Lögberg - 13.09.1951, Blaðsíða 7

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 13. SEPTEMBER, 1951
7
Viðreisn Skólholtsstaðar
í dag verður mikil hátíð haldin í Skálholti. Hvorki meira né
minna en allir biskupar þjóðkirkjunnar munu flytja þar messu.
Þar verður sungið og leikið á hljóðfæri, kvæði flutt og leikþáttur
sýndur. Margur mun því á þessum degi láta hugann dvelja við
málefni hins forna Skálholts-_________________________
staðar.
Falinn staðar.
Undanfarin ár hefir það—svo
sem kunnugt er — verið venja
að reyna að fela Skálholt fyrir
útlendum ferðamönnum, ekki
sízt þeim, sem búast mátti við,
að bæru hlýjastan huga til stað-
arins, vegna þeirra kirkjulegu
og sögulegu minninga, sem við
hann eru tengdar. Þessi felu-
leikur er' í raun og veru góðs
viti. Hann ber vott um, að við
íslendingar kunnum þó ein-
stöku sinnum að skammast okk-
ar, að minnsta kosti þegar út-
lendingar eru viðstaddir. — Þó
hefir það stundum virzt nokkr-
um vafa undirorpið, hvort það
eru útlendingarnir eða Skálholt
sjálft, sem við erum feimnir við.
Eða er tómlæti okkar gagnVart
hinu forna biskupssetri sprottið
af því, að við höfum misst kjark
inn frammi fyrir dómi minning-
anna sjálfra, og höfum ekki ein-
urð á því að horfast í augu við
en hálfa öld hefir kirkjan verið
rægð og svívirt, og hið gamla
biskupssetur verið skýrasta
tákn þess, hversu þjóðin taldi
kirkjuna þýðingarlitla. Nú er að
rísa alda, sem fer í aðra átt, og
þá finnur þjóðin aftur þörf fyrir
Skálholt. Það leiðir af sjálfu sér,
því að það var ekki búskapu:
biskupanna, prentiðn, stjórnarat
hafnir eða annað slíkt, sem gerði
.Skálholt að Skálholti, heldur
hitt, að þar var kirkja, sem eitt
sinn var kölluð móðir allra kirk-
na á íslandi.
Minning fortíðar og starf
framtíðar.
Auðvitað væri rangt að halda
því fram, að engri kirkjulegri
minningu hefði verið haldið
uppi í Skálholti. Þar er að vísu
komin fátækleg annexia í stað
dómkirkju, -y- en kirkja engu að
síður. Og sú guðsþjónusta, sem
fram fer í gisinni og hrörlegri
smákirkju er engu þýðingar-
þá staðreynd, að framkoma þjóð m*nn* í guðs augum en hátíð-
arinnar við Skálholt líkist því
rtiest, þegar^sonur lætur móður
sína klæðast lörfum og líta út
sem betlikerlingu? Eða er Skál-
holt ekkert annað í augum okk-
ar en dautt hræ, gersneitt öllum
lífsmöguleikum — lík, sem ekki
fær einu sinni forsvaranlega
greftran?
Skálholt og Þingvellir.
Fyrir einum mannsaldri
. vöktu Þingvellir svipaðar tilfinn
ingar hjá mætum mönnum og
Skálholt gerir nú. Flakandi í
sárum kvað hinn forni þingstað-
ur upp nistandi áfellisdóm yfir
þjóðinni, — dóm sem sveið und-
an. Sem betur fór, tók þjóðin þó
ekki þann kost að flýja alger-
lega undan þeim dómi, og forða
sér út í hin yztu myrkur van-
rækslunnar. Þá var það þjóð-
ræknis tilfinningin og sjálfstæð-
isþráin, sem vöktu menn til með
vitundar um, að Þingvellir væru
í allri sinni nekt andleg auðlind,
— sem með tilveru sinni einni
saman veitti þjóðinni kraft og
orku í baráttu sinni. Hjarta Þing
valla hafði aldrei hætt að slá, og
bæði 1930 og 1944 fundu allir
sannir Islendingaf, að þeim var
lífsnauðsyn að halda áfram að
sækja til Þingvalla. Að nýju var
farið að leggja rækt við staðinn.
Hinn forni þingstaður fékk nýja
helgi í meðvitund þjóðarinnar,
vegna þess að til var þjóðernis-
og frelsishreyfing, sem svaraði
til hins ytra tákns, —’því að
staðurnin út af fyrir sig var
tákn, sem talaði sínu máli, þegar
þjóðin eitt sinn fór að hlusta.
Þannig mun því einnig verða
háttað um Skálholt. — Eins og
þjóðernishreyfingin gerði Þing-
velli aftur að virðulegri stað,
þannig mun vaxandi tilfinning
fyrir gildi kirkjúnnar og nauð-
syn verða þess valdandi, að Skál
holt fær sihn forna sóma. í meir
GIMLI FUNERAL HOME
51 First Avenue
Ný útfararstofa meS þeim full-
komnasta útbúnaSi, sem völ er
á, annast viröulega um útfarir,
selur líkkistur, minnisvarSa og
legsteina.
Alan Couch, Funeral Dixector
Phone—Business 32
Residence 59
legasta messugjörð í miklu must
eri, alveg eins og ástríki milli.
foreldra og barna getur verið
eins mikið í niðurníddum
bragga og í skrautlegri höll.
Samt mundi eitthvað þykja bog-
ið við þann mann, sem teldi
braggann hæfilegustu húsakynn
in til uppeldis börnum sínum,
svo framarlega sem völ væri á
hlýju og björtu húsi. Og eitt-
hvað er líka bogið við þá þjóð,
sem telur ekkert of gott eða rétt
ara sagt og dýrt, ef um eigin lífs
þægindi er að ræða, en sættir
sig við að kenna það lélegasta og
versta við nafn guðs síns og
frelsara. Guðs orð hefir verið
lesið og lært og ritað í fjósum,—
en það þýðir ekki, að það sé
sjálfsagt að bjóða hreppstjóran-
um inn í stássstofu en frelsara
sínum hjallinn. Og jafnvel þó að
útkirkjan í Skálholt væri fors-
varanlegur staður fyrir helgi-
þjónustu þeirra í Biskupstung-
unum, — þá hefir staðurinn
samt ekki fengið það gildi fyrir
þjóðina alla eða hið forna Skál-
holtssifti sem vera ber. Það
hefði ekki verið nein endurreisn
Þingvalla, þó að þar væri t. d.
ákveðið að hafa hreppsnefndar-
fundi eða hreppaskilaþing fyrir
Þingvallasveit. Þess vegna hafa
þeir, sem bera Skálholtsstað fyr
ir brjósti, hugsað sér þar starf
og stofnanir, sem varða fleiri en
íbúa Skálholtssóknar. —
En hvað ber þá að gera?
Um þetta hefir verið nokkuð
rætt^og ritað, og margir mætir
menn hafa lýst yfir fylgi sínu
við endurreisn Skálholtsstaðar.
Kirkjuleg yfirvöld landsins með
biskup og háskólakennara í
broddi fylkingar og öll alþýða
manna er málinu hlynt. Þrátt
f y ri r það eru hugmyndir
margra enn á reiki um einstök
atriði. Eitt eru þó allir sammála
um, — að á níu alda afmæli stól-
sins (1956) verðum við að hafa
búið svo um hnútana, að forsvar
anlegt sé að halda hátíð, sem að
sínu leyti svari til alþingsis-
hátíðarinnar 1930. — Kirkjunn-
ar menn munu að vísu hugsa
sér ,að slík hátíð verði haldin,
hvort sem nokkuð breytist í
KAUPENDUR LÖGBERGS
Á ÍSLANDI
Gerið svo vel að senda mér sem fyrst greiðslu fyrir
yfirstandandi árgang Lögbergs, kr. 75.00.fc Dragið
ekki að greiða andýirðið. Það léttir innheimtuna.
Æskilegt að gjaldið sé sent í póstávísun. Þeir um
eiga ógreidda eldri árganga, eru vinsamlega beðnir
að snúa sér til mín.
BJÖRN GUÐMU NDSSON
FREYJUGATA 34 . REYKJAVÍK
Skálholti eða ekki, þó að ég sé
smeikur um, að þá verði erfitt
að svara sumum spurningum
erlendra kirkjuhöfðingja, er
kunna að sækja landið heim.
Þótt ekkert væri annað, sem
ræki á eftir, er þetta nægileg
ástæða til þess, að menn verði
að fara að átta sig á því, hvað
gera skal, enda hafa nú þegar
verið stigin skref í áttina.
Þegar Eysteinn Jónsson var
kirkjumálaráðherra, skipaði
hann fimm manna nefnd, til
þess að gera tillögur um framtíð
Skálholts. Formaður hennar er
herra Sigurgeir Sigurðsson bisk-
up. Mér er kunnugt um, að sú
nefnd hefir afgreitt sína fyrstu
tillögur til stjórnarinnar í frum-
varpsformi, og þykir mér liklegt
að ekki verði lengi dregið úr
hömlu að leggja þær fyrir Al-
þingi. Mun þar vera gert ráð
fyrir því, að í stað vigslubiskups
Skálholtsstiftis komi Skálholts-
biskup, er sitji í Skálholti og
hafi tilsjón með kirkjum í mest-
um hluta hins forna biskups-
dæmis og Torfastaðaprestur
verði fluttur að Skálholti, og
verði þar dómkirkju prestur.
Þarf þá auðvitað að koma þar
upp sem fyrst hinum nauðsyn-
legustu byggingum, svo sem
nýrri kirkju og íbúðarhúsum.
Skálholtsfélagið, þar sem próf
Sigurbjörn Einarsson er for-
maður, hefir tekið þetta mál upp
á arma sína, og bæði innan félag
sins og utan hafa komið fram
ýmsar uppástungur, sem ekki er
gott að segja til hvers kunna að
leiða. T. d. hefir komið til tals,
að í Skálholti ætti síðar að rísa
upp skóli, þar sem guðfræði-
kandidatar fengju loka-fræðslu
sína í hinni „praktisku“ guð-
fræði, til undirbúnings undir
kennmannlegt embætti. Aðrir
hafa stungið upp á því, að þar
yrði reistur kristilegur alþýðu-
skóli 1 líkingu við Sigtúnastofn-
unina í Svíþjóð, sem hefir haft
ómetanlega þýðingu fyrir öll
Norðurlönd. — Loks vil ég
nefna hina stórkostlegu hug-
mynd Björkquists Stokkhólms-
biskups, að í Skálholti verði mið
stöð hinnar kirkjulegu sam-
vinnuhreyfingar á Norðurlönd-
um, meðfram með tilliti til þess,
þar geti einnig kirkjulegir sam-
vinnumenn haft fundi og nám
skeið með þáttöku frá Englandi
og Ameríku. Svo sem menn
muna, gaf Björkquist biskup í
skyn, að vænta mætti nokkurs
stuðnings frá bræðrum vorum á
Norðurlöndum, til þess að gera
staðinn hæfan til þessa. Það er
því svo komið, að það eru ekki
íslendingar einir, sem farnir eru
að veita því athygli, hvernig um
Skálholt fer.
Ekki er gott að segja, hvað of-
an á verður, þegar allar þessar
hugmyndir hafa gengið í gegn-
um hreinsunareldinn. En sé rétt
og drengilega af stað farið, mun
lífið sjálft prjóna sér haminn.
Skálholtsmálið er nálengl mál-
efnum þjóðkirkjunnar almennl.
Ef menn hafa fyrir því að
leggja við hlustirnar, má nú
heyra nið margra vatna, er
renna um hugarlendur íslend-
inga. Og ekki munu allir þeir
lækir bera með sér jafn holl
áhrif á andlegt líf þjóðarinnar
eða menningu. Stærri þjóðir en
við erum, hafa beðið andlegan
hnekki við það að klofna upp í
ótal sértrúarflokka. Hér á landi
hafa æ úánari sambönd við út-
lönd haft það í för með sér, að
hingað kemur nú einn sértrúar-
flokkurinn á fætur öðrum með.
útlent fjármagn að baki sér og
nægan mannafla til útbreiðslu-
starfa, samhliða því sem hin ís-
lenzka þjóðkirkja hefir *verið
rænd eignum sínum og svift
fleiri og fleiri starfsmönnum.
Og enginn skyldi halda, að páf-
inn í Róm hafi gleymt íslandi
eða vanrækt þau tækifæri sem
honum gefast. Kemur mér sízt
af öllu til hugar að lá honum
það, þó að hann telji sig eiga er-
indi við þá þjóð, sem leggur nið-
ur biskupsstóla sína, rýrir kirkj-
ur sínar, og sviftir sveitirnar
Jótningarrit íslenzku kirkjunnar
Eftir EINAR ARNÓRSSON
Studia Islandica 12.
Nýlega er komið rit á markað-
inn, sem lætur lítið yfir sér, en
er engu að síður hið merkasta.
Er með því fengið álit eins hinna
lærðustu lögfræðinga á því,
hvort og að hve miklu leyti
þjóðkirkjan sé lagalega bundin
ákveðnum játningarritum.
Síðan um aldamót hafa öðru
hvoru komið fram raddir um
það, að þjóðkirkjan myndi ekki
vera bundin neinum ákveðnum
játningum. En hin sögulegu og
lögfræðilegu rök hafa verið hæp-
in. Er sá, sem þetta ritar sömu
skoðunar og dr. Einar Arnórs-
son, að fram hjá þeirri stað-
reynd verði ekki komizt, að
þjóðkirkjan vegna ákvæðis
stjórnarskrárinnar um það, að
hún eigi að vera lútersk-evange-
lisk, og hinnar sögulegu þróun
ar hljóti að vera bundin hinum
5 höfuðjátningum. Hitt er svo
það, að hve miklu leyti hinar
einstöku greinar bindi kenni-
manninn, eins og dr. Einar tekur
skýrt fram í niðurlagi rits síns.
Deila hlýtur alltaf að standa
um það, hvort játningarnar séu
í einu og öllu óskeikull mæli-
kvarði á trú og kenningu. Ritn-
ingin hins vegar er sá eini grund
völlur, sem byggja megi á til úr-
skurðar um vafa-atriði í játn-
ingunum. En þjóðkirkjan er eins
og svo margar aðrar kirkjur
sprottin upp úr þeim jarðvegi,
sem játningar þessar hafa mynd-
að. Þrátt fyrir allt, allan ágrein-
ing og allar deilur, þá hafa játn-
ingar þessar ráðið stefnu þjóð-
kirkjunnar. Það er því tilgangs-
laust og jafnvel hættulegt að
varpa þeim að öllu leyti fyrir
borð. Væri það gert, þá væri þar
með viðurkennt, að játningarn-
ar væru lögmál, sem bundið hafa
samvizku manna. Og afleiðingin
af því verki yrði þá sú, að reynt
væri að skapa nýja játningu,
nýja trúarreglu — sem sé að
binda manninn við nýtt lögmáls
ok. En tilgangur Ritningarinnar
er hins vegar sá að leysa mann-
inn undan oki lögmáls og leiða
hann í dýrðarfrelsi Guðs barna
Hinar fimm höfuðjátningar
standa sem vörður við veginn til
að vísa oss þá leið, sem forfeð
urnir fóru. Þær eru lífræn tengsl
milli fortíðar og nútíðar.
Það er því mikill fengur, að
þetta álit höf. skuli hafa komið
fram, jafn skýrt og skipulega
samið og það er. Og það er von
þess, er þessar línur ritar, að höf.
taki fleiri kirkjuréttarleg vanda-
mál til nýrrar meðferðar. Nú er
t. d. ekkert ákvæði um trú for-
Vangæf börn geta orðið nýtir
þjóðfélagsþegnar
Merkilegt brautryðjendastarf barnaverndarfélaga,
sem stofnuð hafa verið víða um land
Starfsemi Barnaverndarfélaganna virðist eiga stöðugt auknum
vinsældum að fagna og augu fólks eru óðum að opnast fyrií mikil-
vægi þeirra hugsjóna sem felast að baki hins merka starfs sem
unnið er og ætlunin er að vinna á grundvelli þessara félags-
samtaka.
Stuðlað að sérmenntun kennara
Barnaverndarfélag Reykja-
víkur hefir nú auglýst átta þús-
und króna námsstyrk, er efni-
legum námsmanni verður veitt-
ur til tveggja ára námsdvalar á
erlendis til að leggja stund á
fávitakennslu. Verður styrkur-
inn bundinn við kennaraskóla-
nám, eða stúdentsmenntun. Próf
skýrteini og meðmæli skulu
sendast Barnaverndadfélagi
Reykjavíkur í Melaskóla fyrir
15. ágúst.
Þörfin fyrir sérmenntaða
kennara í þessari grein er mjög
aðkallandi, þar sem starfsemi
Barnaverndarfélaganna mun
meðal annars beinast að því í
framtíðinni að koma hinum
vangefnu börnum til hjálpar
með kennslu sem byggist á sér-
þekkingu og árangri annara
þjóða í þessum efnum.
Stofnun nýrra barnaverndar-
félaga undirbúin.
Eins og sakir standa eru sex
barnaverndarfélög starfandi í
landinu, í Reykjavík, Isafirði,
Siglufirði, Akureyri, Húsavík
og Hafnarfirði. I undirbúningi
er félagsstarfsemi á tveimur
öðrum stöðum.
Verkefnin eru bæði mikil og
mörg. Hafa félögin beitt sér fyr-
ir sérstökum barnaverndardegi,
sem haldinn var í fyrsta sinn á
fyrsta vetrardag í fyrra og verð-
ur aftur haldinn í haust. Þenn-
an dag mun Barn,averndarfélag
Reykjavíkur g e f a út smárit
handa börnum, við þeirra hæfi.
Þegar nokkrir áhugamenn,
þar sem dr. Matthías Jónasson
var fremstur í flokki, gengust
fyrir stofnun þessara mikilvægu
samtaka,' var það ástand sem
ríkir í menntun fávita og van-
gæfra barna hér á landi orðið al-
mennt áhyggju efni margra
hugsandi manna og er svo enn.
Fámenn og felítil samtök hafa
ekki sem von er getað áorkað
miklu en starfsemi þeirra er mið
uð við framtíðina og vaxandi á-
hugi fyrir málefnum samtakanna
víðsvegar um landið gefur starf-
inu byr undir vængi.
Eins og sakir standa veit eng'
in hversu mörg börn og ungling
ar á Islandi eru vangræf eða fá-
vitar. Enginn veit heldur hvern-
ig sálarástand þeirra er, eða
svernig háttað er vöntun. þeirra.
Eitt af verkefnum barnavernd-
ar félaganna er að sjálfsögðu
það að afla fullkominna upp lýs-
inga í þessu efni.
prestum sínum. Eina ráðið til
þess, að þjóðin klofni ekki upp í
hundrað smásöfnuði eða gefi sig
á vald pólitískum trúarbrögðum
er það að þjóðkirkjan styrkist
og eflist, og séu þess umkomin að
vera andlegt heimili Islendinga,
— andleg móðir sameinaðrar
þjóðar. Allt ,sem gert er þjóð-
kirkjunni til eflingar í starfi
hennar, er um leið bjargráð við
þessa litlu þjóð, sem á í vök að
verjast í baráttunni fyrir lífi
sínu og tilveru. Þess vegna er
Skálholtsmálið þjóðernislegt og
menningarlegt velferðarmál ís-
lendinga í^heild.
Jakob Jónsson
—TÍMINN, 22. júlí
Geta orðið nýlir borgarar.
Erlendis er þessum málum
víða mjög vel háttað. Það er
ekki hugsað minna um mennt-
un hinna vangæfu barna en
hinna sem fullkomnari eru. —
Hér á landi hefir ekki verið um
neina menntun að ræða fyrir
hin vangæfu börn og unglinga.
Sá heimur hefir með öllu verið
lokaður þessum ógæfusömu
borgurum okkar þjóðfélags.
Erlendis hefir það sýnt sig að
það er í mörgum tilfellum ekki
einungis hægt að kenna þeim
iðnir og starfsgreinar, svo að
þeir geti orðið nýtir borgarar og
virkir þáttakendur í þjóðfélag-
inu.
Með slíkri starfsemi hér á
íandi, sé hún skipulögð og vönd-
uð er því hægt að vinna tvennt
í einu. Þjóðfélagið gerir skyldur
sínar við olnbogabörn sín og nýt
ur síðan krafta þeirra og starfs-
orku í heildarframleiðslunni og
þjóðarbúskapnum.
— TÍMINN, 21. júlí
seta íslands í stjórnarskránni,
eins og var um trú konungs. Get-
ur forseti Islands gengið inn í
hlutverk konungs og verið
„summus episcopus“, þegar for-
setinn virðist njóta hins al-
menna trúfrelsis borgaranna?
Biskupinn hefir vígsluvald sitt
óskert, en að öðru leyti er hann
ráðgjafi ríkisstjórnarinnar, og
er því ekki sá endanlegi valdhafi.
Spurning eins og þessi kann að
virðast nokkuð raunhæf og þýð-
ingarlítil. Hún er það samt ekki,
því svarið við henni kynni að
leiða í ljós, að þjóðkirkjan væri
að skipta um eðli og að henni
væri þörf að fá meiri sjálfs-
ákvörðunarrétt.
Hvað sem því líður, þá hefir
kirkjuréttinum verið sinnt of
lítið. Ekki sízt af kirkjunnar
mönnum. Lög og reglugerðir, er
snerta kirkjuna, eru í molum. —
Heildarstefna er engin. — Sumt
er sett af litlum ásetningi, t. d.
lögin um tvöfalda færslu kirkju-
bóka, sem víðast hvar eru alls
ekki framkvæmd vegna
gleymsku alþingis að sjá fyrir
fé til að afla hinna nýju bóka.
Og ef tekið væri það dæmi, að
prestur framkvæmdi embætti
sitt í kirkju klæddur ljósum
jakkafötum og nýtízku skræp-
óttu hálsbindi og yrði kærður
fyrir það, þá yrði að dæma það
brot með tilliti til kirkjuskipan-
ar Kristjáns III. og hefðar og
venju þjóðkirkjunnar, ef sleppt
væri kirkjuskipan Kristjáns IV.
og norsku lögum Kristjáns V.
með öðru. Svo er það, að Helgi-
siðab. 1934 virðist ekki hafa ver-
ið lögfest.
Að slepptu öllu gamni, þá eru
nokkur atriði í riti dr. Einars,
sem færa mætti til betri vegar,
þótt ekkert þeirra skipti veru-
legu máli fyrir sjálfri röksemda-
færslunni. Níkeujátningin og
Aþanasíusarjátningin komu báð-
ar fram í íslenzkri mynd í hinni
prentuðu bók „Margarita Theo-
logica“ 1558, og hafa verið prent-
aðar upp aftur nokkrum sinn-
um í öðrum ritum. Auk þess er
Níkeujátningin, hið forna messu-
credó, til í enn eldri mynd í
handritinu Ny kgl. Sml.138, 8vd.
Sbr. Játn. ísl. k. bls. 12 og 17.
Aþanasíusarjátningin er venju-
lega nefnd Quicunque vult, sbr.
bls. 14. En postulleg játning
kemur fram í norrænni mynd
þegar á 12. öld í Stokkhólms
hómílíubók, sbr. bls. 24n. Svo
virðist sem höf. hafi verið kunn
bók próf. Sig P. Sívertsen: Fimm
höfuðjátningar evangelisk-lút-
eskrar kirkju. Rvík 1925.
Bls. 92 segir: „Kirkjuagi er nú
ekki ræktur. Enginn er nú rek-
inn úr þjóðkirkjunni . . . Nú
má misskilja það orðalag, og er
því rétt að skýra það nánar.
Lögum samkvæmt er ekki hægt
að reka nokkurn mann úr þjóð-
kirkjunni, því hið meira bann
var afnumið með konungsbréfi
hinn 26. júní 1782, enda var við-
ureign Jóns biskups Árnasonar
við Fræða-Gísla mjög svo 1
fersku minni og bannsetning sú,
sem framkvæmd var. Það eina,
sem stendur eftir af hinum
forna kirkjuaga almennt lögum
samkvæmt er réttur sóknar-
prests til að áminna og vanda
um og hrífi það ekki, þá má
setja manninn út af sakrament-
inu, neita honum að ganga til
drottinlegrar kvöldmáltíðar.
Eitt atriði er enn eftir. Hinn
8. des. 1854 birti Píus páfi IX. í
búllunni „Ineffabilis Deus“
kenninguna um erfðasyndleysi
Maríu meyjar, en hinn 18. júlí
1870 á Vatikanaþinginu var
samþykkt kenningin um ó-
skeikulleik páfa. Það, sem segir
á bls. 20 er sennilega runnið
frá dánarári Píusar, 1878.
Það skal endað eins og byrjað
var og sagt, að mikill fengur er
að því, að rit þetta hafi birzt.
Og ættu guðfræðingar að kynna
sér það vel og vandlega.
Magnús Mál Lárusson
—VISIR, 2. ágúst