Lögberg - 11.11.1937, Qupperneq 2

2
.LÖGBEUJG, FIMTUDAGINN 11. NÓVEMBEB, 1937
Hvernig á að lesa fornsögurnar?
Eftir dr. Einar Ól. Sveinsson.
Erindi það, sem hér fer á
eftir, var flutt á námskeiði, semi
Xorræna félagið hélt vorið 1936
í Reykholti og á Laugarvatni
fyrir stúdenta af Norðurlönd-
um, en síðan var það birt í
Nordisk tidskrift för vetenskap,
konst och industri. Morgun-
blaðið hefir óskað að flytja það
lesendum sinunt, og hefi eg þvi
snarað því á íslenzku og lagað
það lítils háttar fyrir islenzka
lesendur.
Það er ekki laust við, að því fylgi
nokkurt hagræði að tala fyrir lærð-
um áheyrendum. T. d. eins og í
þetta sinn. Hér þarf ekkert að
hugsa um það, á hvaða tungumáli
eigi að lesa íslenzku fornsögurnar,
því að tilheyrendur mínir lesa þær
auðvitað á frummálinu, íslenzku.
Þetta kemur sér vel fyrir ræðu-
manninn, því að ella hefði hann
komist i þann vanda, að eiga að gefa
ráð um það, hvaða'þýðingar sé bezt
að nota. En það hefði reynst erfitt.
Einu sinni í fyrndinni bar eg saman
við frumritin nokkrar af þýðing-
um N. M. Petersens, og síðan hefi
eg forðast þýðingar þessara bók-
menta eins og heitan eldinn. Nú er
það ekki ætlun mín að fara hér að
tala illa um þennan ágæta mann, sem
unni svo heitt máli og bókmetjtum
norrænna þjóða og vann svo mikið
fyrir þær, til þess er enn minni á-
stæða, þar sem nýlega hafa verið
miklar umræður um þýðingar hans
og þær untræður ollu því, að menn
hófu útgáfu af nýrri danskri þýð-
ingu sagnanna og fóru þá eftir öðr-
um meginreglum en hann hafði gert.
Þetta var í Danmörku, en hjá öðrum
þjóðum hafa sömu vandamálin gert
vart við sig, hvort sem menn hafa
rætt þau opinberlega eða ekki. Á
þýðingunum, einkennum þeirra og
stefnu, má gjörla sjá áhrif þau, seni'
sögurnar hafa haft á menn, sem
fengið hafa mætur á þeirn: þannig
hafa sögurnar, andi þeirra og ein-
kenni speglast í hugum þessara
manna.
Eg er viss um, að þegar rætt er
um það, hvernig eigi að lesa þessi
rit, getur verið haganlegt að líta á
þessa ósviknu vitnisburði um það,
hvernig síðari tíma rnenn frá öðrum
þjóðurn hafa lesið þau.
Þegar við lesum sumar eldri þýð-
ingar (og reyndar líka sumar þær
yngri) skilst okkur, að saguastíllinn
hljóti að vera þunglamalegur, óeðli-
legur, málið fymt. Frummálið sýn-
ir, að þetta er alt öðruvísi. Að hann
sé þunglamalegur er mikið til í-
myndun, að hann sé ónáttúrlegur er
fullkominn misskilningur. En það
er hægt að benda á ýmislegt, sem á
þátt í þessari skoðun. í fyrsta lagi
hve frásögnin er oft fámál, saman-
þjöppuð, kjarnyrt; þetta eru eigin-
leikar, sent eiga sér djúpar rætur
með norrænumi þjóðum, ekki sízt
sveitafólki. Það er eins og í orð-
unum felist sprengiefni, og slíkt
getur verið þýðandanum erfitt. í
öðru lagi er islenzka mikið beyg-
ingamál, og mönnum, sem frá blautu
barnsbeini hafa talað mál með litlum
beyingarendingum, munu þykja
beygingamálin þung i togi. Islenzkt
skáld, sem dvaldist um tíma þar sem
iatina var töluð, sagði einu sinni við
mig: “Við íslendingar tölum latínu.”
Það er rneira en lítið satt í þessurn
orðurn. — Misskilningur margra út-
lendinga á stíl fornsagnanna stafar
þó að töluverðu leyti af því, að þýð-
endur hafa oft verið að kalla tjóðr-
aðir við orðalag frummálsins, án
þess þeir hafi gætt að, hvort orða-
lagið hefði santa blæ i báðum mál-
um. Sem dæmi má nefna hinn
mikla breytileik i orðaröð, sem sögu-
ritarinn gat beitt, þegar hann vildi
breyta um hraða eða styrk eða litblæ,
svo sem röð frumlags og umsagnar
(hann gekk þá inn — gekk hann þá
inn o. þ. h.), setning orðs á ákveð-
inn stað til áherzlu o. s. frv. Snorri
lætur Hrólf kraka segja við Aðils:
“Svínbeygt hefi ek nú þann, er rík-
astr er með Svíum”; og einhvern
veginn. veitir það, að orðið svínbeygt
er sett fremst, fyrirlitningu Hrólfs
margfalt afl: setningin er eins og
svipuhögg. Þegar stendur: “Engi
var hann jafnaðarmaðr,” með þunga
á fyrsta og síðasta orði, þá er setn-
ingin vitanlega miklu áherzlumeiri
en ef sagt væri: “Hann var eng)
jafnaðarmaðr.” Yfirleitt ber mikið
á því, að orðstef byrji á þungri á-
herzlu, þetta veitir stílnum einkenni-
legan svip. Samtöl með þessum hætti
ntinna mig á orðskviðinn: “Önd-
verðir skulu ernir klóast.” En þeg-
ar Snorri skrifar umi deilurnar á
Uppsalaþingi: “Þá stóð upp Þor-
gnýr” — með frumlagið aftast í
setningunni, þá speglast i þessu
orðalagi hin langa bið: menn höfðu
allan tímann verið að bíða eftir
þessu, að Þorgnýr tæki til máls.
Þessu líkar setningar eru ekki að-
eins torveldar þýðandanum, heldur
einnig hættulegar, þær freista hans
að stæla orðalag frumritsins, og
þýðingin getur orðið óþolandi til-
gerðarleg.
Það mætti nefna mörg önnur at-
riði í stíl sagnanna, sem reynast þýð-
endum erfið ýiðfangs, t. d. lög-
fræðilegir forntálar, orð og orðtæki
úr hinu forna hermannamáli, svo
sem víg, vega, bani, sem einhvern
veginn eru lýst upp af karlmensku-
hugsjónum þeirra tíma. Alt þetta
fer vel og liðlega í frumritunum, þó
að það verði vanalega stirt og ó-
kunnuglegt í þýðingum, oft með
bókmálsblæ. Eða tökum einhverja
ættartölu: í lestri eru þær eins og
rennandi vatn. Þegar ættir eru rakt-
ar í Njálu er í því bæði viðhöfn og
fimi: “Hallr hét maðr, er kallaðr
var Síðu-Hallr. Hann var Þorsteins-
son, Böðvarssonar. Móðir Halls hét
Þórdis ok var Özurardóttir, Hróð-
laugssonar, Rögnvaldssonar jarls á
Mæri, Éysteinssonar glumru. Hallr
átti Jóreiði Þiðrandadóttur hins
spaka, Ketilssonar þryms, Þórisson-
ar þiðranda ór Veradal.”
Z
Verzlunarmentun j
Oumflýanleg nú á tímum!
o
Vaknandi viðskiftalíf krefst vaxandi vinnukrafts. Við-
skiftavenjur nútímans krefjast sérþekkingar á öllum 2
sviðum. Þessvegna er verzlunarmentun biátt áfram ö
óumflýjanleg. Bnda er nú svo komið, að verzlunar- H
skólanám er talið óhjákvæmilegt skilyrði fyrir atvinnu °
við skrifstofu- og verzlunarstörf. 0
UNGIR IULTAR og UNGA_R STÚLKUR, sem ætla
sér að ganga á verziunarskóla (Business Oollege) í
Winnipeg, ættu að spyrjast fyrir á skrifstofu Lög-
bergs; það verður þeim til dr júgra hagsmuna.
Komið inn á skrifstofuna, eða skrifið
The Columbia Press Limited
TORONTO og SARGBNT, WINNIPBG
Þetta leika þýðendurnir ekki eftir,
sem ekki er von, ættartölur eru ógn
óásjálegar hjá þeim.
Efni, sem sízt af öllu getur talist
listrænt, jafnvel það sætir slíkri
meðferð, að það verður lipurt í
framsögn. Sögustíllinn á rætur að
rekja til munnlegrar frásagnar, og
eftir að fornsögurnar voru orðnar
bókmentir, voru þær þó ætlaðar til
upplesturs, fratnsagnar, á líkan hátt
og rit í óbundnu máli á grísku eðá
latínu. Þetta er vert að hafa í huga,
list þeirra.
Megineinkenni sögustílsins er það,
að hann er eðlilegur, einfaldur. En
við það blandast karlmannleg hóf-
semi, hvort sem undir hinu slétta
yfirborði býr róleg ánægja af því að
segja frá eða ólgandi ástriða. í
sögustilnum býr óbeit á öllu óhóf-
legu, íburðarmiklu, líka á tilfinn-
ingasemi, viðkvæmnishneigð. Þetta
er sofrosyne fornsagnanna. Þær
sýna óbeit á samblöndun bundins
í máls og óbundins. Forníslenzkur
kveðskapur var oftast fullur af orð-
( skrauti og flúri dýrra hátta, en ó-
j btindna mátið átti að vera óbundið
j ír.ál. Nú á tímum er vant að blanda
1 óbundna málið með lýrik og skáld-
j legum orðatiltækjum, það hefði höf-
j undum fornsagnanna að líkindum
j þótt tilgerðarlegt og óeðlilegt. Þeir
I hneigjast ennfremur að því, sem er
| sammannlegt, á alstaðar við, forðast
j það sent er hlálegt, klúrt, skrílslegt
I —eða það sem er kunnugum bezt að
bjóða. Þegar Grundtvig blandar
þýðingu sína af Heimskringlu með
j almúgalegri kýmni, hefði Snorra
! þótt maðurinn furðu ósiðaður. 1
1 fornsögunum birtist óendanleg ást á
! skýrleik og heiðrikju, þær hafa mik-
ið af eðli dagsljóssins. Þær minna
á íslenzku f jöllin með sínum skörpu
dráttum, með skóglausum hlíðum,
nöktum hömrum og gljúfrum, á
loftið, hið óendanlega heiða loft á
björtum, íslenzkum sumardegi.
Þetta er rnynd — og kannske líka
fyrirmynd — eins eðlisþáttarins í
íslenzkum sögum.
En ef fjöllin eru athuguð betur,
tökum við ef til vill eftir öðru, sem
vel má hafa í huga, þegar um þetta
efni er rætt. Horfið á fjöllin, horf-
ið aftur á þau eftir klukkustund,
og þau eru orðin öll önnur. Litblær-
^ inn er breyttur. Við höfum aldrei
séð þau svona áður, og immurn
j aldrei sjá þau svona aftur. Það
kann að þykja fjarstæða: í máli
fornsagnanna er líka eitthvað breyti-
legt, orðin hafa allskonar litblæ eftir
því, hvernig á stendur. Þessi orð,
sem virtust fyrst svo þunglamaleg
og nakin og dauð, reynast vera gædd
kynlegu lífi. Þegar við sökkvunt
okkur ofan í þessa einföldu og stilli-
legu frásögn, förum við brátt að
eygja gletnina í augum sögumanns-
ins eða alvöru hans og sorg, finnum,
hve sárt hann tekur það, sem hann
er að segja frá, veitum þvi athygli,
nteð hve mikilli nærfærni hann hag-
ar orðum sínum. Og smám saman
skilst, að sögurnar eru hver annari
ólíkar, með margvíslegum skaps-
munum og frásagnarlist.
Hingað til höfum við fyrst og
fremst beitt athyglinni að stílnum,
þar sem andi fornsagnanna birtist
þar í rikum mæli. Hugsum okkur
að við höldumi lestrinum áfram. Við
höfum nú þegar lagt svo mikinn hug
á list sagnanna, að við förum úr
þessu ekki að hafa textann fyrir
■ lopa til að spinna úr samanburðar-
málfræði eða hljóðfræði, til þess eru
þessi rit of góð, enda eru til aðrir
textar miklu betur fallnir til þess,
eins og t. d. hinar svokölluðu “helgu
þýðingar,” sem eru sumar hverjar
eldri en sögurnar og merkilegar að
máli til, eða þá dróttkvæði. Hitt
er annað, að sjálfsagt er að þiggja
með þökkum alla þá hjálp, sem: mál-
visindjn geta veitt til að skilja betur
sögurnar.
En fornritin snerta aðrar visinda-
greinar, og hér er margs að gæta.
Hér eigum við að læra af þessum
bókmentum, sýna í lestri þeirra sama
hæfileikann til að sjá framan í veru-
leikann og þau, Við megum ekki láta
alt lenda í skemtilegum dagdraumum
um anda þeirra og fagurfræði, held-
ur verðum við líka að huga að efn-
inu, sagnfræðinni og öðru, sem að
vísindum lýtur. Um leið þarf að
átta sig á uppruna og þróun þessara
STYRKIR TAUGAR OG VEITIK
NÝJA HEILSU
N U G A-T O N E styrkir taugarnar
skerpir matarlyst, hressir upp á inelt-
ingarfæri, stuðlar að væruin svefni. og
bætir heilsuna yfirleitt.
NUGA-TONE hefir gengið manna ú
meðal I 45 ár, og hefir reynst konum
sem körlum sönn hjálparhella. Notið
NUGA-TONE. pað fæst í öllum lyfja-
búðum. Kaupið hið hreina NUC4A-
TONE, þvf fá meðöl bera slíkan árang.
ur.
Notið UGA-SOL við stýflu. petta
úrvals hægðalyf. 50c.
bókmenta. Sannindi og skáldskapur
í sögunum er vandasamt efni og
miklu minna rannsakað en ætla
mætti. Mannfræði og ættvísi á jafn-
vel ekki að leiða alveg hjá sér. Ef
til vill er enn ástæða að nefna stað-
fræðina: í fornsögunum eru stað-
irnir, þar sem þær gerast, tilgreindir
nákvæmlega, og til að hafa fult gagn
af lestrinum, verður að gefa þessu
efni gætur. Það er ómetanlegt, að
hafa séð staðina með eigin augum,
og ástæða til að hvetja menn að fá
íljarnar til hjálpar við lesturinn. Ef
þess er ekki kostur, má hafa mikið
gagn af nákvæmu korti og góðurn
Ijósmyndum. Með þessu móti verð-
ur lesandinn að áhorfanda. Stund-
urn má fá alveg nýjan skilning á
sögu með því að sjá staðina. Mað-
ur, sem farið hefir um Helgafells-
sveit, skilur á augabragði, að Snorri
goði og Arnkell hlutu að berast á
banaspjót; það var ekki rúm fyrir
tvo goða, og deilan var eðlisnauðsyn.
Þegar á sögurnar er litið með
sagnfræðings augum, reynist hver
sagan annari ólík, hver með sín
vandamál og með allskonar sam-
blöndun sanninda og skáldskapar. . .
Þannig þyrpast vísindalegu við-
‘fangsefnin í kringum lesandann,
sagnfræðileg, staðfræðileg, lög-
fræðileg . . . hjá þeim verður ekki
komist, því að það sem um þessi rit
hefir verið skrifað, er fult af slíku.
En eg skal í þetta sinn ekki tefja
lengur við þau, við þurfum enn að
hyggja að mörgu.
í fornsögunum er bæði stórt og
merkilegt myndasafn af mannfólki,
sem vert er að kynnast, og náin
kynni af því fæst ekki, nema menn
kúnni vel þá list að lesa þessi rit,
hafi skilnig á listaraðferðum þeirra
og anda. Hér er nú fyrst þess að
gæta, að sögurnar krefjast mikils,
heimta sívakandi athygli og glöggan
skilning af lesanda eða áheyranda,
og ganga að þessu vísu. Söguritar-
inn hefir, alveg eins og leikritaskáld-
ið, óbeit á að skýra það sem gerist:
ef einhver skilur ekki, hvað urn er að
vera, þá hann um það. En hinn hóf-
sami sögumaður býst líka við hóf-
semi, nærfærni af lesandanum: þeg-
ar lesandinn endurskapar í hug sér
þann heim, semi sagt er frá í sögunni,
á hann að stilla sig um að ýkja og
færa úr lagi, stilla sig um að skálda
inn í.
Til skýringar þessu skal eg nefna
dæmi. Norska skáldið Hans Kinck,
sem hafði rnikla ást á fornsögunum.
skrifaði einu. sinni grein sem heitir:
“Et par ting om ættesagaen, skikk-
elser, den ikke forstod”; sú grein
er full af leiftrandi ritsnild og djúpri
innsæi. En hér vantar jafnvægi
sögumannsins. Kinck hefir ekki
hinn algáða hug hans, ekki heildar-
sýn hans. Kinck yrkir til viðbótar,
ntiklar sumt fyrir sér, en smækkar
annað, lætur hrífast af augnabliks-
skapbrigðum. til að feila einhliða
dóma, gerist sækjandi og verjandi.
í vörn sinni fyrir Hallgerði í Njáls
sögu skrifar hann um Bergþóru, að
hún hafi verið “en kluntet stabburs-
kjærring av skinsykt og brusk
væsen” — setningin er óþýðanleg,
en meiningin er eitthvað á þessa
leið: klunnalegt skemmuskass, af-
brýðissöm og hranaleg. Hlálegur
skilningur á persónu, sem er jafn
skýr og auðráðin og Bergþóra, dóm-
ur, sem vekur í huga manns nokkra
efablendni um raunsæi nítjándu ald-
ar. Sagan gleymir sannarlega ekki
göllum Bergþóru, það er meira að
segja sagt frá þeim með nokkurri
kýmni ,en þar fyrir gleymist höf-
undinum aldrei, að hún er mikil
kona. Sú Bergþóra, sem gengur
inn í eldinn á Bergþórshvoli til að
fylgja Njáli í dauðann, með heiðri
ró og látlausri vissu, eins og þétta
væri sjálfsagður hlutur, hún er gædd
þeim innra mikilleik, sem ekki dylst
þó að ytra borðið sé stundum hrjúft.
Það er ef til vill ómaksins vert að
athuga, hvaða aðferðir sögumaður-
inn hefir til að lýsa persónunum:
þær eru mjög sama eðlis og list leik-
ritaskáldsins. Höfundurinn dylst
sjálfur bak við frásögnina, gefur
engar skýringar,"dæmir ekki sjálfur.
Ct af þessu er aðeins brugðið, þegar
nýjar persónur eru nefndar til sdg-
unnar./— þá er þeim vanalega lýst,
oft bæði hið ytra og innra. Annars
segir ekki frá hugsunum eða tilfinn-
ingum persónanna, það verður les-
andinn (eða áheyrandinn) sjálfurað
ráða í. Sögumaðurinn er eins og á-
horfandi, sem skýrir atburðina með
geigvænlegum skýrleik, en athuga-
semdalaust, hefir fast taumhald á
samúð sinni og andúð og hefir til
að bera óvanalegan hæfileika til að
lýsa mönnum.
Eg skal nefna úr Njálu eitt dæmi
um það, hvaða áhrif hið klassiska
hlutleysi hefir á mann, sem skrifar
söguna upp síðar á tímum. Eftir
að höfundurinn hefir sagt frá vél-
ráðum þeimi, sem Valgarður hefir
blásið Merði í brjóst, að Mörður
skyldi mieð lygum og rógi vekja upp
f jandskap milli Höskuldar og Njáls-
sona, segir hann, að Mörður and-
aðist og var heygður. Meira er ekki
um það. En þessa stillingu getur
eftirritari frá 15. öld ekki þolað,
hann bætir við: “ok fari bannsettr.”
Það er ekkert efamál, hvorum þeirra
tveggja — höfundi eða eftirritara—
hafa legið þessir atburðir þyngra á
hjarta, það er höfundurinn, en hann
hlýðir lögmáli listarinnar, sem er
það, að listamaðurinn afmái eigin-
vild sina, svo að listaverkið verði
fullkomið.
—Mbl. 10. okt.
Œfiminning
Sigríður Helga Johannsdóttir Jó-
hannson dó. 14. október 1937, að
Markerville, Alta., og var jarðsung-
in 17. s. mi. af Rev. R. Möller.
Hún var fædd árið 1865, á Tjör-
nesi í Þingeyjarsýslu; dvaldi hún
þar, þar til hún fluttist vestur um
haf til Argyle-bygðar, til systur sinn-
ar, Mrs. S. Arason.
17. desember 1895, var hún gift
Sigtryggi Jóhannssyni af séra Haf-
steini Péturssyni á heimili þeirra
Arasons hjóna. Bjuggu þau um 3
ár á leigulandi í Argyle-bygð, en
fluttu árið 1898 vestur til Alberta
og námu land í nánd við Marker-
ville P.O., þar sem þau síðan bjuggu
sómabúi.
Sigríður Jóhannson var mjög
hæglát kona og afskiftalaus um ann-
ara hagi. En að loknu æfistarfi
kemur í ljós, að hún hefir verið
gædd miklum og góðum hæfileikum
sem húsmóðir og móðir. Velgefinn
einkasonur þeirra hjóna, Halldór Jó-
hann og stjúpdóttir hennar, Krist-
rún, nú Mrs. E. Johnson, bera henni
bezta og órækasta vitni í orði og
með framkomu, að barnauppeldi var
henni í blóð borið.
Blessuð sé minning hennar.
A. J. C.
UNDEE TUE
“HIJNICIP/iL ACT”
RURAL MUNICIPALITY OF RIFROST.
Sale of Land for Arrears of Taxes.
By virtue of a warrant by the Reeve of the Municipality
of Bifrost, in the Province of Manitoba, under his hand and
the corporate seal of the said Municipality, to me directed,
and bearing date the 2nd day of November, A.D. 1937, com-
manding me to levy on the several parcels of land hereinafter
mentioned and described, for the arrears of taxes due
thereon with costs, I do hereby give notice that unless the
said arrears of taxes and costs are sooner paid, I will on
Tuesday, December 14th, A.D. 1937, at the Council Charpber
in the Muncipal Hall, Arborg, in the said Municipality, at the
hour of two o’clock in the afternoon, proceed to sell by public
auction the said lands for arrears of taxes and costs.
Description Arrears Costs Total
S.V2 L.S.D. 9, Sec. 22-21-4E : $ 89.30 .50 $ 89.80
S.W. 32-21-4E 114.72 .50 115.22
N.E. 1-22-3E 109.79 .50 110.29
N.W. 4-22-4E 44.38 .50 44.88
S.E. <>-22-1E 204.24 .50 204.74
W.y2 9-22-4E 113.72 .50 114.22
N.y2 20-22-4E 338.09 .50 338.59
S.y2N.y2 21-22-4E 155.39 .50 155.89
N.E. 22-21-3E 102.10 .50 102.00
N.W. 22-21-3E 93.70 .50 94.20
N.W. 3-22-3E 127.55 .50 128.05
S.E. 5-22-3E 70.88 .50 77.38
N.W. 7-22-3E 215.44 .50 215.94
N.W. 12-22-3E 138.00 .50 138.50
S.W. 10-22-3 E 120.08 .50 120.58
S.W. 1 7-22-3E Most north-easterly 70 rods of L.S.D. 104.49 .50 104.99
10 & 13 Sec. 20/21-22-3E 74.51 .50 75.01
E.% S.E. 20-22-3E 120.40 .50 120 90
E.y2W.y2 19-22-3E 145.31 .50 145.81
S.E. 30-22-3E 91.48 .50 91.98
N.W. 10-23-3 E 105.32 .50 105.82
S.E. 32-22-4E 155.00 .50 110.10
R.L. 13W. Sec. 0/7-23-4E Lots 9 and 00, Blk. 1, Plan 13740, 103.23 .50 103.73
Rivcrton Lots 10 and 59, Blk. 1, Plan 13740, 257.75 .50 258.25
Riverton Lots 11 and 58, Blk. 1, Plan 13740, 177.82 .50 178.32
Riverton 111.75 .50 112.25
Lot 4, Blk. 2, Plan 13740, Riverton Lots 7 and 8, blk. 2, Plan, 13740, 00.77 .50 07.27
Riverton 118.92 .50 119.42
Lot 17, Blk. 2, Plan 13740, Riverton Lots 50 and 51, Blk. 2, Plan 13740, 79.09 .50 79.59
Riverton Lots 1, 2, 3, 4, 5 and 0, Blk. 3, Plan 40.30 .50 40.80
2389 Riverton 71.80 .50 72.30
S.E. 10-23-3E 210.82 .50 217.32
E.% N.W. 28-22-2E 70.20 .50 70.70
All Blk. 0, Plan 2337, Arborg Lots 8 to 17 Inclusive and 22 to 20 99.00 .50 99.50
Inclusive, Blk 3, Plain 1542, Arborg, 80.34 .50 80.84
Lot 5, Blk. 1, Plan 2097, Arborg 34.32 .50 34.82
N.E. 8-23-3E 105.55 .50 100.05
SAV. 21 23-3E 107.42 .50 107.92
N.E. 27-23-2E 75.83 .50 76.33
N.W. 33-22-2E 153.52 .50 154.02
S.E. 3-22-2E 202.55 .50 203.05
N.W. 25-22-2E 288.01 .50 289.11
N.E. 10-23-2E 100.42 .50 100.92
S.E. 18-23-2E 123.03 .50 124.13
S.% SAV. 19-23-2E 79.15 .50 79.65
S.E. 28-23-2E 181.07 .50 182.17
S.E. 29-23-2E 150.14 .50 150.04
S.% Lot 1, Sec. 34-24-OE 145.89 .50 140.39
Lot 30, Sec. 31-24-OE 09.85 .50 70.35
All the above lands are patented. Dated November 2nd,
A.D. 1937.
G. D. CARSCADDEN, Secretary-Treasurer.
R.M. of Bifrost.