Alþýðublaðið - 19.03.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Nýkomið:
Hrísgrjóns
hveitij
sago,
Ideal-mj ölk,
linrtöflur,
þurlmö epli,
rúsínur,
sveskjur,
gerduít,
þvottasódi,
kristalsódi,
blæsódi,
þvottaduft,
stangasápa,
bládröfnótt og hvít.
Kaupíélagið, öamla Wanmn.
Kvöldskemtun.
Fjölbreitt kvöldskemtun verður haldin í Iðnaðar-
mannahúsinu laugardaginn 19. marz kl. 8V2 e. h. til
styrktar efnalausri íslenzkri stúlku, sem liggur á
heilsuhæli í Danmörku.
^kemtiekrá :
Gamanvísur: Gunnþ. Halldórsdóttir.
Einsöngur: N. ólafsson.
Gamanvísur: E. Finnbogason.
Listdans: Sig. Guðmundsson.
Upplestur: Frú Guðrún Indriðadóttir.
Sjónleikur (Heyrnarleysingjarnir).
Aðgöngumiðar seldir í Bókaverzlun Sigfúsar Eymud-
sonar í dag til kl. 6, og eftir þann tíma í Iðnó, og
kosta: 2,50, 2 og 1 kr. fyrir börn. Forstöðunefndin.
K aupid
Alþ ýðnblaðið!
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Ólafur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
Jack London: Æflntýri.
Pilturinn rogaðist með stórann sjónauka út á sval-
irnar og skimaðist um sjóndeildarhringinn.
„Skip langt burtu, mjög lítið," sagði bann. „Eins og
yesste."
Hvíti maðurinn andaði léttara.
„Ef þú sérð hvórt það er hún, færðu fimm tóbaks-
bita,“ sagði hann.
Nú varð stutt þögn, meðan hann beið óþolinmóður
eftir árangrinum. , ZZZ'-^
„Kannske jfessic, kannske önnur skonnorta," svaraði
surtur loksins á báðurn áttum.
í-á mjakaði hann sér út af legubekknum og kraup
á gólfinu. Hann studdi sig við stól og reis á fætur, og
komst alla leið út á svalirnar með því að mjaka honum
á undan sér. Svitinn bogaði af honum, og skyrta hans
var sýnilega vot á herðunum. Hann settist með miklum
erfiðismunum á stólinn og féll máttlaus niður á hann,
Eftir nokkrar mínútur hresti hann sig upp. Svertinginn
hélt sjónaukanum á handriðinu, og hvíti maðurinn
horfði nú sjálfur út á hafið. Hann sá hvit segl skipsins
og athugaði það nákvæmlega.
„Ekki Jessie," sagði hann rólegur. „Það er Malakula."
Hann flutti sig nú í hægindastól. Bylgjur hafsins léku
við ströndina þrjú hnndruð fet frá honum. Vinstra
megin sá hann álengdar froðurák, sem sýndi rifin við
ósa Belasunaárinnar, og lengra burtu sást strönd Savo-
eyjar. Beint á móti, hinum megin við tólf sjómílna
breitt sundið, var Floridáey; og enn þá lengra 1 burtu
grilti í hæðirnar á Malaita—eyju ógnanna, þar sem morð
og rán og mannaát var í heiðri haft — þar sem var
heimkynni allra verkamanna hans, tvö hundruð að
tölu. Milli hans og straudarinnar var skíðgarðurinn ut-
an um bústað hans; hann sá að hliðið var opið, og
sendi drenginn til þess að loka því. Innan við skíð-
garðinn voru nokkrir háir kokospálmar, Sín hvoru
megin við stíginn, sem lá upp að húsinu, voru tvær
háar flaggstengur grafnar niður í tilbúna moldarhóla.
í kringum stengurnar stóðu, með nokkru millibili, hvít-
málaðir staurar, sem bundnir voru saman með þungum
keðjum. Stengurnar voru alveg eins og siglutré, með
lausri stöng efst og reiða, rám, göfflum og flagglínu.
Tvö mislit flögg héngu á öðruin gafflinum, annað var
eins og tafiborð, með hvftum og bláum reitum, hitt var
hvít oddveifa mað rauðum depli f miðjunni; það var
alþjóðaneyðarmerkið, sem hér blakti á stöng.
Fálki sat í ysta horni garðsins og dottaði. Auðséð
var að hann var veikur; hvfti maðurinn fór að hugsa
um hvort honum mundi líða eins illa og sér, og honum
þótti hálfpartin vænt um, ef svo væri. Að litlum tíma
liðnum hleypti hann í sig kjarki og gaf nýja skipun.
Það átti að hringja stóru klukkunni, sem gaf til kynna,
að vinnutfminn værí úti og verkamennirnir ættu að
halda til bústaða sinna. Því næst kallaði hann aflur á
reiðskjóta sinn og lagði af stað 1 slðustu umferðina um
daginn.
Tveir höfðu bæst við á sjúkrahúsið. Hann gaf þeim
inn laxerolíu og gladdist yfir því hve dagurín hafði
verið léttur; að eins þrír sjúklingar höfðu dáið. Því
næst leit hann eftir þvf, hvernig gengi að þurka kjam-
ana úr kokoshnetunum og leit eftir, bvort ekki væru
sjúklingar einhverstaðar milli kofanna, þrátt fyrir það
þó hann hetði skipað svo fyrir, að allir sjúklingar legð-
ast á sjúkrahúsið. Þegar hann kom heim aftur tók
hann á móti skýrslum verkstjóranna og skipaði fyrir
um vinnuna daginn eftir. Líka kvaddi hann til sfn for-
mennina á bátunum til þess að fullvissa sig um, að
bátarnir væru settir á iand og lokaðir inni, eins og
venja var til. Þetta var mjög nausynleg varúðarráð-
stöfun, því villimennirnir voru farnir að ókyrrast, og
ef einn hvalabáturinn hefði orðið eftir á ströndinni að
nóttu til, mundi það kosta tap tuttugu svertingja. Hver
svertingi var þrjátíu dala virði, eða minna, í hlutfalli
við það, hve lengi þeir höfðu unnið á ekrunni; og svo
mikið tap gat ekran ekki borið. Auk þess voru hvala-
bátamir ekki ódýrir á Salomonseyjunum; og stór sfcaði
var daglega af dauðsföllunum. Næstu viku á undan
höfðu sjö svertingjar strokið inn í skógana, fjórir
þeirra höfðu komið afíur veikir og sagt frá því, að
tveir af þeim félögum hefðu verið étnir af skógarbfl-
unum. Sá sjöundi var enn þá fijáls, og sú saga gekk*