Lögberg - 22.01.1942, Síða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 22. JANÚAR. 1942
Afdalalœknirinn
“Marijuana-grasið í þessum vindlingum er
hann lét ykkur reykja,” sagði Lance til skýr-
ingar. “Þið voruð óðir.”
“Það meinleysislega efni, ha? Maður lif-
andi, það er vissulega magnað. Lætur skógar-
hérann reka pardusinn á flótta! Foringinn gaf
okkur slíka vindlinga af og til áður og var þá
svo með eitthvert óljóst tal um fórnfærslur og
annað slíkt„ sem eg býst við hann hafi gert tii
að festa hugmyndirnar um þetta í heilabúi
okkar. En við litum ekki á þetta mas hans
sem neitt alvörumál, eða aðhyltumst þær hug-
myndir hans, þegar við vorum allsgáðir.”
“Hann var að búa hugarakur ykkar tii
sáningar sæðisins, það er ljóst,” mælti læknir-
inn. Svo spurði hann: “Vitið þið um nokkurn
annan leynistað hans en þennan, hér á eyði-
landinu?”
“Einn annar er fáar mílur héðan úti í
hæðunum. Við vorum þvínær komin þangað,
þegar þið sluppuð frá okkur um daginn, þér
og stúlkan.”
Fimm mínútum eftir þessa samræðu, voru
þeir lagðir á stað áleiðis út úr hellinum. Er
þeir nálguðust kletthurðirnar, stanzaði leið-
sögumaðurinn, og benti fingri að dökkum díl
eða bletti á einum stað innan á klettveggnum
“Hver, sem leita færi hér að handfangi
til að grípa í eða hnapp er styðja mætti á. eða
nokkru öðru slíku, myndi lenda í álfavillum,”
benti hann þeim á. “En til hægri handar um
sex fet — komið og ýtið þarna á með mér,”
Einhverju hafti var hrundið frá, kletthurð-
irnar opnuðust. Þegar út kom stefndi Lance
förinni umsvifalaust í áttina inn til Windspur.
“Hafið þér ekki í hyggju að litast um í
hinum leynistaðnum?” spurði Randall.
“Nei. Ef nokkrir hafa verið þar, þá væri
þeir nú lagðir á stað þaðan. Og eg hefi hugboð
um það, að grímumannaforinginn hafi sagt það
satt, að Linda væri komin aftur til bæjarins.
Við skulum komast þangað eins fljótt og okkur
er unt.”
“En hvað er um hina mennina að segja?
Trúið þér sögusögn þeirra?”
“Um það mætti hugsa. Við höldum þeim
sem vitnum — þótt eg efist um að við þurf-
um nokkurn tíma á framburði þeirra að halda.
Þegar þessu umstangi nú lýkur, þá hygg eg
við getum slept þeim.”
“Ef því lýkur þá nokkurntíma,” stundi
Randall upp þunglega. “Um hvað snýst það
eiginlega alt saman? Eg hefi aldrei trúað
neinu um áhrifin af bannfæringum Danny
Darrels. En þau virðast þó sanni nær, en þeir
atburðir sem verið hafa að ske í seinni tíð.”
“Eg er hræddur um að þetta alt sé of
sennilegt — jafnvel svo mjög rökrétt að það
sé fjarstæðara réttu ráði, en nokkurntíma
fyrri,” stundi Lance. “Látum okkur hraða för
til bæjarins.”
Þótt þeir riði alt hvað af tók, var komið
liðlega fram yfir miðnætti, er þeir náðu tii
Windspur. Eftir að setja sumt af fylgdarliði
sínu til að fara með fangana í steininn, héldu
þeir Lance og Randall beina leið til skrifstofu
læknisins. Andlit Randalls var þrungið af
hugarangri.
“Það virðist svo, læknir, sem eg hafi haft
rangt fyrir mér um margt,” stundi Randali
upp. “Um yður hafði eg bæði rétta og ranga
hugmynd í senn. Eftir það sem þér hafið
framkvæmt — jæja, eg fylgi fyrirmælum yðar,
hver sem þau eru. Og haldið ekki, að eg ekki
sé yður þakklátur fyrir það sem þér hafið
gert.”
“Gleymið því,” sagði Lance. “Við siglum
allir á sama farinu. Og það virðist svo, sem
við eigum enn langa leið til lands.”
“Talið um að ríða prjónandi ótemju, þá
gríp eg þetta betur — en eg renni þó grun í
við hvað þér eigið,” mælti Randall.
Á þessum tíma nætur var bærinn dimmur
og kaldranalegur, líkast því sem þar hefði
aldrei nein mannvera dvalið. En uppi yfir
vínstofunni var að líta daufan ljósglampa eins
og til vitnis um að þar biði læknisins einhver
þrekraun. Lance tók tvær tröppur í hverju
spori, og Randall fylgdi fast á eftir honum.
Áður en hann náði haldi á hurðarsnerlinum
var hún opnuð og vandræðalegt andlitið á Dr.
Griggs starði uglulega út þaðan.
“Svo þér eruð kominn, Lance?” sagði hann
í feginstón. “Og líka þér, Randall? En, læknir,
hvað mér þykir vænt um það! Hvar hafið þér
verið svona lengi?”
“Utanbæjar,” svaraði Lance styttingslegá.
“En Linda?”
“Hún er rétt hérna,” svaraði Griggs og
gekk um leið að rúmi, þar sem Linda lá með
náfölt andlitið. “Hafið gát á yður, Randall.
Hún þjáist, læknir, af því sama eins og hin
stúlkan áður í Rimrock — það er botnlanginn.
Hann er illa farinn, eins og í hinni stúlkunni.”
Níljándi Kapítuli.
Veikin var áköf, og Lance sá þegar eftir
skjóta rannsókn, að uppskurð hefði átt að
gera á Lindu klukkustundum áður. Nú myndi
sú athöfn jafnvel undir beztu hentugleikum,
verða örðugt verk fyrir lækni með ljáhafann
starandi um öxl hans eftir hverri smáhreyfing
skurðhnífsins í hönd honum.
Og nú í kvöld var Lance þreyttur — dauð-
þreyttur, eins og hann hafði verið hitt kvöldið,
vikum áður — er virtust nú í huga hans sem
árabil — hitt kvöldið, þegar ljáhafinn einnig
stóð að baki honum og kuldagusturinn af nær-
veru hans lagðist Lance að hálsi. Kvöldið það,
er ljár dauðans vann, en læknir tapaði.
Hann gat ekki framkvæmt þetta læknis-
verk á Lindu — eins og honum leið nú, og
vissulega ekki á því stigi er veiki hennar hafði
náð. Það yrði ekkert annað en endurtekning
þess, er skeð hafði í Rimrock. Og með Lindu—”
Er hann horfði niður í hið dauðbleika,
máttvana andlit henni, venjulega svo rjótt og
þrungið áhuga í annara þjónustu, skildist hon-
um það, sem hann ekki hafði þorað að viður-
kenna fyrir sjálfum sér, þótt það hefði, þessa
síðustu kalda vetrartíð, verið að brjótast um í
undirvitund hans til að ná fullum blóma í
vermireit hjartans. Hann elskaði Lindu.
Með þvínær villimannlegu viðbragði sneri
hann sér að Dr. Griggs.
“Hví framkvæmduð þér ekki uppskurð-
inn?” sagði hann hastur. “Fyrir mörgum
klukkustundum síðan?”
Griggs rétti upp hendurnar með alla fing-
ur útspenta eins og í ráðaleysis vandræðum.
“Eg hefði auðvitað átt að gera það,” viður-
kendi hann. En fyrir því að eg ekki gerði
það eru þrjár ástæður — allar fullgildar. Hin
fyrsta er sú, að eg hafði verið á ferðinni allan
daginn, fram á nótt; komst ekki inn til bæjar
fyr en fyrir eitthvað hálfri klukkustund. I
öðru lagi veigraði eg mér líka við að fram-
kvæma svona uppskurð, því eg átti ekki -ráð á
handlægni yðar við hnífinn, Lance, og vissi
það fullvel. Og í þriðja lagi — þetta er hér-
umbil alveg eins og á stóð fyrir mér í Rimrock.
Eg datt af hestinum í gær, þegar hann rann
til á svellinu, og meiddi mig illa í handleggn-
um.”
Hann fletti upp skyrtuerminni til að sýna
Lance meiðslið. Á handleggnum var dökkur
blettur og bólguvottur.
“Svona áfelli, skömmu eftir gamla brotið,
gerir mér ill-mögulegt að nota handlegginn. Eg
vildi þó geta það — en þér sjáið hvernig hann
er.”
Lance kinkaði kolli. Gamla gremjan ólg-
aði upp í huga hans. Þarna var þá hin illa
afleiðing bannfæringarinnar enn að sýna sig.
Einhvern veginn fanst honum það vafalaust.
Hann hlaut að gera uppskurðinn eins illa og
hann var þó nú til þess hæfur.
í tuttugu klukkustundir hafði hann þvínær
stöðugt setið í söðlinum á hestbaki, þol hans
og kraftar úttauguð af bitrum kuldanum. Þar
áður, eftir svo sem fimm stunda svefn, hafði
hann líka orðið að þola jafnvel enn örðugri
útivist, sem lyktaði með hinum ægilega upp-
skurði á bróður Lindu.
Jafnvel þótt hann hefði nú verið í-sínu
bezta ásigkomulagi, þá lá enn yfir honum hin
illa bannfæring — og svo var ásigkomulag
Lindu. En hér var um ekkert að velja fyrir
hann. Lance sá að heita vatnið stóð á ofnin-
um; alt var til reiðu. Svo mikið hafði Dr.
Griggs afrekað.
Með alvörusvip í augum og nú aftur styrk-
um taugum fór Lance asalaust úr yfirhöfn sinni
og fletti upp skyrtuermunum. Er hann svo
leit við, sá hann Dave Randall standa við hlið
sér. Andlit hjarðbóndans var nú eins áhyggju-
þrungið á að sjá og Lance hafði nokkru sinni
veitt þar eftirtekt áður.
“Þér búist þá til að gera uppskurðinn,
Lance?” sagði hann lágt.
“Já. Það er eina vonin um hana, Dave.”
“Býsna alvarlegt, er það? Eins vonlítið
og um Sam — í gærkveldi?”
“Hérumbil, er eg hræddur um, aldni mað-
ur.”
“Eg reiði mig á yður, hr. læknir,” sagði
Randall, sem nú kastaði sér alt í einu þung-
lamalega niður á stól, og mælti enn: “Aldrei
datt mér í hug að eg myndi reiða mig svona af-
dráttarlaust á nokkurn Prescott — en faðir
yðar var ávalt sá maður sem hægt var að
treysta þegar sem mest reið á.”
Lance spurði nú í ákveðnum tón:
“Hvar er Mrs. Tripp?”
“Ja, nú veit eg ekki,” svaraði Griggs. “Hún
ætti að vera hér, er það ekki? Hún hefir
líklega farið út eftir einhverju. En hvað um
það, við getum þó komist af.”
“Já — við getum komist af.” Lance sneri
sér að Randall. “Dave, þér reyndust í gær
að vera mjög góður hjálparmaður. Þér verð-
ið að gera eins nú.”
Randall spratt forviða á fætur.
“Eg — eg efast um að eg geti það, læknir,”
stamaði hann og rendi augum þangað sem
hans náföla Linda hvíldi. “Svo er líka Dr.
Griggs hér —”
“Dr. Griggs,” greip Lance kuldalega fram
í, “á að fara til eigin herbergis síns og njóta
nokkurrar svefnstundar. En þér eigið að að-
stoða mig, Randall.”
“En, hvað er að?” Griggs færði sig nær
með undrandi augnaráði. “Það er ekkert að
mér, Lance. Eg þarf ekkert frekar á svefn-
hvíld að halda heldur en þér. Get verið hér
og hjálpað —”
“Hindurvitni, kanske,” sagði Lance. “En
það vildi nú svo til að þér voruð líka nálægur
við hinn uppskurðinn — og gátuð þá ekki
lieldur framkvæmt hann. Stúlkan dó — þér
kölluðuð það morð. í kvöld get eg ekki liðið
návist yðar hér í stofunni.”
“Alveg eins og yður þóknast, Lance.” Rödd
Griggs var kyrlát og gremjulaus. Eg held mér
skiljist hugarþel yðar. Og eg get ekki ásakað
yður fyrir það. Eg tapaði stjórn á tungu
minni það kvöld, og sagði ýmislegt sem eg
hefði ekki átt að segja — og meinti ekki —
já, mér væri víst betra að njóta nokkurrar
svefnstundar. Hepnist yður verkið vel.”
Hann lokaði hurðinni á eftir sér, og þeir
heyrðu hann pjakka niður frosinn útistigann.
Það skíðlogaði í hitunarofninum, og þægilegan
yl lagði um alla stofuna, þótt allar gluggarúð-
urnar væri þaktar þykkri héluhúð. Randall
var að fletta upp ermum sínum, eins og kveldið
fyrir, og þvo sér um hendurnar.
“Eg vissi ekkert hvað þér hefðið út á
Griggs að setja sem aðstoðarmann,” sagði hann
og kinkaði kolli. “Eins og á stendur, lái eg
yður þetta ekki. Eg hygst nú reiðubúinn. Svo
virðist sem maður uppgötvi hjá sjálfum sér
hæfileika til að gera ýmislegt, þegar í nauðir
rekur, sem hann aldrei áður hafði hugmynd
um að hann gæti gert.”
Lance hóf tafarlaust líknarstarf sitt. Hönd
hans var stöðug sem steinnin og taugarnax
sem stáli slegnar. Þreytukendina, er greip
hann þefar hann fyrst kom inn í stofuna, hafði
hann nú hrist af sér, og Randall horfði á það
með aðdáun hve hiklaust hinir lipru fingur
læknisins léku með hnífsbrögðin, honum eins
og að óvörum. Á þessari næturstund virtist
hann sem eitthvað minna og eitthvað meira en
aðeins maður — snillivél, sem verk sitt vann
hafin yfir og ósnortin af hinum lamandi mætti
viðkvæmninnar.
Lance hnyklaði brýnnar eftir því sem verk-
inu miðaði áfram. Botnlanginn var enn ekki
sprunginn, eins og hann hafði óttast, en var
fast að því kominn og alt ásigkomulag sjúkl-
ingsins mjög bágborið. En þó ekki vonlaust.
Langt frá því. Og á þessari næturstund skyldi
hnífsbragðinu ekki skeika á tvísýnis-augnablik-
inu —
Utan af strætinu barst nú fjarlægt og sí-
hækkandi orðagjálfur. Þetta drundi Lance við
eyra, án þess þó að fá truflað athygli hans á
uppskurðarverkinu. Þá virtist skvaldurslið
þetta hafa numið staðar rétt fram undan stofu-
glugganum og raddirnar hækkað og magnast
eins og æðandi vindhviður. Lance hleypti
brúnum. Hér var hann rétt kominn að úrslita-
augnabliki starfs síns og mátti ekki verða
fyrir hindran.
Nú heyrðist klunnalega þrammað upp eftir
útistiganum, hátt kallað og hönd brugðið um
hurðarhúninn.
Rahdall leit upp og hnykti við, en Lance
hafði ekki augun af því sem hann var að gera.
Hann vissi samt sem áður af því, þegar hurð-
inni var hrundið upp og kuldagusturinn
streymdi inn í stofuna með reiðstígvéla búnum
og loðfeldi huldum hönnum, er fyltu ganginn
og þrömmuðu klunnalega inn úr dyrunum. Og
að baki þeim var Dr. Griggs.
“Lokið þið dyrunum! Fljótt!” kallaði Lance
í byrstum tón.
“Það er vissulega hann,” murraði einhver.
“Lokið dyrunum og farið héðan!” urraði
Randall og stóð á fætur. “Getið þið ekki gripið
það, að læknirinn er önnum kafinn í miðju
uppskurðarverki? ”
Hurðin hafði lokast að baki komumanna,
en þeir hreyfðu sig ekkert til burtfarar aftur.
Þarna voru fimm menn, auk Griggs. Og þótt
Lance liti ekki við þeim, þá vissi hann hvers-
konar menn það væri — vissi að það .voru
ekki Windspur-menn né frá hjarðlendasvæðinu.
Herzlumagn læddist um taugar lækninum, eins
og aðvífandi eggjan næturnepjunnar fyrir utan
um að framkvæma það sem hann yrði að gera
þessar næstu lokasekúndurnar.
“Hann er vissulega að gera uppskurð,” urr-
aði einn aðkomumannanna. “Að myrða aðra
stúlku, þótt læknisleyfið væri af honum tekið,
hundinum!”
“Setjið handjárnin á hann, hr. fógeti!”
bætti annar við. “í þetta sinn sleppur hann
ekki.”
“Ókunnu menn,” kallaði Dave Randall í
bænarróm, “þetta er dóttir mín. Burt með
ykkur! Hví í ósköpunum létuð þér, Griggs,
þessi mannflón hingað inn? Farið tafarlaust
út með þá aftur.”
“Hví ætti eg að gera það?” Þetta var
annarlegur Griggs, sem nú hafði orðið. “Hann
er alt, sem þeir segja — morðingi, án læknis-
leyfis. Seinustu stúlkuna, sem hann gerði
uppskurð á við sama meininu, myrti hann —
alveg eins og hann gerir í kvöld. Þetta er
lögreglan, komin hingað frá Rimrock til þess
að sækja hann.”
Lance heyrði hvert orð, sem talað var.
Hann hafði frá því fyrsta vantréyst Dr. Griggs
og vitað, að fyr eða síðar myndi maðurinn
sæta færis til að svíkja sig eins og hann hefði
áður gert.
Og nú þrengdi Dr. Griggs, í broddi mann-
hóps, sér þarna inn, þegar mest var í húfi með
uppskurðinn, ákveðinn í að hefna sín og án
þess að skeyta þess nokkurs hvað af því kynm
að leiða fyrir Lindu Randall.
Lance lét þetta ekkert á sig fá og hönd
hans skeikaði ekki með hnífsbragðið. Þetta
var loka-augnablikið — fyrir Lindu og honum
sjálfum. Hann leit ekki upp, en skipandi rödd
hans barst út um stofuna;
i
“Randall, komi Van Scoy einu feti nær,
þá sláið í höfuð honum með bysunni yðar!”
Van Scoy! Við að heyra þetta nafn stanz-
aði Griggs eins og hann hefði skyndilega orðið
að ísstöngli, og hinir mennirnir hreyfðu sig
heldur ekki. Randall leit með hvössu gremju-
auga á þenna hinn lækni og teygði óðara með
snöggu viðbragði úr hinum stóra líkama sínum.
“Sem eg er lifandi maður trúi eg því að
þetta sé Van Scoy!” sagði hann hastur. “Skegg-
lausan þekti eg hann aldrei — en hann er
svikarottan, sem læddist á burt, þegar böndin
bárust hér að honum.”
“Auðvitað er hann Van Scoy,” viðurkendi
Lance. “Umrennings læknir, sem aldrei stanz-
ar lengi neinsstaðar — menn leggja fljótt grun
á hann. Færið yður fjær, Griggs.”
“Þetta — þetta er fjarstæða,” frussaði
Griggs óðamála út úr sér. “Þessir menn komu
hingað til að handtaka yður, sem farið hafið
nú nógu lengi bak við lögin —”
“Hr. fógeti,” sagði Randall, “þetta er dóttir
mín á uppskurðarborðinu og ef nokkur tefur
fyrir lækninum meðan hann er að ljúka við
það verk, þá drep eg þann mannhund. Sé
nokkur ærleg taug í ykkur, piltar, þá haldið
ykkur í fjarlægð héðan.”
“Það skulum við vissulega gera,” mælti
fógetinn. “Við höfðum í upphafi enga hug-
mynd um að við værum að þrengja okkur inn á
nokkuð þessu líkt. Komið, Griggs, hér aftur
í stofuna með okkur. Mér þætti nú annars
vænt um að vita hvað alt þetta hefir að þýða
— þetta tal um Griggs og Van Scoy og alt hitt.
Það kemur mér mjög skrítilega fyrir.”
“í því er ekki nokkurt orð af sannleika,
fógeti,” sagði Griggs í mótmælatón. “Eg—”
“Þér mættið eins vel spara yður ómak,”
sagði Randall í viðvörunartón. “Þar sem
Lance hefir bent mér á það, þá get eg staðhæft
það afdráttarlaust, að þér séuð Van Scoy —
þótt eg geri á hinn bóginn ráð fyrir, að það
geti ekki skoðast sem neitt ódæði að þér hafið
breytt um nafn yðar.”
Lance andvarpaði fenginslega um leið og
hann rétti úr sér. Hann hafði barist fyrir
þessum seinustu lokasekúndum, er honum reið
svo mjög á að fá, og náð þeim. Eftir þetta
þurfti aðeins á venjulegu hjúkrunarstarfi að
halda. Góð von var um að uppskurðurinn
hefði hepnast vel. En þegar þessu væri lokið
myndi þessir utanaðkomandi lögreglusendlar
sækja að honum á ný að áeggjan Griggs. Þetta
yrði úrslitabarátta, og úr því svo væri, þá
var enginn tími hentugri til orustunnar en hin
líðandi stund. Hugsan hans er hárbeitt eins
og eggin á uppskurðarhnífnum, er hann hafði
nú slept úr hönd sér.
“Ónei. Að breyta unl nafn er ekkert ó-
dæði,” viðurkendi hann. “En það er til ýmis-
legt annað, sem því nafni mætti nefna. Þér
minnist þess, Randall, að fyrirliðinn í jarðfalls-
skálar-hellinum sagði okkur að Linda væri
komin aftur hingað til bæjarins. Að ekkert
hefði verið gert henni til meins. Þess hefði
ekki verið nein þörf. Hann sagði að ekki
þyrfti nú annars við en láta náttúruna halda
sitt strik, þangað sem hún nú stefndi. — Og í
það sinnið, Griggs,” bætti Lance við og sneri
sér í snatri að honum, “hygg eg að þér hafið
sólundað mannspilunum yðar.”
Andlit Griggs var nú orðið öskugrátt
Hann reyndi að segja eitthvað, en gat ekki
eitt augnablik komið upp nokkru orði. Og alt
ókunna sendiliðið hlustaði á þetta með ein-
beittu athygli'
“Þér — þér eruð genginn af vitinu,” stam-
aði Griggs og saup hveljur. “Eg veit ekkert
um hvað þér eruð að tala.”