Lögberg - 04.07.1957, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 4. JÚLÍ 1957
7
Orðsending til vina okkar í Blaine
íslendingadagurinn á Gimli
Okkur hjónunum finst bæði
ljúft og skylt að senda öllum
okkar kæru vinum í Blaine
innilegustu hjartans þakkir
fyrir þá óútmálanlegu vin-
semd og virðingu, sem þið
auðsýnduð okkur, bæði ef^ir
að við komum til Blaine fyrir
tæpu ári síðan og svo þegar
við nú fluttum þaðan aftur í
maímánuði síðastliðnum.
Við höfðum aðeins dvalið
skamman tíma í Blaine, síðast-
liðið sumar, þegar okkar
gömlu og góðu vinir, með-
limir beggja íslenzku félag-
anna, Öldunnar og Jóns
Trausta, heimsóttu okkur
með mikilli rausn og myndar-
skap.
Milli 30 og 40 menn og kon-
ur fyltu litla húsið okkar í
Blaine einn mánudagseftir-
miðdag. í þeim glaðværa hóp
voru fremst í flokki séra
Albert Kristjánsson, forseti
Öldunnar, og frú s Herdís
Stefánsson, f o r s e t i Jóns
Trausta; líka frú Anna Krist-
jánsson, Dr. Haraldur Sigmar
og frú o.f 1.
Þegar flestir höfðu fengið
sér sæti, kvaddi frú Stefáns-
son sér hljóðs og lýsti því yfir,
að hér væru á ferð vinir séra
Guðmundar og konu hans, og
tilgangurinn með þessari
heimsókn væri sá, að bjóða
þau velkomin aftur til Blaine,
og líka til þess að þakka þeim
fyrir margra ára samvinnu
við þessa íslenzku félagshópa,
Ölduna og Jón Trausta, og
með mörgum fleiri orðum
minntist frú Stefánsson á starf
okkar í þágu íslenzkra félags-
hópa.
Hefðarfrúr fyltu eldhúsið,
undir stjórn frú Gísli Guð-
jónsson og frú Önnu Krist-
jánsson, orðlögðum myndar-
og dugnaðarkonum. Þær báru
fram hinar ljúffengustu veit-
ingar handa öllum, en hinn
glaðværi hópur söng fjölda af
íslenzkum söngvum, sem þeir
prestarnir, Dr. Sigmar og séra
Albert, skiptust á með að
stjórna, en við hljóðfærið var
frú Sigmar, sem spilaði undir
söngvana af lífi og fjöri, eins
og hennar er vani.
Þar skiptust á ræður og
söngvar all-lengi fram eftir
deginum. Þeir sem tóku til
máls voru: Séra Albert Krist-
jánsson, Dr. H. Sigmar, Jón
Laxdal, frú Anna Kristjáns-
son, Sigurjón Björnsson o. fl.
Allir fluttu þeir hressandi og
hlý orð í garð okkar^ hjón-
anna. Líka var le^ið upp ljóm-
andi fallegt bréf frá vini okk-
ar, Gústa Breiðfjörð, sem ekki
gat verið viðstaddur, «0 hans
hlýju og vingjarnlegu orð
voru okkur mikils virði.
Þessu næst afhenti Sigur-
jón Björnsson okkur dýrindis
skrautmálað „tesett,“ ásamt
umslagi með peningum. Þetta
var gjöf frá báðum þessum
áðurnefndu félögum, og fylgdi
Sigurjón þessum ljómandi
gjöfum úr garði með fagur-
yrtri ræðu, sem okkur verður
minnisstæð.
— KVEÐJA —
Svo var það fyrir stuttu
síðan, að atvikin snerust
þannig, að okkur fanst réttara
að flytja aftur til Seattle
vegna augna-lasleika, sem
frú Margaret hefir fengið og
þarf að ganga til augnlæknis
öðru hvoru.
Sunnudaginn, 2. júní> flutti
sérá Guðmundur íslenzka
messugjörð að Stafholti, eins
og að undanförnu, fyrsta
sunnudag í hverjum mánuði.
Eftir messu settust allir við
kaffidrykkju — samkvæmt
gömlum, íslenzkum sveitasið.
En þegar allir voru sem mest
að skeggræða undir borðum,
þá kvað Jón Laxdal sér hljóðs
og sagði, að sér hefði verið
falið að ávarpa prestshjónin,
en þó með svolitlum formála,
líkt og prestarnir væru vanir
að hafa, síðan mælti hann
fram þessar ljóðlínur:
„Þökk fyrir orð og hlýjan hug,
hér á Stafholt talað.
Þið hafið sýnt oss drengskap,
dug,
og drjúgum huga svalað.“
0
Þökk fyrir liðnar stundir.
Beztu framtíðaróskir. J. S. L.
Að þessu búnu flutti Jón
Laxdal hina ágætustu ræðu
fyrir hönd allra vina okkar á
Stafholti. Ræðumaður sýnd-
ist hafa ótakmarkað úrval af
hinum hugljúfu og fögru orð-
um, sem hið íslenzka mál er
svo ríkt af. öll ræðan var
yndisleg og fögur, full af vin-
semd og hlýhug.
Þá afhenti ræðumaður okk-
ur umslag með fallegu korti
og myndarlégri peninga-upp-
hæð, ásaiht nafnalista yfir
vini okkar á Stafholti.
Þá tók séra Albert Kristjáns
son til máls; hann talaði
fallega að vanda og kryddaði
tölu sína með mörgum gam-
anyrðum, en alt sem séra Al-
bert sagði, bar vott um vin-
skap og hlýhug í okkar garð.
Að endingu þökkum við
með fáum orðum fyrir þennan
óvænta heiður, sem okkur var
þarna sýndur, því að ekkert
höfðum við um þetta heyrt,
hvorki í fyrrasumar eða núna,
hvað til stæði, svo þetta dundi
yfir okkur eins og blessuð
regnskúr á sólbjörtum sumar-
morgni.
Við viljum líka senda
hjartans þakklæti til' allra,
sem hafa gert okkar litla starf
á Stafholti svo ánægjulegt, og
þá er það fyrst og fremst til
frú Marian Wells Irwin, sem
spilaði svo yndislega við allar
messurnar og gerði þær þar
af leiðandi svo ánægjulegar.
Þá þökkum við hinni ágætu
ráðskonu á Stafholti, Miss
Sínu Thomson, sem hefir
greitt fyrir þessum messum á
margan hátt; hún hefur aug-
lýst mesurnar svo vel, að ávalt
voru þar allmargir utan að
komandi, bæði menn og kon-
ur, sem hlýddu messu. Miss
Thomson leiddi blessuð öldr-
uðu börnin sín inn í messu-
salinn og setti þau svo nota-
lega í sæti sín, líkt og góð
móðir, sem sér um að alt sé í
röð og reglu á heimilinu.
Svo þökkum við vini okþar
Guðbjarti Kárasyni, sem að-
stoðaði svo bróðurlega við
messurnar á margan hátt.
Að endingu þökkum við
starfskonunum á Stafholti,
sem framreiddu blessað kaffið
eftir hverja messu og báru
það á borð með gleðibrosi á
vörum.
Við biðjum Drottinn að
blessa og varðveita alla vini
vora í Blaine, bæði um tíma
og eilífð.
Yðar einlægu vinir,
Guðmundur P. og
Margaret Johnson
„Þótt þú langförull legðir
sérhvert land undir fót.
Bera hugur og hjarta
samt þíns heimalands mót.“
—St. G. St.
íslendingadagurinn á Gimli
er nú í aðsigi og mikill undir-
búningur hafinn nú þegar. —
Fimmti ágúst er dagurinn, og
það ber að muna.
Þann dag, og reyndar alla
daga ársins viljum við vera
Islendingar, og erum þá með
Island í hug og hjarta, þó ekki
höfum við það á milli hand-
anna.
Þótt íslendingur hafi dvalið
þrjá fjórðu parta úr öld og
nokkrum árum betur, í ann-
ari heimsálfu, þá er hann og
verður fyrst og fremst hann
sjálfur.
Það er því gott og nauðsyn-
legt að hafa Islendingadag
hér, og loka þá útvarpi og
sjónvarpi um stund: draga
fram úr löngu luktum hirzlum
hugans það mikilverðasta og
dýrmætasta, sem í manni bjó
frá öndverðu. Sumt af þessu
eru minningar frá löngu liðn-
um árum og því hjartfólgnar
hverjum einum. Með þær
fyrir augum mun dagurinn
njóta sín bezt í geislaflóði frá
liðnum árum, með allt sem
þau höfðu til brunns að bera
heima á ættjörðinni, og síðan
hér í landi.
íslendingadagurinn kemur
til okkar á hverju ári, og hefir
gert það meiri part úr öld.
Hann er ávalt velkominn, og
vekur hjá okkur sérstakan
fögnuð. Hann minnir okkur á
svo margt, sem okkur var
hjartfólgið í liðinni tíð. Hann
er eins og blómstur, sem.
springur út á hverju sumri á
þeirri rót, sem dregur lífs-
kjarna sinn úr íslenzkri mold.
Hann er ávöxtur á þeim mikla
meið, sem var gróðursettur í
fornöldinni og síðari tímar
hafa notið skjóls af í nútíðar-
sögu okkar undraverðu heima
þjóðar.
„Eykonan forna, við dimm-
blátt djúp“, er einhver sú feg-
ursta á þessari jörð. Sem Fjall
kona Islendingadagsins hér er
hún því að sjálfsögðu ímynd
alls þess fegursta, sem geymzt
hefir í huga okkar frá barn-
æsku. Þarna kemur hún nú
fram í hátíðarbúningi hins ís-
lenzka sumardags sem móðir
okkar allra.
Islendingadagurinn er líka
sjálfstæðisdagur hins nýja ís-
lenzka lýðveldis. Sjálfstæði
var og er íslendingum í blóð
borið. Sagan ber þess órækan
vott hvar sem þeir hafa búið.
Landnámssaga okkar hér hef-
ir einnig sannað þá staðreynd.
Það var aldrei eins og dægur-
fluga, sem dó með sólsetrinu,
heldur var það eins og sá
meiður, sem stóð af sér hvers
konar óveður gegnum aldirn-
ar. Það á sér því djúpar rætur
í eðli og innræti þjóðarinnár
frá öndverðu.
Þessi hátíðisdagur kemur
því til okkar ár hvert færandi
hendi. Hann hefir ómetan-
legt gildi fyrir okkur öll, í
menningar og þjóðræknis-
starfi okkar. Hann fræðir okk-
ur um sögu landnemanna og
síðari kynslóða, og snertir
hjörtun með töfrasprota sinn-
ar tónlistar.
Skemtiskrá dagsins verður
auðvitað nákvæmlega aug-
lýst á næstunni, en einungis
má geta um hana í aðalatrið-
um hér. Skrúðganga verður
að morgninum og þá íþrótta-
mót, sem allir geta tekið þátt
í. Eftir miðjan daginn er svo
aðalskemtiskrá dagsins í listi-
garði bæjarins, með prýðilegri
fjallkonu í tignarsæti, og hirð-
meyjar til beggja handa.
Æfður söngflokkur syngur
milli þess sem ræðumenn og
skáld flytja sín erindi. I þetta
sinn verður ræða fyrir minni
Islands flutt af einum snjall-
asta ræðumanni íslenzku
þjóðarinnar. Er það eitt nægi-
leg hvöt hverjum góðum
landa að muna stað og stund,
og láta sig eki vanta í hópinn.
Minnist orða St. G. St. í
íslendingadagsræðu hans árið
1904, er hann sagði:
„Yfir hauður og himin,
hvert sem hugar þín önd,
skreyta fossar og fjallshlíð
öll þín framtíðarlönd.
Fjarst í eilífðar útsæ
vakir eylendan þín,
nóttlaus voreldar veröld, '
þar sem víðsýnið skín.“
Margrét- Símonardóftir Sigvaldason
frá Framnesi
Yfir lífsins ólgu sjó
alda brýzt til stundar valda.
Hjaðna brátt í heljar-ró
hulin spor við stundar kulið.
Ólög soga í úthafs kló.
Endir lífs sem stundar hending,
aðeins blik sem einhver dró,
yfir hérað burt er svifið.
Sérstakt blik, þá bágstatt var,
bræðra sómi og landsins mæðra,
dug og hreysti og dygð hún bar.
Drengir muna sporin lengi,
kærleikslundin kom að þar.
Kotung reisti í sinni hreysti,
eðal-lundin alls staðar,
alla vildi bræður kalla.
%
Engan rógburð öðrum bar,
ætíð vildi málstað bæta,
einatt skjöldur aumra var.
Orðin birg af kærleiksforða,
* stafnverji í stríði þar.
Stálsins ómar lengi hljóma,
hvar sem orðstírs öldurnar
orðróm bera af þessum ljóma.
FRANKLIN JOHNSON
-S. E. B.