Lýður - 07.03.1889, Blaðsíða 4

48
Eins og pú eigi mátt kvíða
ókomnum tíma,
svo mátt pú heldur ei liorfa,
huga mjög glöðum
eptir peim ókomna degi,
er átt pú í vændum. —
Sorg getur birgst í hans baðmi
sem broddur á rósu. —
„Allt er í heiminum hverfult“,
hatrið og elskan,
Sorgin og gleðin er svipult,
Svipult er liíið.
Lif pú, sem lifa pú eigir
Langa um ætí.
— Lif pú, sem lifa pú eigir
Litla stund dægurs.
G.
1. Spi Er nauðsynlegt að standa berhöfðaður við greptranir,
og syngja allan tírnann meðan mokað er? —
I;mð heíir lengi heyrt til vorra larkjusiða að syngja
úti í kirkjugörðum meðan ,.jarðað“ er, p. e. mokað ofan í
grötina, og petta er gjört eins vetur sem sumar og viðast
hvar hvernig sem veður er. Jaessi siður or erlendis löngu
kominn úr tíðsku. |>ar mun pað víðast vera vissra manna
(grafara) embættisstarf að fylla grafirnar, eptir að prestur
hefir ausið kistuna moldu, og liann og líkfylgdin er farið
burtu. Hjá oss mretti lika pessi siður missa sig. En eink-
um ættu menn að hætta að standa berhöfðaðir í illviðrum
og frostum við langar greptranir — að tekið sé ofan með-
an presturinn kastar á rekunum, er annað mál — og eins
ætti sá siður að fara að verða almennur, að sungið se —
meðan menn viJja syngja — inni í kirkjunni meðan
mokað er ofan í, en ekki á bersvæði, sem eptast er, úti við
gröfina.
Ofannefndri spurningu verður pví svarað neitandi —
nema hvað bezt er að breyta með lempni öllum pess
Jconar siðum. Eða vilja menn spyrja um fieiri siði?
2. Sp. Hvernig á að lifa af tekjum, sein ekki nást?
Svar: Með pví að lifa af munnvatni sínu eins og Mag-
pús sálarháski.
3. Sp. Hvernig á að fara að til pess að létta sveitapyngsli?
Svar: Með pví að stofna stórbú og fá ráðsmann til að
stýra pví með forsjá hreppsuefndar. Slculu yngri sem eldri
sveitarlimir par vistast, peir sem uuuið geta til að vinua,
börnin til fósturs og menntunar, og örvasa fólk til að fá par
mjóllc og liunang — mjóllc að minnsta kosti.
LÓCEKA R.
(þýtt).
Piltur og stúllca geugu saman á götu. „Nei, littu á
lóuna, sem fylgir okkur“, sagði stúlkan. „Hún fylgir mér“,
sagði pilturinn. ,.|>að er eins líklegt að hún fylgi mér“,
sagði stúllcan. Jaað or hægt að vita pað fijótfega“, sagði
pilturinn, „nú skalt pú iara neðri götuna en ég pá ef’ri, og
svo mætumst við parna upp frá“. J>au gjörðu svo. „Pýlgdi
l'ún nú ekki mér“ ? spurði pilturinn, pegar pau mættust.
„Nei, liún fylgdi mér“, svaraði stúlkan. „J>á hljóta pær
að vera tvœr“. |>au gengu aptur saman spölkorn, en pá
var lóan elclci nema ein; pilturinn sagði, að liún væri sín
megin, en stúlkan hélt að hún ræri hennar megin. „Ég
kæri mig kollóttan um lóuna pá arna“, sagði pilturinn.
„Já, ég líka“, svaraði stúllcan.
En er pau liöt'ðu petta sagt, fláug' lóan líka burt. „]?að
var pín megin“, sagði pilturinn. „Rei, pakka pér,krer-
lega fyrir, ég sá -greinilega að pað var p í n megin. En
parna — — — par kemur hún aptur“! sagði stúllcan.
,.Já, pað er mín megin“, sagði pilturinn. En nú reidd-
ist stúlkan. „Hei, fari pað nú norður og niður ef ég geng
eitt fet með pér lengur“! Og hún fór sína leið. J>á hvarf
’.óan frá pjjtinum, og pótti lionum svo milcið fyrir, að hann
fór að lcalla. Hún svaraði. „Er lóan hjá pér“' ? kallaði
pilturinn. „Nei, en er hún hjá pér" ? „Æ, nei, pú mátt
til að koma hingað aptur, máske hún komi pá með pér“.
Og stúlkan kom aptur; pau tókust í hendur og gengu sam-
an. , Dírindí11 Jieyrðist stúlkunnar megin. „Dírrindí11 !
Jieyrðist við lilið piltsins, „Dýrðin, dýrðin, dýrðin“! hljóm-
aði á allar liliðar, og pegar pau gáðu að, voru mörg pú-
sund lóur allt um lcring. „Ó, livað pað er indæltH sagði
stúllcan, og leit upp til piltsins. ,, Já, guð blessi pig“, sagði
pilturinn.
ÝMISLEGT.
Einu sinni í samkvæmi var meðal annars tilrætt um að
snjór og ís væri bezla meðal til að pýða lcal svo lítið yrði
mein að. Drottinn minii! hrópaði h-íldri kona ein, hvern-
ig fara menn pá að á sumrin þegar ekki næst í snjó, t. d.
í sumar ?
í bæ einum var maður nokkur settui í fangelsi fyrir
skuldir. Varð hann pá svo bálvondur og óður, að bann jós
yfir lögreglupjónana hinum verstu hrakyröuiH og sköminum,
seni hann gat upp liugsað, og kallaði pá ólluin illum nöfn-
um. |>etta var meira en peir gátu polað, og komu sér því
saman um, að senda klögun til bæjárstjórnarinnar. Klögunin
hljóðaði svo: „Herra N N belir skammað olikur, kallaú okk-
ur níðinga, prælmenni og svikara. Að þetta sé allt saman
sannleiki, vitnum vér hérmeð, með okliar undirskriptum.
L ý ð u !* vsrður seldur frá 12. blaði til ár-
gangsloka (25. blaðs) fyrir 1 lcr innanlands, 1 lcr. 25 au.
erlendis. J>eir sem vilja styrkja blaðið með pvi að gjörast
kaupendur pess, gjöri svo vel að gefa sig fram. Fyrifi að
selja Lýð fá útsölumenn hans J/s
Allir sem liafa umfram eða misst geta 8. og 10 blað
Lýðs, eru beðuir að endursend*, pað sem fyrst, pví pau
vanta oss handa nolckrum kaupendum.
Kaupendur Lýðs eru nú rúmir 800, en pyrftu að
verða 1000 ætti fyrirtækið að borga sig.
Auglýsingar í Lýð eru menn beðnir að senda rit-
stjóra eða prentara blaðsins.
Audvirði Lýðs eru kaupendur lians vinsainlega
beðnir að greiða sem iýrst til aðalútsölumanna biaðsins,
sem jafnóðum geta pess í blaðinu liVerjir borgi.
í sambandi við áskorun pá, frá hinu íslenzka bók-
menntatélagi, er pað að beiðni minni liefir prentað á kápu
fyrsta heptis af öðru hindi Eornbréfasafnsins, vil eg leyfa
mér að mælast til [þess við alla pá menn á Islandi, er
kyrmu að iiafa undir liöndum eða vita um forn skjöl eða
skjaJabælcur, hverju nafni sem nefnast, að þeir sýni mér
pá velvild að slcýra mér að minnsta lcosti frá þvioggreina
hyer og Jive gömul pan skjöl sé, er þeir lcynnu að vita af
eða eiga sjálfir. Helzt vildi jeg pó óska að peir vildu ljá
slíkt úm tíma og er ábyrgst að skila pví aptur jafngóðu,
ellegar pá að peir sendi mér nákvæmar afslcriptir. jþé svo
stæði á að menn þyrftu sjálfir á slíkum skjölum að haltla,
væri alveg óliætt að taka afskript af þeim, eða pá að
minnsta kosti að láta mcnn vita um þau, pvi að pau eru
jafngóð fyrir pað.
Kaupmannahöfn 14. janúar 1889.
Jón J>orJce 11 sson.
Ritstjíri: Mattíi. Jm-humsnui.
Pruutsiaiðja: Björns Jónssonar.