Sunnanfari - 01.10.1892, Blaðsíða 4

40
Varla er hætt við hyski það
herji nú á dögum;
það mun sækja annað að
í þeim ferðalögum.
Brjósti leingi höfðu hans
hraknings veður amað;
sá hefir líka fjanda fans
fleiri en Sigurð lamað.
fað er aungum för til fjár
að fara að brjóta hauga,
ef hann verður fatafár
að fást við slíka drauga.
þ>að var harmur lýðs og lands
litla hjálp að spara,
er menn sáu að sagan hans
sona hlaut að fara.
J>að er enduð saga sú,
svo er slíkt úr minni;
Sigurð ekki næðir nú
niðri í kistu sinni.
Meinleg örlög margan hrjá
mann og ræna dögum.
Sá er laungum endir á
íslendinga sögum. p. E.
Kristniboðarnir.
(pjóðsaga).
það bar til snemma morguns einn dag seint á
eingjaslætti, að þrír menn geingu heim traðirnar í Himna-
ríki. þetta var fyrir miðjan morgun og ekki farið að
rjúka á bænum. þeir geingu svo heim á stétt, en allar
dyr voru aptur. Hundarnir vöknuðu nú við manna-
komuna; og geltu fyrst inn í gaungum, en þutu svo
fram að hurð og ætluðu að sleppa sér þegar þeir
heyrðu mannamálið. Komumenn vildu nú bíða þess að
fólk kæmi á fætur og tóku sér þau sæti sem fyrir
hendi voru þar á hlaðinu á mykjukláfum og þvælis-
pottum. í bænum var það til tíðinda að sánkti
Pétur vaknaði fyrstur við hundagána. Hann settist upp
í snatri og gægðist inn fyrir stafinn til að sjá hvort
Marfa væri komin ofan, en María svaf eins og steinn;
Pétur kallaði á hana nokkuð snöggur og sagði það
mundi kominn tími til að setja upp ketilinn, ef þeir ættu
að fá nokkurt kaffi í dag. Svo þeytti Pétur brekáninu
upp í horn og rauk framan á, því að hann sefur altaf
í nærbuxunum um sláttinn. Hann var nú ekki seinn á
fætur, því ekki var annað en smeygja sér í sokkana
og vestið og binda á sig skóna, því að Pétur er aldrei
nema á einum buxum við slátt. Svo setti Pétur upp
kaskeitið og gekk fram í gaungin; þar hastaði hann á
hundana og dró svo loku frá liurð. Komumenn risu
upp og drógu sig að dyrunum, þegar þeir heyrðu að
til hurðar var geingið, og sá sem fyrir þeim var kom
fram fyrir bæjarkampinn einmitt í því sama bili sem Pétur
stakk höfðinu út úr dyrunum og ætlaði að fara að signa
sig. Pétur nam því staðar með annan fótinn á þrösk-
uldinum; það var forn þröskuldur og hár og mátulegur
til að hvfla fótinn á. Pétur var í blákembdum sokk-
um og með leðurskó á fótum, leiruga með vörpunum,
og hafði gleymt að binda ristarbandið. Komumenn
buðu nú Pétri góðan daginn, og tók hann því mikið
alúðlega. »Hvaðan ber ykkur að, piltakindur«, sagði
Pétur. »Við komum hérna sunnan úr Afriku«, sagði sá
sem fyrir þeim var. »þá er ykkur bezt að fara norður
í hjáleiguna strax, því þar verðið þið að lenda hvort
sem er. Hingað kemur einginn trúarboði úr Afriku,
eða landaleitarmaður, hvort sem hann er enskur eða
þýzkur; þeir fara allir í hjáleiguna*. »Við
erum hvorki þýzkir né enskir, blessaðir verið þér«,
sagði komumaður. »Hvaðan eruð þið þá?« sagði Pétur.
»Við erum Islendingar«, sagði komumaður. »það held
eg viti á eitthvað«, sagði Pétur, »að íslendingar koma
sunnan úr Afriku. þeir eru þó vanir að koma skemstu
leið, þegar þeir eru búnir að hvolfa undir sér
manndrápsbollunum og koma svo húðvotir úr
hákallakjöptunum«. »En hvað er að sjá ykkur?«
»þið eruð þó ekkert nema beinagrindurnar eins og þið
kæmuð úr kristniboðsferð eða landaleit, eða hafa þá
hákallarnir farið svona með ykkur eða marflærnar?«
»Nei, minnist þér ekki á það, blessaðir verið þér«,
sagði komumaður; »fyrst átu Hottintottarnir það, sem
bitastætt var og svo kroppuðu ormar og illkvikindi um
hnúturnar1). »þá hafa Hottintottarnir séð biblíuna hjá
ykkur, það bregzt mér ekki«, sagði Pétur, »því ann-
ars leggja þeir ekki til nokkurs manns«. »Varla
getur það heitið«, sagði beinagrindin, »það var ein-
ungis einn umrenningur, sem sá á hornið á Grútar-
biblíunni í malpokaopinu hjá honum Jóa litla«. »þá
hafa þeir étið ykkur í fylleríi*, sagði Pétur, »því þið
hafið auðvitað byrjað á því að ausa í þá brennivíni
eins og allir aðrir kristniboðar«. »það var einungis einn
8 potta kútur, sem við létum þeim eptir«, sagði beina-
grindin, »og aungum gat dottið í hug að þeir gætu
orðið fullir af þeim dropa, og auk þess var brennivíniö
vatnsblandað ekki svo lítið.« »Já, þá stendr alt heima«,
sagði Pétur, »biblíur, brennivín og svo auðvitað byssur,
og þá veit eg ekki hvað vantar á að vera kristniboði,
og ef að guð héldi ekki hendi sinni yfir þessum vesl-
ingum og leyfði þeim ekki að éta kristniboðana áður
en þeir eyðileggja þá með drykkjuskap, ólifnaði og
1 Frá þessiu er sagt lítið eitt öðruvísi í Kristniboðsþætti.
f>ar segir svo:
J>að voiu í þá voða skörð,
það vantaði á þá ketið,
það höfðu krummar hér á jörð
og Hottintottar étið.