Lögberg - 06.09.1945, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 6. SEPTEMBER, 1945
Hin mikla nýsköpun
Prédikun við setningu prestastefnunnar 1945
Eftir Magnús Jónsson.
Og eg sá nýjan himin og
nýja jörð, því að hinn fyrri
himinn og hin fyrri jörð var
horfin og hafið var ekki fram-
ar til. Og eg sá borgina helgu,
nýja Jerúsalem, stíga niður af
himni frá Guði, búna sem
brúði, er skartar fyrir manni
sínum. Og eg heyrði raust
mikla frá hásœtinu, er sagði.
Sjá, tjaldbúð Guðs er meðal
mannanna, og hann mun búa
hjá þeim, og þeir munu vera
fólk hans, og Guð sjálfur mun
vera hjá þeim, Guð þeirra.
Og hann mun þerra hvert tár
af augum þeirra, og dauðinn
mun ekki framar til vera,
hvorki harmur né vein, né
vein, né kvöl er framar til; hið
fyrra er farið. Og sá, sem í
hásœtinu sat, sagði. Sjá, eg
gjöri alla hluti nýja, og hann
segir. Rita þú, því að þetta eru
orðin trúu og sönnu. Og hann
sagði við mig. Það er fram
komið. Eg er Alfa og Ómega,
upphafið ög endirinn. Eg mun
gefa þeim ókeypis, sem þyrst-
ur er, af lind lífsvatnsins. Sá,
er sigrar, mun erfa þetta, og
eg mun vera hans Guð, og
hann mun vera minn sonur.
Opinb. Jóh. 21, 1—7.
Allir, sem komnir eru til vits
og ára, þekkja, að Biblían hefst
á sköpunarsögu: í upphafi skap-
aði Guð himinn og jörð. En það
eru ekki nærri allir, sem hafa
athugað, að hún endar einnig
á sköpunarsögu: Eg sá nýjan
himin og nýja jörð. Hann mun
gera alla hluti nýja. Upphafið er
sköpun, endirinn er sköpun. Til-
veran er óendanlegt sköpunar-
starf.
Hér er mikil framtíðarsýn, sýn
allra mikilla umbrotatíma. Þetta
er byltingartexti, sem eg las. Hér
er nýsköpunin. Það orð er nú á
allra vörum: Nýsköpun, nýbygg-
ingar. Þau sýna það, þessi orð,
að nú eru miklir tímar. Litlu
tímarnir una við sitt og vilja
engu breyta. Nú er öllu hent í
deigluna og brætt við blóð og
svita og tár milljónanna.
Hvernig verða svo þau mót,
sem þessum dýrmæta mann-
kynsmálmi verður rent í? Vér
getum naumast fundið heitari
spurningu að fást við í upphafi
prestastefnu, sem ætlar að ræða
um starfshætti kirkjunnar. Vér
erum fulltrúar ábyrgðarmestu
starfa veraldarinnar. Vér erum
þjónar kirkjunnar, hins mikla
mótasmiðs. Kirkjan getur aldrei
horft auðum höndum á það, sem
nú er að gefast. Hinn fyrri heim-
ur er farinn. Málmurinn er
bræddur. Gömlu mótin eru
brotin. Ný mót, einhver ný mót,
taka við þessum hvítglóandi
málmi. Vér höfum lagt frá
landi og komum ekki aftur til
sama lands. Vér íslendingar höf-
um að vísu ekki gengið gegnum
sömu eldraun styrjaldarinnar
eins og ýmsar aðrar þjóðir. En
vér höfum í öðru efni lagt frá
gömlu landi, og vér ætlum ekki
að snúa aftur þangað. Vér verð-
um að byggja vort nýja land,
móta vort nýja ríki, líf þess, kjör
og menningu. Þetta er örlaga-
tímar.
Allstaðar eru nýskapanir á
ferð. En sagan sýnir, að það er
ekki hlaupið að því, að ná því
marki, sem Biblían setur í þessu
efni. Menn þora ekki að fylgja
hinni róttæku bók, eða kunna
það ekki. Menn staðnæmast því
oftast á miðri leið eða fram-
kvæma aðeins hluta þess, sem
fyrir er sett.
Það er svo sem ekki í fyrsta
sinn, sem mannkynsmálmurinn
er bræddur við eld hörmunga og
styrjalda. Vér getum til dæmis
hvarflað með hugann hálft ann-
að árþúsund inn í liðna tímann.
Þá sjáum vér framandi þjóðir
úr ýmsum áttum mola með
sleggjum og allskonar bareflum
hina glæstu menningarhöll forn-
aldarinnar, og henda öllu sam-
an í deigluna. Hvílíkar hörmung-
ar! Hvílíkar rústir! Heilar súlna-
hallir hrynja saman, líkneskjur
steypast af stöllum, bókasöfn
brenna upp til agna. Allt sekk-
ur, sekkur í mold og sand og
gleymsku um langa tíð.
Þá var hún rétt komin á legg
þessi stofnun, sem vér erum full-
trúar fyrir. Kristin kirkja var
þá ung og sterk, mörkuð af of-
sóknum upp á Iíf og dauða, skek-
in en stælt eftir harðar trúmála-
deilur.
Nú varð hún fóstra þessa út-
borna heims. Hún tók hann í
fang sér og dró upp fyrir honum
mynd hins nýja himins. Þar var
allt, sem hugurinn þráði. Þessi
jörð átti ekkert annað handa öll-
um fjöldanum en hörmungar og
stríð, hungur og klæðleysi. En
þá blasti himininn við. Vér, sem
erum södd og vel klædd og líður
vel, getum brosað að lýsingum
eymdatímanna á himnaríki, með
kláravín, feiti og merg. En hungr-
aður maður brosir ekki að góð-
um mat og nógum mat. Fyrir
honum prédikar einn réttur mat-
ar betur en mælskasti guðfræð-
ingur.
Kirkjan má eiga það, að hún
vann gott verk á þessum tímum
og öllum hörmungatímum, með
því að draga upp mynd himins-
ins. Hin himneska Jerúsalem,
búin eins og brúður, er skartar
fyrir manni sínum, — hún var
að vísu fyrir handan hafið mikla,
en hún brást ekki. Hún beið trú-
föst og örugg eftir elskhuga sín-
um, hinu þjáða jarðarbarni. Og
Guð sjálfur var meðal mannanna
í kirkju sinni, í embættum henn-
ar, í erfikenningum hennar, í
sakramentum hennar, — um-
fram allt í hostiunni, fórnar-
gjöfinni, Guðs líkama.
Hér var horft til himins, og
það hefir sín áhrif á jörðina.
En jörðin var því miður van-
rækt. Kirkjan skrýddi Jiimininn
nýjum skrúða, en sletti bótum á
jörðina. Menn kunnu þar engin
sköpuð ráð önnur en ölmusu-
gjafir og annað vel meint og að
ýmsu leyfti fallegt fálm. Nýr
himinn og gömul jörð varð út-
koman. Kláravín, feiti og merg-
ur á himnum, en hungur og
klæðleysi, flakk og örbyrgð á
jörðu.
En svo fór, að hinn síupp-
bræddi málmur fór að renna
í önnur mót. Og til að að orð-
lengja ekki um það, þá er nú
svo komið, að öllu er snúið við.
Nú er það jörðin og hennar ný-
sköpun, sem er á dagskrá. Hin
vanrækta jörð hefir varpað af
sér tötrunum og æpt um ný föt.
Og nú keppast allir við að skera
henni þennan nýja skrúða. Nú
sjá spámennirnir nýja jörð og
ekkert nema nýja jörð: Tæki
og tilfæringar, svo að menn
sundlar, hús, þar sem flest gerir
sig sjálft, stórvirkar vélar, sem
taka á sig stritið en gefa mann-
fólkinu frí. Og gegn sjúkdómum
tryggja menn sig, svo og óhöpp-
um sem fyrir geta komið. Sam-
göngur eru greiðar um alla jörð
og vafalaust fyrr en varir út
fyrir jörðina. — Já, mikil er sú
nýsköpun og í sannleika dásam-
leg. Það er sannarlega fagnaðar-
efni, að maðurinn, æðsta skepna
jarðarinnar, þarf ekki lengur að
mæna til annars heims eftir ein-
um góðum matarbita eða merg
úr einum legg!
En — er þetta nóg? Hafa menn
fundið hér leiðina til sannrar
gæfu? Nei, því fer fjarri. Sann-
leikurinn er sá, að öll þessi ný-
virkji, öll þessi lifandi ósköp,
færa mönnunum nauðalítið af
sönnum verðmætum, — ef stað-
næmst er á miðri leið og himnin-
um gleymt. Því að eins og hin
vanrækta jörð hrópaði í himin-
inn þar til hún var heyrð,
þannig æpir nú hinn vanrækti
himinn til jarðarinnar. Og hann
getur æfinlega látið til sín heyra.
Fyrr eða síðar hljómar í eyrum
hvers manns hið alkunna þrumu
orð: Heimskingi. í nótt verður
líf þitt af þér heimtað. Og hvar
eru þá tryggingarnar allar og
sjálfvirku vélarnar og samgöng-
urnar og gleðisalirnir og fríin —
allt þetta, sem hin nýja jörð
gaf? Hér er aftur farin aðeins
hálf leið: Ný jörð en gleymdur
himinn.
Nei, sjáandi Opinberunarbók-
arinnar vissi betur og sá lengra:
Nýr himinn og ný jörð. Veröldin
er ekki himinn eða jörð, heldur
himinn og jörð. Maðurinn er
ekki líkami eða sál heldur lík-
ami og sál. Hvorugt er að réttu
lagi til án hins. Þetta verður að
muna þegar hinum dýra málmi
verður rennt í mótin nýju. Þar
verður kirkjan að vera vel á
verði. Nóg er til af falsspámönn-
um, sem teygja fram sín van-
gerðu og vansköpuðu mót. Og
það bætir því miður lítið úr, þó
að margir þessara spámanna séu
í góðri trú. Mótið verður ekki
betra fyrir því. Barnið alsaklaust
verður að þola kvalir ef það gríp-
ur í ljósið. Mannkynið er búið
að líða mikið fyrir saklausa fals-
spámenn. Hér verður kirkjan að
bera boð meistarans mikla: Gæt-
ið yðar fyrir falsspámönnum.
En falsspámenn eru allir þeir,
er vilja staðnæmast á miðri leið.
Þeir skrökva, viljandi eða óvilj-
andi, að mönnunum um það,
hvað í sannleika leiði menn til
sælu. Nýr himinn og ný jörð
er markið. Það er umsköpun
mannlífsins við ljósið að ofan,
fyrir kraftinn frá hinum endur-
fundna himni.
Vér skulum koma til móts viS
hugsunarhátt nútímamannsins
með því að byfja á jarðlífinu.
Þar er áhuginn vakandi. Allir
vilja eiga góða daga hér á jörð.
Að því skulum vér vinna. Það
er kristileg skylda vor. Jarðlíf-
ið er vettvangur kristindómsins.
Þess vegna lét Guð sér ekki
nægja að hrópa til vor af himni,
heldur kom hingað á þessa jörð.
Frá þeirri komu er lausnarorð
þessa vandamáls: Nýr himinn og
ný jörð.
En vér verðum að segja mann-
kyninu þann sannleika, að það
finnur aldrei goefuna á þessari
jörð, fyrr en það tekur við henni
af himninum.
Hver maður, sem ekki er blind-
ur, annaðhvort af svefndrunga
eða ofstæki, hlýtur að sjá, að
framfarirnar á þessari jörð, hin-
ar ótvíræðu framfarir, hafa ekki
fært mönnunum gæfuna. í stað
þess að skapa nýja jörð, virð-
ast þær nú á góðum vegi með
að leggja hana í rúst, ganga af
mannkyninu dauðu. Hér er eitt-
hvað meira en lítið í ólagi. Þáð
er helzt til mikil einfeldni að
halda, að þetta stafi af einhverj-
um fyrirkomulagsgalla eða ytri
formsástæðum, stjórnarfyrir-
komulagi, hagkerfi eða slíku.
Menn hafa í sífellu breytt um
stjórnskipulag og menn hafa
reynt ýmis hagkerfi, en það virð-
ist engin eða lítil áhrif hafa á
þessa voðalegu helstefnu. Fram-
farirnar snúast gegn mönnunum
og verða því voðalegri sem þær
eru meiri og stórvirkari. Ef feð-
urnir hlutu refsingu af svipu
“framfaranna”, hlýtur nútíminn
refsingu með sporðdrekum snilli-
gáfnanna.
Mér kemur í hug hin ægilega
og stórkostlega þjóðsaga um
kvörnina, sem fátækt og nægju-
samt fólk lét mala sér lífsnauð-
synjar í drottins nafni, og vegn-
aði æ betur og betur. Svo datt
þeim í hug að láta kvörnina mala
gull í drottins nafni, og þau urðu
stórauðug. Þá hélt ógæfan inn-
reið sína. Athygli var vöknuð á
þessu. Einn af þeim mönnum,
sem halda að unnt sé að skapa
nýja jörð án aðstoðar himinsins,
náði í kvörnina og lét hana fara
að mala í djöfuls nafni. Og hún
malaði og malaði þar til allt sökk
á kaf í sævardjúp. Nútímaþró-
unin virðist því miður, minna á
þessa kvörn. Hún er látin mala
gúll og ekki held eg alltaf í
drottins nafni. Nú ríður á, hvort
hún fær að mala allt í kaf. í þá
átt stefnir alveg áreiðanlega. Það
sér hver sá, er lítur yfir veröld-
ina nú. Mennirnir ætla sér að
byggja upp nýja jörð án þess að
skeyta um himininn. Þeir hafa
gleymt himninum og því ekki
heldur fundið jörðina.
Já, vér skulum byrja á þess-
ari jörð, alveg óhikað. Kristin-
dómurinn er guðleg gjöf, en hann
á heima á þessari jörð. En þá
verður jörðin að vera ný jörð,
ekki óbreytt jörð og ekki- endur-
bætt jörð heldur ný jörð. Það
er gallinn á þeim stefnum mörg-
um, er kalla sig róttækar, að
umbætur þeirra eru kák. J>ær
eru kjarklausar eða skammsýnar
og fálma og káfa í einstök fyrir-
brigði, og svo sækir þegar í sama
horf. Einkum eru það efnahags-
málin, sem róttækar stefnur hafa
nú beitt sér að. Og vissulega eru
þau mikils virði um líðan manna.
En þeim má ekki spilla með því,
að nema staðar á miðri leið,
gleyma himninum.
Kristindómurinn einn grefur
fyrir rætur meinsins. Hann finn-
ur þær inni í sálum mannanna.
Mannlífið, manneðlið sjálft verð-
ur að umskapa. Allt Nýja testa-
mentið er samhljóða vitnisburð-
ur um það. Ef einhver er í sam-
félagi við Krist Jesúm, er hann
nýr maður. Yður ber að endur-
fæðast, annars sjáið þér ekki
Guðs ríki, fæðast að ofan, fæð-
ast af Guði. Þér verðið að taka
sinnaskipti, skipta um sinni og
sál.
Þetta er róttæk stefna og hún
leiðir til árangurs. Með þessu
fæðist hin nýja jörð af hinum
nýja himni. Mannlífsmeinin
hverfa. Kristindómurinn bendir
á himininn til þess að endurbæta
jörðina. Sannur kristindómur
hefir aldrei viðurkennt trúna án
mannkærleikans, aldrei viður-
kennt nýjan himin án nýrrar
jarðar. Æðsta boðorðið er: Elska
skaltu Guð þinn — og náunga
þinn. Og enn sterkar er þó að
orði kveðið í 1. Jóhannesarbréfi:
Sá, sem ekki elskar bróður sinn
getur ekki elskað Guð. Leiðin
til Guðs er um hlaðið hjá ná-
unganum. Guð segir ekki aðeins;
Viltu gera svo vel að koma við
hjá bróður þínum um leið og
þú kemur til mín. Nei, hann
segir: Þú skalt ekki reyna að
koma til mín nema frá náunga
þínum, bróður þínum.
Engin þjóðmálastefna er rót-
tækari en kristindómurinn.
Svona er kristin kirkja, sem
stundum er kölluð íhaldssöm.
Nei, allt er kák við hliðina á
þessu. Menn eru að reyna að
koma sér upp einhverskonar
heimagerðri lífsgæfu, og það
væri góðra gjalda vert, ef ekki
væri með því verið að ginna
menn burt frá hinni sönnu lífs-
gæfu, sem Guð sjálfur hefir fært
oss hingað á þessa jörð. Hann
hefir sýnt oss hinn nýja himin
hvelfast yfir nýrri jörð. Þaðan
verður nýsköpunin að koma, að
ólöstuðum öllum vorum góðu ný-
byggingarráðum hér á jörðunni.
Það á að auka öll jarðarinnar
gæði, beita hugvitinu til nýrra
og aukinna framfara, jafna kjör
mannanna og bæta, tryggja gegn
lættum og gera jörðina að sem
oeztum bústað. En þetta verður
ékkí gecrt njema með því að
endurnýjun hugarfarsins komi
að ofan. Tjaldbúð Guðs verður
að vera meðal mannanna. Hann
sjálfur verður að vera meðal
þeirra. Hann verður að þerra
tár þeirra. Hann sjálfur verður
að gera alla hluti nýja. Hann
einn getur gefið drykkinn af lind
lífsvatnsins.
Annars skeður blátt áfram
ekkert, engin nýsköpun. Félags-
málin verða gagnslaus ef þau
eru guðlaus. Góðverk við sálina
eru sálin í góðverkunum. Allt
sem ekki sprettur af kærleikan-
um að ofan er óhappaleið, hversu
álitlegt sem það er og áferðar-
gott. Þetta er sannleikurinn í
hinu öfgafulla orði Ágústínusar
kirkjuföður, að dyggðir heiðingj-
anna séu áferðarlaglegir lestir.
Og er ekki þetta í raun og veru
alveg eðlilegt, einmitt það eina,
sem hugsanlegt er, ef vér aðeins
athugum það með gaumgæfni?
Vissulega. Vér getum yfirleitt
ekkert skapað, hvorki smátt né
stórt, ekki eitt duftkorn, ekki
eitt blað á blómi, hvað þá nýja
veröld, nýjan himin og nýja jörð.
Sama er að segja um andans
heim. Vér getum ekkert skapað.
Enginn getur skapað nema hann,
hinn eini, sem er skapari, hinn
eini sem á og gefur lífið og gró-
andann, jafnt í náttúrunnar og
andans heimi. Guð er tilverunn-
ar eini framleiðandi. En hann
hefir af náð sinni-unnt oss mönn-
unum að eiga þátt í þessu. Vér
getum plantað og vökvað, plægt
og hreinsað, hlúð að lífinu og
varið það, bæði hið ytra í nátt-
úrunni og hið innra, í sálum vor-
um. Vér höfum fengið hans leyfi
til þess að hagnýta framleiðslu
hans og gera jörðina oss undir-
gefna. En vér megum ekki fyll-
ast hroka og þeirri heimsku að
halda, að vér séum sjálfir að
framleiða, sjálfir að skapa. Þá
erum vér, að setja oss í hans hó-
sæti og allt snýst oss til ógæfu.
Og öll þessi nýsköpun Guðs
gerist eftir lögmálum lífsins og’
vaxtarins. Það reynir á þolin-
mæði voxa. Oft er langt að bíða
þess að bölið batni. En Guð
er þolinmóður skapari. Vöxtur-
inn er þolinmóður. Fyrir því
verðum vér að beygja oss. Vér
getum ekki flýtt fyrir því með
neinum ofstopa. Vér flýtum ekki
fyrir hinum litla frjóanga með
því að toga í hann. Vér getum
skaðað hann eða deytt, það er
í voru valdi, en ekki flýtt fyrir
honum nema með því, sem Guð
hefir gefið oss, að hlúa að hon-
um og annazt hann með þolin-
mæði.
Reynsla aldanna sýnir að þetta
á jafnt heima á sviði mannlífs-
ins'eins og í náttúrunni. Frum-
kristninni hefir, — til þess að
nefna eitt dæmi, — verið le^ið,
á hálsi fyrir, að heimta ekki þeg-
ar í stað frelsi öllum þrælum til
handa. Svo langt var frá því, að
hún heimtaði það, að Páll post-
uli býður þrælum að vera kyrr-
ir og hlýðnir. En jafnframt sáði
frumkristnin þeim fræjum jafn-
réttis og bræðralags, er báru á-
vöxt til fulls frelsis og jafnréttis.
Hinn hægi vöxtur gaf það, sem
uppreisnir og byltingar hins ó-
þolinmóða mannshuga gátu ekki
áorkað.
Sáum þá, vinir mínir, fræ-
kornum nýsköpunarinnar með
bæn og iðni. Kristnin er hæg-
lát á yfirborði, en róttæk í eðli,
róttækasta stefna, sem komið hef
ir á þessa jörð. Hún stefnir að
því, að hið fyrra fari og allt
verði nýtt, nýr himinn, ný jörð,
nýtt mannkyn. Sjá, eg gjöri alla
hluti nýja, það er sköpunarsag-
an í niðurlagi Biblíunnar.
Ó, að þetta mætti ske nú, upp
úr þessum mestu hörmungum
mannkynssögunnar. Þess óskar
hinn óþolinmóði mannshugur. Ó,
að Guð vildi koma nú og byggja
meðal vor og þerra hvert tár,
og enginn harmur né kvöl væri
framar til, enginn ófriður, eng-
in kúgun lítilmagnans, engar
misþyrmingar hins undirokaða,
engin tár ekkna og munaðarleys-
ingja ekkert hatur, engin hags-
munabarátta, heldur allstaðar
kærleikur, friður, gleði, lang-
lyndi, góðvild, ávextir andans,
lögmál hins nýja heims.
Draumórar, segir einhver. Ekki
datt mér í hug að þú værir svona
draumóramaður, roskinn og ráð-
settur maðurinn og stjórnmála-
maður um aldarfjórðung. Eg hélt
að þú værir farinn að þekkja
skýin frá jörðunni.
Já, það er einmitt það, sem
mér finnst eg vera farinn að
gera loksins. Eg sé betur og bet-
ur, að þetta er staðreyndin,
þetta, sem margir kalla draum-
óra og skýjaborgir. Mennirnir
hafa alltaf verið glámskyggnir á
það, hvað er varanlegt og hvað
hverfult. Samtíðarmenn Snorra
hafa talið éignasöfnun hans,
stjórnmálaþras, höfðingsskap og
rausn til veruleikans, en bækurn
ar, sem hann skrifaði, voru varla
þess virði að nefna þær. Vinir
Hallgríms Péturssonar vildu að
hann hirti meira um efnahag
sinn og gerðist höfðingi, en auð-
urinn, sem hann var að sk^pa
fyrir kynslóð eftir kynslóð, var
í þeirra augum hálfgert fikt og
óþarfi.
Allstaðar sjáum vér skammt.
Ef vér stöndum úti á köldum
vetrardegi og sjáum ekkert
kringum oss annað en hjarn og
ís, helkalda og dauða náttúr-
una :— er það þá ekki draum-
órar, að eftir nokkra mánuði
verði hér mjúk og safamikil jörð,
klædd ilmandi grasi og ajigandi
blómum, leikandi í öllum litum,
allt bólgið og iðandi af lífi?
Vér skulum ekki láta vetur til-
verunnar villa oss sýn, svo að
vér förum að trúa svokölluðum
raunsæismönnum, sem sjá ekk-
ert út fyrir sína þröngu holu.
Vér skulum ekki láta þá skrökva
neinu að oss um það, að vegg-
irnir séu sannari en hin fjar-
lægu fjöll og blikandi hafið og
loftið í kytrunni sannara en him-
inhvelfingin.
Asklokið er enginn himinn.
Það er hégómi en himininn rau’n-
verulegur. Nýr himin og ný jörð
eru ekki draumórar heldur spá-
mannasýn, dýpsti sannleikurinn,
innsti veruleikinn. Svona á manu
lífið að vera og svona verður
það, hvenær sem mennirnir láta
sér skiljast, að Guð er að bjóða
þeim himin sinn hér á þessari
jörð. Komi ríki þitt, biðjum vér
í faðir vor. Já, leitum þess og
þá er það hér, og þá mun allt
annað veitast að auki. Þetta er
dagsanna, þetta eitt er satt.
Guð gefi að mennirnir mættu
skilja það.
Kirkjuritið.
íslendingar smíða skip
Samkvæmt tilkynningu, sem
ríkisstjórnin gaf út í gær, hefur
hún samið við sex innlendar
skipasmíðastöðvar um smíði á
31 vélskipi, verða 16 þeirra 35
smálestir og 15 þeirra 55 smá-
lestir.
Tilkynning ríkisstjórnarinnar
er á þessa leið:
“Að tilhlutun atvinnumálaráðu
neytisins hefur Nýzyggingarráð
aflað tilbóða í smíði á vélskip-
um innanlands, en ráðuneytið
síðan gert samninga um smíði á
31 vélskipi, 16 skipum 35 rúml.
og 15 skipum 55 rúml.
Samningar þessir eru á þá leið,
að skipasmíðastöðvarnar leggja
til allt efni og vinnu við smíði
skipanna ásamt öllum tækjum
og vélum að undantekinni aflvél.
Aflvélina kaupir ráðuneytið sér-
staklega.
Verð 35 rúml skipanna án afl-
vélar er kr. 265.000.00 en 55 rúml.
skipanna er kr. 435.500.00.
Umsamið er, að 12 skip 35 rúml.
verði tilbúið á árinu 1946 en hin
12 á árinu 1947.