Við og við - 29.03.1889, Blaðsíða 3
3
éfúsir til að hengja bjölluna á j
köttinn (formaður var nefnilega j
.fjærverandi); var pá refsingin linuð
þannig, að einn hinn hugprúðasti
af bindindishetjunum var valinn
til að láta formanni í Ijósi óánægju
hinna framagjarnari félagsmanna
yfir forraannsstörfuin hans; leizt nú
félagsstjórninní ekki á blikuna, og
póttist sjá í anda forlög félagsins,
eins og Hannibal forlög Kartagó-
borgar.
Nú vorn góð ráð dýr, pví hér
var úr vöndu að ráða; dróu nefnd-
armenn saman lið í kyrpev, og urðu
á skömmum tíma svo fjölmennir,
að þegar allt liðið var kannað,
voru par saman komnir á einum
stað fullir 4 menn; gerðu pcir nú
áhlaup á félagssjóðinn með pess-
um liðsafla, unnu á honum frægan
sigur, og lýstu pvi hátiðlega yfir,
að „bindindisfélag Isfirðinga14 væri
uppleyst og undir lok liðið; var
svo öllum sjóðnum (nálægt 50 kr.)
skipt í prjár afarmiklar deildir,
átti ein peirra að leggjast við ekkna- ;
sjóðinn, fyrir aðra var ákveðið að
stofna. Hávirðuglega!! Good-
Teinplar-(Stór)-Stúku í ísafjarðar-
kaupstað, en með hinni priðju
skyldi koma á fót hinu fyrirhug-
aða bókasafni á ísafirði; hefir ör-
læti petta vissulega velt pungum
steini frá hjörtum peirra manna,
sem sífeldlega jarma um fátækt
landssjóðs, pví líklega hefði hann
látið eitthvert lítilræði af hendi
rakna til safnsins, ef pessi öfluga
og óvænta hjálp liefði eigi dunið
yfir eins og prumuveður úr heíð-
skýru lopti.
J>egar aðrir félagsmenn fréttu
pessa voðalegu stjórnarbyltingu,
fylltust hjörtu peirra heljarafli
grimnrdar og örvæntingar; æddu
peir á ráðstefnuna, og reyndu til
að lileypa upp pinginu; voru peir
lengi hinir áköfustu, svo tvísýnt
var, hvernig fara mundi, en fyrir
öbifandi staðfestu stjörngarpa, létu
upphlaupsmenn undan síga að lok-
um; sneru peir nú heim með hryggu
hjarta, og getur enginn útmálað alla
pá eymd, harmakvein og hryggð-
arstunur, sem af pessu hefði leitt,
ef tímans allt læknandi hjól eigi
hefði velt peim í skaut hvínandi
„maskeradeballs14 daginn eptir, livar
nokkrir af bindindismönnum svöl-
uðu sínum harmprungnu sálum,
og drekktu sorgunum í óminnis-
elfum liins eðla „Toddy’s“.
A dánardægri sínu höfðu félag-
inu bæzt nokkrir nýir bindindis-
postular, og má nærri geta, að peir
aumingjar eiga um sárt að binda,
að vera svona skyndilega sviptir
pessum náðargeisla, er að eins í
tæpa 7 klukkutíma hafði vermt
peirra syndugu sálir.
Yfir höfuð kvað félagsmennpungt
haldnir út af fráfalli félagsins.
Höfðu peir mjög svo glúpnað yfir
moldum pess, svo jafnvel hinir
hraustustu máttu varla vatni halda,
er svrnginn var hinn alkunni út-
fararsálmur:
„ þar fór jarl jarla . . .