Lögberg - 12.02.1942, Side 4

4
LÖGBERG. FIMTUDAGJNN 12. FEBRÚAR. 1942
■------------Hugberg------------------------
QefiB út hverri fimtudag af
I'ilK COL.CMU1A PKGSS, IdMITKI)
•Vo Sargeut Ave., W'innipeg, Manitoba
Utan&skriít ritstjórana:
KOITOH UiQBlSKG, 695 Sargent A’ e..
Winnipeg. Man.
Kditor: EINAR P. JÖNSSON
\ erO »:i 00 um áriö — Borgiat fyrirfram
Tne “Lögberg ’ ia printea _nd pub ,shed by
Th« Columbia Preas. Uimited, 69 5 Sargent Avenue.
Wlnnipeg, Manltoba
PHONE 86 327
Nýtt sigurlán
í uppsiglingu
Eins og vitað er, hefst útboð hins nýja,
canadiska sigurláns á mánudaginn þann 16. þ.
m., og hafa fullnaðarráðstafanir þegar verið
gerðar í þessu augnamiði. Upphæð sú, sem
stjórnin að þessu sinni fer fram á að fá, og
verður undir öllum kringumstæðum að fá,
nemur 600 miljónum dala; þetta er geysihá
upphæð, en þegar tekið er fult tillit til allra
aðstæðna, með glögga hliðsjón af því, hve
mikið er í húfi, verður það hrein og bein
borgaraleg skylda, að bregðast drengilega við,
og einbeita samstiltum átökum að einu og sama
marki; stríðsátök canadisku þjóðarinnar eru
umfangsmikil, og krefjast þar af leiðandi stór-
fenglegra fjárframlaga; þetta ættu allir að láta
sér skiljást, hvort heldur þeir hafa mikið eða
lítið af mörkum að leggja.
Menn verða að gera sér þess ljósa grein,
að þó skattar séu, eins og nú horfir við, ærió
háir, þá er hi^t þó víst, að mest af því fé, sem
stjórnin fær til umráða vegna hins nýja Sigur-
láns, verður í veltu innanlands í þágu fólksins
sjálfs; með þessum hætti skapast atvinna í stór-
um stíl, sem óneitanlega gerir það að verkum,
að meira verður um peninga í umferð. Og
svo er heldur ekki í annað hús að venda, en
til fólksins heima fyrir í heild; um erlendan
veðbréfamarkað getur naumast verið að ræða,
því þar hafa flestir nóg á sinni könnu, og í
mörg horn að líta.
Eins og málum nú er skipað, getur engum
blandast hugur um það hvert stefni, sé eigi
fullnaðar átökum beitt; vesturhvel jarðar er í
hættu; svo að segja upp í landhelgi Canada og
Bandaríkjanna, aru ósvífnir stigamenn að
verki, er sökkva verzlunarskpium vorum, og
stofna til fjörráða við friðsama sæfarendur; að
skip komi í stað skips, er engan veginn full-
nægjandi; skipastól vorn verður að auka, og
tekur það, út af fyrir sig, feikna mikið fé; loft-
flotann verður að efla, auk þess sem hergagna-
framleiðsluna þarf einnig að auka á öllum
hennar margháttuðu sviðum.
“Það verða silfurkúlurnar, sem koma óvin-
um vorum á kné,” sagði David Lloyd George
í fyrri heimsstyrjöldinni; og þær verða að inna
af hendi sama hlutverk í þeirri átakanlegu
orrahríð, sem nú geysar í mannheimi.
“Auðurinn er afl þeirra hluta, sem gera
skal,” segir gamla máltækið; er hér um sígilda
staðreynd að ræða, sem á þessum tímum kall-
ar til almennings í enn ákveðnari tón, en
nokkru sinni fyr; við kröfum þeirrar stað-
reyndar má enginn daufheyrast, heldur verður
nú hver og einn í frelsandi framtíðamafni, að
ganga djarflega fram, og láta eldvígslu yfir-
standandi tíðar sanna í eitt skifti fyrir öll,
hvað í hann sé spunnið, er til úrslita þrek-
raunarinnar kemur.
Canada er gott og glæsilegt þmd; land. sem
vert er hinna mestu fórna; megi ávalt yfir því
blakta fáni hins frjálsborna manns!
Verum samtaka! Styðjum sigurlánið af
ráði og dáð!
Svo fór um sjóferð þá
Á öndverðum vetri sótti íhaldsflokkurinn
Arthur Meighen upp á hillu, og dubbaði hann
til foringja. Mr. Meighen var um skamma hríð
forsætisráðherra þessarar þjóðar, og tapaði
tveimur kosningum í Portage la Prairie. Mr.
Bennett lét það verða eitt af sínum fyrstu em-
bættisverkum, að skipa Mr. Meighen í senators
embætti; þessu embætti sagði hann lausu á
dögunum, til þess að leita kosningar til neðri
málstofunnar, og takast á hendur flokksforust-
una á þingi, því kosningu hefir hann vafalaust
talið sér alveg vísa. Mr. Meighen bauð sig
fram í South York kjördæmi, en það hefir
jafnan verið eitt af traustustu varnarvirkjum
íhaldsins; gegn Mr. Meighen sótti Mr. J. W.
Noseworthy, C.C.F., og vann sá kosninguna
með freklega 4,000 atkvæða meirihluta um-
fram Mr. Meighen. Mr. Noseworthy á heima í
Toronto, og er skólakennari að mentun; þykir
vegur hans mjög hafa vaxið við þenna eftir-
minnilega kosningasigur; hann er fyrsti C.C.F.
þingmaður, sem Ontariofylki sendir á sam-
bandsþing. —
Og nú eftir fall Mr. Meighens, stendur
íhaldsflokkurinn uppi sem höfuðlaus her.
Nýárskveðja til
lslendinga auátan hafs
Eflir dr. Richard Beck,
forseia Þjóðr.fél. ísl. í Vesiurheimi.
Á þesum tíma árs, um jóla og nýársleytið,
hverfur hugur vor íslendinga vestan hafs venju
fremur heim til ættjarðarinnar, þó að eigi
þurfi hátíðar eða tyllilaga til þess, að mörgum
af oss verði hugsað þangað. Á oss sannast
þráfaldlega orð Gríms skálds Thomsen, er
langdvöl erlendis hafði glöggvað skilning á
sálrænum og menningarlegum tengslum við
ættland sitt: “I átthagana andinn leitar.”
Eigi að síður er því svo farið, að á jólun-
um sérstaklega verða bernsku- og æskuminn-
ingarnar frá átthögum og ættlandi ofar og
skýrari í hugum vorum en endranær. Þessar
hjartfólgnu minningar hafa um hátíðarnar í ár
fengið byr undir vængi með hinni fögru og
bróðurlegu Jólakveðju til vor Vestur-Islend-
inga, er biskup Islands talaði á hljómplötu að
tilhlutun Þjóðræknisfélagsins í Reykjavík, og
fjölmargir í vorum hópi vestan hafs hafa hlýtt
á í kirkju sinni eða útvarpi, eða lesið í viku-
blöðum vorum.
Vakti kveðja þessi bergmál hlýleika og
þakklætis í brjóstum vorum, og mikinn fögnuð,
því að þar hljómaði oss kærleiksrödd bræðra
og systra í heimalandinu. Þar heyrðum vér
“íslands lag.” Sama máli gegnir um hina
drengilegu og samúðarríku kveðju, er ríkis-
stjóri Islands sendi oss á hljómplötu síðast-
liðið sumar, og margir heyrðu, en ennþá fleiri
lásu í vikublöðum vorum sér til ánægju og
þjóðernislegrar hugarhressingar.
Því að slíkar kveðjur treysta stórum meir
en margan grunar ættarböndin milli Islend-
inga austan hafs og vestan. Með þeim byggist
meginstoð undir þá brú gagnkvæms skilnings
og ræktarsemi, er vér viljum að sem allra
lengst tengi oss saman um hið breiða haf. Og
það er mikið fagnaðarefni, og ætti að vera
góðspá um framhaldandi samband vort og sam-
starf um langa hríð, að margar stoðir hafa á
síðustu árum runnið undir brúna vor á milli
yfir Atlantsála. Þeir álar verða altaf væðir
bróðurhug beggja aðila, því að Örn skáld
Arnarson hafði rétt að mæla, er hann komst
svo að orði í kvæði sínu til Guttorms J Gutt-
ormssonar skálds:
“Það tekur trygðinni í skóvarp,
sem tröllum er ekki vætt.”
Eigi skal þess dulist, að þjóðræknisbarátta
vor hér í erlendu umhverfi vestan hafs er á
ýmsan hátt þungur róður, en mörg af oss hafa
strengt þess heit, að leggja ekki árar í bát, fyr
en yfir lýkur. Þjóðræknisleg starfsemi vor er
margháttuð, stendur enn víða fótum, og á sér
heilhuga unnendur, meðal eldri og yngri, í
bygðum Islendinga víðsvegar um meginland
Vesturálfu. Má þessvegna fyllilega ætla, að
hún eigi enn langt líf fyrir höndum, ef vitur-
lega og rétt er á haldið.
Borgaralega skuld eigum vér eðlilega þeim
löndum að gjalda, er vér búum í; en vér erum
— mörg af oss að minsta kosti — sannfærð um
það, að þá skuld greiðum vér bezt með því að
varðveita í lengstu lög hina íslenzku menning-
ar- og hugsjóna-arfleifð vora. Vér erum fast-
trúuð á varanlegt og lífrænt gildi þeirrar arf-
leifðar og segjum með Einari P. Jónssyni
skáldi í einu af hans íslands-minnum:
“Enn eru þínir allir góðir
andlegu sparisjóðir!”
Þessvegna erum vér einnig jafn fasttrúuð
á það, að heimaþjóð vor beri gæfu til að ganga
sigrandi af hólmi í viðureign sinni við þá örð-
ugleika, sem hún á nú við að stríða. Vér
ætlum, að hún standi á svo traustum merg
sögulega og menningarlega, að núverandi
vandkvæði vaxi henni eigi í augum, en eggi
hana til vakandi viðnáms og öflugrar árvekni í
varðveizlu sinna dýrmætu menningarerfða.
I þeim anda flyt eg heimaþjóð vorri kveðj-
ur og velfarnaðaróskir Þjóðræknisfélags Is-
lendinga í Vesturheimi og Islendinga vestan
hafs alment og tek einhuga undir orð Jóns
skálds Magnússonar í kveðju hans til vor
Vestur-íslendinga Alþingishátíðarárið ógleym-
anlega:
“Við höldum ennþá hópinn,
þó hafið skifti löndum.
Og okkar sæng er sveipuð
af sömu móðurhöndum.
Við hverja vöggu vakir
sem vorblær frónskur óður.
Og systkin öll við erum,
sem elskum sömu móður.”
(2. janúar, 1942).
Trygg innátæða
Þér sannfærist um að sparifé í Royal Bank
of Canada, er trygg innstæða; reglubundin
innlegg vaxa fljótt, og þér getið tekið pen-
inga út, nær sem vera vill.
THE ROYAL BANK
OF CANADA
— Total Assets $950,000,000 —
Addresses Delivered
at Judge Lindal’s
Banquet
♦ ♦ +
MR. G. F. JONASSON’S address at
Testimonial Dinner in honor of
Judge W. J. Lindal, Friday,
February 6, 1942.
Mr. Chairman, Honored Guest,
Ladies and Gentlemen:—
Tonight it is proposed to take our
guest of honor apart, so to speak.
To lay him on the table and look at
his various constituent parts. Per-
haps I should rather say that his
life is to divided into epochs, to be
dealt with by different speakers,
selected for the sake of their ac-
quaintance with the particular per-
iod with which they will deal.
I have accordingly been asked to
speak to bim and extend felicitations
on behalf of the fishing industry of
Manitoba, and to speak of him in
the days of his youth when he was
laying the foundation for his bril-
liant career, the crowning event of
which we are celebrating here this
evening. In order to do this subject
justice I find it necessary to rem-
ínisce a bit.
In the year of 1898 the Canadian
National Railways completed a
branch line from Dauphin to the
village of Winnipegosis, which was
then in the process of formation.
The completion of this road opened
up a large area rich in fish, timber
and furs. It was also quite well
suited for ranching and mixed farm-
ing. This area attracted the atten-
tion of many aggressive and am-
bitious Icelanders in the province,
among them Jacob Lndal, the father
of our guest of honor, who was then
living on a farm at Fox Warrens.
Hearing about the possibilities in
the new fiistrict, he packed up his
effects on horse-drawn wagons and
drove his cattle, pioneer style, to
Winnipegosis, where he arrived after
a full week’s travel. This was in
the early spring of 1901.
His son, our guest of honor, was
then a talented and ambitious young
lad of only fourteen years. The first
year in the settlement this lad at-
tended the local school. The second
year he took a job in a sawmill
During this time he became very
much interested in the work of the
fishermen and after a while gave
up his job in the sawmill to join
their ranks. Let us remember that
these were days of pioneering in
the fishing industry as well. Gas
boats were unknown at that time
and the row boats and sail boats
used required a great deal more skill
and seamanship to navigate than is
now necessary where power driven
boats are the common conveyance.
Young Walter Lindal was quick
in mastering the technique of a suc-
cessful fisherman and in 1905 he
was invited to join J. Ingram, who
was a very capable and successful
fisherman, as an equal partner. This
promising partnership had not
lasted long when Mr. Ingram was
taken seriously ill and had to go to
a hospital, leaving the burden of
responsibility entirely upon the
shoulders of his young partner. The
spring season of that year and the
following fall season, during both of
which young Lindal was entirely in
charge of operations, were so suc-
cessful that after all expenses for
Mr. Ingram’s hospital and doctor’s
cares had been deducted there were
still $600.00 to be divided equally.
As an example of Mr. Lindal’s
seamanship and the true fisher-
man’s pride in his boat and equip-
ment, I would like to mention that
the boat which he operated during
these seasons, named the “Sir Wil-
fred Laurier,” was according to
Lindal’s version at least, the fastest
sail boat on the lake at that time.
This belief, however, was challenged
by a new boat, and prizes were put
up. In the race that followed, Lin-
dal’s boat outsailed the other in a
short time and brought home the
prize. This little incident, insignifi-
cant as it may seem, is characteris-
tic of the man that was then in the
making. Ambition, earnestness,
self-confidence, complete willing-
ness to challenge any opponent, no
matter how formidable, in the be-
lief of the righteousness of his cause
and ultimate victory.
But young Lindal was not destined
to remain an ordinary fisherman. A
calamity befell him but this too
turned out to be a stepping stone
toward further success. The great
physical and mental strain upon him,
while carrying the load of two men
during the fishing seasons referred
to before, proved too much. At the
close of the latter season he was
brought home from the lake on a
stretcher, and advised by a doctor
to stay away from the lake for at
least a year. That fall he entered
college here in Winnipeg, somewhat
broken in health with $300.00 as his
entire capital. But the fisherman’s
luck was still with him. During
that and successive years he earned
scholarships which made it pos-
sible for him to complete his college
career. But although Mr. Lindal
was thus forced out of the fishing
industry by the turn of events
spoken of, he never lost interest in
that business, and has always been
a great friend and adviser to the
fishermen. As one associated with
the fishing industry for many years,
I am in a position to know that any
•time there were problems to be
solved or councils to be sought in any
matters pertaining to the fishing in-
dustry, Walter Lindal was the unani-
mous choice of the fishermen. They
always felt that he was one of them,
and that he understood their prob-
lems and was always ready to ren-
der service and assistance.
During the last twelve years Mr.
Lindal and I have been associated
to the extent of sharing the same of-
fice and I know that I speak the
sentiments of my staff when I say
that we all miss him very much
from our midst. During this time
I have had ample opportunity to
become well acquainted with Mr.
Lindal. As a representative ,here
tonight of the fishing industry, I am
safe in saying that it is no surprise
to us that he has now received
recognition for his community in-
terest, for his fine intellectual quali-
ties and sound judgment, which he
has always exercised in dealing with
his fellow men. While the fishing
industry has lost the services of a
friend and a good counsel, who will
be greatly missed, nevertheless,
Judge Lindal, it affords me great
pleasure tonight on behalf of your
many fishermen friends, whom you
have so well served, to extend to
you our congratulations on your
splendid achievements and to wish
you the very best both in personal
and official capacity in the days to
come.
Thank you.
4- 4- +
TO W. J. LINDAL
February 6, 1942.
Mr. Chairman, Walter Lindal,
Ladies and Gentlemen:—
It is a pleasure to take part in a
friendly gathering where you, Wal-
ter, are the guest of honor, and
\vhich is héld in view of your recent
appointment to the Bench.
What are the necessary qualifica-
tions for the appointment of a
Judge? The late Sir John A. Mac-
Donald once answered this question
as follows:
“In the first place, the man must
be a gentleman; and if he knows
a little about the law, that is all to
the good.”
In the first place, Walter, you are
a gentleman. In the second place,
you know the law, and in the third
place, you are a true, loyal Brit-
isher. So there is no doubt as to
your qualifications.
But it is Walter Lindal the indi-
vidual that I wish to discuss. As an
individual, you have done your duty
by your fellow men, your commun-
,ity and your country.
You have always looked upon
yourself as one of the common peo-
ple from where you sprung and
amongst whom you will always feel
at home. I have never seen you
happier than when you had on a
pair of overalls, an old sweater, a
pair of moocasins or rubbers on
your feet, a gun on your shoulder;
wading through the sloughs and pot-
holes in the Lundar district duck-
shooting. You always went out
after maximum results, and when
your bag of birds was the largest, or
equal to that of anyone with you,
you were satisfied; but if you were
a little behind, there was always a
pot-hole or two where you had lost
something; and you usually found
it.
About your competitive spirit
there is not any doubt. Whether it
was in your profession, games, or
other competitions, you always gave
your best. When you won, you took
for granted that was as it should
be. When you lost, you took it with
a smile—but you always began to
analyze and make a research as to
the causes, and to reinforce the weak
spots. You never took a loss as a
defeat; but simply as a temporary
set-back towards ultimate victory;
therein, as always, showing the true
British spirit.
When I was on my back last
summer, you visited me. I ap-
preciated that, and I also ap-
preciated when you bluffed me so
beautifully that day; but this eve-
ning we will not be allowed to
reminisce old times.
I came here this evening to ex-
press to you, on behalf of myself and
my family, our heartiest congratu-
lations on your appointment to a
position you had made up your mind
years ago you were going to attain,
and one I know you will fill with
distinction and honor to yourself,
and that you will be a credit to the
Judiciary of this Province and of
Canada.
I have, however, one regret —
that your life partner, one of the
greatest women Canada has ever
produced, is not here to rejoice with
us in your hour of triumph.
PAUL REYKDAL.
Ræða W. J. Lindals
dómara
flutt í samsæti 6. febrúar 1942
í samkomusal H. B. búðarinnar.
Eg vil þakka nefndinni fyrir
þá góðvild, sem hún hefir sýnt
mér með því að stofna til þessa
samkvæmis. Einnig vil eg þakka
ykkur fyrir að koma, sérstaklega
þeim, sem komu utan af landi.
Þið komuð ekki einungis í þeim
tilgangi að sýna mér heiður,
heldur og til að sýna mér og
dætrum minum velvild, einmitt
þegar hennar er mest þörf.
Svo veit eg einnig að þið eruð
að samgleðjast, ekki af því það
var eg, heldur af því það var
íslendingur, sem hlaut heiður-
inn. Vestur-íslendingum þykir
altaf vænt um þegar einhverj-
um þeirra auðnast að ryðja sér
braut inn á nýja vegi. Menn láta
sig litlu skifta hver einstakling-
urinn er.
Eg vil þakka skáldunum báð-
um fyrir kvæðin. Eg á dálítinn
kistil, þar sem eg geymi þau bróf
og annað þessháttar, sem mér
þykir mér vænt um það, sem
að bæta kvæðunum í safnið.
Eg þakka séra Valdimar Ey-
lands fyrir hans hlýju orð i
ininn garð og svo I)r. Richard
Beck fyrir bréfið. Þessir menn
tala bæði persónulega og fyrir
hönd Þjóðræknisfélagsins, og
þykri mér vænt um það, sem
þeir sögðu. Þjóðræknisfélagið
hefir unnið stórt og þarflegt verk
og á eftir að gera miklu meira.
Fyrir nokkrum dögum síðan
las eg kvæði til Dr. Beck eftir
vin okkar allra, Magnús skáld
Markússon Fyrsta línan hljóð-
ar þannig:
“Beck, þú prýðir bekkinn okkar
beztu drengja.”
Mér þykir slæmt að Dr. Beck