Lögberg - 15.02.1951, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 15. FEBRÚAR, 1951
7
„Hver þjóð, sem í gæfu og gengi vill búa, ó
guð sinn og land sitt skall trúa"
Áramólaræða Sleingríms Sleinþórssonar forsæiisráðherra,
fluii í úivarpið á gamlárskvöld.
GÓÐIR ÍSLENDINGAR!
Fyrir hálfri öld síðan komst
Hannes Hafstein þannig að orði
í aldamótaljóðum sínum:
„Starfið er margt, en eitt er
bræðrabandið.
Boðorðið, hvar sem þér í fylking
standið.
Hvernig sem stríðið þá og þá er
blandið,
það er: að elska, byggja og
treysta á landið“.
%
Hannes Hafstein, skáldið og
stjórnmálamaðurinn b r ý n d i
þjóðina til dáða um aldamótin
og hét á hana að standa saman
um það er megin máli skipti,
þrátt fyrir mismunandi skoðan-
ir og breytileg sjónarmið um
margt. Hið sama kom fram í
aldamótaljóðum allra höfuð-
skálda vorra þá. En skáldafylk-
ing íslenzku þjóðarinnar var ó-
venjulega stór og glæsileg um
það leyti.
Miklar vonir voru tengdar við
aldaskiptin og fyrirheitin stór,
sem þessir spámenn þjóðar
vorrar þá gáfu. — Það voru fyr-
irheit um miklar framfarir —
um stórkostleg verk, sem þessi
fámenna og fátæka þjóð ætti að
hrinda í framkvæmd. Þessir
vökumenn héldu því fram, að
minnimáttarkennd og svartsýni
eins og þessar ljóðlínur lýsa:
„Fyrir löngu lítilsvirt —
langt frá öðrum þjóðum“,
ætti að kveðast niður. Herhvöt
hins nýja tíma yrði að stefna í
þessa átt:
,^Þeim, sem vilja, vakna og
skilja,
vaxa þúsund ráð“,
eins og Einar Benediktsson orð-
ar það í íslandsljóðum sínum.
En hvers vegna drep ég á
þetta nú, á þessari stundu, þeg-
ar árið 1950 er að kveðja — og
vér heilsum nýju ári — árinu
1951 — ári nýrra vona — en
einnig að sjálfsögðu ári nýrra
vonbrigða. Ég geri það vegna
þess, að þegar vér lítum um öxl
nú við áramótin og leitumst við
að tengja hið liðna og þá
reynslu, sem fortíðin hefir fært
okkur, við hið ókomna, þá virð-
ist mér eðlilegt, þegar tuttug-
3sta öldin er hálfnuð, að spurt
sé með nokkrum ákafa: „Höf-
um vér gengið til góðs? Hafa
vonir og fyrirheit aldamótakyn-
slóðarinnar rætzt?“ Erfitt er að
svara slíku með fáum orðum.
Mun svo um það, eins og oft
vill verða, að skoðanir eru skipt-
ar og líta má á hvert mál frá
Heiri hliðum.
Það orkar ekki tvímælis, að
margir af glæstustu draumum
forustumanna þjóðar vorrar fyr-
lr 50 árum, hafa orðið að veru-
leika — og sumt farið fram úr
ÞV1> sem djörustu vonir stóðu
til.
Vér höfum endurheimt sjálf-
stæði vort að fullu — nægir í
Því efni að nefna ártöl eins og
1918 og þá ennfremur 1944, þeg-
ar lýðveldið var endurreist.
Fólksfjöldi þjóðar vonnar hef-
lr a þessari hálfu öld því nær
tvöfaldast, en áður lá við land-
auðn vegna brottflutnings úr
landi og harðréttis innan lands.
I sambandi við þetta má benda
á þær stórfelldu framfarir, sem
hafa átt sér stað á sviði heil-
rigðismála, þar sem mann-
dauðahlutfall er orðið lægra
ér en annars staðar, og viss at-
riði varðandi heilsugæzlu og
aráttu gegn sjúkdómum hafa
vakið mikla eftirtekt meðal önd-
Vegisþjóða heims.
Verklegar framfarir hafa orð-
1 stórstígari og umfangsmeiri
Þennan aldarhelming, en nokkr-
lr þorðu að vona, svo að segja
a hvaða sviði sem er. Hitt er
svo annað mál, að sumt hefir
or ið fálmkennt og ber þess
svip að 0ft mejr verjð unn.
1 af kappi en forsjá. — En um
það verður ekki deilt, að alda-
mótakynslóðin, með vonirnar
glæstu, og kynslóð sú, er nú ber
meginhluta þjóðlífs vors, hafa
ekki setið auðum höndum. Þær
hafa starfað — slitið ófrelsis-
viðjar af þjóðinni — breytt þjóð
vorri úr dreymandi söguþjóð í
framsækna starfsþjóð.
Aðrar vonir frá þessum tíma
hafa hins vegar brugðist hrapal-
lega. Við, sem vorum á æsku-
aldri á fyrsta tug þessarar ald-
ar, og reyndum þá að ráða rún-
ir tilverunnar, vorum sann-
færðir um það, að friður og
bræðralag milli allra þjóða væri
framundan. Við trúðum því, að
styrjaldir þjóða í milli tilheyrðu
fortíðinni og villimennsku
þeirri, sem þá hafði viðgengist.
Framundan væri alþjóðaöryggi
og vissa um það, að hver þjóð
fengi sjálf að ráða sínum mál-
um, eins og hún kysi helzt, án
íhlutunar utan frá.
Hér hefir allt farið á annan
veg. Tvær heimsstyrjaldir hafa
gengið yfir og valdið meiri
hörmungum og eyðileggingum
en þekkzt hefir áður. — Og þótt
talað sé um tvær heimsstyrjald-
ir á þessu tímabili, þá er réttara
að orða það þannig, að styrjald-
arástand hafi verið um heim
allan frá 1914, aðeins smá lægð-
ir öðru hvoru, þegar mesta
styrjaldarofsanum slotaði, og nú
er óttinn við, að upp úr blossi
á ný, meiri en nokkru sinni fyrr.
---------------☆-----
Ég vil þessu næst leyfa mér
að rifja upp í stuttu máli, nokk-
uð af því helzta, sem á dagana
hefir drifið í málefnum þjóðar-
innar á árinu, sem nú er að
kveðja, og þó einkum síðan nú-
verandi ríkisstjórn tók við störf-
um.
Ríkisstjórnin var mynduð 14.
marz s.l. með stuðningi tveggja
stærstu þingflokkanna, (36 þing-
manna samtals). Hvað sem i^m
þá stjórnarmyndun má að öðru
leyti segja, hygg ég, að margir
hafi verið sammála um, að nauð-
syn bæri til, að mynduð yrði
meirihlutastjórn á Alþingi, og
að mikillar óánægju myndi hafa
gætt af hálfu þjóðarinnar í garð
þingsins, ef slíkt hefði ekki tek-
izt, og þá sér í lagi með tilliti
til þess uggvænlega ástands, er
þá var ríkjandi og fór versnandi
í atvinnumálum og fjármálum
þjóðarinnar.
Um það leyti, sem stjórnin var
mynduð, var útflutningsfram-
leiðsla landsmanna þannig á
vegi stödd, vegna verðbólgu
innan lands og erfiðleika á sölu
íslenzkra afurða erlendis, að al-
ger stöðvun þessarar framleiðslu
var yfirvofandi, ef ekki yrði að
gert, og þar með stórfelldur
samdráttur í utanríkisviðskipt-
unum, en af þessu hlaut að leiða
almennt atvinnuleysi a. m. k.
við sjávarsíðuna. Undanfarin ár
hafði verulegum og vaxandi
hluta af útflutningsframleiðslu
þjóðarinnar verið haldið uppi
með verðlagsuppbótum úr rík-
issjóði jafnframt því, sem fé
hafði verið varið til að halda
niðri verðlagi á neyzluvörum
innanlands.
En sú leið að halda útflutn-
ingsframleiðslunni uppi með sí-
vaxandi greiðslum úr ríkissjóði,
var þegar orðinn ríkissjóði of-
viða — og ekki fær lengur, enda
almennt viðurkennt með þjóð-
inni, að svo væri. Skal sérstak-
lega á það bent, að togaraflot-
inn, sem ekki hafði notið verð-
lagsuppbóta fram $ð þessu,
varð, þegar hér var komið sögu,
allur rekinn með tapi og hefði
því orðið að taka upp greiðslur
til hækkunar á verði togaraafl-
ans, til viðbótar því, sem áður
var greitt, ef uppbótaleiðin
hefði talizt fær áfram, sem hún
raunar alls ekki var.
Tilgangurinn með hinni nýju
skráningu á erlendum gjaldeyri,
sem ríkisstjórnin beitti sér fyr-
ir, var sú að veita, ef unnt væri,
útflutningsframleiðslunni mögu
leika til að fá það hátt verð í ís-
lenzkum krónum fyrir útfluttar
afurðir, að nægt gæti fyrir fram-
leiðslukostnaðinum og örvað til
vaxandi framleiðslu, og þá jafn-
framt að losa ríkissjóð við
greiðslu verðlagsuppbóta og á-
byrgð á útflutningsverði. Gera
mátti ráð fyrir því, þegar í önd-
verðu, að gengisbreytingin hefði
í för með sér allmikla hækkun
á verði erlendra nauðsynjavara,
en hins vegar var þá jafnframt
hægt að komast hjá stórfelldri
skattahækkun til verðlagsupp-
bóta og komið í veg fyrir að at-
vinnuleysi yrði svo mikið, sem
annars hlaut að verða.
Hin nýja gengisskráning hefir
nú verið í gildi um rúmlega 9
mánaða skeið. Áhrif gengis-
breytingarinnar út af fyrir sig,
hafa reynst svipuð og við var
að búast. Svo má virðast, að
genginbreytingin hafi orðið til
þess að þrengja nokkuð kjör al-
mennings, en í raun og veru er
þar um að ræða erfiðleika, sem
ómögulegt var að komast hjá,
erfiðleika, sem komið hefðu yfir
þjóðina, þótt engin gengisbreyt-
ing hefði verið gerð, en þá lagst
á hana með enn meiri þunga
en raun hefir á orðið, án þess
að við það hefði nokkuð áunnizt
til frambúðar — en gengis-
breytingin hefði hlotið að koma
fyrr eða síðar, þar sem að ó-
kleift er að halda erlendum
gjaldeyri í óeðlilega lágu verði
til lengdar, fremur en öðru því,
sem keypt er eða selt.
Þess ber jafnframt að minn-
ast, þegar dæmt er um réttmæti
þessara ráðstafana, að á liðna
árinu hefir fjármála- og atvinnu-
líf þjóðarinnar orðið fyrir ýms-
um skakkaföllum, sem hamlað
hafa á móti árangri gengisbreyt
ingarinnar. Erfiðleikar á sölu
ýmissa afurða á heimsmarkað-
inum hafa enn aukizt á þessu
ári, þrátt fyrir gengisbreyting-
una, en ekki vegna hennar. Verð
á ýmsum erlendum vörum hef-
ir hækkað til mikilla muna í er-
lendri mynt, einkum nú síðustu
mánuðina, og eru til þessa á-
stæður, sem hér verða ekki
raktar. Síldveiðin fyrir Norður-
landi var minni en nokkru sinni
fyrr, miðað við skipastól. Á
norðausturhluta landsins voru
að þessu sinni mestu óþurrkar
í mannaminnum. Mestur hluti
togaraflotans stöðvaður um ná-
lega fimm mánaða skeið vegna
vinnudeilu, og varð af því til-
finnanlegt gjaldeyristap.
Sumum þessara áfalla, svo
sem aflabresti og óþurrkum
má jafnan gera ráð fyrir öðru
hverju hér á landi og verður
að leitast við að draga úr verstu
afleiðingum þeirra á hverjum,
eins og Alþingi og ríkisstjórn
hafa gert að þessu sinni. Það
er heldur ekki á valdi þjóðar-
innar að ráða markaðsmöguleik-
um erlendis né verðlagi vara á
heimsmarkaðinum, en lögð hef-
ir verið áherzla á að nota þá
beztu möguleika, sem fyrir
hendi voru. Hitt má segja, að
þjóðin hafi á sínu valdi, að láta
ekki deilur um kaup og kjör
togarasjómanna eða annarra
verða þess valdandi, að stór-
virkustu atvinnutæki hennar
liggi ónotuð mikinn hluta árs-
ins. Verður að vænta þess, að
þeir aðilar, er hér eiga einkum
hlut að máli, taki til athugunar
að gera fullnægjandi ráðstafan-
ir til þess að slíkt endurtaki sig
ekki.
----☆-----
Þau áföll, sem hér hafa verið
nefnd, hafa í heild sinni haft úr-
slitaáhrif á afkomu þjóðarbú-
skaparins á hinu liðna ári og
meðal annars valdið því, að
verzlunarjöfnuðurinn mun reyn
ast óhagstæður um nokkuð á
annað hundrað milljónir króna.
Sá innflutningur, sem fengist
hefir inn í landið á þessu ári,
m. a. af neyzluvörum og rekstr-
arvörum, byggist því að veru-
legu leyti á Marshallframlaginu
og framlagi frá hinu nýstofnaða
greiðslubandalagi E v r ó p u
(E.P.U.). Þó má telja víst, að
verzlunarjöfnuðurinn hefði orð-
ið til muna óhagstæðari, ef
gengisbreytingin hefði ekki ver-
ið gerð. Má í því sambandi
benda á, að sumar vörutegundir
íslenzkar, sem áður mátti telja
ógerlegt að flytja út, eru nú
seljanlegar við sæmilegu verði
eingöngu vegna þess, að geng-
inu var breytt. Má þar nefna
hraðfrystan karfa, dilkakjöt og
ýmsar fleiri útflutningsvörur.
Það er t. d. mjög eftirtektar-
vert, að nú er hafin sala á dilka-
kjöti til Ameríku, fyrir verð,
sem er það hátt, að það full-
komlega svarar til þess, sem
bændur fá fyrir sams konar
kjöt, sem selt er á innlendum
markaði. Þýðing þessara nýju
sölumöguleika, ef framhald
verður á þeim, verður naumast
ofmetin frá sjónarmiði landbún-
aðarins og raunar þjóðarinnar
allrar. Undanfarin ár hefir ekki
verið hægt að selja neinar land-
búnaðarvörur erlendis á við-
unandi verði, nema helzt ull og
gærur, og hefir landbúnaðar-
framleiðslan því verið takmörk-
uð við markaðsmöguleika innan
lands. Nú er hins vegar ástæða
til að vona, að möguleikar hafi
skapast til að auka landbúnað-
arframleiðsluna, og þá einkum
sauðfjárræktina, með það fyrir
augum, að hægt verði að selja
verulegan hluta sauðfjárafurð-
anna erlendis. En með tilliti til
afkomuöryggis þjóðarinnar . í
heild er það mjög mikilsvert að
takast megi að efla landbúnað-
inn á næstu árum. En til þess að
svo megi verða, þarf meðal ann-
ars að útvega nægilegt lánsfjár-
magn til hinna mjög fjárfreku
framkvæmda.
Þótt það, af framangreindum
árstæðum, hafi eigi tekist, sem
að var stefnt, að ná jafnvægi í
utanríkisviðskiptunum og fjár-
málum innanlands, hefir þó
ýmislegt áunnist í málum þjóð-
arinnar á liðnu ári.
Fjárlög fyrir 1950 voru af-
greidd án greiðsluhalla og von-
uðu menn, að það myndi stand-
ast. En vegna stórfelldra ó-
happa, sem áður hefir verið
lýst, og þar af leiðandi mjög
mikið minni innflutnings en
búizt var við, brugðust sumir
tekjumöguleikar mjög tilfinn-
anlega. Þó má vænta þess, að
fjárhagsafkoman verði betri, en
verið hefir að undanförnu.
Fjárlögin fyrir 1951 hafa nú
verið afgreidd af Alþingi og
einnig án greiðsluhalla að þessu
sinni. Því marki var náð, að
nokkru með sparnaðarráðstöf-
unum á rekstrarkostnaði ríkis-
ins og sumpart með nokkurri
skattahækkun, sem var óum-
flýjanleg til þess að greiða launa
uppbætur samkvæmt gengis-
lögum, miðað við vísitölu 1. des.
s.l. Heildarútgjöld fjárlaganna
fyrir 1951 eru svo að segja jafn-
há og í fjárlögum yfirstandandi
Eftir að ríkisstjórnin tók til
starfa varð samkomulag um, að
undirbúa og koma áleiðis á
næstu árum mestu af fjárfrek-
ustu framkvæmdum, sem ráð-
izt hefir verið í hingað til hér á
landi: Sogsvirkjunin nýja, Lax-
árvirkjunin nýja og áburðar-
verksmiðjan. — Stofnkostnaður
þessara þ r i g g j a stórfram-
kvæmda, mun vera um 300
milljónir króna. Framkvæmdir
við Sogið og Laxá eru þegar
hafnar. I þessu hefir borizt fregn
um að fullkomið leyfi sé fengið
frá Efnahagssamvinnustofnun-
inni í Washington til þess að
reisa áburðarverksmiðju. Eru
þetta góðar fréttir. Megum við
vera öllum þakklátir, sem að
þessu hafa unnið — og þó fyrst
og fremst stjórnarvöldum Banda
ríkjanna, sem veitt hafa þessa
rausnarlegu aðstoð. Þess er því
að vænta að unnið verði við all-
ar fyrrnefndar framkvæmdir á
næsta ári. Auk þess vinnur rík-
isstjórnin að því, að undirbúna
byggingu sementsverksimðju,
sem reist verður eins fljótt og
fjárhagsástæður leyfa.
Ég vil vekja athygli á því, að
bygging hinna miklu orkuvera
og áburðarverksmiðjunnar, er
því aðeins möguleg að mestum
hluta af óeyddu Marshallfram-
lagi verði varið til þeirra. Þjóð-
in verður því að vera við því
búin að á því ári, sem nú er að
hefjast, verði hún sjálf að afla
gjaldeyris til venjulegra þarfa.
Þá verða menn einnig að gera
sér grein fyrir, að eitthvað þurfi
að draga úr öðrum framkvæmd-
um í landinu, þar sem hafizt er
handa um stórfelld verkefni.
Ýmsir kunna að telja þetta
hart aðgöngu. En menn verða að
hafa í huga að fjárhagsgeta
þjóðarinnar er takmörkuð og
sömuleiðis möguleikar til að afla
fjármagns annars staðar. Það ef
ekki hægt að gera allt í einu.
Menn verða því að velja og
hafna á hverjum tíma. Hér er
um að ræða /isavaxnar fram-
kvæmdir, sem eiga að verða afl-
gjafar til aukinnar framleiðslu,
fjölbreyttara atvinnulífs og
meiri þæginda fyrir fjölda
manns. Þeir landshlutar, sem
fjarstir eru hinum miklu orku-
verum, munu einnig beint og
óbeint njóta þeirra, og áburðar-
verksmiðjan mun verða ein
helzta lyftistöng landbúnaðar-
ins, hvar sem er á landinu.
Vatnsorkan er því nær eina
orkulind íslands, en þar er um
svo að segja ótæmandi orku að
ræða og tiltölulega auðvelda til
hagnýtingar. Framtíð þjóðar-
innar er án efa mjög undir því
komin, að hún verði nýtt sem
fyrst og sem bezt, svo að allir
landsmenn fái möguleika til þess
að geta hagnýtt sér þennan afl-
gjafa til margvíslegra nota.
Eitt af síðustu verkum Al-
þingis fyrir hátíðarnar var að
samþykkja lög um aðstoð til
bátaútvegsmanna til að semja
um skuldir þær, sem hlaðist hafa
á atvinnurekstur þeirra vegna
erfiðleika á undanförnum árum.
Hér er um að ræða viðleitni til
að koma þessari stórnauðsyn-
legu atvinnugrein á heilbrigðan
fjárhagsgrundvöll. Þetta er þó
ekki framtíðarlausn á reksturs-
vandamálum bátaútvegsins. Það
viðfangsefni er ríkisstjórnin nú
að rannsaka og verður Alþingi
væntanlega að taka það til með-
ferðar eftir áramótin og þá ef
til vill í sambandi við nánari at-
hugun á því skipulagi, sem gilt
hefir undanfarið í gjaldeyris-
málum þjóðarinnar, enda þarf
hvort eð er að taka þau mál til
nýrrar endurskoðunar.
Ráðstafanir ríkisstjórnarinnar
hafa beinzt að því, að koma
meira jafnvægi á í fjárhags- og
atvinnumálunum og stefna
þannig að því að minnka við-
skiptafjötra og losna við ýmis
sjúkdómseinkenni í fjármála-
lífi þjóðarinnar. Þrátt fyrir ýmis
óhöpp hefir þó miðað í þá átt,
að ósamræmið milli peninga-
veltu innanlands og gjaldeyris-
tekna landsmanna hefir minnk-
að. Vegna þess sá ríkisstjórnin
sér fært s.l. sumar að setja
nokkrar helztu nauðsynjavörur
á frílista. Sá frílisti hefir nú ný-
lega verið aukinn til nokkurra
muna og var þá bætt við ýms-
um nauðsynlegustu álnavöru-
tegundum til heimilisþarfa, sem
mikill skortur hefir verið á að
undanförnu. Ríkisstjórnin hefir
það nú til athugunar hversu
langt er hægt að fara á þessari
braut.
Þessar aðgerðir styðjast við
það meðal annars, að nú virðist
vera vaxandi skilningur meðal
þjóðanna á nauðsyn þess að
greiða fyrir millilandaviðskipt-
um, eftir því sem við verður
komið og gera þau auðveldari
og einfaldari, en verið hefir um
langt skeið. Hefir verið stofnað
til samtaka þjóða í milli á þeim
grundvelli. En við verðum að
sjálfsögðu að taka mjög til
greina ríkjandi ástand í þeim
efnum á hverjum tíma.
Þess skulu allir minnast, að
höfuðskilyrði þess að unnt verði
að rýmka áframhaldandi um
verzlunarhöft, er að allir leggist
á eitt um að stemma stigu við
verðbólgu innanlands. Haldi
kaupgjald og afurðaverð á inn-
lendum markaði áfram að
hækka á víxl mun fljótt að því
koma að leggja verði ný höft á
verzlunina og takmarka vöru-
innflutning.
----☆-----
Við þessi áramót er þannig
ástatt í alþjóðamálum, að ekki
hefir á öðrum tíma verið ófrið-
vænlegra síðan heimsstyrjöld-
inni síðari lauk. Vér íslending-
ar, sem áður vorum afskekktir
og töluðum um legu lands vors
á þann hátt, að vð værum á yzta
hjara hins byggilega heims, vit-
um nú, að vér erum á alfaraleið-
um og verðum að fylgjast með
því alþjóðatafli, sem nú er teflt,
um völdin í heiminum. Og er
þar einnig teflt um frelsi vort
og sjálfstæði. í lengstu lög von-
um vér, að betur rætist úr en
á horfist. Enn sem fyrr erum
vér vopnlaus þjóð, og ómegnug-
ir þess að verja sjálfstæði vort
og sjálfstæði, ef á það er ráðist
með vopnavaldi. Við viljum eiga
frið og vinsamlegt samstarf við
allar þjóðir, sé þess kostur. En
hins vegar hljótum við að gefa
gaum þeirri eamstöðu, sem lega
landsins, menning og þjóðhætt-
ir skapa oss með þeim þjóðum,
sem oss eru næstar og nánastar,
og sem hafa sama stjórnarfar í
öllum meginatriðum og okkar
þjóð hefir sjálf valið sér og vill
vernda.
Vér íslendingar erum meðlim-
ir í félagi Sameinuðu þjóðanna
og í Atlantshafsbandalaginu.
Vér höfum að sjálfsögðu tekið
á oss vissar skuldbindingar í
þessu þjóðasamstarfi. Vér telj-
um að það hafi verið gert af
fullri nauðsyn og í samræmi við
eindreginn vilja meirihluta þjóð
arinnar. Vér munum að sjálf-
sögðu halda áfram að efla sam-
vinnu og samband við hinar
vestrænu lýðræðisþjóðir, sem
vér viljum hafa nánast samstarf
við. Á þennan hátt teljum við
bezt borgið öryggi þjóðarinnar
og þeim hugsjónum um framtíð
mannkynsins, sem þjóð vor að-
hyllist. En hver sem örlög þjóð-
arinnar verða mun henni holl-
ast að styðja það eitt á hverjum
tíma, sem hún telur sannast og
réttast.
Góðir áheyrendur. Ég mun nú
láta máli mínu lokið. — í upp-
hafa þessara fáu orða drap ég
á hugsjónir og stórhug þann,
sem gagntók þjóð vora, fyrir 50
árum, þegar hirfni nýju öld var
heilsað. Margt og mikið hefir
áunnizt síðan. Fáir myndu það
vera, sem vildu nú skipta á þeim
kjörum, sem þjóð vor almennt
bjó þá við og því, sem hún nú
getur veitt sér.
Þótt margt horfi öfugt að oss,
virðist nú um þessi áramót, bæði
innanlands og í alheimsmálun-
um, þá ber oss þrátt fyrir það,
að hefja göngu vora inn á síðari
helming tuttugustu aldarinnar
með ekki minni bjartsýni, starfs-
gleði og fórnarhug en feður okk-
ar í upphafi aldarinnar.
Það er með þeirri von og í ör-
uggri vissu um það, að þjóð vor
býr yfir nægum hæfileikum og
dugnaði til þess að geta velt
stórum björgum úr vegi og
unnið á þann veg, að allir þjóð-
félagsþegnar okkar fámennu
þjóðar fái góð lífskjör, ef vilji
til samstarfs er nægilega vak-
andi og skilningur á því að við-
hafa rétt vinnubrögð.
Við skulum öll hafa að leiðar-
merki orð Einars skálds Bene-
diktssonai í aldamótaljóðum
hans :
„Hver þjóð, sem í gæfu og gengi
vill búa,
á guð sinn og land sitt skal trúaí*.
Með þessum ummælum býð
ég öllum gleðilegt nýár.
Rovatzos Flower Shop
253 Notre Dame Ave.
WINNir EO M A VTTOBA
Bus Phone 27 989—Res Phone 38 151
Our Speelaltles:
WEDDING CORSAGFS
COLONIAL BOUQUETS
FUNERAL DESIGNS
Mlss K. Chrlstte, Proprletress
Formerly with Robinson & Co