Lögberg - 06.11.1947, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 6. NÓVEMBER, 1947
Húsfreyjan í Hlíð
Kafli úr sögu “í GEGNUM DALINN”
“Skreptu upp í Hlið, Borghild-
ur og vertu nú fljót; og skilaðu
kveðju minni til Engilráðar og
að ég biðji hana uny að hjálpa
mér um ofurlítinn rjóma út í
kaffið í dag”.
Guðríður
stað. —
dreif Borghildi á
urntíma hafði sést á þessum
slóðum.
Á þessum vængjum komst
Borghildur að Hlíð, á skemmri
tíma en búast hefði mátt við.
Bterinn stóð í fjallshlíð all hátt
uppi. Það var eins og hann hefði
vaxið þar, úr þaulgrónum jarð-
vegi fyrir löngu síðan. Veggir og
þak var svo sígróið, samgróið
og samlitt hlíðinnl fyrir ofan
bæinn núna í sumardýrðinni, að
maður gat auðveldlega gleymt
þilinu, sem var svo gult af elli
og farið að m'estu, að furða var
væri svona meinlaus og blíð á að það skyldi standa uppi Það
svip meðfram bökkunum rétt
Út með ánni tók hana að
dreyma um tilveruna. Áin var
svo ósköp mild á svip núna. —
Já, svo grunn, það mætti kanske
vaða yfir hana. — Ekki vildi hún
reyna það. Áin var býsna djúp
og straumþung í miðju, þó hún
núna. Ósjálfrátt leit Borghildur
á grynningarnar á bak við húsið
hans Jóns ríka. Engum eggja-
leyfum hafði verið hent á bak
við það hús núna. — Eggin voru
fjarska góð, þó ekki væri nema
hörð hvítan.
Þetta dugði ekki. Upp á brúna.
Það voru bara fáein augnablik,
sem hún eyddi í það, að láta
brúna “hlaupa” með sig á með-
an hún horfði í strauminn hverfa
undir brúna. Hvað bárurnar
voru töfrandi sem flutu í sam-
feldri röð áleiðis til sjávar.
Hinn brúarsporðurinn; það var
hérna sem hann Atli frá Stóru-
Brekku datt niður með slaginu.
Sagan flaug um huga Borghildar
en hún gerði hana ekkert
hrædda. Atli var niður við sjó
og amaðist við lík, er rekið
hafði á fjöru. Það var ekki að
sökum að spyrja. Sá dauði á
fætur. Atli tók til fótanna og sá
dáni á hælunum á honum. En
þegar að brúnni kom, þá náði
sá liðni honum og Atli féll niður
með froðufalli í yfirliði. Eftir
það var hann slagaveikur, féll á
eld og vatn alveg eins og maður-
inn í Biblíunni. Af hverju ætli
Jesús lækni ekki Atla? Borghild-
ur hafði spurt þessarar spurning
ar svo oft sem sagan kom til
eyrna hennar eða maðurinn bar
fyrir augu hennar. Það væri þó
gustuk að lækna hann Atla.
Þegar hún sá hann heima hjá
sér, þá var hann líkastur skugga
af manrii, svona hár, fölur, með
dökt hár og skegg, hendur í vös-
um og leið þegjandi um bæinn
— um skotin sem láu út að eld-
húsinu. Borghildur hafði orðið
verulega skelkuð er hún sá hann
svo nærri eldhúsinu, því sagt
var að hann dytti oft á eldinn
þar. Jæja, hann datt ekk í þetta
sinn telpunni til mikils hugar-
léttis.— Svo sögðu nú sumir að
sagan væri á parti ekkert nema
vitleysa. H ú n 'Halldóra gamla,
sem hann “stutti” Pétur rak frá
sér, eiginkonuna, hún sagði einu
sinni, að það hefði víst Verið sam
vízka Atla, sem hefði elt hann
frá sjó og upp að brú. Hann
hefði orðið svona hræddur við
að leggja ilt til dáins manns, í
stað þess að hlúa eitthvað að lík-
inu, eins og kristnum mönnum
var fyrirskipað að gera.
Þarna var gamli bærinn, svip-
ungur að utan, dimmur að inn-
an, alveg eins og hann mun
hafa verið fyrir nokkrum árum
síðan, þegar hún fæddist í þenna
heim. Leiðinlegri nú en nokkru
sinni fyr af því stutti Pétur var
þarna nú með þessari konu sem
hann tók að -sér eftir að hann
rak Halldóru eftir að hin konan
var komin.
Borghildur var uppi í holtum
áður en hún vissi af. Hún labb-
aði þar yfir móa og holt, gróður-
laust að flestu og draumarnir
ruddust svo ótt inn á huga henn-
ar. Hér var ekkert hús á vegi
hennar. Hér varð hún skraut-
klædd eins og drottning, reið
prýðis gæðingi í stór skrautleg-
um söðli. Yfir söðlinum var
tjaldhiminn blár og fagurlega
skreyttur. öll útgerðin var svo
langt fram yfír það, sem nokk-
var eins og hann hefði vaxið
þarna upp úr fjallsrótinni. Börn-
in voru á iði út og inn. Haraldur
fimm ára, stanzaði á hlaðinu,
setti hendur í vasa og horfði á
gestinn með slíkum uppvöxnum
karlmannssvip, er spurði tíðinda,
að óhjákvæmilega brosleitt varð
í augum tólf ára stúlku. Börnin
höfðu talið tíu, sum voru dáin,
á meðal þeirra var hann Ingvar
auminginn, er átti svo bágt af því
hann gat ekkert lært, lifði þó
fram undir tvítugt. Hann sá
dána menn og talaði við huldu-
fólk; en við menska menn gat
hann lítið talað. “Það var gott
hann fékk hvíldina”, sagði fólk-
ið, þegar hann dó. — Hér kom
Árna til dyranna, elzta barnið á
þessu heimili. Árna var svo fríð
og aðsópsmikil, að það var unun
að horfa á hana. Árna var há,
þrekin, vel vaxin, bláeyg og fag-
ureyg, björt að yfirlitum og
feikna hárprúð. Hún var upplits-
djörf, enda sagt hún væri skap-
stór svo af bæri.
Árna brosti við Borghildi dg
bauð henni inn. Og brosið eitt
var eins og heill heimur út af
fyrir sig. Það breytti torfbæn-
um og öllu umhverfinu í dýrð-
lega höll, sem skýldi og umvefði
þann er hún brosti við. — Mikið
var hún Árna elskuleg, hugsaði
Borghildur, en hún var svo fyr-
irmannleg að það var ekki laust
við að hún væri feimin við hana,
þessa aðsópsmiklu heimasætu.
Áma hvarf lengra inn í bæinn
og Borghildur heyrði hana
segja: “Mamma! Hún Borghild-
ur Ingólfsdóttir er komin”.
Tólf ára telpa kom út úr ein-
hverjum hliðargöngum, með
hraða til Borghildar. Það var
Albina, eitt'af börnunum þarna.
Þær heilsuðust telpurnar. “Nú
förum við til berja upp í hlíð-
ina”, lýsti hún yfir strax.
Borghildur hikaði: “Eg á að
vera fljót”, sagði hún.
“Ó, við þurfum ekki að vera
lengi”, sagði Albina. Hún var
lík föður sínum í sjón, grönn og
aðeins meðal barn á allan vöxt,
ekkert aðsópsmikil en fjörleg,
en því ánægjulegri að vera með
henni, sem lengra leið.
Á meðan þær voru að tala sam
an vissi Borghildur ekki fyrri til
en húsfreyjan Engilráð stóð þar
hjá þeim. Ef einhver hefði sagt
henni að hér væri komin Ingi-
björg eða Ingiríður drottning
gömlu sagnanna, þá hefði henni
þótt það sennilegasta sagan, sem
hún hafði heyrt. Engilráð hús-
freyja var bæði há og þrekin. —
Hún hafði ljósblá augu í stór-
feldu, geðþekku, bláhvítu andliti
og þau feikn af rauðu hári, lið-
uðu og fögru er lá þétt að höfði.
hennar og gekjc í tveimur afar
stórum fléttum niður herðar
hennar og náði í beltisstað.
Borghildur heilsaði húsfreyju
með kossi og konan tók telþunni
með alúð. “Gerðu svo vel og
komdu inn, Borghildur mín’,
sagði hún með alúð og stillingu.
Borghildur herti upp hugann.
Það var svo ósköp leiðinlegt að
skila þessu, þó það væri lítið. —
Enn kom yfir Borghildi angistar
tilfinningin, yfir því að vera í
hópi smælingjanna, þeirra sem
þurftu að leita til annara, jafnvel
eftir smávegis. Alt bölið, sem um
kringdi tilveru hennar skipaði
sér þá fram fýrir huga hennar
og gerði að henni ægilegan að-
súg.
Skorturinn af svo mörgum teg
undum — “skugginn” hræðilegi
— Alt — Alt.
“Eg átti að skila nokkru til
þín frá mömmu”, stundi hún
upp. Svo leit Jiún niður. Hún
sá hvernig fjalirnar í gólfinu,
gamlar, slitnar en drifhvíttar,
svignuðu undan þunga hinnar
tigulegu húsfleyju.
“Hvað er það, Borghildur
mín?”
Borghildur leit upp. Hún sá,
hvernig húsfreyjan bar höfuðið
hátt, ekki hnakkakert eins og
hin fríða dóttir hennar, heima-
sætan Árna, heldur sat það þráð
beint upp af öxlunum og eins og
óbeygjanlegt.
“Mamma beiddi að heilsa þér
og spyrja þig að, hvort þú gætir
gert svo vel að hjálpa sér um dá-
lítinn rjóma út í kaffið í dag?”
“Eg skal gera það”, svaraði
konan hægt og hiklaust. “En þú
verður að stanza og fá þér dálít-
inn bita og kaffisopa”, bætti hún
við.
“En ég átti að vera fljót”, sagði
Borghildur.
“Við skulum ekki tefja þig
lengi, Borghildur mín”, og hús-
freyjan fremur sveif en gekk inn
eftir svignandi fjölunum.
“Við ætlum að skreppa upp í
hlíð, svolitla stund”, sagði nú
Albina”.
“Jæja, Árna, glóðarsteyktu
köku á meðan og hitaðu kaffi-
sopa”.
Borghildur vissi að hún átti
ekki að fara upp í hlíð til berja,
því hún hafði verið beðin —
henni hafði verið sagt öllu held-
ur — að vera fljót, og ýmislegt
beið hennar heima, sem hún átti
að gera. En það var eins og oft
endranær áður að eitthvað seiddi
þangað sem var algert frelsi og
engar áhyggjur. Hún fór með
Albinu upp í hlíðina fyrir ofan
bæinn.
“Eg á að vera á skólanum í vet
ur’,’ sagði Albina, er þær voru
komnar á stað.
“Ó”, sagðí Borghildur og sting
ur fór um hana, er skólinn var
nefndur og hún minti á það að
hún gæti ekki verið þar.
“Þú átt gott”.
“Já, pabbi minn segir að ég
eigi að vera á skólanum báða vet
urna, sem ég á eftir, þar til ég
fermist”.
“Það er gott fyrir þig að fá
svona mikla skólagörigu’.
“Já, og þá sjáumst við oft”.
“Ja-á. En ég leik mér ekki við
skólabörnin — ekki þegar þau
eru á skóla, nema tímann sem ég
var á skólanum, en þess utan fæ
ég stundum að leika mér við
börnin, sem næst eru”.
“Við sjáumst samt fyrst þú ert
svona nærri”.
“Já! En hvað það verður gam-
an fyrir þig að vera svona mikið
á skóla”.
“Já, víst er það, en þú þarft
ekki að fást um það þó þú sért
eigi svo mikið á skóla, þú ert
soddan hamhleypa að læra. Eg er
nú bara svona rétt í góðu meðal-
lagi”.
“Mig langar fjarska mikið á
skólann, Albina”.
“Kanske þú farir enn á hann”.
“Eg er hrædd um ekki. — Eg
verð að halda áfram að vinna.
Eg verð líklega fermd fyrr en
ég er fjórtán ára, svo ég geti far
ið í ársvist”.
“Ó-já. Þú ert sex mánuðum
eldri en ég, og verður líklega
fermd ári fyrr af því ég á heim-
ili og get gengið á skólann til
fermingar”.
Þær voru komnar upp í hlíð-
ina og seztar þar eftir litla
stund. Dalurinn fyrir neðan
blasti við þeim með bæjum og
útengjum, ekki stór og ekkert
sérlega fjölskrúðugur, eri aðlað-
andi fyrir þeirra augum. Upp úr
honum lágu brautir í hvarf 4il
heiða og fjalla.
“Það er fallegt hérna”. sagði
Borghildur, sem hafði seyðandi
ótta altaf á samvizkunni yfir því
að hún væri að eyða tímanum og
ekki að gera eins og hún átti að
gera. — Flýta sér.
En athygli hennar og augu
drógust að dalnum eins og hann
blasti við þeim úr hlíðinni. Bæ-
irnir blunduðu í sumarblíðunni,
tún, engjar og hlíðarnar hinum
megin, iðuðu grænkunni fyrir
auganu, en yfir fjallabrúnunum
hvelfdist heiður himinn með að-
eins fáum, hvítum skýjaflókum
er flutu, sem töfraskip í kaf-
bláma himinsins.
Þetta voru slóðirnar, sem ætt-
menn hennar höfðu einu sinni
verið á. Það hefir verið eitthvað
öðruvísi veðrið þegar hún amma
hennar og móðursystir urðu úti
rétt undir tungugarðinum á bæn
um sínum. Þá var vetur, hríðar-
bylur — gaddur. Þær komu af
heiðinni — þarna langt fyrir
norðan. — Hún, Borghildur,
hafði komist lífs af og heil yfir
heiðina með poka á bakinu, að
vetrarlagi líka í fyrra. En hún
var ekki ein og það var ekki
hríðarbylur heldur. En dimt var
þegar þær fóstrurnar komu ofan
í dalinn hérna meginn. — Nú
var hann sólbjartur.
Af hverju hafði amma hennar
og frænka orðið svona úti? Svo
oft hafði hún spurt sjálfa sig að
þessu en engan annann. Höfðu
þær ekki trúað nógu vel á Jes-
úm Krist? Það fór vel fyrir öll-
uin, sem trúðu á Frelsarann. —
Amma hennar hafði verið mesta
góðgerðakona, þó margt af ætt-
mönnum þeirra væri nízkt.
Kanske faðir hennar eða móðir
hafi verið nízk, hafi látið aum-
ingjana synjandi frá sér fara?
Ja, en því skyldi amma hennar
gjalda fyrir það fyrst hún var
góð kona?
“Könguló, Borghildur! Köngu
Íó! Hvað ertu að hugsa? Við skul
um elta hana og láta hana finna
berin”.
Borghildur hrökk upp af dval-
anum við röskleik vinkonu sinn-
ar. Þær tóku báðar til að þylja:
“Könguló! Könguló! Vísaðu mér
a berjamó. Eg skal gefa þér gull
í skó, en drepa þig ef þú svíkur
mig”.
“Ætli það sé rétt að þylja þetta
yfir köngulónni og svo svíkjum
við hana altaf?” sagði Borghild-
ur á leiðinni heim að bænum aft-
ur. —
Albina hló. “Hvað ætli maður
sé að fást um köngulóna. Hún
veit ekkert um þetta”.
“Okkur finst húh viti það
samt”.
Þær höfðu verið nær því tvær
stundir í hlíðinni og borðuðu
mest af því sem.þær berjuðu. —
Berin voru fá þar, því daglega
var gengið á móa, er voru svo
nærri bænum, bæði af rriönnum
og skepnum.
Borghildur fékk glóðabakaða
köku, smjör og kaffi með rjóma
og dálitlum kandís sykur mola.
En nú var hún orðin svo hrædd,
því hún var búin að vera svo
mikið lengur en hún átti að vera,
að hún borðaði með hraða og lít-
illi lyst.
Borghildur kom heim með
rjómaglasið laust fyrir mið-
munda. Hún var ekki flengd. Til
þess var hún orðin of stór, en
hún varð að hlusta á langa lexíu
um sviksemi og ónytjungsskap,
sem var verri en einir vöndurinn
þó sár væri.
Sumarið þetta leið, sem önnur
sumur, smáfölnandi og hvarf í
fang haustsins. Á þeim tíma kom
Ingvar Aðalsteinn Jónsson, bónd
inn í Hlíð, sá vel þekkti formað-
ur, og átti langt tal við Ingimund
Jónasson. Ingimundur hafði oft
róið hjá honum og nú vildi hann
fá hann í skiprúm sem fyr.
En nú vildi Ingimundur ekki
róa hjá Ingvari. Þeir stóðu þarna
í innri dyrunum niður á gólfinu.
Ingvar í dyrunum, með annan
fótinn fyrir innan þröskuldinn,
Ingimundur inn á gólfinu, skamt
fyrir innan dyrnar. Þeir höfðu
talað saman góða stund, lágt og
rólega. þó finna mætti á andrúms
loftinu að báðum var nokkuð
niðri fyrir. Nú var samtalið að
verða slitrótt. Það var kominn
skuggi vonbrigða yfir báða.
“Eg get ómögulega ráðist hjá
honum nú”, sagði Ingimundur,
er hann kom upp á loftið. “Það
greip mig soddan uggur í sumar,
er ég sá seglið, sem hann er bú-
inn að fá á skipið. Það er altof
stórt fyrir hans gamla og slitna
skip. Það brakaði í hverri rá og
röng, er siglt var fullum seglum
í góðum byr síðastliðinn vetur,
með gamla seglinu, var það þó
mikið minna. Eg er viss um að
skipið ber ekki þetta nýja segl.
Honum var sagt það, en vildi
ekki ekki hlusta á það. Honum
hefir líka verið bent á að skipið
er orðið afar lélegt, gamalt og
feyskið og að það er í rauninni
ekkert vit í að róa því að vetr-
arlagi og það héðan, þar sem mað
ur verður að sækja út á regin
haf. Og annar eins sjómaður og
hann er, sem ekki horfir í
neitt”.
“Það er bágt, þegar vænir
menn vilja ekki hlusta á sann-
gjarnar tillögur. Enginn maður
ræður þó yfir höfuðskepnun-
um”, sagði Jónas.
“Já. Mér þótti leiðinlegt að
neita Inga um það að vera hjá
honum. Við vitum öll að hann
er einn af okkar fremstu for-
mönnum bæði að dirfsku og afla
sæld; en hann spilar stundum of
djarft og þetta segl óttast ég —
og það gera fleiri — að verði hon
um ofurefli”.
Ingimundur talaði eins og
hann væri að koma frá jarðar-
för bezta vinar síns.
Svo gekk veturinn í garð.
Ingvar í Hlíð hafði átján ára
son sinn, Tryggva, að háseta og
Vermund á Hóli, tuttugu og
þriggja ára, efnismann, unnusta
Árnu dóttur sinnar. Vermund-
ur var talinn hinn vaskasti mað
ur til sjós og lands og drengur
hinn bezti. Svo þeir vorjj. þrír
þarna venzlamennirnir, einnig
þrír aðrir og — nýja seglið.
“Nú skal skútan fá að skríða”,
kumraði Ingvar kýmandi, þegar
þeir bjuggu sig út með seglið.
“Ekki er maður hræddur”.
Haustið hvarf í veturinn. —
Stormar urðu tíðir*og sjósóknirn
ar erfiðar. Það var endurtekning
á skortinum hjá þeim gömlu
hjónunum, Jónasi og Guðríði, en
að biðja um af sveitinni, var þó
ekki viðkomandi. Þaf5 var nóg að
hafa þurft að lítillækka sig til
þess að fá þessar tvær skeppur
af korni, sem Jónas fékk lánaðar
í fyrravetur, það eina sem hann
hafði nokkurn tíma beðið sveit-
ina um. En þær voru lán, lán,
lán. Það var engin skömm að fá
lán þó hjá sveitinni væri þegar
maður borgaði það lán. Og sann-
arlega ætlaði Jónas að borga
þetta lán. Og Jónas hafði teygt
dálítið borgínmannlega, úr sín-
um fremur smáa og magra lík-
ama. — Þessari veru, sem slopp-
»ð hafði úr hungrinu og skelfing
unum á Landalifur fyrir meir en
sjötíu og fimm árum síðan, og
sem hafði stritað og erfiðað alla
tíð síðan. Nú var ekki um að
tala að fá meira hjá sveitinni á
hverju sem gekk. Hvert lánið á
fætur öðru myndi gera þau að
sveitar-ómögum. Borghildur var
farin að létta sér svo mikið á
part úr árinu. Prófasturinn
myndi sjálfsagt ferma Borghildi^
þrettán ára, svo hún gæti farið
í ársvist — haldið áfram í árs-
vist, því nú átti hún að fara í
svoleiðis vist í vor, þó hún væri
ófermd. Jónasi féll ekki sú
hugsun að hún færi ófermd til
langdvala vinnu. En telpan var
fluglæs fyrir lifandi löngu, hafði
lesið alla Biblíuna spjaldanna á
milli. Og öll þessi kynstur önn-
ur, gömlu sögurnar, Þúsund og
eina nótt. — Já, og svo frásagn-
irnar um Bartolmeusar-nóttina
í París. — Og ég veit ekki hvað
og hvað. Prófasturinn gerði nú
reyndar lítið úr þeirri sérstöku
frásögu, sagði þarna í hitteð-
fyrra, að það væri varasamt að
reiða sig á ýmsar svona frásagn-
ir. Hann var altaf að færa sig
meira og meira upp á skaftið
með skólalærdóm handa börn-
unum áður en hann fermdi. —
Færa sig svona hægt með fá-
um orðum og mildu brosi. — En
því var hlýtt þó hægt færi.
Já, Borghildur hafði lesið öll
ósköpin, fanst Jónasi. Það væri
þá bezt að hún læsi Biblíuna
aftur. Hún myndi hana' betur.
Og Guðs orðið verkaði til bless-
unar á mannssálina. — Svo allir
húslestrarnir — Vídalins-post-
illa, Vigfúsar-hugvekjur, Passíu
sálmarnir og ótal aðrir sálmar
Já, skyldi Guð ekki hafa sent
manni andlegt fóður af sinni
mildi”, hugsaði Jónas, svo sem
hann s^gði oft. Fólk var ekki
farið að hugsa nærri eins mikið
um þessa hluti og það gerði áð-
ur. — Eins og það gerði í hungr-
inu og þrengingunum á Landa-
lifur og síðar. — Já, ætli það sé
ekki þekking í öllu þessu sem
maður hefir og telpan les reip-
rennandi. — Allur bænalestur
og sálmasöngur, sögur af písla-
vottum, fornsögur íslendinga,
Noregs konunga sögur, þúsund
og ein nótt. — Já, eitthvað var
nú komið ofan í telpuna. — Nú
hún var bara vel að sér. Hann
faðir hennar hafði sagt henni til
að draga til stafs. Hún var skrif-
andi líka. Það var hálf slæmt
hvað lítið varð úr fyrir honum
Aðalsteini gamla, þegar hann
var farinn að kenna henni reikn
inginn og skriftina. Þetta svona
rétt hjá manni. — Nú, jæja. Hún
framaðist við að fara í kaupstað
inn. Það var líka slæmt í hitteð-
fyrra, að Marias vildi ekki kenna
henni engelskuna. Hún hefði get
að lært hana þó hún væri ung.
Það voru bara firrur. — Borg-
hildur Ingjaldsdóttir gat lært
alt. — Þannig leit Jónas frá
Landalifur á þetta mál.
Borghildur sjálf barðist á milli
vonar og óttar um tilveru sína.
Skugginn dimmi um sjálfa til-
veru hennar, vék aldrei frá huga
hennar. Fátæktin og tækifæris-
leysið til menta, jók á dimmu
hans. Enn stóð hún oft við
glugga kýtruna, er vissi út að
skólanum og húsi önundar hins
ríka og hjalli hans. Enn sá hún
hann fara út í hjallinn með syk-
urkerið í hendinni ,að sækja
sykurinn í það handa húsfreyju
sinni. Kerfyllirinn, ætti að duga
1 tvo daga. Þórlaugu húsfreyju
var ekkert fremur hleypt í hjall
loftið eftir æfintýrið mikla,
þegar hún lét gera stæltan lykil
og stalst í loftið að ná sér í nokk
uð af mat — góðum mat fyrir
heimilið. Og húsbóndinn sá ljós-
ið í hjallloftinu úr búðinni
sinni o gkom og fann hana þar
eins og nokkurs konar innbrots-
þjóf í eigin húsakynnum. Konan,
sem altaf sýndist óánægð, altdf
þurfti að spara og altaf var að
eiga börn, — og altaf var log-
andi hrædd við manninn, sem
hún var gift — að hún væri ekki
að vinna nóg, að hún væri að
eyða of miklu, að hún væri ein-
hvernveginn öðruvísi en hann
vildi að hún væri, hún kom ekki
í þetta dýrðarríki matarins hjá
eiginmanninum, eftir að hún
hafði stolist þarna inn. Ekki svo
menn vissu til.
Alt þetta flaug um huga
(Framh á bls. 7)