Sunnanfari - 01.10.1892, Blaðsíða 3

39
bíta. Hann varð að fara varlega, eins og hið
fornkveðna segir:
Sá þarf stjórn í stafni sitr
stöðugum halda taumi,
hann skal bæði varr og vitr
í veraldar höllum glaumi.
Oddgeir var yfirlætislaus maður, manna
hispurslausastur og írjálsorðastur, glaður í við-
móti og alúðlegur. Vinsæll maður var hann af
félögum sínum og tryggur þar, sem hann tók
það. Aldrei sleit hann trygð við Jón Sigurðs-
son, þótt þeim bæri á milli í skoðunum, og ætl-
um vér að hann hafi verið honum betri en eing-
inn í ýmsu. Konráð Gíslason og hann voru
aldavinir og reyndist Oddgeir honum ætíð
dreingilega. Séð höfum vér bréí, er Oddgeir
ritaði skömmu fyrir dauða sinn til Konráðs.
þakkar hann Konráði þar rétt sem að skilnaði
alla vináttu og trygð við sig. Rök vitum vér
og til þess að hjálpað hefir hann Magnúsi Eiríks-
syni stundum í basli hans. Oddgeir var mjög
íslenzkur í lund og umgekkst Islendinga mikið
fram eptir öllum aldri. Til íslands fór hann og
á þjóðhátíðinni 1874 og var þá í fylgd kon-
ungs og rnunum vér eptir, að þá heyrðum vér
þess getið sem furðu, að hann hefði verið skraut-
búnari á einkennisklæðum sínum en konungur
sjálfur.
Ekki liggur annað eptir Oddgeir af ritum
en það, sem hann á í útgáfu Lagasafns handa
íslandi, og mun það þó ekki vera mjög mikið.
Oddgeir kvæntist 28. Aug. 1849; var kona
hans dönsk og hét Vilhelmine Christiane
Petersen (f. 2s/4 1817); faðir hennar var gest-
gjafahússeigandi. Hún dó 22. Sept. 1889. Börn
þeirra eru þrjú: Sigríður, f. 28. Sept. 1850,
ógipt í Kaupmannahöfn; Björn f. 23. Apr.
1855, cand. philos. og verksmiðjueigandi í Kaup-
mannahöfn, auðugur maður; hann er kvæntur
og á 5 börn; Oddgeir leikari í Kaupmanna-
höfn, f. 14. Apríl 1860, kvæntur en barnlaus.
j>au hjón bjuggu fyrst framan af hér í Kaup-
mannahöfn í Boldhusgade 2, því næst i Storm-
gade 16 og síðast í Austurgötu 1, og þar and-
aðist Oddgeir.
Oddgeir hafði feingið mörg heiðursmerki og
nafnbætur: riddarakross, danafánamannamerki,
kommandörkrossa báða, etazráðs nafnbót og
konferenzráðsnafnbót.
Mynd sú, sem hér fylgir er gerð eptir
steinprentaðri mynd á lausu blaði frá 1877, er
Björn Stephensen hefir léð oss.
Sigurður Vigfússon.
Gamli vinur, Fróni frá
fley að þessu sinni
færði mér nú endann á
æfisögu þinni.
Stundum okkur það og það
þætti fara betur,
en hann Dauði á öðrum stað
endapúnktinn setur.
Sjalfsagt gat hann sögu stytt
sem var rneiri skaði,
en eitthvað gott þar ættland mitt
á á hverju blaði.
Sá hefir látið ljúfri mund
líf og krapta sína
fyrir lof þitt fósturgrund
og frægðardaga þina.
Svo að enn þá yzt við haf
allur heimur megi ■
sjá hvar lifir ljóminn af
liðnum frægðardegi.
Sem að Ijós frá sögustól
sendir leingst úr geimi
eins og heið og eilíf sól
yfir norðurlieimi.
En er bugað hefir hann
hinsta feigðar raunin
sem að þjóð til þakka vann,
þá er spurt um launin.
j/>að er nærri svo að sjá
sem að fornum auði
fylgi enn þá Fróni á
fátækt, mein og dauði.
j>ó hann marga rænti ró
ramma þjóð í haugum,
ekki féll hann feigur þó
fyrir slíkum draugum.