Lögberg - 12.06.1941, Síða 7

kom sjálfur frelsarinn og vakti
En eg er orðln svo
troytt, — svo ákaflega þreytt,
af þessnm draumi.”
Hann hallaði benni varlega
0ían á koddann.
“Þessvegna átt þú líka aS
a^íla þig; ’ ’ sagði hann. ‘ ‘ Farðu
11,1 að sofa, elskan mín.”
nú tók við ánægjulegt
ómabil. Læknirinn hætti að
°*ta ömurlegu athugasemdinni
rið kveðju sína, á morgnana.
svo kom að því, að hann
°r að segja um leið og hann
^addi; “Nú kem eg ekki fyr
ea hinn daginn.”
Hg lokg varð Kajsa svo
aress, að hún gat farið að
^anga nm húsið. Það var
pkill gleðidagur, — og þau
eiddust u-m stofurnar, hjónin.
Hn alt í einu nam hún stað-
og lagði við hlustirnar,
Pogar þau komu að vinnustofu-
ayrunum.
“Samúel,” varð henni að
°rði. “Hvað er þetta? Hvers-
v°&Qa heyri eg ekkert í klukk-
anmn?”
Hann broisti. ‘ ‘ Eg stöðvaði
P®r allar, þegar þú varst sem
Veikust, til þess að þær trufl-
nnu þig ekki,” sagði hann.
, Hg síðan hefir legið svo vel
a mér, að eg hefi glevmt að
dra?a þær upp.”
Hún þagði, andartak. Síðan
Sa?ði hún lágt og hikandi. “En
hvað er um — hitt? TJndra-
kmkkuna?”
, ,“Eg skal sýna þér, — kom
Ph naeð mér, ” sagði Samúel.
Hann opnar dyrnar og leiddi
. aUa að borðinu, þar sem brot-
111 iagu enn, á víð og dreif, eins
°ghann hafði gengið frá þeim,
Pegar hann málvaði gersem-
arnar.
“Samúel!” kallaði hún, og
Var hvorutveggja í senn, skelfd
^g glöð. “Samúel, hvað hefir
uu gert?”
. Eg hjó af mér hægri hend-
af þvr að hún hneykslaði
^g,” sagði hann. “Ogafþví
eg va,rð að hlýða þeim, sem
krafðist þess af mér. Hinum
Sama, sem þú varðst að hlýða,
P°gar hann sagði þér að setj-
upp í rúminu. ’ ’
, Hún tylti sér á tá og vafði
andleggjunum utan um háls
°num. “Samúel,” hvíslaði
“eg er þá búin að heimta
^g aftur, — handa sjálfri
•nér?”
Hann kinkaði kolli.
‘Já,” sagði hann, “og það
^ aldur og æfi.,,
^heodór Árnason þýddi lausl.
—(Heimilisblaðið).
Campbell River
3. júní, 1941.
erra ritstjóri Lögbergs:—
, ^að sem af er, af sumrinu,
e^r veðurfarið verið hið hag-
^öasta, nægilegar regnskúrir
H.
liccgliogai icgimivuin
ia|h komið, svo að allur jarðar
^rýður er j jjezta ]agj Einn ná
niinn, Carl Eiríkson, hefir
j Urhlett, sem hann hefir ræktað
r*r hey mest smára (clover)
{jff v
^ Var hann búinn að slá það
^n 20. maí. Þennan sama blett
^*ann þrisvar siðastliðið sum-
°g gjörir vist það sama i ár.
komið sé fram undir mitt
^uniar eru allir fjallatind-
Qrn’r hvitir að sjá, hæði i austri
yj. Vestri, svo það er hér bjart
lr þegar sólin skín á jöklana
g sv° ^ sj5jnn sem nú er oftast
lnandi bjartur.
e HeilSUfar hja okkur löndiunum
v> * hezta lagi, og allir hafa
nu, sem geta sint henni.
j *kið er bygt hér á ströndinni
erSUniar. Mr. A. V. H. Baldwin
* fáta hyggja viðbót við 'hús
Uiu Ver®ur Þa® me® hetri hús-
All-^r’ Þegar það er komið upp.
ar lr eru líka að gjöra einhverj-
nrnh<'í'tu r á eignum sínu'tn, svo
y er framfarabragur á öllu hér
iðn sh’ðir. Eg gat þess síðastlið-
f() SniUar að tveir menn frá Cali-
Uilð*1' keypt land hér í
'ú islenzku bygðinni, nú er
annar þeirra kominn til baka,
og byrjaður að byggja sér hús;
á hinum manninum er von á
hverjum degi, og ætlar hann
strax að byggja sér hús. Báðir
lessir menn létu hreinsa talsvert
skóg á eignum sínum síðastlið-
inn vetur. Þessi maður sem
kominn er, hefir verið að segja
okkur um votviðri, flóð og jarð-
skjálfta, sem hafi gengið þar í
vetur, en ekkert af þvi hötum
við orðið vör við hér.
Mrs. Guðlaug Sveinsson frá
Bredenbury, Sask., var hér að
heimsækja foreldra sína, þau Mr
og Mrs. S. Loptson og fleira
venslafólk sitt. Hafði hún að-
eins nokkra daga viðdvöl hér
þurfti að koma viða við áður
hún færi til baka, og tími henn-
ar var takmarkaður.
Mr. og Mrs. Þorsteinn Einars
son frá Winnipeg eru komin
hingað, og sest að hjá sonum
sínum Lúðvík og Páli. Var Luð-
vik búinn að byggja sér stórt og
rúmgott hús, í samanburði við
það sem hér tíðkast, svo gömlu
hjónin komu bara heim til sín,
og liður eins vel og bezt má
verða, og kunna vel við sig. U.m
þrjátíu manns af okkur löndun-
um heimsóttu þau á drotningar-
daginn (24. maí) til að kynnast
þeim og bjóða þau velkomin í
okkar hóp. Var spilað og dans-
að til klukkan tólf um nóttina.
Þá komu konurnar til sögunnar,
höfðu þær af einskærri hugul-
semi við okkur karlmennina bú-
ið sig út með allslags góðgæti.
sem nú var framreitt, og kaffi
eins og hvern lysti. Hefði ein-
hver litið inn til okkar þetta
kveld, þá hefði hann ekki séð
á okkur neinar áhyggjur, eða að
það væri neitt hart í búi hjá
okkur.
Á sunnudaginn fyrstan í sumri
var haldin samkoma á h^imil
þeirra Mrs. Bafnkelsson og sona
hennar, Karls og Boga. Vegna
þess að flest-allir eru í vinnu,
þá var valinn sunnudagurinn
frekar heldur en sumardagur-
inn fyrsti, til þess að sem flestir
gætu tekið þátt i því. Skemti
fólk sér við spil og svo voru
sungnir íslenzkir söngvar. Kaffi
og veitingar var framreitt eins
og hvern lysti. Stóðu konurnar
fyrir því öllu saman.
Stanley Veitch frá Princf'
Rupert, B.C., var hér nvlega til
að finna afá sinn og ömmu, þau
Mr. og Mrs. S. Loptson og fleiri
ættingja, sem hann á hér. Mr.
Veitch er íslenzkur i móðurætt-
ina. Móðir hans er Kristin dótt-
ir þeirra Loptsons-hjóna, hefir
hún verið búsett í Prince Ruperl
um langt skeið, og starfrækt þar
matsöluhús. Stanley er i sjóhei
Canada, og er á einum af þeim
Coast Guards” sem hafa eftirlit
hér meðfram ströndinni, eru þeir
lögreglulið á sjónum. Stanley er
stór og myndarlegur maður, eins
og hann á ætt til að rekja.
Nú rétt fyrir mánaðamótin
komu hingað Mrs. H. S. Freeman
og dóttir hennar Mrs. H. Kyle frá
Poulsbo, Wash., og Mr. og Mrs.
Walter Freeman, sem búa í suð-
urpartinum i Oregon-riki. Walter
er sonur Mrs. Freeman. Kom
Mrs. Freeman til að sjá bróður
sinn Mr. A. V. H. Baldwin sem
hér býr og! er á fyrsta árinu yfir
nírætt, og slóst þetta frændfólk
hans i förina með henni. Mrs.
Freeman er komin yfir áttrætt,
en er fjörug i anda og skraf-
hreyfin. Við þeir eldri munum
eftir ljóðmælum hennar, sem oft
voru birt í “Heimskringlu” og
“öldinni” og skrifaði hún undir
það gerfinafnið “Undina.” Mán-
aðarritið “öldin” bvrjar göngu
sína með þremur kvæðum eftir
Undinu, á fyrstu og annari lilað-
síðu. Ritstjórinn sem þá var.
Jón ólafsson, skrifar i sama
hefti, grein um skáldkonuna
Undinu. Á meðal annars hefir
hann þetta að segja:
“Vér höfum áður i “Heims-
kringlu átt þvi láni að fagna að
geta birt nokkur ljóðmæli eftir
íslenzka konu, sem eru undan
tekning frá reglunni að þvi leyti,
að ljóð hennar eru skáldskapur.
Hún nefnir sig nafninu “Undina”
og vér hikum ekki við að segja,
að ekkert islenzkt skáld þyrfti að
fyrirverða sig fyrir kvæðin henn-
Þau eru vottur um sterka
ar.
náttúrugáfu og fegurðarsmekk.
I einu orði: Þau sýna að Undina
er skáld. Vér kunnum henni
lökk fyrir kvæðin sín, og fyrir
sakir islenzkra bókmenta, hvetj-
um vér hana til að rækja þessa
gáfu sína.” — Þvi miður hefir
hún fyrir löngu síðan hætt að
láta birta nokkuð eftir sig.
Við höfum ákvarðað að hafa
samkomu sunnudaginn 15. júni,
eftir hádegið. Alt, sem þar fer
íram verður á íslenzku, og öll-
um fslendingum, sem geta koni
ið er boðið að vera með, og taka
þátt i þvi. Þar sem þetta verður
al-islenzkt mót, þá er ekkert á
móti þvi, að kalla það okkar
fyrsta fslendingadag.
S. Guðmundson.
fyrir ótímabæra burtköllun hins
unga manns, en sú huggun er
syrgjendum gefin “að aldrei er
svo dimt yfir sorgarranni, að
ekki geti birt fyrir guðlega trú.”
V. J. E.
Charles Franklin Benson,
M.D.
“Aldrei er svo bjart yfir öðl-
ipgsmanni, að ekki geti dimmt
jafn sviplega og nú.” Þessi orð
skáldsins góða munu hafa kom
ið ýmsum í hug er sú fregn
barst um bæ og bygð að þessi
bráðefnilegi ungi læknir væri
horfinn yfir móðuna miklu.
Framtiðin virtist blasa við hon-
um björt og heillandi, og glæsi-
legar vonir voru við hann tengd-
ar. Að hann hafi mannkosta
sinna og mentunar vegna gefið
tilefni til þeirra vona, er allra
manna mál er hann þektu. For-
eldrar hans voru þau Vésteinn
Benson, vel þektur athafnamað-
ur í Winnipegborg, þingeyzkur
að ætt, og Anna kona hans, ætt-
uð úr Reykjavík. Hann var
snemma efnilegur og námfús og
var settur til menta á unga aldri.
Barna og miðskólafræðslu fékk
hann í skólum borgarinnar, inn-
ritaðist síðan i læknadeild Mani-
toba háskólans og útskrifaðist
þaðan, 26 ára gamall, árið 1935.
Að loknu prófi starfaði hann
svo árlangt við Almenna spital-
ann i Winnipeg, en fluttist
skömmu siðar vestur til Mc-
Creary, Man., og stundaði lækn-
isstörf þar síðan. Fyrir nokkr-
um vikum varð hann fyrir bil-
slysi. Hlaut hann þar meiðsli er
hann bar ei síðan bætur fyrir,
og er talið að þau hafi leitt
hann til dauða. Dauða hans
bar að með mjög bráðum hætti
þriðjudaginn 3. júni. Hann var
jarðaður frá útfararstofu Bar-
dals á fimtudaginn i sömu viku,
að viðstöddu miklu fjölmenni.
Hann var borinn til grafar af
bræðrum sinum og embættis-
bræðrum úr læknastétt, og lagð-
ur til hinztu hvildar í Brookside
grafreit. Auk foreldra sinna, læt-
ur hann eftir sig tvo bræður,
Donald og Harold, tvær systur,
Mabel og Láru sem öll eiga
heima i Winnipeg, og eina gifta
svstur, Mrs. D. S. Patterson, bu-
setta i Kenora, Ont. Hann var
meðlimur i frímúrarareglu Mc-
Creary bæjar. Læknisstörf sin
stundaði hann þar með góðum
orðstýr og vaxandi vinsældum;
var hann talinn af þeim, er
þektu hann þar heppinn læknir
og drengur hinn bezti. Foreldr
um has og skylduliði öllu er
vissulega sár harmur kveðinn
Fuglinn Rok
Fjjrir “Nemo” á Gimli, þýtt
af Erl. Guðmundssyni.
Ferðamaður, sem var á leið
ofan Mississippifljótið kjntist
veiðimanni, sem viða hafði far-
ið. í þeim kynnum spurði
ferðamaðurinn veiðimanninn
meðal annars:
“Þú hefir sjálfsagt komið til
Rocky Mountains?” (Klettafjall-
anna). “Já, heldur betur; þar
sá eg fuglinn Rok.”
“Við hvað áttu?” — “Hafiö
þér ekki heyrt talað um fuglinn
Rok?” — “Já, í sögunni í þús-
und og einni nótt.”
Veiðimaðurinn brosti með lít-
ilsvirðingu og mælti: “Það er
líklegast bezt eg segi yður sög-
una. Eg hafði lengi brunnið í
skinninu af að geta skotið þenna
risafugl, en hann heldur sig, svo
sem allir vita, á hæstu fjalla-
tindum. Eg hélt því af stað með
veiðifallbyssuna mína.—”
“Fyrirgefið! Fallbyssu, sögð-
uð þér. Þér eigið við . .
‘Eg á við það sem eg sagði,
veiðifallbyssu smíðaða á Krupps
vopnaverksmiðjunum. Fuglinn
Rok er svo afskaplega stór, að
sé hann á flugi verður sól-
inyrkvi, af því kemur að fleiri
eru sólmyrkvar i Ameriku en
Evrópu, hver fjöður hans er svo
sterk, að byssuskot gera henni
ekkert, en þó er það lakara, að
fuglinn iflýgur margar mílur
uppi í loftinu.”—
Hvernig getið þér þá séð
hann?”
Eg hefi stjörnukíkir.” —
“Stjörnukikir?”
‘Já, hann er áfastur við fall-
byssuna. Svo var það einn dag
að eg loksins kom auga á fugl-
inn, en hann var í svo mikilli
hæð *«ð eg efaðist um að fall-
byssan drægi til hans og er hún
þó sérstaklega smiðuð sem lang-
dráttarbyssa. Þegar eg nú stend
og horfi eftir honum, mundi eg
sjá hvar úr honum dettur egg.
Eftir reglum þyngdarlögmálsins
sem eg hefi allar í höfðinu, tald-
ist mér til að yrði ekkert að-
gert lenti það i verstu gjánum í
fjöllunum, og væri mér tapað.
í annan stað reiknaðist mér að
það yrði nákvæmlega 36 kl.t. 40
mínútur og 5 sekúndur á leið-
inni til jarðarinnar. Það lá þvi
fyrst fyrir að breyta stefnu þess
í fallinu og hrinda því inn á
austlægari stefnu, en þetta varð
að gerast með hliðarskoti. Eg
miðaði nú lengi og vandlega og
hleypti svo af. Væru kringum-
stæðurnar teknar til greina, virt-
ist mér eg hafa gert vel. Skot-
ið hafði vafalaust aðeins snert
hliðina á skurninni, en þó hafði
það gengið of nærri og brotið
skurnið, þvi nú flaug vit ungi,
og fél'l nú alt með vaxandi fall-
hraða til jarðarinnar, unginn og
eggskurnið í tvennu lagi. Eg
labbaði svo í hægðum minum
heim, og gladdist í hjarta minu
að eftir 36 kl.t. 40 m. og 5 sek.
hefði eg eignast ungann. f huga
minum ákvað eg að selja hann
Barnum á minjasafn sitt fyrir
200,000 dali, því hann er afar
fágætur, skaltu vita. Eg var
fullur óþrevju og eftirvæntingar
og eyrði því ekki að biða lengur
en 34 kl.tima og gekk þá ti',
sama staðar. Eg gat — í stjörnu-
| kikinum — séð þenna ofsalega
' stóra unga, sem var stærri *en
| stærstu fílar; eg varð og vottur
i að því hvernig hann óxjiraðfara,
þvi þessar ógna stóru skepnur
eru ótrúlega bráðþroska. Þá alt
i einu gerir hann tilþrifamikil
vængjaslög og er með það sama
horfinn inn á millum fjallanna.
Á leiðinni i fallinu hefir hann
þroskast til flugsins, og eg hafði
ekkert nema fyrirhöfnina. Eg
beið nú þarna i þungum hugleið-
ingum i 2 kl.t., þá varð eg hrif-
inn af óvanalegu náttúru-undri.
Tvö stór svört ský nálguðust
jörðina með miklum hraða og
leið skammur timi til þess þau
höfðu lent skamt frá mér. Þetta
voru þá eggskurnin. Þú getur
fengið dálitla hugmynd um stærð
þeirra er eg fræði þig á þvi að
úr þeim var bygt Mormóna-
musteri í Utah.
fuglinn Rok fljúga með þig upp
í hreiðrið, eins og skeði í sög-
unni i þúsund og ein nótt?”
“Trúir þú henni?” svaraði
veiðimaðurinn. “Maður ætti nú
ekki að trúa öllu sem sagt er.”
Það samþykti ferðamaðurinn.
—(Familie Journal).
“En,” svaraði ferðamaðurinn,
‘'hefðir þú ekki getað saumað
þig innan i uxahúð og látið
J ónsmessu'hugleiðsla
Grundin ljúf og lundur
lífsins merki gefur
sváslegt sólskins undur
sál manns friði vefur.
Ljóssins messan mikla
magni þrungin lífsins
geymir lifsins lykla,
lokar brunni kífsins.
Út um sker og ögur
almátturinn leitar;
fífill og sóley fögur
fegrar útlit sveitar.
Blíði himinblærinn
blómanna vaggar kolli
brosir land og bærinn,
bára ris á polli.
Björtu sólarblómin
blíðka snauðan melinn,
unaðs heyrum óminn,
alheims rennur vélin.
Nú i næturleysi
nýtur júní blóma,
yfir höll og hreysi
hellir máttar ljóma.
Breytir heimsins högum
hagstæð jarðar gnóttin,
dögg á sólskins dögum
drýgir lífsins þróttinn.
Himintárin hlýju
hrynja í jarðarskautið,
náttúran að nýju
nægta sýnir skrautið.
Mannlífsþrautir margar
mildar júní tiðin,
blessuð sólin bjargar
blómi og hvetur lýðinn.
Veitt er jarðlífs veizlum
vernd svo -eyðist kífið,
gnótt í sólargeislum
gefur öllu lífið.
Júní-sólin jafnan
jarðar blessar sviðin.
Drottinn gefur dafnan,
daglegt brauð og friðinn.
M. lngimarsson.
YDUR MEN ARE
DEPENDING DN YOU!
Probably you have more than one relative or friend
serving with our forces on land, at sea, or in the air.
These men are depending on you and your fellow Oana
dian citizens for all the things they need in their great
fight for freedom from aggression, for the right to mam-
tain our way of life.
Buv Victorv Bonds now! They will provide the muni-
tions of war and the equipment that will speed our victory.
They are the safest investment in the world. Every dollar
put into Victory Bonds in the last war has been repaid
to the investors. And they are your safeguard for the
future, for all that you hold dear.
Victorv Bonds are backed by all of Canada’s resources.
Buy aíl you can for cash, and then buy more on tlie instal-
inent plan.
Help Finish the Job
RUY VICTDRY BDNDSl
Sponsored by Tbe Columbia Press Ltd.
Publishers of “Lögberg”- 695 Sargent Ave., Winnipeg