Lögberg - 15.04.1937, Blaðsíða 6

6
LOGBERG. FIMTUDAGINN 15. APRÍL 1937
Þræll Arabahöfðingjans
Skáldsaga eftir Albert M. Treynor.
Hann kinkaði kolli alvarlega og stóð upp
aftur. 1 Gazim voru engin læknisfróð yfir-
völd, er framkvæmt gætu opinbera líkskoðun
eða til að gera athugasemdir og Vafninga um
dauðamein Tagars og koma með nærgöngular
spurningar. Nú var þetta búið, og enginn
þurfti nokkum tíma að komast að því, hvern-
ig það var gert.
Bó var nú búin að stinga korðanum aftur
í veggslíðruna. Caverly gekk yfir að dyrun-
um, tók sundurskorna bjöllustrenginn og gaf
svo Bó merki um að koma.
“Komið þér hingað allra snöggvast,
Bó,” sagði hann. “Við verðum að skeyta
þetta saman aftur, eins vel og hægt er. Hald-
ið þér ekki, að þér getið staðið á öxlunum á
mér og tjaslað lionum saman. Hann er skor-
inn sundur svo hátt, að enginn tekur eftir
samskeytunum, og auk þess er hálf dimt í
horninu.”
“Bg get reynt það,” svaraði hún.
'Hann rétti niður höndina, svo að hún
gæti stigið á hana, og síðan lyfti hann henni
svo hátt, að hún gat stutt hnjánum á axlir
lians. Svo steig hann fast á gólfið, meðan hún
reis gætilega upp, unz hún stóð á öxlunum á
lionum. Hún var lauflétt. Hann studdi við
leggi hennar með höndunum, meðan hún
hnýtti saman endunum á bjöllustrengnum.
Hann steig gætilega nokkur skref aftur
á bak, meðan Bó studdi sig við vegginn, og
athugaði verkið.
“Það er gott,” sagði hann. “Það tekur
enginn eftir þessu.” Hann greip nú hendur
liennar og lyfti henni létt niður á gólfið. Nú
var um að gera að nota tímann vel. Til allrar
heppni hafði enginn reynt að komast í salinn,
meðan einvígið stóð yfir. Bf til vill hafði
þrælunum fyrir utan verið skipað að sleppa
engum inn, svo að Tagar væri ekki truflaður.
En {»rátt fyrir það, gat vel viljað til, að ein-
hver kæmi og ta*ki í hurðina og yrði þess
var, að hún var lokuð að innan. Caverly varð
því að hafa skýringu sína á takteinum, áður
en nokkur kæmi inn.
Hann leit hvössum augum í kringum sig
í salnum. Þarna var brotna skrautkrukkan,
—hann sparkaði brotunum inn undir legu-
bekkinn, setti grammófóninn á sinn stað og
lokaði honum. Svo vöt“ðu þau vefjarhött Bó
á ný, og hún setti hann á höfuðið, svo hann
skýldi lokkum hennar. Caverly lagaði einnig
liöfuðfat sitt, eins og hann var vanur, svö að
höfuðdúkurinn varpaði sem mestum skugga
á andlit hans.
Nú gaf hann sér fyrst tíma til að athuga
áverka þann, sem bogsverð Tagars hafði gef-
ið honum, er það svifti sundur skilkikyrtli
hans. Sverðsoddurinn hafði aðeins rispað
skinnið, svo að rauða rák sýndi eftir ofan
undan hendi og niður á mjöðm.
Bó varð voða bilt við, er hún sá þessa
löngu blóðrauðu rák. Svo ftærri hafði þá
hurð skollið hælum, að leikslokin hefði getað
orðið á annan veg!
Hún var nú búin að ná sér aftur og hjálp-
aði til að færa alt í samt lag aftur í salnum.
Hún fann nál og þráð og saumaði saman rif-
un á kyrtli Caverlys.
Caverly litaðist aftur um í salnum og gaf
nákvæmar gætur að öllu. Hennenn'Tagars
voru mjög skarpskygnir — hver þeirra, er nú
kynni að koma fyrstur, og það þurfti eigi mik-
ið tii að vekja tortryggni þeirra.
“Jæja, nú er víst ekki meira að gera,”
sagði hann. “ Jú — bíðið þér við . . .!”
Hann hafði glevmt bogsverði Tagars.
Hin hárbeitta egg þess var nú öll skörðótt og
höggvin eftir viðureignina og myndi þegar
koma upp því, sem fram hafði farið. Rétt
fyrir aftan hann stóð djúp málmkrukka, er
líktist mest regnhlífa-gevmi og var notuð til
að stinga í varavopnum Tagars. Caverlv dró
eitt bogsverðanna úr slíðrum og hafði sverða
skifti. Svo stakk hann mjög rólegur hinu ó-
notaða sverði í slíðrin við belti Tagars.
“Svona!” mælti hann kuldalega, “nú er
þá alt í lagi. Nú verðið þér að muna að vera
eins og áður. Við erum enn þá lierra og
þræll.”
Hann gekk til dyranna og skaut slánni
gætilega frá hurðinni, án þess að nokkuð
lieyrðist.
íidimmum bogagöngum fvrir utan logaði
á lampa, sem bar mjög daufa birtu. Þar sást
enginn maður. Hann beið stundarkorn og
hlustaði með eftirvæntingu. Ekkert benti til
þess, að nokkur fyrir utan hefði furðað sig á
hinni löngu dvöl Tagars í stóra salnum eða
gert sér nokkrar grillur út af því. Það var
dauðakyrð í hinum löngu rökk\mðu göngum.
Caverly lyfti höfðinu rösklega og ákveðið
o*g klappaði saman höndunum.
“í Allahs nafni!” hrópaði hann. “Kom-
ið — komið — flýtið ykkur!”
Einn negraþrællinn kom þjótandi inn
göngin. Caverly kallaði til hans, áður en
hann var kominn inn:
“Það hefir komið eitthvað fyrir liöfð-
ingjann. Sa*ktu Ali Móliab, eða hvern, sem þú
hittir fyrst. Flýttuþér! Hlauptu!”
Þrællinn tók á sprett fram göngin, og
Caverly kom aftur inn í salinn. En um leið
og hann kom inn í salinn, kiptist hann við og
nam staðar alt í einu.
Bó stóð enn þá á teppinu á miðju her-
berginu — alveg á sama stað og áður — og
starði þvert yfir salinn. A insta veggnum
hékk teppi, sem leit út fyrir að vera aðeins til
prýði. En þó virtist það samtímis vera eins
konar dyratjöld. Nú var teppið dregið til
hliðar, og þá sást þar á bak við mjór og af-
langur steinn, er snerist á lömum eins og
hurð. Nú var búið að opna þessa leynihurð,
og í dimmu dyraopinu stóð grannvaxin kona
í grænni skikkju og með slæðu fyrir andlitinu.
Það var Nakhla.
Caverly hélt andanum, meðan hann starði
á hana, og hugsanirnar flugu gegnum heila
hans. Hve lengi hafði Nakhla staðið þarna?
Hafði hún staðið þarna allan tímann og heyrt
og séð alt, er fram hafði farið? Hve mikið
vissi hún í rauninnif Og hve mikið grunaði
hana? Ef hún væri rétt nýkomin, þá stóð al-
veg á sama. Bn hefði hún verið vottur að
einvíginu, var hún nú enn þá hættulegri en
áður.
Nakhla varð nú vör við Caverly, og sá,
að hann starði á hana. Hún lét teppið falla
niður að baki sér og gekk fram á gólfið létt
og yndislega, eins og ekkert óvenjulegt væri
um að vera. Hún leit aðeins kæruleysislega
á líkið á gólfinu og lyfti svo höfðinu, án þess
að vart yrði við nokkurn snefil af geðshrær-
ingu hjá henni.
Caverly hafði aldrei fyr séð augu hennar
eins hrafnsvört og lífþrungin og nú, er hún
horfði á liann yfir blæju-brúnina. Hann gat
ekki séð neðri hluta andlitisins, en hann fann
á sér að hún mundi brosa.
“Þú hefir haldið loforð þitt,” mælti hún
í kuldalegum róm.
“Eg?” Caverly. lyfti brúnum. Hvað vissi
hún annarsl “Eg skil ekki. — Hvaða lof-
orð?”
Nakhla vingsaði liöfðinu letilega í áttina
til Tagars. “ Já, þú hefir haldið loforð þitt.
Eg vissi, að þú myndir gera það. Eg vissi,
að þú myndir vera nógu hugrakkur til þess.
Þú veizt ekki, hvað hræðsla er. Þig getur
enginn staðist. ”
Ilún talaði rólega og í blíðum róm, og þó
var eitthvað við málróm hennar, sem gerði, að
Caverly fann til kuldahrolls gegnum allar
a>ðar. Það var eins og einhver geigvænleg
vitneskja fælist í orðum hennar, og hún væri
hreykin undir niðri yfir því að hafa náð þessu
taki.
En hann varð að láta sem ekkert væri.
Hann var ekki viss um, að Nakhla vissi raun-
verulega nokkuð. ,
“Þú talar óráð, Nakhla,” sagði hann og
var fastmæltur og ákveðinn. “Eg er ekkert
við þetta riðinn. ” Hann kinkaði kolli í áttina
til Tagars. “Hann fékk hjartaslag eða heila-
blóðfall og datt niður, eins og þú sérð hann
liggja, og um það er ekki annað að segja.”
Hún rak upp ofurlítinn gáska-hlátur.
“Æ, Rainee — hversvegna eigum við tvö
að vera að þessum skrípaleik ? Vertu ekki að
þessari heimsku! Heldurðu, að eg viti ekki
sannleikann? Jú, vinur minn, eg veit það alt
saman. Og eg ér eins sek og þú. Það væri
því hlægilegt, ef þú værir hræddur við mig.
Eg skal ekki segja eitt orð. Hversvegna ætti
eg að gera það! Nú er öllu ráðstafað, eins og
eg óskaði þess. Bg er ánægð — hvers get eg
óskað frekar?”
Caverly tók það ráð að þegja. Hann
liafði stöðugt gát á dökku augunum ofan við
slæðu-brúnina, en eftirtekt hans dreifðist í
fleiri áttir við, að alt í einu heyrðist hávaði í
ytri forstofunni — fátatak og hávært tal, sem
nálgaðist hratt. Hann leit til dyranna og sá,
að þær voru alveg troðfullar af mönnum, sem
höfðu gegnt kalli hans, en hikuðu ennþá við
að koma inn í salinn, því þangað mátti enginn
óboðinn stíga fæti. Þarna var Ali Móhab,
Batouch, Hamd og þrír - f jórir aðrir af helztu
hermönnum Tagars. Caverly var mjög ró-
leg-ur og gaf þeim bendingu um að koma nær.
Þeir komu seint og sígandi, eins og þeir
væru lengi að átta sig. Br þeir urðu varir við
hina skrautklæddu mannveru, sem lá á gólf-
inu í mislitum ljósbjarmanum frá loftlamp-
aimm, námu þeir alt í einu staðar og störðu
sem steini lostnir á hana.
Nakhla beygði höfuðið með klæðilegum
auðmýktarsvip og færði sig innar í salinn, þar
sem skuggasýnna var. Konurnar í Gazim
máttu ekki dvelja meðal hermannanna.
Nú leið dálítil stundj áður en Caverly
rauf þögnina. Hann lét ser nægja að stíga til
hliðar, svo að komumenn gætu séð, hver það
var, sem lá þar endilangur á gólfinu fyrir
framan þá.
Það varð vandræðaleg þögn, meðan menn-
irnir þyrptust saman og gægðust fram yfir
axlirnar hver á öðrum. Enginn þeirra mælti
orð af munni, og þeir þorðu varla að' anda.
Svo litu þessi skeggjuðu andlit upp með há-
tíðlegum svip og störðu á Caverly.
“Hvað liefir komið fyrir, Sídí?” spurð'i
Ali Móhab, sem var sá fyrsti, er kom upp orði.
‘ ‘ Þú sérð það. Eg sat hér inni hjá Tagar.
Yið ræddum um hitt og þetta, en aðallega var
það Zaad, sem við töluðum um. Tagar var
ekki í rónni. Haiin stökk á fætur hvað eftir
annað og gekk fram og aftur um gólfið, eins
og hann var vanur, þegar hann var að brjóta
heilann um einhver vandamál. Og áður en
eg vissi orðið af, hné hann niður, og blóðið
streymdi út um nef hans og munn. Það var
ekkert að gera. Eg gat ekki hjálpað honum.
Þegar eg hljóp til og ætlaði að lyfta honum
upp, var hann þegar dauður.”
Caverly þagnaði. Hann heyrði mennina
tala saman í háyærum ákafa, en þó hálfhvísl-
andi, og hann beið rólegur og horfði á líkið á
gólfinu og skýldi þaunig augum sínum fyrir
þeim, sem viðstaddir voru. Það gat því eng-
inn séð það á honum, hve hann var gagntek-
inn af eftirvæntingu eftir svari hermannapna.
“Eg byst við, að það liafi sprungið blóð-
æð í honum,” mælti Caverlv. “Þetta er ef-
laust það. sem hvítir menn kalla heilablóðfall.
Þessháttar kemur einmitt svona alt í einu.
Eg hefi séð það einu sinni áður. Það getur
felt mann í einu vetfangi alveg eins og sverðs-
högg. ” í
Ali Móliab hafði lagst á hnén og lá nú
beygður yfir lík Tagars. Hann þreifaði á
slagæðinni og á gagnaugum hans og hlustaði
gaumgæfilega eftir, hvort hjartæð slægi. Svo
reis hann liægt á fætur og strauk skegg sitt
með mesta alvörusvip.
“Það er sverð Allah, sem hefir hitt
liann, ” mælti hann seinlega. “Tagar er dá-
inn! ’ ’
“Sverð Allah!” tautuðu hinir jafn liátíð-
lega. “örlögin!”
“Það eru örlög sem geta hitt hvern og
einn af oss,” mælti Caverly í ströngum róm,
“ef við lifum eins hóflausu lífi og Tagar.”
Ali Móhab sneri sér að Caverly, rétti- úr
sér og smelti saman hælunum. Svo flaug bog-
sverð hans úr slíðrum, og hann rétti það hátt
í loft upp í kveðju og hyllingarskyni.
“Höfðinginn Tagar Kreddache er dá-
inn!” mælti hann með þrumandi rödd.
“Aselamu, Alaikum. Márhaba. Marhaba!”
Ilöfðinginn Sassí Kreddache lengi lifi!”
1 sama vetfangi flugu einnig öll hin bog-
sverðin úr slíðrum og blikuðu yfir höfði Cav-
erlys, og hermennirnir endurtóku allir hyll-
ingarhróp Ali Móhabs, svo undir tók í caln-
um. A næsta augnabliki var öllum sverðun-
um snúið við, svo að skeftin sneru öll að Cav-
erly, og var það tákn þess, að þeir gæfu sig
allir undir stjórn hans og forráð. Þannig
sverja hermennirnir æðsta foringja sínum
trúnaðareið. Svo féllu þeir allir á kné og
snertu með enninu gólfábreiðuna við fætur
Caverly.
Bó var nógu skynsöm til þess-að fara að
dæmi hinna. Hún fleygði sér líka niður á
gólfið og faldi andlitið í liöndum sér, eins og
hún hafði séð þræla Tagars gera.
Nakhla gerði einnig hið sama. Bedúína-
stúlkan kom svífandi fram úr rökkrinu, þar
sem hún hafði falið sig. Sem allra snöggvast
leit hún náttsvörtum augum sínum á Caverly
og brá fyrir hæðnisleiftri í þeim. Svo fleygði
hún sér niður fyrir fætur hans, og hring-
skreyttir fingur hennar snertu nærri því við
stígvélum hans. Caverly fanst eins og eitur-
naðra væri að hlykkja sig fyrir fótum hans.
Hann liafði séð leiftrið í augum Nökhlu og
skilið það. Ölög hans lágu nú algerlega í þess-
um litlu, dutlungasömu höndum.
En hann gætti þess vel, að láta ekki bera
á þessum óhug sínum og kvíða.. Hann stóð
einn, hár og hnarreistur, meðal hinna knjá-
krjúpandi manna, og var nokkuð þungt fyrir
brjósti sökum þessarar óvæntu breytingar í
öllum horfum málsins. Hann fann til eins
konar óhugnaðar og ógnandi ótta við það, sem
fyrir augu hans bar — hinir knjákrjúpandi
hermenn á gólfinu við fætur hans og andlit
hins dauða manns, sem sneri að honum —
mannsins, sem liann hafði drepið og þaggað
að eilífu. Gætu þær talað, þessar varir . . .!
Það fór kuldahrollur um hann. Hann hafði
gleymt því um hríð, hver verða myndi eðlileg
afleiðing af verki hans. Nú skildist honum
]>að alt í einu. Og vitundin um það steyptist
yfir hann með ægilegæm þunga og lamaðj
heila haps. Tagar Kreddaclie var ekki framar
á lífi. Hann — Rainy Caverly — hafði nú
gert sjálfan 'sig að höfðingja í Gazim — að
ættarhöfðingja—einvaldshöfðingja*og stjórn-
anda eyðimerkurkynstofnsins.
XXI.
Jarðarförin.
Þjóðflokkarnir í Mið-eyðimörkinni
greftra sína látnu í mesta flýti.. Undir eins
og einhver hefir snúið andlitinu frá þssum
heimi, er talið víst, að liann sé mjög óðfús
eftir að komast í sælu himnaríkis. Og það
er sannfæring liinna rétt-trúuðu, að hinn látni
verði fyrst þessa frelsis aðnjótandi, þegar
andvaka líkami lians sé á ný endurheimtur í
skaut eyðimerkurinnar, þaðan sem liann er
runninn.
Tagar Kreddache lá á líkbörum í stóra
hásætissalnum. Gunnfáninn með höggorms-
hausunum fimm var breiddur yfir liann; um-
hverfis líkið var raðað stórum vax:kertum
með blaktandi logum, og tíu manna dánar-
vörður í fullum herbúnaði gengu alla liðlanga
nóttina hringinn í kringum hinn dána.
1 sama vetfangi og morgunsólin gægðist
upp yfir sjóndeildarhringinn, blésu lúður-
þeytarar Gazim hinn trylta sorgarsöng. Hall-
argarðurinn var troðfullur af úlföldum, hest-
- um og mönnum í viðhafnarbúningi sínum. Að
baki þeim þyrptust konurnar saman með
barnahópinn og ráku í sífellu upp sorgaróp,
en hliðruðu skelkaðar til í hvert sinn, er lier-
mennirnir þurftu að flýta sér fram hjá þeim
til að komast inn í raðir reiðmannanna, er
áttu að fylgja Tagar til grafar.
Á framsvölum hallarinnar, uppi á flata
Jiakinu, höfðu sorgarópin kveðið við alla nótt-
ina.
Nakhla var sú eina kona í kvennabúrinu,
er fékk aðgang að hallargai’ðirum Og þar
eð hún var “uppáhalds-konan,” var hún
einnig sú eina kona, er hafði rétt til að fylgja
liermönnunum á þessari síðustu ferð Tagars.
Hún og Caverly liöfðu bæði klórað sig til
blóðs á enninu með nöglunum, rifið sundur
föt sín og stráð ryki og ösku yfir liöfuð sér, til
að láta í ljósi hina takmarkalausu sorg sína.
Bó hafði einnig orðið að rífa sundur föt sín og
maka vefjarhött sinn úr leir og leðju, þar eð
hún var þræll hins syrgjandi höfðingjasonar;
en hún hafði komist undan því að klóra sig til
blóðs á enninu.
Nú hljómaði fyrsti lúðurþyturinn og alt
komst á tjá og tundur. Undirbúningnum var
lokið í mesta flýti, og þó var alt gert með á-
kveðinni nákvæmni. Lík Tagars var klætt í
mislitan silkibúning. Nú var því lyft upp og
sett á bak hvíta gunnfáknum, sem Tagar
hafði svo oft riðið á í lifanda lífi. Nú átti að
drepa hest þenna og jarða með húsbónda sín-
um. Líkið var bundið rækilega niður í hnakk-
inn, og tveir menn höfðu fult í fangi með að
hemja liestinn rétt innan við borgarhliðið.
Caverly reið kolsvörtum Araba-hesti og
ruddí sér nú braut gegnum raðirnir. Bó var
einnig ríðandi. Hún reið rétt á eftir honum
og stritaðist við að stjórna liálftömdum
dverghesti, sem liún reið. Rétt á eftir reið
Nakhla á fallegum veðhlaupaliesti, lijúpuð
svörtu frá hvirfli til ilja.
Caverly sneri sér í ístöðunum og leit aft-
ur fyrir sig á hinar hvikulu raðir að baki sér.
Og um leið og fyrsta dagsbrún kom í ljós, lyfti
hann hendinni og hrópaði skiinmarorð, um að
halda af stað.
Hornin gullu við og hliðum borgarinnar
var slegið upp á víðan vegg.
Úlla-la-leen! — Úlla-la-leen — la-een-la-
een!” Hrópin voru há og gjallandi og urðu
að tryllingslegum sorgarsöng.
Skrúðganga þessi var tilskipuð og fram-
kvæmd með- allri þeirri viðhöfn og skrauti, er
sæma þótti síðustu ferð þessa eyðimerkur-
höfðingja frá heimkynnum sínum. — Langt
úti við sjóndeildarhringinn framundan hneig
morgunrauður máninn og varpaði bjarma
yfir sandöldurnar. Hér — í hallargarðinum
— logaði á snarkandi kyndlum, er lýstu á af-
skræmd andlit og æpandi munna. Hestar, úlf-
aldar og menn tróðust saman í eina bendu
innan við múrana. Það var ein óslitin flækja
af mönnum, prjónandi hestum og löngum,
bugðóttum úlfaldahálsum, sem undu sig á-
fram á milli kyndlanna. Skepnurnar voru
alveg ruglaðar af hávaðanum og ljósagang-
inum. Það hefði ekki þurft mikið til, að þær
hefðu ætt af stað eitthvað út í bláinn.
Þegar liliðin voru alt í einu opnuð, var
eins og þrýstingnum slotaði. Báðir lúður-
þeytararnir hleyptu á sprett út um liliðið og
blésu af öllum kröftum, því að þessi sorgar-
söngur Jieirra átti að kalla á dauðaenglana.
Ali Móhab keyrði hest sinn sporum og
reið rétt á eftir lúðurþeyturunum með sverðið
dingiandi við hlið sér og gunnfánann með
höggormshausunum blaktandi á spjóti sínu.
Á eftir lionum kom svo gunnfákur Tagars
með lík húsbónda síns á milli tveggja ríðandi
hestasveina, er liéldu í sinn tauminn hvor.
Ilinn fyrverandi höfðingi í Gazim var klædd-
ur í flugvíðan silkibúning, gult og grænt og
bleikrautt, og- með gylta festi um hálsinn, eins
og hann væri á leiðinni í skemtiför. Hann ,
var í stígvélum, og voru fætur lians bundnir
í ístöðin. Líkið hallaðist áfram á söðulhnapp-
inn og var lialdið uppi með strengdum reipum
á báða bóga. Um leið og komið var út úr
borgarhliðinu, var slegið í hvíta fákinn, svo
hann þaut á stökk, og nú var hleypt á hvínandi
sprett, eins og höfðinginn riði sjálfur í farar-
broddi fyrir hermönnum sínum til árásar.