Reykvíkingur - 01.05.1900, Blaðsíða 2

i8
lamdi hann hnefunum ofan á borðsröndina,
svo að skinnið fór af og blæddi úr, í því
að glumdu í honum þessi fagurmæli: „Það
er helv .... lýgi, —- hann Halldór Friðriks-
son. — Nei hann lector. Nei, jú, hann Þór-
hallur má ekki missast úr bæjarstjórninni".
„Aldan", „Báran", vindurinn, lognið, „temp-
larar“, „skraddarar" og „skótnakarar, hjeldu
fund um kosningarnar, sem allt gekk þar að
sögn skaplega, enda kom kunningi H. J. þar
ekki, nje hans skósveinar.
Síðar var fjórði undirbúningsfundurinn
haldinn af Framfarafjelaginu í leikhúsi Breið-
fjörðs. Þar þótti víst öllum ókunnugum að
H. J. tæki upp í sig af digru rullunni, enda
hafði honum þá áskotnazt nýr meðlimur að
skoðunum sínum, — hann kennari Bjarni
Jónsson.
Þar næst var haldinn sameinaður fundur
af kaupmannaráðinu og verzlunarmannafje-
laginu. — Um kosningarnar þarígað var Bjarna
kennara ekki leyft að koma. Skiptu þeir þá
á milli sín H. J. ólofinu um H. Kr, Friðriks-
son, en hann M. Ben. eptir megni oflof-
inu um Þórhalla Já, hann M. Ben. var þá
orðinn svo þreyttur og þróttlaus af áreynsl-
unni, að hann skrökvaði því upp á sig, að
hann sjálfur, hann M. Ben , hefði eyðilagt
miðstöðvarupphitunina í barnaskólanum nýja.
En sem nærri má geta, þá trúði því enginn.
Þar næst komu þær nýjungar fyrir, að
embættismennirnir hjeldu fund með sjer um
kosningarnar. A þeim fundi kom kennari
Bjarni Jónsson með þau tilhæfulausu helberu
ósannindi, að H. Kr. Friðriksson hefði ein-
ungis fengið tvö ókjörgeng atkvæði með sjer
í Framfarafjelaginu, og að fjelagsstjórnin
hefði fengið ámæli mikil hjá fjelaginu, fyrir
að hafa sent heim til H. Kr. Fr., og spurt
hann um, hvort hann tæki nú á móti kosn-
ingu
Hefði ekki neinum mikilsvirtum bæjar-
búa hugkvæmzt það snjallræði, að kalla sam-
an á fund helztu menn hvers fjelags, til þess
að fá þá til í sameiningu, að reyna að fyrir-
byggja allt of mikinn tvístring í kosningun-
um, þá má fullyrða, að kosningin hefði orð-
ið á hinni mestu ringulreið, því um það voru
fjórum sinnum fleiri candidatar tilnefndir,
en kjósa átti. Þessi sameinaði fundur kom
sjer saman um þá somu, sem kosnir voru.
Kvöldið fyiir kjörfundinn voru allir kosn-
ingarbærir bæjarbúar boðaðir á fund í leik-
húsi W. O. Breiðfjörðs. Ritstjóri Einar Hjör-
leifsson var kosinn fundarstjóri. Herra banka-
stjóri Tr. Gunnarsson, sem þá kom um morg-
uninn frá útlöndum, óskaði að fá að vita
hverjir í kjöri væru; ritstjóri Björn Jónsson
skýrði þá ljóst og skorinort frá, hverjir af
candídötunum mundu hafa mest fylgi, og væru
heppilegastir.
Umræður urðu langar og á stundum all-
snatpar. Fyrirspurnir voru lagðar fyrir candí-
datana. Bankabókari Sighv. Bjarnason svar-
aði fyrirspurnunum ákveðnast. Hann sagði,
að ef sjer ekki kæmi saman við meiri hluta
bæjarbúa í skoðunum sínum á stærri fjármál-
um bæjarins, etc., þá mundi hann segja af
sjer fulltrúastörfum.
Bæði hann, og eins Guðmundur Björns-
son og sömuleiðis Thoroddsen, voru ákveðn-
ir í því, að okra ekki lengur á óræktarlandi
bæjarins, en gjöra erfðafestuskilmálana að-
gengilega; lector Þórhallur virtist vilja halda
því sem öðru í gamla horfinu, en mun nú
vera, sem betur fer, snúinn á rjettan veg.
Björn Kristjánsson var sá eini í candídata-
halarófunni, sem svaraði fyrirspurnunum út
í hött, eða álíkast sem gamall alvanur
apturhaldsbófi. Undir fundarlok voru próf-
kosningar reyndar og fjellu þar hlutfallslega
eins og raun á varð, að G. B. og Sighvatur
voru vissir. Keppnin valt á Thoroddsen,
Þórhalli og B. Kr.
Kaupmenn urcu mjög undir í þessum
kosningum og var það þeim sjálfum að kenna,
En ekkert fjelag varð eins skammarlega und-
ir, eins og „Framfara“fjelagið, sem um má
kenna H. J., B. J. og honum M. Ben. Slíkt
ætti ekki optar að líðast af fjelagi, sem tel-
ur á annað hundrað kosningarbærra manna.
Umtalið á götunum um ný]u fulltrúana,
Framh.
N.: — „Það er undur auðvelt, að brúka
ástæðulaus fúkyrði um hvað eina sem er, en
að rökstyðja slíkt, er meiri vandi. Aðal-
mergurinn í ræðu þess, sem seinast talaði,
var í fæstum orðum sagt — þessi: —Fram-
takssemi, framsýni, áræði, þor, dugnað, djörf-
ung, órækt traust og tiltrú til sjálfs síns —
að hafa vit og vilja að ráða málefnunum sem
heppilegast til lykta má enginn bæjarfulltrúi
hjer eptir hafa eptir kenningu T. Næst skuluð
þið því sjálfsagtkjósahann T. í bæjarstjórnina
og hina aðra honum líka". —Hlátur. T. fer.
Ymsir í hópnum: „Hverjir fleiri voru svo
kosnir seinast hjer í bæjarstjórnina?" — N.:
„Þarna komið þið nú illa upp um sjálfa ykk-
ur, að vita ekki eptir fleiri mánuði, hverjir
kosnir voru. Haldið þið ekki „Reykvíking"?
„Ekki enn þá", svöruðu nokkrir, „en við