Lögberg - 14.05.1942, Blaðsíða 6

ö
0
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 14. MAÍ, 1942

Á SKARÐSHEIÐUM
Tólfti kapítuli
Þegar Philip slapp úr hríðarofsanum inn
í stofuna voru umskiftin svo snögg, að hann
áttaði sig ekki á neinu nema logninu þar íani,
en brátt varð hann þess þó var, að danslags-
hljómur ómaði um stofuna frá hljóðrita, er
lagið söng. •
Adele var á miðju stofugólfinu að dansa
við sjálfa sig. Hún var í svörtum kvöldkjóli,
og með silfraða dansskó á fótum.
Hún hættf dansinum og stöðvaði hljóðrit-
ann.
“Halló,” sagði hún. “Eg þyrði að veðja
um það, að yður sé duglega kalt. Mamma er
rétt að laga kaffið handa yður.” Hún kallaði
fram í hitt herbergið: “Mamma, Philip er
kominn! Pabbi, Philip er kominn!” Svo sneri
hún sér aftur að Philip. “Hafið þér heyrt um
Alvárez, félaga yðar?”
Áður en Philip gat svarað þessu staulaðist
Billy Harris á hækjum sínum fram í stofuna og
sagði í fyrirlitningartón: “Þessi Alvarez, ó-
mennið, hljóp í burtu.”
Philip virtist ekki skilja þetta. “Hljóp í
burtu?”
“Já, til Mexico, Suður-Ameríku, eða eitt-
hvað. Skildi eftir orð um það, að hann vildi
láta sér hlýna, þótt það yrði sín seinasta athöfn.
Um þetta var símað frá járnbrautarstöðinm,
svo sem klukkustund áður en þú komst. Þess
getið, að hann hefði hoppað þar um kring all-
an morguninn bíðandi þess að bylnum létti aí.
Ha-ha!” Billy sveiflaði út frá sér annari hækj-
unni. “Þar stóð flutningsvagn, sem einhver
náungi hafði komið með æki af einhverju 4
frá Idaho Falls, en var nú reiðubúinn til að
halda heimleiðis aftur og bauð Alvarez í ferð-
ina með sér, sem hann gleypti við fegins huga.
Já, drengur minn. Hann stakk af.”
“Þér eigið við — hann kom þá ekki meö
póstinn?”
“Nei! Póstflutningurinn er enn úti við
brautarstöðina, og þú verður að fara eftir hon-
um þangað niður. Þér er bezt að síma Bob
Crew og ráðgast um þetta við hann, en, eins
og þetta kemur mér fyrir sjónir, þá verður þú
sjálfsagt að fara þangað eftir honum. Þú veizt
hvernig póstflutninga-samningarnir eru. Eg
skal hugsa um hestana, meðan þú færð þér
einhverja hressingu. Þar neðra nær þú þér í
ólúna hesta til bakaleiðarinnar.”
“Eg skal hlúa að hestunum mínum,” sagði
Philip og sneri á leið til útidyranna.
Billy rétti fram aðra hækju sína í veg
fyrir hann. “Vertu ekki fyrir mér,” sagði
hann hryssingslega. “Víktu þér afsíðis, gerðu
svo vel!” Svo fór hann út og lokaði hurðinni
á eftir sér í snatri.
“Látið hann gera þetta,” sagði Adele.
“Honum þykir vænt um að geta fundið sig vera
til einhvers gagns. Farið úr yfirhöfninni og
takið yður sæti við ofninn.”
Philip gerði þetta. Adele var prúðbúin og
Philip tók eftir því, að neglur hennar voru vei
fágaðar og hárið vandlega gert upp.
“Einhver hátíð hjá yður í dag?” sagði
Philip.
“Eg sagði yður áður að það væri danssam-
koma að O’Briens í kvöld.”
“Og þér ætlið þangað í þessu óveðri?”
Adele hló. “Þetta er ekkert óveður. Auð-
vitað ætla eg á dansinn. Eg keyri þangað nið-
ur í léttisleða mínum — kappaksturs sleðan-
um, sem eg nefni svo.”
“Alein?”
“Ekki bjóst eg við því; hafði ætlað mér aö
fá yður með mér þangað. En verðið þér að
fara niður að járnbraut eftir póstinum — nú.
sjáið til, ef þér farið þangað, getið þér staldrað
við á heimleiðinni og dansað við mig. Mér
þætti gaman að dansa við yður. Gæti það
ekki tekist?”
“Mér er bezt að síma til Crew og spyrja
hann hvað eg eigi að gera.” Philip hringdi svo
eftir símanúmerinu að Lindens.
“Þú verður að fara niður eftir póstinum,
Philip,” svaraði Crew, er hann heyrði hvað
skeð hefði. “Eg sé engin önnur ráð. Bíddu
við eina mínútu, eg ætla að tala við Joan.”
Philip beið þangað til Crew kom aftur að
símanum og sagði: “Þetta verður víst eina úr-
lausnin. Joan segir að Adele hafi einhvers-
konar sleða þarna upp frá, sem nefnist tvíseti.
Taktu hann svo þú getir farið fljótt yfir og
verið kominn upp eftir aftur skaplega snemma
í kvöld. Sæktu bara fyrsta flokks póstinn,
komdu með hann hingað til þorpsins fyrri
partinn á morgun og Joan segir við gerum svo
ráðstafanir fyrir því hvernig þessu verði hagað
framvegis.”
‘Eg hygg Adele ætli sjálf að nota sleðann
sinn,” sagði Philip.
“Það getur hún ekki, þurfir þú hans við.
Þetta er stjórnarverk. Það er um ekkert annað
að gera en þetta sem eg hefi s&gt við þig,
Philip. Það er leitt að svona skuli standa á,
en við því verður ekki gert héðan af.”
Philip lokaði símanum og sneri sér að
Adele. “Mér þykir þetta leitt, að því er sleð-
anum viðkemur. En eg verð að fá hann til
ferðarinnar eftir póstinum.”
Adele virtist vera hin ánægðasta. “Þetta
er ágætt. Eg fer með yður niður til ö’Briens.
í bakaleiðinni getið þér staldrað við dálitla
stund. Og svo verðum við samferða heim til
mín í Skarðinu.”
Mrs. Harris kom nú inn með kaffikönnu
í hendi, og fulla skál af heitri kjötsúpu.
Philip neytti hressingarinnar með góðri
lyst, færði sig svo að ofninum og tók sér þar
sæti. Það kom værðarsvipur á rjótt andlit
honurrr og augnalokin fóru að smálygnast.
Adele talaði stöðugt, en hann kinkaði aðeins
höfði við því sem hún var að segja. Svo varð
hann þess alt í einu var, að hún greip um axlir
honum og. hristi hann.
“Farið þarna yfir í legurúmið,” sagði hún. .
Hann stóð á fætur, kom auga á hvíluna
við innri gafl stofunnar og gekk þangað, lagði
sig þar út af og lokaði þegar augunum.
Aftur fann hann ýtt við öxl sér.
“Mér fellur illa að vekja yður,” sagði
Adele, “en nú er mál að leggja á stað.”
Philip settist upp og framan á rúmstokkinn
eins og hálfsofandi.
“Pabbi er búinn að beita hestunum yðar
fyrir sleðann minn,” sagði hún. “Nú skulum
við leggja upp í ferðalagið.”
Hún var nú klædd í bjarnarskinnsúlpu
utan yfir svarta kjólinn og hafði á höfði, til að
skýla hárgreiðslunni, þykka prjónahúfu, er
náði niður um eyrun. Undir handleggnum hélt
hún á aflöngum pappkassa og var með loð-
fóðraða vetlinga á höndum.
“Komið nú,” sagði hún.
Philip stóð á fætur og geispaði. Enn eins
og hálfsofandi fór hann í sauðskinnsfóðraða
yfirhöfn sína, lét á sig yfirskóna og vetlinga.
Billy sagði svo: “Láttu hana ekki tefja þig
við dansinn. Þú verður að fara árla á stað
með póstinn. Minstu þess.”
“Það skal eg gera,” svaraði Philip.
Sleðinn, sem hestum Philips hafði nú verið
beitt fyrir, var eins og lítill trékassi -á tveimur
meiðum, gerður af óhefluðum borðum, með há-
um hliðum og hettu yfir. í smáhólfi framan
við sætið kom Philip litlu póstpokunum fyrir
undir bjarnarskinnsfeldi.
Adele tók sér stað í keyrarasætinu og
greip upp taumana.
“Mér er kunn leiðin,” sagði hún, “og auk
þess fáið þér að keyra alt sem yður lystir áður
en þér komist heim.”
Meðan þau fóru niður bratta brekkuna úr
skarðinu hélt Adele vel í við hestana; en svo
gaf hún þeim lausan tauminn, og sleðinn hent-
ist sitt á hvað, er þau sveigðu fyrir ýmsa króka
á slíkri hendingsferð, að Philip lá við köfnun.
“Það var slæmt að dansinn skyldi lenda á
þessu óveðurskvöldi,“ sagði hann.
Adele hló. “Dansarnir eru fastákveðnir
löngu fyrirfram, og tímanum verður ekki
breytt í snatri eftir veðurlaginu. Við höfum
rekið okkur á það hérna í fjallbygðunum, að eí
við ættum að haga dansstundunum eftir dutl-
ungum tíðarfarsins, þá gætum við alls enga
dansa haft. Og svo er ekki heldur unt að
breyta um ákveðinn tíma á seinustu mínút-
unni. Að búa sig undir hvern dansinn tekur
mann marga daga, og þær vonarstundir eru
það unaðslegasta við það alt saman. Það er
einn vegurinn til þess að draga úr.löngum ein-
verustundum hér að vetrarlagi. Eg fór strax
í fyrradag að hafa mig til fyrir þenna dans.
Gera upp á mér hárið, snyrta neglurnar, púðra
á mér hörundið; og að slétta kjólinn minn og
laga, þann eina þolanlega nothæfan, sem eg á.
Alt sem hugsanlegt er til þess að eyða tíman-
um. í gær sagði eg yður í Barston að eg hefði
komið alla leið þangað til þess að ná mér í
sokka par. Svona gengur þetta alt fyrir sig
hér, Philip.”
“Eru haldnir dansar yfir í dalnum líka?”
“Ó, auðvitað. En Joan sækir þá aldrei, sé
yður ant um að vita það. Hún tekur ekki
nokkurn þátt í því, sem gerist þar. Hún er
einkennileg dúfa.”
Með æfðri hönd stýrði Adele hestunum
fyrir einn krókinn enn.
“Þér farið niður að járnbrautinni eftir
póstinum,” sagði hún, “og neytið kvöldverðar
þar. Eg hefi nóg að gera hjá O’Briens. Minn
skamt af kveldverðinum hefi eg hérna í kass-
anum. Og þér náið aftur til O’Briens um
klukkan níu eða tíu.” Hún leit til hans. “Það
væri nú heldur snemt fyrir mig til heimfarar.
Kvöldverðarins neytum við líka um miðnættið,
skiljið þér. Eg ætti eiginlega að vera kyr þar
þangað tli henni er lokið, Philip. Það er svo
gaman. Þér hafið aldrei verið á dansi hér í
fjöllunum. Yður myndi þykja það gaman.”
“En pósturinn—”
“Ó, til skollans með póstinn! Við verðum
að skemta okkur dálitla stund.”
“En jafnvel þótt eg héldi tafarlaust áfram
yrði eg samt ekki kominn upp í skarðið fyr en
um miðnætti. Þér ætlist víst ekki til þess að
eg keyri alla leið þangað án minstu svefn-
hvíldar?”
“Þér getið sofið meðan eg keyri heim. Eg
svaf fram eftir í morgun,#get líka sofið allan
daginn á morgun, ef eg vil. Og við tefjum
ekki langt fram eftir nóttinni. Verið svo
vænn, Philip, að staldra ögn við. Mig langar
til að dansa við yður. Hvað lengi verðið þér
hér?”
“I dalnum, eigið þér við?”
“Já. þarna á Linden-búinu.”
“Eg fer þaðan innan skamms.”
“Mjög bráðlega?”
“Já. Eg fer þaðan — við skulum sjá. Á
morgun verð eg að flytja póstinn. Og fer svo
alfarinn næsta dag þar á eftir.”
Aldraður maður gráhærður húkti hálfbog-
inn við slaghörpuna. Vinstra megin við hann
sat ung stúlka, með fiðlu undir hökunni.. En
til hægri handar slaghörpuleikarans var ungúr
smaladrengur með trumbu milli hnjánna.
Á bjálkahúsið sjálft virtist fótatak dans-
fólksins engin áhrif hafa, en, í gólfinu brakaði
og marraði undan sífeldri hreyfing þess í sam-
ræmi við hljóðfærasláttinn, og ljóskerin bærð-
ust ögn í hengjum sínum.
Til kvöldverðarins var kallað um miðnætti.
Philip og Adele náðu sér í sæti nálægt ofnin-
um, og er máltíðinni var lokið sagði Adele:
“Það er brot gegn góðum siðvenjum, Philip,
að hlaupa óðara burtu þegar máltíðinni er
lokið. Nú verðum við því að hinkra við tíma-
korn lengur.”
“Eigið þér við að dansjnn haldi enn á-
fram?”
“Vissulega. Auðvitað heldur hann áfram.
Haldið þér við værum að leggja á okkur alla
þessa fyrirhöfn og hætta svo snemma? Við
sundrumst aldrei fyr en bjartur dagur er
kominn.”
Philip leit framan í Adele og sagði svo:
“Heyrið þér, unga stúlka, eg bíð nú ekki eftir
því. Mér þykir slæmt að trufla skemtistund
yðar, sem eg hefi líka ánægju af, en eg verð að
leggja á stað niður í dalinn strax og fer að
birta, eða litlu síðar. Eg er óvanur svona síð-
næturvökum nú í seinnitíð.”
“Þessvegna hugsaði eg mér, að við dveld-
umst hér ekki nema til klukkan þrjú. Eftir
það er líka ekki mikillar skemtunar að vænta.
Allir fara þá að verða syfjaðir og bara löng
leiðindabið þá eftir þar til bjart er orðið.”
“Hvers vegna er fólkið þá að tefja þar
lengur?”
“Nú, vegna þess, skal eg segja yður, að
fæst af því á heima við þjóðveginn. eins og
við, og menn verða að sjá fótum sínum for-
ráð.”
“Eg skil það.”
“Philip, hvers vegna eruð þér að fara?
Burt úr dalnum, á eg við. Er það vegna þess-
arar dintóttu Joan?”
Philip horfði með vanþóknunarsvip til
Adele og sagði:
“Hví segið þér ‘þessarar dintóttu Joan?’ ”
“Ó, eg skil það nú. Það er hennar vegna.
Þér hafið þá frétt um Ivan. Er það ekki?”
“Eg .veit ekki hvað þér eruð að tala um.”
“Ó-jú, þér vitið það.”
“Eg segi yður hreinskilnislega, að eg veit
það ekki, Adele. Eg spurði Joan eitt sinn að
því, hvort þau væri trúlofuð, ef þér eigið við
það. Og hún sagði mér, að svo væri ekki.”
Adele horfði forvitnislega til hans. “Heyr-
ið mig, svarið þessu: Haldið þér að Linden
ætli að flytja sig yfir til Idaho?”
“Eg — nei, eg held ekki. Dale fór þangað
til að skoða sig um. En seinna sagði Joan
mér, að engin tök væri á að flytja.”
“Sagði hún það vissulega?” spurði Adele
með ákefð.”
“Já.”
Þrellándi kapítuli.
Adele hló. “Það gerir áreiðanlega út um
þetta,” sagði hún. “Eg hefi enga löngun til
að draga úr kvöldsunaðinum fyrir yður,
Philip, en Joan segir þetta satt. Þau fara
hvergi. Dale veit þetta ekki enn, en fær að
frétta það þegar hann kemur heim. Þá fær
hann að vita, að Joan og Ivan Bole ætli að
gfita sig. Hvað segið þér um það?”
“Hvernig vitið þér það?” spurði Philip.
“Verið ekkert órór út af því. En eg veit
þetta. Við erum þarna í háskarðinu, Philip, og
höfum tök á að frétta alt, sem fram fer. Joan
og Ivan ætla að gifta sig, og í mínum huga lít-
ur það út eins og viðskiftasamningur. Hún
giftist Ivan, og þess vegna hættir hann við að
selja stjórninni land sitt, sem kemur í veg
LJÓÐAGULL
Jónas Hallgrímsson —
EG BIÐ AÐ HEILSA
Nú andar suðrið sæla vindum þíðurh:
á sjónum allar bárur smáar rísa
og flykkjast heim að fögru landi ísa,
að fósturjarðar minnar strönd og hlíðum.
Ó! heilsið öllum heima rómi blíðum
um hæð og sund í drottins ást og friði;
kyssi þið, bárur! bát á fiskimiði,
blási þið, vindar! hlýtt á kinnum fríðum.
Vorboðinn ljúfi, fuglinn trúr, sem fer
með fjaðrabliki háa vegaleysu
í sumardal að kveða kvæðin þín!
Heilsaðu einkum, ef að fyrir ber
engil, með húu og rauðan skúf í peysu;
þröstur minn góður! það er stúlkan mín.
fyrir allskonar óþægindi hér í dalnum, þar á
meðal burtflutninginn. Joan elskar Ivan ekki,
það veit eg fyrir víst, en hún ann dalnum sín-
um, heimili sínu og föður sínum af öllum
huga. Mér er líka, af vissum ástæðum, kunn-
ugt um það, að Joan og Ivan eru trúlofuð.
Svo þarna heyrið þér söguna eins og hún er.”
Philip gerði sér eins ljósa grein fyrir þvi
og nokkru sem hann hefði rekið sig á um dag-
ana, að Adele væri að segja honum sannleik-
ann. Þetta féll alt saman eins og smáparta-
mynd. Hvert atriði stóð heima á sínum stað;
gátan var ráðin.
Hljóðfæraslátturinn var aftur hafinn. “Lát-
um okkur nú dansa,” sagði Adele.
Philip varð þess nú var, að einhver væri
að ýta við honum og tala til hans, og að hann
yrði að vakna. Hann opnaði augun, sá Billy
Haris standa yfir sér og heyrði hann segja:
“Ykkur Adele hlýtur að hafa dvalist þarna við
dansinn í gærkveldi þangað til ‘seinasti hund-
urinn var hengdur,’ eins og gárungarnir orða
það.”
Philip leit í kringum sig. Hann hafði sofið
á bedda í eldhúsinu alklæddur. Mrs. Harris
var við eldamensku framan við matreiðslu-
stóna og borðið var uppbúið.
“Þegar dansleikur er haldinn hér um slóð-
ir — halda gestirnir vel og lengi áfram,” sagði
hann.
Billy lét út úr sér hláturskvak. “Þeir verða
líka að búa að því all-lengi í hvert sinn, þang-
að til næst, Philip.”
“Hvað líður tímanum?”
“Klukkan er næstum átta. Eg lét þig
sofa góða stund, þar sem þú átt langa og
stranga ferð fyrir höndum í dag, en gat þó nú
ekki látið þig sofa lengur, ef þú ættir að geta
lokið henni snemma í kvöld. Niðri í dalnum
er nú skollinn á versti hríðarbylsofsinn, sem
þar hefir komið í mörg ár. Eg var rétt að
tala við George Haight og segist hann ekki *
muna slíkt óveður þar í þrjátíu árin síðastliðin.
Hlustaðu nú á Philip, eg hefi líka náð síma-
tali við Joan. Hún segir þú skulir flytja póst-
inn til Barston, og koma svo heim. Hún segist
láta Slim Clarke fara með póstinn frá Barston
upp í skarðið, og að Steve Allison hafi tekið
við póstkeyrslunni frá járnbrautarstöðinni
hingað. Þú átt að síma heim til þeirra, þegar
þú kemur til Haights.”
“Morgunmaturinn er tilbúinn,” sagði Mrs.
Harris. “Eg hefi soðið maísmauk með kjöti
handa yður, Philip. Adele sefur enn í hinu
herberginu, og eg ætti víst ekki að vekja hana,
nema þér viljið tala við hana.”
“Nei, látum hana sofa,” sagði Philip. “Segið
henni að eg komi aftur á morgun.”
Eftir morgunverðinn fóru þeir Billy út í
hlöðu að tilreiða opna sleðann til fararinnar.
Nú var komið þvínær logn, en frostharkan var
afskapleg.
“Láttu þetta ekki villa þér sjónar.” sagði
Billy. “Hríðin er enn slæm í dalnum.” Þeir
fluttu póstpokana af sleða Adelu yfir í póstsleð-
ann og beittu hestum Philips fyrir hann. Billy
benti á söðul, sem þarna hékk á staur. “Láttu
þetta í sleðakassann þinn, Philip. Og taktu
líka beizli með þér.” .
Philip undraði þetta. “Hvers vegna það?”
spurði hann.
“Til vonar og vara,” sagði Billy. “Fyrir-
hyggjan kemur sér oft vel. í svona hríðarbyi
festast sleðarnir stundum í fönninni og hest-
arnir komast ekki þversfótar áfram með þá í
eftirdragi. Svo gæti maður slangrast út af
veginum og lent niður í einhverja gjána, þegar
minst varir. Það bezta sem maður getur þá
gert, er að losa báða hestana úr aktýgjunum
og sleppa öðrum lausum, en söðla hinn og ríða
honum inn til póststöðvarinnar, ef þú skilur
hvað eg á við.”
“Eg skil vel að þetta sé heillaráð.”
Philip lét söðulinn og beizlið upp í sleða-
kassann hjá póstpokunum.