Lögberg - 30.04.1942, Síða 6

6
/
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 30. APRÍL. 1942
Á SKARÐSHEIÐUM
Slim Clarke og Alvarez fóru með markaðs-
gripina til Omaha, en hitt heimafólkið gekk
með ákveðnum huga að undirbúningi vetrar-
starfanna.
Verkinu var skift í þrjár deildir — fóðrun
og eftirlit geldneytisins, er nú var eftir heima-
við kúa og kálfa; viðarhögg og heimflutning;
og svo — mestmegnis að kvöldi til og í frí-
stundum frá öðrum störfum — undirbúning
póstflutninganna tilvonandi.
Philip keyrði hestaparið við heimflutning
eldiviðarins, eins og til æfingar tilvonandi
starfi hans við póstflutninginn.
Um fyrirkomulag og starfrækslu póst-
flutningsins gerði Bob Crew fasta áætlan,
og var því öllu skift í þrjá flokka. Fyrst var
flutningurinn frá járnbrautarstöðinni austan
úr Idaho upp í skarðið með viðkomustað í litlu
póststöðinni hjá O’Briens á miðri leið upp
íjallshlíðina. Þenna leiðaráfanga átti Alvarez
að annast og hafa bækistöð sina í bóndaveri
nálægt járnbrautar endastöðinni. Annar á-
fanginn skyldi vera frá Harrisarstöðinni í há-
skarðinu til Barston þorpsins, með viðkomu-
stað í skiftistöð neðan við skarðsbrekkurnar, og
þessa leið átti Philip að annast um. Þeir
Alvarez og Philip skyldi leggja upp að morgni
dags, hvor frá sinni endastöð, í austri og vestri.
og hittast svo í háskarðinu hjá Harris, skiftast
á póstsendingum og snúa þaðan aftur við, hvor
sína leið.
Þriðji áfanginn var frá Barston. upp eftir
dalnum, fram hjá Ivans-landinu og heimili
Lidens, um þrjár litlar póststöðvar og svo langt
sem bygð náði efst í norðvesturenda dalsins.
Á þessum áfanga varð einnig að hirða um
aukapóstkassa hér og þar meðfram veginum,
annast töluverðan fólksflutning að auki, sem
útheimti að hafa sífelt lengstu leiðina að fara
daglega á tilsettum tíma. Fyrir þessum áfang-
anum var Clarke trúað, og hafði hann aðal-
bækistöð sína í heimaverinu. Yfirumsjón alls
verksins var auðvitað í höndum Bobs Crew,
sem einnig leit eftir heimaverkinu, sem ætlað
var ungu hjarðverspiltunum, þeim Herron og
Malmquist.
Að viðgerðum áhalda til póstflutningsins
var nú unnið á hverju kvöldi í hlöðunni. Þrjá
tjaldsleða þurfti að hafa til verksins, tvo til
ciaglegra afnota og einn til vara. Þetta voru
vanalegir fjórmeiða sleðar, sem á þurfti að
setja járnbenta planka-kassa, með hærri hlið-
um en venjulega gerðust, og málmsveiga
beygða á milli háu hliðanna undir tjaldhettuna,
sem allan sleðann huldi og gerði hann að eins-
konar húsi, ekki ólíku “huldu”-ferðavögnunum
gömlu. í hverjum þessara sleða var járnþynnu
hitunarofn með rörstromp upp úr tjaldsþakinu
gegnum tvísetta málmhringa.
Auk þessara þriggja kassahússleða urðu að
vera til aðrir tveir opnir til afnota yfir skarðið
sjálft, eins og Joan hafði lýst fyrir Philip, með
engu skýli fyrir keyrslumann eða farþegana,
vegna hættunnar á því að alt lenti út af veg-
inum og steyptist svo að líkindum um koll, en
ferðafólkið hefði þá betra tækifæri á að stökkva
í tíma niður af sleðanum. Á þessum sleðum
var ekki heldur neitt hitunartæki.
Linden átti, frá fyrri tíð, enn einn tjalds-
sleða með háum kassa og einn opinn sleða, en
alt annað varð nú að tilreiða á ný.
Á þeim hluta leiðarinnar, sem Philip var
úthlutuð, varð hann að nota báða þessa sleða
í hverri ferð, tjaldsleðanna frá Barston til
George Haights-versins, þar sem var skiftistöð
póstvagnanna neðan við skarðsbrekkuna. og
opna sleðann þaðan til áningarstöðvanna hjá
Harris gamla í háskarðinu.
Nú var aðeins komið fram í síðari hluta
nóvembermánaðar, en að næturlagi varð frost-
harkan þó alt frá núlli í 15 til 20 gráður
þar fyrir neðan, og fannfergið var allareiðu
orðið um eitt fet á dýpt á láglendi, en frá f jögur
til fimm fet á hæðalandinu þar rétt ofan við.
Tíminn til póstflutninganna kom svo brátt,
og póstspjald frá Linden, enn í Idaho, sem til-
kynti að hann væri á heimleið. Daginn áður
en við póstflutningnum skyldi taka frá þeim er
hann hafði áður stundað, var Alvarez sendur
austur að járnbrautarstöðinni, svo hann væri
þar þess albúinn að flytja póstinn þaðan upp
á skarðið, og alt var til reiðu þeim er þaðan
skyldi keyra póstvagnana hina tvo efri áfang-
ana upp um dalinn.
Um hádegisbilið stakk Joan upp á því, að
Philip og hún tæki sér frístund það sem eftir
væri af deginum og skryppi niður í þorpið til
þess að kaupa honum sauðskinnsúlpu, þykka
vetlinga og annan útbúnað er hann þyrfti að
hafa sér til skjóls gegn frosthörkum og nepju-
næðingnum á leið hans upp um hæðirnar og
skarðið; svo kvaðst Joan þurfa að fá ýmislegt
til búsins,
“Eg minnist á þetta við Bob til að vita
hvað hann segir um það,” sagði Philip.
Hann talaði svo við Crew, sem hvatti hann
til að gera þetta; kvaðst sjálfur geta unnið að
aktýgjunum og Philip gæti notað éér seinni-
part dagsins eins og honum þóknaðist. Svo
þau Joan og Philip söðluðu því hesta sína og
riðu til Barston, gegnum nbkkurt snjóföi, er
fallið hafði og enn lá yfir öllu.
Þau riðu á harðastökki út á veginn og
snjórinn þeyttist í allar áttir undan fótum hest-
anna, sem eftir innistöðuna frísuðu af áhuga
yfir því að geta nú hreyft sig aftur utan-
dyra, og Joan, glöð eins og barn í skemtiför.
hóaði og veifaði hatti sínum í háaloft í eins -
konar kappreið við Philip. En er á veginn
kom hægði hún ferðina. “Þetta er hvíldardag-
ur okkar, Philip,” sagði hún; “eg vil ríða í
hægðum mínum.” Hún leit til hans með ein-
kennilegu brosi á vör, einskonar titrings-
mjúku hugarbrosi, er hún bjó æ yfir, og þau
létu nú hestana fara fót fyrir fót, sem gáska-
fullum reiðskjótunum virtist vera miður tii
geðs. “Við gætum svo ef til vill,” sagði hún
enn, “takist okkur að teygja tímann, fengið
okkur kvöldverð í hótelinu og sloppið svo viö
diskaþvottinn heima. Og ef til vill verður
hreyfimyndasýning í salnum uppi yfir lyfja-
búðinni.”
Philip viðurkendi að þetta væri ágæt
hugmynd.
Þau riðu svo héluskálduðum hestunum inn
í þorpið, og komu þeim fyrir í hesthúsinu
aftán við litla hótelið.
“Eg fer nú í búðina, til að kaupa mér yfir-
höfn og annað, sem mig vanhagar um*” sagði
Philip er þau gengu út á þorpshyrninginn;
“en þér getið farið yðar erinda og við hittumsl,
svo aftur í hótelinu.”
“Nei. Eg vil aðstoða yður við kaupin,
Philip, ef eg má.”
“Það er ágætt,” svarað hann glaðlega.
Þau fóru svo inn í fjölvarnings-búðina;
Joan gekk fyrir inn eftir búðargólfinu. Hún
nam svo staðar við grind, þar sem á héngu
sauðskinnsfóðraðar yfirhafnir. “Við þurfum
að kaupa yfirhöfn,” sagði hún við búðarþjón-
inn, “góða og hlýja, til skjóls við póstflutn-
inginn í skarðinu.” Hún tók niður af grind-
inni sterklega og alfóðraða úlpu. “Eins og
þessa.” Hún sneri sér að Philip og sagði enn:
“Er það ekki?”
“Vissulega,” svaraði hann glottandi.
“Reynið þá hvernig hún fer á yður.”
Philip klæddi sig í kápuna. Joan spenti
um hann beltið, færði sig svo fjær og yfir-
vegaði hann með geislandi velþóknunarbrosi í
augum, og hallaði höfði út á aðra hliðina eins
og alvanur sérfræðingur í sinni grein. “Mér
geðjast þessi úlpa ágætlega. Hún er falleg,
Philip. Fer yður vel og er — veruleg. Og
hlý.”
Philip leit á verðspjaldið. “Sjötíu og
fimm,” sagði hann.
“Hún er þess virði,” sagði búðarþjónninn.
“Það efast eg ekkert um.” Philip afhnepti
kápuna og yfirvegaði fóðrið. “En hún er að-
eins ætluð til stuttrar notkunar, ^eins vetrar.
skiljið þér. Ef til vill hafið þér aðra yfirhöfn
ekki alveg eins — verulega. Eg myndi aldrei
nota hana, eftir þenna eina vetur.”
Búðarþjónninn tók af grindinni aðra úlpu.
“Jæja, hérna er önnur yfirhöfn alveg eins hiý.
Hún er ekki eins vönduð að gerð, en dygði vel
eina vetrartíð.”
Philip smeygði sér úr fyrri úlpunni og í
hina síðari.
“Átta dollara,” sagði búðarþjónninn.
“Hún er ekki nógu vönduð að öllum frá-
gangi,” sagði Joan.
“Eg held hún ætti að duga mér, Joan,”
sagði Philip.
“Sem þér þóknast,” svaraði Joan. Brosið
hafði horfið af andliti hennar og allur áhugxnn
yfirgefið hana. “Ójá,” sagði hún í deyfðartón.
“Eg hugsaði ekki út í það, að hún ætti að
notast aðeins skamma stund.” Hún sneri sér
við og mælti um leið: “Eg fer nú að gera
mín kaup og'hitti yður aftur í hótelinu.”
Þegar hún var farin, borgaði Philip fyrir
úlpuna og hélt á stað út úr búðinni. Viö
dyrnar stanzaði hann og gekk aftur inn um
búðargólfið.”
“Eg vil fá fyrri kápuna,” sagði hann.
Tíundi kapíluli
Þegar Joan kom til hótelsins var þvínær
alrökkvað. Þetta var fremur óverulegt gisti-
hús. Stór hitunarofn mátti heita hið eina,
sem rúm var fyrir í litlu forstofunni, er inn
var gengið.
Þau Joan og Philip höfðu naumast tekið
sér sæti við þann enda matstofuborðsins, er
næst var ganginum, þegar dyrnar opnuðust og
stór maður með rautt nef, sem í grilti milli
uppbrettu hornanna á sauðskinnsúlpu hans,
kom inn í stofuna.
“Pósturinn er kominn; það er að draga úr
kuldanum. Snjóhríðarbylur sjálfsagður,” hróp-
aði hann hástöfum, alt í einni lotu. Hann
bretti niður kraganum, smeygði af sér úlpunm
og kastaði henni af hendi út í horn. Þetta var
Jeff Welch.
“Joan!” kallaði hann. Svo hallaði hann
sér áfram, greip utan um hana og þrýsti að
henni rembingskossi. “Við Joan erum trúlof-
uð,” sagði hann í gáskatón svo allir í stofunni
gátu heyrt. “Eg hætti nú í kvöld að keyra
póstvagninn, hefi fengið þægilegt inniverk yfir
veturinn, og við Joan giftum okkur núna ein-
hvern daginn. Hvað segir þú, Joan?”
“Þetta virðist ákveðið hjá þér, Jeff.” Joan
kysti á nef honum svo í brast.
“Hæ-hó!” sagði Jeff, “þetta er alvarlegt’.
Farðu varlega með nefið á mér, Joán. Það
gæti hæglega brotnað, þegar því er duglega
kalt.”
“Hvernig er umhorfs í skarðinu, Jeff?”
spurði einhver.
“Ekki sem verst. Mikill snjór, en Adele
braut fyrir mig slóðina alla leið hingað með
hinu nýja sleðadjásni sínu.” Hann leit um
öxl sér. “Hvar er Adele?”
“Eg er að taka af mér yfirskóna,” kallaði
hún framan úr ganginum, og kom svo inn í
stofuna þvínær samstundis. Hún hafði líka
smeygt af sér loðfóðraðri úlpu, er skýlt hafði
henni á leiðinni niður úr skarðinu, en var nú
eftir yzt fata í dökkleitum kjól, skreyttum
hvítum blúnduleggingum í hálsmáli og framan
á ermum. “Halló, allir,” sagði hún. Þá tók
hún eftir þeim Joan og Philip, og tók sér sæti
í auðum stóli við hlið hans. “Alt til reiðu fyrir
morgundaginn, Philip?” spurði hún. “Alvarez
kom í skarðið um hádegisbilið,” sagði hún við
Joan. “Hann virtist hálfstirðnaður af kulda-.
Eg þori að veðja um það, að hann endist ekki
við þetta í allan vetur. Philip gerir það.
Philip geðjast vel útsýnið úr skarðinu. Er það
ekki satt?” Hún hnipti í hann.
“Mér hafði aldrei dottið í hug, að eg myndi
sjá það að vetrarlagi. Eg vona að veðurlagið
sé ekki eins slæmt þar uppi og þér látið af
því.”
Adele hló. Verið hughraustur, Philip. Eg
læt yður ekki verða kalt. Þér getið yfirvegað
útsýnið gegnum gluggann meðan við erum aö
máltíðum. Mest af tímanum, sem þér standið
þar við, verðið þér þó að skemta mér. Eg vi!
fá að heyra alt, sem hægt er að segja um
Chicago. Við getum því notið glaðra stunda í
vetur. Mér þykir vænt um að þér skyldið fá
póstflutnings-áfangann upp í og niður úr skarð-
inu.”
Er Philip nú leit til Adele, varð hann á-
skynja hinnar gagnkvæmu samhygðar milli
þeirra, sem hann hafði veitt eftirtekt er þau
upphaflega hittust í skarðinu. Aftur héldu
augu hennar honum eins og í læðingi; enn á
ný virtist honum sem hann sæi inst inn í hyl-
dýpi þeirra.
“Annað kvöld verður dansleikur að
O’Briens,” sagði hún. “Eg kom hingað til að
ná mér í sokka. Það kom þráðslit í mína sokka
meðan eg var — að æfa mig í dag. Ef til vill
gætið þér þá hinkrað við, og sótt dansleikinn.
Fylgt mér þangað, á eg við.”
“Það þætti mér vænt um að geta gert,
Adele, en eg er hræddur um eg yrði að koma
póstinum áfram í tæka tíð.”
Adele hló glettnislega. “Ef þér vissið hve
oft pósturinn hefir setið —” Hún skotraði
hrafnsvörtu augunum til Jeff Welch. “Hvað
sem er um það, þá sjáum við til. Þér verðið
víst kominn upp eftir um hádegisbilið?”
“Áreiðanlega. Ef ekkert hamlar því.”
“Jæja, eg fer heim aftur í kvöld. Við
hittumst þá þar.”
Joan flýtti sér að ljúka máltíðinni. “Okk-
ur væri víst betra að komast á stað heimleiðis,”
sagði hún við Philip.
Philip leit undrandi til hennar. “Er ekki
myndasýning hér í kvöld?”
“Það veit eg ekki. En hvort svo er eða
ekki, þá vil eg nú fara héðan. Langar til að
komast heim.”
Þau hurfu svo frá borðinu áður en eftir-
maturinn var borinn fram, þrátt fyrir mótmæli
Adele. í ganginum greip Philip yfirhöfn sína
með hróðurssveiflu niður af snaganum og kast-
aði henni yfir sig í þeirri von að Joan tæki
eftir því að hann hefði keypt þá yfirhöfnina,
sem henni gðejaðist betur, en hún veitti þessu
enga athygli. Þau fóru út í hlöðuna, lögðu 4
hestana og riðu svo, með kaupskap sinn reyrð-
an aftan á söðlana, áleiðis út úr þorpinu.
Loftið var kyrt og drungalegt, en ekki kalt.
Philip leit til Joan, sem við hlið honum
reið eins og hálfgerð hulduvera í næturhúm-
inu. ,
“Höfðuð þér gaman af hálfsdagsleyfinu?’'
sagði hann.
“Eg — já.”
“Við lékum á aumingja Hector um diska-
þvottinn.”
“Já.”
“Við hefðum átt að bíða eftir myndasýn-
ingunni; ef einhver var. Hví grensluðust þér
ekki eftir um það?”
“Ó, en Philip, mig langaði til að komast
heim. Var orðin þreytt.”
Þau riðu svo þegjandi áfrom leiðar sinnar.
Philip var nú svo hróðugur og léttur í
lund, að hann langaði til að hlæja, blístra og
syngja. Og hann vissi vel hvers vegna. (Sein-
asti efinn um tlifinningar hans gagnvart Joan
var nú fokinn út í veður og vind. Hann vissi
að ef ást hans á henni væri ekki einlæg, ef
hún stjórnaðist einvörðungu af áhuga fyrir
henni sem ímynd töfrandi meyjar — þá gerði
hann sér nú ljósa grein fyrir því, að hann
gæti ekki verið ástfanginn af henni, heldur af
Adele. Hann fann sig einkennilega tengdan
Joan, sem þrýst enn nær henni vegna kynn-
ingar hans af Adele.
“Halló, Joan,” kallaði hann; hann þráði að
heyra rödd hennar.
“Halló,” heyrði hann svarað mjúklega frá
húminu við hlið sér.
“Joan—”
“Já.”
“Mér datt rétt í hug — ekkert athyglisvert,
býst eg við. Mér þykir gaman að ríða heim-
leiðis svona í næturhúminu.”
“Eg hefi líka gaman af þvi. Við skulum
herða á reiðinni.”
Þau létu hestana, sem nú voru mjög heim-
fúsir, fara á mjúku stökki og halda því alla
leið unz heim var náð. Þau sprettu af hest-
unum og gengu svo í hægðum sínum heim að
húsinu.
Ljós í eldhúsinu kastaði glampa á snjóinn
í námunda við húsdyrnar, og er þau stönzuðu
þar dálitla stund áður þau héldu hvort sína
leið, Joan inn í húsið, en Philip til svefnhýsis
síns, steig harin yfir 1 ljósglampann og ieit a
nýju vfirhöfnina.
“Joan,” sagði hann, “svo virðist, sem hér
hafi misgrip skeð; eg hefi víst tekið öfuga yfir-
höfn. Þetta er auðsjáanlega fyrri yfirhöfnin,
sem við skoðuðum.”
Joan færði sig nær til að gæta betur að
þessu, en Philip hnepti frá sér úlpunni til að
horfa á fóðrið, og þegar hann leit svo framan
í Joan starði hún á hann með ráðgátusvip á
andlitinu. Er hann nú brosti við henni, breytt-
ist svipurinn á andliti hennar alt í einu alger-
lega.
! “Philip!”
Philip hló. “Nú, yður geðjaðist þessi betur,
Joan, og þér verðið líka að hafa hana stöðugt
fyrir augum. Svo eg vildi reyna að þóknast
yður.”
’ Joan gaf af sér eins og krampakent og nið-
urbælt hláturshljóð, fól andlitið í höndunum og
sneri sér frá honum.
“Geðjast yður þetta?”
Joan svaraði honum ekki; hún vai með
grátekka.
Philip greip um axlir hennar og sneri
henni gegnt sér aftur. “Hvað i ósköpunum
gengur að yður, Joan?”
Hún tók hendurnar frá andliti sér og leit
upp til hans. “Ekkert. Ekkert, Philip. Eg
— gæti ekki lýst því fyrir yður. En méi’
geðjast vel að yfirhöfninni. í henni lítið þér
út —” Hún þagnaði.
“Jæja?”
“Eins og einn af okkur. Eins og partur af
dalsfólkinu. Eins og einhver ekki hér aðeins
til stundardvalar. Eg —ó, hamingjan góða, eg
veit ekki hvað. Mér fellur þungt —”
Philip tók hana í fang sér og kyssti hana.
Hún hikaði sig, stóð kyr eitt augnablik, svo
hjúfraði hún sig innilega við brjóst honum, og
jafnvel gegnum þykku yfirhöfnina fann hann
titring fara um hana alla.
“Joan, eg ætla ekki að fara héðan. Eg er
hér, Joan, og eg elska yður. Eg elska yður;
eg —
Með eiriu flogskendu viðbragði færði hún
sig fjær honum og stóð þar starandi óttasleg-
in á hann.
“Nei, Philip, mér þykir slæmt — fellur
þetta mjög illa. Segið það aldrei framar —
verið svo vænn!”
Hún sneri sér við skyndilega og fór inn í
húsið. Philip stóð einn eftir þarna í snjónum
og fann kuldaloftið leika um sig eitt augna-
blik; svo steig hann eitt spor áfram í átt til
húsdyranna, en breytti þá stefnu og gekk hröð-
um skrefum yfir til svefnklefans.
♦ + +
Joan vaknaði meðan enn var aldimt i
svefnherberginu hennar. Hún leit út um
gluggann og sá fyrstu dagsbrún vera að gægj-
ast upp yfir dökka fjallahnjúkana í austri.
Hún heyrði Philip vera að tala við hest-
ana til að koma þeim í stellingar framan við
tjaldhettu-póstsleðann, sem hún vissi hann
ætlaði nú að hefja för sín í sem póstkeyrari.
Hún kannaðist líka við raddir þeirra Clarkes
og Bobs Crew, er til hennar bárust að utan.
Hún steig út úr rúminu, smeygði á sig
sauðskinns morgunskóm, kastaði yfir sig yfir*
höfn sinn og færði sig fast út að glugganum
Tveir póstvagnanna stóðu þarna úti með tjald-
hettunum, sem á glampaði í húminu vegna
luktarljósa er undir þeim höfðu verið kveikt.