Lögberg - 11.03.1948, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 11. MARZ, 1948
k~kk~k«khk~>
VALD
MYRKRANNA
Eftir DERWENT MIALL
J. J. BÍLDFELL, þýddi.

“Já,” svaraði Sparks. “Það kemur
stundum fyrir. Sjálfur þekki ég aðeins
tvö tilfelli, en í báðum þeim tilfellum
var heilsa hlutaðeigendann mjög vand-
gæf. Constance var heilsuhraust eftir
því sem-ungfrú Bryden segir mér og í
ætt hennar er enga heilsubilun að
finna. Nei ég held að hvarf hennar
verði ekki skýrt með minnisbilun.
Drake varp öndinni mæðulega.
“Hefurðu komist að nokkurri niður-
stöðu í málinu?
Hr. Sparks hafði ekki komist að
neinni niðurstöðu sem hann vildi gjöra
uppskáa enn sem komið var. Fyrst af
öllu vildi hann reyna að komast að nið-
urstöðu um hvort að burtu vera Con-
stance væri henni sjálfráð, eða ekki, og
í þeim tilgangi var hann nú á leiðinni
til Laurels til að spyrja þjónustustúlku
ungfrú Brydens nokkurra spurninga,
sem hónum hafði áður sést yfir. Drake
slóst í förina og þeir gengu þegjandi
unz þeir komu til Laurels. Þeim var
boðið til stofu og svo var kallað á
Maríu.
“Jæja, stúlka mín”, sagði Sparks,
“þú segir að ungfrú Bryden hafi farið
út klukkan fimm”.
“Já, herra.”
“Eftir að hún fékk bréf?”
“Já”, svaraði María.
“Þú ert viss um að þú fanst umslagið
af bréfinu?”
“Já, alveg viss!” svaraði María; “það
var umslagið sem að ég fékk hr. Drake.”
“Segðu mér, virtist Constance vera
undrandi, eftir að hún las bréfið? Sýnd-
ist hún véra glöð, reið, eða hvað?”
María vafði upp á hornið á svuntu
sinni, á meðan að hún var að hugsa sig
um, en hún virtist ekki ætla að koma
orðum að hugsunum sínum, svo Sparks
varð að hjálpa henni.
“Komdu með það”, sagði hann, sýnd-
ist hún vera glöð yfir fréttunum sem
bréfið færði? Sýndist hún vera reið?”
“O, nei”, svaraði María seinlega. —
“Hún sýndist vera í leiðslu eins og hún
vissi ekki hvort hún ætti að standa, eða
detta”.
“Og hún sagðist þurfa að finna ung-
frú Bryden”.
“Já; en áður —”
“Já, komdu með það. Þú verður að
hjálpa okkur allt sem þú getur. Hún
sagði eitthvað áður”.
“Já, herra, en ekki við mig”.
“Við hvern þá?”
“Ó, við sjálfa sig. Hún ætlaðist ekki til
að ég heyrði það”.
“Varstu inni í herberginu hjá henni?”
“Nei, ég var það ekki”.
“Hvað sagði hún?”
“Hún sagði”, hélt María áfram feimn-
islega, og leit til Drake — “hún sagði,
Archil, getur þetta verið satt?”
Þessi opinberun Maríu ko mDrake til
að halda, að tilgáta Lesbiu Payne hafi
verið sönn, og að Mulready hafi rægt
hann illgirnislega við Constance.
“Því sagðirðu okkur þetta ekki fyr?”
spurði hann Maríu, sem á milli feimni
og sektar tilfinningar var að gráti kom-
in. Eg vildi ekki gjöra það sökum þess,
að Constance sagði það ekki við mig.
Eg hefði ekki átt að vera að hlusta, en
ég var aðeins að gægjast í gegnum
skráargatið, því ég hélt að það hefði
verið ein brúðargjöfin enn, sem Con-
stance hefði fengið”.
“Jú, jú! Eðlileg og kvennleg forvitni”,
sagði hr. Sparks og brosti. “Þær eru
allar eins, frá henni Evu og ofan til vor,
herra minn,” bætti hann við og sneri
sér að Drake. “Ef að þú getur ekki sagt
okkur meira, stúlka góð — þú ert viss
um að þú getur það ekki? — þá skulum
við ekki halda þér lengur”.
María fór, en hr. Sparks sat hugs-
andi.
“Má ég tala bert við þig, herra minn?”
spurði hr. Sparks.
“Já, vissulega”, svaraði Drake.
“Þessi Mulready hefir haft eitthvað
saknæmt að segja um þig í bréfinu”.
“Það lítur út fyrir það”.
“Þú hefir enga hugmynd um. hvað
það hefir verið?’’
“Ekki minstu hugmynd. Hann veit
ekkert um mig”.
“Þú mátt ekki misvirða þó að ég gjör-
ist nærgöngull. Er það nokkuð sem hann
hefir getað g'rafið upp um þig, sem er
til vanheiðurs? Hann hefir hlotið að
segja Constance mjög ákveðna sögu,
fyrst að hún hafði svona mikil áhrif á
hana”.
“Eg get ekki munað eftir neinu”,
svaraði Drake, “og segjum að honum
hefði tekist að vekja grunsemd hjá
henni, hefði hún þá ekki átt að leita
skýringa hjá mér?”
“Jú; ég efast ekki um að hún hafi ætl-
að að gjöra það síðar. En í millitíðinni
hugsa ég að hún hafi farið til fundar við
Mulready”.
“Herra minn góður! Hversvegna? —
Það hefir áður verið stungið upp á þessu
sama af öðrum”.
“Vegna þess, að hún kom ekki til
móts við föðursystur sína. Þær hefðu
ekki getað farist óviljandi á mis á bein-
um og rennisléttum veginum. Hún hefir
ekki getað farið til Breiðavatns”.
“Mér er óskiljanlegt að Mulready hafi
getað fengið hana til að koma til móts
við sig”. •
“Hann hefir máske boðist til að gefa
henni nánari upplýsingar. Forvitnin
hefir stjórnað fleiri gjörðum kvennfólks
ins en þú hefir nokkra huémynd um. —
Alla leið frá henni Evu, eru þær líkar í
því, að engin þeirra, ekki einu sinni þær
fullkomnustu, hafa getað risið upp yfir
áhrif forvitninnar. Svo er ekki óhugs-
andi að»hann hafi fengið hana til móts
við sig með því að lofast til að skila
peningunum til baka, sem hann hafði
haft út úr föðursystur hennar”.
“Það er satt”, sagði Drake. “Það var
einhver annar sem stakk upp á þessu
líka. Segjum að hún hafi farið til móts
við hann, hvað svo?”
“Eg ætla að kveikja í pípunni minni,
áður en ég svara þeirri spurningu. Það
er kominn tími til þess að þú takir þér
hvíld og væran blund”, sagði Sparks.
“Eg hefi máske eitthvað að segja þér,
þegar þú vaknar. Það er einkennilegt,
ef að ég get ekki hitt neinn, sem sá hr.
Mulready hér í gær, því ég er sannfærð-
ur um að hann, eða umboðsmenn hans,
hafa hlotið að vera hér > nágrenninu í
gær”. —
Þegar hér var komið samtalinu, kom
ungfrú Bryden inn til þeirra og krafðist
þess að Archibald Drake gengi tafar-
laust til svefns og gjörði hann það. En
hr. Sparks gekk út og út á vegínn til
Breiðavatns í þungum þönkum.
“Þeir geta sagt það sem þeir vilja”,
sagði hann við sjálfan sig, “og ungfrú-
in getur verið engill; en ég skal veðja
að hún er ekki vaxin upp úr afbrýðis-
seminni. Lögfræðingurinn, sem er mis-
indismaður á allar lundir, hefir spunnið
einhverja sögu, býst ég við og svo hefir
hún farið sjálf til að komast að sann-
leikanum, og er í burtu að heiman af
ásettu ráði. Þessi mannráns-hugmynd
er ekkert annað en hugarburður, og mér
dettur ekki í hug að hún hafi fyrirfarið
sér. Hún er að leita sér upplýsinga. Eg
býst við, að lögfræðingurinn hafi náð í
eitthvert atriði, sem hann hefir magnað
og fært úr lagi, þangað til það var var
orðið nógu ægilegt til að hræða ung-
frúna. Hún er að heiman af ásettu ráði,
ímynda ég mér; en ég held ég segi ekki
neitt um það við lautenantinn þangað
til að ég get fært einhverjar sannanir
á mál mitt. Þetta er einkennilegt við-
fangsefni, og leggst þungt á hinn unga
og - ógæfusama herramann”, hugsaði
Sparks; “en hver getur vitað hvað kon-
unum dettur í hug”.
Hann gekk hægt eftir veginum, sann-
færður um, að hann mundi fyr, eða síð-
ar hitta einhvern sem hefði séð ung-
frúna kveldið áður fara burt úr bænum,
annað hvort gangandi eða akandi.
Hann leit inn á Kórónu, Green, og
Dragon gistihúsin og spurði veitinga-
stúlkurnar, á báðum þeim stöðum og
þjónana á járnbrautarstöðinni, og eng-
in þeirra hafði séð mann, sem svaraði
til lýsingu hanS á Mulready, í bænum
eða í grendinni, daginn áður. Það var
önnur járnbrautarstöð í þriggja mílna
fjarlægð frá Faring. Sparks fór þangað
og spurðist fyrir, en gat ekki fengið
neina úrlausn, því þar hafði verið fjöldi
fólks kveldið áður sem var að fara á
uppboðssölu er fram átti að fara á
hefðarheimili daginn eftir, þar skammt
í burtu. “Þau hafa vel getað verið þar,
annað, eða bæði, þó þeim væri ekki
veitt eftirtekt í öllum þeim mannfjölda”,
hugsaði Sparks, sem nú var farinn að
halda að mál þetta mundi ætja að
reynast erfiðara úrlausnar, en áhorfð-
ist í fyrstu. Hann hélt nú að Constance
hefði farið til Lundúna, til þess að rann-
saka sannleiksgildi einhverrar sögu,
sem að Mulready hefði sagt henni.
Áður en Sparks gekk til náða um
kveldið, fór hann aftur til Laurels og
hafði tal af ungfrú Bryden. Archibald
Drake var enn steinsofandi.
“Það er það bezta sem hann getur
gjört”, sagði Sparks; “hann tekur
hvarf stúlkunnar altof nærri sér til þess
að hann geti verið mér nokkur aðstoð.
Það þarf rólegt skap og skarpa hugsun,
ungfrú Bryden, til þess að geta verið
sæmilega góður rijósnari”. Svo sagði
Spark ungfrú Bryden frá niðurstöðu
þeirri sem hann hefði komist að, eftir
ítarlega umhugsun.
Ungfrú Bryden var hrygg í huga, en
gat þó ekki dottið í hug neina sennilegri
skýringu á fjarveru Constance.
“Það sýnist ótrúlegt, að blessað
barnið hafi trúað slúðursögum sem
spunnar hafa verið upp um lautenant
Drake”, sagði ungfrú Bryden.
“Kæra frú”, mælti Sparks, “reynsla
mín af mannlegu eðli hefir verið víð-
tæk og margbrotin; ég hefi fyrir löngu
lært, að reiða mig ekki á það sem menn
kalla ósennilegt eða ómögulegt”.
Ungfrú Bryden hafði fengið geðþokka
á þessum meðlíðunarsama og ráðkæna
manni, sem auðvitað þekti svo miklu
betur inn á vegi veraldarinnar, en hún,
svo hún hlustaði á orð hans með athygli
og eftirtekt. Undursamlegir hlutir skeðu
daglega í heiminum — hún las um þá
í dagblöðunum —1 en hneykslisatburðir
þeir.höfðu aldrei náð til hins rólega og
vandaða heimilislífs ungfrú Bryden, og
hún gat ekki áttað sig á, að Archibald
Drake og Constance Bryden skyldu
haga sér eins og fólkið einkennilega
sem hún las um í blöðuniyii. Að Drake
væri sekur um misgjörðir eða annað
verra, og að Constance hafi trúað því
um hann og gjört sig seka um opinbert
hneyksli með því að hlaupa í burtu að
heiman, kveldið áður en hún ætlaði að
gifta sig. Á þessu var ungfrú Bryden
ekki búin að átta sig á, þar til að hinn
heimsfróði maður frá Scotland yard
hafði lagt málið niður fyrir henni rólega
og æsingalaust.
“Við verðum fyrst að muna eftir að
Mulready er óþokki”, sagði hann. —
“Hann hefir haft í hótunum við lauten-
ant Drake, fyrir ástæðu sem ég í svip-
inn get ekki gjört mér grein fyrir. Það
hlýtur að liggja eitthvað meira þar á
bak við, en viðureign þeirra á dansinum
á Breiðavatni; eða þá það, að hann hafi
verið afbrýðissamur í garð Drake; svo
hann skrifaði bréfið — nýtt bréf, til
bróðurdóttur þinnar. Þetta er viðkvæmt
mál fyrir mig að snerta við. Þú þekkir
bróðurdóttir þína, en ég ekki. Þú segir,
að hún mundi ekki hafa trúað neinu
slúðri. En Mulready er sjáanlega vel
viti borinn maður, ekki síður en óþokki.
Bréfið vakti undrun og geðshræringu
hjá bróðurdóttur þinni. Það hefir því að
líkindum verið skorinort bréf og lík-
urnar sem það flutti sterkar. Hann hefir
máske sagt að lautenant Drake væri
þegar giftur, og fært svo sterkar sann-
anir að því, að hún hafi næstum trúað
því. Ótti bróðurdóttur þinnar hefir því
verið skerandi og vonbrigði hennar
mikil. Gæti ekki verið að hún hefði far-
ið til Lundúna, til þess að ganga úr
skugga um þetta?”
“Til Lundúna!” sagði ungfrú Bryden,
hissa. “Hún hefir ekki frekar farið til
Lundúna einsömul en að hún hefir farið
til byggðanna hinum megin á hnettin-
um”. —
“Undir vanalegum kringumstæðum
sjálfsagt ekki. Átti hún nokkur skyld-
menni í Lundúnum sem hún gat farið
til?”
“Nei. — Jú, frændfólk móður hennar
sálugu. En á milli þeirra og okkar er
enginn vinskapur”, sagði ungfrú Bryden
þóttalega. “Það var mótfallið því að
móðir Constance og bróðir okkar gift-
ust og við höfum ekki kært okkur
að sækjast eftir vináttu þess”.
“Eg síma þangað í fyrra málið samt
sem áður með þínu leyfi”, Sparks.
Ungfrú Bryden gaf leyfið og heimilis-
fang frændfólks Constancé* í Lundún-
um og Spark kvaddi og fór með það á
tilfinningunni að heimsókn sín til
Laurels hefði ekki verið með öllu árang-
urslaus, en þó var hann enn ekki nærri
því að leysa ráðgátuna sem honum
hafði verið falin.
XVII. KAPÍTULI
Óvæntar fréttir
Morguninn eftir frétti Sparks áð
lögreglan hefði ásett sér að slæða botn-
im*á öllum tjörnum og vötnum í ná-
grenninu. Því fólki kom nú yfirleitt
saman um, að Constance hefði fyrir-
farið sér.
“Nú, jæja”, sagði Sparks, er hann
frétti þetta á lögreglustöðinni. “Þið
gjörið það sem ykkur sýnist í þessu
efni, en það get ég sagt ykkur að afleið-
ingarnar verða engar aðrar, en að særa
tilfinningar vina og ættingja stúlkunn-
ar. Ef að hún hefði ætlað að fyrirfara
sér, þá hefði hún skilið eftir bréf til
kærasta síns. Eg hefi lesið mörg slík
bréf um mína daga, og ekkert sjálfs-
morð er fullkomið án slíkra bréfa — að
minsta kosti ekki þar sem afbrýðissem-
in ræður ríkjum”.
Hr. Sparks sagði þetta, þrátt fyrir
sína eigin staðhhæfingu um, að ekkert
í heiminum væri óhugsanlegt, eða
óframkvæmanlegt. En í millitíðinni
hafði hann símað til Scotland yard og
beðið um að maður væri sendur til að
athuga feril Mulready.
Um morguninn fór Sparks til Breiða-
vatns og hitta Montrose og Lesbiu að
máli og sagði þeim frá hugmyndum sín-
um í sambandi við Constance.
“Hún er ung og rómantísk”, sagði
Sparks. Hún varð fyrir miklum von-
brigðum og fór samstundis til að ganga
úr skugga um hvort lögfræðingurinn
segði satt. Það er að minsta kosti mín
meining. Fólkið í Faring og í grendinni,
er nú samt ekki á því. Það heldur allt
að hún hafi fyrirfarið sér, og það sýnist
auðveldasta úrlausnin fyrir alla sem
ekki sjá á bak við tjöldin, eins og við —
og svo ætla þeir að fara að slæða tjarn-
arbotnana aftur og svo að síðustu þetta
gull-fallega vatn þitt, eftir því sem mér
er sagt”, sagði Sparks og leit á vatnið
silfur-slétt.
“Breiðavatn!” sagði Montrose. “Eg
vona að þeim detti ekki slík heimska í
hug. Vatnið er allsstaðar örgrunt og ég
vildi síður, að þeir færu að auka á hug-
arstríð vinar míns, Drake, með því að
fara aftur að byrja á þessum vatnsslæð-
ingum. En ef þeim sýnist svo, þá er ekki
meira um það. Eg held að þú farir nær
sannleikanum, hr. Sparks; Eg lagði lít-
inn trúnað á hugmynd þína til að byrja
með, en ég sé nú, að hún er bæði skýr
og sennileg”.
Hr. Sparks þótti hrósið hljómfagurt
og ummæli Montrose um framsýni hans
og skarpskygni.
“Þú skilur, herra minn”, sagði Sparks,
“að þessar ungu stúlkur, sem fæðast
upp í kyrrð heimilisins, taka hraustleg-
ar á móti erfiðleikunum þegar þeir
mæta þeim, heldur en lítilsigldara fólk.
Eg hefi ekki séð þessa ungu stúlku, en
ég hefi séð mynd af henni og get því
gjört mér grein fyrir, hvernig að hún
muni vera skapi farin. Yfirgnæfanlegt
hugrekki, herra minn, mikið af metnaði;
slíkri konu dettur ekki í hug að fyrir-
fara sér, en mig skyldi ekki furða á, þó
hún væri úrræðagóð og skjót til fram-
kvæmda þegar á liggur — að hún mundi
vera fljót til að hugsa og áforma þegar
á lægi, og eftir lýsingunni af henni, þeg-
ar að hún var búin að lesa bréfið frá hr.
Mulready, þá mundi ég segja að bréfs-
efnið hafi verið mjög alvarlegt. — Ung
stúlka með hennar skapgerð mundi
ráða við sig að rannsaka bréfsefnið
tafarlaust, og þar sem tíminn var mjög
naumur, þá hafi hún farið á stað til
Lundúna eða einhvers annars staðar
undir eins. Það er að minsta kosti mín
skoðun”. —
“Mér er næst að halda að þú hafir hitt
á réttu úrlausnina”, sagði Montrose,
sem gekk fram og aftur um gólfið í her-
berginu sem þeir voru í, þungur á brún
og brá.
“Eg vildi að ég gæti haft hendur i
hárinu á honum Mulready. Hann er
þprpari — hræddi konuna mína, sví-
virti mig, svo að ég rak hann á dyr. —
Hann er merkilegur þorpari, herra
Sparks”.
“Og hann var ástfanginn í Constance
Bryden?” spurði Sparks, auðsjáanlega
mjög umhugaður um að ganga úr
skugga um það atriði
Montrose yppti öxlum.