Lögberg - 30.03.1950, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 30. MARZ, 1950
LITIÐ UM ÖXL
var mér up frá því sem bezti saman. í þeim flokknum, sem
(Framhald af bls. 3)
sem að verkfæri voru geymd í,
taka þar upp skóflu, koma til
mín hlægjandi og fá mér.
Þá var þessi þraut yfirunnin
og ég aftur kominn í hópinn á
aðalvinnustöðvunum — í hóp
landa minna, og tekinn við mínu
fyrra verki, en það entist ekki
lengi, því að ég veiktist, að ég
held af taugaveiki, og lá í tjaldi
í sex vikur, með eitt glas af
Pain-Killer fyrir lækni, sem ein-
hver hafði komið með til mín.
Það voru daufir og leiðinlegir
dagar, en þeir liðu, og ég komst
á fætur og á ról. Svo var það dag
einn, að ég fór til vinnu með
hinum mönnunum, því að ég var
orðinn hundleiður á að híma
heima við, þá varð ég þess var,
að annar maður hafði tekið við
því verki, sem að ég hafði
hendi, áður en ég veiktist sem
eðlilegt var og vildi ekki gefa
mér það eftir, en í því ber Bill
Davis að þar sem að ég stóð.
Hann horfði á mig steinþegjandi
um stund, en segir svo: „Þú lít-
ur út eins og afturganga, farðu
frá augum mér og til helvítis, og
það fljótt“. Ég sá, að það mundi
ekki vera til neins að deila við
dómarann, enda var þá komið
fram í vinnulok, svo að ég fór
heim að náttstað okkar, tók
Pjönkur mínar og lagði af stað
fótgangandi heim, rúmar sjötíu
mílur vegar. Þannig lauk fyrstu
sumarvinnunni minni og ver-
unni í Ameríku. Eftir dálitla
hvíld heima hjá föður mínum,
réðist ég í vetrarvist hjá manni
sem Allan hét og átti heima í
Langenburg, sem þá var enda-
stöð Manitoba Norðvestur járn-
brautarinnar. Allan þessi hélt
gistihús í bænum og tók á móti
ferðafólki og akneytum þess,
uuk þess að selja akuryrkju-
verkfæri. Verk mitt var að ann-
ast hesthús, sem tók 40 hesta og
uxa, gefa þeim og vatna og
breinsa húsið kvelds og morg-
Uns, saga við í hitunarofn og
eldavél í húsinu, og sækja elds-
neyti á hestum og sleða 18 míl-
ur vegar á hverjum degi, og fyr-
ir þessa vinnu átti ég að fá $5.00
um mánuðinn. Viðurgjörningur
var góður, að því er fæði snerti,
en svefnherbergið, sem var uppi
a lofti í húsinu, svo illa búið,
að snjór fenti inn á mig í rúm-
inu á nóttunni þegar ókyrt veð-
Ur var, sem kom þó ekki að
skaða, því að ég hafði nóg rúm-
föt. Þanig liðu fjórir mánuðir,
en þá var það eitt kveld, að ég
sem oftar, var staddur hjá ís-
lenzkum kaupmanni, sem þar
í bænum, Bjarna Davíðssyni
Westmann, sem veitti forstöðu
verzlun, er Helgi Jónsson átti,
nÖ Bjarni spyr mig að hvort
Allan hefði borgað Hnér kaup
mitt- Ég kvað nei við því. „Var-
a®u þig á honum“, sagði Bjarni,
-^ann er viðsjáll“. Mér þótti
, ta ekki góðar fréttir, því að
þóttist hafa unnið vel fyrir
Pessmn tuttugu dollurum og
gat hvorki né vildi, missa þá. Ég
Serði því föður mínum boð þeg-
ar komið var fram undir vertíð-
arlok hjá Allan og hann mintist
ekkert á borgun, að koma og
aka sleða, sem okkur vanhag-
1 um, út í reikning minn hjá
an*&n ^etta tnkst. Allan lét sleð-
°g ég tók saman pjönkur
lnar og fór heim síðast í marz
manuði 1888.
Vorið kom, snjórinn hvarf,
sumarsólin leysti bönd kulda og
klaka og sumargróðurinn brosti
við augum manna. Þá var það
nótt eina að mig dreymdi eftir-
farandi draum: „Ég sá út, loftið
var blikandi fagurt. Sólin var
að setjast í vestri í gullnum roða
og geislar hennar vörpuðu gló-
andi geislum á sléttuna í vest-
ur átt. Mér fannst ég horfa á
þessa dýrðlegu fegurð dálitla
stund, svo breyttist sýnin. Sólin
var sest. Himininn var eins heið-
ur og áður, mergð stjarnanna
blikaði í djúpi hans. Tunglið var
að koma upp og varpaði blá-
kaldri birtu á skóginn og slétt-
una. Mér varð litið til austurs,
sá ég þá mann mikinn vexti
koma úr þeirri átt og var hann
á hraðri ferð og stefndi beint að
húsi okkar. Hann hafði stóran
linan hatt á höfðinu og klædd-
ur í gráleita regnkápu yst klæða.
Manninn bar fljótt yfir og heim
að húsinu og mér fannst að ég
sæi hann glöggt þegar að hann
gekk, eða leið fram hjá glugg-
anum, sem að rúm mitt var inn-
an við, svo hvarf hann mér, en
ekki nema örstutta stund, því
að ég sá hann koma inn um hús-
dyrnar og ganga að rúminu þar
sem ég svaf, horfa á mig dálitla
stund, fara svo með hendina í
barm sér og taka þar út bitur-
legan og spegilfagran rýting,
reiða hann upp og keyra hann
í brjót mér. Ég hrökk upp með
andfælum, greip um brjóst mér
og skoðaði á mér hendurnar, en
þar var ekkert blóð, og enginn
heldur sjáanlegur, þegar að ég
leit við. Mér var illa við þennan
draum, en fékkst þó ekkert um.
Morguninn eftir var ég send-
ur vestur í byggð í erindum fyr-
ir föður minn, þegar ég kom
heim aftur á áliðnum degi, var
símskeyti komið frá séra Jóni
Bjarnasyni í Winnipeg með til-
kynningu um, að systir mín,
Elín, hefði dáið þá um nóttina,
á almenna sjúkrahúsinu í Win-
nipeg.
Skömmu síðar um vorið kom
bréf frá Bill Davis, þar sem að
hann tilkynnti uppáhaldsvinum
sínum, að vinna byrjaði á Norð-
vestur járnbrautinni tafarlaust,
og bað þá að koma eins fjöl-
menna og þær gætu. Þeir brugðu
fljótt við, því járnbrautarvinna
þessi var eina tækifærið, sem
þeir höfðu til að vinna sér inn
peninga í þá daga, og fóru þeir
þegar margir og ég á meðal
þeirra. Vinnan átti að hefjast
langt fyrir vestan Portage L.
Prairie og þangað fórum við.
Karl tók broshýr á móti kunn-
ingum sínum, en þegar að hann
kom auga á mig, kom á hann
þóttasvipur mikill, bölvaði og
sagði: „Ég sagði þér að fara til
helvítis í fyrra. Því varstu þar
ekki kyr? Ég vil ekkert með þig
hafa“. Hér vandaðist mál mitt
að nýju. Ég var kominn að óra-
veg frá heimili mínu, hafði ekki
grænt cent í vasanum, ogvar
vísað frá vinnu. Þegar svona
var komið, tóku nokkrir landar
mínir, sem ég kom með og karl-
inn hafði sérstakt dálæti á, sig
saman, fóru til hans og báðu
hann að lofa mér að sýna hvað
ég gæti gert, og ef að upp á vant-
aði að ég gæti leyst af hendi full
komið dagsverk, að þá skyldu
þeir bæta það upp. Þetta dugði,
karl fék mér skóflu til að moka
með, vappaði fyrir framan mig
við vinnuna allan morguninn, og
J'aðir.
Þessi járnbrautarvinna kom
ser einkar vel fyrir íslenzku
landnemana í Þingvallanýlend-
unni, sem flestir, (þeir voru 40
þessum tíma) komu þangað
allslausir. Eins lengi og Bill
Davis réði þar fyrir verkum,
gátu þeir reitt sig á fimm mán-
aða vinnu þar, ár eftir ár. Kaup-
gjaldið var að vísu ekki hátt, um
tuttugu og fimm dollarar af-
gangs á mánuði eftir að hafa
borgað fæðið, sem var $4.00 á
viku. Þá höfðu menn um $125.00
afgangs eftir sumarið, og fyrir
það gátu menn þá keypt eitt uxa
par, 3 kýr, eða 25 ær.
Á haustin, þegar ekki varð
lengur unnið á brautinni fyrir
frosti og kulda fóru bændurnir
heim til búa sinna, en við ein-
hleypu mennirnir nokkrir fór-
um í skógarvinnu til White-
mouth, sem ep smábær liðugar
60 mílur fyrir austan Winnipeg.
Kaupgjald þar, við það verk.
sem við unnum, var $20.00 um
mánuðinn og viðurgjörningur
allur hinn bezti. Skógarvinnu
þessari var skipt í fjórar deildir,
Menn sem söguðu trén niður og
í réttar b irðlengdir. Menn sem
drógu tin. brið til Whitemouth
árinnar á hestum. Menn sem
ruddu brauiir frá aðalbrautinni,
sem lág í gegnum skóginn að
timbrinu þar sem það lág og þeir
sem drógu timbrið út að aðal-
brautinni með hesti.
Við íslendingarnir allir lent-
um í deildinni, sem ruddi braut-
irnar frá aðalbrautinni og að
timbrinu. Við þá vinnu vorum
við í tvo vetur, en snemma á
þriðja vetrinum bar það til, að
verkstjórinn kom að máli við
okkur íslendingana og spurði
okkur að, hvort að við treystum
okkur ekki til að taka að okkur
vinnu í sögunnardeildinni —
sagði að verkið þar gengi of
seint, að Skotarnir, þeir voru all-
ir skoskir, sem í þeirri deild
voru, og voru þrír og þrír sam-
an, söguðu ekki nema 25 trjá-
búta á dag og að þeir hefðu ekki
á undan hinum deildunum. Við
sögðum eins og var, að við kynn-
um ekkert að þeirri vinnu, en
þó væri ekkert á móti því að
reyna hana.
Næsta dag förum við sex ís-
lendingar út að saga, þrír og þrír
ég var í, voru Gísli bróðir minn
Foam Lake ágætis maður, var-
færinn en þó afkasta mikill.
Hans verk var það vandamesta.
að sjá hvert trén mundu falla,
skora þau, mæla bútalengdirnar
og marka eftir að búið var að
fella trén. Bjarni Jasonarson síð-
ar bóndi í Foam Lake byggð-
inni sagaði með mér. Allt gekk
vel. Fyrsta daginn söguðum við
á milli 70 til 80 trjábúta, en töld-
um ekki fram um kvöldið (talan
var tekin á hverju kveldi) nema
75 — áttum hitt til góða, ef ein-
hver töf skyldi verða daginn
eftir. Hinn íslenzki sögunar-
flokkurinn gjörði heldur betur,
en í honum voru, Ingimundur
Eiríksson, síðar bóndi í Foam
Lake, og Jónas Jónsson uppeld-
isbróðir hans, sem lézt í Qu-
apelle nýlendunni 1892, báðir
mestu vinnugarpar og kapps-
menn. Ég er búinn að gleyma
hver sá þriðji var í þeirra hópi.
Þessari trjábútatölu héldum við
íslendingarnir uppi óskaddaðri
allan veturinn, til angurs og ar-
mæðu fyrir Skotana, en til á-
nægju og þakklætis eigendun-
um, sem sýndu það með því, að
færa kaup okkar úr $20.00 um
mánuðinn upp í $35.00 ótil-
kvaddir.
Slys vildi til seinasta vetur-
inn, sem við vorum í þessu við-
arveri, sem þó varð ekki eins
tilfinnanlegt og áhorfðist ,sem
betur fór. Það var dag einn, að
við félagar vorum að vinnu, þar
sem eldur hafði farið um skóg-
inn og nokkuð af þurrum og
visnuðum trjám stóðu til og frá.
Þegar eitt tréð — einn af risum
skógarins féll, féll það á milli
tveggja þessara visnuðu trjáa, og
braut af þeim greinarnar, og
partur af einni greininni kom í
gegnum loftið, eins og kólfi væri
skotið og lenti í höfuðið á Bjarna
Jasonarsyni. Hann steyptist of-
an í snjóinn, sem var djúpur,
eins og han væri steindauður
Við reistum hann upp við trjá-
stofn og annar okkar studdi
hann, á meðan að hinni sótti
menn, sleða og hesta. Bjarni var
fluttur meðvitundarlaus ti
Whitemouth, um tíu mílur, þar
sem hann lá það sem eftir var
vetrarins. En orðstír Bjarna var
kominn á undan honum til
Whitemouth, þar sem eigandi
timburúthaldsins, David Ross,
tók á móti honum, borgaði allan
legukostnáð hans um veturinn,
og honum sjálfum fullt kaup til
vinuloka um vorið, en þá var
Bjarni kominn á fætur aftyr.
(Framhald)
William Crapo Durant
driffjöður bandaríska bílaiðnaðarins
Bílakóngurinn Durant dó í
marz í hittiðfyrra eftir 5 ára
vanheilsu. Hefir hans verið
minnst lofsamlega í blöðum
vestan hafs. Þrátt fyrir dugnað
hans og völd hefir nafn hans al-
drei orðið eins frægt og nöfnin
Ford, Chevrolet, Cadilac, Olds
og fleiri, sem fræg eru um gjör-
vallan heim af bílamerkjunum.
Durant er fæddur í Boston,
sonur William Clark Durant.
Fluttist fjölskyldan til Flint, sem
þá var bara smáþorp, þegar Dur-
ant litli var 6 ára gamall. Gekk
hann þar í barnaskóla og reytti
saman fé með því að selja tó-
bak. Árið 1886 fór hann ásamt
J. Dallas Dort að smíða tvíhjóla
léttivagna. Heppnaðist sala
þeirra mjög vel, og fjáðust þeir
tvímenningarnir. Velgengni
þeirra dró aðra vagnasmiði til
Flint, sem nú var orðin upp-
150.
DANARMINNING:
Sigurbjörn Sveinsson
kaupendur lögbergs
Á ÍSLANDI
^erið svo vel að senda mér sem fyrst greiðslu fyrir
yfirstandandi árgang Lögbergs, kr. 50.00. Dragið
ekki að greiða andvirðið. Það léttir innheimtuna.
Æskilegt að gjaldið sé sent í póstávísun. Þeir sem
e,ga ógreidda eldri árganga, eru vinsamlega beðnir
að snúa sér til mín.
BJöRN guðmundsson
SKÓLAVÖRÐUSTÍG 17 REYKJAVIK
SIGURBJÖRN SVEINSSON
er látinn, skáldið og rithöfund-
urinn, sem lengst og bezt þjón-
aði íslenzkri æsku með sínum
hugljúfu og ástsælu barnabók-
um, er höfðu að geyma sannar,
ógleymanlegar sögur, teknar úr
æskulífi hans sjálfs og annara
samferðamanna. Einkenni þeirra
og aðalsmark var hugsjóna-
auðgi, lifandi guðstrú og barns-
leg einlægni, sem reyndar voru
lyndiseinkenni höfundar. —
Sigurbjörn var Húnvetningur
að ætt og uppruna og unni mjög
héraði sínu og æskustöðvum.
Kennir þess víða í bókum hans.
Þar dvaldist hann þó skemmst
ævi sinnar, því að hann fór ung-
ur alfarinn þaðan. Um skeið bjó
Sigurbjörn á Akureyri, fluttist
þá til Reykjavíkur og dvaldist
þar nokkurn tíma við kennslu-
og ritstörf, en flutti þá til Vest-
mannaeyja og bjó þar alla tíð
síðan. Var honum þar sýndur
margháttaður sómi fyrir störf í
þágu þess byggðarlags og nú
hvílir hann þar látinn. Á sjö-
tugsafmæli hans s.l. ár sæmdi
forseti íslands hann riddara-
krossi fálkaorðunnar í virðingar-
skyni fyrir ritstörf hans. Sigur-
björn var þá reyndar fyrir löngu
orðinn þjóðkunnur fyrir bækur
sínar og að sama skapi vinsæll,
enda hafa flestir miðaldra ís-
lendingar í æsku lesið sögurnar
hans og eiga honum fyrir þær
mikið gott að gjalda, því enn
þann dag í dag þola sögurnar
samanburð við það bezta, sem
fyrir börnin er skrifað, enda
margar þeirra taldar sígild lista-
verk.
Auk þess að vera slíkur rit-
höfundur, var Sigurbjörn einnig
andríkt skáld og eru sum kvæða
hans í fremstu röð íslenzkrar
ljóðagerðar, eins og til dæmis
kvæðið Lofsöngur, sem að mínu
viti er einn af gimsteinum tung-
unnar. Kvæðið er svona:
Dýrð sé þér Guð! Þú lætur ljós
þitt skína,
og lífi þrungnir heimar verða til
og glæðast við þinn guðdómsyl.
Sem draumsjón fagra dýrð þú
birtir þína
í dagsins ljóma og bláum
stjörnuhyl,
þar milljón sólir svífa um himin-
boga.
Vor sál er neisti af þínum guð-
dómsloga.
Lof sé þér Guð! Þú vermir
vorsins eldi
hvort vaknað blóm, er gleður
auga manns.
Á bak við himinhnatta dans
og allt hið mikla náttúru veldi
slær eilíft hjarta föðurkærleik-
ans.
Ó, guðdómsvera, öllum skilning
ofar,
vor andi hrifinn tignar þig og
lofar.
Sigurbjörn Sveinsson er lát-
inn, en minning hans mun lifa,
minningin um listamanninn fjöl-
hæfa, sem með töfrasprota listar
sinnar snart hjarta æskumanns-
ins og beindi hug hans að því
fagra og góða og lyfti þjóðinni
þannig, óafvitandi, á hærra stig
siðgæðis og andlegs þroska.
H. Th. B.
FAXI, febr.—marz 1950
gangsborg. Árið 1900 voru
000 vagnar smíðair í Flint.
1 byrjun 20. aldarinnar voru
vélknúnir vagnar farnir að
ryðja sér til rúms. Bifreiðin var
að leysa hestvagninn af hólmi.
David Buick, búsettur í Flint
hafði smíðað vagn, knúinn með
benzínmótor. Var hann ekki ó-
svipaður frumbifreiðum Henry
Fords í Detroit og R. E. Olds í
Lansing. The Flint Wagon
Works, keppinautur Durants í
Flint fékk nú einkaleyfi á fram-
leiðslu Buick-vagna. En þar sem
félagið var í fjárkröggum, en
Durant velstæður, náði Durant
framleiðslu Buick-vagnanna frá
þeim. Endurskipulagði hann fyr-
irtæki sitt, sem hann nú kallaði
Buick Motors Co., og varð höf-
uðstóll þess 10 milljón dollarar
Gekk framleiðslan og salan
mjög vel. Má t. d. nefna það, að
á því ári, sem Flint Wagon
Works framleiddu Buick-vagn-
ana, nam framleiðslan aðeins 16
vögnum. En árið 1906 var Dur
ant búinn að koma framleiðsl-
unni upp í 2000 bifreiðar á ári
og 1908 upp í 8.500 bifreiðar. Var
Buick Motors Co. þar með orð-
ið stærsta bifreiðaframleiðslu
fyrirtækið í heiminum. Á þess-
um árum var Durant vellauð-
ugur.
Á þessum velgengnisárum réð
Durant marga þá menn í þjón
ustu sína, sem nú hafa yfir-
skyggt' nafn hans. Mætti þar
nefna menn eins og Charles W
Nash, sem um skeið var einn
æðsti maður Buick Motor Co.
og hægri hönd Durants, Harry
Bassett, W. Chrysler og Louis
Chevrolet.
í september 1908 stofnaði Dur-
ant General Motors. Var það
skipulagt sem yfirráðafélag
(„holding company“) og komust
mörg stór fyrirtæki á vald
General Motors. Má þar nefna
Cadillac, Oldsmobile, Oakland
(Pontiac), Champion (síðar A. C.)
og Northway Mfg. auk Buick. —
Sum þessara nýju félaga voru
verr stæð en Durant hugði og
árið 1910 hrundi spilaborgin af
fjárhagsörðugleikum. Bankarn-
ir réttu hana þó við aftur með
því skilyrði að Durant viki frá.
Hann var alltof djarftækur og
bjartsýnn fyrir hina ,realistísku‘
bankastjóra.
Durant missti ekki kjarkinn
þrátt fyrir þetta alvarlega áfall.
Hann stofnaði Chevrolet fyrir-
tækið, sem tók að framleiða bif-
reiðar eftir fyrirmynd Louis
Chevrolet. Græddist honum stór
fé árið 1915, svo að hann með
aðstoð du Pont fjölskyldunnar
Tilraunir gerðar til
að veiða síld á
djúpsævi
Tíu manna nefnd skipuð til
að annasi tilraunir í fram-
haldi á þeim sem gerðar
hafa verið.
Alt frá því að síldveiðar hóf-
ust í Hvalfirði og áhugi manna
vaknaði fyrir síldargöngum í
Faxaflóa og við Suð-Vesturland,
hafa ríkisstjórnin og Fiskimála-
sjóður látið einskis ófreistað, er
verða mætti til þess að auka
þekkingu manna á göngum síld-
arinnar og háttum á þessum
slóðum, og styrkt tilraunir með
nýjar veiðiaðferðir.
Þannig voru fimm bátar
styrktir til reknetaveiða í til-
raunaskyni allt haustið 1948 og
fram til áramóta, og m/s. Fanney
hefir verið látin leita síldar á
þessum slóðvun, nú á þessum
vetri.
Fiskimálasjóður hefir með
samþykki ráðuneytisins styrkt
tilraunir með dönsku flotvörp-
una, og nú síðast keypt flotvörpu
af nýjustu gerð og látið reyna
hana.
Þar sem þessar tilraunir hafa
ekki borið þann árangur fram til
nessa, er til var ætlazt, en brýna
nauðsyn ber til að finna aðferð
til að veiða síldina á djúpsævi,
hefir ráðuneytið þann 3 þ.m.
skipað nefnd 10 manna til að
lafa forgöngu um áframhald til-
raunanna:
Þessir menn eiga sæti í nefnd-
mni: Þorleifur Jónsson, fram-
kvæmdastjóri, formaður, Sveinn
Benediktsson, framkv.stjóri,
Sturlaugur H. Böðvarsson, út-
gerðarmaður, Hafsteinn Berg-
þórsson, útgerðarmaður, Ár-
mann Friðriksson, útgerðarmað-
ur, Vésteinn Guðmundsson,
verkfræðingur, Hjalteyri, Árni
Friðriksson, fiskifræðingur,
Davíð Ólafsson, fiskimálastj., G.
Böðvarsson, verkfræðingur, og
Óskar Jónsson, framkvæmda-
stjóri.
Ráðuneytið taldi nauðsynlegt
að unnið yrði að þessiim rann-
sóknum undir einni stjórn, og
að samvinna tækist með sem
flestum, er áhuga höfðu á þess-
um málum og að þeim vildu
vinna, og taldi rétt að hafa
nefndina fjölmenna, svo að
nefndarmenn gætu skipt með sér
verkum og á þann hátt náð ár-
angri sem fyrst. Nefndarstörfin
eru ólaunuð, en hið opinbera
mun greiða annan kostnað við
störf nefndarinnar.
(Frétt frá atvinnumálaráðuneyt-
inu.) —Tíminn, 7. jan.
gat keypt aftur meirihluta í
General Motors. Chevrolet var
svo innlimað í General Motors.
Gekk reksturinn vel fram til
1920. Þá varð kreppan eftir stríð
ið til þess að kippa undan fót-
unum að nýju, svo að hann varð
að láta af störfum. Tapið nam
þá 90 milljónum dollara, að því
er áætlað hefir verið. En Durant
rétti við ennþá einu sinni. Stofn
aði hann firmað Consolidated
Motors, sem framleiddi Durant-
og Star-bíla. En svo kom krepp-
an haustið 1929. Fyrirtækin fóru
á hausinn hvert á fætur öðru, og
Durant drógst inn í kröggurnar.
Árið 1936 varð Durant svo gjald-
þrota fyrir fullt og allt, en þá
hafði hann áður dregið mjög
saman seglin. Skuldbindingar
hans við þrotabúsuppgjörið voru
1.000.000 dollara en eignir hans
námu 250 dollurum. Fyrir tveim
árum lézt Durant svo 87 ára
gamall og blásnauður. Ævi hans
hefir verið mjög umrótasöm.
Auður og fátækt skiptust á, unn-
in mál og töpuð voru daglegir
viðburðir, en dirfskan og fram-
kvæmdaþrekið óbilað. Á 85 ára
afmælisdegi sínum lét hann í
ljós undrun sína yfir vinnudeil-
um og ýmsum erfiðleikum í
sambandi við vinnu: „Ég hefi
stofnsett 68 verksmiðjur og haft
atvinnurekstur í 75 borgum.
Samt hefir aldrei orðið verkfall
hjá mér“. FÁLKINN