Lögberg - 21.05.1942, Síða 6

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 21. MAÍ, 1942
Á SKARÐSHEIÐUM
Þegar Philip nálgaðist heiðarbrúnina var
skógurinn mjög gisinn og vindurinn blés þar
um í stríðum byljum með svo miklu kófi að
Philip varð að stöðva hestana þar til upp rof-
aði svo hann gæti séð ögn fram undan sér um
veginn. Svo tók við þéttur skógurinn þar sem
vegurinn skarst eins og mjótt sund gegnum
hann, en þar fyrir neðan lá vetrarbrautin beina
leið þvers um slétt láglendið. Á skógargötunm
var þvínær algert logn, en þegar út á bert lág-
lendið kom varð Philip þess áskynja, að þar
yrði hann að etja gegn slíkum hríðarofsa, að
til samanburðar var alt það, sem hann hefði
áður farið í gegnum, eins og meinlaus logn-
molla. Framundan var hvít og lát^aus hring-
iðan, sem alla útsýn hindraði.
Philip stöðvaði sleðann, togaði loðhúfuna
niður um eyrun og tók sér stað á vagnstöng-
inni rétt aftan við hestana. Svo keyrði hann
aftur á stað og eggjaði þá áleiðis.
Fyrsta vindhviðan, er á honum skall þarna
á flatneskjunni þvínær feykti Philip niður af
naumri fótfesti hans á vagntönginni og eftir
stutta baráttu við vindofsann neyddist hann
til að leita sér skjóls í sleðakassanum; leggj-
ast þar endilangur á annan olnbogann, með
hnakka í vindinn og hönd sem skygni um brá í
þeirri tilraun sinni að fá rýnt ögn inn í kófs-
þyknið fram undan sér út eftir vetrarbrautinni.
Eftir nokkra stund tók hann eftir því að
sleðanum miðaði þvínær ekkert áleiðis; þótl
hestarnir brytist um af öllum mætti í fönn-
inni, og af því var honum augljóst að djúpur
skafl hafði hlaðist á brautina. Hann stöðvaði
hestana, fór út úr sleðanum og brauzt hálí-
boginn gegn ofsanum fram fyrir þá. Hann sá
ekki þversfótar út í kófsiðuna og engin nálæg
merki er hann gæti áttað sig eftir, en með því
að kafa stuttan hring þar um sannfærðist hann
um að snjódyngjan væri álíka djúp þarna á
báða bóga.
Hann fór því aftur upp í sleðann, lagðist
þar niður til að ná andanum og hvatti svo
hestana til að brjótast enn áfram, sem dauð-*
þreyttar skepnurnar hlýddu þótt lítið miðaði.
Philip fann svitann brjótast út á enni sér undir
loðhúfunni, og á hverri taug strengjast í lík-
ama sínum. Hestarnir reyndu af öllum mætti,
og altaf smádró þó úr sleðaferðinni. En svo
alt í einu var sleðinn kominn á hraða ferð, hest-
arnir farnir að brokka.
Er Philip leit upp og á umhverfið, sá hann
grasstöngla standa upp úr snjónum, og vissi
þá að hestarnir hlypi um snjólétta hæð eða
hrygg, þótt hann mintist ekki slíkrar hæðar á
þessum slóðum.
Hann laut aftur höfði á handlegg sér til
skjóls í sleðanum og lét hestana hlaupa sjálf-
ráða áleiðis. í þessum stellingum fékk hann
þó náð andanum nokkurnveginn þrautalaust.
Bráðlega sannfærðist hann þó um, að þessi af-
staða sín hefði ekki verið sem hyggilegust,
þótt hann sæi það ekki þá í svipinn.
Hann rankaði við sér, er sleðinn nam alt í
einu staðar, leit þá aftur upp og skimaði í allar
áttir, en ekkert var annað að sjá, en endalausa
fannbreiðuna. Enn fór hann út úr sleðanum
og fram fyrir hestana. Þeir lágu nú á kviðum í
fannferginu og Philip brauzt þar um, steyptist
áfram í fönnina og stauiaðist svo á fætur aítur.
Er hann náði enn að komast upp í sleðann,
hvatti hann hestana til nýrra átaka, sem þeir
þá gerðu, en gáfust jafnskjótt upp. Philip
varð því ljóst, að hann væri algerlega kominn
út af réttri leið, hestarnir hefði á brokkinu
leitað þar á sem minstar hömlur virtust fram
undan og lent svp út af hryggsbrúninni og þar
"í djúpan skafl. Philip afréð því að snúa aftur
sömu leið þar til hann kæmi þangað sem
brokksferðin hófst er hestarnir sluppu úr fyrri
skaflinum, og freista þess að komast á rétta leið.
Hann reyndi svo að snúa hestunum við, og
koma þeim upp á hæðina, en þeir létu ekki að
taumhaldsstjórn. Enn fór hann því niður úr
sleðanum, fram fyrir hestana og reyndi að
teyma þá upp á hæðina eða láta þá fara aftur
á bak og ýta sleðanum þannig lausum úr
dyngjunni, en þetta reyndist hvorttveggja
árangurslaust í kviðháum skaflinum.
Hann stóð því þarna eins og ráðþrota í
hríðarofsanum. Jökulkaldur beljandinn þrengdi
sér jafnvel inn í gegnum þykku úlpuna, og
ísingin lamdist í andlit honum; fingur hans
voru orðnir dofnir af að halda jafnvel þessa
stuttu stund um beizliskjálkana meðan hann
reyndi að losa hestana úr skaflinum. Svo varð
hann að snúa sér undan gjólunni, til þess að
ná andanum.
Nú eyddi hann ekki lengri stund til frek-
ari hugleiðinga um hvað hann yrði að gera.
Hann fór aftur að sleðanum, afkrækti tengi-
ólar annars hestsins, tók af honum öll aktýgin
og sló í hann. Hetsturinn færði sig ögn frá
og stóð þar og sneri tagli gegn storminum.
Philip náði svo söðlinum úr sleðanum Nú
hafði hann ekkert áklæðið, en um það var
enginn tími til að fást. Þá losaði hann aktýgin
af hinum hestinum, smeygði á hann beizlinu
og tylti því í sleðann. Úr honum tók hann svo
póstpokann og skifti innihaldi hans í tvo jafna
part, sinn í hvorn enda, kastaði svo pokan-
um þvert um hrygg hestinum og festi með ól-
um aftan á söðulinn.
Þá steig hann á bak, stefndi hestinum upp
á hæðina og reið þar um í gjólunni á ýmsa
vegu í þeirri von að finna aftur vetrarbrautina.
Eftir að hafa ranglað þarna um heila
klukkustund og árangurslaust, taldi hann lík-
legt að hann hefði farið yfir vetrarbrautina
að minsta kosti sex sinnum án þess að sja
hennar nokkur merki, og þar sem hann vissi
nú ekkert hvar hann væri staddur, þótt hann
hefði hugmynd um aðal-stefnuna, af því að
bylurinn blés af suðri, afréði hann að gefa
reiðskjóta sínum lausan tauminn og reiða sig
á það að meðsköpuð eðlishvöt og ratvísi hests-
ins myndi láta hann leita í rétt átt heim á leið.
Hesturinn sneri þegar til norðurs og staul-
aðist seint og gætilega áfram undan hríðarofs-
anum. Hinn hesturinn fylgdist á eftir nokkra
stund, en hvarf þá út í moldviðrið.
Fjórtándi kapíluli
Philip vissi, að hann myndi ekki komast
að Haights-stöðinni þá leiðina, sem hesturinn
nú stefndi. Þegar frá þeirri stöð var haldið,
var skörp beygja til austurs á veginum, og
virtist Philip ekki ólíklegt að hesturinn ætlaði
sér að komast þar einhversstaðar á rétta leið
til Barston og svo heim, án þess að koma við
að Haights.
Við og við fór Philip af baki og teymdi
hestinn, og stundum stóð hann við, til að hvíla
sig oð reiðskjótann. Þannig hélt hann áleiðis
fram eftir deginum.
Alt í einu öslaði hesturinn út í djúpan
skafl og festist þar. Philip fann ístöðin drag-
ast niðri í fönninni, og sá að vonlaust væri
um að hann kæmist nokkuð þannig áleiðis, svo
hann fór af baki, kafaði fram fyrir hestinn
nokkur skref og náði þar góðu fóthaldi, togaði
þá sterklega 1 beizlistaumana og hvatti hest-
inn til nýrrar áreynslu. Skepnan brauzt um
í fönninni, en gafst strax upp. Philip hvíldi
sig fáein augnablik og ryendi svo aftur; hest-
urinn brauzt enn áfram eitt skref og stóð svo
kyr. Þannig reyndi Philip hvað eftir annað aö
hvetja hestinn áfram fáein skref eða jafnvel
fáa þumlunga í senn, þar til hann loks náði
föstu fóthaldi og losaðist úr skaflinum.
Philip fór nú aftur upp í söðulinn, skjálf-
andi eftir áreynsluna og þvínær máttvana aí
þreytu, en snjóþyngslin minkuðu brátt og náðu
reiðskjótanum nú ekki nema í ökla, svo Philip
sá að hann væri staddur aftur á hæðardragi
eða hrygg. Eftir nokkurn spöl dýpkaði fönn-
in aftur, og Philip skildist þá að í þessari átt
lægi framundan hæðadrög með snævifyltum
lautum á milli, sem heft gæti för hestsins að
fullu.
Hann stefndi því reiðinni út eftir hæðinni,
og gat hesturinn jafnvel farið þar nokkurn
spöl á brokkferð, en svo dýpkaði fönnin aftur
og seinagangs-umbrotin byrjuðu enn á ný.
En hvar var vegurinn? Að honum hefði
hann nú átt að vera kominn eða jafnvel inn
til Barston alla leið.
Um síðir sá Philip hæðarrana, sem hann
kannaðist við, og áttaði sig þá strax á því hvar
hann væri staddur. Hvorki á leið til vegarins,
né heldur til Barston. Hesturinn var áreiðan-
lega á heimleið, en hélt upp eftir dalnum vest-
an árinnar, og ætlaði sér að fara yfir ána á
sumarbrúnni, ekki langt frá Linden-heimilinu.
Að sumarlagi hefði þetta verið skemsta
leiðin heim frá skarðinu. En að vetri til skild-
ist Philip að hún væri þvínær ófær, sérstak-
lega í svona hríðarbyl. Upp að sumarvegs-
brúnni var enn um þriggja mílna leið. Vegur-
inn meðfram ánni var áreiðanlega á kafi í fönn
og því ófær til umferðar, hvort sem var ríð-
andi eða gangandi manni. En Philip vissi að
útskotsbrautin upp að Lawrence-húsinu lá upp
frá aðalveginum rétt . hinumegin vði hæðar-
ranann, sem hann hafði komið auga á. Law-
rence var ókominn enn að austan og brautin
myndi nú óbrotin, en upp að húsinu í gljúfrinu
væri aðeins einnar mílu ferð. Hann stefndi
því hestinum beina leið að hæðinni, í minna
en mílu fjarlægð, og reið áleiðis þangað á
seinagangi. Sumt af leiðinni gekk hann og
teymdi hestinn, sem orðinn var mjög þreyttur.
Philip mintist nú þess, er Joan hafði sagt
við hann kvöldið, sem þau leituðu sér skjóls
undan óveðrinu í húsi einbúans.
“Fólkið hérna brýzt ekki áfram gegn ó-
veðursofsa, Philip. Maður verður að fylgjast
með storminum, þegar hann er manni um
megn. Það er oft um líf eða dauða að tefla,
lendi maður í hríðarbyljunum.”
Jæja, nú var einmitt þannig ástatt fyrir
honum.
Hann steig nú á bak og stefndi að fjar-
lægari brún hæðarinnar, til að ná þar auka-
brautinni upp í gljúfrin. Er hann beygði fyr-
ir horn hæðarinnar hinkraði hann við. Fram
undan honum var að líta sama hringiðukófið,
sem um hann hafði rokið marga klukkutíma
undangengna, svo hann nam algerlega staðar.
Alt í einu sá hann framundan sér einhverja
dökka þúst í hreyfingu úti í kófsiðunni. Hesta!
Reiðmannahóp!
Hann hrópaði og hvatti hestinn áfram í
áttina til þeirra. Þeir stefndu beint til hans
á hraðri ferð, en stönzuðu í svo sem tólf skrefa
fjarlægð frá honum og hjarta Phil*ps hætti
þvínær að slá.. Þetta voru elgsdýr. Þan stóðu
þarna og störðu á hann fáein augnablik, sneru
svo við og hurfu út í hríðarkófið.
Hesturinn staulaðist svo áfram úr skjóli
hæðarinnar út í hringiðuna og þá fremur ská-
halt gegn henni heldur en á undanhaldi, hik-
aði sig svo, sneri tagli í vindinn og stanzaði
algerlega.
Allar tilraunir Philips í að snúa hestin-
um í rétta átt með beizlinu, voru árangurs-
lausar, svo hann fór af baki, teymdi hestinn i
rétta átt og fór enn upp í söðulinn. Hesturinn
steig tvö eða þrjú skref áfram með veikum
burðum, sneri sér þá aftur við undan veðrinu
og stóð þar hreyfingarlaus í sömu sporum.
Hann hafði gefist upp og komst ekki lengra.
Philip gerði sér þá fulla grein fyrir því,
að gagn sitt af reiðskjótanum væri nú búið að
vera, og hann teymdi hestinn því aftur í hlé
við hæðina. Þar tók hann af honum söðulinn,
beizlið og póstpokann. Reiðfærin skildi hann
eftir við ofurlítinn trjábuska, en kastaði póst-
pokanum um öxl sér.
Svo lagði hann á stað'út í óveðrið, sem nú
hafði tekið á sig húmsblæ, er benti Philip á
að nóttin væri að nálgast.
Hann fór nú að telja skref sín. Enn var
heillar mílu vegalengd að Lawrence-húsinu.
Og til að komast þangað þurfti hann að stíga
mörg skref áfram.
Hann steig svo tíu skref áleiðis, nam þá
staðar, kraup á knén til að hvíla sig og taldi
enn tíu til viðbótar, og gætti þess að hlaupa
ekki yfir neina töluna.
Þá tók hann önnur tíu skref, hvíldi sig svo
meðan hann bætti einum tug við töluna á ný.
Þetta var snjallræði, sem Bob Crew hafði
gefið honum. Það kom í veg fyrir skjóta of-
þreytu og uppgjöf vegfarandans.
Joan heyrði háværan stormhvininn; hún
hafði af og til alla nóttina hrokkið upp við
byljina, er á húsinu buldu, því blundur henn-
ar í hvert sinn var laus og óvær.
Hún leit út um gluggann og sá að dagur
væri kominn. Þetta var sú afturelding, er hún
hafði lofað að hitta Ivan á póstsleðanum og
fara með honum út yfir skarðið tii þess staðar
þar sem gifting þeirra gæti farið fram.
Hún heyrði Hector vera að hreyfa sig um
eldhúsið, og fór því tafarlaust að klæða sig.
Tösku sína sá hún standa albúna við rúmgafl-
inn. ’ Svo huldi hún andlitið í höndum sér
stundarkorn, þar sem hún sat við rúmið, en
stóð svo upp og gekk niður stigann.
Clarke og Bob Crew voru rétt nýkomnir
inn þangað utan úr svefnklefanum.
“Hvernig er veðrið?” spurði hún.
“Hvasst ennþá,” svaraði Crew, “þó ekki
mikill snjóburður. En eg er viss um að búast
megi við slæmum hríðarbyl neðarlega í daln-
um, hérna megin við og um skarðið, þar sem
vindurinn þrengir sér suðvestan yfir og með-
fram fjöllunum. Eg vona að Philip hafi kom-
ist snemma á stað áleiðis hingað í morgun.”
“Eg skal tala við Billy nú strax og spyrja
hann um þetta.” Joan fór þegar að símanum
og hringdi eftir Harris-númerinu. Hún heyrði
óglögt að einhver kom að símanum.
“Er Philip lagður á stað með póstinn á-
leiðis hingað?” spurði hún.
Rödd Billys barst henni nú skýrar, er hann
svaraði: “Nei, hann er ekki lagður á stað,
Joan. Hann sefur ennþá. Adele og hann
stóðu við hjá O’Briens á leiðinni upp eftir með
póstinn í gærkveldi. Þú veizt hvernig það æfin-
lega er. Adele hefir aldrei hugsun á að koma—”
“En því voru þau að tefja þar?”
“Við dansinn.”
“Ó-já.”
“Þau komu heim hingað fyrir ekki all-
löngu, og eg taldi hyggilegra að láta Philip sofa
þangað til um klukkan átta. Eg tel ólíklegí
að hann geti komist fram og til baka, eftir því
að dæma hvernig Haight lætur af veðrinu þar
neðra. Eg var rétt í þann veginn að síma þér
um að senda einhvern annan piltanna upp
hingað með póstinn frá Barston.”
“Það er sjálfsagt,” svaraði Joan, hikaði sig
eitt augnablik og sagði svo enn: “Segðu Philip
að fara með póstinn til Barston og koma svo
heim. Eg læt Slim halda áfram með póstinn
til Barston, svo yfir til Haights og þaðan upp
í skarðið til þín.”
“En hver kemur hingað með póstinn frá
j árnbrautarstöðinni? ”
“Við reyndum að ná í Steve Allison strax
í gær, þegar við fréttum um að Alvarez væri
farinn, en gátum ekki haft upp á honum ”
“Hann var, held eg, á dansinum.”
“Við reynum þá aftur að ná til hans.
Hepnist það ekki, verður Adele ef til vill að
fara þangað niður eftir póstinum.”
“Heyrðu, Joan, þér er betra að láta Slim
hafa snjófitjarnar (með sér. Að því er Height
LJÓÐAGULL
Jónas Hallgrímsson—
ÁST A
Ástkæra, ylhýra málið,
allri rödd fegra!
blíð sem að barni kvað móðir
á brjósti svanhvítu;
móðurmálið mitt góða,
mjúka og ríka,
orð áttu enn eins og forðum
mér yndið að veita.
Veiztu það, Ásta! að ástar
þig elur nú sólin?
Veiztu að heimsaugað hreina
og helgasta stjarnan
skín þér í andlit og innar
albjört í hjarta,
vekur þér orð, sem þér verða
vel kunn á munni?
Veiztu, að lífið mitt ljúfa
þér liggur á vörum?
fastbundin eru þar ástar
orðin blessuðu.
Losa þú, smámey! úr læðing
lítinn bandingja;
sannlega sá leysir hina
og sælu mér færir.
lætur af hríðinni þar neðra, kemst Slim ef til
vill ekki með hestana upp í skarðið, og seinna
í dag jafnvel ekki ríðandi einhestis.”
“Eg skal láta hann hafa fitjarnar með sér.
Segðu Philip að síma mér strax og hann nái
til Haights. Láttu Adele, eftir nokkra stund,
ríða niður um eftir skarðshlíðinni æðispöl og
grenslast eftir um færðina; eg bið Slim að
kalla til þín þegar hann kemur til Haights, og
þú getur þá sagt honum hvort hann þurfi að
nota fitjarnar. Láttu Philip leggja upp klukk-
an átta.”
Joan lokaði símanum og gekk aftur fram í
eldhúsið.
“Hvað segir Billy um veðrið?” spurði Crew.
“Það er ekki sem verst í Skarðinu og
hinu megin við það, en mjög slæmt hérna
megin. Þér er bezt, Bob, að kalla aftur og
reyna að ná í Steve. Billy sagði hann hefði
verið á dansinum. Þú færð hann líklega til
að flytja póstinn frá járnbrautinni upp í skarð-
sækja póstinn. Þú verður, Slim, að fara til
sækja póstinn. Þú verður, Slim, að fara
Barston og þaðan með póstinn upp í skarðið.
Það má láta Malmquist fara með póstinn héðan
upp um dalinn.
“Hvað varst þú að minnast á fitjar?”
spurði Clarke.
“Billy sagði þú skyldir hafa þær með þér.”
“Skilst mér það rétt af því sem þú sagðir,
Joan, að Philip sé ekki enn lagður á stað úr
skarðinu?” sagði Crew.
“Hann leggur upp þaðan klukkan átta. Er
enn sofandi.”
Crew slepti skeiðinni, sem hann var að eta
með, og starði á Joan. “Hvað áttu við?”
“Nú, hann varð að fara alla leið austur að
járnbraut og upp eftir aftur í gærkveldi.”
“En hann hefði samt átt að fá notið góðrar
svefnstundar og geta svo komist —”
“Hann og Adele stöldruðu við að O’Briens
til að taka þátt í dansinum. Philip varð að
nota sleðann hennar, svo eg get þess til að hún
hafi farið með honum.”
“Dansinn-” sagði Crew í fyrirlitningartón.
“Og Adele. Það flón.”
“Philip er óvanur skarðinu,” sagði Joan,
“en eg held hann geti séð um sig. Kallaðu
Steve nú, Bob. Og þú, Slim, ættir að leggja á
stað. Gleymdu ekki fitjunum.”
Crew' fór inn í hitt herbergið til að ná
tali af Steve Allison. Er hann kom aftur sagði
hann: “Eg náði í Steve. Þú hefir líklega
heyrt hvað eg sagði honum?”
“Nei.”
“Jæja, hann kvaðst rétt kominn heim af
dansinum, en geta þó flutt póstinn. Eg sagði
honum að við tækjum hann sem fastamann.
Var það ekki sjálfsagt?”
“Það var gott,” svaraði Joan og fór að sím-
anum til að kalla Haight-stöðina. George
Haight svaraði kallinu. “Hvernig er veðrið
núna hjá ykkur?” spurði hún.
“Veðrið er mjög slæmt, Joan. Hvernig
hafið þið ráðstafað póstflutningnum?”
“Slinv kemur til ykkar frá Barston. Hann
fer nú héðan eftir fáar mínútur. Steve Allison
flytur póstinn upp í skarðið frá járnbrautinm,
og Philip leggur bráðlega á stað niður til ykk-
ar. Sjáðu um að þeir láti mig heyra frá sér
í símanum strax og þeir koma til ykkar.”
“Gott og vel.”
Þau lokuðu símanum hvort fyrir sig og
Joan kom aftur fram í eldhúsið þar sem
Hektor var að framreiða morgunmat handa
þeim Herron og Malmquist.
“Þú ferð með póstinn í dag fyrir Slim,”
sagði Joan við Malmquist. “Fáðu þér nú væn-
an morgunverð og legðu svo á stað, Les getur
séð einn um gripina í dag.”
Clarke kom inn til að ná sér í seinasta
kaffibollann. “Alt er reiðubúið,” sagði hann.