaði sig við,
að enn væri nærri því mánuður til tunglfyll-
ingar. Og á ])eim tíma gat margt viljað til.
Ef til vill gat svo farið, að hann og Bó sæju
tækifæri til að strjúka úr Gazim. Og «eins
gæti það komið fyrir, að hann eða Nakhla eða
Tagar væri eigi á lífi, er sá tími væri útrunn-
mn. Og }>á væri hann laus allra mála. Einnig
gæti svo farið, að samvera hans við Tagar
næstu daga yrði þess valdandi, að honum
væri hugleikið að halda loforð sitt.