Lögberg - 23.12.1948, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 23. DESEMBER, 1948
PREDIKUN
(Frh. af bls. 3)
að segja þetta alt hreinskilnislega og afdráttarlaust, en
segja það í kærleika, eins og Jesú sjálfur mundi hafa gjört.
Þetta var þá strax erfitt verk, og stundum óvinsælt í bili, en
reyndist þó jafnan er til lengdar lét, tilefni til hinna mestu
vinsælda. Þannig er það einnig enn í dag. Þetta er heimsiiis
einasta von, og hin eina von hvers manns: að vera sjálfum
sér og Guði trúr. Þetta er erindi kirkjunnar til hverrar kyn-
slóðar, og það eina sem gefur henni sérstakan tilverurétt,
gerir hana maklega fyrir hinn mesta heiður í meðvitund
lýðsins í hverju landi: að hún er ávalt fús til að fara og
svara kalli skyldu sinnar hver sem í hlut á og hvernig sem á
stendur að hún boðar í einkalííi og opinberu starfi þjóna sinna
öll lífsins orð, að hún kynokar sér ekki fyrir að bera vitni
um trú sína frammi fyrir fariseum og saddukeum, trúar-
veikum og trúarlausum mönnum. Þetta er hið sígilda boð og
afdráttarlausa fyrirskipan frá herra kirkjunnar til allra
meðlima hennar í hinu almenna og sérstaka prestembætti
“Farið og talið til lýðsins, öll þessi lífsins orð . . .
Guð blessi kirkju íslands og kirkjur Islendinga um all-
an heim. Amen. Valdimar J. Eylands
Or borg og bygð
Séra Halldór E. Johnson legg-
ur af stað á sunnudaginn kemur
til Victoria, B.C. og mun dvelj-
ast þar í þrjá eða fjóra mánuði.
Heimilisfang hans verður að 160
Beachwood Avenue, Victoria,
B.C.
Miðvikudaginn þann 17. nóv-
ember lézt merkiskonan María
Guðbrandsdóttir Eyjólfson að
heimili sonar síns og konu hans
Margrétar í Churchbridge, Sask.
Hún var frá Firði við Breiða-
fjörð. Eiginmaður Maríu, Konráð
Minnitt
BETEL
í ©rföaskrám yðar
Eyjólfson er frá Kálfárdal í Lax-
árdal í Dalasýslu. Er hann til
heimilis hjá Guðbrandi syni
þeirra hjóna.
Jarðarförin fór fram þann 21.
s.m. Var stutt kveðjuathöfn að
heimilinu, og síðan í kirkju
Konkordiasafnaðar, sem var and-
legt heimili þeirra hjóna. Fjöldi
manns sótti athöfnina aí Islend-
ingum og annar þjóða mönnum;
kistan var skreytt blómum.
María skilur eftir, auk manns
síns sex börn fullorðin og eina
stjúpdóttur. Og einn bróðir Sig-
urð í Manitoba.
Líkmenn voru þeir Magnús
Bjarnason, Jón Freyeteinson,
Valdimar og Guðmundur Hin-
rikson, og Ólafur og Jón John-
son.
Séra S. S. Cbristopherson söng
yfir. —
“Margs er að minnast. Margt
er hér að^ þakka.”
ar nóvember-desember í einu
hefti sérlega vandað að öllum
frágangi, fæst keypt í lausasölu
á .35 cents. Pantanir ásamt and-
virði, sendist Mrs. B. S. Benson,
The Columbia Press Limited, 695
Sargent Avenue, Winnipeg.
♦
LJÓÐMÆLI K.N.
Nokkur eintök af ljóðmælum
JCristjáns N. Júlíusar, sem
alment gekk sem skáld undir
nafninu K.N., fást enn til kaups
hjá bróðurdóttur skáldsins, Mrs.
B. S. Benson, The Columbia
Press Limited, 695 Sargent Ave.,
Winnipeg.
Ljóðabók þessi í vönduðu
bandi, kostar $7.50.
ME85UBOÐ
Fyrsta Lúterska Kirkja
Séra Valdimar J. Eylands.
Heimili 776 Victor Street. Sími
29017. —
Guðsþjónustur á ' hverjum
sunnudegi: Á ensku kl. 11 f. h.
Á íslenzku kl. 7 e. h. — Sunnu-
dagaskóli kl. 12:15 e. h. — Allir
æfinlega velkomnir.
-f
HÁTÍÐAMESSUR
í íslenzka lúterska söfnuðinum
í Vancouver
Sunnudaginn 26. desember kl.
3:00 e.h. Aðal jólaguðþjónusta
safnaðarins, sem fram fer á
ensku og íslenzku.
Stuttar prédikanir. Hátíða-
söngur. Jólatré í kirkjunni, og
prýdd á viðeigandi hátt.
2. janúar, Áramóta guðsþjón-
usta á ensku.
9. janúar, Áramóta guðsþjón-
usta á íslenzku.
Allar guðsþjónusturnar haldn-
ar í Dönsku kirkjunni á horninu
á East 19th. Avenue, og Prince
Albert Street.
Takið eftir nafninu á strætinu
við hlið Dönsku kirkjunnar hefir
verið breytt, — var áður Burns
Street, er nú Prince Albert St.
Gleðileg jól. Gott blessað nýár.
Sækið hátíðaguðsþjónustur ís-
lenzka lúterska safnaðarins í
Vancouver, og allar guðsþjónust-
ur hans.
Allir velkomnir.
H. Sigmar, Prestur
Lúíerska kirkjan í Selkirk:
Aðfangadagskvöld jóla kl.
7:30.
Jólahátíð sunnudagaskólans,
jóla tré.
Jóladagsmorgun kl. 11:00 ár-
degis íslenzk hátíðamesa.
Allir boðnir og velkomnir.
S. Ólafsson
FREE
STOH AGE
FOR YOUR
SUMMER GARMENTS
IN CANADA’S FINEST
STORAGE VAULTS
• “Celletone” Dry Cleaned
« Free Minor Repairs
• Fully Insured
• Nothing to Pay Till Spring
ALL FOR THE COST OF
Regular Dry Cleaning
Use Perth's Carry & Save
or Phone 37 261
PERTH’S
JÓLABLAÐ Sameingingarinn-
r
3
S
*
{
|
I

Megi hátíðirnar, sem í hönd fara,
verða vinum og viðskiftavinum
hinar ánægjulegustu.
%
1
3
ð
s
I
I
SARGENT GARAGE
Phone 31142
TED EPP and MICHAEL KUMKA
Maniloba Birds
WHOOPING CRANE
(Grus americana)
A very large, white, heron-like bird with black primaries
and bare, dull red lores, crown, and face streak. Juve-
niles have not as much colour on bare parts of head and
face and are more or less overwashed with rusty,
strongly resembling iron that stains the white parts of
many water birds.
Dislinction:—There is no other white crane-like bird of
equal size with which it can be confused. Deep sonorous
trumpeting in course of flight.
Field Marks:—A great white Crane with a red face,
standing about four feet in height. In flight, the out-
stretched neck and legs are distinctive.
Nesling:—On the ground in the midst of wide marshes.
Dislribution:—North America. In Canada West of the
Great Lakes to the foothills.
While this bird is very rare, it frequents the bare prairies
and open sloughs. At present it is listed among the birds
that are protected at all times.
This space contributed by
Shea's Winnipeg Brewery Limiled
MD223
Œttmaðurinn
Eftir
THOMAS DIXON, Jr.
Drengurinn rangkvolfdi augunum,
þóttalegur á svip. “Þér er þá betra að
kalla mig ekki negra!”
“Hvern heldur þú að þú sért að tala
við, meistari? Þú getur hreytt gapaskap
þínum að þeim hvítu, en góðurinn minn
þú ert að glettast til við dauðan núna.”
“Eg er ekki negri — eg er herramað-
ur, eg er,” svaraði strákur þrjóskulega.
“Hvað ertu gamall?” spurði Aleck í
mildari málróm.
“JMóðir mín sagði mér að ég væri
sextán — en maðurinn í félagsstjórn-
inni sagði mér í gær, að ég yrði tuttugu
og eins árs í dag, kosningardaginn.”
“Hefurðu greitt atkvæði í dag?”
“Já, greitt atkvæði á öllum kjörstöð-
unum nema þessum sjáðu þennan miða
er hann merktur rétt?”
Aleck sem hvorki kunni að lesa, eða
skrifa tók miðan með rottumyndinni á
og skoðaði hann í krók og kring.
“Hvað er að honum?” spurði hann
að síðustu.
Drengurinn benti á myndina af rott-
unni. “Hvað er þessi rotta að gjöra
liggjandi á bakinu með fæturnar uppí
loftið — mér finst að rottan ætti að
standa á fótunum?” Aleck skoðaði
myndina nákvæmlega, og svo brosti
hann ýbyggilega og leit framan í dreng-
inn.
“Heimskan í þessu fólki. Hvernig
heldurður að færi ef ég væri ekki við
hendina til þess að skýra hlutina og
hefði vit og vald til þess?”
“Þú vissulega hefir andann,” sagði
drengurinn ósvifnislega og benti á eina
flöskuna. Aleck lét sem hann heyrði
ekki glettni drengsins og horfði bros-
andi á miðan með rottumyndinni á.
“Erum við ekki að greiða atkvæði
um stjórnarskrána í dag, sem á að taka
atkvæðisréttinn frá hvíta fólkinu og
gefa hann til negranna — mér er
spurn?”
Drengurinn stakk fingrunum í vest-
isbarm sér og svaraði “Jú Herra!”
“Þá meinar þetta ratification (sam-
þykking) stjónarskrárinnar?”
Phil fór að skellihlæja. Fylgdi
drengjunum eftir og sá þá brjóta mið-
ana saman, fara inn þangað sem at-
kvæðin voru greidd og láta miðan með
rottumyndinni í atkvæðakassann.
Ben Cameron sneri sér að öldruðum
hvítum manni með grátt skegg sem
stóð og horfði á það sem fram fór.
Hann var einlægur safnaðarlimur
í Presbytera söfnuðinum, en í dag var
enginn helgi blær á andliti hans. Hon-
um hafði verið neitað um atkvæðisrétt
sökum þess að hann hafði hjúkrað
tveimur særðum unglingum sem til-
heyrðu suðurríkja hernum.
Hann heilsaði Ben kurteislega.
“Hvað finst þér um þetta Hr. Mc-
Allister?”
“Nú Sveitarhöfðingi, eg hefi verið í
söfnuði í meira en fjörtutíu ár. Eg hefi
aldrei vanið mig á blótsyrði, en ég hafði
ekki getað ímyndað mér að það sem ég
hefi séð í dag gæti nokkurntíma fyrir
augu mín borið. Eg hefi gengt borgara-
skyldum mínum, eins vel og ég hefi vit
á hér í þessu ríki í meir en fimtíu ár.
Nú fæ ég ekki að greiða atkvæði, en
í dag á að kjósa negra til að tala máli
mínu á ríkisþinginu. Hvorki þú sveitar-
foringi né hann faðir þinn eruð atkvæð-
isbærir. Allir negrar frá sextán ára ald-
urs og upp hafa greitt atkvæði í dag —
Eg er ekki blótgjarn maður, og ég segji
sjaldan blóts yrði, en ég verð að segja að
ef helvítis svívirðing er til — þá er hún
þetta.” “Eg held Hr. McAllister, að
Gabriel engill hefði fyrirgefið þér, þó
þú heföir undan skilið ‘efið’!”
“Guð einn veit hvað úr þessu verður
— Ek veit þaö ekki,” sagði gamli maður-
urinn með beiskju mikilli. “Eg er hrædd-
ur við að láta konuna mína og dóttir
fara út úr húsinu, eða vera í því einar.”
Ben Cameron færði sig nær Mc All-
ister og hvíslaði að honum:
“Komdu á skrifstofuna til mín í
kveld klukkan tíu, eg þarf að tala við
þig um alvarlegt mál.”
Gamli maðurinn tók fast í hendina á
Cameron.
“Á ég að koma með drengina?”
spurði hann.
Ben Cameron brosti.
“Nei ég er búinn að tala við þá, fyrir
löngu.”
IIV Kapítuli.
LJÓSBLIK
Kosningarkveldið hélt frú Lenoir
dansleik á gestgjafahúsinu í tilefni af
að dóttir hennar Marion var þá að taka
stöðu sína sem gjafvaxta mær í mann-
félaginu. Hún var að vísu ekki nema á
sextánda árinu, en þó eldri, en móðir
liennar var þegar að hún tókst hús-
stjórn á hendur. Móðir hennar var
það mikið áhugamál, að henni
mætti auðnast að vinna traust
tiltrú og ástúð einhvers ábyggilegs
manns og eignast heimili í námunda við
heimili þeirra í rósauðuga garðinum við
rönd skógarinns. í þessum draumi um
Marion og nýja heimilið hennar, fann
móðirin ljúfan og lyfandi mátt sem kon-
'an ein þekkir.
Danssamkoman hafði auk þess að
vera til skemtunar, stjórnmálalega
þýðingu, sem herforinginn þar í bænum
skildi ofur vel. Hann vissi og reyndar
allir, að hvíta fólkið í Piedmont var með
henni að sýna fyrirlitning sína á kosn-
inga farganinu, sem fram hafði farið, og
að það léti sér með öllu standa á sama
um úrslit þess, sem básúnuð yrðu þá
um kveldið með stórskota dynkjum.
Unga fólkið í bænum var alt komið
á dansleikinn. Marion var hversmanns
hugljúfi. Prúðmenska, háttprýði og
æskufegurð þessara fimtánára suður-
ríkja stúlku, var samstillt hógværu og
viðkvæmu upplagi. í fátækt, sem var til-
finnanleg, dvaldi hugur hennar ósjálf-
rátt við óhamingju og erviðleika annara,
og hún var eina persónan í bænum sem
allir unnu. í bænum þar sem Marion átti
heima meinti auðurinn ekkert. Hún var
í heimi andlegraóðalssinna, skálda feg-
urðar og hinna innri verðmæta, og fólk
hennar þekti engin önnur.
Hún stóð í borðsalnum sem var
lengri, en hvað hann var breiður, klædd
í hvítann ‘organdí’ kjól, borðalagðann
og sá á axlir hennar í gegnum gluggótt-
an kjólinn ýmynd ánægju og gleði um-
kringd hálfri tylft ungra mannam sem
héngu á hverju hennar orði eins og á
spásögnum. í hendinni hélt hún á hvít-
um fornum blævang með hvítum dún
bryddingum, á þann hátt, sem er eink-
aréttur æskumeyja suðurríkjanna. Af
og til leit hún til dyranna, eins og hún
ætti von á einhverjum sem var enn ekki
kominn.
Phil sýndi henni virðingu á viðeig-
andi hátt og Marion tók undir það með
því að hvísla að honum.
“Margret hefir heldur enn ekki haldið
sér til í kveld í himinbláum kjól og roði
kinna hennar, hárið dökka og augu
hennar hafa aldrei blikað eins fagurlega
eins og í kveld. Hún dansar ekki vegna
sunnudagsskóla hennar — þetta er alt
fyrir þig.”
Phil brosti og roðnaði.
“Presturinn verður ekki hérna?”
“Gamli presturinn verður.”
“Hann er góður drengur, mér þykir
vænt um hann, ungfrú Marion, hún
móðir þín er undursamleg. Eg vona að
hún geti koinið á stað svona samkomu
aftur.”
Klukkan vor orðin hálf ellefu þegar Ben
Cameron kom með Elsie sem var hálf
ergileg yfir því hvað seint að hann hefði
komið, en Ben slóg því öllu upp í gaman.
Elsie hafði orðið vör við eitthvert lenyd-
armál hjá Ben, sem hún fékk engar
skýringar á og þótti miður.
Ben Cameron var í sveitarforingja
búningi sínum samkvæmt tilmælum frú
Lenior, til virðingar við þessa liátíö
Marion og líka til virðingar við minning
föður hennar sem hafði ort útaf einu
eftirminnanlegu áhlaupi sem Ben hafði
gjört í stríðinu. Hann hafði aldrei verið
í honum síðan hann f éll og Phil tók hann
að sér. Enginn sem þarna var staddur
hafði áður séð Ben Cameron í þessum
búningi. Gulu borðarnir um hálsmálið
og gull kögrið var farið að mást, og það
voru tvö kúluför á treyjunni. Aðdáun
drengjanna og andvörp stúlknanna liðu
um herbergið, þegar að hann kom inn
og tók í hendina á Marion og kysti á
hana, en uagu hennar dönsuðu og geisl-
ar þeirra ummvöfðu hann í einlægri að-
dáun.
“Ben þú ert sú fallegasta persóna
sem að ég hefi séð.” sagði hún blíðlega,