Alþýðublaðið - 18.03.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
f eu*sKiPAF./et.
Islands /J
W\'*S35?- A?
E.s. Stevling
fer béðan suður og austur um
kmd þriðjud. 22. marz kl. IO árd.
Tekið verður við vörum þsnnig:
/ dag föstud. 18. marz:
Til tsafjarðar, Hólmavikur, Bitru-
fjarðar, Borðeyrar, Hvammstanga,
Blönduóss, Skagastrandar, Kálfs
hamarsvíkur, Sauðárkróks, Hofs-
óss, Akureyrar, Húsavfkur, Kópa-
skers og Raufarhaíhar.
Auglýsing
fyrir sjófarendur.
Vestm.eyjavitinn logar aftur.
Rvík 17. tnarz 1921.
Th. Krabbe.
Hvít bollapör 09 F reyju-súkkulaði
Á morgun, laugard ip. mars:
Tií Bakkafjarðar, Vopnafjarðar,
Borgarfjarðar, Seyðisfjarðar, Norð-
fjarðar, Eskifjarðar, Fáskrúðsfjarð-
ar, Stöðvarfjarðar, Breiðdalsvíkur,
Djúpavogs og Vestmannaeyja.
fæst í Kaupfélaginu
í Gamla bankanum.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Ólafur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
Jack London: Æflntýri.
vanur pví að pola engum mögl, og þeir, sem á fótum
voru gutu augunum illilega til hans, um leið og þeir
framkvæmdu skipanir hans. Einn af þeim muldraði
eithvað nm leið og hann greip um fætur líksins, og
hvlti maðurinn svaraði þegar, bæði 1 orði og verki.
Það tók á hann, en með handarbakinu gaf hann hon-
um utan undir svo um munaði.
„Þarft þú aP segja eitthvað Angara?" hrópaði hann.
„Hvað ertu að nöldra? Eg skal rétt finna þig í Ijöru-
grjótinu!"
Svertinginn bjóst, eins og villidýr, til þess að ráðast
á hann. Ur augum hans skein villidýrslegt æði; en
hann sá að hvíti maðurinn greip um skammbyssuna i
belti sér, og ekkert varð úr árásinni. Vöðvamir linuð-
ust, svertinginn beygði sig yfir líkið og hjálpaði til að
bera það út. Og nú nöldraði hann ekki.
„Kvikindil" hvein i hvíta manninum, og meinti hann
þar með alla ihúa Salomonseyjanna.
Þessi hvíti maður var alvarlega veikur, og engu
minna en svertingjarnir, sem hanu var að líta eftir.
Hann vissi hreint ekki, þegar hann fór inn í kofann,
hvort hann mundi komast út úr honum aftur. En hon-
um var það full Ijóst, að ef hann liði í ómegin mitt á
meðal svertingjanna, mundu allir þeir, sem gátu hreyft
sig, ráðast á hann eins og hungraðir úlfar.
Yzt á bekknum lá maður, sem var í andarslitrunum.
Hann skipaði að fara hurt með hann jafnskjótt og hann
dæi.
Svertingi rak höfuðið inn úr dyrunum og sagði á
suðurhafs-ensku sinni:
„Fjórir menn mikið veikir".
Það voru nýjir sjúklingar-, þeir gátu enn þá gengið,
en héldu sér í þanD, sem hafði orð fyrir þeim. Hvíti
maðurinn valdi þann, sem veikastur var og lét hann
eggjast þar, sem líkið hafði áður legið. Þeim sem var
eæatur honum sagði hann að bíða þangað til einhver
3jS. Því næst gaf hann einum þeirra, sem heilbrigður
var, skipun um að sækja hóp af verkamönnum út á
akurinn, ti! þess að reisa viðbót við sjúkraskýlið, svo
hélt hann áfram göngu sinni; hann úthlutaði lyfjnm og
hughreysti sjúklingana á suðurhafs-ensku. Við og við
heyrðust leiðinda kveinstafir inst innan úr skúrnnm.
Þegar hann kom þangað, heyrði hann að þær voru í
ungum manni,' sem ekki var veikur. Og samstundis
hljóp vonska í hvíta manninn.
„Hvað ertu að góla?“ spurði hann.
„Þetta er bróðir minn. Alt of margir bræður mínir
deyja".
„Þú vælir, af þvl alt of margir bræður þínir deyja",
hélt hvíti maðurinn áfram ógnandí. „Eg vil ekki heyra
þetta eilífa vol. þú lætur þá liggja hér og deyja hjálp-
arlausa, asninn þinn. Hættu nú að öskra, skilurðu það.
Ef þú hættir ekki, skal eg hjálpa þér til þess snöggiega."
Hann ógnaði manntetrinu, sem hljóp í kút og gaut
át undan sér augunum lýmskulega.
„Hvaða gagn heldur þú, að sé i þessu væli?" hélt
hviti maðurinn áfram bljúgari í máli „Hættu nú. Þú
ættir heldur að reka flugurnar út. Sæktu vatn, þvoðu
bræðrum þínutu, þvoðu þeim oft, smám samau batnar
þeim þá. — Til starfal" hrópaði hann loks og drotnun-
arvald hans hafði samstundis áhrif á óþroskaðar gáfur
svertingjans; eins og rafurmagnshögg hefði lostiðhann,
stökk hann á fætur og fór að berjast við flugnahópinn.
A3 svo búnu reið hvfti maðurinn aftur út í hitamoll-
una. Hann hélt sér dauðahaldi um hálsinn á svertingj-
%num og dróg andan djúft, en loftið særði beinlínis
lungu hans, svo hann lét höfúðið síga og hálfdottaði,
þangað til þeir komu aftur að húsinn. Honum var það
hreinasta kvöl, að hreyfa sig nokkuð eða hugsa, en þó
var hann stöðugt neyddur til þess. Hann gaf svert-
íngjanum, sem hafði borið hann, hrennivínsstanp;
Viaburi, pilturinn sem var léttadrengur í húsinu, færði
honum sterka blöndu af sótthreinsunarlyfjum og vatn,
og þvoði hann sér vandlega upp úr því. Þvi næst tók
hann inn hressandi lyf, tók á slagæðinni, raældi hitann
og hallaði sér stynjandi út af á legubekkinn. Þetta var
nokkru eftir hádegi, og hann hafði nú lokið þriðju
umferð sinni um daginn. Hann kalalði á drenginn:
„Taktu stóra hlutinn og vittu hvort þú sérð ekht
Jcssie," skipaði hann.