Lögberg - 23.03.1950, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 23. MARZ, 1950
FERÐAÞÆTTIR FRÁ ÍTALÍU:
Feneyjar, voldugt lýðveldi á
miðöldum — rómantískur
ferðamannabær í dag
Efiir MARGRÉTI INDRIÐADÓTTUR
Niðurlag.
Kirkjuferð.
Við austurenda torgsins er
Markúsarkirkjan. Við höfðum
aldrei séð aðra eins kirkju, svo
að við byrjuðum á því að skoða
hana. Þið getið verið alveg ró-
leg, ég ætla ekki að fara að lýsa
kirkjunni nákvæmlega, enda
þótt enginn hörgull sé á slík-
um lýsingum í ferðamannapés-
um. En hún var sem sagt ólík
öllum öðrum kirkjum, sem við
höfðum séð, vegna þess, hve stíll
hennar var austurlenzkur og
vegna litanna í mósaikinni á
framhliðinni. Þessi litur —hugs-
ið ykkur gegnsætt alabastur,
gljáfægðan marmara, skínandi
gull — þessi litur á svo mikla
fjölbreytni að ég kann ekki að
lýsa honum.
Við gengum inn í kirkjuna í
fylgd með hóp af áströlskum
skátum og dönskum túristum í
stuttbuxum, með sína eilífu bak-
poka, og hneyksluðumst við
satt að segja á því, að Danirnir
skyldu sýna svo gömlu guðshúsi
slíka óvirðingu. Inni í kirkjunni
var margt dýrra muna og fag-
urra að skoða. Hún virtist ann-
ars að niðurfalli komin og hefir
alls staðar verið treyst með
rammbyggilegum stoðum. Við
staðnæmumst góða stund við
eitt altarið. Okkur þóttu undar-
legar aðfarirnar í prestinum þar,
sem var víst að flytja messu,
með allskonar fettum og brett-
um, hneigingum og beygingum,
sem nauðsynlegar munu taldar
í kalþólskunni. Allmargt fólk
kraup á kné fyrir framan altar-
ið, signdi sig í sífelldu, renndi
augum til himins og hreyfði var-
irnar í bæn. Við vorum í þann
veginn að fyllast andagt og að-
dáun yfir því, hve þetta væri
guðrækin þjóð, að vera að þessu
svona um hádaginn, þegar einn
ungur maður meðal hinna kné-
krjúpandi renndi augunum til
stúlkunnar, sem stóð á milli
okkar, og blikkaði hana svo ekki
varð um villzt. En kannske hef-
ir hann samt verið að hugsa um
guð.
Dúfurnar á Markúsartorgi.
Eftir þessa kirkjuferð sett-
umst við niður og vættum á
okkur kverkarnar, að íslenzkum
sið. — Á Markúsartorginu er
mikið af dúfum — alveg krökkt
af dúfum. Sagan hermir, að Dan-
dolo, síðar hertogi, hafi fengið
mikilvæg skilaboð með bréfdúf-
um þegar floti hans sat um Can-
dia í byrjun 13. aldar. Hann hafi
síðan flutt þær með sér til
Feneyja og æ síðan hafi
íbúar borgarinnar hugsað um af-
komendur dúfnanna frá Candia
af hinni mestu umhyggju. Á
dögum lýðveldisins voru þær
fæddar á kostnað hins opinbera
— nú eru það túristarnir, sem
halda í þeim lífinu. Fjöldi
manna hehfir af því atvinnu að
selja ferðamönnum dúfnamat úr
litlum kramarhúsum, á 100 lír-
ur stykkið ef ég man rétt, og
enn fleiri lifa á því að mynda
túristana í allskonar stellingum,
á meðan þeir eru að gefa dúfna-
greyjunum úr lófa sér. Því hver
vill ekki eiga af sér mynd, þar
sem hann er að gefa afkomend-
um frægra dúfna á Markúsar
torginu að borða. Við skemmt-
um okkur konunglega við að
horfa á, hvað fólkið var bjána-
legt, þegar það stillti sér upp
fyrir framan myndasmiðina —
fórum síðan og keyptum dúfna-
mat og gerðum slíkt hið sama.
Slreymandi mannhaf, sem
kemur og fer.
Á Markúsartorginu og þar í
grennd er hægt að una sér all-
an liðlangan daginn, án þess að
manni leiðist eina einustu mín-
útu. Þegar maður er búinn að
skoða Markúsarkirkjuna, her-
friða samvizku sína með því að
togahöllina frægu, klukkuturn-
inn og annað merkra bygginga
við torgið, þá getur maður ró-
legur eytt tímanum í að virða
fyrir sér fólkið og lífið í kring,
í öllum sínum regnbogans litum
—þá getur maður sökkt sér í
streymandi mannhafið,. sem
kemur og fer. — Ekki veit ég
hve mikill hluti borgarbúa hefir
ofan af fyrir sér með því að
selja ferðamönnum minjagripi
—en á Markúsartorginu er ekki
hægt að þverfóta fyrir minja-
gripasölum. Eg man sérstaklega
eftir einum gráhærðum öldungi,
sem ætíð stóð á sama stað fyrir
f r a m a n Markúsarkirkjuna.
Hann hafði ekki skorið hár sitt
óralengi, það náði niður á herð-
ar og það var silfurhvítt. Hann
hafði hátt og hvítt enni, hann
var ákaflega tötralegur til fara
—hann sagði aldrei orð, þegar
hann bauð varning sinn, sem ein
göngu voru myndir af Jesú og
fjölskyldu. Allmargir verzluðu
við hann og hann tók alltaf
þegjandi við peningunum. Það
var í augum hans sérkennilegur
glampi—þau voru blá, alveg
himinblá, og enn veit ég ekki
hvort þessi glampi var af himn-
eskum uppruna eða við skipta-
legum.
Vel klætt fólk.
Feneyjabúar hafa löngum þótt
listamenn góðir og í búðarglugg-
um borgarinnar er á kaflega
margt að sjá af fögrum listmun-
um — glervarningi, mósaík,
knyplingum og útsaumuðu dóti
og gullsmíðavinnu allskonar. En
því miður er þetta allt mjög
dýrt. — Fólkið þarna í kringum
okkur var flestallt sérlega vel
til fara. Auðvitað var megnið af
þessu ferðafólk, en ítalirnar
sjálfir voru ekki síður vel bún-
ir, þeir sem á annað borð voru
í fötum, en ekki tötrum. Enda
eru þeir af kunnugum sagðir
miklir sundurgerðarmenn í
klæðaburði og kaupa sér falleg
föt, eignist þeir aura fremur en
allt annað.
Já, það er gaman að vera á
Markúsartorginu, en þó aldrei
eins gaman og þegar það er laug-
að í kvöldljósum. Þá geyma
skuggamir allt tötrum klætt —
þá ríkir rómantíkin ein.
Gondólaferð.
Daginn eftir að við komum,
fannst okkur að ekki mætti
lengur við svo búið standa —
við yrðum að fara í gondólaferð.
Nú vissum við auðvitað, að aðal-
púðrið við slík ferðalög er, að
þau séu farin á tunglskinsbjörtu
kvöldi — og fallegur gondóla
stjóri syngi um unað lífsins með
tenór fyrir unga elskendur, sem
í bátnum sitja, aldeilis aðfram-
komnir af sælu. Bátsferðin okk-
ar var farin um hádegi, við höfð-
um ekki ungan og saklausan
ferjusvein, með óeytt líf og suðr-
æna eldinn í æðum, sem Einar
Benediktsson talar um — held-
ur var ferjukarlinn okkar að
minnsta kosti fertugur og vang-
inn farinn að þynnast og hárið
með, og hann hafði sex ára skít-
ugan son sinn með sér. En hon-
um var mjög liðugt um mál-
beinið, gondólinn hans var fínn
og útskorinn, svartur einsog lík-
vagn, fóðraður innan með rauðu
klæði, með dumbrauðum pluss-
ætum, sem voru farin að slitna.
Og honum hafði tekist að telja
okkur trú um, að hann ætti ekk-
ert nema börn og skuldir og bað
guð að margblessa okkur, þegar
við, eftir langa umhugsun, ákváð
um að taka bátinn hans á leigu
í klukkutíma. Það er svo sem
ekkert öðruvísi að sitja í gon-
dóla en góðum árabáti. Gondóla-
stjórinn okkar var klæddur ein-
kennisbúningi sínum, hvítri
ermavíðri Skyrtu og þröngum
svörtum buxum. Hann sagði okk
ur samvizkusamlega, hvað allar
hallirnar hétu, sem við fórum
framhjá. En ef við spurðum
hann einhvers, þá ruglaðist hann
í ríminu og varð að byrja alveg
uppá nýtt. Manni datt ósjálfrátt
í hug: „Hundrað og ellefta með-
ferð á skepnum ber vott um
grimmt og guðlaust hjarta.“ Svo
þverneitaði hann að syngja fyrir
okkur Ó sóle míó, sem okkur
fannst myndi vera viðeigandi í
slíkri bátsferð. Hann spurði
hvort þetta væri sænska, sem
við töluðum og horfði á ljósa
hárið á Eyju. Við kváðum það
vera íslenzku. — Eg hef áður
hitt fólk þaðan, sagði hann. Við
sperrtum upp eyrun og spurð-
um hvenær. — Það var í fyrra-
dag, svaraði hann. Við horfðum
hvor á aðra. Þetta voru svei mér
fréttir, að einhverjir landar
skyldu vera hér á ferð. Við ætl-
uðum að fara að spyrja hann
nánar um þetta, þegar hann hélt
áfram og sagði: Segið mér ann-
ars, eru pýramydarnir eins stór-
ir og sagt er? — Úr þessu varð
leiður misskilningur. Maðurinn
var fremur lélegur í ensku —
við héldum að hann væri að tala
um að reykvískur skrifstofu-
stjóri væri staddur í Feneyjum,
en hann hélt hinsvegar að við
værum frá Egyptalandi.
Heimsókn iil Burnao.
Fjórða dagainn okkar í Fen-
eyjum heimsóttum við nokkrar
smáeyjar í grendinni. Það var
skemmtilegur túr og fróðlegur.
Báturinn, sem við fórum með,
minnti á lystisnekkjur Hollý-
woodleikara, eins og maður hef-
ir séð þær á myndum. Það mátti
segj aum fylgdarmanninn, að
hann væri akfeitur og almenni-
legur og hann talaði ítölsku,
ensku, frönsku og þýzku allt í
einum hrærigraut. — Við sigld-
um fyrst eftir örmjóum öldu-
strætum, meðan við vorum að
komast útúr borginni — húsin
meðfram þeim voru hræðileg
greni, og fólkið, sem maður sá
bregða fyrir var horað og blóð-
leysislegt. Þetta var víít eitt af
fátækra hverfum borgarinnar —
og fátæktin er allsstaðar sjálfri
sér lík. Við komum fyrst til
eynnar Burano. Allir stigu þar á
land, nema parið sem sat fyrir
aftan okkur Eyju. Það voru
skrítin hjú, bæði frá Washing-
ton, hann var kvæntur og orð-
inn leiður á konu sinni og krökk-
um, hún var gift og
dauðleið á manni sínum
—þau þjáðust bersýnilega bæði
af leiðindum — hinni krónísku
veiki iðjuleysingjanna. — Við
vorum ekki fyrr stigin á land,
en kringum okkur safnaðist
slíkur sægur af börnum, að við
komumst ekki leiðar okkar, fyrr
en sá akfeiti og almennilegi kom
og rak þau burt með harði hendi.
Þessir tötrum klæddu og svöngu
angar báðu allir um lírur eða
sígarettur — flestir um sígarett-
ur, jafnvel bara einn reyk. —
við skoðuðum fyrst kirkju stað-
arins. Krakkaskarinn elti okk-
ur að kirkjudyrunum. — Þetta
var ákaflega íburðarmikil og
ríkmannleg kirkja, öll löðrandi
í gylltu skrauti og freskómynd-
um. Dýrlingamyndir voru þarna
í glerkössum, er voru hálfullir
af peningum, sem trúaðir höfðu
gefið. — Þegar út úr þessu ka-
þólska guðhúsi kom, varð aftur
að beita hörku við barnahópinn,
til þess að við kæmumst leiðar
okkar.
Þar fæðisl svo mikið af
slúlkum.
Næst komum við á stað, þar
sem handsaumaðir, voru knyppl-
ingadúkar og fleira af slíku tagi,
en Burnao-knypplingar eru víð-
frægir. Níu til tíu ára telpur sátu
í löngum röðum hálfbognar yfir
þessari fínu handavinnu. Yfir
þeim stóðu svartklæddar nunn-
ur. Telpurnar unnu þarna frá
því í býtið á morgnana, fram til
kvöldverðar. Kaup þeirra hrökk
rétt fyrir brýnustu nauðsynjum
í mat. Það fæðist svo mikið af
stúlkum á Burano. Inní næsta
STEFÁN JÓNSSON:
MÁRGT GETUR SKEMMTILEGT SKEÐ
Setfán Jónsson: Margt getur skemmtilegt skeð.
Isafoldarprentsm. h.f.
í skáldsögum handa börnum gætir jafnan tveggja sjónarmiða:
hins listræna og hins siðfræðilega: Ekki sameinast þau altaf vel.
Ósjaldan þokar listin fyrir siðfræðilegri upplýsingu og jafnvel um-
vöndunum. Við þetta glatar sagan listagildi sínu, verður einsog
hræringur úr betrunaráformum
og ritskussahætti. Þó skiftir
nokkuru máli á hvaða stigi
hnignunar og þróunar siðgæðið
er. Frumstæðar og heilsteyptar
siðgæðishugmyndir samræmast
frásagnarlistinni betur en hin
vafasömu sjónarmið hrörnandi
siðgæðis, sem þurfa rökstuðnins
og réttlætingar við. — Gleggsta
dæmið um þetta er gott ævintýr.
Þegar það mótast um ákveðna
siðgæðishugmynd, var hún, höf-
undi og samtíð sjálfsögð og ó-
vefengjanleg. Um hana lék eng-
inn efi. Því var allur rökstuðn-
ingu óþarfur. Og í þessu and-
rúmslofti þróast listin, án þess
það sé efnagreint og bætt And-
stæðan eru barnasögur frá alda-
mótunum og fyrsta tug 20. aldar
Með ákefð troða þær hrapandi
siðgæðishug myndum upp á les-
andann. 1 stað listar bjóða þær
oft upp á tilfinningavæmni og
umvöndunartón.
í íslenskum barnabókmentum
hefur þessum tveim sjónarmið-
um oft verið hrært saman. —
Sumir höfundar virðast ætla, að
mórallinn sé aðalatriðið, hann
tryggi sögunni listrænt gildi.
Því eru sumar sögur raunár ekk-
ert annða en dæmisafn um góða
hegðun og slæma listlaus — og
fremur áhrifalítil — sýnikensla
í siðfræði. Höfundar slíkra
sagna eru oft því gjöfulli á siða-
predikun sem listagyðjan var
naumari við þá.
Á síðari árum hafa þó fjöl-
margir barnabókahöfundar ís-
lenskir tekið aðra stefnu og leyft
barnasögum að þróast sam-
kvæmt listrænum lögmálum.
Glöggt dæmi um þennan sigur
hins listræna sjónarmiðs er ný
bók eftir Stefán Jónsson: Margt
getur skemmtilegt skeð.
Söguhetjan er afbrotadreng-
ur úr Reykjavík. Barnavernd-
arnefnd hefur ráðstafað honum
í sveit. í höfuðstaðnum þykir
hann óalandi.
Viðfangsefnið gæti því verið
hættulegt. Betrunarsaga.
' En Stefán kann önnur og list-
rænni tök.
Drengurinn er raunar kominn
í sveit, en þar er ekkert, sem
heillar hann, hann er ósáttur við
alla, fullur af hroka. Sljór og
leiður röltir hann á eftir kúnum,
sem hann á að reka í haga, en
svo ákveður hann sig skyndilega
og strokið til Reykjavíkur hefst.
Hvers vegna strýkur hann?
Hann veit það ekki. Og flóttinn
mistekst. Raunar gat hún Sig-
rún litla, glóhærða stúlkan frá
Lundi ekki hindrað strokumann-
inn. Til þess var Júlíus Bogason
of slunginn. En tilviljunin sner-
ist gegn honum. Læknirinn rekst
á hann, tekur hann upp í bíl sinn
og ekur honum aftur heim að
Litla-Dal til Jósefs og Þóru, það-
an sem hann strauk.
—Jæja, væni minn, sagði
læknirinn, áttu foreldra í Reyk-
javík?
—Nei, mamma er dáin og
pabbi er alltaf á sjónum. Hann
er skipstjóri.
—Einmitt það, sagði læknir-
inn. Hjá hverjum varstu þá í
Reykjavík?
—Kerlingu.
Þetta stutta svar segir langa
og áhrifamikla sögu. Það er svo
hnitmiðað, að því verður aðeins
jafnað til hins besta í íslenskri
frásagnarlist. Það minnir á svar
Þórðar í Króki. (E. H. Kvaran:
Þurrkur).
Með þessum tveim atvikum,
ákvörðun dregsins að strjúka og
svari hans við spurningu lækn-
isins, er lesandinn leiddur mitt
inn í baráttu drengsins við sjálf-
an sig. Harðar andstæður rísa í
eðli hans. Hvar sem eðlileg við-
leitni barnsins kemur fram, kæf-
ir hana þurrhroki götudrengsins.
Inn í þetta vonleysi drengsins
fellur ljósgeisli. Að Litla-Dal
kemur dráttarvél. Júlíus Boga-
son fær viðfangsefni, sem heilla
hann Hann er glaður. — Lífið
er fagurt og bjart. Hið innra
verður hann sjálfstæðari og flýr
sjaldnar á náðir hrokan. Sjaldn-
ar og sjaldnar læðist hann inn
í hjónaherbergið til að kyssa
mynd Sigrúnar. Hann þarf þess
ekki lengur. Hann er jafnoki
hennar eða getur að minsta kosti
orðið það. Stórmenskuhrokann
er að lægja. Framtíðardraumar
hans verða raunhæfari en áður.
En þótt Jósef og Þóra vilji vera
drengnum góð, vantar mikið á
að þau skilji hann. Með smá-
munalegri góðgerðasemi hrinda
þau honum á ný út í ógæfuna.
Drengurinn strýkur á ný, vill-
ist, er nærri dauða af vosbúð og
hungri, en skátar finna hann og
flytja til Reykjavíkur. Við fá-
um að kynnast „kerlingunni“.
Lýsingin á heimilinu er ægileg
skýring á fortíð drengsins. Hon-
um stendur engin leið opin,
nema afbrotin.
Hann lendir aftur í Litla-Dal.
Jósef er jafn rindilslegur og áð-
ur, en Þóra vex að sama skapi
sem móðurtilfinningin opnar
augu hennar fyrir innri baráttu
drengsins.
I þorpsskólanum kemur Júlíus
aftur 1 hóp jafnaldra. En hann
samlagast honum ekki. — Hann
er vonsvikinn, af því að börnin
dá hann ekki, afbrýðissamur, af
því að aðrir eru honum fremri.
Hann skammast sín fyrir van-
kunnáttu sína í náminu, en vant-
ar vilja til að leggja sig fram við
það. Hroki hans stígur hærra en
nokkru sinni fyrr. Loks leiðir
hatrið hann til að fremja óþokka
bragð á félaga sínum.
En við þetta fantabragð skipt-
ir um örlög hans. Ekki af iðrun.
Júlíus Bogason er leikinn í að
réttlæta sig. En gegn um ískalda
andúð hópsins finnur hann ylinn
af samúð tveggja barna leika um
sig. Án þess að vita það sjálf
berjast Sigrún frá Lundi og Hlíf-
ar, sá sem ávallt skyggði á Júl-
íus í barnahópnum, hlið við hlið
um sálu hans. Bak við harðan
dóm þeirra finnur hann næmari
skilning og heitari samúð en
en hann þekkti fyrr. Fyrir því
bráðnar klakinn um hjarta hans.
Hann verður aftur barn, getur
iðrast og grátið, notið vináttu
annarra barna, fundið samúð
með þeim, eru enn þá umkomu-
lausari en hann sjálfur. Þessi
breyting á hugarfari hans og
ytir högum varð honum þá fyrst
ljós, er hann óttaðist að verða
rekinn úr skólanum og skilinn
frá nýju félögunum.
Svipmót persónanna er skýrt.
Að söguhetjunni frátalinni
finnst mér höfundi þó hafa tek-
ist best með Jósef, en yngri les-
endum mun Sigrún verða ó-
gleymanleg. Þorsteinn kaupfé-
íagsstjóri er vel gerður með sínu
landsföðurlega yfirlæti og smá-
munalega valdsmannsbrag. En
við Þorstein hættir höfundi til
að tengja félagsfræðilegar hug-
leiðingar (bls. 296, 307), sem
börn skilja ekki, en fullorðnir
lesendur eru ofmataðir á. Þetta
kemur þó svo sjaldan fyrir, að
það nær varla að raska listræn-
um heildarsvip bókarinnar.
Bókin er ekki prentvillulaus,
en slæmar villur eru fáar. Á bls.
304 virðist krónutalan misprent-
uð: þrjú hundruð fjörutíu og
fimm (áður voru þær fjórtaldar
375) og bls. 312 stendur: fólið
í Kambi, les: fólkið í Kambi.
Bókin er ósvikinn skemmti
lestur, jafnt fyrir börn og full-
orðna. Næmum lesanda opnar
hún sýn inn í sálræna baráttu:
ósigra, örvæntingu og síðan
grósku nýs lífs. Höfundur er
flestum mönnum skyggnari á
barnsálina. Frásagnarlist hans
er létt og leikandi, samúðin inni-
leg, en laus við alla væmni og
tilgerð.
Það eru ekki börnin ein, sem
mega þakka höfundi þessa bók.
Hún er okkur fullorðnum engu
síður fengur. Matthías Jónasson
—Mbl. 7. febr.
Á FRÍVAKTINNI
herbergi voru hinir handunnu
munir til sölu. Verðið var svo
hátt, að enginn gat keypt neitt,
nema ein sænsk frú. Hvar sem
maður gekk um þarna, í þess-
um fiskimannabæ, blasti við
sama fátæktin og eymdin. En
eyjarskeggjar áttu sitt ríkmann-
lega guðshús og sína dýrlinga.
Það var þó alltaf huggun. —
Sænska frúin stakk uppá því um
leið og stigið var á skipsfjöl að
nýju, að ferðamenn í Feneyjum
tækju höndum saman og söfn-
uðu fé til þess að láta gera við
þessi „hryllilegu og skelfilegu
hús“ einsog hún orðaði það. Hún
kvaðst fús til þess að ganga um
með söfnunarlista á sínu hóteli.
Hún fullyrti að þetta gæti orðið
svo sætur bær, ef húsin væru
máluð. Hún gleymdi alveg íbú-
unum — en sennilega yrði bær-
inn ekki reglulega sætur að
hennar dómi fyrr en búið væri
að sökkva þeim öllum í Adría-
hafið. Þeir voru svo skítugir og
lausir við að vera sætir.
—Við heimsóttum tvær aðrar
eyjar að auki. Torrelloeyna, en
kirkjan þar hefir að geyma ein-
Skoti nokkur fékk hjartaslag
og sálaðist dag einn, þegar hann
var að bursta skóna sína og tók
eftir því að það voru skór ná-
búans, sem hann hafði fengið
lánaða, sem hann var að bursta.
hverja fegurstu mósaik, sem til
er í víðri veröld, og Muranoeyna,
en þar er ferðamönnum sýnd
„First class glassblowing fac-
tory,“ eins og sá akfeiti og al-
mennilegi komst að orði.
Bezti náungi.
Kvöldið áður en við fórum frá
Feneyjum báðum við strokna
manninn í hótelinu um reikning-
inn okkar. Við sáum strax að
hann hafði snuðað sig um einn
dag, eða 1900 lírur. Við flýttum
okkur að borga, brostum eins
sætt og við gátum, hældum borg
inni hans á hvert reipi og þrýst-
um slappa hönd hans innilega í
kveðjuskyni. Þegar öllu var á
botninn hvolft, var þetta senni-
lega bezti náungi.
—Mér sýnist, Hans, sagði fað-
irinn, að hann litli bróðir þinn
sé að borða litla eplið, en þú það
stóra. Léztu hann velja sjálfan ?
—Auðvitað, pabbi, sagði strák-
ur.—Eg sagði við hann:—Hvort
viltu heldur litla eplið eða ekk-
ert— Nú, hann vildi heldur það
litla.
Málari var eitt sinn beðinn að
mála á herbergisvegg för Gyð-
inga yfir Hafið rauða. Hann lit-
aði vegginn rauðan.
—Hvar eru nú Gyðingarnir ?
spurði maðurinn, sem málarinn
átti að mála fyrir.
—Þeir eru allir komnir yfir
um.
—En hvar eru þá Egyptarnir ?
—Þeir eru allir drukknaðir. •
☆
Einhverju sinni bað gamall
maður en ríkur sér ungrar ekk-
ju. Ekkjan bað vinkonu sína að
ráða sér heilt í þessu. — En ráð-
ið mér samt ekki frá því, fyrir
alla muni, bætti hún við.