Lögberg - 07.12.1939, Blaðsíða 6

fi
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 7. DESEMBER, 1939
Leyndarmálið í turninum
Eftir ANTHONY HOPE
BiiiuiiiiuuuiiiuiuiiiiiiiiiuitiiiiiiiiuiniuuiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiinii)itiiiiiiiiniiiiíiiiiiiifiiiiiiiiiniiiuiiiiiiiiuiiiimuttUiiHi.'Hii;iiiiMÍ
Hann fikraði sig áfram í myrkrinu út að
glugganum, «g hélt pokanum með hægri hend-
inni á öxl sér, en þreifaði fyrir sér með hinni
vinstri, fram eftir pallsbrúninni, eins langt og
hægt var frá hásætinu og hénginu, sem umhverfis
það hékk. Þegar hann komst að glugganum,
lagði hann með fegins-andvarpi byrði sina í
gluggakistuna eitt augnablik. Og þar sem hann
sá að erfitt myndi verða að komast með pokann
í fanginu niður úr glugganum, þá teygði hann
sig með hendina á pokanum eins langt niður og
hann náði og lét hann svo falla hávaðalaust niður
á grassvörðinn neðan við gluggann, sneri sér
við i sömu svipan og sagði við Mike í lágum
rómi: “Algerð kyrð. Flýttu þér!”
• “Eitt augnablik!” ‘svaraði Mike um leið og
hann fór að þreiía fyrir sér i áttina að gluggan-
um.
En hann var ekki eins varkár og félagi hans
hafði verið. Á leiðinni rak hann annan fótinn i
háa skemilinn, og Neddy, sem heyrt hafði til
hans, hallaði sér inn í klefann frá gluggakist-
unni þar sem hann sat, og spurði í höstum og
óttaslegnum tón: “Hver fjandinn er þetta?”
Beaumaroy gat nú ekki slept tækifærinu, sem
þarna barst honum, þar sem hann kraup á gras-
inu hægra megin niður undan glugganum. Og
meðan Neddy sneri andlitinu inn í klefann til að
tala við Mike, greip Beaumaroy pokann, tók hann
upp gætilega með háðum höndum — fann að
hann væri eins þungur og hann gæti ráðið við —
og var á svipstundu kominn fyrir húshornið með
hann í fanginu.
Bak við húsið var ofurlítill garðsblettur, þar
sem Mrs. Wiles hafði sáð til ýmsra garðávaxla
til heiinilisþarfa. Bletturinn hafði verið unninn
úr opnu heiðarlandinu og var ekki umgirtur.
Beaumaroy komst að húsabaki í þennan garðs-
blett, sem var rétt utan við eldhúsdyrnar. F'ast
þar við dyrnar stóð þarflegur hlutur; þar var
regnvatns-ílát, eitthvað þrjú og hálft fet á dýpt
og því nær barmafult. Með nýju og auknu átaki
lyfti Beaumaroy pokanum upp á bringu sér og
lét hann svo síga hægt niður í vatnsálítið; og til
þess að ekkert skvamp heyrðist, slepti hann ekki
pokanum fyr en við botn nain, en þá voru hand-
leggir hans orðnir votir upp að olnboga. Svo
læddist hann fram fyrir húsið aftur, kraup á kné
fast upp við vegginn til vinstri handar við glugg-
ann og beið þess er verða vildi. Þaðan sem hann
nú var gat hann séð fram að garðshliðinu við
veginn og var ekki meira en tólf fet frá framdvr-
unum til vinstri handar við sig. Meðan hann
kraup þarna, gat hann ekki varist því að brosa
ánægjulega yfir því hve honum hefði tekist vel
að le'ka á þjófana í turninum. Og svo sneri hann
sér að því nauðsynjaverki, að kreista vatnið úr
ermum sínum.
En í sjálfsánægjunni hafði hann verið ögn á
undan tímanum, og athöfn hans stuðst við skakka
niðurstöðu. Hann hafði aðeins heyrt síðasta
ótta-hvískur Neddys, en ekki hvíslingsskrafið áður
við Mike; hann hélt að maðurinn í gluggakist-
unni hefði sjálfur rekið sig í eitthvað og svo
ósjálfrátt hvískrað orðin: “Hver fjandinn er
þetta.” Hann hélt að pokinn hefði verið látinn
út um gluggann í bráðabirgðar varðveislu flokks-
foringjans, sem sjálfsagt væri að búast við þessu
og sem, hefði hann eyrun opin, hlyti að heyra
hinn lága dynk er pokinn félli á grassvörðinn
Ef til vildi væri maðurinn í turninum að ná sér
í annan feng úr herfanginu; þótt pokinn væri
þungur, innihéldi hann ekki alt það, sem hann
vissi að væri í gröf Duggles kafteins. En hvað
sem þvi leið, þá hlyti maðurinn að klifrast bráð-
lega út um gluggann; og þá myndi hann ekki
finna pokann.
Hvað myndi hann þá gera? Hann gæfi merki
eða kallaði til flokksforingjans; eða, ef þeir hefði
fyrirfram komið sér saman um stað til að mætast
á, hypjaði hann sig þangað, í þeirri von að hitta
samverkamanninn. En, nú myndi hann auðvitað
hvorki fá svar frá honum né hitta hann. Og ólík-
legasti staðurinn, sem hann gæti búist við að
hitta hann í, þótt hann að sjálfsögðu leitaði
hans — og allra ólíklegasti staðurinn — var ein-
mitt sá, þar sem flokksforinginn nú væri, hiísið
sjálft. Ef hann í leitinni að Hooper rækist svo
á Beaumaroy, þá ætti þar mðaur við mann, sem
Beaumaroy á hinn bóginn hafði ekkert á móti.
En í raun og veru voru þarna í turninum
tveir menn — annar þeirra stóri Neddy; og hlut-
verkið, sem Beaumaroy hugði að flokksforingj-
anum hefði verið falið að framkvæma, hafði
hann aldrei fengið í hendur; vörðurinn við dyrn-
ar og að hafa auga á heiðarveginum var hans
eina ætlunarverk. Þegar þeir ræki sig á það, að
pokinn væri horfinn og flokksforinginn líka, gæti
þeim vel dottið í hug að Hooper hefði brugðist
þeim; að hann hefðii farið burt af eigin hvöt, eða
að hann hefði á seinustu mínútu, vegna ótta eða
í eigin hagsmuna skyni, skift um afstöðu og
gengið í lið með húsverðinum. Þó hann hefði
nú hlaupið burtu með poksinn, þá gæti hann ekki
verið kominn langt. Fyndi þeir hann ekki myndi
þeir snúa aftur heim að húsinu, því þeir vissi sig
hafa í öllum höndum gagnvart fólkinu þar —
heimvaerðinum. Beaumaroy var því þarna í meiri
hættu staddur, en hann hafði hugmynd um —
og hið sama var um Doktor Mary að segja inni
í húsinu.
Stóri Neddy rendi sér nú ofan úr gluggakist-
unni, og beygði sig niður til að gripa upp pok-
ann; hann þreifaði fyrir sér nokkur augnablik
og á meðan kom Mike út um gluggann niður á
grasflötina. Neddy hvæsti nú út úr sér duglegu
blóstyrði.
“Pokinn er horfinn, Mike!” hvislaði hann.
“Horfinn? Þvættingur! Ilvað áttu eiginlega
við, Neddy?”
“Eg lét hann falla beint hérna niður. Hann
er horfinn!” endurtók Neddy. “Flokksforinginn
hefir hlotið að taka hann.”
“Það er ekki hans ákvarðaða verk! Hvar er
asninn?” Rödd Mikes lýsti þegar nokkru van-
trausti; þjófarnir sjálfir treysta því sjaldan, að
nokkrum meðal þeirra sé treystandi. “Bidd þú
hérna. Eg ætla að fara yfir að dyrunum og sjá
hvort hann er þar ekki enn.”
Mike var rétt i þann veginn að framkvæma
þessa fyrirætlan sína — sem mjög líklega yrði
til þess að Beaumaroy heyrði hann nálgast, eða
kall hans til flokksforingjans, hlypi á hann, til
þess þó aðeins að verða á næsta augnabliki fyrir
aðsókn annars mótstöðumanns, þar sem stóri
Neddy var, og þannig lenda sjálfur í lífsháska —
þegar suðan frá vélinni í hil Alecs kafteins heyrð-
ist greinilega utan af veginum all-skamt frá. Á
næsta augnabliki birtust ljósin frá bílnum öllum
mönnunum, sem húmið huldi í litla garðinum
framan við húsið.
“Þei, þei! Bíddu meðan þetta fer fram hjá!”
hvislaði Neddy.
“Já, og far þú aftur fyrir húsið, svo þú sjá-
ist ekki hér að framanverðu!” skipaði Mike og
dró Neddy með sér kringum turnshornið, svo
hans stóri skrokkur hyldist þar; svo kraup hann
sjálfur inn við vegginn og gægðist gætilega fram
fyrir hornið. Nú var komið heiðskírt loft, og við
stjörnuljósið mátti greina menn og annað i nokk-
urri fjarlægð.
Beaumaroy sá einnig bílinn. Honum datt
þegar í hug hver þetta myndi vera og hvers
vegna hann væri nú þarna á ferð. En hann
hreyfði sig ekkert; kærði sig ekkert um heim-
sókn; hélt afstöðu sína betri en hún í raun og
veru var, og vildi heldur eiga einsamall við úrslit
þessa niáls. Færi bíllinn fram hjá, nú þá gott og
vel. Aðeins ef hann stanzaði við hliðið yrði hann
að fara til móts við gestinn.
Og bilnum var ekið upp að hliðinu. Mike sá
hann stanza þar. Vélin var stöðvuð, maður steig
út úr vagninum og gekk fast upp að garðshliðinu.
Þótt Mike hefði aldrei fyr séð manninn, átti
hann af gægjum sínum engin vandræði með að
geta sér til um hver hann væri, og mintist ýmis-
legs, sem flokksforinginn hafði af honum sagt.
Þetta var vissulega hinn ógurlegi Naylor kafteinn.
f rökkurhúminu virtist hann eins og beljaki.
fult eins hár eins og stóri Neddy sjálfur, og engu
minni um herðar og brjóst. Vissulega öflugur
styrkur varnarliði Turnhússins!
Og hvað myndi nú flokksforniginn taka til
bragðs, væri hann enn á verði sinum framan við
dyrnar — með eða án hins horfna poka, sem
mest var um vert?
Mike sá annan stóran mann koma að hlið-
inu — en hvaðan að, gat hann ekki ljóslega
greint; það virtist naumast hafa verið frá húsdyr-
unum, því þar birtist ekkert Ijós og enginn há-
vaði, er gæfi til kynna að við hurðinni væri hreyft.
En maðurinn kom úr nágrenni hússins, gekk
hægt og letilega fram eftir steinlagða stígnum.
Hann var með hendur í vösunum, — að því er
Mike sýndist. Þetta hlaut að vera hússins vörður,
vinur flokksforingjans, húsbóndi hans og vernd-
ari, er hann nefndi “Boomery.”
En hvað um flokksforingjann sjálfan? Hvar
var hann? Hann gat naumast staðið enn á verði
sínurn, því Beaumaroy og hann hefði þá hlotið
að hittast, eða verða hvors annars var, og einhver
viðurkenning farið á milli þeirra, vingjarnleg,
eða þá hitt. Mike sneri sér við skyndilega og
hvíslaði einhverju að Neddy, sem þá skreið svo
langt áfram að hann gat teygt sinn kúlumyndaða
haus fyrir turnhornið og séð samfundi húsvarð-
arins og hins aðkomna og óvænta liðsmanns hans.
Beaumaroy rólaði í hægðum sínum með hend-
ur í vösum, eins og ekkert væri um að vera, fram
að hliðinu. Hann opnaði það og kafteinninn kom
inn í garðinn. Þeir heilsuðust með handabandi
og stóðu þarna kyrrir, auðsjáanlega í viðræðum.
Orðaskil bárust ekki til þeirra er hlustuðu við
húshornði, en raddhljómurinn heyrðist, þótt mjög
lágt væri talað. Beaumaroy benti einu sinni upp
að húsinu; bæði Mike og Neddy tóku eftir hinni
framréttu hönd hans. Var Beaumaroy að segja
hinum aðkomna félaga sínuin frá einhverju, sem
skeð hefði í húsinu? Væru þeir að koma sér
saman um varnaðareglur — eða um áhlaupsað-
ferð? Með hvarfi, eða kannske sviksemi flokks-
foringjans, og vegna komu hins nýja styrks varn-
arliðsins, fengu úrslit herferðarinnar nýjan svip i
huga þeirra. Neddy gæti nú kannske glímt við
stóra gestinn sem nokkurnveginn jafningi hans.
En hvernig myndi Mike farnast í viðureigninni
við Beaumaroy? Honum geðjaðist lítt að hugs-
uninni um það.
Og meðan þeir væri að berjast, sækir svo
kannske hinn svikuli flokksforingi aftan að þeim!
Eða þá — samkvæmt hinni tilgátunni — að hann
laumaðist burt með 'þunga pokann!. Hvorugt
þótti þeim viðunandi.
“Hann hefir kannske farið með pokann út
í bílinn — orðið hræddur og haldið að við mynd-
um geta okkur þess til,” hvíslaði Neddy.
Mike efaðist mjög um þetta, þó hann vildi
gjarnan að svo væri. En hann tók samt vel þess-
ari tilgátu og mælti: “Við mættum eins vel
grenslast eftir um þetta; við getum svo komið
hingað aftur ef — ef okkur sýnist. Þessi stóri
drellir verður þá kannske farinn aftur.”
“Það sem mig langar nú mest til að geta
gert, er að snúa flokksforingjann úr hálsliðnum,”
umlaði í Neddy.
Hvíslinga sainræða félaganna hindraðist nú
við það að húsdyrnar voru snögglega opnaðar og
lokað samstundis aftur. Þetta réðu þeir bæði
af ofurlitlu iskri frá hurðarhjörunum og af Ijós-
glampa er snöggvast brá fyrir fram á stíginn. En
þótt hurðin væri látin aftur, sást enn við getum
því komist áleiðis að bifreiðinni.”
Þeir læddust af stað mjög hljóðlega og gættu
þess að hafa turninn á milli sín og hópsins á
stígnum. Svo komust þeir l'ljótlega á auða blett-
inn bak við húsið, út á hið opna heiðaland og
héldu í áttina að hinum ákveðna stað við trjá-
runnann þar sem bíllinn var falinn. Þeir fóru
svo gætilega að þeir sluppu án þess að fólkið við
hliðið yrði þeirra vart — nema svo að Beaumaroy
hafi haft rétt fyrir sér er hann hugðist verða var
við ofurlítið skrjáf í buskanum. Hann skeytti
]>ví engu, en ofurlítið bros birtist þó í svip hans.
Þegar Doktor Mary kom til þeirra á stignum
breyttisl bros Beaumaroys í- alvörusvip er lýsti
undrandi eftirvænting hans um það, hvað hún
segði við Alec kaftein. Það var svo margt, sem
hún kynni að segja, eða — á hinn bóginn — látið
ósagt.
Hún talaði rólega, og sagði blátt áfram:
“Þetta eruð þér, Alec kafteinn! Mér datt það i
hug! Cynthia hefir líklega verið farin að undrast
um inig? Það gengur ekkert að mér. Eg býst
við að Mr. Beauinaroy hafi sagt yður, að aum-
ingja Mr. Saffron sé dáinn?”
“Já, eg gerði það,” sagði Beaumaroy.
“Úr hjartabilun,” .bætti Mary við. “Alveg
þjéningalaust, held eg — af algerlega eðlilegum
orsökum, þótt sorglegt sé.”
“Mér — mér þykir leitt að heyra um dauðs-
fallið,” stamaði Alec kafteinn.
Við hina daufu birtu kertisljóssins mátti sjá
undrunarsvip í andliti Beaumaroys, er hann leit
eins og spyrjandi í augu Doktor Mary.