Lögberg - 31.01.1952, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 31. JANÚAR, 1952
7
BRÉF FRÁ HAWAII
FerSaþættir frá Kaliforníu,
Mexico og Hawaii
Honolulu, 13. des. 1951
Veðráttan í Kaliforníu.
Það er talsverður metingur
milli Kaliforníubúa og Flórída-
búa um í hvoru ríkinu sé dásam-
legri veðrátta. Ibúar Kaliforníu
segja, að hún sé ennþá betri í
sínu ríki, því að í Flórída sé oft
svo óþægilega heitt. En við önn-
ur ríki Bandaríkjanna vilja þeir
ekki heyra talað um neinn sam-
anburð! — Og það er satt, að
veðráttan í Kaliforníu er dásam-
leg. Þó verður nokkuð heitt þar
* sumstaðar, einkum þegar dregur
dálítið upp frá ströndinni, eða
yfir 100 stig á F. Og eina sein-
ustu nóttina, sem ég var í Los
Angeles, fór hitinn þar niður í
um 40 stig á F. eða rúmlega 4
stig á Celsíus. Þá fraus upp til
landsins. Þótti þá mikill kuldi!
Oftast eru þetta 12—16 stig á
Celsíus í skugganum á daginn
og lítið kaldara á nóttunni —
nú um þetta leytið. Nokkrar rign
ingar voru öðru hvoru eftir að
kom fram í nóvember og grænk-
ar þá jörðin óðfluga. Á sumrin
eru sífelldir þurrkar og skrælnar
þá allt, sem ekki er vökvað. En
vatnsveitur eru ofan úr fjöllun-
um og eru þær bæði langar og
stórkostlegar. Til dæmis sækir
San Francisco-borg sitt vatn
um 400 mílna veg og er það álíka
vegalengd og úr Reykjavík eftir
þjóðveginum langt norður í
Þingeyjarsýslu.
En þótt landið sé gott í Kali-
forníu, þegar það er vökvað, þá
eru það veðurgæðin, sem munu
valda því aðallega, hve fólkinu
fjölgar þar ört. Það drífur þang-
að víðs vegar að og fæstir vilja
fara þaðan, sem einu sinni eru
þangað komnir. Þótt grasið sé
slegið sex sinnum á ári og tvær
uppskerur séu af appelsínum ár-
lega o. s. frv., þó er efnahagsaf-
koman ekert betri þar heldur
en annars staðar.
íslendingar í Kaliforníu.
Talsvert marga íslendinga
fann ég í Kaliforníu og þar á
meðal nokkra Borgfirðinga, sem
ég man eftir heima í Borgarfirði
á barns- og unglingsárunum.
Þeir voru í öllum stærstu borg-
unum þar, svo sem San Fran-
cisco, San Diego, Los Angeles og
útborgum hennar: Hollywood,
Inglewood o. fl.
Tóku þeir mér með mestu á-
gætum og buðu mér m. a. að
búa hjá sér yfir lengri eða
skemmri tíma og sýndu mér
margskonar vinsemd. Virðist
mér hugur margra þeirra mjög
hlýr til íslands og talsverð al-
menn löngun hjá þeim að
skreppa heim til þess að sjá
gamla landið og ættingja sína
þar. Eru íslendingar yfirleitt
mjög efnilegt og gott fólk og
komast vel af, þótt um fáa veru-
lega efnamenn sé að ræða meðal
þeirra í Kaliforníu. Þó eru til
menn þar af algerlega íslenzku
bergi brotnir, sem eru margfald-
ir milljónerar í dollurum. En
almennast er aðaleignin ein í-
búð (oft góð) og 1—2 þifreiðar.
— Það er annars meiri fjöldinn
af bifreiðunum í Ameríku, og
þó eru þær langflestar í Kali-
forníu. En eitt mesta vandamál-
ið í stærri borgunum þar, er að
geta lagt bifreiðunum einhvers
staðar á daginn, þegar stanza
þarf. Og oftast kostar það meiri
og minni peninga að leggja þeim
stundarkorn. Til dæmis í Los
Angeles-sýslunni (district), sem
hefir um fjórar milljónir íbúa,
kváðu vera um 2 milljónir bif-
reiða! — Það virðist vera aðeins
dálítið tímaspursmál, hvenær
öll sú sýsla verður ein samfelld
borg og eftir því sem fólkinu
fjölgar þar ört, er ekki ólíklegt
að fyrir næstu aldamót verði
hún orðin stærsta borg 1 heimi.
Kalifornía er á margan hátt
heillandi land og komi ég heim
á ísland aftur mun ég reyna að
segja kunningjunum og öðrum,
er heyra vilja, frá ýmsu nánar.
En hér er ekki ætlunin að stikla
nema á örfáum steinum, hvorki
í Kaliforníij. né annars staðar.
í Mexikó.
Ég skrapp frá Kaliforníu suð-
ur 1 Mexikó að litast um sunn-
an við landamærin. En þar var
mikill munur, þótt landið sé
svipað. Þó að borgir Bandaríkj-
anna vaxi ört, þá skákaði þó sú
borgin (Tijuana), er ég helzt
stanzaði í þar syðra, bæði þeim
og Reykjavík okkar. Fyrir 10—
20 árum voru þar aðeins um 20
þús. íbúar, en nú kváðu þeir vera
um 70 þús.! Einhvernveginn
finnst mér þar syðra fólkið og
menningin minna mig mest á
Algier á Afríkuströndinni og að
sumu leyti á Napoli og víðar á
ítalíu — af þeim stöðum, þar
sem ég hefi ennþá komið. íbú-
arnir eru yfirleitt blakkir á hör-
und. Eru víst mest kynblending-
ar Spánverja og Indíána. Þar er
söluprangið úti á strætum álíka
og við Miðjarðarhafið. Varla er
hægt að komast áfram á gang-
stéttunum fyrir sölulýð með
margskonar varning. En þó var
sá lýður ekki nærri eins lipur
eins og t. d. í Napoli — ekki a.
m. k. í liðamótunum! Kvenfólk-
ið þarna virtist minna mjög á
kynsystur sínar á Afríkuströnd-
inni — og líka á þær í Mílanó!
En ég skal ekki tala nánar um
það kvenfólk. Yrði það máske
tilefni „lifandi“ mynda hjá góð-
kunningjum mínum Páli Skúla-
syni og Haraldi Á. Sigurðssyni.
Bezt að hvíla sig frá þeim „menn
ingartengslum“ í þetta sinn.
Eitt mesta „sportið“ þarna er
að fara í uxakerrum eins og
tiðkast mjóg á Afríkuströndinni.
Og þó fara líklega ferðalangarn-
ir aðallega í þær í Mexikó til
þess að láta mynda sig í þeim.
Sá þykir ekki maður með mönn-
um, sem fer suður fyrir landa-
mærin til Mexikó, láti hann ekki
mynda sig í uxakerru! !
Nautaat og íangahús.
Kaupgjald er lágt í Mexikó
og sækja Mexíkanar fast á að
komast norður fyrir landamær-
in í hærri launin þar, en eru
eltir uppi af landamæravörðun-
um, þótt allmörgum takist að
sleppa norður fyrir og leynast
þar, eftir því sem sagt er. —
Matur er bæði mikill og góður
hjá Mexíkóbúum og ódýrari að
mun heldur en fyrir norðan
landamæralínuna. — Nautaat
var ein aðalskemmtun þeirra
þar syðra og kostuðu ódýrustu
sætin í nautaats-„leikhúsinu“
$3.50, og er oftast mjög erfitt
að fá aðgöngumiða, svo er að-
sóknin mikil. Er það þó sóðaleg
skemmtun og sýnir, hve villi-
dýrið er enn ofarlega í mönn-
unum, að þeir skuli fara oftar
en einu sinni að horfa á slíkan
„leik“. En fólkið þarna virðist
vera mjög ruslborið, enda alls
konar glæpir mjög tíðir: mann-
dráp, þjófnaðir, rán o. fl. Stórt
fangelsi var fast við aðalstræti
borgarinnar (margfalt stærra
heldur en fangahúsið við Skóla-
vörðustíginn!) og voru þar járn-
grindur út að gagnstéttinni milli
fanganna og vegfarendanna.
Líklega hafa fangarnir átt að fá
að skemmta sér við að horfa á
umferðina — eða fólkið við að
sjá fangana? Sýnist það vera dá-
lítið einkennilegt, hvort það er
í Mexikó eða Reykjavík, að vera
að hafa aðalfangahúsin við aðal-
stræti borganna. Voru fangarn-
ir í þéttum fylkingum innan við
járngrindurnar ‘ og voru þeir
m. a. að reyna að fá vegfarendur
til þess að stanza, með því t. d.
að rétta fingurna út á milli járn-
rimlanna og virtust þá vera að
sníkja eftir sígarettum eða öðru
þ. h. En vopnaðir varðmenn voru
út á stéttinni að líta eftir, að
ekki væri sambandið of náið
milli fanganna og þeirra, sem
um götuna gengu.
Minnti þetta fangahús mig á
greinar Kristjáns Albertssonar
í Mbl. hér um árið, þar sem hann
stakk upp á því að reisa fanga-
búr úr járngrindum á Lækjar-
torgi í Reykjavík.
Á Hawaii.
Á leiðinni hingað út á Hawaii
frá Los Angeles, var ég m. a.
samferða innfæddri fjölskyldu
hér á eyjunum (af japönskum
ættum). Hafði hún flutt upp í
Kaliforníu fyrir ári síðan og
ætlað sér að setjast þar að fyrir
fullt og allt. En hún kunni ekki
við veðráttuna þar! Datt mér þá
í hug það, sem gömul kunningja-
stúlka mín frá Akranesi sagði
við mig um daginn, eftir að vera
búin að dvelja 3 ár í Los Angeles.
Hún hvað sér þætti reyndar
veðrið gott, en það væri betra
þó, ef hægt væri að fá rok og
stórrigningu eða hríðarbyl,
svona einu sinni í mánuði. Þessi
veðurblíða og lítill munur á
veðri mánuð eftir mánuð gerði
mann leiðan á tilbreytingarleys-
inu. Japansk-ættaða fjölskyldan
var ekki alin upp við misjaínt
veðurfar eins og íslendingar
heima, því að hér er vetur, sum-
ar, vor og haust nær því sama
veðurblíðan. Fjölskyldunni
fannst veðurfarið í Kaliforníu
ekki gott og mjög misjafnt að
hita og kulda. Á sumrum væri
máske stundum yfir 400 stig á
F., en á vetrum færi hitinn nið-
ur í frostmark. Þetta fannst,
einkum börnunum tveim, lag-
legum gjafvaxta dætrum, lítt
þolandi! Og fluttu sig því aftur,
að þær sögðu, alkomnar hingað
á æskustöðvarnar. En hér er hit-
inn nær jafn allt árið eða sem
næst 23—24 stigum á Celsíus,
enda er farið að styttast hér til
Miðjarðarlínunnar. En íslend-
ingurinn kysi nú dálítið meiri'
svala öðru hvoru. Reyndar er
norð-austan gola hér mikinn
hluta ársins, en hún er heldur
hlýrri en landnyrðingurinn
heima!
Landslagið.
Eyjarnar eru átta og allar
byggðar nema ein, sú minnsta
og óbyggilegasta, sem notuð er
til heræfinga og þ. h. Er tæplega
hálf inilljón íbúa samtals á eyj-
unum. Aðeins eru þó 335 menn
búsettir á einni byggðu eyjunni,
en á þessari, sem Honolulu er á
(Oahu) eru íbúarnir nú taldir
vera 347,440 og er mikill meiri
hluti þeirra hér í borginni. Ekki
er þessi eyja nema 604 fermílur,
svo hún er ekki nema nálægt
einn sextugasti og fimmti hluti
íslands að stærð. Sést á því að
hún er nokkuð þéttbyggð. Eins!
og kunnugt er eru þessar eyjar
eldfjallaland og eru hér einhver
þekktustu eldfjöll í heimi og
umbrot oft ógurleg. Mauna Loa
og Mauna Kea, sem eru hæstu
og þekktustu eldfjöllin, eru hátt
á 14. þús. fet á hæð og eru topp-
ar þeirra snævi þaktir yfir úr-
komutímann, sem er á vetrum,
þótt svona sé hlýtt hér neðra.
Milli eyjanna er sjórinn sums
staðar um 2000 feta djúpur. Svo
það er nokkuð óslétt hérna!
Haleakala hefir einhvern
stærsta eldgíg í heimi.
Eyjarnar eru allar fjöllóttar
(gamlir eldgígir) og rísa fjöllin
sem snarbrattir, hvassyddir, ó-
reglulegir tindar. Á þessari eyju,
sem ég er nú á, eru þeir upp-
undir þrjú þús. feta háir þeir
hæstu (en miklu hærri samt
annars staðar) og eru þeir klædd
ir lágum skrúðgrænum, skógi
alveg frá rótum og uppúr, nema
á einstaka stað standbergsklett-
ar. Byggðin er mest með fram
ströndunum í smáþorpum. En
nær ekkert af einstökum bænda-
býlum. Þó sá ég í dag einstakt
bóndabýli, þar sem eru átján
hundruð mjólkurkýr. Þar er
samt ekkert fjós! Kýrnar koma
aldrei í fjós.
Aivinnuvegirnir.
Auðkýfingar eiga mest af
landinu og leigja það svo út
gegn okurleigu. Til dæmis á
einn maður 208 fermílur af þess-
ari eyju (Oahu) eða rúmlega
þriðjung hennar og fær hann 3
milljónir dollara í leigu eftir
landið. Er auðnum misjafnlega
skipt undir yfirráðum blessaðra
Bandaríkjamannanna eins og
víðar í heiminum. Þessi mikla
misskipting gefur byltingastefn-
unum auðvitað byr undir báða
vængi. Reyndar má viðurkenna
það, að á síðari árum eru auð-i
kýfingar Bandaríkjanna skatt-
lagðir mjög hátt, en það er líka
allur almenningur. Hawaiibúar
greiða t. d. um 170 milljónir doll-
ara í skatta á ári til sambands-
ríkjanna. Þar fyrir utan svo alla
sérskatta í þarfir eyjabúa
sjálfra. Það kostar nokkuð að
búa hér, þótt margt sé hægt.
T. d. eru 103 þús. bifreiðar hér
á þessari eyju og þær þurfa sitt.
Bensínið kostar hér 31 cent
gallonið.
Atvinnuvegirnir eru ekki fjöl-
skrúðugir. Verksmiðjur finnast
fáar. Fiskveiðar litlar, en þó er
fiskað dálítið af túnfiski. Málm-
ar engir og ekki nein kol né olía.
Ávextir eru talsverðir, einkum
ananas og talsvert af banönum
o. fl. En fyrir appelsínur, epli
og marga ávexti aðra eru rækt-
unarskilyrði ekki góð svo að þeir
eru lítið eða ekkert ræktaðir
hér. Það, sem íbúarnir hafa aðal-
tekjur sínar af, er þetta (talið í
þeirri röð, sem tekjurnar eru
miklar): 1. Sykur, unninn úr
sykurreyr (ein milljón tonn á
ári). 2. Ananas (ananasekrurnar
eru stórar og er ananasið sett í
dósir og selt víða um heim. Kem-
ur víst eitthvað til íslands af,
því). 3. Tekjur af ferðamönnum.
4. Kaffirækt. 5. Tekjur af her og
flota (sem heldur til hér á og við
eyjarnar).
Fagur gróður.
Margskonar suðrænn jarðar-
gróður vex hér vel. T. d. eru
pálmatré mjög mikil, einkum
kokospálminn. Eru pálmatrén
miklu stærri og fallegri Hér
heldur en í Kaliforníu, en samt
ekki eins stór og falleg og á
norðurströnd Afríku. Járnviður
vex hér allmikið og er lim hans
sérstaklega mikið og fallegt, og
fjölmargar aðrar trjátegundir
eru hér og hinn mesti aragrúi
allskonar blóma, allavega lita.
— Oft er leitað í skugga trjánna,
emkum pálmatrj ánna, þegar sól-
in skín skært á daginn og oft
má þá sjá hér inni í borginni
stórar raðir af fólki híma undir
húsunum við gangstéttirnar, þar
sem helzt er skugga að finna. En
mér finnst vera næstum alls
staðar jafn heitt úti og inni og
sé því lítið að flýja. Helzt sé að
fara sem oftast inn í veitinga-
stofu að fá sér eitthvað smá-
vegis þar, t. d. kúfaðan disk af
svellköldum ananas, sem kostar
aðeins 10 cént — og þá koma
alltaf þær elskulegu, svarthærðu
strax með glas af köldu vatni.
með ísmolum í, en hlýtt blíðu-
bros fylgir. Það má segja, að þar
skiptist á hiti og kuldi! Og ætli
það sé ekki svo oftast, að þeir
félagar séu beztir hver með
öðrum.
Aðeins dýrara en
á Hreðavaini!
Það er ekkert mjög dýrt að
búa hér. Herbergi, framur lítið,
en hreinlegt og laglegt, hefi ég
í hóteli og kostar 1,75 dollara
yfir sólarhringinn. Er það sama
og venjulega í Ameríku. Reyn-
ist mér bezt að búa á Y.M.C.A.
(K.F.U.M.) hótelum. Þar er reglu
semi, traustleiki og ódýrast. I
fæði er alveg óþarft að eyða
meiru en í herbergi. Með því að
búa í hótelum og borða hér og
þar er vel hægt að komast af
með 50—60 krónur á dag, eða
svona 5—15 kr. meira en í Hreða
vatnsskála! En byggi ég í aðal-
ferðamannastöðunum hérna úti
við baðströndina, þar sem flestir
lúxus-ferðamennirnar búa, þá
ayggðu ekki 10 dollarar á dag.
En þar er indælt, fögur hótel,
mikið af pálmatrjám og yndis-
legum marglitum blómum, en
reyndar er það líka hér, svo að
í þetta hús sést tæpast nema
efri hæðirnar frá strætinu, fyrir
pálmátrjám og blómaklösum.
En baðströndin heillar í Waikiki
(en svo heitir hinn frægi ferða-
mannastaður). Báran leikur þar
við hvítan, volgan og lausan
sandinn, fram undan suðurhlið
hótelanna, og fólkið bert að
mestu veltist þar ýmist í sjónum
eða vatninu.
En ég uni og skemmti mér vel,
þótt ég búi ekki þar, sem mestur
er lúxusinn. Nóg er af gleðskap,
þegar kvölda tekur. Þá er m. a.
gaman að horfa á Hula-hula-
dans Hawaii-stúlknanna o. m. fl.
í dag var ég m. a. að skoða Pearl
Harbour, þar sem Japanir
sökktu flota Bandaríkjanna um
leið og þeir fóru út í síðasta
heimsstríð. Er sagt, að eitt her-
skipið .(Arizona) liggi þar enn á
botninum með 1500 sjóliða inn-
anborðs. En þetta fræga skipa-
lægi, sem er 10 mílur hérna vest-
an við borgina, fæst þó aðeins
að sjá tilsýndar, en ekki að fara
um það né bryggjur þess. —
Margt er til að skoða og una við
og finnst mér dagarnir undra
stuttir hér á Hawaii og býsna
heimalegt.
íslendingur í Honolulu.
Fólkið hér er samansafn frá
fiestum eða öllum þjóðum
heims. Meira að segja er ég bú-
inn að rekast hér á einn íslend-
ing, Vestfirðing. En hann hélt,
að hann væri sá eini Islending-
ur, sem væri hér. Hafði hann
farið unglingur frá íslandi upp
úr aldamótunum. Og er nú bú-
inn í nær 50 ár að fara vítt um
veröld alla. Hefir hann dvalið og
unnið í öllum heimsálfum, en er
búinn að vera hér á Hawaii-
eyjunum í 21 ár. Sagðist hann
tæpast hafa heyrt nokkurt ís-
lenzkt orð s.l. 15 ár. Talar þó ís-
lenzku enn, þó að enskan sé
honum tamari.
Langmest ber hér á Austur-
landabúum, einkum Japönum,
en fáeinir tugir þúsunda eru hér
af Norður-álfu- og Bandaríkja-
mönnum. Þó að mikið sé nú
blandað í Bandaríkjunum fólkið,
þá sést þar tæplega annar eins
þjóðagrautur og hér. En menn
segjast búa saman í friði og á-
nægju og séu ekkert að grufla
um, af hvaða þjóðerni þessi eða
hinn sé. Þegar ég segist vera frá
Islandi, þá fer eins og hrollur
um menn og spyrja þá um leið:
Hvar er það?
Slúlkurnar á Hawaii.
Ég var hérna einu sinni, rétt
eftir að ég kom hingað, staddur
inni í stærstu sölubúðinni, þar
sem afgreiðlustúlkurnar, sem
ugglaust skiptu hundruðum,
voru allar japanskar eða af jap-
önskum ættum. Fannst mér þær
þá vera allar nær því eins. Allar
litlar og grannar, með hrafn-
KAUPENDUR LÖGBERGS
Á ÍSLANDI
Gerið svo vel að senda mér sem fyrst greiðslu fyrir
yfirstandandi árgang Lögbergs, kr. 75.00. Dragið
ekki að greiða andvirðið. Það léttir innheimtuna.
Æskilegt að gjaldið sé sent í póstávísun. Þeir sem
eiga ógreidda eldri árganga, eru vinsamlega beðnir
að snúa sér til mín.
BJÖRN GUÐMU NDSSON
FREYJUGATA 34 . REYKJAVÍK
svart hár og önnur austræn ein-
kenni. Datt mér þá í hug, þegar
ég var hjarðmaður og í hjörð
minni voru 3000 ær, allar koll-
óttar. Mér fannst þá í fyrstu
rollurnar vera allar nær því
eins. En þegar ég fór að verða
svo mánuðum skipti með þeim,
fór ég að þekkja þær talsvert í
sundur og fannst mér þá engar
tvær vera alveg eins. Eins fer
það með japönsku stúlkurnar og
Hawaii-stúlkurnar, að þegar
farið er að umgangast þær, þá
fara þær að þekkjast í sundur.
Og þó að þær brosi flestar blítt
við flest tækifæri, þá er þó bros-
ið þeirra misjafnlega aðlaðandi.
En flestar eru stúlkurnar hér í
búðum og veitingastofum sér-
staklega liprar og aðlaðandi í
viðmóti, svo að eftir veru mína
hér á Hawaii hlýtur mér að
verða hlýrra til þeirra austrænu,
heldur en áður. Þeir á megin-
landinu segja, að menningin hér
úti á eyjunum (sem er 10 dægra
sigling á farþegaskipi frá Kali-
forníu) sé léleg og miklu lakari
en hjá sér í Ameríku. Það kann
nú að vera, en það eru nú líka
talsvert stórir „flekkir á skrúð-
anum“ þeim, þegar kynnzt er
nánar t. d. því ógnar kapphlaupi,
sem er á eftir hinum „almáttuga
dollar“, þótt margt sé ágætt við
Ameríkumenn.
i
Von um blómsveig.
Þegar ég kom hingað til
Hawaii, komu frændur og vinir
á móti flestu af samferðafólkinu
og lögðu um háls þess sveiga úr
margvíslega litum lifandi blóm-
um. Og náðu þeir hinum nýju
eigendum langt niður eftir boln-
um. Var ekki laust við að mér
finndist svolítið einmanalegt að
vera nær því sá eini úr sam-
ferðahópnum, sem engan fékk
blómsveiginn. En ég fékk mikið
af blómaangan í vit mín frá öll-
um blómsveigunum á hinum.
Ekki efast ég um, að ég fæ tals-
vert af blómaangan, þegar ég
stíg um borð við burtförina héð-
an úr eyjunum, því þessar blóma
keðjur er siður að gefa, þegar
kunningjar eða frændur heilsast
eða kveðjast og við mörg önnur
tækifæri. Við sjáum nú til við
burtförina. Máske Islendingur-
inn hafi komið sér svo vel hér á
eyjunum, að einhver leggi sveig
um háls honum um leið og
kvaðzt er? Hver veit!
Klukkan hér er nú 11 að
kvöldi, en hjá ykkur er hún nú
8 að morgni, og þið eruð sem
óðast að rísa úr rekkjum og
heilsa nýjum degi, en ég fer nú
að hátta og sofa. En hvort á ég
þá að segja að lokum góðan dag-
,inn eða góða nótt?
Ætli það sé ekki bezt að hafa
það okkar fallegu, íslenzku
kveðju til ykkar kunningjanna
heima og annarra samlanda:
Verið þið blessaðir og sælir!
Vigfús Guðmundsson
—TIMINN, 22. des.
Robert E. Peary kom í járn-
brautarlest í New Orleans. Hann
var þá að leggja á stað í hina
frægu för sína til Norðurpólsins.
Hann settist í reykingasalinn.
Þá kemur þangað ungur maður,
mikill á lofti og tekur hann tali.
— Ég á langa og erfiða leið
fyrir höndum, sagði hann.
— Einmitt það, sagði Peary.
— Já, ég ætla að fara alla leið
til Louisville. Það er ekkert
spaug að fara alla leið frá New
Orleans til Louisville. Eigið þér
langa leið fyrir höndum?
— Ójá, nokkuð, sagði Peary.
— Ég býst ekki við að þér séuð
jafn vanur ferðalögum og ég,
sagði pilturinn. Hvert ætlið þér
að fara?
— O-o, ég ætla bara að
skreppa til Norðurpólsins, sagði
Peary.
Kaupið Lögberg