Lögberg - 17.02.1938, Blaðsíða 2

2
LÖGBMRG, FIMTUDAGINN 17. FEBRÚAR 1938
Örœfagöni
Eftir Lán
Veturinn 1907—’o8 ákváðum viÖ
Stefán Björnsson, tveir þáverandi
ungir kennarar viÖ gagnfræÖaskól-
ann á Akureyri, að fara gangandi
suÖur fjöll á næsta sumri( til
Reykjavikur og þaðan aftur gang-
andi um bygðir til l>aka. Gátum viö
ekki til þess' hugsao að )ifa svo alla
æfina. sem starfandi kennarar við
fjölmennan skóla, að hafa ekki séð
öræfin og jöklana, Gullfoss, Geysi
og Þingvöll, ásamt hinum fegurstu
bygöarlögum hér á landi, en vita að
menn koma langt að frá fjarlægum
löndum, með ærnum kostnaði, til
þess að sjá þetta undraland, sem við
byggjum.
ViÖ nánari athugun þótti okkur of
djarft að fara tveir einir suÖur fjöll-
in, þv;í veriö gæti að eitthvað yrði
að öðrum hvorum, og yrði þá fátt
til ráða, svo við réðum það af að
fá þriðja félagann. Fyrir valinu
varð Magnús, sonur séra Matthiasar
þjóðskálds, sein undir eins var til í
slarkið.
Alt fór þetta meÖ mestu leynd,
því við vissum að almenningsálitið
mundi dæma okkur bjána eða lítil-
inótlegar níannrolur fyrir það að
hugsa til þess að fara gangandi tvi-
vegis yfir landið um hásumariÖ.
Nokkru áður en förin skyldi hat'-
in kom Jóhann skáld Sigurjónsson
frá Laxamýri heim frá Kaupmanna-
höfn til föður síns á Oddeyri, i þeim
einum tilgangi að ferðast um öræfin
þá um sumarið. Vildi hann kynn-
ast þeim af eigin sjón og raun áður
en hann legði síðustu hönd á skáld-
rit sitt, Fjalla-Eyvind. Hafði nú
fréttin um fyrirætlanir okkar félaga
Ixirist út, og fanst þeim feðgum ráð
að Jóhann fengi að slást í förina
með, og það því fremur sem við
höfðum ákveðið leið okkar um þau
svæði, sem skáldið vildi kynnast.
Var sú málaleitun auðsótt, því við
fyrstu sýn sáum við, að Jóhann
mundi verða góður félagi.
Var nú boðað til fundar heima á
Laxamýri hjá Sigurjóni. Þeir mættu
báðir á fundinum. Gamli maðurinn
lék á als oddi og nefndi okkur “ör-
æfafugla” í hverri setningu, er hann
gat við komið. Eftir nokkrar um-
ræður bar Sigurjón upp svohljóð-
andi tillögu:
“Fáið þið Guðmund Ólafsson á
Eyrarlandi með einn eða tvo hesta
til þess að reiða fyrir ykkur tjöíd,
vistir og annan útbúnað fram á f jöll.
in, svo þið getið gengið lausir, og
látið ykkur líða vel, og sendið hann
svo heim með hestana, þegar fer að
halla undan fæti og þið komnir vel
á veg.”
Tillagan var samþykt í einu hljóði
og fundinum lauk með einróma á-
nægju allra fundarmanna og þakk-
læti til tillögumanns, meðal annars
fyrir góðar veitingar.
Ferðin hófst frá Akureyri kl. 5.30
siðari hluta dags 29. júli. Fórum
við einir lausgangandi fram veg, með
stafi í höndum, landabréf í vasanum,
litla myndavél og tvo áttavita. Við
töfðum um stund á Botni hjá föður
mínum og komum við á höfuðból-
inu Grund, en töfin þar var stutt og
héldum þaðan seint um kvöldið fram
eyrarnar eins og leið liggur að Sam-
komugerði. Brýr voru þá engar á
ánum. Finnastaðaá gátum við
stokkið, en Skjólgdalsá urðum við
að vaða og fórum þá í fyrsta skifti
úr sokkunum. Kalt þótti okkur og
ónotalegt að stíga á grjótið, “en nú
dugðu engar góðar bænir,” og verra
mundi það verða á f jöllunum.
Þegar að Samkomugerði kom var
alt fólkið í svefni. Gátum við ekki
fengið af okkur að vekja það, en
fundum hlöðu með hreinu og góðu
heyi og skriðum þar inn. Þar sváf-
um við vært um nóttina og leið á-
gætlega. Snemma um morguninn
fann Kristinn bóndi okkur alla fjóra
sofandi í hlöðunni, en ekki nema
f jóra, en þá hygg eg að ein af aðal-
persónunum í Fjalla-Eyvindi, Arnes,
hafi fengið reynslu fyrir þvi að sofa
í heyi. (Sbr. Ames í x. þætti: “Eg
sef hvergi betur en i þurru, gömlu
heyi.”). Og þó við værum ekki fleiri
en fjórir sýnilegir í þessari öræfa-
göngu, þá munu allar persónurnar í
Fjalla-Eyvindi hafa fylgt trúlega
juför 1908
r J. Rist
með og notað hvert tækifæri til þess
að kynnast fjallalífinu, vitkast og
stækka.
. Viðtökurnar voru hinar beztu i
%
SamkomugerÖi, eins og annarsstaðar
á leiðinni, og þegar við höfðum
þvegið okkur og fengið góða hress-
ingu, héldum við að Saurbæ. Þar
skoðuðum við bæinn, sem var stór
og ganiall í fornum stíl, og kirkjuna,
sem er ein af þeim þrem torfkirkj-
um, sem eftir eru hér á landi. Héld-
ur við svo fram fjörðinn, fórum
beint og hirtum ekki um almanna-
leiðir. Eyjafjarðará óðum við und-
an Nesi, en nú urðum við að fara
úr buxunum. Gcngum við svo hálf-
strípaðir langa leið frami bakkana,
yfir holt og mýrar, og býst eg við að
fólkinu, sem til okkar sá frá bæjun-
um, hafi þótt þetta alleinkennílegir
ferðalangar.
Að Tjörnum, hinu gamla höfð-
ingjasetri fremsta bænum austan-
megin árinnar, náðum við kl. 5-
Ferðalagið þessa 'tvo dagparta skoð-
uðum við sem undirbúning eða
þjálfun undir hina eiginlegu öræfa-
göngu. LTm kvöldið kom svo Guð-
mundur Ólafsson ríðandi með tvo
hesta í taumi undir tjaldi og öðrum
farangri, og hafði hann eigi lagt af
stað fyr en þá um morguninn.
Frá Tjörnum hófst öræfagangan
kl. 7 að morgni 31. júlí. Gengurn
við inn hjá Úlfá og höfðum tal af
Kristni Jónssyni tónda þar, sem i
fjallgöngum 1898 viltist á fjöllunum
fram af Eyjafirði og kom loks niður
í Hreppa eftir átta daga, nær dauða
en lífi, mijög kalinn'á fótum og mátt-
farinn, enda var hann nestislaus og
klæðlítill.
Fjallið var bratt uppgöngu með
svonefndu Hafrárgili, þó eigi sé það
liátt. Fjallsbrúninni náðum við kl.
10. Áðum við þar í fyrsta skifti hjá
snjófönn undr allstórri klettaborg.
Hituðum við kaffi og skoðuðum í
nestispokana, því varla var það
meira. Lystin var enn ekki vakin.
Veður var ágætt, 'heiðskírt og bjart,
og reyndum við að njóta útsýnisins
sem bezt þarna úr fjallabrúninni
norður yfir Eyjafjarðardalinn, sem
blasti svo vel við. Gaf þar að lita
grösugar engjar og slegin tún og
þétt settar bæjaraðir báðumegin ár-
innar, sem liÖaðist rólega norður-
eftir, en hrikaleg fjöll til beggja
hliða. Var nú eigi til setunnar boð-
ið. Gengum við því upp og áfram
yfir brúnina. Á fáeinum augnablik-
umi hvarf okkur hin fagra sýn til
norðurs yfir Eyjafjörðinn, en önn-
ur ný blasti við. í fyrstu var hún
eigi fögur eða tilkomumikil, stórir
ásar, hæðir og melöldur og eintóm
auðn. Vegurinn yfir Vatnahjalla,
sem var fjölfarinn um marga tugi
ára, var ennþá nokkurnveginn
greinilegur. Yfir grófir og gil-
skorninga hafa gömlu mennirnir,
forfeður vorir, hlaðið öflugar brýr
úr eintómum blágrýtishellum, sem
voru furðu stórar sumar hverjar.
Því lengra, sem kom suður og vest-
ur á hæðirnar, og sléttlendið varð
samfeldara, því óskýrari varð veg-
urinn, og brátt sást ekkert annað,
sem benti á veg, en blásin hestabein
hér og þar. Meðan útsýnið var svo
lítið töfrandi, notuðum við augun
og eftirtektina til þess að skoða þann
fátæklega gróður, sem þarna var.
Helzt var þar að finna steinbrjóta
og jöklasóleyjar með margra faðma
millibili. Allir f jórir slitum við upp
nokkrar sóleyjar, þurkuðum þær og
presuðum í vasabókum okkar, en um
það, hvernig hver og einn hefir hag-
nýtt. sér þær, fær enginn að vita.
Þar mun Kári hafa fundið hina ný-
útsprungnu jöklasóley, er hann skýr-
ir Höllu frá í 2. þætti.
Kl. 3 um daginn komum við að
Jökulsá hinni eystri, sem er önnur
aðalkvíslin, sem myndar Héraðs-
vötnin, er falla um Skagafjörð, og
komum við þar að henni, sem hún
fellur fyrst i gljúfur og dalurinn
byrjar. Langt til að sjá sýndist áin
látil, og höfðum við orð á því, að
varla yrði þessi spræna torfæra á
okkar leið, en þegar að henni kom
setti okkur hljóða. Hún valt áfram
vatnsmikil um flúðir og í fossum
og því engri skepnu fær, nema fugl-
inumi fljúgandi. Það var þegjandi
samþykt að setjast niður og fá sér
bita. Við höfðum þó ekki kingt
mörgum bitum, þegar okkur fór að
hrjóta orð af vörum. Þau urðu
fleiri og djarfari, og Ioks þegar upp
var staðið varð inælskan óstöðvandi,
rómurinn hávær og þróttmikill eins
og árstraumurinn. Ákveðið var aö
fara fram með ánni og yfir hana á
jökli, ef ekki vildi betur til. Veg-
urinn meðfram henni var með köfl.
um Ógreiðfær fyrir hestana. Sér-
staklega var þverá ein, er við héldum
vera Geldingsá, ill yfirferðar fyrir
stórgrýti og vatnsdýpi. Við stukk-
unx yfir liana á flúðunf. En vei
þeim, sem niður félli! Einn félag-
anna fór þó yfir hana á þann hátt,
að hann fór úr fötunum að neðan
og óð, en hélt í taglið á einum hest-
anna og lýt hann draga sig yfir.
Hörmuðum við það mjög að geta
ekki náð mynd af þessari skringilegu
sýn, semi varð okkur umtals- og
hlátursefni lengi á eftir. Víða með-
fram ánni voru stórar grjóteyrar al-
þaktar eyrarrósum eins og sáinn
akur, og lituðu eyrarnar rósrauðar
langt til að sjá. Tók sú mynd mjög
huga okkar og hefir oft sýnt sig í
hUganum síðan. Áin varð lygnari
og breiðari eftir því sem lengra kom
fram með henni, og kl. 6.30 komum
við þar að henni, sem okkur sýndist
tiltækilegt að vaða yfir. Fórum við
nú úr yfirhöfnum, skóm, sokkurn
og buxum, bundum í böggul og sett-
um á klárana. Skyrturnar bundum
við upp um mitti eða axlir, svo við
þyrftum ekki að hafa áhyggjur út
af því að forða þeim frá að vökna.
Þannig lögðum við út í ána. Á iit-
inn var hún eins og gott rjómakaffi,
en botninn var hnullungagrjót, sem
við reyndumi að stikla á til þess að
forðast dýpið. Af stöfunum höfð-
um við nokkurn stuðning, en það
fundum við að erfitt mundi að
standa, ef straumurinn félli nokkuð
verulega upp á holið. Enginn var
hræddur, því allir vorum við svo
syndir, að vissa var fyrir þvi, að
við gætum náð til lands öðru hvoru
megin, ef straumurinn skyldi skella
okkur flötum. En á því þurfti ekki
að halda. Þetta lánaðist prýðilega,
og við höfðum samskonar ánægju
af þessu og smástrákar, sem stolist
hafa út í vorleysinguna til þess að
vaða í pollunumi og þykjast svo hafa
unnið frábært hreystiverk.
Við klæddum okkur í fötin á ný
og héldum göngunni áfram til kl.
8 að við náðum í Polla, og voru þar
hagar fyrir hestana. Við tjölduðum,
snæddum með góðri lyst og hvíld-
umst um stund. En lengi gátum
við ekki haldist við í tjaldinu, því
veðrið var indælt og útsýn dýrðleg.
Öll þreyta var horfin. Við hlupum i
smásprettum upp á hæðirnar ,í kring,
reyndum handahlaup og gerðum
ýmsar kúnstir eftir geðþótta og getu.
Til suðurs blöstu fannhvítir jöklarn-
ir hátt við himin. Til austurs og
vesturs víðáttumiklar sléttur með
hæðum og fellum hér og þar, en til
norðurs voru daladrögin með hrika-
legum fjallgörðum á milli, með
hnjúkum og tindum, sem virtust
leika feluleik í blámóðunni. Fjalla-
kyrðin og víðsýniÖ gagntók okkur.
Við vorum hrifnir. Og þegar mesti
gáskinn var af okkur runninn, sung-
um við hið alkunna kvæði Stein-
gríms Thorsteinssonar:
“Þú bláf jalla geimur! með heiðjökla
hring” og
“Hér andar guðs blær, og hér verð
eg svo frjáls.
í hæðir er berst til ljóssins strauma.
Æ lengra, æ lengra að lindum himin-
báls,
unz leiðist eg í sólu fegri drauma.”
Nú var klukkan að verða 11 og
við neyddir til þess að fara inn og
skríða í svefnpokana, því næsta dag
urðum við að geta lagst snemma af
stað til þess að vera vissir um að ná
á Hveravelli.
Við sofnuðum brátt, en höfðum
ekki sofið lengi er við vöknuðum
allir saman nokkurnveginn jafn-
snemma við illa líðan. Svefnpok-
arnir, sem voru gerðir eftir okkar
eigin hugviti, voru mesta óhræsi.
Þeir voru úr einföldu olíubornu lér-
efti, svo þeir yrðu léttir í flutningi,
en urðu rennblautir innan og kaldir
þegar búið var að vera í þeim
nokkra stund. Við fórum því sem
snarast úr þeim, breiddum þá á
jörðina undir okkur og tindum alt
lauslegt ofan á okkur, sem hanð-
bært var og gat orðið okkur til
skjóls. Sváfum við svo vært það
sem eftir var nætur til kl. 4, að við
fórum á fætur að elta hestana, sem
voru farnir að halda heim á leið, og
búa okkur undir ferðina þá um dag-
inn.
Þennan dag, þann 1. ágúst, lögð-
um við af stað kl. 6 um morguninn.
og lá leiðin um gróðurlausa sand-
auðn eins og fyrri daginn. Nálægt
Orravötnum komum við að “Rúst-
um,” sem er stórgert þýfi í mýrar-
flóum hátt til f jalla. Nafnið er mjög
táknandi, því að þetta þýfi er engu
líkara en niðurhrundum, uppgrónum
torfbyggingum. Voru þær á stóru
svæði, og mátti því álykta að þarna
hafi verið stórborg til foma.
(Framh.)
Vetrarbeit á Þórsmörk
Höfundur þessarar greinar,
Bergsteinn Kristjánsson, er einn
nianna, .sem .stunda .örnefna-
söfnun fyrir Fornleifafélagið.
Hann hefir ritað greinaflokk,
sem hann nefnir “Fentar slóð-
ir,'' og er það lýsing ýmsra
þjóðsiða, sem hafa breyst frá
fyrri tímum eða horfið með
öllu. Er þetta 6. greinin, sem
birtist úr þessum flokki, og var
sú síðasta í Sunnudagsblaði Al-
þýðublaðsins 31. okt. s.l.
Hefir þú komið til Þórsmerkur?
Ef svo er, þá hefir þú auðgast af
endurminningums. Þú hefir komið
þar um hásumar, þegar mörkin var
klædd í sinn fegursta sumarskrúða.
Þý minnist traustu og fótvissu hest-
anna í Innhliðinni. Þú kendir nokk-
urs geigs, er þú sást vötnin fleygjast
fram aurana kolmórauð og ægileg.
En fylgdarmaðurinn og hestarnir
brugðust þér ekki, og gleði þín var
því meiri, er þú steigst af baki í
Fagraskógi eða Húsadal, og þegar
þangað kom fanst þér að öllu því,
sem fegurst er og stórfenglegast í ís-
lenzkri náttúru, hafi verið safnað
þarna saman handa þér til að skoða.
En þér hefir sennilega ekki flogið
i hug að þessa sömu leið hafi menn
oft orðið að brjótast í vetrarhríðum
og illfærum vötnum í nauðsynlegum
erindum.
í þessari grein vil eg leitast við
að segja frá vetrarbeit á Þórsmörk
og merkurferðum í sambandi við
hana. Er því fremur ástæða til þess
þar sem þessi vetrarbeit er nú bönn-
uð, og því lögð niður með öllu. Var
bæði að 'hún þótti ekki örugg í öll-
um vetrum hvað féð snerti, og enn
fremur var þessi ráðstöfun gerð ti!
verndar skóglendinu.
* # *
Frá ómunatíð mun sauðfé hafa
verið látið ganga úti á Þórsmörk.
Fjárbeitin þar mun löngum hafa
þótt girnileg.
Til forna voru tveir bæir á Þórs-
mörk, og hafa rústir fundist af öðr-
um þeirra, Þuríðarstöðum, þar sem
nú er uppblásinn melur syðst á
Mörkinni. Enn fremur er kunnugt,
að þangað fluttu menn til búskapar,
og var annar þeirra Sæmundur, fað-
ir Tóinasar Sæmundssonar. En ekki
bjuggu þeir þar nema eitt eða tvö ár.
Hálf Þórsmörk var eign Odda-
kirkju, .og höfðu Fljótshlíðingar
þann part leigðan og guldu eftir
hann 40 krónur á ári. Hinn part-
inn áttu bændajarðir í Fljótshlíð, og
skiftust hlunnindin eftir stærð jarð-
anna, þannig, að hver jörð átti beit
fyrir nokkrar kindur og heimild til
að höggva jafnmarga skógarhesta.
Séu taldar 40 jarðir i bændaeign i
Fljótshlíð og Mörkin talin bera 200
fjár, hafa meðalhlunnindi hverrar
jarðar verið beit fyrir 2/2 kind og
2)4 skógarhestur.
Kirkjujarðirnar áttu aftur á móti
sérstök ítök. Breiðabólsstaður,
Goðaiand, Teigur Teigsstungur og
Eyvindarmúli Múlatungur.
Gangverð á beitirétti á Þórsmörk
var 50 aurar á kind, og þar sem
margir áttu svo lítinn rétt til beitar,
að ekki þótti ,taka að nota hann
seldu þeir hann öðrum, og safnaðist
þannig rétturinn til beitar á höndur
fárra manna, sem síðan stunduðu
þenna búskap. En þeir, sem höfðu
ENDURVEKIÐ ÆSKUFJÖRIÐ
NUGA-TONB er dásamlegt meBal
fyrir sjúkt og lasburSa fölk. Eftlr
vikutíma, eSa svo, verSur batans vart,
og viS stöSuga notkun fœst göS heilsa.
Saga NUGA-TONS er einstæS I sinni
röS. Miljönir manna og kvenna hafa
fengiS af því heilsu þessi 45 ár. sem
þaS hefir veriS I notkun. NUGA-
TONE fæst I lyfjabúSum. Kaupið að-
eins ekta NUGA-TONE, þvi eftirliking-
ar eru árangurslausar.
KaupiS aðeins ekta NUGA-TONE i
ábyggilegum lyfjabúðum.
Notið UGA-SOL við stýflu. petta
úrvals hægðalyf. 50c.
þar vetrarbeit, áttu að sjá þar um
allar smalamenskur og reka fram ó-
iskilafé. Því- var það, að í æsku
minni kunnum við krakkarnir utan
að klausu, sem stóð i “fjallseðli”
Fljótshlíðarhrepps, sem lesinn var
upp við Breiðabólsstaðarkirkju og
hljóðaði svo:
“Þeir sem nota Þórsmörk til vetr-
arbeitar, sjái um söfn á henni.”
Þetta voru þá þær skyldur, sem
rétturinn til vetrarbeitar á Þórsmörk
lagði þeim á herðar, sem hann not-
uðu, og verður ekki sagt, að þær
væru þungar, þegar þess er gætt, að
aðal smalamenskan á Mörl^inni fór
fram á vanalegum safntíma, eins og
síðar getur.
Það segir sig sjálft, að hirðingin
á þessu fé var mjög ófullkomin og
það varð að mestu leyti að sjá um
sig sjálft. En þó varð ekki hjá þvi
i komist að fara þangað nokkrar ferð-
ir árlega til að hirða afurðir og sjá
um, að alt gengi sinn rétta gang.
Skal þessum ferðum nú stuttlega
lýst.
Það fyrsta, sem sá maður þurfti
að hafa í huga, sem notaði vetrar-
beit á Mörkinni, var það, að velja
gimbrar úr gemlingum sínum á vorin
til að fylla skörðin sem féllu i ær-
stofninn. Voru þær valdar áður en
lömbum var slept, og vanalega vald-
ar vænar gimbrar og þróttmiklar,
sem að bragði og sköpulagi þóttu lik-
legar til að vera duglegar til úti-
gangs. Þessar gimbrar voru reknar
til Þórmerkur og reiddar yfir vötnin
strax sem þær voru teknar af gjöf.
Mun sú ferð oftast hafa verið farin
áður en vötn fóru að vaxa af vor-
leysingum, og fóru menn þær ýmist
frá einum bæ eða fleirum saman, og
með ekki færri gimbrar en sá sem
itakið átti, bjóst við að þurfa að
farga af ánum á haustinu, og máske
með tilliti til vanskila. Ef giinbr-
arnar urðu svo of margar að haust-
inu, gengu þær kaupum og sölu, og
þóttu betri til útigöngu en heima-
gengnar ær. 1 þessari íerð notuðu
svo fjáreigendur tækifærið og iitu
eftir fénu, í hvaða ástandi það væri
og hvers mætti vænta með afurðirn-
ar.
Næsta ferð var farin um eða eftir
fardaga (snemma í júní) til að
marka lörnb og 'hirða ull. Kom þá
í 1 jós, hvernig féð hafði afklæðst.
I þessari ferð lentu menn oft í mikl-
um vatnavöxtum, þvi þá var koinjð
hlýrra veður; en á vorin í hlýjum
austanvindum eru mestir .langvar-
andi vextir í vötnunum. Þeir, sem
hafa fengist við að hirða lambfé,
geta skilið það, að þetta var seinlegt
og erfitt verk. Smalamenskan erfið
og siðan alt féð, sem margir áttu
hlut i, rekið í sömu rétt, og lömb öll
ómörkuð, og féð óvant manninum.
Vöktu menn yfir þessu dag og nótt
þar til því var lokið. Og ef féð
var vel undan gengið, ærnar loðnar
og lömbin státin, var mikil gleði
yfir ferðinni.
Stundum kom það fyrir, að vor-
smalamenskur voru tvær, sú síðari
farin umi mánaðamót júni og júli, til
að hirða ull, sem eftir var á ánum,
en oft mun sú ferð hafa verið látin
niður falla þvi ékki þótti svara
kostnaði að eltast við að ná þeirri
jull, sem eftir var á ánum. Skóg-
lendið átti líka sinn þátt í því, að
hún vildi tolla illa á fénu.
Að vorsmalamenskutu loknum var
ekkert hirt um féð fyr en um 22.
sumarhelgi. Þeir, sem áttu fé á
Teigs- eða Múlatungum, fóru á
laugardeginum að safna þær, en
“Látum það vera—
við höfum
þurkaðan
eða pæklaðan
FISK
til kveldverðar”
• Jafnvel þó hugrakkur fiskimaður liafi ekki
'haft hepnina með sér í dag, þá getur hann haft
fisk til kveldverðar . . . og honum fellur það vel!
Matsali yðar getur útvegað þurkaðan eða pækl-
aðan fisk, hversu langt sem þér búið frá auðu
vatni.
Þér getið valið um þurkaðan fisk svo sem Þorsk,
Ýsu, Hake, Cusk og Pollock, og pæklaðan fisk
eins og Síld, Makríl og Alewives . . . og allar þess-
ar tegundir má framreiða á margvislegan og ljúf-
tfengan hátt.
Njótið þessarar fæðu á heimili yðar. Þér getið
fengið þurkaðan eða pæklaðan canadiskan Fisk
með öllum hans kostum. Spyrjið matsalann. Þér
sánnfærist jafnframt um hagsmunaihliðina.
KONUR!
Skrifið Eftir ókeypis Bæklingi
DKPAHTMENT OF, FISHEKIES,
OTTAWA.
DEPARTMENT OF FISHERIES,
OTTAWA. 895
Please send me your free 52-page
Booklet, "Any Day a Fish Day,” con-
taining 100 delightful and economical
Fish Recipes.
Name .........................
Address ......................
.........................FL-7
ALLIR DAGAR FISKDAGAR