Kirkjublaðið - 01.03.1895, Page 3

35
og standa um aldur og æfl. Það er fjelag, sem þrátt
fyrir alla misbresti, sem orðið haía á þvi, hefir meiru
áorkað til góðs en nokkur annar fjelagsskapur, sem
menn hafa sögur af, fjelag, sem meir en nokkurt annað
fjelag hefir eflt menntun og þekkingu mannkynsins,
mildað siðina og verndað lítilmagnann gegn ofbeldi stór-
bokkanna, — auk allrar þeirrar andlegu blessunar, sem
trúaðir menn haía í margar aldir fundið i kirkjunni og
náðarmeðulum hennar. I stuttu máli: þetta, sem ýms-
um stendur svo mikill stuggur af og menn þykjast þurfa
að kveða niður, þessi voðalegi óvættur, — það er Guðs
ríki á jörðunni.
Þessu svara þeir, sem mestan ýmigust hafa á kirkj-
unni, að líkindum þannig: »Það er ekki Guðs ríki, sem
vjer níðum niður, heldur nókkuð annað. Kirkjan, sem
kölluð er, hefir tvær hliðar. Hin innri hliðin kann að
vera svo og svo góð, þó að vjer reyndar efumst um það
að sumu leyti, en hin ytri hliðin er gjörspillt, og það er
hún, sem vjcr eigum við«. Þetta er ofurhægt að segja,
hægt að kasta því fram, að kirkjan sje svo eða svo
spillt, en sanna það þó ekki, og jafnvel ekki leiða rök
að því. Ekkert er þó hægra en að finna marga galla
á kirkjunui. Það er vitanlegt, að kirkjan, að því leyti
sem hún er meðfram mannleg stoínun, er harðla ófull-
komin í ýmsum greinum, og það er ekki nema eðlilegt.
Kirkjan, þó’tt gömul sje, er enn í myndun, bæði út á við
og inn á við: út á við að því leyti, að hún á enn langt
í land með að ná til allra þjóða, — og inn á við að þvi
leyti, að trúar- og siðferðislífi manna í kirkjunni er enn
mjög ábótavant. En einnig ber það vott urn ófuilkom-
leika kirkjunnar, hvað hún skiptist í margar dcildir,
sem í ýmsu hafa ólíkar skoðanir, og jafnvel stundum
ofsækja hver aðra. Það eru engir fúsari á að viður-
kenna þetta en kirkjunnar menn sjálfir, að minnsta kosti
hinir betri meðal þeirra; enda lætur kirkjau sjálf það
ásannast í verki, með því að halda mikinn fjölda af
kennimönnum og kristniboðendum, til þess að reyna að
bæta úr brestunum. En það gengur auðvitað misjafn-
lega, eptir því, hvernig þeir eru meonirnir til, og hvað