Lögberg - 18.11.1954, Side 5

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 18. NÓVEMBER 1954
5
*WV WWWW WWW www
wwww
AHUGAMAL
LVENN/V
Ritstjóri: INGIBJÖRG JÓNSSON
H L í N — Ársrit íslenzkra kvenna, 36. árgangur
titgefandi os rltstjóri: HAIjIjDÓRA BJARNAÓTTIR. Akureyri
Margar skemmtilegar og fróð-
legar greinar flytur „HLÍN“
eins og að undanförnu; eru þær
flokkaðir þannig eftir efni: —
Merkiskonur; Uppeldis- og
fræðslumál; Heilbrigðismál;
Heimilisiðnaður; Garðyrkja;
Fréttir frá félögum og Sitt af
hverju.
Á þessu ári hélt Samband
norðlenskra kvenjia fjörutíu ára
afmælisfund á Akureyri 1.—4.
júlí, og er þess sérstaklega
niinnst í ritinu. Þegar Sam-
bandið var stofnað 1914 voru að-
eins um 20 starfandi kvenfélög á
sambandssvæðinu, en nú eru
um 70 kvenfélög innan vébanda
S. N. K. Skýrt er að nokkru frá
starfi sambandsins á þessu tíma-
bili. Sigríður Jóhannesdóttir
frá Ási í Kelduhverfi segir
skemmtilega frá ferðalagi
fveggja þingeyskra kvenna á
stofnfundinn, en Halldóra
Bjarnadóttir, sem þá var skóla-
stjóri barnaskólans á Akureyri,
hafði sent tilmæli til Sambands
þingeyskra kvenna um að senda
fulltrúa; hún var, sem kunnugt
er, einn aðalfrumkvöðullinn að
stofnun S. N. K.
í sambandi við afmælisfund-
inn var haldin sýning á gömlum
heimilisiðnaðarmunum og opn-
aði forseti Islands, Ásgeir Ás- ‘'r. 1 ®rem
geirsson sýninguna; sagði hann eimso n
nieðal annars: „Þegar við feng-
Um þetta boð frá Halldóru
Bjarnadóttur, fór mér eins og
stundum áður, þegar ég hef
fengið nýtt hefti af „Hlín“ í
hendur. Fyrsta hugsunin er
þessi: Er Halldóra Bjarnadóttir
enn við líði, þ. e. a. s. með óbil-
aða starfskrafta, elju og áhuga
á íslenzkum heimilisiðnaði? •—
Mér er skylt að flytja þökk og
láta í ljósi virðingu fyrir hennar
fanga og þarfa dagsverki. — Hún
hefir bjargað mörgu undan sjó,
sem ekki mátti skolast burtu,
bæði um ævi, kjör og handiðn
íslenzkra kvenna og karla“.
„HLÍN“ fæst hjá Mrs. J. B.
Skaptason, 378 Maryland Str.,
Winnipeg, Man. Verð ritsins er
50 cents auk 5 centa póstgjalds.
að smekkur og fataprýði ráði
altaf miklu, þá hygg ég, að þær
hafi altaf verið vel klæddar eftir
því sem efni leyfðu. — Ef vér
skoðum vandlega hinar ágætu
myndir Gaimards, þá er það
eftirtektarvert, hve fataprúðar
allar konur eru á myndunum. 1
þeim efnum á treysta dómi
Fransmannsins. — Ég minnist
líka með mikilli ánægju
greinar, sem ég las nú ný-
verið, og vissi ekki áður að
var til, eftir Jónas Hallgrímsson
um íslenzkan kvenbúning. Grein
Jónasar er eins og myndir
Gaimards. — Hann gerir að vísu
grein fyrir hugsanlegum breyt-
ingum, en segir jafnframt, að öll
framkvæmd sé í höndum kven-
þjóðarinnar sjálfrar. — Greinin
sjálf er listaverk, og á sama er-
indi í dag eins og fyrir meira en
hundrað árum, ef ekki enn rík-
ara. — Það er með stolti fyrir
hönd þessa héraðs, sem ól Jónas
Hallgrímsson, að ég nefni hann
í sambandi við kvenbúning og
heimilisiðnað.
Mrs. Rebekka Bjarnason,
landnámskona, að Skíðastöðum í Nýja-íslandi
„Margmenni kvennanna hýrast vill heima,
himneska friðinn í guðshúsi dreyma,
vita ei af ljúfari friðun og fró;
upp yfir fjöllin þær huga sinn hefja,
hærra upp en þangað sem menn þeirra tefja,
upp yfir efann sem aldrei fann ró“.
—KARL CEROK (Þýtt af Matth. Jochumssyni)
Fallegur er íslenzki
skautbúningurinn
I Dagens Nyheter, sænsku
dagblaði, standa þessar setning-
um hina opinberu
íslenzku forseta-
hjónanna:
Islenzka forsetafrúin, Dóra
Þórhallsdóttir kom fram á hall-
arsvalirnar klædd íslenzkum
þjóðbúningi. Það lá við, að hún
skyggði á, ecía tæki ljómann af
forsetanum, manni sínum og
kónginum og drottningunni.
Gaman er fyrir íslenzkar
konur að eiga svo glæsilega for-
setafrú og svo fagran þjóð-
búning.
Þjóðbúningur íslenzkra
kvenna
Eitt af áhugamálum Halldóru
Hjarnadóttur hefir verið, að
reyna að fyrirbyggja að hinn
fagri þjóðbúningur íslenzkra
kvenna legðist niður. Henni
rnun styrkur í þeirri afstöðu, er
íslenzku forsetahjónin taka til
þess máls. Hér fer á eftir kafli
ur ofangreindri ræðu forsetans:
Fagurt kvensilfur er enn
smíðað eftir fornum fyrirmynd-
Um, og notkun á upphlut og
skautfötum er fremur í vexti en
hitt. — Peysufötum fer þó víst
faskkandi, og er alt þetta mjög
athugandi um íslenzkan kven-
búning. — Það væri mikill á-
vinningur fyrir alla alþýðu
ftíanna til sjávar og sveita, ef
unt væri að varðveita a. m. k.
hátíðabúning kvenna. — Skaut-
fötin sóma sér hvar sem er, og
ekki sízt þar, sem viðhöfn er
mest. — Upphlut og peysufötum
hiá breyta eftir smekk og þæg-
lndum, enda hafa konur gert það
a öllum tímum, — en það er
höfuðkostur á þjóðlegum bún-
lngi kvenna, að hann er óháður
hinni síhvarflandi tízku, sem er
stjórnað af þeim, sem vilja selja
^eira en hægt er að slíta. — I
þjóðbúningi verða konur af öll-
Urn stéttum þjóðfélagsins jafn-
h°tur klæddar.
Islenzkar konur hafa orð á sér
fyrir að klæða sig vel á alþjóða-
Vlsu, svo að ekki þurfa karl-
^ennirnir að kvarta. — En þó
Syngur sig inn á þjóðþing
Bandaríkjanna
I fréttunum, sem sagðar voru
af nýafstöðnum kosningum í
Bandaríkjunum, þótti það næsta
frásöguvert í útvarpi og blöðum,
að kona ein í Minnesota-ríkinu
notaði sönggáfu sína til að ná
fylgjendum og komast á þing.
Heitir hún Mrs. Cornelia Knud-
son, 42 ára húsmóðir og skóla-
kennari; var hún í framboði af
hálfu Demokrata og sótti gegn
Republic-þingmanninum Harold
Hagen, en í kjördæmi hans
hefir hans flokkur fengið meir
en 60 prósent atkvæða í kosn-
ingum síðastliðinna ára.
Báðir frambjóðendurnir töl-
uðu gegn löggjöf búnaðarmála-
ráðherrans, Ezra T. Benson’á,
en Mrs. Knudson lét oftar til
sín heyra um það mál en Mr.
Hagen og var áheyrilegri. Hún
hafði sem sé lært til söngs við
Julliard söngskólann í New
York, og kom það henni nú að
góðu haldi. Hún orti brag við
lagið Casey Jones, er hún
nefndi: Sagan um þögula
Harold. Sagt er að hún hafi
heimsótt hvert einasta bænda-
heimili í kjördæminu, sezt við
hljóðfærið og byrjað að spila
og syngja. Er efnið í einni vís-
unni eitthvað á þessa leið: Söfn-
umst saman og athugum störf
þingmanns okkar, gamla þögula
Harolds. Þegar Ezra þjakaði að
bændum, kom Harold hvergi í
ljós, því hugur hans var of
bundinn eftirlaunum (þing-
manna) til að hann gæti gefið
sig að okkar vandamálum. —
Hvort sem það var söngnum
að þakka eða ekki, gekk Mrs.
Knudson sigrandi af hólmi. Nú
er eftir að vita hvort hún finnur
hjá sér tilköllun til að lífga um-
ræðurnar á þingi með því að
„taka lagið“ af og til.
Þessi háaldraða móðir og ætt-
móðir er hér skal með nokkrum
orðum getið, var fædd í Hlöðu-
vík í Aðalvík í Isafjarðarsýslu
10. ágúst 1860. Foreldrar hennar
voru Stefán Sigurðsson og Guð-
rún ísleifsdóttir, hjón búandi í
Hlöðuvík. Rebekka ólst upp með
foreldrum sínum. Árið 1880 gift-
ist hún Þórði Bjarnasyni, ættuð-
um frá Hesteyri í Jökulfjörðum.
Um hríð munu þau hafa búið
að Látrum. Árið 1887 fluttu þau
ásamt foreldrum Rebekku til
Vesturheims, og settust að á
Fögrubrekku í Árnesbygð í
Nýja-íslandi. Þar bjuggu yngri
hjónin í þrjú ár, en fluttu þá að
Skíðastöðum í Suðurhluta Ár-
nes-bygðar (nú Camp Morton),
er var frumlandnámsjörð Jóns
„læknis“, er þá var fluttur til
íslendingabygðarinnar í Norður
Dakota.
Þórður og Rebekka bjuggu á
Skíðastöðum þaðan af og farn-
aðist vel. Þar andaðist Þórður í
júnímánuði 1933.
Þeim varð 5 barna auðið:
Guðrún, Mrs. Marteinn John-
son, á Gimli, látin 1936.
Bjarni, bóndi á Skíðastöðum.
Ragnheiður, Mrs. Alan Thorn-
ton, d. 1934.
Stefanía, hjúkrunarkona að
mentun, heima á Skíðastöðum,
er af mikilli snilld hjúkraði og
annaðist um móður sína 1 elli
hennar — og hefir um nokkra
hríð staðið fyrir búi bræðra
sinna.
Þórður, bóndi á Skíðastöðum.
Uppeldisdóttir Skíðastaða-
hjónanna er Mrs. Guðríður
Goodman, ekkja Árna bónda
Goodman; þau bjuggu áður í
sunnanverðri Árnesbygð. Guð-
ríður er nú búsett í Winnipeg.
Sex barnabörn og eitt barna-
barnabarn Rebekku eru á lífi.
Bæði voru Skíðastaðahjónin
fædd og uppalin á Hornströnd-
um — einu afskekktasta af
byggðum svæðum ættlands
vors, — og nú að mestu í eyði.
Ég tilfæri hér orð Þorleifs
Bjarnasonar, úr „Hornstrend-
ingabók" hans, er lýsa af náinni
þekkingu kjörum þessa brots ís-
lenzku þjóðarinnar, er um hjá-
liðnar aldir háði lífsbaráttu
sína norður við Dumbshaf:
Kynnir verzlun
og viðskiptamcl
íslendinga
Erindi próf. Altmanns er að
viða að sér efni í tímarit sitt,
sem nefnist Westdeutsche Wirt-
schaft og kemur út mánaðarlega.
Gangi honum erindið vel mun
hann gefa út sérstakt íslands-
hefti, en til þess þarf hann bæði
að viða að sér miklu af hvers
konar heimildum og gögnum um
verzlun og viðskipti Islendinga
og jafnframt að safna auglýs-
ingum frá fyrirtækjum hér, sem
stofna vilja til eða halda áfram
viðskiptum við Vestur-Þýzka-
land.
Tímai'it það, sem hér um ræð-
ir, Westdeutsche Wirtschaft,
gefur iðulega út sérhefti frá
ýmsum löndum með ritgerðum,
myndum og auglýsingum og er
þá reynt að draga fram sérkenni
í framleiðslu og viðskiptum
hvers lands. Sjálfur er próf.
Altmann ábyrgðarmaður tíma-
ritsins og ritstjóri þeirrar deild-
ar þess, sem fjallar um önnur
lönd en Þýzkaland.
Próf. Altman dvelur hér á-
samt konu sinni. Hafa þau ferð-
ast nokkuð um landið og munu
gera það enn unz þau hverfa á
brott. Láta þau hið bezta yfir
dvölinni hér og róma fegurð og
sérkennileik landsins.
Harðir, miskunnarlausir vet-
ur með langvinnum hríðarbylj-
um og ískrandi náhljóðum haf-
íssins gerðu Hornstrendinga
þögula og innibyrgða, seina til
að blanda geði við guma. Þeir
urðu stórbrotnir í skapi og hátt-
um, lausir við kveifarskap, ef
þeir ekki brotnuðu undir álög-
um umhverfis síns og urðu
brákuðum reyr, blaktandi strá
í gjörningaveðrum grályndrar
náttúru. En fæstum fór svo.
Þeir skapminnstu hertust til
mikillar seiglu og urðu ósigr-
andi þolendur harðréttis og
hörmunga. Þeir urðu einlægir
trúmenn og dýrkendur Drottins
píslanna í Passíusálmum og hug-
vekjum, urðu samþolendur hans
og þakklátir því hlutskipti að
líða mikið. Fastheldnir urðu þeir
á gamlar venjur og hikandi
gagnvart mörgu nýju. — Gest-
risnir voru þeir og veitulir í fá-
tækt sinni“.
Ég hefi tilfært þessa gjör-
athugulu lýsingu höfundarins,
af því hún lýsir svo vel þrauta-
! kjörum margra eldri íslendinga
— og forfeðra þeirra, — um leið
og hún er lýsing á æsku-
umhverfi Skíðastaða-hjónana
beggja.
Um 43 ára skeið bjuggu
Bjarnason’s-hjónin að landnámi
sínu farsælu og vaxandi búi,
sjálfstæð, hjálpsöm og hjarta-
hlý; þau báru byrðar lífsins
með mikilli prýði gagnvart hinu
nýja fósturlandi og kirkju sinni;
voru jafnan tryggir og starfandi
meðlimir Lúterska safnaðarins í
Árnesi, og stöðugir kirkjugestir
ásamt fjölskyldu sinni. Börnin
þeirra mannvænleg og yfirlætis-
laus, urðu þeim ljúfir samverka
menn og hjálpendur. Synir
þeirra, er jafnan dvöldu heima,
léttu fljótt erfiðleikum og á-
hyggjum búsins af öldruðum
föður, og urðu hagkvæmir
framkvæmdamenn. I umönnun
barna sinna átti Rebekka fagra
elli og áhyggjulausa.
Ég, sem þessar línur rita, á
ógleymanlegar minningar um
Skíðastaðaheimilið, foreldrana
og börnin. — Nýkominn til
þjónustu í Gimli-prestakalli —
öllum ókunnugur, er mér í
minni, er ég kom gangandi, á
ferð minni í sókninni, heim til
þeirra — og mætti alúðlegum og
ljúfum viðtökum, sem urðu
ógleymanlegar — og all-oft end-
urteknar á dvalarárum mínum
í prestakallinu, en einnig eftir
að ég fór þaðan. Djúp og inni-
leg trúrækni mótaði alt heimilis-
lífið, eftirminnileg og auðmjúk,
er gerði hjónunum og börnum
þeirra auðið að mæta áföllum
lífsins, svo sem láti tveggja
dætra þeirra frá börnum á
bernsku- og ungþroska-aldri,
með bjargföstu trausti á guð-
lega forsjón, sem öllu stjórnar
vel. Virtist mér trú Rebekku
óvenjulega þjálfuð samfara
vekjum og íslenzkum sálmabók-
um og Passíusálmunum; munu
þær bækur jafnan hafa verið
um hönd hafðar á Skíðastaða-
heimilinu. Hún andaðist 8.
febrúar 1954, en útför hennar
fór fram þann 12. s. m. Hún var
lögð til hinztu hvíldar í litla
ættargrafreitnum að Fögru-
brekku, þar sem að foreldrar
hennar, eiginmaður og aðrir ást-
vinir hvíla. Séra Haraldur S.
Sigmar á Gimli þjónaði við út-
för hennar, er var fjölmenn. •—
Að útfararathöfninni aflok-
inni var öllum viðstöddum boðið
heim að Skíðastöðum til að
njóta góðgerða þar, að fornri og
íslenzkri þjóðlegri venju.
Flestir hinna fyrri landnema
vorra eru nú fallnir í val víðs-
vegar í bygðum Islendinga hér
vestra — burtu fluttir með hin-
um óstöðvandi straumi tímans.
En minningin um þá lifir í hjört-
um ástvina og annara, er nutu
blessunar af góðvild þeirra og
óeigingjörnu kærleiksríku ævi-
starfi; þannig lifir minningin um
hina hógværu og sönnu íslenzku
landnámskonu, Rebekku á Skíða
stöðum. S. Ólafsson
RUTH MARTIN:
OFSAREIÐI BARNA
mikilli auðmýkt og trausti á
guðlegri handleiðslu. Hún var
börnum sínum sönn og góð
móðir. Það var óvenjulega bjart
og hlýtt um hana í elli hennar, í
umönnun dóttur hennar og sona.
Hún bar sinn háa aldur vonum
framar vel. Lengst af gat hún að
verki verið við tóvinnu, því að
auðum höndum gat hún ekki
setið, en frá barnæsku hafði
hún störfum og iðjusemi vanist,
er var hið órjúfanlega lögmál
vors elzta fólks, ekki sízt þeirra,
er háðu lífsbaráttu jafn harða
og þrotlausa eins og átti sér
stað í æsku-umhverfi hennar.
En mesta gleði fann hún í ell-
inni í lestri guðrækilegra bóka:
Heilagri ritningu, í lestrarbók
Jóns biskups Vídalíns, í Hug-
Fyrir tveim dögum heimsótti
ég vinkonu mína. Er ég kom til
hennar leið henni illa. Hún var
ráðþrota og niðurbeygð. Hún
sagði mér hvers vegna henni liði
svona illa. Og er hún hafði sagt
mér ástæðuna fyrir ógleði sinni,
þótti mér hún eðlileg.
Fyrir nokkru hafði drengur-
inn hennar, sem var fjögurra
ára, fengið ofsareiðiköst, án
nokkurrar ástæðu, að því er bezt
var vitað. Og daginn, sem ég
kom til þessarar vinkonu, hafði
hún verið úti í verzlunum og
haft Peter litla með sér. Krafð-
ist hann þess þá að fá rjómaís.
móðir hans sagði honum, að
hann mætti ekki borða rjómaís,
þar sem skammt væri þess að
bíða, að miðdegisverður yrði
borðaður.
Drengurinn vildi ekki hlusta
á skýringar móður sinnar og
varð ofsalega reiður.
Hún reyndi að koma Peter út
úr verzluninni, en hann öskraði
og stappaði fótunum í gólfið.
Þetta vakti auðvitað athygli
þeirra, er viðstaddir voru. Að
lokum fleygði Peter sér á gólfið,
sparkaði og öskraði, - og neitaði
að standa á fætur. Móður hans
féll þetta framfe'rði drengsins
mjög illa. Hún varð alveg eyði-
lögð. Veslings móðurinn tókst
þó að koma drengnum út úr
búðinni og heim með sér. En
hann öskraði alla leiðina. Þegar
ég kom var hann sofnaður vegna
þreytu.
Vinkona mín var að hugsa um
það, hveð leiðinlegt það væri,
að þurfa að segja manninum
sínum, að Peter litli væri orð-
inn vandræðabarn. En maður
hennar vann á skrifstofu.
Ég fullvissaði hana um það, að
hún þyrfti ekki að óttast að
drengurinn væri vandræðabarn,
reiðiköst hans væri ekki eins al-
varlegt mál og hún áleit. Auð-
vitað sagði ég, að þessi ofsa-
reiði væri hvimleið, en mundi
ekki þjá drenginn né aðstand-
endur hans til langframa.
Næstum allar mæður hafa
þvílíka erfiðleika við að fást
fyrr eða síðar. Ég viðurkenni að
þetta er allt átakanlegt í fyrsta
sinn, sem það kemur fyrir.
Einkum ef móðirin er utan
heimilis með barnið þegar það
fær reiðikast. Fólk gefur móður-
inni ráð í þessu sambandi, sem
borin eru fram í góðu skyni, en
valda þó viðkomandi móður
leiðindum.
Það er einkum á aldursskeið-
inu frá tveggja til fimm ára, að
börnin valda vandræðum. Á
þessum árum verða börnin fyrir
mörgum nýjum áhrifum, er þau
skilja ekki til hlítar, og valda
þeim heilabrotum og marghátt-
aðra tilfinninga, er þau botna
lítið í. Þau fara þá að fá eðlilega
meðfædda þörf til þess að ráða
yfir einhverju og einhverjum.
En fái þau völd, vita þau ekki
hvernig með þau á að fara.
Þeim virðist alltaf eitthvað
hamla því, að þau fái að gera
það, er þeim hefir í hug komið
að framkvæma.
Börnin skilja það auðvitað
ekki alltaf, hvers vegna þau fá
vilja sínum ekki framgengt. I
hvert sinn, er það kemur fyrir,
að þau verða að láta í minni
pokann, reiðast þau. Þegar reið-
in ber engan árangur, er ekki
nema um eitt að ræða, þ. e. að
flcygja sér niður og láta gólfið
kenna á kröftum þeirra.
Það er þýðingarmikið, að
muna það, að börn í þvílíku
ástandi eru ómóttækileg fyrir
skynsamlegar fortölur. Það er
oft erfitt að stilla sig um að slá í
rassinn á þeim. En ef þér gerið
það, þýðir það einungis að tveir
eru orðnir reiðir í staðinn fyrir
einn. Og það er mörgum sinnum
verra.
Það kemur ef til vill að gagni
í bili. En sagan mun endurtaka
sig innan skamms.
Ef þér missið sjálfstjórnina
gefið þér barninu afar mikið
aukna valda-aðstöðu. Það er
eðlilegt að barnið hugsi þá á
þessa leið: „Hugsa sér að ég get
komið fullorðnum í þvílíkt á-
stand“. Nefnilega látið viðkom-
andi reiðast.
Það er árangurslaust að reyna
til þess að tala um fyrir barni,
þegar það hefir fengið ofsareiði-
kast. Líklegt er, að börnin séu
þá all-hrædd um, að illa geti
farið fyrir þeim sjálfum.
Eigi all-fáar mæður álíta, að
einungis sé um þrjár leiðir að
ræða undir þvílíkum kringum-
stæðum. Berja barnið, látast
ekki sjá reiði þess, eða draga dár
að því. En ég get fullvissað yður
um, að barnið batnar ekki
minnstu vitund þótt þér hæðist
að því.
Börn meina það, sem þau
segja, og gera, og þau skilja það
ekki að framkoma þeirra sé
heimskuleg og óviðeigandi. Sú
aðferð, að láta sem þeim sé ekki
veitt athygli kemur því aðeins
að gagni, að reiðikastið stafi af
löngun barnsins til þess að því
sé veitt athygli. I því augnamiði
neita sum börn því að borða eða
fara á koppinn, þegar þess er
þörf.
Börnum þykir mikið varið í
að þeim sé veitt athygli. Til
þess að verða hennar aðnjót-
andi svífast þau þess ekki, að
ná henni með ólátum og annari
leiðinlegri framkomu. Þau vilja
vera persónan, sem alt snýst
um, þótt það vari aðeins litla
stund. Hið eina, sem þér getið
gert, sem að gagni kemur, er
það, að koma í veg fyrir reiði-
köstin, með því að gera barninu
skiljanlegt, hve afar vænt yður
þyki um það.
Málrómur yðar eða hljóm-
blær raddarinnar hefir mikla
þýðingu. Rödd yðar verður bæði
að vera valdsmannsleg og vin-
gjarnleg. Þegar barnið fær reiði-
kast, óskar það þess að komast í
ró, en veit ekki hvernig það má
verða.
Barnið þarf að hafa mögu-
leika til þess að komast í sajnt
lag, án þess að missa virðinguna
fyrir sjálfu sér. Ef þér segið:
„Hvað er þetta? Þú lætur eins
og þú værir reiður“, mun barnið
þegar breyta um strik og kom-
ast í ró. Þegar barnið er orðið
rólegt, eigið þér ekki að ávíta
það. Og talið aldrei um reiði-
köst þess, er óviðkomandi menn
eru viðstaddir. Ef þér gerið það,
mun reiðin blossa upp aftur.
Hið bezta, sem hægt er að
gera, er það, að slá striki yfir
allt saman, og fá barninu eitt-
hvert hlutverk til að leysa af
hendi. Þá mun það gleyma öll-
um óþægindum og vandræðum.
Jóh. Sch. þýddi
—ISLENDINGUR