Lögberg - 13.02.1958, Side 5

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 13. FEBRÚAR 1958
5

AHIJGAMAL
IWENNA
S Ritstjón: INGIBJÖRG JÓNSSON
Fréftabréf fró Vancouver
KRISTMANN GUÐMUNDSSON skrifar um
BÓKMENNTIR
Kæra Ingibjörg: —
Fyrir fáum dögum var ég
að bíða eftir “Bus” hér skamt
frá heimili mínu, og þá heyrði
ég yndislegan fuglasöng. Það
var “Robin” að syngja um
komu vorsins, fannst mér.
Ólíklegt var það þó, þar sem
enn var janúar. Þegar ég svo
sagði frá þessu, var mér
sagt, að það kæmi oft
fyrir, að Robins væru hér
vetrarlangt. Ekki meira um
það. En eitt er áreiðanlegt!
Ég var stödd hjá syni mínum
fyrir síðustu helgi, þá segir
Peggy við mig: „Komdu með
mér út í garð, ég þarf að sýna
þér nokkuð.“ Þar voru þá
mörg nýútsprungin blóm —
crocus, snow drops, narcissus
o. fl. í allri sinni dýrð, og
grasið fagurgrænt. Nei, nei, ég
er ekki að reyna að selja nein-
um fasteignir, hús, eða nokk-
uð því líkt hér á ströndinni!
En ég get ekki annað en dáðst
að tíðinni og fegurð náttúr-
unnar. Veturinn er sagður ó-
venju góður hér, eins og hjá
ykkur í Manitoba, og víðar.
Vil ég nú reyna að segja eitt-
hvað í fréttum, og vil ég þá
byrja á jólunum. Þó að ég sé
að verða gömul, þá hlakka ég
alltaf til jólanna, og þegar við
sungum „í dag er glatt í
döprum hjörtum,“ þá vöknar
mér um augu og ég minnist
jólanna heima í Grundar-
kirkju. Eiginlega byrjuðu jól-
in á föstudaginn fyrir jól, en
þá um kvöldið heimsóttu „Sól-
skins“konur elliheimilið Höfn,
og höfðu þær með sér veiting-
ar og gjafir. Var þeim líka vel
íekið, ljós í hverjum glugga
og upp-puntað jólatré í stof-
unni. Forseti „Sólskins“, Mrs.
Dagmar Gíslason, ávarpaði
heimilisfólk og gesti og óskaði
öllum gleðilegra jóla. Svo bað
hún séra E. S. Brynjólfsson að
koma fram, og hann las jóla-
guðspjallið og prédikaði og
flutti bæn. Allir sungu jóla-
sálmana. Tvær ungar stúlkur
skemmtu með harmoniku-
spili, og seinast voru sungnir
ættjarðarsöngvarnir okkar
kæru- Fyrir hönd „Sólskins“
afhenti Mrs. Eileen Smith
heimilinu fallega jólagjöf,
silfurbakka, eða “tray”, undir
silfurborðbúnað. Miss May
Stevenson, forstöðukona Hafn-
ar, tók við gjöfinni og þakkaði
fyrir hana og fyrir heimsókn-
ina og allan hlýleik. Var svo
setzt að borðum og öllum
gefið súkkulaði, kaffi, pönnu-
kökur o. s. frv. Gjöfunum, sem
voru undir jólatréinu, var út-
býtt meðal heimilismanna, og
voru þar bögglar fyrir alla.
Það var enginn að flýta sér að
fara heim, — stundin var
skemmtileg, og vissulega
skildu konurnar, sem fyrir
heimsókninni stóðu eftir „sól-
skin“ og birtu í hugum og
hjörtum fólksins, sem á heima
á „Höfn.“
Svo kom sunnudagurinn
fyrir jól. Þá voru tvær messur
í íslenzku kirkjunni eins og
venjulega, en kl. 3 hélt sunnu-
dagaskólinn sína jóla-barna-
samkomu. Börnin gengu inn í
kirkjuna í fylkingu, syngjandi
jólasálma og röðuðu sér upp
á pallinn. Þar stóð barnsvagga
með brúðu í, sem átti að tákna
„Jesú-barnið,“ en ung stúlka
í síðri, hvítri skikkju sat hjá
(María mey). Tveir ungir pilt-
ar lásu jólasöguna á víxl — og
börnin sungu, og fór vel á því.
Seinast sungu þau öll á ís-
lenzku fyrsta versið af „Heims
um ból“ — og litla kínverska
telpan (sem tilheyrir S. S.)
söng af miklum krafti. For-
stöðumaður og kennarar S. S.
eiga þökk skilið, því það er
mikið verk að æfa stóran hóp
barna svo vel fari. Veitingar
og kaffi handa öllum í neðri
sal kirkjunnar á eftir þessari
samkomu-
Islenzk guðsþjónusta á að-
fangadagskvöld var vel sótt.
Þar var líka skírt ungbarn
þeirra Mr. og Mrs. Brynjólfs-
son, afar og ömmur barnsins
voru skírnarvottar. Það var
eitthvað svo hátíðlegt ða hafa
skírnarathöfn um hönd, ein-
mitt á fæðingardegi frelsarans.
Aðal jólamessan á jóladaginn
var hátíðleg, með miklum
söng. Á eftir þeirri messu fór
kórinn heim að Höfn og söng
þar um stund öllum til á-
nægju.
Sunnudaginn 2. febrúar fóru
W. A. kirkjukvenfél. að Höfn,
var það þeirra árlega heim-
sókn, eða fagnaður. Var þar
margt fólk samankomið. For-
seti, Mrs. Guðrún Hallson,
stýrði skemmtiskrá, og ávarp-
aði heimilisfólk Hafnar. Svo
kallaði hún á séra Fr. A. Frið-
riksson, sem er staddur hér í
borg, ásamt konu sinni frú
Gertrude, frá Húsavík. Suður-
Þingeyjarsýslu, íslandi. Séra
Friðrik hélt fjöruga og
skemmtilega ræðu, og var vel
fagnað- Fjórir ungir menn
sungu íslenzka söngva, og
Grettir Björnsson spilaði und-
ir á harmoniku sína. Grettir
skemmtir okkur oft og vel
með spili sínu. Þá sýndi Miss
Ellen Johnson litmyndir —
slides — frá íslandi og Evrópu,
en þar ferðaðist hún á síðast-
liðnu ári. Myndirnar voru
yndislegar, og Ellen útskýrði
þær vel. Að skemmtiskránni
lokinni voru frambornar hinar
beztu veitingar.
Nokkru fyrir jólin sýndi Mr.
Carl Finnbogason kvikmyndir
í neðri sal kirkjunnar. Voru
myndirnar teknar á ferðalagi
þeirra hjónanna á síðasta
sumri um Bandaríkin, til ís-
lands og Danmerkur, og svo
heim aftur og í gegn um N.
Dakota og Winnipeg. Það var
mikið gaman að sjá myndirn-
ar, og þar sá ég framan í
frænku mína Mrs. B. F. 01-
geirson, forstöðukonuna á
„Borg,“ Mountain, N.D. — og
marga fleiri sem ég þekkti.
Hér er talað um vinnuleysi.
En tvær stúlkur, sem komu
frá Islandi nýlega og ætla að
vera hér í eitt ár, eru strax
búnar að fá góða atvinnu. Það
er alltaf að koma hingað fólk
að heiman — mesta myndar-
fólk, og virðist það kunna vel
við sig hér.
Á nýafstöðnum fundi þjóð-
ræknisdeildarinnar Strandar
var Mr. Stefán Eymundsson
kosinn forseti, og á fundi hjá
elliheimilisnefndinni var Mr-
Connie Eyford endurkosinn
forseti.
Nýlega voru hér í heimsókn
hjá ættingjum sínum þeir Mr.
Þorsteinn Hallgrímsson, Mr.
Hermann ísfeld, Mr. Oscar
Josephson og Claire Johnson
frá Argyle.
Okkur, sem búum hér í
„Stefánsson’s Sanctuary“ líð-
ur ágætlega. Við heimsóttum
hvort annað um jólin og borð-
uðum hangikjöt, mysuost o. fl.
Rétt núna leit Mrs. Stefánsson
inn og sagði: „Segðu þeim að
nágranninn sé að slá “lawnið
sitt,” — í febrúar.
Með kærri kveðju,
Guðlaug Jóhannesson
❖ :Jt
Bréf fró Dakofa
Kæru ritstjórar Lögbergs:
Ég vil nú biðja ykkur um
lítinn blett í ykkar góða blaði
fyrir þessar línur. Hér með
sendi ég ársgjald blaðsins
með kærri þökk fyrir liðinn
tíma og sérlega vandaða og
uppbyggjandi ritdóma.
Þegar ég las greinina „Kom
ekki Lögberg?“, fór ég ða tína
saman centin. Vildi eiga þá
ósk að geta sent blaðinu pen-
ingagjöf, en bið þess meir að
þeir sem eru þess færir leggi
nú lið, því ekki megum við
missa Lögberg. Greinin eftir
Rannveigu er ágæt eins og
allt hennar ritstarf. — Ætla
nú að gamni mínu að senda
fáein máltæki:
1. Eins manns tap er annars
gróði.
2. Eitt barn er sem tíu.
3. Svo má lofa einn, að ann-
ar sé ekki lastaður-
4. Margt er það í húsum
haft, sem ekki er á bæi ber-
andi.
5. Lengi lifir í kolunum.
6. Ekki veldur einn þar sem
tveir deila.
7. Eitt spor í tíma tekið
sparar níu.
8. Víða er pottur brotinn.
SKAGFIRZK LJÓÐ.
Eftir sexlíu óg átta höfunda.
Sögufélag Skagfirðinga
gaf út.
Séra Helgi Konráðsson ritar
formála fyrir bók þessari, en
með honum í útgáfunefndinni
voru þeir Bjarni Halldórsson,
bóndi á Uppsölum, Jón Jóns-
son, Bessastöðum, Gunnlaug-
ur Björnsson, bóndi í Brim-
nesi, og Pétur Hannesson,
póst- og símamálastjóri á
Sauðárkróki.
Ef ljóðasöfn slík sem þetta
geta bjargað frá glötun fá-
einum góðkvæðum, eru þau
ekki til einskis út gefin. Og þá
er vel fyrirgefanlegt þótt tals-
vert fljóti með af rími, sem
lítils er um vert-
í Skagfirzkum ljóðum rek-
ur maður sig strax á þriðju
blaðsíðu á ljómandi snoturt
ljóð: „Að lifa,“ eftir Andrés
Björnsson:
„Er dagur rís á fætur,
sem dregur allar nætur
á tálar, —
hann geisar fram í veldi
og fer um hugann eldi
og brjálar.
En drottinn hefur gert mér
að gera það, sem vert er,
að skrifa
um sviðann sem það veldur
að vera dagsins eldur
og lifa.“
Eftir Andrés eru þarna
fimm Ijóð, er sýna að hann er
góðskáldsefni, og lætur hann
vonandi ekki það ljós sitt
hverfa undir mæliker.
Næst eru nokkur kvæði
eftir Arna G. Eylands, en
hann er þegar kunnur fyrir
skáldskap sinn. Vel þekktur
er einnig Ásmundur Jónsson
frá Skúfstöðum. En Bjarni
Halldórsson er mér nýr og
hann er allgott skáld. „Á
hryggjum,“ eftir hann, er
mögnuð draugasaga, vel rím-
uð. — „Fugl í götu,“ eftir
Emmu Fr. Hansen, er laglegt
kvæði, og „Ætti ég hörpu,“
eftir Friðrik Hansen, er gull-
fallegt ljóð, enda sungið um
land allt. Fleira er þarna vel
gert eftir Friðrik. — Frímann
Jónasson á eitt laglegt ljóð:
„Á heimaslóðum.“ — Vísan
hennar Guðlaugar Guðna-
dóttur: „Ljósir lokkar,“ er
9. Betri eru fá orð í tíma
töluð, en ótöluð.
10. Betra er hjá kotungum
að dvelja, en í konungshöll.
11. Enginn er sjálfum sér
nógur.
12. Enginn verður ágætur af
engu.
Innilega þökk fyrir þennan
greiða. Með beztu óskum til
ykkar og allra lesenda um far-
sæla framtíð.
Ykkar einlæg,
M- frá Dakoia-dalnum
góð. — Kunnur fyrir þjóðlífs-
lýsingar sínar er Guðmundur
L. Friðfinnsson, og kvæði
hans: „Konan með kyndilinn,“
er allgóður skáldskapur.
Þokkalegt kvæði er „Fjall-
ræna,“ eftir Gunnar Einars-
son, og „Dögun,“ eftir Gunnar
S. Hafdal, sem er nokkuð
kunnur fyrir kveðskap sinn.
„Kolskeggur,“ eftir Gunnlaug
Björnsson, er dável ort. Hall-
grímur Jónasson á þarna á-
gætar „Stökur,“ og „Sléttu-
bönd“ prýðileg. „Bláir eru
dalir þínir,“ eftir Hannes
Pétursson, og „Amma mín,“
eftir Harald Hjálmarsson, eru
góð kvæði. „Gömul mynd,“
eftir Helga Konráðsson, er
eftirtektarvert ljóð, „Haust-
brim“ sömuleiðis. „Minning,“
eftir Hólmfríði Jónasdóttur, ér
fallegt-
Ingibjörg Jóhannsdóttir á
Löngumýri á þarna fjögur
kvæði, og þótt þau séu dálítið
viðvaningslega ort, vekja þau
eftirtekt lesandans og neita að
gleymast, einkum „Nótt“ og
„Ein á báti.“ „Nótt“ er aðeins
eitt erindi:
„Hvers vegna er ég að kalla
um nótt
inni í koldimmu, mannlausu
húsi,
þar enginn svarar og allt er
hljótt
nema andardráttur minn.
Hún átti hér heima, gleðin
mín,
með gullastokkinn sinn.“
ísleifur Gíslason, hagyrðing-
urinn landskunni, á þarna dá-
lítið af skemmtilegheitum.
Bezt þykir mér þessi vísa:
„Við mæðuveikisfaraldur
hann Björn minn lengi bjó,
svo búskapurinn illa gekk,
en lítið fékkst úr sjó.
Svo bólgnaði í honum botn-
langinn, sem botlanga
er siður,
og Björn var skorinn upp,
en rollurnar hans niður.“
Jóhannes Örn Jónsson á
gott kvæði: „Til íslands," og
nokkrar vel ortar vísur.
„Þokan,“ eftir Jón Jónsson er
dágóð. Allvel hagorður er Jón
Þorfinnsson, maður Guðrúnar
frá Lundi, eftir hann er þessi
vísa:
„Nótt að beði sígur senn,
sofnar gleði á vörum,
samt við kveðum eina enn
áður en héðan förum.“
Jónatan Jónsson á fallegt
kvæði: „Tagra sa.“ Magnús
Gíslason kveður allvel um
Bólu-Hjálmar, og María Rögn
valdsdóttir um áramótin. Eftir
Ólínu er eitt forkunnar gott
kvæði: „Guð er minn styrk-
Framhald á bls. 8