Lögberg - 05.07.1951, Síða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. JÚLÍ, 1951
Réttvísin og sélmalagið
SMÁSAGA EFTIR O'HENRY
SOAPY ók sér kvíðafullur á
bekknum sínum á Madison
Square. Þegar villigæsir eru
farnar að fljúga í oddfylkingu á
kvöldin, þegar konur, sem eng-
ar selskinskápur eiga, gerast
blíðar við bændur sína, og þeg-
ar Soapy ekur sér kvíðafullur á
bekknum sínum í garðinum,
máttu vita að óveður fer í hönd.
Visið lauf féll í skaut Soapys.
Það var nafnspjald vetrarins.
Veturinn er hugulsamur við
borgarana á Madison Square, og
gerir boð á undan hinni árlegu
heimsókn sinni.
Soapy varð ljós sú staðreynd,
að tími var nú kominn til þess,
að hann gerði ráðstafanir gegn
hrollkulda komandi daga. Þess
vegná ók hann sér órólega á
bekknum sínum.
Kröfur Soapys til vetrardval-
arstaðar voru ekki sérlega háar.
Hann dreymdi enga drauma um
skemmtisiglingar á Miðjarðar-
hafinu, bládjúpan Suðurlanda-
himinn, eða smáferðir á opnum
báti um Vesúvíusflóa. Þrír mán-
uðir á Eyjunni var allt, sem
hugur hans þráði. Þrír mánuðir,
þar sem honum var tryggt fæði
og rúm til að sofa í, og samneyti
við sína líka, var í augum
Soapys hámark þess, sém óskað
varð.
Árum saman hafði Soapy átt
vetrardvöl í þeirri gestrisnu
stofnun, sem kennd er við Black-
well. Alveg eins og hinir betur
settu samborgarar Soapys í
New York keyptu sér farseðla
til Pálmastrandarinnar og Rivi-
era á hverju hausti, þannig hafði
hann í allri sinni auðmýkt gert
sínar ráðstafanir til undirbún-
ings hinnar árlegu ferðar til
Eyjarinnar. Og nú var kominn
tími til þeirra ráðstafana. Und-
anfara daga höfðu þrjú laugar-
dagsblöð, sem hann tróð undir
frakkann sinn og vafði um ökl-
ana og magann á sér, ekki nægt
til þess, að verja hann kuldan-
um meðan hann svaf á bekkn-
um sínum í garðinum, rétt hjá
niðandi gosbrunninum. Eyjan,
hlý og vingjarnleg, var því ofar-
lega í huga Soapys einmitt nú.
Hann fyrirleit í hjarta sínu öll
afskipti góðgerðarfélaga af hin-
um miður settu íbúum borgar-
innar. í augum Soapys var rétt-
vísin langtum betri viðskiptis en
öll góðgerðarfélög. 1. hans aug-
um voru lögin, réttvísin, honum
vinveittari en góðgerðarstofnan-
irnar. — Þarna var svo sem enda
laus keðja af ýmiss konar öl-
musustofnunum og hjálparstöðv
um á vegum borgarinnar, þar
sem hann hefði getað gefið sig
fram og hlotið fæði og húsa-
skjól, er hæfði fábrotnum lífs-
venjum hans. En slíkar ölmusur
eru jafn stoltum sálum og Soapy
beiskur biti. Allar gjafir slíkra
stofnana kröfðust endurgjalds,
ekki í peningum heldur auð-
mýkingu þiggjandans. Eins og
Cæsar átti sinn Brútus, þannig
fylgdi hverju rúmi á slíkum stað
sú kvöð að fara í bað, og hver
brauðhleifur sem neytt var kost-
aði nærgöngular yfirheyrslur.
Þess vegna var betra að vera
gestur réttvísinnar, sem þrátt
fyrir öll boð og bönn, slettir sér
þó ekki óhæfilega mikið fram í
einkamál og persónulegar venj-
ur manna.
Strax og Soapy hafði ákveðið
ferð sína til Eyjarinnar, hóf
hann að undirbúa framkvæmd
ætlunar sinnar. Margar auðveld-
ar aðferðir var um að velja. Ein-
hver skemmtilegasta aðferðin
mundi vera sú að snæða íburðar-
mikla máltíð á einhverju dýru
veitingahúsi, og skýra síðan frá
því, að peningar væru engir fyr-
ir hendi til greiðslu. Þá mundi
hann verða afhentur lögreglunni
þegjandi og hljóðalaust. Dómar-
inn mundi sjá um framhaldið.
Soapy yfirgaf bekkinn sinn og
reikaði burt af torginu yfir
asfalthafið, þar sem Broadway
og Fift Avenue renna saman.
Hann sneri upp eftir Broadway
og staðnæmdist úti fyrir glæstu
og uppljómuðu kaffihúsi, þar
sem á hverju kvöldi gat að fá
og líta allt hið bezta, sem fram-
leitt verður úr vínþrúgum og
ormasilki.
Soapy var ánægöur með útlit
sitt frá neðstu vestistölu og upp
á hvirfil og alls óhræddur um,
að það vekti nokkra eftirtekt eða
hneykslun. Hann var nýlega rak
aður. Frakkinn hans var í sæmi-
legu ástandi, og svarta slaufan,
sem hann hafði um hálsinn, var
gjöf kventrúboða nokkurs frá
síðasta þakkargjörðardegi. Ef
honum tækist að ná í sæti í veit-
ingahúsinu, án þess að vekja
grun, var hann öruggur um úr-
slit málanna. Sá hluti líkama
hans, sem sýnilegur yrði yfir
borðið mundi enga tortryggni
vekja í huga þjónsins. Steykt
stokkönd, bjór og síðan port-
vínsflaska hugði Soapy að
mundi reynast hæfilega dýr mál-
tíð, og svo auðvitað vindil á eft-
ir. Nóg, að vindillinn kostaði
einn dollar. Samanlagt mundi
þetta ekki gera svo háa upphæð,
að forstöðumönnum veitinga-
hússins fyndist ástæða til sér-
stakra hefndaraðgerða gagnvart
honum. Hann mundi hljóta saðn-
ingu af kjötmáltíðinni og leggja
glaður og vel á sig kominn í
ferðina til vetrarhælisins.
En Soapy hafði ekki fyrr stig-
ið inn úr dyrum veitingahússins,
en yfirþjónninn rak augun í
gatslitnu buxurnar og skógarm-
ana hans. Sterkar hendur leiddu
hann fljótt og ákveðið en hljóð-
lega út á götuna, og afstýrðu
þannig hinum ógöfugu örlögum,
sem stokköndinni voru fyrir-
huguð.
Soapy yfirgaf Broadway. Svo
virtist sem leið hans til hinnar
þráðu Eyjar ætti ekki að verða
neinum kræsingum stráð. Ein-
hverja aðra aðferð hlaut hann
því að reyna til þess að komast
í steininn.
Á horni Sjöttu götu vakti upp-
ljómaður og fagurlega skreyttur
sýningargluggi athygli Soapys.
Hann greip steinhnöllung og
kastaði í gegnum rúðuna. Nokkr
ir menn komu hlaupandi fyrir
hornið og var lögregluþjónn í
fararbroddi. Soapy stóð með
hendurnar í buxnavösunum og
brosti við gljáandi koparhnöpp-
um lögregluþjónsins.
„Hvar er söKudólgurinn?“
spurði lögregluþjónninn æstur.
„Getið þér ekki gizkað á að
ég muni vqra eitthvað við verk-
ið riðinn?“ spurði Soapy, og var
ekki laust við kaldhæðni í rödd-
inni, þó hann annars væri vin-
gjarnlegur og hýr í bragði, eins
og sá, sem stendur andspænis
gæfu sinni.
Það hvarflaði ekki í huga lög-
regluþjónsins að taka mark á
upplýsingum Soapys. Menn, sem
brjóta glugga, eru ekki vanir að
bíða á staðnum til þess að skegg-
ræða við lögreglugæðingana.
Nei. Þeir taka vanalega til fót-
anna á burtu. Og lögregluþjónn-
inn kom auga á mann, sem hljóp
yfir götuna til að ná í leigubíl.
Með reidda kylfu veitti lögreglu-
þjónninn manninum eftirför. —
Soapy lónaði eftir strætinu leið-
ur í huga yfir því að áform hans
höfðu nú tvisvar misheppnast.
Hinum megin við strætið var
annars flokks veitingahús, sem
hæfði léttum pyngjum en mikilli
matarlyst. Andrúmsloftið var
þungt og diskarnir þykkir, en
súpan og borðlínið þunnt. Inn í
þetta veitingahús gekk Soapy á
skældu skónum sínum og í hin-
um lausmálugu tötrabuxum, án
þess að mæta nokkurri hindrun.
Hann settist við eitt borðið og
hámaði í sig steikt nautakjöt,
eplaköku og búðing. Þegar hann
var mettur, trúði hann veitinga-
þjóninum fyrir þeirri dapurlegu
staðreynd, að harla langt væri
síðan hann hefði verið í nokkr-
um kunningsskap við skotsilfur.
„Og vertu nú snöggur að kalla
á póla“, sagði Soapy að lokum.
„Láttu ekki almennilega menn
þurfa að bíða“.
„Ekkert með lögga að gera
þín vegna“, svaraði þjónninn
með rödd, sem var mjúk eins og
smjörgrautur, en augun voru á
litinn eins og Manhattan Cock-
tail.
Tveir veitingaþjónar slengdu
Soapy með æfðum höndum á
vangann út á grjótharða gang-
stéttina. Hægt og gætilega reis
hann á fætur og dustaði rykið
af fötum sínum. Handtaka virt-
ist ekki vera annað en fjarlæg-
ur, rósrauður draumur. Eyjan
var stöðugt víðs fjarri. Lögreglu
þjónn, sem stóð úti fyrir lyfja-
búð skammt frá, gekk hlæjandi
leiðar sinnar niður strætið.
Soapy gekk fram hjá fimm
húsasamstæðum, áður en hann
hafði safnað hugrekki til þess
að gera ennþá eina tilraun til
þess að láta handtaka sig.
Ungur kvenmaður, búinn fá-
tæklegum en snotrum klæðum,
stóð úti fyrir sýningarglugga og
athugaði af mikilli kostgæfni
rakskálar og blekbyttur, sem
voru til sýnis innan við glerið.
Nálægt tveimur metrum frá
glugganum stóð risavaxinn lög-
regluþjónn og hallaðist upp að
vatnspósti alvarlegur á svip.
Hugmynd Soapys var nú að
leika hlutverk hins auðvirðilega
og fyrirlitlega kvennaveiðara.
Snoturt útlit fórnarlambsins og
nærvera lögregluþjónsins ollu
því, að hann trúði nú staðfast-
lega að brátt mundi hann finna
hið eftirþráða tak réttvísinnar
þétt um handlegg sinn. Takið,
sem tryggja myndi honum vetr-
arsetu á litlu, hlýju og vingjarn-
legu Eyjunni.
Soapy lagfærði hnútinn . á
svörtu slaufunni, er kventrúboð-
inn hafði gefið honum og hag-
ræddi þvældum skyrtulíningun-
um, hallaði hqttinum út í annan
vangann á glæpamannavísu, og
skakkaði sér yfir strætið á hlið
við ungu stúlkuna .Hann renndi
hýru auga til ungfrúarinnar,
hóstaði og hummaði og hafði í
frammi á óskammfeilinn hátt
látbragð og listir kvennaveiðar-
ans. Með öðru auganu sá hann,
að lögregluþjónninn gaf honum
nánar gætur. Ungfrúin færði sig
um nokkur skref, en beindi svo
aftur óskiptri athygli að rak-
skálinni. Soapy færði sig ó-
skammfeilinn fast að hlið kon-
unnar, lyfti hattinum og sagði:
„Hallo.næturfjóla. Langar þig
ekki að leika þér við mig í garð-
inum mínum?“
Lögregluþjónnfnn fylgdist róeð
því, sem fram fór. Hin ofsótta
ungfrú þurfti ekki annað en að
benda með fingrinum, og Soapy
hefði verið kominn áleiðis til
sinnar margþráðu vetrarhafnar
á Eyjunni. Sem snöggvast fannst
honum hann skynja þægileg
hlýindin á lögreglustöðinni.
Unga stúlkan sneri sér að hon-
um, rétti út hendina og greip
í frakkaermi hans.
„Jú, sannarlega, Mangi minn“,
sagði hún glaðlega. „Ég hefði
verið búin að stinga upp á því
að fyrrabragði, hefði ekki lögg-
inn verið að lóna þarna“.
Með unga kvenmanninn hang-
andi í erminni líkt og klifur-
jurt, sem styðst við eikarbol,
gekk Soapy fram hjá lögreglu-
þjóninum og var myrkur í huga.
Hann virtist vera dæmdur til
þes að ganga laus.
Á næsta götuhorni hristi hann
förunaut sinn af sér og hljóp frá
honum. Hann staðnæmdist í
borgarhluta þar sem léttúðug-
ustu konur og skemmtanafýkn-
ustu karlmenn borgarinnar söfn-
uðust saman á kvöldin. Konur
í loðkápum og karlar í þykkum
vetrarfrökkum streymdu þar um
göturnar með gleðibragði þrátt
fyrir vetrarkuldann í loftinu.
Skyndilegur ótti greip Soapy
um það, að einhver álög mein-
uðu honum að verða tekinn fast-
ur af lögreglunni. Hræðsla við
að svo væri, nálgaðist skelfingu.
Þegar hann rakst á lögreglu-
þjón, sem breiddi slórandi úr sér
úti fyrir veitingahúsi, greip
hann í hálmstráið, að vekja eftir
tekt með því að hafa í frammi
ólæti og hávaða á götunni.
Soapy byrjaði að öskra og
vaða elginn með alls konar
drykkjulátum, svo hátt sem rödd
hans leyfði. Dansandi og gól-
andi orsakaði hann mikla trufl-
un og ónæði á götunni.
Lögregluþjónninn sneri kylf-
unni í hendi sér og vék sér að
borgara sem fram hjá gekk og
sagði við hann:
„Þetta er einn af piltunum frá
Yale háskólanum. Hann heldur
hátíð í tilefni af skrokkskjóðun-
um sem þeir gáfu strákunum
frá Hartford. Meinlaus hávaði.
Við höfum fyrirmæli um að láta
þá afskiptalausa".
Dauðhryggur hætti Soapy hin-
um árangurslausa hávaða.
Mundu löggarnir aldrei framar
leggja hendur á hann? í huga
hans var nú Eyjan jafn fjarlæg
og Grikkland, og vegurinn til
hennar engu auðsóttari en þang-
að. Hann hneppti þunna frakk-
ann sinn betur að sér til skjóls
gegn köldum og bitrum vind-
inum.
Inni í tóbaksbúð sá Soapy vel
klæddan mann vera að kveikja
sér í vindli. Silkiregnhlíf sína
hafði hann skilið eftir fram við
dyrnar um leið og hann gekk
inn í búðina. Soapy smeygði sér
inn fyrir dyrnar og greip regn-
hlífina og lötraði rólega út með
hana. Maðurinn, sem verið hafði
að kveikja í vindlinum, hraðaði
sér á eftir honum.
„Regnhlífin mín!“ sagði hann
föstum og ströngum rómi.
„Ó, er það?“ sagði Soapy háðs-
lega og bætti móðgun ofan á
augljósan þjófnað. „Jæja, því
kallið þér ekki á lögregluþjón?
Ég tók regnhlífina. Því kallið
þér ekki á Iögregluna? Það
stendur eitt stykki þarna á götu-
horninu“.
Eigandi regnhlífarinnar hægði
ganginn. Soapy gerði hið sama,
og bjóst við að hamingjan yrði
sér nú innan handar. Lögreglu-
þjónninn horfði forvitnum aug-
um á þá tvímenningana.
„Náttúrlega“, sagði regnhlífar-
maðurinn. „Það er — — jæja-
Þér þekkið, hvernig þessi mis-
tök eiga sér stað. Ég — Ef þetta
er regnhlífin yðar, þá vona ég
að þér afsakið mig. Ég tók hana
í veitingahúsi í morgun. Ef þér
þekkið að þetta er yðar regn-
hlíf, þá — já, þá vona ég, að þér
afsakið mig“.
„Auðvitað er þetta mín regn-
hlíf“, sagði Soapy þrjóskulega.
Regnhlífarmaðurinn fyrrver-
andi sneri nú til baka. Lögreglu
þjónninn brá við til að hjálpa
Ijóshærðum kvenmanni í leik-
húsklæðum yfir götuna rétt
framan við strætisvagn tveimur
húsasamstæðum neðar á stræt-
inu.
Soapy gekk áfram austur eft-
ir stræflnu, sem var allt sundur-
grafið vegna einhverra aðgerða.
— Hann þeytti regnhlífinni fól-
vondur ofan í eina gryfjuna og
nöldraði í barm sinn óánægju
yfir þeim mönnum, sem bera
hjálm á höfði og kylfu í hendi.
Þegar hann þráði og þurfti að
lenda í klóm þeirra, virtust þeir
líta á hann eins og einhvern
konung, sem ekkert rangt gæti
aðhafzt og ekki mætti ^nerta.
Að lokum kom Soapy inn í
götu austarlega í borginni, þar
sem umferð var minni og minna
var um glys og glaum. Hann
beindi nú för sinni í áttina til
Madison Square, því heimfýsin
er jafnan til staðar, jafnvel þótt
heimilið sé ekki annað en bekk-
ur undir berum himni í skemmti
garði.
Á kyrrlátu götuhorni stað-
næmdist Soapy alveg. Þar stóð
gömul, fornfáleg og hrörleg
kirkja. Út um glugga með fjólu-
bláum rúðum skein mjúkur
ljósbjarmi. Þarna inni sat nú
organleikarinn við nótnaborðið
og æfði sig til þess að vera und-
irbúinn að leika sálmalögin við
guðsþjónustuna um næstu helgi.
Að eyrum Soapys bárust sætir
orgelhljómar, sem héldu honum
föstum þarna upp við járn-
grindurnar.
Máninn var kominn upp,
bjartur og skínandi. Umferðin á
götunni var lítil. Spörvar kvök-
uðu undir þakskeggi kirkjunnar.
Nokkra stund var allt svo frið-
sælt, að mátt hefði halda að hér
væri sveitakirkjugarður. Sálma-
lagið, sem organleikarinn lék,
greip Soapy svo föstum tökum,
að hann hreyfði sig ekki úr spor-
um framan við grindurnar. Hann
þekkti lagið vel frá þeim dögum,
er í lífi hans voru til slíkir hlut-
ir sem móðir, rósir, heilbrigður
metnaður, hreinar hugsanir og
hreinir flibbar.
Næmleiki huga Soapys fyrir
áhrifum frá kirkjunni og sálma-
laginu olli snöggri og undarlegri
breytingu í huga hans. Hann sá
í leiftursýn hve djúpt hann var
sokkinn. Lágar hvatir, auðvirði-
legar óskir, dauðar vonir og
vanræktir hæfileikar. Þannig
var líf hans nú.
Hið nýja hugarástand fyllti
hjarta hans hrifningu. Sterk,
snöggsoðin ákvörðun fæddist í
huga hans, um það að hefja bar-
áttu gegn vonlausum örlögum
sínum. Hann ætlaði að draga
sjálfan sig upp úr feninu. Hann
ætlaði að verða maður með
mönnum á ný. Hann ætlaði að
sigrast á þeim illu öflum, sem
höfðu haft hann á valdi sínu.
Ennþá var tími til þess. Ennþá
var hann tiltölulega ungur mað-
ur. Hann ætlaði að endurvekja
fyrri metnað sinn og vinna að
fyrri hugðarefnum sínum án
þess að hika. Mjúkir og alvöru-
gefnir tónar orgelsins höfðu
valdið byltingu í huga hans. Á
morgun ætlaði hann að fara út
í borgina og fá sér vinnu. Loð-
skinnakaupmaður hafði einu
sinni boðið honum ökumanns-
starf. Hann ætlaði að finna kaup
manninn á morgun og biðja um
starfið. Hann ætlaði að verða
eitthvað í mannfélaginu. Hann
ætlaði--------
Soapy fann, að hönd var lögð
á öxl hans. Hann sneri sér snögg-
lega við og stóð augliti til aug-
litis við lögregluþjón með pott-
hlemmsandlit.
„Hvað hafið þér fyrir stafni
hér?“ spurði vörður laganna.
„Ekkert“, svaraði Soapy.
„Fylgið mér þá“, sagði lög-
regluþjónninn.
„Þrír mánuðir á Eyjunni“,
sagði dómarinn á lögreglustöð-
inni morguninn eftir.
Þórir Friðgeirsson þýddi
—(SAMVINNAN)
Kaldar kveðjur í júní:
Snjókoma um
allan norðurhluta
landsins
Frostdagur á Fjöllum og víða
alhvítt í byggð, en þæfingssnjór
á fjallvegum.
Mikill kuldi var í fyrrinótt
og gær á norðanverðu land-
inu, því að kaldur loftstraum
ur norðan af íshafinu flæddi
inn yfir landið. Var sums
staðar frost í gærmorgun og
víða snjóaði fram eftir
öllum degi í gær.
Snjókoma var víða á Norður-,
Norðvestur- og Norðausturlandi
í fyrrinótt, svo að tún voru
sums staðar alhvít og þæfingar-
snjór sums staðar á fjallvegum,
til dæmis á Vaðlaheiði. í Köldu-
kinn og Bárðardal var til dæmis
alhvítt yfir að líta.
Á Hólsfjöllum var frost í gær-
morgun, er veðurathugun fór
fram.
Kuldasvæðið náði frá Vest-
Minningarorð
Einar Sigvaldason var fæddur
að Lómatjörn í Höfðahverfi í
Suður-Þingeyjarsýslu þann 18.
maí 1865. Foreldrar hans voru
Sigvaldi Pálsson og Kristbjörg
Einarsdóttir; hann ólst upp í
Eyjafirði og aflaði sér nokkurrar
mentunar á Akureyri, og fékk
þar meðal annars nokkra undir-
stöðu í norsku, dönsku og ensku.
Einar hafði mikið yndi af lestri
góðra bóka, og valdi jafnan til
lesturs, auk íslenzks lesmáls,
það bezta, er hann náði til á
áminstum tungumálum; hann
kom til þessa lands árið 1889,
einn síns liðs, og lagði leið sína
þegar til Argyle, og þar valdi
hann sér bújörð, er honum þótti
fegurst umhorfs; þar bjó hann
síðan við góðan orðstír og miklar
vinsældir.
Einar kvæntist árið 1901 og
gekk að eiga Kristínu Guðna-
dóttur; börn þeirra eru Þórhall-
ur á föðurleifð sinni, Aðalsteinn,
búsettur í grend við Baldur;
Jón Pétur á Englandi og Ingólf-
ur í Dauphin. Einar lézt á Al-
menna sjúkrahúsinu í Winni-
peg 25. maí síðastliðinn; hann
var manna íslenzkastur í anda,
gestrisinn og greindur og mjög
fyrir fróðleik gefinn; hann
fylgdist jafnan með því af
gaumgæfni, er helzt þótti tíð-
indum sæta í umheiminum. Guð
friðarins og kærleikans blessi
syrgjandi ástvinum minningu
hans og láti ljós sitt skína á
ævibraut þeirra.
Einar var jarðsunginn af sókn-
arpresti Argyle prestakalls, séra
Eric H. Sigmar.
Katrín önnur fékk Caterina
Gabrielli, fræga ítalska söng-
konu til að syngja fyrir hirð
sína. Keisaradrottningin hafði
beðið söngkonuna um að koma
til Pétursborgar án þess að
semja um neitt ákveðið gjald
fyrir. Gabrielli ákvað samt sem
áður að hin konunglega tign
skyldi fá að borga konunglega og
þegar að hún var spurð, hve mik-
ið hún vildi fá fyrir sönginn,
svaraði hún: „Fimm þúsund
dúkata“.
„Fimm þúsund dúkata!“ hróp-
aði keisaradrottningin, „hvað,
það er meira en ég borga nokkr-
um af hershöfðingjunum mín-
um“.
„Jæja“, svaraði Gabrielli
þegar í stað. „Þá ætti yðar há-
tign heldur að láta einhvern
hershöfðingjann syngja fyrir
yður“.
fjörðum allt suður á Austfirði
og Fljótsdalshérað. Á ísafirði
snjóaði fram eftir degi, og við
Húnaflóa var snjókomá, og um
allt Norðausturlandið var mjög
kalt með snjókomu eða slyddu.
Þannig snjóaði klukkan sex
síðdegis í gær á Siglunesi, Akur-
eyri, Flatey á Skjálfanda, Grímsí
stöðum á Fjöllum og Möðrudal
á Efra-Fjalli, Fagradal í Vopna-
firði, Egilsstöðum á Völlum og
Dalatanga.
Á Norðausturlandi hefir lengst-
af verið kalt í vor.
—TÍMINN, 12. júní
REYNIÐ ÞAÐ-
yður mun geðjast það!
/ _____ 0
"Heimsins bezta tyggitóbak,/