Lögberg - 13.08.1942, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. ÁGÚST, 1942
Þegar eyðmörkin blómgast
Konan gekk til hans og fór þegar að lag-
færa hálsbindi hans að sínum smekk.
Cherry kom nú inn til þeirra, yndisfögur,
klædd silfurlitum kvöldkjóli, sem móðir henn-
ar hafði keypt handa henni þá um morgun-
inn; en svipurinn á andliti hennar var alt
annað en ánægjulegur.
‘fHvað gengur að Pauline, mamma?” hróp-
aði hún kergjulega. “Dyrnar á herbergi henn-
ar eru lokaðar að innanverðu frá og hún
neitar að hleypa mér inn til sín. Kallaði bara
fram til mín að hún væri með höfuðverk og
sagði að þú gætir gert grein fyrir því.”
“Aumingja Pauline,” sagði Mrs. Bassett.
“Hún var hattlaus úti í garðinum snemma í
morgun, og eg er hrædd um að sólskinið hafi
verið of kröftugt fyrir hana og valdið henni
skerandi höfuðverkjar, svo eg leyfði henni að
fara strax í rúmið. En í raun og veru ruglar
það ekkert borðhaldinu, því Reggie Courtney
símaði um það, að hann gæti ekki komið.”
“Hún ætti vissulega að leita til læknis,”
lagði prófessorinn til.
“Það er alls-ónauðsynlegt. Hún verður
búin að ná sér aftur á morgun. Látið hana
bara hafa næði og verið ekki með neitt fjas
út af þessu,” flýtti Mrs. Bassett sér að segja.
“Þetta var ósköp leitt,” hrópaði Cherry.
“Hún gat ekki farið með okkur til Cairo i
morgun, og eg er viss um að hún hlakkaði
mjög til samkvæmisins í kvöld. Svo virðist
sem hún aldrei hafi notið neinna skemtaria—”
“Kæra Cherry mín, það verða mörg tæki-
færi seinna fyrir Pauline að skemta sér,” sagði
móðir hennar með fullvissuhreim í röddinni.
Cherry virtist í uppreisnarhug; en áður
en hún fengi tóm til að láta í ljós óánægju
sína, barst tilkynning um það að fyrstu gest-
irnir væri komnir.
Þetta var John Bellingham flugliðsfor-
ingi og systir hans, vinafólk sem upphaflega
hafði orðið til þess að kynna Mrs. Bassett
fyrir Sir Abdel.
Þegar Cherry hafði um morguninn heyrt
móður sína segja, að þessi flugliðsforingi væri
“eitthvað hálf-fertugur,” slepti hún honum
óðara úr huga sér. í huga átján ára meyjar
var þrjátíu og fögra ára aldur vissulega að
nálgast miðlungsskeið æfinnar. En jafnskjótt
og hún leit John Bellingham, vakti hann at-
hygli á sér í huga ungu stúlkunnar, Hver
sem aldur hans kynni að vera, þá var hann
einn laglegasti maðurinn, sem hún hafði
nokkurn tíma séð, “hreinasta djásn,” eins og
hún orðaði það seinna við Pauline. En eftir
þessa fyrstu hrifning fékk hún dálítinn sárs-
aukasting í hjartað, er hún sá flugforingjann
feta sig illa haltrandi þvers um stofugólfið.
Systirin, eldri en bróðir hennar, var að and-
litsfalli einkennilega lík honum.
“Hvað það er ánægjulegt að þið séuð nú
bæði komin,” mælti Mrs. Bassett feginshuga.
“Mig hefir langað svo undur mikið til að sýna
ykkur litlu stúlkuna mína. Þetta ætti, Cherry
elskan, að verða ein af áhrifastundum æfi
þinnar — þú lcynnist hér einni mestu hetju
stríðsins.”
John Bellingham, sem vel kunnugt var
úm ofgnótt orðalgas hinnar góðu Gertrude,
hló hjartanlega að þessu. “Hún mun reka sig
á margt athyglisverðar,” mælti hann og heils-
aði um leið með handabandi.
“Eg held nú samt ekki. En sá hræðilegi
leikur,” hrópaði Cherry. “Skutuð þér niður alt
að níutíu naza-flugvélar?”
Brosið á vörum hans er hann svaraði
þessu, var ögn á snið: “Mér var ýtt út úr
leiknum of snemma, Miss Bassett. Eg hafði
ekki færi á að skjóta niður alla þá Naza, sem
eg hafði löngun til.”
“Svo þú hefir loks heimt heim lambið
þitt, Gertrude,” sagði Nancy Bellingham. Hún
hafði þægilegan, fremur hnittilegan, hrein-
an og beinan talsmáta. Hálf tylft annara gesta
bættist nú í hópinn og Mrs. Bassett sagði þá
glaðlega: “Mér fellur það miður, en ég er
hrædd um við verðum að hinkra við dálitla
stund — eg á von á Sir Abdel Amin-Razam,
og hann er hindraður frá því að komast hingað
fyr en klukkan átta.”
“Snjalla kona!” sagði Miss Bellingham.
“Hefir þú vissulega fengið Abdel til að koma?
Það er öllum vítanlegt hve erfitt er einmitt
sem stendur að ná haldi á honum.”
“Já, eg var mjög heppin að ná vinfengi
hns,” sagði Mrs. Bassett. “Hann og frænka
hans, Madame Razam, hittu Cherry á lest-
inni um daginn — á leið frá Alexandria, og
sýndu barninu mjög mikil vinahót.” t
“En meðal annara orða,” sagði Nancy enn,
“hefirðu ekki einhvern annan gest til að
kynna okkur? Hvar er tengdafrænka þín?”
“Aumingja barnið er með slæman höfuð-
verk og varð að leggjast fyrir,” sagði Mrs.
Bassett í afsökunartón. “Mér eru það svo
mikil vonbrigði.” Hún slapp við að fjölyrða
meira um vonbrigðin, með því að göfgasta
gestinum hennar var nú vísað inn í stofuna.
Hún þaut til hans með framrétta hönd.
“Þetta er vissulega unaðslega gert af yður,
Sir Abdel!”
“Yndislega gert af yður að bjóða mér,”
svaraði hann. “Mér fellur það mjög illa að
koma svona seint, en það var tafið fyrir mér,
eins og eg í morgun hafði orð á við yður, að
fyrir gæti komið.”
V. KAPÍTULI.
“Þér hljótið að eiga mjög annríkt þessa
dagana.” Mrs. Bassett hafði ekki hina minstu
hugmynd um hversvegna hann ætti annríkt,
nema að hann hefði “einhverja ábyrgðarmikla
stöðu” í stjórnarráðinu.
Sir Abdel og John Bellingham höfðu verið
saman í Oxford og Nancy var honum eins vel
kunnug og bróður sínum.
Meðan hann var að tala við þau, rendi
hann dökkum augum um stofuna, þó þannig
að á því bæri ekki, að hann væri að yfirvega
nokkuð sérstaklega.
Alt frá því um morguninn hafði í huga
hans vakað bæði hálfgerð kímnis- og ergelsis-
kend út af þeirri snöggu tilhneiging er kom
honum til að þiggja heimboð Mrs. Bassetts.
Honum var vel ljóst, hvers vegna hann hefði
gert það. Hafði aldrei eignast þann óheilbrigða
vana að iðka leiki sjálfsblekkingarinnar.
Heimboðið hafði hann þegið og var þarna
nú kominn vegna þess hann langaði til að
nálgast aftur stúlkuna, sem fjötrað hafði huga
hans og vakið hjá honum meiri áhuga en
nokkuð annað hafði lengi áður megnað að
gera — og sú stúlka var ekki Cherry.
Við veizluborðið, þangað sem hann hafði
leitt aldraða uppgjafaherforingja frú, varð
hann þess vísari að Cherry sæti næst honum
öðru megin og þar sem Lafði Farrinstone
helgaði sór athygli næsta sessunauts síns, sneri
Sir Abdel sér að ungu heimasætunni.
“Og hvernig geðjast yður að Cairo, Miss
Bassett?” spurði hann.
“Bórgin hefir gagntekið huga minn,” full-
yrti hún ákveðið. “Eg skil ekkert í því, hvers
vegna við þurfum að eiga heima svona langt
í burtu, einkum þar sem pabbi er nú að skrifa
bók og er hættur að grafa upp — eða — er
laus við rannsóknargröftinn sem stendur.”
“Og frænka yðar — Miss Pauline? Hvar
er hún í kvöld?”
“Eg er afar-ergileg hennar vegna,” svaraði
Cherry. “Hún er í rúminu með slæman höf-
uðverk. Er það þó ekki leiðinlegt?”
Umhyggja ungu frænkunnar var sýnilega
einlæg og honum geðjast betur að henni fyrir
það. Hún var kanske óstýrilátur unglingur,
en þó góðhjörtuð.
Hann varð nú fyrir vonbrigðum. Honum
var ógeðfelt að eyða nokru til ónýtis — tíma
eða líkamskröftum, eða einlægnis helgaðri
forvitnisþrá sinni. Og hann gretti sig gegnt
diski sínum er hann hugleiddi hvernig hann
gæti með góðu móti sloppið burtu að máltíð-
inni.lokinni.
Aldrei síðan faðir hennar lézt hafði Pauline
fundið jafn-átakanlega til einstæðingsskapar
síns eins og á þessu kvöldi. Þegar tunglið
kom upp lýsti skin þess upp herbergið hennar
svo henni virtist sem þar birti eins og af degi.
Hún reis skyndilega upp í rúminu, herti á
morgunsloppsbeltinu og fór yfir að gluggan-
um.
Fengi hún um morguninn, er hún vaknaði
snemma þarna í rúminu, sterka löngun til að
fara út, þá freistaðist hún enn meira til þess
í þetta sinn. Það væri nú svo auðvelt að
sleppa út á sama hátt og hún hefði gert í
rporgunsárinu. Fólkið hlaut að vera alt komið
fram í viðhafnarstofuna á framhlið hússins.
Hún hikaði sig nokkur augnablik. Og
heyrði þá alt í einu einhvern óm berast til
sín utan úr húminu — frá mjúku trumbuslagi
og einhverju öðru hljómfæri, er hún kannaðist
ekki við.
Það var alveg eins og þessir ómaf ögruðu
henni til framkvæmdar, vekti hjá henni dálitla
andvaraleysis-kend, er hún aldrei áður hafði
fundið til og gerði sér naumast enn nokkra
grein fyrir. *
Hún smeygði sér úr morgunsloppnum og
klæddi sig í kjólinn, sem hún hafði lagt frá sér
fyr um kvöldið. Að fimm mínútum liðnum
var hún komin út.
Abdel gat, þegar nauðsynlegt vár, tekið
með hægð hverju sem að höndum bæri. Og
nú gerði hann sér að góðu hina óhjákvæmilegu
afstöðu sína þarna. En hann neitaði að spila
bridge. Hann dansaði þó við Cherry, og
framkvæmdi þá skylduathöfn býr í bragði; en
jafnvel þótt hann dansaði ágætlega leyndi það
sér ekki, að unga stúlkan naut ekki eins mikill-
ar ánægju af því og hún hefði átt að gera.
Hún fann glögt til þess að henni tækist ekki
að ná svo ákveðinni athygli þessa manns við
dansinn eins og hrósvert hefði verið qg sem
móðir hennar auðsjáanlega teldi mjög áríð-
andi. í fyrsta skiftið á æfi sinni var henni
erfitt um tungutakið, og hennar vanalega
gaspursgjálfur naut sín alls ekki við þenna
virðulega dansfélaga.
Er Abdel hafði nú framkvæmt þessa kur-
teisisskyldu sína, greip hann fyrsta tækifærið
til að bregða sér út á hússvalirnar, kveikja í
vindlingi og ganga svo niður á grasbala garð-
sviðsins.
Hvílík laðandi næturstund! Hún vakti þrá
hans til að fjarlægja sig öllum gildisglaumn-
um þarna inni; hann gretti sig með vanþókn-
unarsvip er danslaga-urg hljómberans barst
honum þangað sem hann gekk yfir grasflötina
aftur með húsinu; en þar heyrði hann þá
annars konar söngóma berast til sín frá her-
bergjum vinnufólksins.
Hann nam staðar og hlustaði. Þessir
mjúku tónar áttu nú betur við skap hans. Er
hann þá vék fyrir húshornið kom Pauline
þangað einmitt á sama augnablikinu.
“Ó!” hugsaði hún óttaslegin. “Nú hefi eg
hlaupið á mig!”
Ef eitthvað af hinu fólkinu skyldi vera
þarna í námunda! Gertrude tengdafrænka
yrði bálreið. En nú var um seinan að snúa á
flótta.
“Miss Pauline! Þetta er óvænt ánægja.
Mér skildist að þér værið lasin í rúminu.”
Aldrei hafði hann hitt fyrir neitt eins tofr-
andi og þessa ungu stúlku standandi þarna í
mjúku mánaskininu, þess albúin að hlaupa
burtu. “Standið við eitt augnablik,” sagði
hann enn. “Eg hélt þér værið einhver mána-
skins vera.”
Pauline svaraði honum ögn stamandi. “Eg
er mjög jarðbundin, Sir Abdel. Anhars væri
eg nú þegar horfin. Og ætti líka alls ekki að
vera hér.”
“Líður yður þá betur?” spurði hann. Hann
yfirvegaði hana með næmri athygli, og þótt
hún virtist mjög fölleit — sem tunglsins töfra-
skíma gæti nú valdið — þá sá hann strax að
hún væri ekkert lasleg. En hitt leyndist hon-
um ekki, að hún hafði grátið.
Hvers vegna? Og hvað var hún alklædd
að gera þarna, þegar hún átti að liggja í rúm-
inu með höfuðverk og hitasnert?
“Eg hafði höfuðverk,” flýtti Pauline sér
að segja. Og bætti þó við í vandræðafáti:
“Það var ætlast til að eg yfirgæfi ekki herbergi
mitt.”
“Nú, það hafið þér þá ekki gert,” sagði
Abdel umsvifalaust. “Um það er eg til með
að sverja dýran eið, gegn enda hvað margra
vitnisburði sem vera skal — þótt þér tefjið hér
fáeinar mínútur og talið við mig.”
Er Pauline nú leit í hin broshýru og vin-
gjarnlegu augu hans, fann hún streyma um
sig þá hugljúfu unaðskend, sem samúð ein-
hvers er maður ber traust og hlýhug til vekur
hjá manni. Hún brosti líka upp til hans og á
því augnabliki urðu þau samstarfsvinir um
þessa óhlýðnisför hennar. En jafnfram knúði
sómatilfinning hennar og hollusta gagnvart
húsbændunum hana til að láta honum skilj-
ast það, að sér hefði engin andúð verið þarna
sýnd.
“Eg ætti nú að fara strax inn aftur,” sagði
hún. “Það væri voðalegt, ef eitthvað af hinu
fólkinu rækist hér á mig. Mér datt ekki í hug,
að nokkur yrði nú hér á reiki.”
“Þér getið farið inn eftir fáeinar mínútur,”
svaraði hann stillilega. “Þessi kvöldstund er
alt of unaðsleg til þess að eyða henni innan-
veggja. Svo er útiloftið yður líka holt, ef þér
eruð með höfuðverk.”
“Eg hefi nú engan höfuðverk,” sagði
Pauline í ávítunarraddblæ vegna efunarróms-
ins í hans eigin orðum.
Hann efaði auðheyrt hina einföldu skýring
hennar um inniveruna — og fékk heldur ekki
sjálfur gert sér neina sennilega grein fyrir
því hvers vegna hin ráðkæna tengdafrænkg
vildi fela hana fyrir gestum sínum. Ef til
vildi þó vegna þess að hin snotra Cherry myndi
ekki hafa orðið eins áberandi í nærveru frænd-
systur sinnar.
Út frá þeirri hlið hússins, sem þau nú
-stóðu undir, var bygt ofurlítið skýli, sem
tunglsljósið skein nú inn í. Þar á steinsteypu-
bekk tyltu þau sér niður.
“Eg má ekki vera hér úti,” sagði hún nú
aftur.
“Ekki eg heldur. En þau þarna inni eru að
dansa og spila svo mín verður ekki saknað íá-
einar mínútur. Eg get lokið við vindlínginn—”
bætti hann við og rétti fram þann er hann
hafði rétt kveikt í. “Þér viljið kanske gera
hið sama?”
Það var ekki nokkur minsti daðurshreimur
í rödd hans eða látbragði, er hann nú brosti
við Pauline.
“Voruð þér mjög hugfangin af Cairo?”
spurði hann blátt áfram. “Funduð 'þér þar
það Egyptaland, sem yður hafði dreymt um?”
“Eg hefi ekki gert mér þar enn grein fyrir
neinu,” svaraði Pauline einlægnislega. “Hefi
ekkert af landinu séð — nema hinn stutta
keyrsluspöl frá járnbrautarstöðinni.” Svo
flýtti hún sér að bæta við: “Eg hefi átt ann-
ríkt í allan dag að taka upp dót mitt og annað
slíkt.”
“Eg skil það,” sagði hann í alvörutón.
Sú óljúfa vissa greip hana, að hann
“skildi” meira en hún vildi meðganga fyrir
sjálfri sér alt að þessu.
“Nú, jæja, þér munuð hafa nægan tíma til
athugunar á hlutunum þar,” sagði Abdel.
“Auðvitað,” sagði Pauline hreinskilnislega.
“Hugsunin um það fyllir mig tilhlökkunar —
það er svo margt, sem mig langar til að sjá í
Cairo. En — þetta er líka unaðslegur staður.
Og mig langar mikið til að ferðast út í eyði-
mörkina.”
“Þeirri löngun ætti að vera auðvelt að
fullnægja,” sagði hann. “Eg skal reyna að
ráðstafa leiðangri út að sphinx-ljóninu eitt-
hvert kvöldið — meðan tunglið er í fullri
stærð. En það er líka nókkuð annað, sem eg
hefi í huga, ef yður skyldi þóknast það. Eg
fer bráðlega út á landsetur mitt í Fayum hér-
aðfnu, og það veitir mér mikla án,ægju að
geta boðið vinum mínum út þangað til sam-
verustundar. Eg ætla að bjóða frænku yðar
að koma með yður og Miss Cherry út þangað.
og þá skal eg sýna yður Egyptalandið, sem
vekja myndi verulega athygli yðar.”
Með bros á opnum vörum sendi hún hon-
um gleðigeislandi augnaráð.
“Ó! hve gaman —” hrópaði hún. En þá
sá hann vonarglampann hverfa úr andlitinu,
er hún hristi höfuðið, og sagði: “Auðvitað
ræður Gertrude frænka því.”
“Vissulega! Eg grenslast eftir því, hvort
hún hirðir nokkuð um slíka för.
En að því er Abdel snerti, þá myndi Ger-
trude tengdafrænkan ekki hafa þar úrskurð-
arvaldið — ferðin var þegar fastákveðin. Og
það var óþarfi fyrir þessa yndislegu, ungu
jtúlku að láta vonarbjarmann hverfa af and-
liti sér alveg eins og einhver væri að hindra
hana í að hljóta þráðan hlut.
Ef Pauline vildi fá að sjá Fayum-setrið,
eða eitthvað annað, var Abdel Amin-Razam
alráðinn í því, að henni skyldi veitast það.
Aður en nokkur fleiri orð gæti farið á
milli þeirra komu þau John Bellingham og
Cherry fyrir húshornið, og stefndi hún föru-
naut sínum beint á blettinn þar sem þau Abdel
og Pauline sátu.
Úr skugganum við hlið sér barst Abdel
hálf-niðurbælt skelfingarandvarp.
Með augun á aðkomuparinu fann Pauline
til óttaþrunginnar löngunar um að þjóta burtu.
En það gat hún ekki áo þess eftir henni yrði
tekið.
En þá varð hún þess vör, að sessunautur-
inn var staðinn á fætur; og snerti hönd henn-
ar lauslega um leið. “Góða nótt,” hvíslaði
hann með hláturshreim í röddinni. “Nú er það
mitt að hefja útrásina — en þér bíðiið hins rétta
augnabliks til undankomunnar.”
Svo fór hann. Hún sá hann stíga fram úr
skugganum og ganga til móts við aðkomupar-
ið, og hún heyrði hann segja:
“Eg er víst sekur um letingjans undan-
komuleik — en allir voru svo önnum kafnir og
mér hepnaðist ekki að ná í neinn dansfélaga.”
Pauline þrengdi sér lengra inn í skýlis-
skuggann, og gat þá ekki lengur greint orða-
skil samtals þeirra þriggja er við húshornið
mættust; en eftir örskamma stund var eng-
inn sjáanlegur á grasbalanum.
Þá greip hún hina réttu stund til að
sleppa aftur inn í húsið og upp í herbergi
sitt, afklæða sig í snatri og bæla sig niður í
rúminu. En blundur á brá var henni nú fjar-
lægur. Áður en hún fór út hafði öfundar-
kendin ögrað henni; og þar sem hún lá nú
starandi út í rökkurhúmið, virtist henni hún
horfa á skýra mannsmynd. Staðfesturíkt, ögn
haukslegt andlit manns, sem harðneskju gæti
sýnt, en engu síður sanngirni og góðvild.
Hún var svo byrjuð að móka, er hún varð
þess vör að rjálað væri við hurðarsnerilinn og
dyrnar hljóðlega opnaðar. Pauline settist
óðara upp alvakandi í rúminu.
“Ertu vöknuð?” hvíslaði Cherry.
“Já.”
“Ágætt!” Hurðinni var lokað og ljósinu
brugðið upp.
Cherry þaut inn yfir herbergisgólfið og
tylti sér á rúmstokkinn.
“Þei, þei,” hvíslaði hún. “Eg vil ekki að
mamma heyri til okkar, mér er ætlað að hvíl-
ast nú í höfgum blundi til heilsubótar.
Hvernig er höfuðverkurinn?”
“Hann er að hverfa, elskan,” svaraði
Pauline.
“Þú hefðir átt að vera niðri í gærkveldi,”
sagði Cherry ennfremur. “Hinn ungi vinur
þinn var auðsjáanlega með amahug af því
að þú varst þar ekki.”
“Eg vissi ekki að eg ætti nokkurn slíkan
ungan vin,” sagði Pauline hátíðlega.
“Jæja, en hann spurði alveg sérstaklega
um það hvar þú værir.” Cherry greip upp
vindlingahulstur sitt, dró einn vindlinginn út
úr því og kveikti í honum.
“Nei, eg þakka,” sagði Pauliné þegar hylk-
inu var beint að henni, en hún var nú glað-
vakandi og þess albúin að hlusta á þvaðurs-
mas frænkunnar. í raun og veru uppgötvaði
hún brátt að Cherry hafði frá ýmsu að skýra,
sem hún hefði einkennilega löngun til að heyra
um.