Lögberg - 04.07.1957, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 4. JÚLÍ 1957
5
' WW'yWWWW-^’^’-'r-'VW^'
AlilieAMAL
LVENNA
Ritstjóri: INGIBJÖRG JÓNSSON
Fyrsfa konan í canadíska róðuneytinu
1 Það þótti allmiklum tíðind-
um sæta þegar hinn nýi for-
sætisráðherra Canada skipaði
Mrs. Ellen Fairclough í ráðu-
neyti sitt sem ríkisritara —
Secretary of State. Er hún
fyrsta konan í sögu Canada,
sem hlotið hefir sæti í ráðu-
neytinu. „Einhver varð að
vera fyrst“, sagði hún. „Ég lít
svo á, að þetta sé viðurkenn-
ing fyrir hina vaxandi þátt-
töku kvenna í opinberum
málum.“
Mrs. Fairclough er 52 ára
að aldri; hún er komin af
stórri fjölskyldu og átti ekki
kost á langri skólagöngu; var
aðeins 16 ára þegar hún hætti
í skóla, en hún er frábærum
gáfum gædd; varð svo vel að
sér í rejkningshaldi öllu, að
hún rekur sína eigin chartered
accounting skrifstofu í Hamil-
ton, Ont. Eru þær konur telj-
andi sem keppnisfærar eru á
því sviði.
Hún var kosin í bæjarráðið
í Hamilton og var lengi eina
konan, sem átti sæti í því; eitt
ár var hún og vara-borgar-
stjóri þar. Hún sótti um kosn-
ingu á sambandsþingið 1949
af hálfu Conservative flokks-
ins, en tapaði kosningu þá;
árið eftir var aukakosning í
Hamilton West og vann hún
þá sigur og hefir átt sæti á
þinginu síðan. „í þingstörfum
mínum lít ég á sjálfa mig sem
þingmann en ekki sem konu,“
segir hún.
Á þingi hefir Mrs. Fair-
clough talað fyrir málum
verkalýðsins. Hún hefir getið
sér góðan orðstír sem ræðu-
maður og er róleg en lætur
ekki sinn hlut í kappræðum
um þau mál, er hún ber fyrir
brjósti.
Fyrir fjórum árum lagði
hún fram fyrir þingið frum-
varp til laga um að konur
fengju jafnt kaup og karl-
menn fyrir sömu vinnu á þeim'
atvinnusviðum, er smabands-
stjórnin ræður yfir. Fyrsta
árið var frumvarpið ekki tek-
ið til umræðu; en Mrs. Fair-
clough sat við sinn keip.
Næstu tvö árin var frumvarp-
ið fellt, en síðastliðið ár lagði
stjórnin sjálf fram sams kon-
ar frumvarp fyrir þingið og
náði það samþykki innan
fárra daga. 73,000 konur eða
1/8 þeirra kvenna, er stunda
atvinnu í viðskiptalífinu, njóta
nú þeirra hlunninda, er
þessi nýja atvinnulöggjöf
veitir.
Mr. Gordon Fairclough
rekur prentsmiðju í Hamilton
og er harin bezti stuðnings-
maður konu sinnar í hinum
merka starfsferli hennar. —
Þegar hún situr þing finnast
þau aðeins á helgum; hún
flýgur heim eða hann til
Ottawa; hún hefir íbúð í
Chateau Frontenac. Þau eiga
einn son, 24 ára; hann leggur
stund á hljómlist.
Þótt Mrs. Fairclough hafi
ein kvenna starfað lengi með
karlmönnum, bæði í bæjar-
ráði og á þingi, er hún mjög
kvenleg í sjón, framkomu og
klæðaburði. Hún var framar-
lega í I.O.D.E. félaginu og
Zonta klúbbnum, en gefst nú
ekki tími til þeirra starfa. —
★ ★
Mrs. Ellen Fairclough
Hún veitir enn Canadian
Foundation for Poliomyelitis
stuðning sinn og tekur virkan
þátt árlega í March of Dime,
fjársöfnuninni. — Einkasonur
hennar fékk snert af polio 15
ára að aldri, en náði sér þá
aftur.
Mrs. Ellen Fairclough hefir
þegar áunnið sér frama í
sögu Canada og má mikils
vænta af henni í framtíðinni.
★
lands kom, og mér líður í alla
staði mikið vel -— dvel hér í
bezta yfirlæti hjá Erlendi
Þorbergssyni frænda mínum
og frú Solveigu.
Með innilegum kveðjum
Einlæglega ,
Mrs. Kristín Thorsleinsson
Bréf fré íslandi
Kirkjuteig 18. Reykjavík, Iceland, 21. júní 1957
Hr. Einar P. Jónsson og
frú Ingibjörg,
Winnipeg, Man.
Kæru vinir:
Þökk fyrir síðast og alt gott.
Við komum til Reykjavíkur
kl. 9.30 f. h. þann 14. júní.
Ferðin með Loftleiðum var
mjög skemtileg, og öllum (18)
Vestur-íslendingunum leið vel
heim. Við bárumst á vængj-
um Heklu yfir hafið.
Þegar komið var á flugv6ll-
inn í Reykjavík var tekið á
móti flestum af vinum eða
vandamönnum.
Þjóðræknisfélag í s 1 a n d s
hafði samsæti til að taka á
móti vestur-íslenzka hópnum
á föstudagskveldið 14. júní. —
Próf. Finnbogi Guðmundsson
stjórnaði samsætinu í fjarveni
forseta Þjóðræknisfélagsins,
Árna G. Eylands. Karlakór
Reykjavíkur söng fyrir okkur
undir stjórn Dr. Páls ísólfs-
sonar. Var þessi kveldstund í
alla staði hin ánægjulegasta,
og veitingar góðar. ísland tók
okkur sánnarlega með ástúð
og vinarkveðjum.
20. júní var heimboð fyrir
vestur-íslenzka gesti að Bessa
stöðum hjá forseta-hjónunum;
forseti íslands, Ásgeir Ás-
geirsson, og frú tóku á móti
okkur með þeirri alúð, að
seint rpun sá dagur líða úr
minni okkar. Forsetinn fór
með okkur í Bessastaðakirkju
og þar sáum við hina dásam-
lega fallegu skrautglugga, þar
á meðal gluggann, sem helg-
aður er Vestur-íslendingum.
Forsetinn sagði okkur sögu
Bessastaðakirkju í skýrum
dráttum. —
Kæra þökk fyrir Lögberg,
sem ég meðtók um kveldið,
þegar við komum frá Bessa-
stöðum.
Heilsan er góð síðan til Is-
Þjóðræknisdeildin
„Ströndin,"
Vancouver, B.C.
Grand Forks, N. Dakota
i 10. júní 1957
Kæru félagssystkin:
1 nafni Þjóðræknisfélags ís-
leiidinga í Vesturheimi sendi
ég ykkur hugheilustu kveðjur
og heillaóskir í tilefni af 17.
júní hátíðahaldi ykkar. Það
er ágæt þjóðrækni að halda
þann mikla merkisdag í sögu
hinnar íslenzku þjóðar hátíð-
legan, því að hann minnir á
allt það fegursta og dýrmæt-
asta, sem við höfum hlotið að
eríðum frá ættjörðinni, í hug-
sjónum, menningu og bók-
menntum. Heill sé ykkur fyrir
að halda þannig á lofti merki
íslenzks manndóms. Þökk
fyrir starfið í liðinni tíð og
megi heill fylgja framtíðar-
starfi ykkar að íslenzkum
menningarmálum.
Minnugur ættar- og menn-
ingartengslanna milli okkar
Islendinga beggja megin hafs-
ins, kveð ég ykkur að sinni
með þessum orðum Jóns
skálds Magnússonar úr kveðju
hans til Vestur-íslendinga
1930:
Við höldum ennþá hópinn,
þótt hafið skifti löndum.
Við skulum halda hópinn
sem allra lengst.
Með kærri kveðju.
Ykkar elnlægur,
Richard Beck, forseti
PISTLAR
Drotíinn aldanna
Vér rísum og föllum líkt og
gárurnar á hafinu. Fæstra
vor sjást heldur öllu lengur
eða tiltölulega gleggri spor.
Hetjur dagsins og dísir næt-
urinnar eru meira að segja
steingleymd innan stundar.
Einstaka afreksmenn, nokkrir
þjóðhöfðingjar, súmir andans
menn og aðrir slíkir, greypa
að vísu nöfn sín sakir mikils
atgjörvis, eða fyrir rás við-
burðanna, svo djúpt á spjöld
sögunnar, að þau eru lesin og
munuð, a. m. k. nokkrar aldir.
Samt eru þau alltaf að veðr-
ast. Sífærri festa á þau augun.
Straumur tímans ber hugi
kynslóðanna frá þeim.
Jesús Kristur er undan-
tekning frá þessari reglu.
Lokin, sem ætluð voru á
Golgata, snerust upp í mikið
upphaf. Páskamorgunin, upp-
risan, var byrjun á mestu
heimsbyltingunni. Síðan hefir
vegur Jesú Krists farið vax-
andi, þrátt fyrir allt, sem á
honum hefir dunið, og allan
breyskleika þeirra, sem borið
hafa nafn hans.
Fleiri menn í heiminum vita
einhver deili á Kristi í dag en
nokkru sinni áður. Það er
deilt um hann, hann er elskað-
ur og óvirtur eins og fyrir
tvö þúsund árum. Orð Hebrea
bréfsins hefðu geta'ð staðið í
fyrsta sinni í einhverju dag-
blaðinu í morgun, þessi: —
„Jesús Kristur er í dag og er
í gær hinn sami og um aldur.“
Kveðjuorð hans sjálfs eiga
jafnt við oss, sem förum lífs,-
veginn í dag, og postulana:
„Sjá, ég er með yður alla daga,
allt til enda veraldarinnar.“
Þetta er líf og framtíð
kristindómsins.
Hinn krossfesti og upprisni
var, er og verður ásteytingar-
steinn eða hornsteinn, eftir
því hvernig menn snúast við
honum.
Og gildi og áhrif kirkjunn-
ar fara eftir trúnaði hennar
við hann á hverjum tíma. Þab
má oss ekki gleymast.
Ummæli heimsdrottnarans
Napoleon var einn þeirra,
sem ætluðu að leggja undir
sig heiminn. Hann er rapnar
ekki mikill fyrir það. En eng-
inn frýr honum vits né snilli,
og m. a. þess vegna er nafn
hans enn á lofti, þótt það taki
nú að fölvast. Keisarinn var
ekki hlynntur kristni né
kirkju mikinn hluta ævi sinn-
ar, hann átti í brösum við
páfavaldið og krýndi sig
sjálfur, eins og kunnugt er.
Um leið dró han taum annarra
trúarhöfunda, einkum Múha-
meðs, á kostnað Krists. Undir
ævilokin fór Napoleon samt
ekki dult með það, að Kristur
væri einstæður, og ekki myndi
verða endir á ríki hans.
Hér eru tilfperð nokkur orð
keisarans um þetta, sem full-
víst þykir að séu rétt hermd.
— Öðru máli gegnir um
Krist (þ. e. en aðra trúarhöf-
unda). Mig undrar allt í fari
hans, andi hans gerir mig
höggdofa, og viljakraftur hans
ruglar mig í ríminu. Það er
ekki unnt að bera hann saman
við neitt í þessum heimi.
Hann var sérstæð vera. Þeim
mun meir sem ég nálgast
hann, og því betur sem ég
virði hann fyrir mér, finnst
mér meira til um,'hversu allt,
sem hann varðar, er mér of-
vaxið. Það er allt þrungið
slíkum mikilleika, að það auð-
mýkir mig. Trú hans er hans
eigin leyndardómur, sprottin
úr andlegri uppsprettu, sem
þersýnilega er ekki mannleg.
Frumleiki hans á ekki sinn
líka, og orð hans og megin-
reglur eru óviðjafnanleg enn
þann dag í dag . . . En hvað
heimsveldismök hans þenjast
út og framlengjast óendan-
lega! Kristur ríkir yfir lífi og
dauða. Bæði fortíð og framtíð
lúta honum, enda setur raunar
lýgin ein sannleikanum nokk-
ur takmörk. Jesús hefir náð
yfirráðum yfir mannkyninu.
Hann hefur gert úr því eina
þjóð — þjóð réttsýnna manna,
sem hann kallar til fullkomins
mannlífs.
Ég játa hreinskilnislega, að
líf Krists frá upphafi til enda
er fullkomin ráðgáta, en sú
ráðgáta leysir þau vandamál,
er fylgja allri tilveru. Hafnir
þú henni, verður heimurinn
óskiljanlegur, fallist þú hins
vegar á hana, færðu ágætan
skilning á mannkynssögunni.
Frá því Kristur hóf fyrst upp
rausn sína hefir kynslóð eftir
kynslóð bundizt honum fastar
og innilegar en menn tengjast
með nokkrum blóðböndum,
samfélag hans er heilagra og
alráðara en nokkurt annað
samband. Hann tendrar kær-
leikseld, sem slekkur sjálfs-
ástina og verður hverri ann-
arri ást yfirsterkari. Lang-
mesta kraftaverk Krists er
kærleiksvald hans. Allir, sem
einlæglega á hann trúa, finna,
hversu undursamlegur, yfir-
náttúrulegur og alráður þessi
kærleikur er. Hann er óskýr-
anlegt fyrirbæri, ofvaxið
hugsuninni, á einskis manns
valdi. Nýr Promeþevur1 hefir
flutt til jarðar þennan heilaga
eld, sem hinn mikli eyðandi,
tíminn, getur hvorki fölskvað,
né sett nein ævimörk.
Ég hugsa oft um þetta, og
undrast það mest af öllu; og
það sannar mér alveg óhagg-
anlega guðdóm Krists.
Já, kóróna og keisaradæmi
hafa varpað sínum skæra
ljóma á líf mitt, og ævi ykkar,
Montholon og Bertrand, hefir
endurvarpað þeim dýrðar-
Ijóma, eins og kúpull Invalide-
kirkjunnar, sem gylltur var
að mínu boði, endurkastar sól-
geislunum. En það er nú á
þetta fallið, gyllingin hefir
smám saman látið á sjá. Ó-
hamingjudemburnar og sví-
virðingarhretin, sem dynja á
okkur daglega, má gyllinguna
Framhald á bls. 8