Lögberg - 09.02.1950, Síða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 9. FEBRÚAR, 1950
Frá bókamarkaðinum
SKÓLADAGAR, 237 bls. í bandi.
Bókaútgáfan B. S. Akureyri.
Beztu endurminningar æsku-
áranna eru oft bundnar við skól-
ana og félagana þar. Og með
aukinni skólagöngu verða þessar
minningar æ stærri þáttur úr
lífi unga fólksins. Vísnabækur
með nöfnum og rithöndum skóla
félaganna eru geymdar sem helg-
ur dómur.
Nú hefir B. S. útgáfan gefið
út mjög smekklega bók til að
geyma þessar minningar. Bók
þessi nefnist skóladagar. í henni
eru sérstakir kaflar fyrir nöfn
og fæðingardaga skólafélaganna,
vísur og aðrar minningar. Rúmi
fyrir myndir er heldur eigi
gleymt. Helgi Elíasson, fræðslu-
málastjóri, hefir ritað formála
að bókinni. Þar segir m.a.: Skráð
ar endurminningar frá skólaár-
um eru ekki aðeins til ánægju og
skemmtunar þeim, er þær rita
og eiga, heldur geta þær geymt
sögulegar staðreyndir, sem ella
kynnu að fara forgörðum. Hver
sá, sem eitthvað ritar í þessa bók,
getur því verið hvort tveggja í
senn — án þess að vita það —
rithöfundur og sagnfræðingur.“
Bók þessi virðist tilvalin tæki-
færisgjöf til skólafólks. Og trúað
gæti ég því, að hún yrði vinsæl
af æsku landsins.
Eiríkur Sigurðsson
☆
ÞÝDDAR SKÁLDSÖGUR
Það hefir verið nokkuð í tízku
að undanförnu að láta í það
skína — og segja það jafnvel í
ómyrkum orðum — að bókaþýð-
endur íslenzkir séu ritskussar í
samanburði við það, sem áður
var, og stórum klaufvirkari og
hroðvirkari um meðferð máls og
stíls en fyrirrennarar þeirra hér
á landi. Mér finnst þetta harla
ómildur og óréttlátur dómur —
og raunar hreint öfugmæli —
þegar á heildina eða meðaltalið
er litið. Hygg ég, að tiltölulega
auðvelt væri að leiða að því gild
rök, að ekki sé þetta sagt hér al-
veg út í bláinn, en hvorki er hér
staður né stund til slíks að sinni.
— En því ber þetta efni nú á
góma, að þrír úr hópi mikilvirk-
ustu og slyngustu þýðenda okkar
á síðustu árum hafa nú nýskeð
sent frá sér sína þýddu skáld-
söguna hver, — og einn þeirra þó
fremur tvær stórar sögur en
eina: — Bókaútgáfan B. S. send-
ir frá sér skáldsöguna Veizlan á
höfninni eftir Arne Skougen, í
þýðingu Brynjólfs Sveinssonar,
menntaskólakennara. Saga þessi
hlaut 1. verðlaun í norrænni sam
keppni árið 1947, og eru það auð-
vitað gild meðmæli á sína vísu,
enda hefir sagan marga góða
kosti, fjörlega rituð og efnið
harla nýstárlegt. Þýðing Bryn-
jólfs er afbragð, svo sem hans
er von og vísa, en ekki get ég
varizt því að óska mér þess, að
svo ágætur þýðari og málsnill-
ingur hefði valið hér annað og
verðugra viðfangsefni í þetta
sinn. — Þá sendir Norðri á mark
aðinn stóra og fallega „jólabók“,
sem vissulega mun eftirsótt tií
vinagjafa, en það er skáldsagan
Á konungs náð eftir Olav Gull-
vag í þýðingu Konráðs Vil-
hjálmssonar. Þetta er beint
framhald sögunnar Jónsvöku-
draumur eftir sama höfund, er
út kom á forlagi „Norðra" fyrir
síðustu jól, og mun hafa hlotið
miklar vinsældir, svo að sízt er
að efa það, að lesendur og að-
dáendur þeirrar bókar verði
framhaldinu fegnir, én hin nýja
saga er þó raunar sjálfstæð heild,
sem vel verður lesin að fullu
gagni, þótt menn hafi ekki kynnt
sér fyrri bókina, og koma þó per-
sónur flestar þar einig við sögu.
Óþarft er að mæla með þýðingu
Konráðs, því að hann hefir nú
um skeið verið í hópi þekktustu
og mikilvirkustu skáldsagnaþýð-
ara okkar og nýtur sívaxandi
vinsælada flestra þeirra, er slík-
ar bækur lesa.
Þá hefir Draupnisútgáfan í
Reykjavík sent frá sér tvær
stórar skáldsögur í þýðingu Jóns
Helgasonar, ritstjóra: — Þegar
ungur ég var, ágæta sögu eftir
A. J. Cronin, hinn fræga og vin-
sæla höfund Borgarvirkis og
annarra alþekktra skáldsagna,
og ber hin nýja saga á sér flest
beztu höfuðeinkenni Cronin’s. —
Og ennfremur: Hann sigldi yfir
sce, eftir Rauer Bergström —
stórhressilega og bráðskemti-
lega sjómannasögu, er lýsir ævin
týralífinu á heimshöfunum á
harla opinskáan og ekki alltof
heflaðan hátt. Ég skal játa, að ég
las þessa sögu með óblandinni
ánægju, hvað sem öllum sið-
gæðiskröfum og feimnisástæð-
um líður, enda þykist ég, land-
krabbinn, finna það á mér, að
þarna sé um að ræða býsna
sanna og raunhæfa mynd af lífi
sjóvíkinga nútímans. Og um
„Draupnissögurnar“ svonefndu
mun óhætt að segja það, að þær
sameina það furðu vel að vera
skemmtilegar og líklegar til mik
illa vinsælda, en þó allgild — og
sumar ágæt — bókmenntaafrek.
En vel á minnzt: — Ég var í
flaustrinu nærri búinn að
gleyma tveimur bókum úr þess-
um flokki, sem báðar verða þó
að teljast í röð beztu skemmti-
sagna með bókmenntalegu ívafi.
Heitir önnur þeirra Ást, en ekki
hel, og er eftir Slaughter þann
hinn ameríska, er mestrar lýð-
hylli nýtur,, síðan fyrsta saga
hans: Líf í læknishendi, kom út
og varð í einni svipan geysivin-
sæl og eftirsótt metsölubók.
Nýja sagan er engu ólíklegri til
mikilla vinsælda — furðu hag-
legt sambland af æsandi reyfara-
brag og góðum skáldskap. Hefir
Andrés Kristjánsson þýtt sög-
una af mikilli lipurð, fjöri og
góðum málsmekk. — Hin bókin
nefnist Læknir eða eiginkona,
eftir Victoriu Rhys, fjallar um
ungan og fríðan kvenlækni, er
giftist stéttarbróður sínum, verð
ur það til þess, að læknirinn og
eiginkonan í henni heyja harða
baráttu sín á milli, og má lengi
vel lítt á milli sjá, hvor ganga
muni með sigur af hólmi í þeirri
baráttu, unz eiginkonan verður
þó ofan á lækninum að bókar-
lokum, og munu flestir mæla, að
það sé „a happy end“, þegar öllu
er á botninn hvolft. Axel Thor-
steinsson rithöfundur hefir þýtt
sögu þessa á viðfelldna og lát-
lausa íslenzku.
Þá hafa mér borizt tvær
skemmtisögur, er Draupnisút-
gáfan hefir nýskeð gefið út í
bókaflokknum „Gulu skáldsög-
urnar“. Eru það sögurnar „Ást
barónsins“ og „Elsa“. Báðar eru
þær skemmtilegar og „spenn-
andi“, eins og „Gulu skáldsög-
urnar“ eru yfirleitt, en hvorki
höfundar þeirra né útgefendur
munu gera kröfu til þess, að þær
séu taldar til háfleygra bók-
mennta, heldur eru þær ætlaðar
mönnum til lesturs, er þeir vilja
njóta hvíldar og skemmtunar án
sérstakra heilabrota eða and-
legs ónæðis. En það er vissulega
fullgilt hlutverk á sína vísu, og
fyrrnenfdar skemmtisögur upp-
fylla vel slíka skilmála. Þær eru
snyrtilega gefnar út og lipur-
lega þýddar. j Fl
DAGUR, 14. des.
„Soðkraftsstöðvar" við verk-
smiðjur auka síldarverðmæti
Undirbúningur að nýtingu soðvatns,
sem farið hefur í sjóinn
Síldarverksmiðjur ríkisins hafa undirbúið byggingu „soðkrafts-
stöðvar“ við verksmiðjurnar, og mundi slík stöð auka verðmæti
síldarafurðanna um 20%. Skýrði Erlendur Þorsteinsson frá þessu
á alþingi í fyrrdag, er rætt var um tillögu um notkun límvatns frá
fiskimjölsverksmiðjum til áburðar. Er í báðum þessum atriðum
um að ræða notkun á efnum, sem nú renna til sjávar frá fiski-
mjöls- og síldarverksmiðjum.
Erlendur skýrði frá því, að 20
—25% af þurrefni síldarinnar
færi forgörðum með soðinu, sem
rennur frá verksmiðjunum. Hef-
ur verið reynt að bæta úr þessu
án mikils árangurs, en það
verður annað hvort gert með
nýjum vinnsluaðferðum eða sér-
stökum stöðvum til að vinna úr
síladrsoðinu. Fyrir rúmum ára-
tug var byrjað að framleiða svo-
kallaðan „soðkraft“ úr fiskisoði
í Bandaríkjum Norður-Amerríku
en soðkraftur kallast soðið, þeg-
ar búið er að eima úr því 85%
af vatninu, og inniheldur soð-
krafturinn þá þurrefni og vatn
til helminga. Við notkun soð-
kraftsins í fóðubrlöndur hefur
komið í ljós, að í honum er mik-
ill næringarkarftur vegna vita-
mína soðsins. Mun framleiðsla
Minnist
f erfCaskrám yðar
CHINA LONG
GUCUMBER
UNEXCELLED
FOR CRISPNESS,
FLAVOR
A remarkable cucumber
that grows up to 2 feet
long and only 2 or 3 ins.
in diameter, Smooth, deep
green. few spines, fesh
white, solid, crisp. Nearest
seedless of any variety we
know. Vigorous grower
even under adverse condi-
tions. As China Long pro-
duces few seeds the sup-
ply is short. Order early.
Ptk. lOc; oz. 40c; postpaid.
FREE—Our Big 1950
Seed and Nnrsery Book—
Bigger than Ever
DOMINION SEED HOUSE
____0 E0SGET0WN.0NT.
Bandaríkjamanna vera orðin
50,000 lestir á ári, en örlítið er
framleitt í Kanada og Suður-
Afríku, og Norðmenn og Portú-
galir undirbúa nú hagnýtingu
soðsins.
Síldarverksmiðjurnar hafa nú,
að því er Erlendur hefur upplýst
sent einn af sérfræðingum sín-
um, Vilhjálm Guðmundsson, til
Bandaríkjanna til að athuga
vinnsluaðferðir og markaðshorf-
ur. Telur hann, að markaður
vestra sé fyrir 150—200,000 lest-
ir árlega, en framleiðsla þar
nemi aldrei yfir 100,000 næstu
ár. Verðið er áætlað um kr. 1340
á tonnið. Hefur reiknazt svo til,
að úr hverju máli síldar fáist 95
kg. soðs, og mætti vinna úr því
afurðir fyrir 14 krónur hvert
mál, ef soðið væri fullnýtt, og er
þetta 20% aukning á verðmæti
síladraflans miðað við núverandi
verð.
Það mun kosta um 4 millj.
króna að koma 5000 mála soð-
stöð upp á Siglufirði. Ef miðað
er við afla undanfarinna ára,
mundu vinnsludagar stöðvarinn-
ar verða 22 og 480 tonn soðs
unnin á sólarhring. Verðmæti
afurðanna mundi þá nema 1,5
milljónum, svo að stöðin mundi
á tveim árum skila aftur þeim
gjaldeyri, sem til hennar þarf, og
fást fullgreidd á 5 árum með að-
eins 22 vinnslu dögum á ári.
Erlendur Þorsteinsson skýrði
nokkuð frá máli þessu á þingi
í tilefni af þingsályktunartillögu
Gísla Jónssonar um að hugaðir
sku möguleikar á hagnýtingu
j'mvatns frá fiskimjölsverk-
smiðjum til áburðar. Erlendur
sagði um þá tillögu, að allur
sorri f iskimj ölsverksmiðj anna
væri hættur að sjóða fiskúrgang-
inn, svo að ekki væru um lím-
vatn að ræða, en síldina yrði
hins vegar að sjóða til vinnslu.
Alþbl. 17. des.
JÓN LEIFS:
Útflutningur andlegra verðmæta
íslendingar flytja nú andlegar afurðir svo að segja eingöngu
inn en ekki út, og svo hefur verið lengi. Islenzk tónlist til um það
bil eitt hundruð klukkustunda flutnings liggur óhagnýtt að mestu,
óprentuð og ófjölrituð, óupptekin á plötur eða bönd og þar af
leiðandi að mestu leyti óflutt inrjan lands og utan.
ekki
Nótnaprentsmiðjur eru
til hér á landi og engir nótna-
teiknarar á alþjóðlegum mæli-
kvarða. Upptökutækni er hér
einnig ófullkomin og hljómsveit-
ir og söngflokkar fyrir erfiðari
hlutverk ekki til. Útvarpið skopp
ar plöntum fa útlendri verndaðri
gervitónlist og örfáum íslenzkum
lögum, mest sömu verkunum, ár
eftir ár, og notar ekki svo að
nokkru nemi aðstöðu sína til að
útbreiða íslenzka list erlendis.
Þannig malast gull í mylu út-
lendra rétthafa, en íslenzk tón-
skáld fá ekki að hagnýta verk
sín í öðrum löndum, nema að
framselja megnið af tekjum sín-
um fyrirfram, þar til 50 ár eftir
lát sitt, í hendur útlendra fyrir-
tækja. íslenzk tónskáld geta sem
sagt tæplega verið búsett í sínu
eigin landi. Jafnvel umsóknum
þeirra um lítilf jörleg gjaldeyris-
leyfi fyrir nótnapappír til að
skrifa upp verk sín hefur á sein-
ustu árum hér verið neitað.
íslenzk tónskáld vilja þó vera
íslendingar og búa í sínu eigin
landi. Islenzkir höfundar hafa
sjálfir stofnað sitt útflutningsfor
lag og með aðstoð góðra manna
safnað til þess nokkru fé, en yf-
irvöldin hafa ekki heldur veitt
þessu fyrirtæki gjaldeyrisleyfi
fyrir svo mikið sem einni einustu
krónu til prentunar tónverka eða
fjölritunar þeirra, til upptöku,
né heldur til þes að kaupa er-
lend réttindi og afla með því
gjaldeyristekna eða draga úr
gjaldeyriseyðslu. öllum tillögum
Menntamálaraáðuneytisins í þá
átt hefur verið hafnað.
Þrátt fyrir það hefur þessu fé-
lagi, sökum þess öryggis er felst
í nöfnum forráðamanna og list-
höfunda, tekizt að ná hagkvæm-
um samböndum og samningum
erlendis. Þessir menn hafa þrátt
fyrir allar hindranir þegar spar-
að Islandi hundruð þúsunda
króna í erlendum gjaldeyri og
sett sín eigin réttindi og vænt-
anlegar gjaldeyristekjur af verk-
um sínum sem tryggingu fyrir
samningum. Gjaldeyrisyfirvöld-
in hafa þó ekki enn þá tekið upp
samvinnu um ráðstafanir til
lenzkra höfunda séu svo lítils
virði að þau geti aldrei gefið mik
ið af sér. Sannleikurinn er hins
vegar sá, að verzlunargildi and-
legra afurða mótast ekki af list-
rænum sjónarmiðum. Alþjóðleg-
ir farvegir og sambönd skapa
„umsetninguna“ eins og á „renni
bandi“, og það, sem látið er á
bandið gefur arð, hvort sem það
er lélegt eða ekki. Yfirgnæfandi
meirihlutinn af þessari verzlun-
arvöru er frá listrænu sjónar-
miði mjög lélegur, og stundum
er ekki einu sinni að því spurt,
hvort það, sem látið er á „band-
ið“, sé neytendunum að skapi.
Menn kaupa af „bandinu“ án
þess að vita nokkuð um það fyr-
irfram, sem forstjórunum þókn-
ast að láta þeim í té.
Hér á landi virðast menn hins
vegar hugsa eins og forðum, þeg-
ar fluttur var sandur frá Dan-
mörku til húsagerðar á Islandi,
af því að íslenzkur sandur var
talinn óhæfur. Islenzk tónlist er
vitanlega enginn sandur, en all-
flest íslenzk tónverk geta verið
alþjóðleg verzlunarvara án tillits
til listsgildis. Mestu listaverkin
þurfa auðvitað lengstan tíma til
útbreiðslu, en þau geta verið sem
vín í kjallara, er verður því
betra, sem frá líður, unz þau
verða að lokum meira virði en
gullið sjálft. Ríkissjóðir og ríkis-
bankar erlendis kaupa sem
kunnugt er heldur viðurkennd
listaverk til tryggingar veltu
sinni en gull með sífallandi
verði.
Undirritaður hefur nú í hátt á
þriðja ár verið að reyna að sýna
forráðamönnum gjaldeyrismála
hér, að til sé eitthvað, sem heitir
innflutningur og útflutningur
andlegra afurða samfara tölu-
verðum gjaldeyris viðskiptum.
Hann hélt, að hér á landi mætti
fara sömu leiðir og í öðrum lönd-
um og sannfæra menn með rök-
um, tölum og alþjóðlegum stað-
reyndum, en menn hafa margir
aðeins hlegið, horft út um glugg-
ann eða í síma rekið einkaerindi
sín meðan á viðtalinu við gest-
inn stóð. Undirritaður lét einskis
ófreistað til að upplýsa forráða
gj aldeyrisparnaðar í þessum mennj en jafnvel langar greinar
efnum. Þau leyfa og styðja inn- gerðir með augijósum teikni-
Aci._x 'dæmum og skýrslum varðandi
flutningur og útflutningur and
flutning litlausra andlegra
afurða í stórum stíl, en loka fyrir
útflutnings verzlun andlegra
verðmæta frá íslandi.
Margur lesandinn mun spyrja
hvort íslenzkir hagfræðingar
skilji í raun og veru ekki svo
einfaldar ástæður. Sumir þeirra
skilja þetta ef til vill nú, af því
að staðreyndirnar hafa byrjað
að láta til sín taka.'en margir
viðskiptafræðingar hér á landi
virðast ekki sjá annan útflutn-
ing en afurðir sjávraútvegs og
landbúnaðar. Þeir hugsa sem
svo: íslenzk list, — það eru svo
fáir fiskar. Ekki getur munað
mikið um þá.“— Þessir menn
gæta þess eigi að efnaleg verð-
mæti eru tortímanleg, en andleg
verðmæti ekki. Það sem í ask-
ana er látið, er horfið um leið
og það er etið, en andleg verð-
mæti aukast við afnotin og gefa
oft vaxandi og mjög háar tekjur
er frá líður. Það er ekki undir
því komið hve mörg andlegu
verkin eru, heldur undir því
hve oft og hvernig þau eru hag-
nýtt, hve „upplagið“ er hátt, hve
oft þau eru margfölduð eða
flutt. Mönnum veitist erfitt að
skilja það, en einmitt þetta sýn-
ir að möguleikarnir til gjaldeyris
öflunar fyrir Island eru mörgum
sinnum fleiri, en tekjumöguleik-
arnir af erlendum verkum hér
á landi. Markaðurinn á Islandi
er svo óendanlega lítill, en mark-
aðurinn erlendis óendanlega stór.
Allt þetta skýrist nú sennilega
fyrir mönnum, ef þeir gefa sér
tíma til að athuga það, en þá
hugsa þeir sem svo, að verk ís-
reglur um innflutning og ut-
flutning andlegra verðmæta
virðast hafa legið ólesn-
ar. Öllum tillögum til að
skapa viðskiptajöfnuð íslandi til
gagns í þessum efnum var hafn-
að. Fyrir bragðið er óhjákvæmi-
legt að fara öfugu leiðina í við-
skiptamálum andlegra verð-
mæta, því að ekki verður komizt
hjá alþjóðlegum staðreyndum.
Sökum vanrækslu íslenzkra
gjaldeyrisyfirvalda er viðskipta-
jöfnuður andlegra verðmæta
milli íslands og annarra landa
nú mjög óhagstæður fyrir oss.
Hann væri sennilega þegar orð-
inn hagstæður hefðu nauðsyn-
legar ráðstafanir verið gerðar í
tæka tíð. Hann mun því fyrr
verða hagstæður sem skilningur
forráðamanna eykst skjótar í
í þessum efnum. Ekki verður til
þess ætlazt, að allir heimalning-
ar hafi sama skilning á því sem
kunnáttumiklir erlendir verald-
armenn, að útflutningur andleg-
ra verðmæta er höfuðstoðin til
álitsauka íslendinga og þeirra
eina sjálfstæðisvörn, einnig ör-
uggt en hægfara auglýsingatæki
til að auka alla efnalega afurða-
sölu og vöruverð. Sérhver heim-
alningur getur hins vegar skilið
að hagstæð fjárviðskipti andleg-
ra verðmæta eru æskileg. Þess
vegna eru íslenzkir rétthafar
neyddir til að leggja nú höfuð-
áherzluna á að sýna slíkar stað-
reyndir með augljósum dæmum
reynslunnar. —
Hér á landi hefur sú skoðun
náð fótfestu, að listamenn séu
oft draumóramenn eða fífl, —
að þeir séu margir nokkurs kon-
ar Sölvar Helgasynir. Ef lista-
maður reynir hér að tala við
menn í alvöru, þá hlæja menn
stundum eins og ómenntaðir
leikhúsgestir, sem skella upp úr
við dýpstu speki og halda að
sorgleikur sé gamanleikur. Sum-
ir okkar listamanna hafa tekið
þann kostinn vænstan að látast
vera fífl, að leika fífl, til þess að
geta betur þolað nærveru þess-
ara listsnauðu manna. Það er
sorgarleikur. Alþbl. 18. sept.
Sunnan við
landamærin
Gardar, N. Dakota,
26. janúar, 1950.
Hr. ritstjóri Lögbergs'-
Góði vinurl
„Að skuldadögum dregur“,
höfðu þeir eftir honum Grímsa
á 17. öldinni og eiga þau orð við
enn á svo mörgum sviðum. Nú
sendi ég gjaldið mitt fyrir Lög-
berg, og er það góð regla, ef
henni er haldið við, að það sé
borgað fyrirfram. Þegar vand-
ræðin á fjármálahliðina byrj-
uðu, hefði átt að setja íslenzku
blöðin okkar um leið í fimm
dollara verð. Það voru mínar til-
lögur í fyrstu, og síðan hafa þær
ekki breytst. Það hefði farið vel
á því og alt umrót og nöldur
þagnað fyrir löngu. Öll ensku
blöðin og ritin, sem við kaup-
um hér, hafa töfaldast í verði
og meir en það — pg kvartar
nær enginn. Við stöndum illa að
vígi að missa íslenzku blöðin
okkar úr umferð, að minsta kosti
fyrst um sinn, en illa lítur út
með framhaldið, því nú er tek-
in við sú fasta regla, að tala nær
aðeins ensku á hverju heimili,
jafnvel þó þau séu alíslensk, en
ég hefi ekki orðið var við ávinn-
inginn af þeirri breytingu.
Og enn sendi ég einn dal fyr-
ir árganginn af Sameiningunni,
jafnvel þó uppdráttarveikin virð
ist vera meiri í henni, en í viku-
blöðunum. Ekki fyrir það, að
það sé nokkurt eins dæmi með
Sameininguna. öll þessi kirkju-
rit hafa hina sömu sögu að segja,
þau rembast og þumbast hvert
fyrir sitt félag, en sjá ekki enn
að ekkert eitt kirkjufélag getur
unnið allan heiminn. Almenning
ur sér og skilur hve kirkjan er
óskaplega vanmáttug að hafa
nokkur áhrif á alheimsmálin, og
þannig verður það þar til allar
kirkjudeildir ná því að samein-
ast.
Nú hafa bændur og búaliðar
verið að gera upp búreikninga
sína eftir áramótin. Þeir þurfa
að vera staðfestir af valdsmanni
(Notary Public) og sendir svo
á stjórnarskrifstofu alríkis, sem
leggur svo á tekjuskattinn
(Income Tax) ef eitthvað hef-
ir áunnist fram yfir lífsnauð-
synjar. Það er nú visara að
draga ekkert undan á þeim
hreppaskilum, því annars á mað-
ur á hættu að missa sínar eignir.
Lögin eru mjög ströng, og þurfa
að vera það, því leynieftirlits-
menn stjórnarinnar eru mjög
hættulegir, og þeir geta jafnvel
náð þeim, sem svíkja eftir tvö
til þrjú ár.
Tíðarfarið hefir verið að stríða
okkur nú undanfarinn tíma.
Frost frá 20 til 30 fyrir neðan
zero flesta daga, það sem af er
janúar. Vetur mátti þó ekki
kalla fyrr en með byrjun des-
ember, því hausttíðin var mjög
góð og farsæl. Uppskera var á
síðastliðnu ári fremur rýr, eink-
um af höfrum og byggi, en alt
hirtist vel því sumarið var með
þurrara móti. Vellíðan má kalla
í bygðinni okkar hér, enda hefir
hún löngum verið farsæl og fætt
okkur og klætt í bezta lagi.
Eg veifa hendi til allra vina
minna með beztu kveðju.
G. Thorleifsson