Lögberg - 17.03.1949, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 17. MARZ, 1949
Œttmaðurinn
Eftir
THOMAS DIXON, Jr.
“Ég er stríðsmaður.”
Elsie spratt á fætur, í sárri geðs-
hræring og rétti fram hendina:
“Vertu sæll. Ég þekki þig ekki leng-
ur. Þú ert mér enn ókunnur.”
Hann tók í hönd hennar og hélt
fast í hana.
“Við megum ekki skilja ósátt,”
sagði hann seint. “Ég hefi hættulegt
verk að vinna í nótt.
Við ef til vill, sjáumst ekki aftur.”
Elsie leiddi hest sinn að sætinu og
stökk á bak, án þess að bíða eftir hans
aðstoð.
“Ertu ekki hræddur um, að ég segi
frá leyndarmáli þínu?” spurði hún.
Ben reið fast að hliðinni á h e s t i
hennar og hvíslaði:
Leyndarmáli mitt er eins vel borgið
hjá þér, eins og þó að það væri í hendi
Guðs” í klökkvakendum rómi svaraði
hún.
“Ef annar glæpur verður framinn
af þessu ‘Klani’ þínu hér í héraðinu þá
sjáumst við aldrei framar.”
Hann fylgdi henni til bæjarins og
hvorugt þeirra sagði or. Hann tók þegj-
andi í hendina á henni þegar þau skildu.
Sneri hestinum og hvarf inn í nóttina,
í áttina til Norður Carolína.
IV Kapítuli
DREKA MERKIÐ
Ben Cameron reið léttan, þar til að
hann kom til varðmanna þeirra sem
áttu að mæta fylkingunum, sem hann
átti von á, og eftir að gefa þeim nauð-
synlegar fyrirskipanir, fór hann heim
til sín og borðaði kveldverð. Þegar hann
kom út úr borðsalnum mætti hann Phil
og þeir fóru og settust undir stóru eyk-
ina í garðinum fyrir utan húsið.
“Cameron gamli kunningi ég er í
mestu vandræðum,” sagði Phil. “Ég hefi
átt orðakast við föður minn og systir
þín hefir gjört mig ringlaðan með því að
senda mér trúlofunar hringinn. Ég þarf
á einhverri upplyftingu að halda til að
friða taugarnar. Ég heyrði á Elsie að þú
værir ef til vill í hættu staddur. Ef að
lendir í slag, þá vil ég vera í honum með
þér.”
Ben tók í hendina á honum:
“Þú ert maður sem ég vildi eiga fyr-
ir bróðir, og ég skal reyna að vera þér
innan handar með ástmálin — en að því
er stríð snertir — þá er það ekki þitt
stríð. Við þurfum ekki á neinni hjálp að
halda.”
Klukkan tíu fór Ben á fund héraðs
“Den” deildarinnar á hinum sameigin-
lega fundarstað þeirra, til þess að undir-
búa næturverkið.
Fjörutíu menn voru á staðnum, og
stóðu fyrir framan Ben í tveimur deild-
um, tuttugu í hvorri. Bræður,” sagði
Ben alveralega, “Ég hefi stefnt ykkur
hingað í kveld til þess; að ráðast í fyrir-
tæki, sem ekki er unt að hika við, eða
snúa frá, við ætlum að gjöra djarfa til-
raun sem er ákaflega þýðingarmikil. EJf
nokkur meðal ykkar er hugdeygur, þá
skuluð þið segja til þess nú og draga
ykkur til baka —”
“Við fylgjum þér allir,” var einróma
svar, mannanna.
“Það eru lög okkar kynstofns, eidri
en draumar frjálsra hvítra mann, um
stofnun þessa lýðveldis, sem skamm-
sýnir menn hafa afnumið á pappírnum.
Feður ykkar, sem stofnuðu þetta þjóð-
félag voru fyrst samsærismenn, svo
uppreisnar menn, en nú eru þeir föður-
lands vinir og helgir m e n n.
Ég þarf í nótt tíu sjálfboða fé-
lagsmenn, til að vísa ættmennum, sem
við eigum von á, veg um þetta hérað og
afvopna hvern einasta negra sem í því
býr. Það má enginn þekkja mennina frá
Norður Carolínu. Hver einn ykkar verð-
ur að sæta þeirir ábyrgð. Þessi ferð
ykkar verður tvöfalt hættulegri fyrir
það, sem framkvæmt verður í sambandi
við herbúðirnar í Piedmont undir minni
umsjón. Ég bið þessa tíu menn, að ferð-
ast í alla nótt, jafnvel mót sínum eigin
dauða, því, þeir ferðast í þjónustu Guðs
ætlandsins, og heiðurs kvennþjóðar
suðurríkjanna”
“Hverjum þeim manni, sem þetta
erindi tekst á hendur, hefi ég ekki ann-
að hvílurúm að bjóða, en jörðina, ekkert
þak, annað en himininn, steina fyrir
brauð; og sverðsodda frá torgum her-
mannanna. Vermd sú sem ég iofa ykk-
ur er útlegð, fangelsi og dauði! Stígi þeir
menn framm fjögur spor sem gangast
vilja inn á slík kjör.”
Samtundis stigu allir mennirnir
fjörutíu fram hin ákveðnu spor. Leið-
toginn tók í hendina á hverjum þeirra
og sagði klökkur:
“Ef þið standið þannig saman, þá
mega hersveitir fara fram og aftur um
landið, án þess að við þurfum að óttast
þær, og við frelsum líf fólks vors.”
Leiðsögumennirnir tíu sem “Grand
Dragon” valdi riðu tafarlaust á stað og
hver þeirra vísaði deild af hundrað
mönnum veginn um hin tíu sveitahéruð
í Ulster héraðinu og afvopnuðu hvern
einasta Negra í þeim án blóðsúthelling-
ar.
Hinn partur liðsins tvöhundruð og
fimtíu menn, sem aðallega voru frá
Hambright undir stjórn “Grand Titan”
frá vestur hæða héruðunum leiddi Ben
Cameron sjálfur inn til Piedmont á milli
klukkan tólf og eitt um nóttina.
Leið þeirra lá fram hjá húsi Stone-
man, sem stóð við sömu götu og herbú-
irnar en ofurlítið neðar.
Þegar hersveitin reið eftir stein-
lagðri götunni vakti hófadynurinn hvert
einasta mannsbarn í bænum. Stoneman
staulaðist að glugganum á herbergi
sínu, og horfði á þá fara framhjá, hann
neri haman höndunum í ^dúpri geðs-
hræring.
Fylkingin, draugaleg og dularfull,
seig áfram hægt, en ákveðið og einbeitt.
Rauði hringurinn á dularbúningi mann-
anna sást ‘glöggt við dyraljósið fyrir
framan hús Stonemans og eins rauðu
stafirnir, K.K.K. á bógum hestanna.
í miðri fylkingunni blaktaði herfáni
Klan-sins á stöng með gullroðnum
broddi efst. Þegar að fylkingin fór fram
hjá húsdyrum Stonemans, sá hann fán-
ann skýrst, drekann dökka, með gló-
andi rauð augu, og tungu; eins og að
hann væri að skríða yfir skýbólstra. Við
gluggann upp á loftinu stóð Elsie og
horfði á fánann og fylkinguna fara
framhjá hrygg í huga.
Phil stóð við annan glugga brosandi
af aðdáun og hugrekki þeirra, sem
framhjá fóru.
“Það gjörir manni gott, að fylgjast
með í þessu, það fær ekkert yfirunnið
slíkan kynstofn.”
Áhorfendurnir voru ekki lengi> í
vafa um hvert erindi þessara manila
var.
Þeir slógu hring um herskálann.
Það var blásið í herlúður, og samstundis
riðu tvö hundruð og fimtíu riflisskot af
og hver gluggi í byggingunni var brot-
inn í möl. Varðmenn herbúðanna höfðu
þegar gjört aðvart um komu mannanna,
og Negrunum var frekar hverft við er
þeir voru kallaðir til varnar. Þeir skutu
tvisvar á komumenn sem héldu óslit-
inni skothríð uppi, í tíu mínútur. En þá
lögðu Negrarnir niður vopnin og gáfust
upp. Allir sem í herbúðunum voru fengu
að fara heim til sín og taka með sér þá
er særst höfðu. Þrír menn sem höfðu
verið í vitorði með yfirmönnum sínum
um glæpsamlegt fremferði voru teknir
fastir og farið með þá í burtu, og eftir
fáar mínútur heyrðist skothríð sem
sagði frá afdrifum þeirra.
Elsie drap á dyrnar hjá bróður sín-
um,. kom inn til hanns lagði óstyrka
hendina á handlegg hans og sagði:
“Phil góði farðu á gestgjafahúsið,
og komstu að, hvað skeð hefir og hverjir
hafa særst, eða fallið — þú skilur.”
Hann kysti systir sína og svaraði:
“Já, systir mín, ég skil.”
t i
V Kapítuli
ÆTTMENNIRNIR TAKA VÖLDIN
Með óstöðvandi hraða, fylgdu ætt-
mennirnir fyrirmynd Ulster-manna og
vopnin sem fengin voru í hendur Negr-
unum af því opinbera, og ríkisvaldið var
komið í hendur þeim. Sambands félagið,
liðaðist, riðlaðist, og dó í angist.
Áhugi og eldmóður, fyllti hjörtu
hvíta kynflokksins. Andlega, síðferði-
lega, og persónulega. Byltingin, sem
varð í lífi hans út af fyrsta glæpnum sem
framainn var á ættsystir þeirra leiddi
í ljós, hið sameinaða lífsafl ættstofns-
ins. Á einni viku hafði þetta fólk; lifað
hundrað ár.
Andi Suðurríkja fólksins, hafði að
síðustu ekki aðeins vaknað, heldur log-
að upp, og krafist athafna — sameigin-
legra athafna, orðs og æðis, dugandi
manna, sem inan fárra daga, þó fætur
þeirra stæðu á auðn og í ösku spentu
greipar um hálsa harðstjóranna, flag-
aranna og þjófanna.
Það var ómótstæðileg framsókn
heils kynflokks, en ekki neins eins sér-
staks manns. Leynivopnið sem þeir
notuðu, var hið ægilegasta og áhrifa-
mesta sem menn þekkja — þetta hvít-
klædda riddara lið! Atlögur þess voru
óforsjáanlegar, og óttalegar. Það gerði
áhlaup sín þar sem viðnámið var veik-
ast, og viðbúnaðurinn minstur. Endur-
sókn var óhugsanleg, því enginn af
þessum mönnum þekktist, og allar at-
hafnir þeirra skipulagðar svo að hvergi
bar útaf. Sakadólgar þeirra voru hand-
teknir, yfirheyrðir og teknir af lífi af
leynirétti, án vægðar, eða áfrýjunar.
Athafnir Klans-mannanna voru eins og
sigurverk í klukku, orðalaust; nema fyr-
ir hljóðpípu blástur. Næturhaukanna,
skambyssuhvelli, og hófatak fótfrárra
hesta sem báru fyrir eins og í draumi og
hurfu inn í mistur og skugga.
Maðurinn með staurfótinn, hafði
í öllu sínu hatursfulla ráðabruggi og
pólitíska valdi; gleymt að taka sátt-
málamennina (Covenaters) kjarnann
úr fólkinu í suðurríkjunum með í reikn-
inginn. Þessir menn höfðu nú snúist á
móti honum. Kystofn þeirra hafði boðið
konungum Bretlands byrginn í áratugi,
kent Englendingum að verða af með
konunga sína og stofna lýðveldi og þeg-
ar þeir voru flæmdir í útlegð eða eyði-
merkur Ameríku, þar sem þeir stóðu í
fremstu röð í frelsisstríðinu og leiddu
svo fólk sitt til hæöanna sunnlægu og
lögðu undir sig allt vesturlandið.
Eins og ungi ættjarðarvinurinn
þýski, hafði undirbúið átökin fyrir
trygging frelsi þjóðar sinnar 1812; und-
ir nefinu á Napoleon, eins hafði Ben
Cameron átt fund með leiðtogum æt-
sofnsins, í Nashville, Tennessee í rúst-
um gamals heimilis, um kringdur þrjá-
tíu og fimm þúsundum óvinveittra her-
manna, þar sem hann og þeir lögðu
grundvöllinn að, og mynduðu veldið ó-
sýnilega, (The Invisible Empire).
Á fáum mánuðum var þetta ósýni-
lega veldi búið læsa sig um svæði sem
var víðtækara en nútíðar Evrópa. í
kosningunum sem í hönd fóru sóttu
hvítu mennirnir fram alstaðar, með
þeim einbeitta ásetningi að velta negr-
unum sem völdin höfðu hrifsað úr sessi.
Takmarkið sem þeir stefndu að, var
göfugt. Þeir höfðu risið upp til að hrifsa
valdið úr höndum ósigurs og dauða. Und
ir forustu Klan-sambandsin hafði æt-
fólkið þeirra í suðurríkjunum vaxið
jötunmóður ljónsins, kænska úlfanna,
og ódauðlegur styrkur trúarinnar.
Hugsun þeirra og áform í einingu
var í fullu samræmi við hugsun og vilja
aðal yfirmannsins “Grand Wizard” frá
Memphis.
Konur og börn höfðu augun opin og
eyrun, en sáu hvorki né heyrðu. Meira
en fjögur þúsund dularbúningar fyrir
menn og hesta voru búnir til af Suður-
ríkja kvennfólkinu, en ekki einu einasta
leyndarmáli var ljóstað upp.
Á bak við sorgarleikinn sem fram
fór í sambandi við endurreysnina stóð
maðurinn með staurfótinn, sem með
járnvhja sínum hafði keyrt endurreisn-
ar lögin með ofsa og ótal brögðum í
gegnum þjóðþingið í uppþotinu sem
varð eftir að fyrsta forseta morðið í
Bandaríkjunum var framið. Þegar hann
stóð við gluggann á herberginu og horf-
ði á leikinn sem fór fram hjá herbúðun-
um, í fyrsta sinni að grundvöUurinn
undir máli hans og gjörðum væri ekki
eins öruggur og hann hafði haldið, og
þegar að hann sá Negrana riðlast og
flýja, en hversu djarflega að þeir hvít-
klæddu sóttu fram og börðust, vissi
hann líka að hann hafði mætt máttugri
móstpyrnu sem hann hafði aldrie tekið
með í reikninginn. Hann sneri sér frá
glugganum kreppti henfana og bölvaði í
hljóði. “Ég skal láta hengja þennann
mann, þó það verði mitt síðasta verk!”
Morgun eftir voru Negrarnir, æfin-
týramennirnir, og umskiftingarnir í
Ulster óttaslegnir. Dagurinn rann upp
bjartur og heiður, en dálítil þokuslæða
lá yfir ánni og dalnum sem gerði fossa-
niðinn í ánni meira áberandi en ella.
Um klukkann níu dróg biksvart ský sig
saman yfir Piedmont og innan stundar
var orðið hálf rökkur yfir bænum sem
ekki jók all lítið á ótta hinna fymefndu
manna. Fólk stóð í smá hópum og horfði
á með ímigusti á skýmyrkvann og hélt
að steypilfóð, eða haglbylur væri í að-
sigi. Negrar svo hundruðum skifti fóru
að syngja, hrópa og biðja. Svo skall á
steypi regn, en eftir litla stund létti því,
og sólin skein aftur í heiði, og Negrarn- *
ir stóðu á fætur og hrópuðu og húrruðu
í gleði sinni út af því, að heiminum hafði
enn verið hlýft við tormtíming.
En það voru ekki margir þeirra sem
þegar höfðu ekki gjört sér grein fyrir
því að yfirráðum þeirra í landi hinna
hvítu manna var þegar lokið. Atvikin
sem fyrir komu nóttina áður, vom nægi-
leg sönnun þess, þó að náttúm undrin
fæm ekki að bera vitni um það líka.
' Stoneman gamli sendi eftir Lynch
en fann hann ekki, því hann var flúinn
til Columbia. Hann sendi þá eftir eina
lögfræðinginum í bænum, sem Lynch
hafði sagt honum að hægt væri að
treysta.
Lögfræðingurinn var hinn kurteis-
asti maður, en þegar að Stoneman fór
að fara þess á leit við hann, að höfða
mál á móti þessum “Klan-”mönnum, þá
þvertók hann fyrir það. “Ég er syndug-
ur maður, herra minn,” sagði hann, og
brosti. “Og svo þar fyrirutan, kýs ég
samkvæmt vanlegu lífslögmál, frekar,
að hfa, en að deyja.”
“Ég skal borga þér vel,” hélt gamli
maðurinn áfram, og ef þú færð hann
Ben Cameron sakfeldann, manninn sem
við höldum að sé leiðtogi þessa ‘Klans’,
þá skal ég borga þér tíu þúsund dollara.”
Lögfræðingurinn var að tálga greni
spítu með hníf sínum og virtist vera
mjög hugsi. “Það eru stór miklir pening-
ar eins og nú árar. Mér þætti vænt um
að eiga þá, en ég er hræddur um, að þeir
muni ekki vera gjaldgengir á bankanum
hinu meginn. Ég kýs heldur grænu akr-
ana í Suður Carolína, en Eden. Harpan
mín er hjáróm.”
Stoneman fnsaði fyrirlitlega.
“Viltu biðja borgstjórann að finna
mig undireins?”
“Við höfum engann borgarstjóra,”
sagði lögfræðingurinn. “Þessir ‘Klan’-
menn heimsóttu hann í morgun klukk-
an þrjú, sem var nokkuð snemmt, þegar
um emmbættis erindi var að ræða. Þeir
gáfu honum fjörutíu og níu vandarhögg
á bert bakið og sannfærðu hann um, að
loftið í Piedmont væri ekki holt fyrir
hann. Hans hátign Bizzel borgarstjóri,
fór úr bænum í morgun, með konu sína
og krakka hóp, þangað sem hann átti
áður heima, óþokkalegasta parti Cleve-
land bæjar, í Ohio. Við höfum mist þá
fyrirmynd. Það er ekki víst að hann sé
vitrari maður, en þegar hann kom hing-
að, en hann er áreiðanlega miklu sorg-
bitnari maöur.”
Stoneman sendi þennan skapprúða
félaga í lögfræðingafélaginu frá sér, en
símaði Lynch að koma tafarlaust aftur
til Piedmont. Hann ásetti sér að flytja
sjálfur málið móti Ben Cameron og með
aðstoð Lynch ríkisstjóra tókst honum
að fá mann til að staðfesta stefnuskjal
á hendur Ben.
Til að byrja með var Cameron sak-
aður um, að brjóta landslögin að því er
endurreisnar lög suðurríkjanna snerti
og skyldi málið vera rannsakað af um-
boðsmanni stjórnarinnar.
Elsie reyndi alt sem hún gat til að
aftra föður sínum frá, að sækja þetta
mál í rannsóknarréttinum, en árang-
urslaust. í fjarveru Marshalls Banda-
ríkjanna var stefnan fengin í hendur
sýslumanni Ulster sýslunnar, eða sveit-
arinnar til byrtingar, með þeirri fyrir-
skipan, að hún yrði að hafa verið birt
ákæranda ekki síðar en klukkan tíu að
morgni dagsins sem málið átti að koma
fyrir réttinn. Sýslumaðurinn í Ulster
héraðinu var Uncle Aleck, sem hafði
sagt af sér þingmenskunni og verið veitt
sýslumannsstaðan, af því að hún var
betur borguð, eða meira uppúr henni að
hafa.
Það varð löng bið, áður en rann-
sónin hófst í málinu. Klukkan 10:30 um
morguninn, var ekki eitt einasta vitni
komið á staðinn, og ekki heldur hinn
ákærði.
Stoneman var kominn og virtist ó-
þolinmóður og í íllu skapi, ásamt dóm-
aranum, og Phil sem kominn var til að
sjá og heyra.
“Sendu eftir sýslumanninum,
sagði Stoneman við dómarann, hast.
En rétt í því kom Aleck, og beygði
sig auðmjúklega og hneigði, fyrir valds-
mönnum rettarinns, einkum dómaran-
um og sagði:
“Marse Ben be here in minute Sah.
He s eatin his berakfus. I run erlong
erhead.”
Stoneman þrútnaði í framan af
reiði, stóð upp og starði á Aleck.
“Marse Ben? Sagðirðu Marse Ben?
Hver er það?”
Aleck hneigði sig.
“De young Colonel, Sah — Marse
Cameron.”