Lögberg - 13.02.1958, Blaðsíða 4

Lögberg - 13.02.1958, Blaðsíða 4
4 LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 13. FEBRÚAR 1958 Lögberg GeflB Ot hvern fimtudag af THE COLUMBIA PRESS LIMITED 303 KENNEDY STRKET, WINNIPEG 2, MANITOBA Utanáskrift ritstjörans: EDITOR LÖGBERG, 303 Kennedy Street, Winnipeg 2, Manitoba Ritstjóri: EINAR P. JÓNSSON Skrifstofustjöri: INGIBJÖRG JÓNSSON Verð $5.00 um árið — Borgist fyrirfram "Lögberg” is published by Columbia Pres3 Limited, 303 Kennedy Street, Winnipeg 2, Manitoba, Canada Printed by Columbia Printers Authorized as Second Class Mail, Post Office Department, Ottawa WHitehall 3-9931 Rafþjónustuvikan Vikan frá 9.—15- þessa mánaðar, að báðum dögum með- töldum, er helguð þróun rafiðnaðarins, og kölluð rafþjónustu- vikan; hún er ekki einskorðuð við Manitoba, heldur er hún miklu fremur alþjóðlegs eðlls, og þar af leiðandi eins konar canadisk þjóðhátíð. Nú eru liðin 78 ár frá þeim tíma, er ljósberinn mikli, Thomas A. Eddison, gerði sínar sögufrægustu uppgötvanir á vettvangi rafiðnaðarmálanna og fann upp raflampann; síðan rak ein upgötvunin aðra, er breytti mannheimi í landamæra- laust ljósaveldi og skapaði þá tækniþróun, sem engin tak- mörk virðast sett. Á áminstu tímabili, sem í rauninni má kallast einungis örstutt, hefir þróunin orðið það ör og risavaxin, að innan vébanda canadisku þjóðarinnar, sem enn verður að teljast tiltölulega fámenn þjóð, njóta 200,000 canadiskra þegna stöðugrar atvinnu við rafiðnaðinn, auk þess mikla fjölda, sem þangað á óbeinlínis lífsafkomu sína að sækja. Svo má segja, að nálega hver einasta og ein iðngrein, sem starfrækt er í þessu landi eigi vöxt sinn og viðgang rafork- unni að þakka. Aluminum verður ekki framleitt án raforku; efnagerðar- og steinolíuiðnaður verður heldur ekki starf- ræktur nema raforkan komi til sögunnar, því svo sem áður hefir verði sagt, grípur -hún inn í iðnaðinn á flestum sviðum. Raforkan leggur jafnt og þétt fram sinn mikla og óverð- leggjanlega skerf til þjóðfélagslegs öryggis, heilsuverndar og bættra lifnaðarhátta. Fjöldinn allur af rafáhöldum, sem fundin voru upp fyrir löngu, urðu eigi að reglubundinni markaðsvöru fyr en all- löngu síðar. Einkaleyfi var fengið fyrir straujárninu 1882, en það var ekki fyr en tuttugu árum seinna, að farið var að framleiða slíkt áhald í stórum stíl. Sjálfvirk rafþvottavél kom ekki á markað fyr en 1937 og fyrsti rafkæliskápurinn ekki fyr en 1913. Smærri rafmunir komu smátt og smátt á markað, svo sem rafklukkur, vöflu- járn og þar fram eftir götunum, sem fagnað var mjög og jók á heimilisþægindin. Húsmæður hafa af skiljanlegum ástæðum tekið raforku- öldinni fegins hendi; hún hefir eigi aðeins létt þeim dagleg störf, heldur einnig fegrað svo umhverfið, að yndi hvarvetna vekur. Vísindamennirnir eru velgerðarmenn mannkynsins; í fararbroddi þeirra á hinum síðari árum var ljósberinn mikli Thomas A. Edison. ★ ★ ★ Merkir stjórnmólamenn Hinn mikilhæfi og víðkunni stjórnmálaleiðtogi Norð- manna, C. J. Hambro, um langt skeið þingmaður og forseti stórþingsins, hefir nú dregið sig í hlé af vettvangi stjórn- málanna, dáður og hyltur af þjóð sinni vegna viturlegrar forustu, hetjulundar og drengskapar; það ber fagurt vitni hollum þjóðarmetnaði, er þjóðir og opinberar stofnanir þeirra, skilja og virða í verki forustustarf sinna beztu manna og auðsýna þeim nokkurn vott þakklætis meðan þeir enn eru á lífi, og þetta hefir norska stórþingið nú alveg nýverið gert með því að sæma Hambro 14 þúsund króna eftirlaunum ævi- langt; frumvarp í þessa átt var samþykkt í einu hljóði í þinginu og staðfest sem lög af hans hátign, konunginum. ★ ★ ★ Utanríkisráðherrann norski, Halvor Lange, nýtur eigi að- eins óskiftrar virðingar með þjóð sinni, heldur einnig langt út yfir hennar eigin takmörk; þykir hann manna vitrastur og ráðhollastur; hann er ennfremur manna ólíklegastur til að láta sinn hlut, er mikið liggur við; hann svaraði bréfi til Séra ÞORBERGUR KRISTJANSSON Bolungarvík: Og lífið var Ijós mannanna Fyrir nokkru íhuguðum vér hér stuttlega orð Jóhannesar um Krist, — orðið, sem varð hold: „í því var líf,“ segir Jó- hannes og heldur síðan áfram „og lífið var ljós mannanna.“ Já, lífið og ljósið, þetta tvennt heyrir saman, það þekkjum vér. En eins og logi lamþakveiksins sækir ljós- orku sína í olíuna, sem á hon- um er, —- eins og ljómi raf- magnslampans byggist á orku aflstöðvarinnar, sem hann er tengdur, þannig verðum einn- ig vér að eiga rætur vorar í þeirri lífsuppsprettu, sem var og er ljós mannanna, eigi oss að auðnast í einhverjum mæli að bera birtu og yl til með- bræðra vorra og systra. En það er öruggt mál, að svo fremi sem lífsins ljós nær að tendrast hið innra með oss, jafnvel þótt það sé aðeins lítil týra til að byrja með, þá getur log þess orðið svo glatt, að það verði virkilega ljós til þess að lýsa þeim, er sitja í myrkri og skugga dauðans, eða a. m. k. til uppörvunar þeim, er þykir dökkt í álinn. Kristur sjálfur er auðvitað æðsta og ótvíræðasta dæmið um þetta: „Ég er Ijós heims- ins,“ sagði hann og hann á- réttaði þessa staðreynd enn frekar í orðum sínum til vina sinna: „Hver sem fylgir mér, mun ekki ganga í myrkri, heldur hafa ljós lífsins.“ Og allar aldir síðan hefir skin þessa Ijóss verið skærara en allra annarra, þrátt fyrir ó- taldar tilraunir til þess að byrgja það og slökkva. — Ekkert hefir t. d. sambæri- legan mátt til þess að fram- kalla bros í gegnum tár. — Já, þetta ljós hefir upplýst bæði Gyðinga og Grikki, og það hefir einnig varpað ljóma sín- um á vora vegu, er oss var dimmt fyrir augum og fannst dapurt í heimi, — orðið oss vegvísir, er leiðin gjörðist ó- greið og villugjörn og vér í vafa um það, til hverrar áttar skyldi stefna. En sé Kristur ljós heimsins, þá megum vér ekki gleyma því, að í Fjallræðunni undir- strikar hann það alveg ótví- rætt, að einnig allir vér, er berum hans nafn, erum eða eigum að vera ljós í umhverfi voru: „Þér eruð ljós heims- ins," segir hann, „borg, sem stendur uppi á fjalli fær ekki dulizt. Ekki kveikja menn heldur ljós og setja það undir mæliker, heldur á ljósastik- una, og því lýsir það öllum, sem eru í húsinu, þannig lýsi ljós yðar mönnunum---------.“ Hér er skýrt og skilmerkilega að orði kveðið og ekkert um að villast. Af leiftrándi andagift og innsýn í heimana báða, hefir Kristur hér skilgreint það, hvert er ætlunarverk vort, er viljum heyra honum til og eyða árunum, er oss gefast í hans nafni, á hans vegum. Þetta er vissulega mikið hlut- verk, háleitt og heilagt. Merk- ið er hér sett hátt, en oss er um leið boðinn aðgangur að mætti, sem meiri er en okkar sjálfra, — elsku, sem innilegri er og dýpri en allar mannleg- ar kenndir. Sé Kristur við hlið vora á veginum, ef ljósið, sem sækir líf sitt til hans, býr í hugum vorum, þá getum einn- ig vér orðið til þess að lýsa upp, þar sem ljósið skortir og skuggarnir ógna, auðveldað þeim, sem dimmt er fyrir augum að beina sjónum sín- um sólarátt, og lagt þannig af mörkum vorn litla skerf til þess, að það lífsins orð, er varð hold og bjó með oss, nái að varpa bjartari bjarma á braut- ir hins nýbyrjaða árs- Og það skiptir í þessu sam- bandi engu meginmáli, hver aðstaða vor er, eða hvernig vér erum sett. Vér þurfum eigi langt að leita til þess að oss megi auðnast að leggja vort lóð á metaskálar ljóssins og lífsins afla. Tækifærin eru ærin á heimilum vorum og næsta nágrenni, já í bæjar- eða sveitarfélagi voru, — í söfnuði vorum erum vér köll- uð til starfa, og „hvað vannst þú Drottins veröld til þarfa, þess verður þú spurður um sólarlag.“ Gleymum því þá ekki á komandi dögum, að vér eig- um að ganga erinda hans. Reynum að sjá ásjónu hans í andliti þeirra, sem honum er annast um, — allra þeirra, sem á einhvern hátt standa höll- um fæti og finnst svo sem hart sé í heimi. Gleymum því ekki, að vér eigum hvert og eitt að vera verkfæri eða far- vegur fyrir áhrifin frá hon- um, sem þetta var sagt um: „í honum var líf, og lífið var ljós mannanna,“ já, ég hygg, að oss sé öllum hollt, að hyggja aó þessu, er vér hefj- um göngu vora á nýju ári, að vér eigum að vera lífsfarvegir og ljósberar. Vér höfum ekki áður farið leiðina, sem fram undan er, og vér vitum í rauninni harla fátt um það, hvað þar kann að mæta oss, vitum eigi, hvað norsku stjórnarinnar frá Bulganin hinum rússneska nýverið á þá leið, að Norðmönnum kæmi sízt til hugar að spyrja Rússa um það ráða, hvort þeir myndu leyfa erlendar herstöðvar í landi sínu eða ekki; hann kvaðst skilja það þannig að Norð- menn væri fullmyndug þjóð, er ekki fyndi hjá sér neina hvöt til að láta segja sér fyrir verkum. „Eigi varanlegur friður að haldast,“ segir Mr. Lange, verða þjóðirnar að temja sér að hugsa um frið, tala um frið og semja um frið.“ framtíðin kann að bera í skauti sér af gleði eða sorg oss til handa, — skini eða skúr- um. En ef vér eigum hið innra með oss hlutdeild í því lífi, sem var og er ljós mannanna, þá þurfum vér ekki að óttast það, sem fram undan kann að vera. Jafnvel þótt óvinsamleg öfl mæti, er vilja buga oss, munum vér sigra fyrir guð- legan mátt og gleðilega náð. Og oss mun þá einnig auðnast að verða að liði þeim, sem eru oss samferða á veginum og á- vallt eiga mikið undir því komið, hvers konar fólk vér erum. Við skinið frá lífsins ljósi, mun oss auðnast „að ganga til góðs götuna fram eftir veg,“ bæði sjálfum oss og öðrum. Já, Guð géfi þér gott ár og gleðilegt, — ljóssins ár, þar sem lífið gengur með sigur af hólmi. Mbl., 19. jan. Þingmaður einn sem var mikill með sig og þóttafullur hélt einu sinni ræðu fyrir nokkra bændur undir berum himni og í miklu frosti. Að ræðunni lokinni, sýndi hann lítillæti sitt með því að gefa sig á tal við einn bóndann og sagði: — þetta er meiri kuldinn. Orðin frustu í munninum á mér. — Það verður þokkaleg for þegar leysir, sagði bóndinn. Kaupið Lögberg VÍÐLESNASTA ISLENZKA BLAÐIÐ ##Bctel"$205#000.00 Building Campaign Fund —180 Make your donatlons to th« "Betel" Campalgn Fund, 123 Prlncess Street, Winnlpeg 2.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.