Alþýðublaðið - 06.08.1960, Síða 8

inni og lik Bonzo fannst síð
ar við hlið barnanna, enda
þótt hann hefði með góðu
móti getað bjargað sér út
um þakgluggann..
Hyggindi -hunda eiga sér
oft skemmtilegar hliðar. í
Vínarborg er frægt bakarí
og þar er líka frægur hund-
ur, sem sjaldan lætur sig
vanta, þegar. það er opið.
Seppi situr alltaf fyrir ut-
an bakaríið og bíður eftir
að viðskiptavinir komi. Ef
þeir hafa eitthvað lauslegt
meðferðis, svo sem regnhlíf,
tösku eða eitthvað þess hátt
ar, þá er seppi ekki lengi að
,,stela“ því, svo lítið beri a.
Síðan lofar hann viðskipía-
vinunum að fara inn í búð-
ina, en örskömmu síðar kem
ur hann þjótandi inn með
regnhlífina eða töskuna í
kjaftinum. Hrekklausir við-
skiptavinir halda strax, að
þeir hafi týnt hlutnum og
ljóma allir af ánægju yfir
skilvísi seppa. Og hann fær
köku í fundarlaun en til
þess er leikurinn gerður. —
Seppi er svo sakleysislegur
á svipinn, að fáir gruna
hann um græsku.
ÞAÐ ER ekki alltaf gott að finna upp á einí
nýju. En franski hattagerðarmaðurinn, sem I
hattinn á myndinni hér að neðan, á vissulegí
skilið fyrir hugulsemina. Nú sleppur kvenfólk
að róta í veskinu sínu í leit að varalitnum, pú
greiðunni eða smámynt til þess að hringja me
er öllu komið fyrir í hattinum og hinum m<
honum eru til viðbótar: tannbursti og silkinátt:
Allt til að auka ánægjuna.
Hyggnir hundar
Engir þekkja betur hygg
indi hunda en bændurnir.
Skozkur bóndi, John Mac
Donald að nafni, átti hund
sem hét Lassie. Hann sýndi
frábær hyggindi í frosti og
ÞAÐ er alkunna, að hund
3r sýna oft hugrekki og
tryggð, sem margan mann-
ínn skortir. Allir, sem hafa
haft kynni af hundum, —
kunna sögur, sem vitna um
þetta og í eftirfarandi lín-
um segir Peter Mitchell fá-
éinar slíkar.
Frú Irene Barryman frá
Gornwall var vön að fara
í gönguferðir út í skóginn
með greifingjahundinn sinn
hann Markús. Einhverju
sinni bar svo við, að hún
fór einum of langt út í skóg’-
inn og hafði ekki hugmynd
um gildrur, sem þar höfðu
verið settar af veiðigörpum.
Fyrr en vaxði var eins og
jörðinni hefði verið svipt
undan fótum hennar. Til
allrar hamingju hélt hún í
bandið á hundinum. Henni
tókst að grípa í nibbu með
hendinni sem var laus og á
samri stundu hugkvæmdist
henni að gefa Markúsi skip
un um að standa grafkyrr.
Og Markús hlýddi og stóð
grafkyrr enda þótt bandið
skærist inn í hálsinn á hon-
um. Það leyndi sér ekki að
hann skynjaði þá hættu, —
sem húsbóndi hans var í, —
enda þótt hann sæi ekki
hvað hefði gerzt. Jafnskjótt
sem Berryman varð þess á-
skynja, að Markús gerði
sitt bezta til að hjálpa hennj
gaf hún honum skipun um
að fara hægt aftur á bak.
Hægt og hægt tókst henni
með aðstoð hundsins aö
fikra sig upp á bakkann aft-
ur. Nokkrum klukkutímum
síðar fannst frú Berryman
meðvitundarlaus og magn-
þrota. Við hlið henni stóð
Markús, sem einnig var að-
framkominn, en reyndi þó
að vekja húsbónda sinn. —
Saga þessi sannar þá stað-
reynd, að Markús og fjöl-
margir aðrir hundar, virð-
ast gæddir þeim undraverða
hæfileika að vita hvernig
þeir eiga að hegða sér á
hættustund.
Bonzo heyrði til kín-
verskri fjölskyldu, sem var
búsett í London. Hann svaf
alltaf á nóttunni í barnaher-
berginu, þar sem þrjú börn
sváfu. Eitt sinn brauzt út eld
ur um hánótt. Bonzo vakn-
aði fyrstur og þaut á auga-
bragði til herbergis foreldr-
anna og gelti eins og óður
væri þar til foreldrarnir
vöknuðu. í millitíðinni var
barnaherbergið orðið alelda
en Bonzo lét það ekki hræða
sig. Hann þaut inn í eldinn
og reyndi að draga eina telp
una á náttkjólnum. En eld-
urinn hafði náð yfirhönd-
stórhríð, 'nýlega. Hann. lá
makindalega fyrir framan
arininn, þegar hann spratt
skyndilega á fætur og heimt
aði að fá að fara út í hrið-
ina. Andartaki síðar kom
hann aftur inn með aðfram-
komna hænu í kjaftinum. —
Síðan þaut hann út aftur og
kom að vörmu spori með
aðra hænu, sem var að því
komin að krókna. Þessu
hélt hann áfram, þar til
hann hafði borið hverja ein
ustu hænu bóndans inn að
hlýjunni við arininn. — Á
einhvern hátt hefur hann
skynjað, að ekki var ailt
með felldu í hænsnahúsinu
og þegar hann kom út hef-
ur hann séð, að allar hæn-
urnar stóðu í hnapp úti við
netið. MacDonald
aði málið morgur
og uppgötvaði, a
höfðu komizt í hs
ann og hrætt hæn
Má vera, að Lí
heyrt í hænunum,
þurfti hyggindi ti
Himnaríkissæla sumarleyfisins
A SAMA hátt og hin-
ir níðþungu rúmhelgu
dagar væru lítt bærileg-
ir, ef helgin leyndist
ekki að bakiþeim, þann
ig væri allt árið þungur
kross, ef menn hefðu
ekki tilhlökkunina um
langþráða himnaríkis-
sæla Dýrð sé guði í
hæstum hæðum! Menn
hafa yfir í huganum vís-
una góðu:
þriggja vikna sumarfrí
til þess að daðra við
Og loksins kemur hin
Mér er sama um sigra
og tap,
sannleik og haugalygi,
Ég er kominn í
jólaskap.
Ég er í sumaríríi.
Hafið þið ekki séð fal
legu auglýsingarnar í
blöðunum, þar sem
fjöldskyldan ekur í opn
um bíl í glaðasólskini
og sælan skín úr andlit-
unum? Ég lét freistast
og fékk lánaðan lítinn
bíl hjá kunningja mín-
um. Það var hægt að
opna á honum þakið en
æ, farangurinn sá fyrir
því! Og sólskinið? Það
var sólskin upp á hvern
einasta dag, — meðan
ég varð að húka á skrif
stofunni. Og sælusvip-
urinn á andlitunum? —
Konan hafði allan tím-
ann magapínu yfir því
að hafa gleymt öllu, —
enda þótt öll búslóðin
væri uppi á þakinu. Og
krakkinn: grenjandi yf
ir því að fá ekki að taka
alla strákana í hverfinu
með.
ur loksins hafa fundið
réttan sumarbústað —
(sem við leigðum fyrir
dágóðan pening) þá
skein sólin á okkur og
blessaði okkur öll. Þar
til mig tók að svengja
og varð það á, að yrnpra
á því við konuna mína,
hvort hún ætlaði nú
ekki að fara að elda.
— Ég? Elda? Nú er
maður ekki í sumarfríi
eða hvað?
jafnvel skúringar!
meira um það.
Það sprakk tvis
heimleið úr pa:
inni og auðvitað s
það af ógætil
akstri mínum.
kvaðst hafa heyrt
menn varaða við
óaðgæzlu í útvarp:
„Og heim er ég
inn og halla undir
á skrifstofunni oj
þykir mér verst, a
skyldi ekki skilja
ina, þegar ég mæ
munni fram þessa
hugsuðu setningu
mér hafði dottið
yfir uppvaskinu:
— Heyrðu, e
mín! Hvað áttu r
daga eftir af’ sum
inu mínu?
Fall er fararheill, —
hvíslaði huggarinn, og
þegar við töldum okk-
Ég varð að sjóða pyls
ur meðan hún las Amor,
og þannig koll af kolli:
Eldamennska, þvottur,
Nú er ég strax f;
að ihlakka til næsta
arleyfis. Þá skal hi
að vita ,hvar I
keypti ölið!
g 6. ágúst 1960 — Alþýðublaðið