Lögberg - 03.03.1955, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 3. MARZ 1955
7
Sálnaveiðar
Framhald, aj hls. 3
sem um tíu ára skeið starfaði í
þjónustu kommúnista. Hann var
áður einn af áróðursmönnum
þeirra meðal verkamanna í
Norðurríkjunum og forustumað-
ur í ýmsum svokölluðum „sam-
fylkingum“ hinna rauðu; en
hann sagði sig úr flokknum, er
hann fór til Suðurríkjanna og
gerðist þá starfsmaður # áður-
nefndrar sjónvarpsstöðvar.
í augum flestra samborgara
sinna er þessi maður í dag þjóð-
hollur þegn Bandaríkjanna. En
það er blekking; hann hefir á
laun, samband við flokkinn, og
þröngur hópur kommúnista
kemur að staðaldri saman á
heimili hans. Hann er auðvitað
allt of gætinn til þess að láta út-
varpa nokkru, sem telja mætti
ógrímuklæddan áróður komm-
únista, en eins og rauði ritstjór-
inn hefir hann aðstöðu til þess
að móta skoðariir hlustanda og
áhorfanda á ýmsan hátt í anda
þeirra, þótt aldrei væri nema
með efnisvali og mismunandi
áherzlu á því, sem útvarpað og
sjónvarpað er.
* * *
Laumukommúnistar í röðum
lækna og lögfræðinga eru hin-
um rauðu einnig mjög þörf
verkfæri til þess að veiða sálir
fólksins. Sums staðar þylja
kommúnistískir læknar áróður
sinn blátt áfram yfir hausamót-
um sjúklinganna meðan þeir eru
að stilla þjáningar þeirra, og
þeir lána einnig þekkt nöfn sín
til stuðnings hinum rauða mál-
stað. Einmitt nú sem stendur
eru einhverjir þessara lækna
önnum kafnit við að breyta með
skurðaðgerðum útliti kommún-
ista, sem eru í felum og vilja
komast undan armi laganna.
Kommúnistískir lögfræðingar
gerast ekki aðeins ráðunautar og
verjendur hinna rauðu flugu-
manna, er þeir verða að standa
reikningsskap gerða sinna fyrir
dómstólunum; þeir reyna einnig
að hafa áhrif á opinbera em-
bættismenn, já, meira að segja
á þingmenn og senatora, mál-
stað kommúnista til framdráttar.
Ekki einu sinni prestarnir eru
lausir við laumukommúnista sín
á meðal. Kommúnistar gera sér
það fullkomlega ljóst, hve sterk
vörn kristindómurinn er gegn
kenningum þeirra. Þess vegna
ráðast þeir á hann, meðal annars
með því að reyna að vinna starf-
andi þjóna sjálfrar kirkjunnar
til fylgis við flokk sinn.
E i n n laumukommúnistinn
meðal prestanna, sem vitað er að
stendur í stöðugu sambandi við
háttsetta flokksforingja, prédik-
ar hið rauða fagnaðarerindi fyrir
fjölmennum söfnuði í einni
borginni á austurströnd landsins,
prísar stefnuskrá kommúnista
bæði í ræðu og riti og er mál-
pípa fyrir „samfylkingar“ þeirra.
Annnar kommúnistaklerkur,
sem er á vesturströndinni, reyn-
ir að vinna hinar ungu sálir fyrir
flokkinn með því að halda svo-
kölluð „æskulýðsmót" í kirkju
sinni og efna þar til málfunda til
umræðna um sakleysi og ágæti
kommúnista. Og enn einn hinna
rauðu klerka sagði nýlega við
söfnuð sinn: „Vér megum enga
krossferð hefja gegn Rúss-
landi . . . Ráðstjórnarríkin ógna
frelsinu hvorki í Evrópu né
annars staðar . . . Það er aðeins
fasisminn, sem þau berjast gegn.
* * *
Af öllum herbrögðum, sem
kommúnistar beita til þess að ná
valdi yfir hugum manna í Banda
ríkjunum, eru „samfylkingar“
þeirra árangursríkastar. „Sam-
fylkingu“ kalla þeir hver þau
samtök eða hreyfingu, sem
flokkurinn gengst fyrir til þess
að veiða sálir fólksins. Hún getur
verið staðbundin, en einnig náð
um allt landið, verið stór eða
lítil, til fárra daga eða margra
ára. En alltaf er tilgangurinn sá,
að reyna að fá einhverja áhrifa-
menn utan flokksins til sam-
stöðu eða fylgis við hann, Með
kommúnista
nöfnum þeirra er síðan flaggað
flokknum til frarpdráttar.
Til dæmis ákvað miðstjórn
flokksins fyrir nokkru að stofna
svokallaða „friðarnefnd“ í einu
Miðvesturríkjanna. í því skyni
var fyrst leitað til læknis, sem
enginn grunaði um að vera
kommúnisti, en var þó reiðu-
búinn til samstarfs við þá.
Þennan lækni báðu þeir að
stinga upp á nokkrum íhalds-
mönnum, sem væru líklegir til
þess að taka að sér að hafa for-
göngu um stofnun „friðar-
nefndarinnar.“
Læknirinn varð við þeirra ósk;
en þá brá svo kynlega við, að
kommúnistar vildu ekki fallast
á einn þeirra manna, sem hann
stakk upp á. „Þennan mann get-
um við ekki notað,“ sögðu þeir;
en ástæðan var sú, að hann hafði
eitt sinn ráðist opinberlega á
kommúnistaflokkinn. — Þeir
treystu honum ekki; óttuðust að
hann kynni að sjá í gegnum
svikavefinn og fletta ofan af
honum; slíkt óhapp mætti ekki
fyrir koma.
Alla hina samþykktu komm-
únistar orðalaust; svo var áróð-
ursvélin sett í gang. Símar
hringdu, dyrabjöllur gullu,
dreifibréf voru borin út, tilkynn-
ingar sendar blöðum og fjölda-
fundur boðaður í nafni „friðar-
nefndarinnar.“ Þar töluðu hinir
nýju samstarfsmenn kommún-
ista og fleiri „nytsamir sakleys-
ingjar" um nauðsyn friðar of af-
vopnunar; og auðvitað gleymdu
þeir ekki að minnast á þá
heimsku Bandaríkjamanna, að
vera að tortryggja svo friðsama
þjóð og Rússar væru. Mörgum
áheyrandanum, sem fæstir voru
kommúnistar, fannst þeir sjálf-
sagt hafa rétt að mæla; og svo
mun einnig mörgum lesanda
blaðanna hafa fundizt, er fréttir
birtust af fundinum í þeim.
Þannig tókst örfáum, slóttugum
áróðursmönnum kommúnista-
flokksins að gera virðulega, en
grunlausa borgara að ginningar-
fíflum hans og vinna þó nokkurn
sigur með hjálp þeirra.
Til „samfylkinga“ sem þessar-
ar er efnt um hin margvísleg-
ustu mál, sem öll verða að sjálf-
sögðu að láta vel í eyrum, svo
sem verndun mannréttinda, verð
lækkun á nauðsynjum, jafnrétti
svartra og hvítra og „raunveru-
legt lýðræði." En á bak við
tjöldin hafa trúnaðarmenn
flokksins alla þræði í sínum
höndum og vaka yfir, að „sam-
fylkingin" þjóni honum sem
bezt.
Stundum ganga þessar „sam-
fylkingar“ svo vel, að þeim
tekst að þyrla upp miklu mold-
viðri um land allt, eins og til
dæinis með baráttunni til þess
að „bjarga Rosenberghjónun-
um,“ eins og það var kallað, 1953.
Eins og allar „samfylkingar“
þeirra átti sú hreyfing upptök
sín í innsta hring kommúnista-
flokksins; en auðvitað datt eng-
um þar í hug, að hægt væri að
bjarga hinum dæmdu kjarnorku
njósnurum, Juliusi og Ethel
Rosenberg, — þeir kærðu sig
heldur ekki neitt um það. Til-
gangur moldviðrisins var allt
annar, sem sé:
1) að rægja stjórnarfar og
einkum réttarfar Bandaríkj-
anna;
2) að rægja FBI, sem hafði
tekið Rosenberghjónin föst;
3) að hella olíu á eld haturs-
áróðursins, sem kommúnistar
hafa rekið gegn Bandaríkjunum
síðan 1945;
4) að telja mönnum trú um,
að réftarrannsóknin gegn Rosen-
berghjónunum ætti rót sína að
rekja til Gyðingahaturs í Banda-
ríkjunum svo að þeim gleymd-
ust frekar Gyðingaofsóknirnar,
sem í seinni tíð hafa átt sér stað
í Ráðstjórnarríkjunum og lepp-
ríkjum þeirra; og
5) að leiða athygli fólks frá
þeirri staðreynd, að Rosenberg-
hjónin ráku kjarnorkunjósnir
sínar í nánu sambandi við opin-
bera sendimenn ráðstjórnarinn-
ar vestan hafs.
Kommúnistar létu ekkert ó-
reynt til þess að ná þessum
fimmfalda tilgangi; enda tókst
þeim það svo vel, að þeir eiga
viðurkenningu skilið. Með því að
heita á mannvini og miskunn-
sama kirkjunnar þjóna „í nafni
mannúðarinnar og réttlætisins,“
tókst þeim að fá hundruð þeirra
til þátttöku í áróðursherferð
sinni, tryggðu sér fréttir af
henni á forsíðum blaðanna um
allan heim og æstu um 6000
manns, sem fæstir voru komm-
únistar á fund forsetans í Hvíta
húsinu í Washington.
Þeim tókst ekki að bjarga lífi
kjarnorkunjósnaranna, e n d a
munu þeir aldrei hafa gert sér
vonir um að geta það. En þeim
tókst að gera þá að píslarvottum
í augum mikils fjölda góðra
manna og unnu með því athyglis
verðan áróðurssigur.
* * *
Hvernig getur svo lítill flokk-
ur kommúnista haft svo mikil
áhrif?
Ein ástæðan til þess er sú, að
hann nýtur stuðnings fjölmargra
fylgismanna og „nytsamra sak-
lengi hælt sér af því, að hver
flokksmaður þeirra eigi aðgang
að tíu óflokksbundnum, sem
ávallt séu reiðubúnir að taka af
þeim ómak áróðursstarfsins. Og
af kaupendatölu kommúnista-
blaðanna má álykta, að það sé
rétt. Þó að af aðalblaði þeirra,
„The Daily Worker“, og sunnu-
dagsblaðinu, „The Worker,“
seljist nú ekki nema 10,443 og
28,822 eintök og salan á þeim
fari minnkandi, mun láta nærri,
að um 250,000 eintök seljist af
öllum blöðum þeirra í Banda-
ríkjunum eða um það bil tífallt
fleiri en flokksmennirnir eru.
Og það fer varla hjá því, að
flestir þeirra, sem kaupa komm-
únistablöðin að staðaldri, séu
annað hvort í flokknum eða
undir niðri hliðhollir honum.
önnur ástæðan til þess, að
kommúnistum gengur svo vel,
sem raun ber vitni, að koma ár
sinni fyrir borð, er sú, að þeir
hafa alltaf nóga peninga. Flokks-
stjórnin hefir að vísu frá upp-
hafi, eða í meira en þrjátíu ár,
alltaf öðru hvoru verið að barma
sér yfir fjárhagsörðugleikum til
þess að fá gjafir í flokkssjóðinn.
Það gerði hún til dæmis 1945,
þegar hún sagði fjárhag flokks-
ins bágbornari en nokkru sinni
áður í sögu hans. En raunar átti
hún þá í sjóði 43,000 dollara.
Sami söngurinn um fátækt
flokksins er sunginn enn í dag;
og margir óbreyttir meðlimir
hans og fylgismenn halda, að
hann sé stöðugt á hausnum.
Sannleikurinn er sá, að hann
hefir alltaf nóga peninga, enda
furðulegar fjárupphæðir til for-
ráða, hvenær sem hann þarf á
að halda. Þetta sást bezt 1947,
þegar flokkurinn þóttist hafa
safnað 1,000,000 — einni mill-
jón — dollara á örfáum dögum
til baráttu gegn fyrirhugaðri
lagasetningu gegn moldvörpu-
starfi hans, og 1948, þegar hann
„safnaði“ aftur 500,000 — hálfri
milljón — dollara til baráttu
gegn öðrum lögum, sem ekki
voru forsprökkum hans að skapi.
Þá níu mánuði, sem málaferlin
gegn kommúnistum stóðu 1951,
gátu þeir eytt 7000 dollurum á
viku sér til málsvarnar.
Flokkurinn hefir stöðugar
tekjur af flokksgjöldum og öðr-
um framlögum meðlima sinna,
— það er sagt, að það kosti einn
dollar á dag að vera kommún-
isti, — en fær einnig stórfé frá
gróðafyrirtækjum, sem hann
rekur, frá einstökum, róttækum
verkalýðsfélögum og ríkum
„englum“; en svo kalla komm-
únistar þá auðmenn, sem þeir
eiga vingott við. Þótt furðulegt
megi teljast hafa mörg kaup-
sýslufyrirtæki orðið til þess að
styðja flokkinn fjárhagslega, þar
á meðal næturklúbbar, knæpur,
leðurvöruverzlun, kaupfélag,
bílasala og stór innflutnings- og
útflutningsverzlun. Á meðal
„englanna“, sem hafa verið svo
örlátir við hann, eru bæði kaup-
sýslumenn, sem komizt hafa í
efni fyrir eigið framtak, og erf-
ingjar forríkra einkafyrirtækja.
Einn af fyrstu „englum“
flokksins, var innfluttur maður,
fæddur austur á Rússlandi, sem
gerðist gimsteinasali eftir að
hann settist að í Bandaríkjunum
og græddi of fjár. Hann hjálp-
aði flokknum á fyrstu árunum
og kom undir hann fótum fjár-
hagslega. Síðan hefir hver „eng-
illinn“ tekið við af öðrum.
Ekkja, sem fékk 500,000 dollara
eftir mann sinn, stofnaði og rak
um skeið verzlun til ágóða fyrir
flokkinn, og tvær systur, sem
erfðu 330,000 dollara, styrktu
hann árum saman í átthögum
sínum. Auðugur prestur, sem
tók hina rauðu trú í langri sjúk-
dómslegu, arfleiddi flokkinn að
200,000 dollurum.
Enn í dag verða ýmsir auð-
menn til þess að styrkja komm-
únistaflokkinn með stórgjöfum,
og fjölmargir vinir hans aðrir í
kaupsýslustétt láta einnig nokk-
uð af hendi rakna. Þó að komm-
únistar þykist hata kapítalið,
kunna þeir vel að meta gildi
þess og nota það til framdráttar
flokki sínum.
En höfuðástæðan til þess, hve
mikið þeim verður oft ágengt,
er flokksaginn og flokksofstæk-
ið. Fyrirskipanir flokksins eru
hverjum kommúnista sem lög.
Þeir ljúga, drýgja glæp, já,
skilja við konu og börn, ef flokk-
urinn krefst þess.
Ekki alls fyrir löngu fékk
einn kommúnistaforinginn, sem
flokkurinn hélt, að FBI væri á
eftir, fyrirskipun um að hverfa
fyrst um sinn. Hann gerði það
og sagði ekki einu sinni konu
sinni eða börnum, að hann ætl-
aði að yfirgefa þau, en kom fram
fáum vikum síðar í annari borg
undir gervinafni. Þar bjó hann
með giftri konu, sem einnig var
kommúnisti og hafði farið frá
manni sínum og börnum, sam-
kvæmt flokksboði. í augum
flokksforustunnar skipti það
engu máli þó að tvö heimili
væru lögð í rústir með fyrir-
skipunum hennar.
Slíkar brellur eru svo að segja
daglegt brauð í baktjaldasam-
tökum kommúnista; og sumar
þeirra myndu sóma sér vel í
sakamálasögu. Flokksmenn, sem
óttast, að FBI sé á hælum þeim,
láta aldrei sjá sig á daginn, en
mæta á klíkufundum kommún-
ista á nóttunni, þegar allir aðrir
eru horfnir af götunum og ólík-
legt er, að þeir verði séðir. Einn
flokksmaður er látinn skjóta
skjólshúsi yfir annan, sem þarf
að fela sig; og sumir þeirra eru
orðnir mjög leiknir í að falsa
fæðingarvottorð, félagsskírteini
og tryggingaskírteini, hljóðandi
á gervinöfn flokksbræðra sinna.
Kommúnistum þykir ekki
tryggilegt að nota póst eða síma,
þegar um flokksmál er að ræða;
þess vegna eru boðberar stöðugt
á ferð og flugi um landið með
fyrirskipanir flokksins. En auð-
vitað hafa þeir alltaf einhver
önnur erindi að yfirvarpi. Aðrir
kommúnistar eru oft látnir
njósna um ferðir þeirra; og segja
má, að flestallir trúnaðarmenn
kommúnista séu undir slíku eftir
liti flokksins. Þess vegna treystir
enginn kommúnisti öðrum. Allir
geta þeir verið útsendir njósnar-
ar flokksins.
Vegna varúðar og bellibragða
kommúnista er það allt annað en
auðvelt fyrir FBI að fylgjast
með athöfnum þeirra, enda er
það auðvitað ómögulegt fyrir
þá 6400 menn, sem rannsóknar-
lögreglan hefir í þjónustu sinni,
að vaka að staðaldri yfir 25,000
flokksbundnum kommúnistum
til viðbótar við önnur skyldu-
störf. Hins vegar er sú varúð,
sem kommúnistar verða nú við
að hafa, þeim á margan hátt
fjötur um fót. Við það, að hverfa
undir yfirborð jarðar, ef svo
mætti að orði komast, hafa
kommúnistar að sumu leyti
orðið hættulegri en áður; en að
öðru leyti mun hættuminni.
Það, sem mest ríður á and-
spænis laumukommúnistunum,
er að gera sér ljósa hættuna af
starfsemi þeirra og láta ekki
blekkjast af herbrögðum þeirra.
Enginn þarf að gruna nágrann-
ann að ástæðulausu; enda eru
rangar grunsemdir og getsakir
síður en svo til þess fallnar að
styrkja það þjóðfélag, sem vér
viljum verja í baráttunni við
kommúnista. En ef ástæða þykir
til að gruna einhvern um laumu-
kommúnisma, er miklu betra að
gera FBI aðvart, en að fullyrða
nokkuð,'' sem vel gæti verið
rangt.
Vér megum aldrei gleyma, að
hinir kommúnistísku samsæris-
menn %ru enn á meðal vor og að
alvarleg hætta stendur stöðugt
af þeim. Þeir halda áfram linnu-
lausri baráttu til þess að rugla
dómgreind fólksins og grafa
undan frelsi þess; og vopnin,
sem þeir beita, eru hvers konar
blekkingar, lygar og vélabrögð.
Til að sigrast á þeim verðum vér
að þekkja vinnubrögð þeirra og
vera mjög vel á verði.
(Lauslega þýtt úr
“The Americarí')
—DAGRENNING, 1954
DRAUMUR
Framhald aj bls. 2
Jæja, aumingja Hans minn,
sagði hann þetta?“
Þá þykist ég segja: „Vissurðu
nú ekki allt um það, þegar þú
varst kistulögð, og þegar lík þitt
var flutt héðan í burtu?“
„Jú“, sagði hún, „ég vissi allt
um það.
„Heyrðirðu þá ekki“, sagði ég,
„þegar við vorum að tala um
þig? Heyrðurðu ekki þegar ég
var að tala um þetta við hann
Hoffmann?"
„Nei“, sagði hún, „það heyrði
ég ekki, þá var ég ekki við-
stödd“.
Sagði hún þá að hún vildi heilsa
honum og tala við hann. Þykist
ég þá segja: „Jæja, farðu þá“.
Sleppti ég henni þó sár-nauðug,
en segi um leið: „Ó, blessuð,
fyrir alla muni heimsæktu mig
nú aftur“. En það var eins og
áður, ég fékk ekkert loforð um
það. Man ég ekki hvað hún sagði
við því. Svo þóttist ég ætla að
bíða þarna eftir því að hún
kveddi mig betur, og sjá hana
fara, — en þá vaknaði ég og þar
með var draumurinn búinn.
Þóttist ég þá skilja af orðum
hennar, að þessa fyrstu daga
hefði hún verið upptekin af að
skoða sig um í sínum nýja
heimi, og að hún hefði ekki gefið
sér tíma til að vera mikið í
kringum okkur jarðarbúa. En
ekki man ég, hvernig hún hagaði
orðum sínum um það. Margt
fleira töluðum við saman, sem
ég man ekki svo skýrt, að ég
geti sagt frá því.
Svo þóttist ég nú fara að sjá
á henni ferðasnið. Við vorum
báðar staðnar upp og stóðum við
opinn glugga, og þar þóttist ég
vita að.hún ætlaði út og líða svo
upp í geiminn; ég ætlaði að horfa
á eftir henni, þegar hún færi.
Alltaf öðruhvoru á meðan við
vorum að tala saman,' var ég að
biðja hana að koma til mín aftur,
en aldrei fékk ég ákveðið loforð
um það.
Nú datt mér í hug að grennsl-
ast eftir, hvernig líkami hennar
væri, hvort ég gæti þreifað á
henni, og finnst mér ég taka í
hendurnar á henni og þreifa á
handleggjunuin á henni og svo
þykist ég taka utan um hana og
þrýsta henni að mér. Hún skipti
sér ekkert af því, en mér fannst
líkami hennar vera eins og á
lifandi manneskjum, en eitthvað
fannst mér hann samt vera öðru-
vísi en okkar, þó að ég gæti ekki
gert mér grein fyrir því í hverju
sá mismunur var fólginn.
Svo þóttist ég vita, að nú yrði
hún að fara frá mér aftur því í
svefninum fannst mér hún vera
búin að vera hjá mér næri heilan
dag og bjóst ég nú við, að hún
færi að kveðja mig; og enn þótt-
ist ég halda í hendurnar á henni,
en á því augnabliki þótti mér
maður ganga fram hjá okkur,
hann var sjúklingur hér á hæl-
inu og hafði verið góðkunningi
frú Ingunnar á meðan hún
dvaldi hér. Hann leit til okkar,
og ég þóttist sjá, að hann þekkti
hana og þykist vita, að hann
langi til að tala við hana, en
samt kom hann ekki til okkar.
Kaupið Lögberg
Víðlesnasta
íslenzka blaðið
Síðan 1910
Canadamenn bera traust
tll Ttp Top Tallors, elztu og
stœrstu fatagerðarinnar í
Canada. Tip Top föt, snlSin
eftir m&li, njóta meirl hylli
1 Canada vegna sniBs, gæ8a
og endingar. Spyrjist fyrlr
hjá nágranna yðar, hann
veit svarið.
Beztu
föt
í Canada
sem
fáanleg
eru.
Ávalt
Tip Top btið
í grendinni.
rJj.
tailors
KAUPENDUR LÖGBERGS
Á ÍSLANDI
Gerið svo vel að senda mér sem fyrst greiðslu fyrir
yfirstandandi árgang Lögbergs, kr. 75.00. Dragið
ekki að greiða andvirðið. Það léttir innheimtuna.
Æskilegt að gjaldið sé sent í póstávisun. Þeir sem
eiga ógreidda eldri árganga, eru vinsamlega beðnir
að snúa sér til mín.
SINDRI SIGURJÓNSSON
LANGHOLTSVEGI 206 — REYKJAVIK